gebrek aan rustige 'mannelijkheid', meer 'in het nu leven'

Even van me afschrijven: enkele maanden geleden kwam ik (40-er, man) een bijzondere vrouw tegen, ik kwam net uit een relatie van meerdere jaren, ook zij had net een vorige relatie achter de rug.

Naar elkaar toe gezegd het voorzichtig te willen doen, stap voor stap, maar ook: smoorverliefd op elkaar, heeft me naar een next level niveau weten triggeren, qua verbinding, levensvreugde, warmte… ik voel me er erg goed bij, het is een bijzonder warme vrouw, knuffels, naast een heerlijk plagerige en speelse kant, schoonheid, chemie, IQ EQ, is een supermama voor haar kinderen.
Afgelopen maanden zagen we elkaar meermaals per week, er was veel positieve vibe, sterke kracht, positief effect op elkaars ontwikkeling, dagen elkaar uit, kunnen elkaars kwetsbaarheden delen, ze geeft aan zich veilig en begrepen te voelen bij mij, wat ik echt heel fijn vind om te horen.

Tegelijkertijd ook een duidelijke voorzichtigheid naar relatie, we zaten niet in een echte volle uitgesproken relatie, maar wel een intensieve ‘dating’ (met o.a. seksuele exclusiviteit). En voorzichtig de deur open naar elkaar meenemen bij vrienden (geen familie).

Afgelopen week gingen we met elkaar op vakantie, was een beetje spannend omdat het toch een hele week samen was.
Op zich was het een heel fijne vakantie, veel momenten van verbondenheid, avontuur, gelachen…

Tegelijkertijd was ook mijn kant van veel praten en dingen benoemen, proberen begrijpen naar boven gekomen, wat te weinig ‘in het nu’. Ze gaf aan mij terug dat ze een stukje ‘mannelijkheid’ mist, die van de rustigheid, niet altijd alles benoemen.
Dat is een stuk dat ik herken, en waarin ik ook zoekende was/ben, maar ook pijnlijk om te horen, omdat dit wel misschien meespeelt in onze zoektocht naar ‘worden we echt een koppel, of niet?’.

Graag tips om hierin te groeien, wil dit echt graag.