Relaties
alle pijlers
En nu heb ik een dillema/break-moment... (**lang verhaal**)
dinsdag 16 december 2008 om 19:03
Lieverds,
even onder een nieuwe nick om herkenning te voorkomen maar ik hoop dat ik even anoniem mijn hart bij jullie mag uitstorten. Mijn situatie:
Sinds 8 maanden heb ik een relatie met de liefste en leukste man die ik ooit heb leren kennen. Het was liefde op het eerste gezicht, toeters bellen, alles erop en eraan. Heel slecht, en ik hoop dat jullie niet te hard willen oordelen: hij is echter wel getrouwd met drie kinderen. (Zijn beiden trouwens nog onder de 30 hoor, ik zonder en hij dus met kinderen) Even is hij niet eerlijk geweest tegen zijn vrouw, maar al snel heeft hij het eerlijk opgebiecht. Zij heeft hem toen niet de deur gewezen, mede doordat familie van hem eiste dat hij zijn relatie nog een kans gaf en hem anders nooit meer wilde zien, is onze relatie toen toch weer "geheim" geworden. Hij heeft relatietherapie geweigerd, maar is zelf wel in therapie gegaan. Na een paar weken trok hij dat echter niet meer, heeft hij toegegeven aan zijn vrouw mij te erg te missen en is toen in hotels en bij familie gaan slapen.(niet direct bij mij in huis, omdat dat ons niet verstandig leek, ook met het oog op de kinderen)
We wisten allebei echter dat hij half november nog enkele weken weer thuis zou moeten wonen ivm een medische ingreep bij zijn vrouw/ex, waar tijdens hij voor de kinderen moest zorgen. Ik vond dat natuurlijk wel erg moeilijk en hij ook, maar heb dat geaccpeteerd omdat ik begrijp dat hij ook verplichtingen heeft. Hij heeft zijn ex toen aangegeven thuis te komen om haar te ondersteunen, maar zodra ze het weer zelf aankon dat hij dan weer elders zou gaan wonen en de scheiding ging doorzetten. Hij heeft toen echter, om geen zout in haar wonden te strooien, niet expliciet verteld dat wij nog steeds een relatie hebben. Echter ben ik er van overtuigd dat zij dat ergens echt wel weet, omdat we de hele dag smsen, hij 's-avonds toch ook weer laat thuis is en hij bv. ook gewoon briefjes en cd's van mij in de auto laat liggen etc etc) Vanzelfsprekend sliepen zij wel apart van elkaar. Nu is dan het moment aangekomen dat zijn verplichtingen thuis ophouden en hij de keuze voor zichzelf definitief moet gaan maken. De afgelopen 5 weken heeft hij nergens met zijn ex over gepraat het hebben ze naar zijn zeggen volledig langs elkaar heengeleefd en alleen de zorg voor de kinderen gedeeld. Hij is op alle gestolen uren die hij had bij mij geweest, we hebben veel gepraat, geprobeerd soms leuke dingen te doen en natuurlijk ook gevreeen.
Voor mij staat als een paal boven water dat ik verder met hem wil. Ondanks ons verschil in achtergrond en ondanks dat hij al 3 kinderen heeft. Echter heeft hij, in de ontdekkingsreis die hij het afgelopen jaar heeft gehad over zichzelf, ook ontdekt dat hij een loopbaan ambieert bij defensie. Echt ambieert in de zin van dat het zijn grote droom is... en jammer genoeg is dat dus net mijn nachtmerrie . Ik heb hem daarom naar alle eerlijkheid aangegeven niet 100% zeker te weten of ik het leven als "vrouw van een militair"" aankan, maar wel 100% bereid te zijn met hem te gaan ontdekken hoe hier een weg in te gaan vinden. Hij moet overigens nog beginnen aan zijn sollicitatieprocedure, dus er is ook altijd nog een kans dat hij daar niet doorheen komt of dat hij een functie krijgt waarbij hij niet intern hoeft.
Hij staat zelf echter op het punt dat hij alle knopen thuis definitief moet doorhakken en door dat meningsverschil op het vlak van ambitie, is hij nu heel erg bang dat hij straks helemaal met lege handen komt te staan. Dat hij straks door de scheiding zijn huis heeft verkocht, geen huis meer heeft en alsnog mij kwijtraakt door zijn nieuwe baan en dan alleen nog maar het leger heeft en zijn kinderen natuurlijk. Ik vind het echter geen optie dat hij nog langer met als reden geen onderdak en geen 100% zekerheid dat het tussen ons liefde-voor-het-leven is door zijn droomcarriere, daarom maar nog langer op het logeerbedje bij zijn vrouw en kinderen te blijven slapen. Buiten dat ik het allemaal helemaal niet sjiek meer vind tegenover mij EN zijn vrouw om "de oude situatie" maar half achter de hand te houden voor het geval dat, wil ik zelf ook niet nog langer een halve partner hebben en zijn.... We hebben het er natuurlijk al veel vaker over gehad, maar vanmiddag heb ik hem met alles wat ik in mij heb nog een keer verteld wat ik voor hem voel en dat hij nog tot vanavond heeft om een keuze te maken: of in de oude situatie blijven hangen uit angst of een sprong in het diepe en de eerste stappen gaan zetten voor een gelukkig toekomst samen.
Hij is nu 1,5 uur geleden weggegaan, zou eerst alleen nog gaan nadenken, dan eten met zijn kinderen en vanavond zal er dan dus een definitieve keuze komen vanuit zijn kant... zoals jullie misschien wel begrijpen zit ik hier niet echt vrolijk ... vandaar dat ik mijn verhaal met jullie deel, in de hoop op wat ondersteuning.
Liefs!
even onder een nieuwe nick om herkenning te voorkomen maar ik hoop dat ik even anoniem mijn hart bij jullie mag uitstorten. Mijn situatie:
Sinds 8 maanden heb ik een relatie met de liefste en leukste man die ik ooit heb leren kennen. Het was liefde op het eerste gezicht, toeters bellen, alles erop en eraan. Heel slecht, en ik hoop dat jullie niet te hard willen oordelen: hij is echter wel getrouwd met drie kinderen. (Zijn beiden trouwens nog onder de 30 hoor, ik zonder en hij dus met kinderen) Even is hij niet eerlijk geweest tegen zijn vrouw, maar al snel heeft hij het eerlijk opgebiecht. Zij heeft hem toen niet de deur gewezen, mede doordat familie van hem eiste dat hij zijn relatie nog een kans gaf en hem anders nooit meer wilde zien, is onze relatie toen toch weer "geheim" geworden. Hij heeft relatietherapie geweigerd, maar is zelf wel in therapie gegaan. Na een paar weken trok hij dat echter niet meer, heeft hij toegegeven aan zijn vrouw mij te erg te missen en is toen in hotels en bij familie gaan slapen.(niet direct bij mij in huis, omdat dat ons niet verstandig leek, ook met het oog op de kinderen)
We wisten allebei echter dat hij half november nog enkele weken weer thuis zou moeten wonen ivm een medische ingreep bij zijn vrouw/ex, waar tijdens hij voor de kinderen moest zorgen. Ik vond dat natuurlijk wel erg moeilijk en hij ook, maar heb dat geaccpeteerd omdat ik begrijp dat hij ook verplichtingen heeft. Hij heeft zijn ex toen aangegeven thuis te komen om haar te ondersteunen, maar zodra ze het weer zelf aankon dat hij dan weer elders zou gaan wonen en de scheiding ging doorzetten. Hij heeft toen echter, om geen zout in haar wonden te strooien, niet expliciet verteld dat wij nog steeds een relatie hebben. Echter ben ik er van overtuigd dat zij dat ergens echt wel weet, omdat we de hele dag smsen, hij 's-avonds toch ook weer laat thuis is en hij bv. ook gewoon briefjes en cd's van mij in de auto laat liggen etc etc) Vanzelfsprekend sliepen zij wel apart van elkaar. Nu is dan het moment aangekomen dat zijn verplichtingen thuis ophouden en hij de keuze voor zichzelf definitief moet gaan maken. De afgelopen 5 weken heeft hij nergens met zijn ex over gepraat het hebben ze naar zijn zeggen volledig langs elkaar heengeleefd en alleen de zorg voor de kinderen gedeeld. Hij is op alle gestolen uren die hij had bij mij geweest, we hebben veel gepraat, geprobeerd soms leuke dingen te doen en natuurlijk ook gevreeen.
Voor mij staat als een paal boven water dat ik verder met hem wil. Ondanks ons verschil in achtergrond en ondanks dat hij al 3 kinderen heeft. Echter heeft hij, in de ontdekkingsreis die hij het afgelopen jaar heeft gehad over zichzelf, ook ontdekt dat hij een loopbaan ambieert bij defensie. Echt ambieert in de zin van dat het zijn grote droom is... en jammer genoeg is dat dus net mijn nachtmerrie . Ik heb hem daarom naar alle eerlijkheid aangegeven niet 100% zeker te weten of ik het leven als "vrouw van een militair"" aankan, maar wel 100% bereid te zijn met hem te gaan ontdekken hoe hier een weg in te gaan vinden. Hij moet overigens nog beginnen aan zijn sollicitatieprocedure, dus er is ook altijd nog een kans dat hij daar niet doorheen komt of dat hij een functie krijgt waarbij hij niet intern hoeft.
Hij staat zelf echter op het punt dat hij alle knopen thuis definitief moet doorhakken en door dat meningsverschil op het vlak van ambitie, is hij nu heel erg bang dat hij straks helemaal met lege handen komt te staan. Dat hij straks door de scheiding zijn huis heeft verkocht, geen huis meer heeft en alsnog mij kwijtraakt door zijn nieuwe baan en dan alleen nog maar het leger heeft en zijn kinderen natuurlijk. Ik vind het echter geen optie dat hij nog langer met als reden geen onderdak en geen 100% zekerheid dat het tussen ons liefde-voor-het-leven is door zijn droomcarriere, daarom maar nog langer op het logeerbedje bij zijn vrouw en kinderen te blijven slapen. Buiten dat ik het allemaal helemaal niet sjiek meer vind tegenover mij EN zijn vrouw om "de oude situatie" maar half achter de hand te houden voor het geval dat, wil ik zelf ook niet nog langer een halve partner hebben en zijn.... We hebben het er natuurlijk al veel vaker over gehad, maar vanmiddag heb ik hem met alles wat ik in mij heb nog een keer verteld wat ik voor hem voel en dat hij nog tot vanavond heeft om een keuze te maken: of in de oude situatie blijven hangen uit angst of een sprong in het diepe en de eerste stappen gaan zetten voor een gelukkig toekomst samen.
Hij is nu 1,5 uur geleden weggegaan, zou eerst alleen nog gaan nadenken, dan eten met zijn kinderen en vanavond zal er dan dus een definitieve keuze komen vanuit zijn kant... zoals jullie misschien wel begrijpen zit ik hier niet echt vrolijk ... vandaar dat ik mijn verhaal met jullie deel, in de hoop op wat ondersteuning.
Liefs!
vrijdag 2 januari 2009 om 16:09
Wat een deceptie meid......
Zo verliefd zijn en dan uiteindelijk gewoon nog alleen zitten.
Je vraagt je af hoe lang mensen nodig hebben om beslissingen te nemen. Nu denk ik dat hij op zich al wel een beslissing genomen heeft maar dat hij de stap niet durft te nemen. En het waarom daarvan, dat vind ik zelf een interessant gegeven.
Want laten we eerlijk zijn, zijn vrouw weet het al, het is dus geen geheim meer dat hij een ander heeft. De stap om weg te gaan bij zijn kinderen is moeilijk, daar heb ik begrip voor maar aangezien die relatie van hem toch al in zwaar weer zit, en het niet onmogelijk is dat hij überhaupt gaat scheiden na dit alles (de relatie tussen hem en zijn vrouw is neem ik aan in ieder geval niet goed meer), zou hij beter nu weg kunnen gaan dan daar nog weken of maanden mee wachten. Dat is namelijk pas écht verwarrend voor iedereen.
Dus, wát houdt hem tegen?
Zou het toch dat gezin kunnen zijn wat hij niet op wil geven? En wat betekent dat voor jou? Dat betekent dus dat hij meer van zijn vrouw dan van jou houdt, hoewel hij verliefd op je is, maar houden van weegt uiteindelijk zwaarder en verliefdheid gaat over. Dan zou je zijn maîtresse blijken te zijn en niet meer dan dat.
Nu wil hij dan helemaal in retraite gaan en de kans hebben om eens na te denken. Dat lijkt me een goeie. Hoewel ik denk dat hij eigenlijk wel weet wat hij diep van binnen wil. Omdat je dat soort dingen wéét als je er voor staat. Daar heb je geen lange bedenktijd voor nodig. Als het helemaal goed voelt dan was hij al weg geweest bij zijn gezin en dan was hij al met jou samen geweest. Hij twijfelt dus niet alleen aan de stap om te gaan scheiden maar ook aan een toekomst met jou.
En jij stelde een ultimatum. Beetje kort dag toen je het deed maar ik denk dat het er nu wel weer tijd voor wordt. Voor jezelf. Omdat je steeds zwakker wordt en het steeds moeilijker wordt om je grenzen te bewaken als je slap van liefde in iemands armen ligt en jullie allebei worstelen met je gevoelens. Dat maakt zwak en op een gegeven moment bemerk je dat je een bijslaap bent, niets meer en niet minder en dan ben je te zwak geworden om er een punt achter te zetten. Zo gaat het met veel vrouwen die met een getrouwde man omgaan.
Dat is niet iets wat je expres doet maar het is wel iets waar je voor moet waken, omdat het zo zonde van je tijd is om dat hart van je de ene klap na de andere te laten opvangen.
Dus stel een ultimatum. Niet hem maar jouw ultimatum. Je wil weten waar je aan toe bent, dan en dan en anders is het helaas pindakaas, dan kies je voor jezelf. Uit zelfbehoud. Jij denkt aan hem, hij is ook met hem bezig en met zíjn problemen (logisch) maar er moet ook iemand een jou denken. Dat moet jij zelf zijn.
Wees sterk, voor jou. Met jou moet je het langste door.
(f)
Zo verliefd zijn en dan uiteindelijk gewoon nog alleen zitten.
Je vraagt je af hoe lang mensen nodig hebben om beslissingen te nemen. Nu denk ik dat hij op zich al wel een beslissing genomen heeft maar dat hij de stap niet durft te nemen. En het waarom daarvan, dat vind ik zelf een interessant gegeven.
Want laten we eerlijk zijn, zijn vrouw weet het al, het is dus geen geheim meer dat hij een ander heeft. De stap om weg te gaan bij zijn kinderen is moeilijk, daar heb ik begrip voor maar aangezien die relatie van hem toch al in zwaar weer zit, en het niet onmogelijk is dat hij überhaupt gaat scheiden na dit alles (de relatie tussen hem en zijn vrouw is neem ik aan in ieder geval niet goed meer), zou hij beter nu weg kunnen gaan dan daar nog weken of maanden mee wachten. Dat is namelijk pas écht verwarrend voor iedereen.
Dus, wát houdt hem tegen?
Zou het toch dat gezin kunnen zijn wat hij niet op wil geven? En wat betekent dat voor jou? Dat betekent dus dat hij meer van zijn vrouw dan van jou houdt, hoewel hij verliefd op je is, maar houden van weegt uiteindelijk zwaarder en verliefdheid gaat over. Dan zou je zijn maîtresse blijken te zijn en niet meer dan dat.
Nu wil hij dan helemaal in retraite gaan en de kans hebben om eens na te denken. Dat lijkt me een goeie. Hoewel ik denk dat hij eigenlijk wel weet wat hij diep van binnen wil. Omdat je dat soort dingen wéét als je er voor staat. Daar heb je geen lange bedenktijd voor nodig. Als het helemaal goed voelt dan was hij al weg geweest bij zijn gezin en dan was hij al met jou samen geweest. Hij twijfelt dus niet alleen aan de stap om te gaan scheiden maar ook aan een toekomst met jou.
En jij stelde een ultimatum. Beetje kort dag toen je het deed maar ik denk dat het er nu wel weer tijd voor wordt. Voor jezelf. Omdat je steeds zwakker wordt en het steeds moeilijker wordt om je grenzen te bewaken als je slap van liefde in iemands armen ligt en jullie allebei worstelen met je gevoelens. Dat maakt zwak en op een gegeven moment bemerk je dat je een bijslaap bent, niets meer en niet minder en dan ben je te zwak geworden om er een punt achter te zetten. Zo gaat het met veel vrouwen die met een getrouwde man omgaan.
Dat is niet iets wat je expres doet maar het is wel iets waar je voor moet waken, omdat het zo zonde van je tijd is om dat hart van je de ene klap na de andere te laten opvangen.
Dus stel een ultimatum. Niet hem maar jouw ultimatum. Je wil weten waar je aan toe bent, dan en dan en anders is het helaas pindakaas, dan kies je voor jezelf. Uit zelfbehoud. Jij denkt aan hem, hij is ook met hem bezig en met zíjn problemen (logisch) maar er moet ook iemand een jou denken. Dat moet jij zelf zijn.
Wees sterk, voor jou. Met jou moet je het langste door.
(f)
vrijdag 2 januari 2009 om 16:32
Typisch een geval van: geen oude schoenen weggooien voordat je nieuwe hebt.
Hij komt op mij over als een wel heel egoistische vent.
Je wordt verliefd op iemand anders, dan moet je daar ook de consequenties van inzien. Hij is bang om alleen te komen te staan, als jij niet voor hem kiest als hij bij Defensie wil. Dus dan blijft ie maar bij zijn vrouw. Dat is in mijn ogen wel heel zielig.
Je moet nooit de 3 W's in je leven in 1 keer veranderen: werk, wonen, wederhelft. Dat gaat namelijk bijna nooit goed.
Mijn advies (hoe moeilijk ook): laat lopen die vent.
Hij komt op mij over als een wel heel egoistische vent.
Je wordt verliefd op iemand anders, dan moet je daar ook de consequenties van inzien. Hij is bang om alleen te komen te staan, als jij niet voor hem kiest als hij bij Defensie wil. Dus dan blijft ie maar bij zijn vrouw. Dat is in mijn ogen wel heel zielig.
Je moet nooit de 3 W's in je leven in 1 keer veranderen: werk, wonen, wederhelft. Dat gaat namelijk bijna nooit goed.
Mijn advies (hoe moeilijk ook): laat lopen die vent.
vrijdag 2 januari 2009 om 18:28
Eleonora, bedankt voor al je wijze woorde, stiekem hoopt ik die al eens van jou te krijgen: ik vind altijd dat je hele mooie dingen post! Opnieuw een termijn stellen zit ik zelf ook aan te denken. Wat vind jij verder van dat hele retraire idee? Op zich wil ik hem daar nog wel de gelegenheid toe geven, echter moet hij dan wel op korte termijn stappen gaan nemen om die periode te gaan realiseren. Ik bedoel: ook daarvoor word je niet spontaan door een mannentje op een ochtend opgehaald om een week totale bezinning te hebben
Hoops, je hebt wel gelijk dat die kentering in zijn "daden" zeg maar, is gekomen sinds zijn sollicitatie bij Defensie. Tot toen aan toe was hij heel erg daadkrachtig dat hij, zodra hij thuis niet meer hoeften te zorgen ivm die ingreep, de scheiding door ging zetten en we samen gelukkig zouden gaan worden. Eigenlijk zou wel het toppunt zijn als hij straks een afwijzing vanuit Defensie krijgt (wat nog zeer aannemelijk is gezien zijn CV, leeftijd etc) hij dan ineens wel alle stappen durft te gaan nemen... misschien moet ik dan alsnog maar eens even achter mijn oren krabben? Ik begrijp wel dat een mens naar zekerheden streeft, maar na alles wat er gebeurd is vind ik het verre van sjiek om met die reden je vrouw achter de hand te houden..
Weet je wat het is, echt een egoist is hij zeker niet, eerder onzeker, een twijfel en een pleaser; maar ook ik vind wel dat hij zich rete egoistisch gedraagd op het moment, waardoor hij iedereen om zich heen pijn doet
Hoops, je hebt wel gelijk dat die kentering in zijn "daden" zeg maar, is gekomen sinds zijn sollicitatie bij Defensie. Tot toen aan toe was hij heel erg daadkrachtig dat hij, zodra hij thuis niet meer hoeften te zorgen ivm die ingreep, de scheiding door ging zetten en we samen gelukkig zouden gaan worden. Eigenlijk zou wel het toppunt zijn als hij straks een afwijzing vanuit Defensie krijgt (wat nog zeer aannemelijk is gezien zijn CV, leeftijd etc) hij dan ineens wel alle stappen durft te gaan nemen... misschien moet ik dan alsnog maar eens even achter mijn oren krabben? Ik begrijp wel dat een mens naar zekerheden streeft, maar na alles wat er gebeurd is vind ik het verre van sjiek om met die reden je vrouw achter de hand te houden..
Weet je wat het is, echt een egoist is hij zeker niet, eerder onzeker, een twijfel en een pleaser; maar ook ik vind wel dat hij zich rete egoistisch gedraagd op het moment, waardoor hij iedereen om zich heen pijn doet
vrijdag 2 januari 2009 om 20:43
quote:Mel1234 schreef op 02 januari 2009 @ 18:28:
Eleonora, bedankt voor al je wijze woorde, stiekem hoopt ik die al eens van jou te krijgen: ik vind altijd dat je hele mooie dingen post! Opnieuw een termijn stellen zit ik zelf ook aan te denken. Wat vind jij verder van dat hele retraire idee? Op zich wil ik hem daar nog wel de gelegenheid toe geven, echter moet hij dan wel op korte termijn stappen gaan nemen om die periode te gaan realiseren. Ik bedoel: ook daarvoor word je niet spontaan door een mannentje op een ochtend opgehaald om een week totale bezinning te hebben
Ik ben altijd wel voor die afstand ja....Omdat het soms nodig is dat je je zaken op een rijtje zet en ik kan me voorstellen, lezend uit jouw postings, dat het voor jouw vriend echt voelt als een spagaat die hij aan het maken is. Dat hij in zijn eentje de voors en tegens af wil wegen, ja, daar heb ik wel beeld bij.
Maar....(die maar zit er voor mij wel aan vast), als ik lees wat je aan Hoops schrijft, zijn karakter, als pleaser, onzeker enzovoort, dan denk ik eerlijk gezegd dat hij er niet uit gaat komen. Hij is zo bezig met wat hij allemaal aanricht. Jij voelt dat nu als egoïsme en dat zal ook zeker deels zo zijn maar als hij is zoals je beschrijft dan weet hij werkelijk niet hoe hij zich op moet stellen. Lief zijn voor zijn gezin, voor zijn aanstaande ex, houden van jou, van zijn kinderen, het verdriet wat hij veroorzaakt, ik denk dat het hem te veel is.
Wat de goede volgorde zou zijn, denk ik, voor jouw vriend is een minder leuke maar wel minder ingewikkelde dan die hij nu zelf voor ogen had; breken met jou, scheiden van zijn vrouw, zijn leven op orde krijgen, zijn dromen najagen, zorgen dat hij een goede/leuke/betrokken vader kan blijven, zijn relatie met jou oppakken.
Die volgorde zou het minst belastend zijn voor zijn geweten. Denk ik. Dat is alleen niet fijn voor jou, dat realiseer ik me ook wel. Maar dit is ook niet fijn, dit wachten, hopen, wanhopen. Het legt ook een druk op het begin van je relatie die je niet zou moeten hebben. Tegen de tijd dat hij eventueel binnenkort voor jou zou kiezen, is hij uitgeput en zal zijn geweten het hem moeilijk maken. Misschien wel te moeilijk om echt van jullie relatie te genieten en dan schiet je er nog niks mee op.
Ik ken hem natuurlijk niet maar als hij een gevoelig mens is, dan drukt dit allemaal zwaar op zijn gemoed en als hij dan ook nog die will to please heeft, dan ben je helemaal ver van huis. Ik denk dus ook dat hij niet egoïstisch wil zijn maar dat hij zich gewoon geen raad weet en zich niet helemaal kan geven. Niet aan zijn gezin, niet aan jou, helemaal niet aan zichzelf. Voor hem is die retraite dus misschien wel een heel goed idee maar het is zaak dat jij ook je plan trekt en nuchter probeert te bekijken of wachten op een doorbraak voor jou zinvol is, of dat je hem vraagt eerst de boel met zichzelf uit te zoeken alvorens je doorgaat met je relatie met hem.
Maar dat is aan jou natuurlijk (ik ben wel benieuwd of ik je ken eigenlijk )
(f)
Eleonora, bedankt voor al je wijze woorde, stiekem hoopt ik die al eens van jou te krijgen: ik vind altijd dat je hele mooie dingen post! Opnieuw een termijn stellen zit ik zelf ook aan te denken. Wat vind jij verder van dat hele retraire idee? Op zich wil ik hem daar nog wel de gelegenheid toe geven, echter moet hij dan wel op korte termijn stappen gaan nemen om die periode te gaan realiseren. Ik bedoel: ook daarvoor word je niet spontaan door een mannentje op een ochtend opgehaald om een week totale bezinning te hebben
Ik ben altijd wel voor die afstand ja....Omdat het soms nodig is dat je je zaken op een rijtje zet en ik kan me voorstellen, lezend uit jouw postings, dat het voor jouw vriend echt voelt als een spagaat die hij aan het maken is. Dat hij in zijn eentje de voors en tegens af wil wegen, ja, daar heb ik wel beeld bij.
Maar....(die maar zit er voor mij wel aan vast), als ik lees wat je aan Hoops schrijft, zijn karakter, als pleaser, onzeker enzovoort, dan denk ik eerlijk gezegd dat hij er niet uit gaat komen. Hij is zo bezig met wat hij allemaal aanricht. Jij voelt dat nu als egoïsme en dat zal ook zeker deels zo zijn maar als hij is zoals je beschrijft dan weet hij werkelijk niet hoe hij zich op moet stellen. Lief zijn voor zijn gezin, voor zijn aanstaande ex, houden van jou, van zijn kinderen, het verdriet wat hij veroorzaakt, ik denk dat het hem te veel is.
Wat de goede volgorde zou zijn, denk ik, voor jouw vriend is een minder leuke maar wel minder ingewikkelde dan die hij nu zelf voor ogen had; breken met jou, scheiden van zijn vrouw, zijn leven op orde krijgen, zijn dromen najagen, zorgen dat hij een goede/leuke/betrokken vader kan blijven, zijn relatie met jou oppakken.
Die volgorde zou het minst belastend zijn voor zijn geweten. Denk ik. Dat is alleen niet fijn voor jou, dat realiseer ik me ook wel. Maar dit is ook niet fijn, dit wachten, hopen, wanhopen. Het legt ook een druk op het begin van je relatie die je niet zou moeten hebben. Tegen de tijd dat hij eventueel binnenkort voor jou zou kiezen, is hij uitgeput en zal zijn geweten het hem moeilijk maken. Misschien wel te moeilijk om echt van jullie relatie te genieten en dan schiet je er nog niks mee op.
Ik ken hem natuurlijk niet maar als hij een gevoelig mens is, dan drukt dit allemaal zwaar op zijn gemoed en als hij dan ook nog die will to please heeft, dan ben je helemaal ver van huis. Ik denk dus ook dat hij niet egoïstisch wil zijn maar dat hij zich gewoon geen raad weet en zich niet helemaal kan geven. Niet aan zijn gezin, niet aan jou, helemaal niet aan zichzelf. Voor hem is die retraite dus misschien wel een heel goed idee maar het is zaak dat jij ook je plan trekt en nuchter probeert te bekijken of wachten op een doorbraak voor jou zinvol is, of dat je hem vraagt eerst de boel met zichzelf uit te zoeken alvorens je doorgaat met je relatie met hem.
Maar dat is aan jou natuurlijk (ik ben wel benieuwd of ik je ken eigenlijk )
(f)
vrijdag 2 januari 2009 om 21:00
Ik ben blij dat je het zo ziet. Ik hoop niet dat het zo gaat gebeuren zoals jij beschrijft. Dat als ie niet wordt aangenomen dan wel voor jou kiest. Hij zal ook wel niet bewust egoistisch handelen, maar hij doet het wel. En ik vind dat je dat ook duidelijk moet maken naar hem. Je bent geen trekpop hoor!
En dat het moeilijk is snap ik helemaal. Ik heb ook anderhalf jaar een relatie gehad met een getrouwde man. Heb hem ook vaak ultimatums gesteld. Die hielpen nooit. Hij heeft uiteindelijk wel voor mij gekozen en we zijn 6 jaar gelukkig geweest. Nu is het inmiddels al weer 3 jaar uit.
Ik weet dus een beetje hoe je je voelt. Maar denk om jezelf!!!
En dat het moeilijk is snap ik helemaal. Ik heb ook anderhalf jaar een relatie gehad met een getrouwde man. Heb hem ook vaak ultimatums gesteld. Die hielpen nooit. Hij heeft uiteindelijk wel voor mij gekozen en we zijn 6 jaar gelukkig geweest. Nu is het inmiddels al weer 3 jaar uit.
Ik weet dus een beetje hoe je je voelt. Maar denk om jezelf!!!
zondag 4 januari 2009 om 16:06
Thanks voor de reacties, hier ook een pittige update van mij:
Afgelopen vrijdag kwam hij naar mij toe.. we gingen voor de eerste keer echt samen stappen en hij bleef ook slapen. Na een kerstvakantie waar we elkaar veels te weinig hadden gezien, een hele fijne afspraak. Werd wederom een avond om niet te vergeten.. lekker samen bijpraten, samen drankjes doen, samen dansen alles erop en eraan. Hij ging nog twee keer in "onze" kroeg (waar het allemaal ooit begon zeg maar) ons nummer aanvragen. Uiteindelijk ook hele serieuze gesprekken, over de toekomst, over zijn wens om dan op een gegeven moment toch wel weer te trouwen omdat hij het huwelijk zeker uit liefde iets moois vind en dan het idee heeft echt onvoorwaardelijk voor elkaar te gaan. Hij vroeg mij zelfs op wat voor termijn ik een kindje van hem zou willen hebben en we hebben daar een beetje over zitten dromen. Niets voor mij, ik ben normaal nogal een nuchtere, maar je begrijpt dat dat mij toch wel veel deed... ook het gevoel dat ik voor hem voelde op dat moment is redelijk onbeschrijfelijk. Natuurlijk voelde ik wel nog steeds dat hij eerst nog een groot aantal stappen moest maken om dat geluk ook daadwerkelijk te gaan waarmaken... maar jemig, dames, er is nog nooit een man zo verliefd op mij geweest als hij... hij zei ook altijd: er heeft nog nooit iemand zoveel van jou gehouden als ik van jou doe, en ik voelde dat ook... echt
Iets waar ik nog niet eerder over verteld heb is dat hij streng gelovig is opgevoed. Zelf is hij enkele maanden geleden uit de gemeenschap gestapt omdat hij het gevoel had zijn hele leven al aan een toneelstukje mee te doen waar hij niets bij voelde. Dit naar aanleiding van het proces dat hij aan het volgen is mbv psycholoog om voor zijn eigen wensen en dromen uit te komen. Maar de rest van zijn familie, vrouw en kinderen geloven allemaal wel op een redelijk fanatieke manier. Ik weet niet of het door het geloofaspect komt, maar al eerder bleek dat zijn vader een hele grote invloed op hem had. Wat ik al eerder posten, zijn we al eens 6 dagen zonder contact geweest, toen zijn vader had gezegd dat van hem te eisen, omdat hij zijn verantwoordelijkheden moet nakomen. Dat hij van hem eist dat hij bij zijn vrouw en kinderen blijft, omdat het huwelijk voor altijd is.
Maar goed, terug naar vrijdagnacht. We kwamen thuis en hij was helemaal dood op. Was alvast in mijn bedje gaan liggen tot ik zijn telefoon beneden op de trap zag knipperen. Ik ben eigenlijk tegen controleren, maar de hele situatie in combinatie met een paar glaasjes, toch maar eens gelezen wat zijn vrouw te zeggen had. Zeker omdat hij zei dat hij alleen maar de hoognodige woorden met haar uitwisseld... well, het bleek dat hij toch ook nog wel andere dingen met haar uitwisselde in de zin van korte smsjes waardoor ik merkte dat hij over sommige dingen niet eerlijk was gweest. Bijvoorbeeld zei hij tegen mij dat hij was wezen schaatsen met zijn zus, maar bleek dat dat wel gewoon met zijn vrouw was. Dat zij met oud en nieuw met z'n tweetjes wezenloos voor zich uit hadden zitten staren, maar was toch wel ook familie van hem bij. Beetje wazig allemaal, geen drama leugens, maar hij was toch niet eerlijk geweest, wat mij erg boos maakte. Ik had het zo gehad met de hele situatie dat ik besloot in ieder geval dan maar een doorbraak te forceren en heb zijn vrouw een sms gestuurd dat hij nu in mijn bed lag en dat ik haar sms net las. Dat hij afgelopen weken elke keer toch weer bij mij was geweest en mij voordoet komen dat hij alleen nog de kracht moet vinden om stappen te gaan ondernemen, maar dat ik het gevoel had dat we toch echt allebei aan het lijntje worden gehouden.
Ik heb dat ook gelijk naar hem opgebiecht en hij reageerde erg emotioneel maar hij begreep het ook wel. Was ergens wel blij dat hij nu werd gedwongen stappen te gaan ondernemen etc. nam mij niets kwalijk in ieder geval. Smste zelf ook terug naar zijn vrouw dat het inderdaad allemaal leugens waren, dat hij van te voren al wist dat hij vannacht met mij wegging etc etc.
We hebben nog veel gepraat en daarna geslapen. Volgende ochtend verdergepraat en heel heel veel vedriet. Hij voelde zich schuldig tegenover de hele wereld en was zo bang. Bang om mij kwijt te raken door zijn leugens die hij alleen had gedaan omdat hij mij niet het idee wilde geven dat hij het nog leuk had thuis(dat het niet gelogen was dat hij constant aan mij dacht en ook bv. met oud&nieuw mij heel hard miste en om 0:40 in zijn bed lag, waarna hij mij inderdaad de hele nacht gesmst heeft), stom natuurlijk wat ik ben niet van porselein EN we zouden eerlijk zijn... dat hij heel erg bang is om alleen komen te staan in het leven omdat het gewoon niet kan dat ik als vrijgezelle zelfstandige mooit vrouw voor de rest van mijn leven iets zou zien in een suffe vent al shij met drie kinderen en een familie die hem heeft uitgekots, dat hij een slecht voorbeeld is voor zijn kinderen, zijn ouders wederom teleurgesteld zullen zijn, echt vreselijk ook zei hij dat hij eigenlijk gewoon helemaal niet meer verder wilde dat hij weg wilde of dood. Dat hij zo bang was dat zijn vader opnieuw zou zeggen dat hij zijn zoon niet meer zou zijn. Anway: hele grote drama's dus, wat mij ook veel pijn deed. Ik hou v*rdomme van die kerel en wil dat hij gelukkig is hoe dan ook.
Uiteindelijk na veel emotie en gepraat is hij naar huis gegaan. Hij zei dat zijn keuze nu duidelijk was en hij inzag niet langer te kunnen duiken en dat hij eerlijk ging zijn tegen het thuisfront en de buitenwereld. Ik heb hem zelf mijn huissleutelkopie gegeven zodat hij niet op straat hoefte te staan na dat gesprek, aangezien ik zelf 's-middags ook weg moest. Hij zou mij bellen als hij daar weer wegging.
Nou komt de ontknoping: hij is naar huis gegaan en ik hoorde uren niets. Ik maakte mij natuurlijk super zorgen, zeker nadat hij had geroepen niet meer te willen leven/ te willen vluchten voor alles. Kreeg ik om 17:00 een sms, duidelijk niet van hemzelf, dat hij had gekozen voor zijn vrouw en kinderen, omdat hij ben hen hoort. Dat ik zelf ook wel zou gaan inzien dat dat het beste is en dat verder contact niet gewenst is.
Ik heb SMS teruggestuurd dat ik dat niet geloofde na alle liefde en dromen van o.a. de avond ervoor en dat hij mij dat dan maar recht in mijn gezicht moest zeggen. (door gezamenlijke bezigheden/werk zien we elkaar onvermijdelijk toch dagelijk) en dat niemand mij kon verbieden om van hem te houden.
Krijg ik een uur laten ineens een sms van zijn vader (nooit gezien ofzo dus he en we zijn 30(!) met daarin belerende teksten als dat deze relatie nooit kon en kan en dat het nu echt over is en moet zijn... ben ik daar bijna 30 voor geworden, omdat met iemand's vader in discussie te gaan of iets wel of niet mag?
Tuurlijk is hij ook een slappe hap dat hij zich dit allemaal laat gebeuren. Hij is gewoon niet mondig genoeg om tegen zijn vader op te kunnen en laat zich als een klein kind de les lezen. Noem mij een idealist, maar in mijn belevingswereld zou de liefde van je ouders onvoorwaardelijk moeten zijn, ook als je keuzes maakt die zij minder leuk vinden. Die man moet toch ook inzien dat hij helemaal kapot gaat aan alles? Hij is zelf meegeweest op verzoek van de psycholoog van mijn vriend die ook heeft uitgelegd dat vriend eigen beslissingen moet gaan nemen in het leven (niet alleen mbt ons hoor) en voor zijn eigenlijk geluk moet gaan vechten. En dat hij daarvoor de onvoorwaardelijke liefde van zijn ouders nodig heeft.
Dames, ik weet het eigenlijk echt niet meer: moet ik nog langer het gevecht aangaan? Morgen zie ik hem weer, dus ook even afwachten hoe dat verloopt. Ik heb verder ook niets meer van hem gehoord, maar gister leek het erop dat zijn vader dus zijn telefoon in beheer/onder supervisie had...
*zucht* ik vraag mij echt af waarom dit allemaal zo moet lopen en ben behoorlijk verdrietig.... ik weet gewoon dat het goed zit tussen ons en dat zijn liefde voor mij oprecht is, maar hij zal toch zelf de ruggegraat moeten tonen om ons door te zetten. Tuurlijk is iedereen verantwoordelijk voor zijn/haar eigen geluk en als hij er voor kiest zijn leven ook nog op zijn dertigste te laten leiden door zijn vader, dan doet hij dat zichzelf aan.. het doet alleen pijn, juist omdat hij altijd heeft gezegd zo bang te zijn uiteindelijk niet op te kunnen tegen alle vooroordelen, mij daardoor kwijt te raken en daardoor de rest van zijn leven ongelukkig te zijn.
Zucht
Afgelopen vrijdag kwam hij naar mij toe.. we gingen voor de eerste keer echt samen stappen en hij bleef ook slapen. Na een kerstvakantie waar we elkaar veels te weinig hadden gezien, een hele fijne afspraak. Werd wederom een avond om niet te vergeten.. lekker samen bijpraten, samen drankjes doen, samen dansen alles erop en eraan. Hij ging nog twee keer in "onze" kroeg (waar het allemaal ooit begon zeg maar) ons nummer aanvragen. Uiteindelijk ook hele serieuze gesprekken, over de toekomst, over zijn wens om dan op een gegeven moment toch wel weer te trouwen omdat hij het huwelijk zeker uit liefde iets moois vind en dan het idee heeft echt onvoorwaardelijk voor elkaar te gaan. Hij vroeg mij zelfs op wat voor termijn ik een kindje van hem zou willen hebben en we hebben daar een beetje over zitten dromen. Niets voor mij, ik ben normaal nogal een nuchtere, maar je begrijpt dat dat mij toch wel veel deed... ook het gevoel dat ik voor hem voelde op dat moment is redelijk onbeschrijfelijk. Natuurlijk voelde ik wel nog steeds dat hij eerst nog een groot aantal stappen moest maken om dat geluk ook daadwerkelijk te gaan waarmaken... maar jemig, dames, er is nog nooit een man zo verliefd op mij geweest als hij... hij zei ook altijd: er heeft nog nooit iemand zoveel van jou gehouden als ik van jou doe, en ik voelde dat ook... echt
Iets waar ik nog niet eerder over verteld heb is dat hij streng gelovig is opgevoed. Zelf is hij enkele maanden geleden uit de gemeenschap gestapt omdat hij het gevoel had zijn hele leven al aan een toneelstukje mee te doen waar hij niets bij voelde. Dit naar aanleiding van het proces dat hij aan het volgen is mbv psycholoog om voor zijn eigen wensen en dromen uit te komen. Maar de rest van zijn familie, vrouw en kinderen geloven allemaal wel op een redelijk fanatieke manier. Ik weet niet of het door het geloofaspect komt, maar al eerder bleek dat zijn vader een hele grote invloed op hem had. Wat ik al eerder posten, zijn we al eens 6 dagen zonder contact geweest, toen zijn vader had gezegd dat van hem te eisen, omdat hij zijn verantwoordelijkheden moet nakomen. Dat hij van hem eist dat hij bij zijn vrouw en kinderen blijft, omdat het huwelijk voor altijd is.
Maar goed, terug naar vrijdagnacht. We kwamen thuis en hij was helemaal dood op. Was alvast in mijn bedje gaan liggen tot ik zijn telefoon beneden op de trap zag knipperen. Ik ben eigenlijk tegen controleren, maar de hele situatie in combinatie met een paar glaasjes, toch maar eens gelezen wat zijn vrouw te zeggen had. Zeker omdat hij zei dat hij alleen maar de hoognodige woorden met haar uitwisseld... well, het bleek dat hij toch ook nog wel andere dingen met haar uitwisselde in de zin van korte smsjes waardoor ik merkte dat hij over sommige dingen niet eerlijk was gweest. Bijvoorbeeld zei hij tegen mij dat hij was wezen schaatsen met zijn zus, maar bleek dat dat wel gewoon met zijn vrouw was. Dat zij met oud en nieuw met z'n tweetjes wezenloos voor zich uit hadden zitten staren, maar was toch wel ook familie van hem bij. Beetje wazig allemaal, geen drama leugens, maar hij was toch niet eerlijk geweest, wat mij erg boos maakte. Ik had het zo gehad met de hele situatie dat ik besloot in ieder geval dan maar een doorbraak te forceren en heb zijn vrouw een sms gestuurd dat hij nu in mijn bed lag en dat ik haar sms net las. Dat hij afgelopen weken elke keer toch weer bij mij was geweest en mij voordoet komen dat hij alleen nog de kracht moet vinden om stappen te gaan ondernemen, maar dat ik het gevoel had dat we toch echt allebei aan het lijntje worden gehouden.
Ik heb dat ook gelijk naar hem opgebiecht en hij reageerde erg emotioneel maar hij begreep het ook wel. Was ergens wel blij dat hij nu werd gedwongen stappen te gaan ondernemen etc. nam mij niets kwalijk in ieder geval. Smste zelf ook terug naar zijn vrouw dat het inderdaad allemaal leugens waren, dat hij van te voren al wist dat hij vannacht met mij wegging etc etc.
We hebben nog veel gepraat en daarna geslapen. Volgende ochtend verdergepraat en heel heel veel vedriet. Hij voelde zich schuldig tegenover de hele wereld en was zo bang. Bang om mij kwijt te raken door zijn leugens die hij alleen had gedaan omdat hij mij niet het idee wilde geven dat hij het nog leuk had thuis(dat het niet gelogen was dat hij constant aan mij dacht en ook bv. met oud&nieuw mij heel hard miste en om 0:40 in zijn bed lag, waarna hij mij inderdaad de hele nacht gesmst heeft), stom natuurlijk wat ik ben niet van porselein EN we zouden eerlijk zijn... dat hij heel erg bang is om alleen komen te staan in het leven omdat het gewoon niet kan dat ik als vrijgezelle zelfstandige mooit vrouw voor de rest van mijn leven iets zou zien in een suffe vent al shij met drie kinderen en een familie die hem heeft uitgekots, dat hij een slecht voorbeeld is voor zijn kinderen, zijn ouders wederom teleurgesteld zullen zijn, echt vreselijk ook zei hij dat hij eigenlijk gewoon helemaal niet meer verder wilde dat hij weg wilde of dood. Dat hij zo bang was dat zijn vader opnieuw zou zeggen dat hij zijn zoon niet meer zou zijn. Anway: hele grote drama's dus, wat mij ook veel pijn deed. Ik hou v*rdomme van die kerel en wil dat hij gelukkig is hoe dan ook.
Uiteindelijk na veel emotie en gepraat is hij naar huis gegaan. Hij zei dat zijn keuze nu duidelijk was en hij inzag niet langer te kunnen duiken en dat hij eerlijk ging zijn tegen het thuisfront en de buitenwereld. Ik heb hem zelf mijn huissleutelkopie gegeven zodat hij niet op straat hoefte te staan na dat gesprek, aangezien ik zelf 's-middags ook weg moest. Hij zou mij bellen als hij daar weer wegging.
Nou komt de ontknoping: hij is naar huis gegaan en ik hoorde uren niets. Ik maakte mij natuurlijk super zorgen, zeker nadat hij had geroepen niet meer te willen leven/ te willen vluchten voor alles. Kreeg ik om 17:00 een sms, duidelijk niet van hemzelf, dat hij had gekozen voor zijn vrouw en kinderen, omdat hij ben hen hoort. Dat ik zelf ook wel zou gaan inzien dat dat het beste is en dat verder contact niet gewenst is.
Ik heb SMS teruggestuurd dat ik dat niet geloofde na alle liefde en dromen van o.a. de avond ervoor en dat hij mij dat dan maar recht in mijn gezicht moest zeggen. (door gezamenlijke bezigheden/werk zien we elkaar onvermijdelijk toch dagelijk) en dat niemand mij kon verbieden om van hem te houden.
Krijg ik een uur laten ineens een sms van zijn vader (nooit gezien ofzo dus he en we zijn 30(!) met daarin belerende teksten als dat deze relatie nooit kon en kan en dat het nu echt over is en moet zijn... ben ik daar bijna 30 voor geworden, omdat met iemand's vader in discussie te gaan of iets wel of niet mag?
Tuurlijk is hij ook een slappe hap dat hij zich dit allemaal laat gebeuren. Hij is gewoon niet mondig genoeg om tegen zijn vader op te kunnen en laat zich als een klein kind de les lezen. Noem mij een idealist, maar in mijn belevingswereld zou de liefde van je ouders onvoorwaardelijk moeten zijn, ook als je keuzes maakt die zij minder leuk vinden. Die man moet toch ook inzien dat hij helemaal kapot gaat aan alles? Hij is zelf meegeweest op verzoek van de psycholoog van mijn vriend die ook heeft uitgelegd dat vriend eigen beslissingen moet gaan nemen in het leven (niet alleen mbt ons hoor) en voor zijn eigenlijk geluk moet gaan vechten. En dat hij daarvoor de onvoorwaardelijke liefde van zijn ouders nodig heeft.
Dames, ik weet het eigenlijk echt niet meer: moet ik nog langer het gevecht aangaan? Morgen zie ik hem weer, dus ook even afwachten hoe dat verloopt. Ik heb verder ook niets meer van hem gehoord, maar gister leek het erop dat zijn vader dus zijn telefoon in beheer/onder supervisie had...
*zucht* ik vraag mij echt af waarom dit allemaal zo moet lopen en ben behoorlijk verdrietig.... ik weet gewoon dat het goed zit tussen ons en dat zijn liefde voor mij oprecht is, maar hij zal toch zelf de ruggegraat moeten tonen om ons door te zetten. Tuurlijk is iedereen verantwoordelijk voor zijn/haar eigen geluk en als hij er voor kiest zijn leven ook nog op zijn dertigste te laten leiden door zijn vader, dan doet hij dat zichzelf aan.. het doet alleen pijn, juist omdat hij altijd heeft gezegd zo bang te zijn uiteindelijk niet op te kunnen tegen alle vooroordelen, mij daardoor kwijt te raken en daardoor de rest van zijn leven ongelukkig te zijn.
Zucht
zondag 4 januari 2009 om 16:21
Meid, wat een bagger zeg!
Ik vind de manier waarop jij aan hem bent 'gekomen' niet bepaald netjes, maar het zij zo. Nu kiest hij voor jou, maar onder dwang van zijn vader?! Volwassen vent heb je uitgekozen, het is dat je zelf geschreven hebt dat hij 30 is, anders dacht ik dat we het over een ventje van 10 hebben. En zijn vrouw die snap ik helemaal niet. Een vent die onder dwang bij je is, die WIL je toch niet eens meer? Je vind je zelf dan toch wel meer waard?
Ik snap dat je hartstikke gek op deze man bent (er zal vast ergens wat leuks aan hem zijn), maar als ik jou was zou ik wegrennen. Volgens mij gaat pappie je nog een keer ophangen aan het hoogste puntje van de kerk als het huwelijk echt op de klippen loopt door jou. Ik vind die kerel van jou wel een zwakkeling en ik geloof echt dat je meer verdient! Jij en zijn vrouw. En ik snap best dat je in een huwelijk verliefd kan worden op een ander. Alleen durf dan wel die beslissing te nemen om écht weg te gaan. Wees een vent. Iemand die op zijn 30e nog dingen doet die zijn vader wil kun je beter kwijt zijn. Of hij verschuilt zich hier gewoon achter en durft gewoon echt niet.
Ik vind de manier waarop jij aan hem bent 'gekomen' niet bepaald netjes, maar het zij zo. Nu kiest hij voor jou, maar onder dwang van zijn vader?! Volwassen vent heb je uitgekozen, het is dat je zelf geschreven hebt dat hij 30 is, anders dacht ik dat we het over een ventje van 10 hebben. En zijn vrouw die snap ik helemaal niet. Een vent die onder dwang bij je is, die WIL je toch niet eens meer? Je vind je zelf dan toch wel meer waard?
Ik snap dat je hartstikke gek op deze man bent (er zal vast ergens wat leuks aan hem zijn), maar als ik jou was zou ik wegrennen. Volgens mij gaat pappie je nog een keer ophangen aan het hoogste puntje van de kerk als het huwelijk echt op de klippen loopt door jou. Ik vind die kerel van jou wel een zwakkeling en ik geloof echt dat je meer verdient! Jij en zijn vrouw. En ik snap best dat je in een huwelijk verliefd kan worden op een ander. Alleen durf dan wel die beslissing te nemen om écht weg te gaan. Wees een vent. Iemand die op zijn 30e nog dingen doet die zijn vader wil kun je beter kwijt zijn. Of hij verschuilt zich hier gewoon achter en durft gewoon echt niet.
zondag 4 januari 2009 om 16:50
quote:Mel1234 schreef op 04 januari 2009 @ 16:06:
Dames, ik weet het eigenlijk echt niet meer: moet ik nog langer het gevecht aangaan? Morgen zie ik hem weer, dus ook even afwachten hoe dat verloopt. Ik heb verder ook niets meer van hem gehoord, maar gister leek het erop dat zijn vader dus zijn telefoon in beheer/onder supervisie had...
*zucht* ik vraag mij echt af waarom dit allemaal zo moet lopen en ben behoorlijk verdrietig.... ik weet gewoon dat het goed zit tussen ons en dat zijn liefde voor mij oprecht is, maar hij zal toch zelf de ruggegraat moeten tonen om ons door te zetten. Tuurlijk is iedereen verantwoordelijk voor zijn/haar eigen geluk en als hij er voor kiest zijn leven ook nog op zijn dertigste te laten leiden door zijn vader, dan doet hij dat zichzelf aan.. het doet alleen pijn, juist omdat hij altijd heeft gezegd zo bang te zijn uiteindelijk niet op te kunnen tegen alle vooroordelen, mij daardoor kwijt te raken en daardoor de rest van zijn leven ongelukkig te zijn.
Zucht
Je wéét gewoon dat het goed zit tussen jullie? Ik vraag me toch echt af waar dat op gebaseerd is. De man heeft een ontelbaar aantal kansen van jou gekregen en zodra het lijkt dat hij voor jou gaat kiezen keert hij steeds weer op zijn schreden terug en gebruikt daarbij alle standaard-smoezen die te verwachten zijn in zo'n situatie. En wat een toneelspel: voor de rest van zijn leven ongelukkig omdat hij jou kwijt is? Er zijn heel wat mensen die hun geliefde verliezen en die zijn echt niet allemaal voor de rest van hun leven ongelukkig. Bovendien weet hij wat hem te doen staat als hij daadwerkelijk gelooft dat jij zijn ware liefde bent.
Om antwoord te geven op je vraag; er vált voor jou niks te vechten omdat een relatie pas werkt als je dat allebei wilt. Hij wil de voordelen van een minnares én de voordelen van een vaste relatie. Pas als dit rupsje-nooit-genoeg ontdekt dat het er in de grotemensenwereld anders aan toe gaat kan hij pas relatiemateriaal worden. Tot dan vind ik hem net een klein kind en wens ik jou sterkte bij de realitycheck die voor je ligt.
Dames, ik weet het eigenlijk echt niet meer: moet ik nog langer het gevecht aangaan? Morgen zie ik hem weer, dus ook even afwachten hoe dat verloopt. Ik heb verder ook niets meer van hem gehoord, maar gister leek het erop dat zijn vader dus zijn telefoon in beheer/onder supervisie had...
*zucht* ik vraag mij echt af waarom dit allemaal zo moet lopen en ben behoorlijk verdrietig.... ik weet gewoon dat het goed zit tussen ons en dat zijn liefde voor mij oprecht is, maar hij zal toch zelf de ruggegraat moeten tonen om ons door te zetten. Tuurlijk is iedereen verantwoordelijk voor zijn/haar eigen geluk en als hij er voor kiest zijn leven ook nog op zijn dertigste te laten leiden door zijn vader, dan doet hij dat zichzelf aan.. het doet alleen pijn, juist omdat hij altijd heeft gezegd zo bang te zijn uiteindelijk niet op te kunnen tegen alle vooroordelen, mij daardoor kwijt te raken en daardoor de rest van zijn leven ongelukkig te zijn.
Zucht
Je wéét gewoon dat het goed zit tussen jullie? Ik vraag me toch echt af waar dat op gebaseerd is. De man heeft een ontelbaar aantal kansen van jou gekregen en zodra het lijkt dat hij voor jou gaat kiezen keert hij steeds weer op zijn schreden terug en gebruikt daarbij alle standaard-smoezen die te verwachten zijn in zo'n situatie. En wat een toneelspel: voor de rest van zijn leven ongelukkig omdat hij jou kwijt is? Er zijn heel wat mensen die hun geliefde verliezen en die zijn echt niet allemaal voor de rest van hun leven ongelukkig. Bovendien weet hij wat hem te doen staat als hij daadwerkelijk gelooft dat jij zijn ware liefde bent.
Om antwoord te geven op je vraag; er vált voor jou niks te vechten omdat een relatie pas werkt als je dat allebei wilt. Hij wil de voordelen van een minnares én de voordelen van een vaste relatie. Pas als dit rupsje-nooit-genoeg ontdekt dat het er in de grotemensenwereld anders aan toe gaat kan hij pas relatiemateriaal worden. Tot dan vind ik hem net een klein kind en wens ik jou sterkte bij de realitycheck die voor je ligt.
zondag 4 januari 2009 om 17:06
Tofifee, bagger is het zeker wel jah ik zit hier mij ook echt af te vragen hoe het kan dat iemand op z'n dertigste nog zo beinvloed word door de mening van de buitenwereld/ je ouders.
Ik had het er gister (eindelijk) met een vriendin over en die geeft aan dat het vast voor zijn vader ook met de schande in de kerk te maken zal hebben en nog een hele rits vooroordelen over gereformeerde gemeenschappen. (bv dat je, ook als het ten koste van jezelf gaat, de regels van de kerk moet volgen.. dat mensen soms heel hypocriet gedragen kunnen vertonen door als er niet over word gepraat iets er ook niet is, met ongelijke maatstaven meten etc etc) Ik ben zelf niet gelovig en heb dan ook werkelijk geen idee in hoeverre dit bijvoorbeeld ook zijn extreme verlangen naar goedkeuring van zijn vader zou kunnen verklaren? Iemand wel meer ervaring?
Ik had het er gister (eindelijk) met een vriendin over en die geeft aan dat het vast voor zijn vader ook met de schande in de kerk te maken zal hebben en nog een hele rits vooroordelen over gereformeerde gemeenschappen. (bv dat je, ook als het ten koste van jezelf gaat, de regels van de kerk moet volgen.. dat mensen soms heel hypocriet gedragen kunnen vertonen door als er niet over word gepraat iets er ook niet is, met ongelijke maatstaven meten etc etc) Ik ben zelf niet gelovig en heb dan ook werkelijk geen idee in hoeverre dit bijvoorbeeld ook zijn extreme verlangen naar goedkeuring van zijn vader zou kunnen verklaren? Iemand wel meer ervaring?
zondag 4 januari 2009 om 17:19
quote:Mel1234 schreef op 04 januari 2009 @ 17:06:
Ik had het er gister (eindelijk) met een vriendin over en die geeft aan dat het vast voor zijn vader ook met de schande in de kerk te maken zal hebben en nog een hele rits vooroordelen over gereformeerde gemeenschappen. (bv dat je, ook als het ten koste van jezelf gaat, de regels van de kerk moet volgen.. dat mensen soms heel hypocriet gedragen kunnen vertonen door als er niet over word gepraat iets er ook niet is, met ongelijke maatstaven meten etc etc) Ik ben zelf niet gelovig en heb dan ook werkelijk geen idee in hoeverre dit bijvoorbeeld ook zijn extreme verlangen naar goedkeuring van zijn vader zou kunnen verklaren? Iemand wel meer ervaring?Jij blijft denken dat hij echt van je houdt maar geen relatie met je heeft omdat hij niet kán (zijn vader teleurstellen/zijn vrouw verlaten/zijn kinderen verdriet doen). Nu ligt de oorzaak bij het gereformeerde geloof van zijn vader, vorige week was er een andere goede reden. Het wordt tijd om je te realiseren dat hij niet wíl. Er zijn genoeg mensen die hun partner en kinderen verlaten, om allerlei verschillende redenen. Deze man heeft de rompslomp van een echtscheiding echter niet voor je over. Liever houdt hij jou als minnares en belooft hij af en toe eens dat hij zijn vrouw zal verlaten en dat jullie dan kindjes gaan maken. En gelukkig voor hem trap jij er steeds weer in. Ik vind het triest.
Ik had het er gister (eindelijk) met een vriendin over en die geeft aan dat het vast voor zijn vader ook met de schande in de kerk te maken zal hebben en nog een hele rits vooroordelen over gereformeerde gemeenschappen. (bv dat je, ook als het ten koste van jezelf gaat, de regels van de kerk moet volgen.. dat mensen soms heel hypocriet gedragen kunnen vertonen door als er niet over word gepraat iets er ook niet is, met ongelijke maatstaven meten etc etc) Ik ben zelf niet gelovig en heb dan ook werkelijk geen idee in hoeverre dit bijvoorbeeld ook zijn extreme verlangen naar goedkeuring van zijn vader zou kunnen verklaren? Iemand wel meer ervaring?Jij blijft denken dat hij echt van je houdt maar geen relatie met je heeft omdat hij niet kán (zijn vader teleurstellen/zijn vrouw verlaten/zijn kinderen verdriet doen). Nu ligt de oorzaak bij het gereformeerde geloof van zijn vader, vorige week was er een andere goede reden. Het wordt tijd om je te realiseren dat hij niet wíl. Er zijn genoeg mensen die hun partner en kinderen verlaten, om allerlei verschillende redenen. Deze man heeft de rompslomp van een echtscheiding echter niet voor je over. Liever houdt hij jou als minnares en belooft hij af en toe eens dat hij zijn vrouw zal verlaten en dat jullie dan kindjes gaan maken. En gelukkig voor hem trap jij er steeds weer in. Ik vind het triest.
zondag 4 januari 2009 om 17:27
Dat doe ik ook Wuiles, als hij mij recht in mijn gezicht kan zeggen dat hij weer gelukkig wil proberen te worden met zijn vrouw en kinderen en daaraan gaat werken, dan accepteer ik dat. Ik ga niet iemand verplichten om voor mij te kiezen. Het is dus echter al eerder voor gekomen dat zijn vader zei hem nooit meer te willen zien als hij niet NU zijn verantwoordelijkheden in zijn huwelijk weer oppakte. Ik kan mij voorstellen dat jij denkt dat ik een naieve muts ben die zich alles laat gebeuren, maar hoop dat je je een beetje wilt inleven hoe ik mij nu voel.
zondag 4 januari 2009 om 17:30
Pfff wat een verhaal zeg! Had me voorgenomen om niet meer te reageren omdat ik er van overtuigd was dat dit een man was die jou aan het lijntje hield en ondertussen lekker bij zijn vrouw zit en helemaal niet weg wil. Nu blijkt dat ook wel een beetje zo te zijn omdat hij toch meer leuke dingen doet met zijn vrouw dan hij jou doet geloven. (Zou bij mij trouwens al een enorme afknapper zijn.)
Wil toch even reageren omdat nu blijkt dat hij gelovig is en je vraagt om ervaring:-)
Ik ben zelf gelovig, en in onze kringen is het echt not done om te scheiden. Je trouwt in voor en tegenspoed en het huwelijk is door God ingesteld voor het leven. Als hij dus vreemd gaat is dat een enorme smet op het gezin/familie. Het gebeurd natuurlijk vaker in deze kringen en vaak wordt er na veel praten/therapie o.i.d. besloten om het huwelijk voort te zetten. Heel soms gebeurd het dat de man (of vrouw) toch doorzet en dus verder gaat met minnaar/minnares. Het ligt heel erg aan de familie wat er dan gebeurd. Er zijn families die het contact totaal verbreken, maar er zijn er ook die wel gewoon contact blijven houden. In veel gevallen mag de minnares niet thuis komen bij ouders/familie, al draait dat later vaak wel bij.
Overspel is bij gelovigen een zonde, (niet groter dan andere zonden, want elke zonde is gelijk aan grootte). Maar iedereen doet zonde (of je nu steelt, overspel pleegt, of vloekt), dus in die zin moet iemand altijd worden opgevangen, dus dat een familie hun zoon/broer de deur uit zet is absoluut niet Bijbels! Dat is uit hun eigen boosheid/frustratie/angst voor de buitenwereld maar niet op grond van geloof!
Het is een hele lastig situatie waarin je terecht bent gekomen. Persoonlijk zou ik het laten voor wat het is, en mijn eigen leven gaan leiden. Geen contact meer etc. Hij heeft je voorgelogen, aan het lijntje gehouden, hij durft geen eigen keuzes te maken etc. Dat zouden voor mij behoorlijke afknappers zijn.
Ik hoop dat je iets aan mijn reactie hebt, en ik wil je heel veel sterkte toewensen!
Wil toch even reageren omdat nu blijkt dat hij gelovig is en je vraagt om ervaring:-)
Ik ben zelf gelovig, en in onze kringen is het echt not done om te scheiden. Je trouwt in voor en tegenspoed en het huwelijk is door God ingesteld voor het leven. Als hij dus vreemd gaat is dat een enorme smet op het gezin/familie. Het gebeurd natuurlijk vaker in deze kringen en vaak wordt er na veel praten/therapie o.i.d. besloten om het huwelijk voort te zetten. Heel soms gebeurd het dat de man (of vrouw) toch doorzet en dus verder gaat met minnaar/minnares. Het ligt heel erg aan de familie wat er dan gebeurd. Er zijn families die het contact totaal verbreken, maar er zijn er ook die wel gewoon contact blijven houden. In veel gevallen mag de minnares niet thuis komen bij ouders/familie, al draait dat later vaak wel bij.
Overspel is bij gelovigen een zonde, (niet groter dan andere zonden, want elke zonde is gelijk aan grootte). Maar iedereen doet zonde (of je nu steelt, overspel pleegt, of vloekt), dus in die zin moet iemand altijd worden opgevangen, dus dat een familie hun zoon/broer de deur uit zet is absoluut niet Bijbels! Dat is uit hun eigen boosheid/frustratie/angst voor de buitenwereld maar niet op grond van geloof!
Het is een hele lastig situatie waarin je terecht bent gekomen. Persoonlijk zou ik het laten voor wat het is, en mijn eigen leven gaan leiden. Geen contact meer etc. Hij heeft je voorgelogen, aan het lijntje gehouden, hij durft geen eigen keuzes te maken etc. Dat zouden voor mij behoorlijke afknappers zijn.
Ik hoop dat je iets aan mijn reactie hebt, en ik wil je heel veel sterkte toewensen!
...
zondag 4 januari 2009 om 17:41
Hoe komt zijn vader aan jouw nummer? Oftewel, zoonlief wilde kennelijk dat zijn vader jou zou bellen.
Je hebt m al tig keer de mogelijkheid gegeven om voor jou te kiezen, maar telkens als puntje bij paaltje komt, kiest ie toch voor zijn gezin. En nu kom je er achter dat ze nog best wel leuke dingen doen samen, en dat ie mss ook nog gewoon naast zijn vrouw slaapt en sex met haar heeft.
Je geeft zelf al duidelijk aan dat dezemneer tot en keuze gedwongen moet worden, maar telkens als je dat doet, kiest ie niet voor jou!!! HERHAAL: KIEST IE NIET!!! VOOR JOU.
Wanneer gat t tot je dooddringen dat je idd aan het lijntje wordt gehouden en je aan het lijntje laat houden? Hij gaat nooit bij zijn vrouw weggaan, want zodra pa begint te trekken bind ie in. Dat gaat niet veranderen. Zo is hij. Kan jij nog wel vinden dat ie ongelukkig is en dat zijn keuze verkeerd is, hij is volwassen. Misschien zou jij je iets minder als zijn vader moeten gedragen en niet moeten proberen om hem te laten kiezen wat jij het beste voor hem vindt, en voor jou, maar zijn keuze moeten respecteren.
Hij heft aangegeven dat ie voor zijn gezin kiest en jij smst m dat je m niet gelooft. Hoe denk je in de toekomst om te gaan met iemand die zo ruggegratloos is?
Ik denk dat je je conclusie moet trekken dat ie weer niet voor jou gekozen heeft en ook nooit voor jou gaat kiezen. En dat ie je daardoor idd nu is kwijtgeraakt. SMS m vandaag nog dat je nu inziet dat ie nooit voor je gaat kiezen, dat je zijn beslissing respecteert en dat je daarom de relatie verbreekt. Geef aan dat je jullie contact tot het zakelijek wil beperken en elkaar niet meer zult zien of spreken buiten het zakenlijke om. Heel ms realisseert ie zich dan toch dat ie jou idd kwijtraakt en anders is dat de enige manier voor jou om los te komen en een vent te vinden die wel voor zijn geluk met jou durft te gaan.
Je hebt m al tig keer de mogelijkheid gegeven om voor jou te kiezen, maar telkens als puntje bij paaltje komt, kiest ie toch voor zijn gezin. En nu kom je er achter dat ze nog best wel leuke dingen doen samen, en dat ie mss ook nog gewoon naast zijn vrouw slaapt en sex met haar heeft.
Je geeft zelf al duidelijk aan dat dezemneer tot en keuze gedwongen moet worden, maar telkens als je dat doet, kiest ie niet voor jou!!! HERHAAL: KIEST IE NIET!!! VOOR JOU.
Wanneer gat t tot je dooddringen dat je idd aan het lijntje wordt gehouden en je aan het lijntje laat houden? Hij gaat nooit bij zijn vrouw weggaan, want zodra pa begint te trekken bind ie in. Dat gaat niet veranderen. Zo is hij. Kan jij nog wel vinden dat ie ongelukkig is en dat zijn keuze verkeerd is, hij is volwassen. Misschien zou jij je iets minder als zijn vader moeten gedragen en niet moeten proberen om hem te laten kiezen wat jij het beste voor hem vindt, en voor jou, maar zijn keuze moeten respecteren.
Hij heft aangegeven dat ie voor zijn gezin kiest en jij smst m dat je m niet gelooft. Hoe denk je in de toekomst om te gaan met iemand die zo ruggegratloos is?
Ik denk dat je je conclusie moet trekken dat ie weer niet voor jou gekozen heeft en ook nooit voor jou gaat kiezen. En dat ie je daardoor idd nu is kwijtgeraakt. SMS m vandaag nog dat je nu inziet dat ie nooit voor je gaat kiezen, dat je zijn beslissing respecteert en dat je daarom de relatie verbreekt. Geef aan dat je jullie contact tot het zakelijek wil beperken en elkaar niet meer zult zien of spreken buiten het zakenlijke om. Heel ms realisseert ie zich dan toch dat ie jou idd kwijtraakt en anders is dat de enige manier voor jou om los te komen en een vent te vinden die wel voor zijn geluk met jou durft te gaan.
zondag 4 januari 2009 om 17:48
Oh, ik wil nog even toevoegen dat het niet perse iets is van 'het geloof' om te doen wat je vader zegt. Natuurlijk is het wel zo dat je ouders hoog staan, het gebod luidt immers 'eert uw vader en uw moeder', maar er zijn er genoeg die geen contact meer hebben met hun ouders bijvoorbeeld. Of die geen goed contact hebben met ouders. Dus dat is zijn eigen zwakheid. Een volwassene maakt immers zijn/haar eigen keuzes. Wat dat betreft zijn we net echte mensen...
...
zondag 4 januari 2009 om 17:50
quote:Mel1234 schreef op 04 januari 2009 @ 17:27:
Dat doe ik ook Wuiles, als hij mij recht in mijn gezicht kan zeggen dat hij weer gelukkig wil proberen te worden met zijn vrouw en kinderen en daaraan gaat werken, dan accepteer ik dat. Ik ga niet iemand verplichten om voor mij te kiezen. Het is dus echter al eerder voor gekomen dat zijn vader zei hem nooit meer te willen zien als hij niet NU zijn verantwoordelijkheden in zijn huwelijk weer oppakte. Ik kan mij voorstellen dat jij denkt dat ik een naieve muts ben die zich alles laat gebeuren, maar hoop dat je je een beetje wilt inleven hoe ik mij nu voel.Je maakt volstrekt duidelijk hoe je je voelt dus er is niet veel inlevingsvermogen nodig om te begrijpen wat je visie is in deze. Dat laat echter onverlet dat ik het onbegrijpelijk vind dat jij je lot op deze wijze in zijn handen legt. Je kunt namelijk heel goed zelf bepalen waar de grens ligt en je kunt heel goed zelf voorspellen dat deze man jou niet gelukkig gaat maken. Het is 2009 en niet meer van deze tijd dat vrouwen zich zó voor de voeten van een man werpen. Dat heeft niets met 'echte liefde' of 'romantiek' of 'vechten voor een relatie' te maken. Het is vernederend voor jou en voor zijn echtgenote; niets meer. Zoals ik al zei; ik vind het triest.
Dat doe ik ook Wuiles, als hij mij recht in mijn gezicht kan zeggen dat hij weer gelukkig wil proberen te worden met zijn vrouw en kinderen en daaraan gaat werken, dan accepteer ik dat. Ik ga niet iemand verplichten om voor mij te kiezen. Het is dus echter al eerder voor gekomen dat zijn vader zei hem nooit meer te willen zien als hij niet NU zijn verantwoordelijkheden in zijn huwelijk weer oppakte. Ik kan mij voorstellen dat jij denkt dat ik een naieve muts ben die zich alles laat gebeuren, maar hoop dat je je een beetje wilt inleven hoe ik mij nu voel.Je maakt volstrekt duidelijk hoe je je voelt dus er is niet veel inlevingsvermogen nodig om te begrijpen wat je visie is in deze. Dat laat echter onverlet dat ik het onbegrijpelijk vind dat jij je lot op deze wijze in zijn handen legt. Je kunt namelijk heel goed zelf bepalen waar de grens ligt en je kunt heel goed zelf voorspellen dat deze man jou niet gelukkig gaat maken. Het is 2009 en niet meer van deze tijd dat vrouwen zich zó voor de voeten van een man werpen. Dat heeft niets met 'echte liefde' of 'romantiek' of 'vechten voor een relatie' te maken. Het is vernederend voor jou en voor zijn echtgenote; niets meer. Zoals ik al zei; ik vind het triest.
zondag 4 januari 2009 om 17:52
quote:queenie1 schreef op 04 januari 2009 @ 17:48:
Oh, ik wil nog even toevoegen dat het niet perse iets is van 'het geloof' om te doen wat je vader zegt. Natuurlijk is het wel zo dat je ouders hoog staan, het gebod luidt immers 'eert uw vader en uw moeder', maar er zijn er genoeg die geen contact meer hebben met hun ouders bijvoorbeeld. Of die geen goed contact hebben met ouders. Dus dat is zijn eigen zwakheid. Een volwassene maakt immers zijn/haar eigen keuzes. Wat dat betreft zijn we net echte mensen... Zo geestig dat deze man vanwege het geloof niet wil scheiden maar dat hetzelfde geloof hem er blijkbaar niet van weerhoudt om langdurig vreemd te gaan.
Oh, ik wil nog even toevoegen dat het niet perse iets is van 'het geloof' om te doen wat je vader zegt. Natuurlijk is het wel zo dat je ouders hoog staan, het gebod luidt immers 'eert uw vader en uw moeder', maar er zijn er genoeg die geen contact meer hebben met hun ouders bijvoorbeeld. Of die geen goed contact hebben met ouders. Dus dat is zijn eigen zwakheid. Een volwassene maakt immers zijn/haar eigen keuzes. Wat dat betreft zijn we net echte mensen... Zo geestig dat deze man vanwege het geloof niet wil scheiden maar dat hetzelfde geloof hem er blijkbaar niet van weerhoudt om langdurig vreemd te gaan.
zondag 4 januari 2009 om 17:55
quote:Mel1234 schreef op 04 januari 2009 @ 17:27:
Dat doe ik ook Wuiles, als hij mij recht in mijn gezicht kan zeggen dat hij weer gelukkig wil proberen te worden met zijn vrouw en kinderen en daaraan gaat werken, dan accepteer ik dat.
Actions speak louder than words. Je weet al dat hij niet zo goed is in confrontaties, dus je verwachting dat ie het recht in je gezicht gaat zeggen lijkt me nogal irrationeel. Hij laat liever zijn vader de kastanjes uit het vuur halen. En jij ziet in alles een excuus dat ie echt wel wil. Maar ondanks dat zit ie weer bij zijn vrouw en heeft ie je gesmst dat ie voor haar kiest. Zwart op wit. Dus ik zou maar eens terugsmssen dat je respect hebt voor zijn keuze maar dat dat wel betekent dat jij geen contact mer met m wil.
En trouwens ook als ie wel zou gaan scheiden, kan ie niet meer voor de kerk met jou trouwen en zal de kerk jullie kinderen niet op willen nemen in de geloofsgemeenschap. Fantasietjes over trouwen met jou zullen dat dus altijd blijven, want voor de kerk kan ie nooit met jou trouwen, en voor gelovigen is juist het kerkelijke huwelijk van betekenis.
Dat doe ik ook Wuiles, als hij mij recht in mijn gezicht kan zeggen dat hij weer gelukkig wil proberen te worden met zijn vrouw en kinderen en daaraan gaat werken, dan accepteer ik dat.
Actions speak louder than words. Je weet al dat hij niet zo goed is in confrontaties, dus je verwachting dat ie het recht in je gezicht gaat zeggen lijkt me nogal irrationeel. Hij laat liever zijn vader de kastanjes uit het vuur halen. En jij ziet in alles een excuus dat ie echt wel wil. Maar ondanks dat zit ie weer bij zijn vrouw en heeft ie je gesmst dat ie voor haar kiest. Zwart op wit. Dus ik zou maar eens terugsmssen dat je respect hebt voor zijn keuze maar dat dat wel betekent dat jij geen contact mer met m wil.
En trouwens ook als ie wel zou gaan scheiden, kan ie niet meer voor de kerk met jou trouwen en zal de kerk jullie kinderen niet op willen nemen in de geloofsgemeenschap. Fantasietjes over trouwen met jou zullen dat dus altijd blijven, want voor de kerk kan ie nooit met jou trouwen, en voor gelovigen is juist het kerkelijke huwelijk van betekenis.
zondag 4 januari 2009 om 18:01
zondag 4 januari 2009 om 18:21
quote:wuiles schreef op 04 januari 2009 @ 17:52:
[...]
Zo geestig dat deze man vanwege het geloof niet wil scheiden maar dat hetzelfde geloof hem er blijkbaar niet van weerhoudt om langdurig vreemd te gaan.Daarom is dat ook zijn eigen verantwoording, en is het allebei vanuit het geloof absoluut not done, zowel het vreemdgaan als het scheiden. Maar hij is dus al 'gebroken' met het geloof dus als het goed ligt hebben zijn ouders daar meer verdriet van dan om zijn vreemdgaan/evt. scheiding.
[...]
Zo geestig dat deze man vanwege het geloof niet wil scheiden maar dat hetzelfde geloof hem er blijkbaar niet van weerhoudt om langdurig vreemd te gaan.Daarom is dat ook zijn eigen verantwoording, en is het allebei vanuit het geloof absoluut not done, zowel het vreemdgaan als het scheiden. Maar hij is dus al 'gebroken' met het geloof dus als het goed ligt hebben zijn ouders daar meer verdriet van dan om zijn vreemdgaan/evt. scheiding.
...
zondag 4 januari 2009 om 18:28
Lieve Mel,
Je vriend weet zich, zoals ik al aangaf, geen raad. Hij zit gevangen in een web van schuld en boete, een geloof wat hem tegenhoudt zijn hart te volgen en de hele familie die zich nu met hem en zijn huwelijksleven bemoeit.
Vlak de impact van een leven lang te horen krijgen dat je niet moet zondigen en dat er straf staat op een zonde niet uit. Genieten mag pas in het hiernamaals tenslotte. Op aarde ben je om goed te doen en de gulden middenweg te bewandelen. Ook al ben je daar lang geleden vanaf gestapt, van die levenswijze, als je familie er nog in zit en je er toch mee te maken hebt, dan heeft dat invloed op je, het zit gewoon in je systeem.
Je gaat het niet winnen meid. Het is veel te veel voor hem. Als je al benaderd wordt door zijn vader om je eens streng de les te lezen, dan weet je het wel. We hebben het hier over een volwassen man die zich laat koeioneren door zijn vader, eh hallo? Het is 2009!
Ik zou me niet verbazen als hij zelf de SMS uit naam van zijn vader stuurde, in de hoop dat dat indruk op je zou maken en zou zorgen dat je hem verder met rust zou laten. Hij is in ieder geval niet sterk genoeg om weg te gaan bij zijn gezin en familie. Dat is wel duidelijk nu toch?
Doe niets. Dat zal je kracht kosten maar alle woorden van liefde, van toekomst, van daadkracht en vertrouwen in jullie als stel werden uitgesproken toen jullie samen op jullie vluchtheuvel zaten, op je overspelige eiland, waar de buitenwereld niet bestond. Die woorden zijn weinig waard in het echte leven.
Je kunt er donder op zeggen dat zijn vrouw niet of zeker niet helemaal af wist van jou in het heden. Ze heeft misschien gedacht dat hij tijdelijk de weg kwijt was maar dat hij weer helemaal terug was. Hij loog zelfs tegen jou over het maken van uitstapjes met haar. Hij lijdt een dubbelleven en is tegen niemand eerlijk. Niet eens tegen zichzelf.
Jij hebt de boel op de spits gedreven door zijn vrouw te SMS-en. Of het handig was is de vraag, maar zo door blijven modderen met al die beloftes en die vervolgens niet nagekomen worden was ook niks. Je hebt je 'relatie' met hem getorpedeerd maar goed, feitelijk was er ook niet echt sprake van een relatie, in ieder geval niet een relatie die het daglicht in zijn leven mocht verdragen en dat is veel erger dan een paar maanden liefdesverdriet.
Ga door de rijstebrijberg van het liefdesverdriet heen. Stap in de zwavelzure poel en laat de scherpe pijn in alle hevigheid toe, dan ben je er eerder vanaf dan dat je hoop gaat zitten houden. Want hoop waarop? Hij liegt en draait, verdraait en rent weg als hij het niet aan kan. Je moet er niet aan denken met zo iemand je leven te moeten delen. Je moet nu toch genoeg gezien hebben om te begrijpen dat dit nooit gaat werken. Ik hoop dat je zo'n ingewikkeld leven als dit niet wenst voor jezelf.
Laat het los, goi zijn nummers weg en begraaf je in je bank, je bed, je vriendinnen, je zus, je moeder. Laat je troosten en koesteren maar laat deze man gewoon zijn eigen leven weer op orde krijgen. Jij weet dat dat heel oneerlijk is maar het is zijn keuze en daar kun je niks aan veranderen. Zorg jij vooral heel goed voor jezelf.
(f)
PS
Wie weet gaat hij zich wel weer melden bij je. Kijk daar niet van op. Maar dan moet je sterk gaan zijn en hem de deur wijzen. Je hebt nu lang genoeg met je laten spelen, het is tot een dramatisch dieptepunt gekomen allemaal, het moet klaar zijn nu. Praten er over doe je maar hier, gooi het er uit, schrijf van je af maar beschouw de man als verloren voor jou. Hoewel ik vind dat je er uiteindelijk weinig aan verliest, liefde moet niet zo gecompliceerd zijn, zeker niet een nieuwe liefde en vertrouwen is een onmisbaar ingrediënt, iets wat overduidelijk niet te vinden was in deze relatiesoep.
Je vriend weet zich, zoals ik al aangaf, geen raad. Hij zit gevangen in een web van schuld en boete, een geloof wat hem tegenhoudt zijn hart te volgen en de hele familie die zich nu met hem en zijn huwelijksleven bemoeit.
Vlak de impact van een leven lang te horen krijgen dat je niet moet zondigen en dat er straf staat op een zonde niet uit. Genieten mag pas in het hiernamaals tenslotte. Op aarde ben je om goed te doen en de gulden middenweg te bewandelen. Ook al ben je daar lang geleden vanaf gestapt, van die levenswijze, als je familie er nog in zit en je er toch mee te maken hebt, dan heeft dat invloed op je, het zit gewoon in je systeem.
Je gaat het niet winnen meid. Het is veel te veel voor hem. Als je al benaderd wordt door zijn vader om je eens streng de les te lezen, dan weet je het wel. We hebben het hier over een volwassen man die zich laat koeioneren door zijn vader, eh hallo? Het is 2009!
Ik zou me niet verbazen als hij zelf de SMS uit naam van zijn vader stuurde, in de hoop dat dat indruk op je zou maken en zou zorgen dat je hem verder met rust zou laten. Hij is in ieder geval niet sterk genoeg om weg te gaan bij zijn gezin en familie. Dat is wel duidelijk nu toch?
Doe niets. Dat zal je kracht kosten maar alle woorden van liefde, van toekomst, van daadkracht en vertrouwen in jullie als stel werden uitgesproken toen jullie samen op jullie vluchtheuvel zaten, op je overspelige eiland, waar de buitenwereld niet bestond. Die woorden zijn weinig waard in het echte leven.
Je kunt er donder op zeggen dat zijn vrouw niet of zeker niet helemaal af wist van jou in het heden. Ze heeft misschien gedacht dat hij tijdelijk de weg kwijt was maar dat hij weer helemaal terug was. Hij loog zelfs tegen jou over het maken van uitstapjes met haar. Hij lijdt een dubbelleven en is tegen niemand eerlijk. Niet eens tegen zichzelf.
Jij hebt de boel op de spits gedreven door zijn vrouw te SMS-en. Of het handig was is de vraag, maar zo door blijven modderen met al die beloftes en die vervolgens niet nagekomen worden was ook niks. Je hebt je 'relatie' met hem getorpedeerd maar goed, feitelijk was er ook niet echt sprake van een relatie, in ieder geval niet een relatie die het daglicht in zijn leven mocht verdragen en dat is veel erger dan een paar maanden liefdesverdriet.
Ga door de rijstebrijberg van het liefdesverdriet heen. Stap in de zwavelzure poel en laat de scherpe pijn in alle hevigheid toe, dan ben je er eerder vanaf dan dat je hoop gaat zitten houden. Want hoop waarop? Hij liegt en draait, verdraait en rent weg als hij het niet aan kan. Je moet er niet aan denken met zo iemand je leven te moeten delen. Je moet nu toch genoeg gezien hebben om te begrijpen dat dit nooit gaat werken. Ik hoop dat je zo'n ingewikkeld leven als dit niet wenst voor jezelf.
Laat het los, goi zijn nummers weg en begraaf je in je bank, je bed, je vriendinnen, je zus, je moeder. Laat je troosten en koesteren maar laat deze man gewoon zijn eigen leven weer op orde krijgen. Jij weet dat dat heel oneerlijk is maar het is zijn keuze en daar kun je niks aan veranderen. Zorg jij vooral heel goed voor jezelf.
(f)
PS
Wie weet gaat hij zich wel weer melden bij je. Kijk daar niet van op. Maar dan moet je sterk gaan zijn en hem de deur wijzen. Je hebt nu lang genoeg met je laten spelen, het is tot een dramatisch dieptepunt gekomen allemaal, het moet klaar zijn nu. Praten er over doe je maar hier, gooi het er uit, schrijf van je af maar beschouw de man als verloren voor jou. Hoewel ik vind dat je er uiteindelijk weinig aan verliest, liefde moet niet zo gecompliceerd zijn, zeker niet een nieuwe liefde en vertrouwen is een onmisbaar ingrediënt, iets wat overduidelijk niet te vinden was in deze relatiesoep.
zondag 4 januari 2009 om 20:54
Thanks Eleonara,
je hebt helemaal gelijk. Heel erg gelijk. En ik geloof ook wel dat die duik in die poel van liefdesverdriet wel redelijk begonnen is. Ik ben niet iemand die heel goed kan huilen ofzo, maar geloof wel dat ik mij erg, heel erg, alleen voel. Bullshit natuurlijk omdat hij zo vaak niet was, maar goed, je begrijpt vast wel wat ik bedoel.
Ik kan hem jammer genoeg niet uit mijn leven pleuren, want ik word elke dag met hem geconfronteerd om mijn werk voorlopig (tot dat hij wellicht het leger in gaat ) , maar goed, op het werk hebben we alles altijd redelijk los kunnen zien van onze relatie, dus dat zal morgen wel even moeilijk zijn, maar dat vind zijn weg ook wel.
En zoals door andere aangegeven ga ik ik het denk ik doen: mijn eigen weg. "Als ze d'r niet is, weet een man pas wat die mist" zeg maar, maar dan nog, ik ga proberen niet op hem te wachten en mijn eigen leven weer op de rit te krijgen. Als hij ooit de kracht en het inzicht krijgt wat hij echt echt zelf wil, dan mag hij gaan handelen en dan zien we daarna wel verder.
Auw
je hebt helemaal gelijk. Heel erg gelijk. En ik geloof ook wel dat die duik in die poel van liefdesverdriet wel redelijk begonnen is. Ik ben niet iemand die heel goed kan huilen ofzo, maar geloof wel dat ik mij erg, heel erg, alleen voel. Bullshit natuurlijk omdat hij zo vaak niet was, maar goed, je begrijpt vast wel wat ik bedoel.
Ik kan hem jammer genoeg niet uit mijn leven pleuren, want ik word elke dag met hem geconfronteerd om mijn werk voorlopig (tot dat hij wellicht het leger in gaat ) , maar goed, op het werk hebben we alles altijd redelijk los kunnen zien van onze relatie, dus dat zal morgen wel even moeilijk zijn, maar dat vind zijn weg ook wel.
En zoals door andere aangegeven ga ik ik het denk ik doen: mijn eigen weg. "Als ze d'r niet is, weet een man pas wat die mist" zeg maar, maar dan nog, ik ga proberen niet op hem te wachten en mijn eigen leven weer op de rit te krijgen. Als hij ooit de kracht en het inzicht krijgt wat hij echt echt zelf wil, dan mag hij gaan handelen en dan zien we daarna wel verder.
Auw
zondag 4 januari 2009 om 22:55
Ik vind het heel erg voor je. Ook als niet heel emotioneel mens zal je dit behoorlijk raken. Ik hoop voor jou dat je de eer aan jezelf kunt houden. Dat je inziet dat op deze manier een relatie beginnen gewoon niet blij maakt. Hem niet maar zeker ook jou niet. Jullie hebben nu al zoveel meegemaakt, terwijl jullie een verhouding hadden en je nog geen definitieve knopen hebt doorgehakt. Hij in ieder geval niet. Het is eigenlijk te veel voor een beginnende, passionele relatie.
Heb je gezelschap? Mensen die je op kunt zoeken? Dat hoop ik zo voor je, dat als je zin hebt in mensen om je heen, je terecht kunt....
Blijf vooral posten als je daaraan behoefte hebt. Ik wens je een rustige nacht.
Heb je gezelschap? Mensen die je op kunt zoeken? Dat hoop ik zo voor je, dat als je zin hebt in mensen om je heen, je terecht kunt....
Blijf vooral posten als je daaraan behoefte hebt. Ik wens je een rustige nacht.
