Relaties
alle pijlers
Moeizame lange afstand relatie
zondag 25 augustus 2019 om 14:23
Hoi allemaal,
Ik weet niet zo goed of ik dit nou bij relaties, psyche of reizen moet plaatsen. Ongeveer anderhalf jaar geleden heb ik mijn vriendin leren kennen (ik ben een man). Vanaf het begin heeft mijn vriendin aangegeven dat ze 9 maanden na de start van onze relatie voor een jaar naar een niet-Westers land moest gaan voor haar werk. Dus die eerste 9 maanden hebben we zo veel mogelijk tijd samen doorgebracht, het klinkte heel erg goed, ook tussen haar en de rest van mijn familie, met wie we veel dingen samen deden. Over haar jaar in het buitenland hebben we afspraken gemaakt: minstens drie keer per week zouden we bellen, ik zou haar op komen zoeken en zij mij. We hadden er beiden vertrouwen in.
Een tijdje ging dit allemaal goed. Ik ben bij haar langs geweest en dat was geweldig, die tijd samen, voor het eerst buiten Europa voor mij. We spraken "volgens schema", zij sprak ook ongeveer wekelijks met mijn moeder. Echter, twee/drie maanden in haar verblijf, een paar weken nadat ik was langs gekomen, begon haar gedrag te veranderen. Ze vertelde me dat ze zich niet veilig voelde bij de ontwikkelingshulp organisatie waar ze werkte: dat het niet veilig was voor vrouwen, dat ze te horen had gekregen over criminele activiteiten, mensen haar gewaarschuwd hadden dat ze vermoord zou worden, ze vertelden haar over hun plannen om zelfmoord te plegen, hun drugsmisbruik. Ze besloot daar weg te gaan, ik steunde haar daarin, ook al was haar werkgever er minder blij mee. Tegelijkertijd verloor ik mijn baan (wat ik in eerste instantie uit schaamte haar niet heb verteld) en werd mijn moeder ziek. Mijn vriendin werd ook ziek, moest een CT scan. Ze vertelde mij dat mensen in haar huis hadden in proberen te breken, dat ze bang was en niet meer goed sliep. Dat ze soms achtervolgd werd door mannen. Ik heb haar hierin proberen te steunen, maar in dezelfde periode is ze steeds bozer geworden: toen mijn moeder ziek werd, reageerde ze heel achterdochtig, noemde haar een "zeurpiet en aansteller", is minder met haar gaan praten. In eerste instantie steunde ze mij in mijn zoektocht naar werk, maar ze werd geleidelijk ook boos en achterdochtig over waarom ik haar niet gelijk over mijn problemen verteld had toen ze er naar vroeg, of ik haar wel vertrouwde. Ik voelde mij niet gesteund.
In maand vier, is ze mij op komen zoeken. Vooraf hadden we hier ruzie over - zij moest en zou vooral haar vrienden en familie zien, omdat ze op moest laden en goed wilde slapen, terwijl ik had gehoopt dat ze bij mij en mijn familie zou verblijven, mijn vrienden kon zien (ze heeft haar huis onderverhuurd en haar familie en die van mij wonen ver uit elkaar). Terug in Nederland gedroeg ze zich ook raar: ze was achterdochtig tegen haar vriendinnen, zeurde over mijn ouders, was boos om kleine triviale dingen, hard. We hebben toen wel veel gesproken en samen gedaan, dus ik had gehoopt dat het weer goed zou gaan als ze terug zou gaan.
Alleen, dit is niet zo. De dag dat ze aankwam, belde ze mij terwijl ik uiteten was met familie. Ik nam niet gelijk op, en daarna was ze helemaal boos en in paniek, weigerde ze te praten (behalve schreeuwen...). Een paar dagen later probeerden mensen weer twee keer in haar huis in te breken. Sinds dien, en dat is nu twee maanden geleden, lijkt ze helemaal....ontspoord? Ze heeft mijn ouders gezegd dat ze niet meer met hen wilt praten, en spreekt ook niet meer met haar eigen vrienden of familie. Ze spreekt nog wel met mij, maar lastig. Als ik haar vraag hoe het gaat hangt ze op. De ene dag is ze super trots op mij en mijn banenzoektoch, de volgende dag is ze uit het niets EXTREEM boos, en zegt bijvoorbeeld wat voor sukkel ik ben dat ik geen baan heb, dat alle mannen gevaarlijk zijn, niemand te vertrouwen is, ze de wereld haat. Ze houdt zich niet meer aan het 3 keer per week schema. Ondertussen vraagt ze steeds aan mij wanneer ik langs kom, zegt ze dat er iemand langs moet komen "zodat ze haar plannen uit kan voeren", maar ik vind het niet fijn zo veel geld uit te geven terwijl ik nog geen werk heb. Ze heeft aangegeven alles voor mij te willen betalen, maar dat vind ik ook niet prettig.
Afgelopen week zijn dingen nog meer geescaleerd. Zij moest haar visum verlengen, maar in plaats van de normale procedure werd ze uren lang vastgehouden in een kamertje, zei ze, en wilden mannen dingen van haar (?) zei ze, zag ze hoe vrouwen slecht behandeld werden, en nu zegt ze dat haar paspoort kwijt is, dat ze geen bonnetje heeft gekregen. Ze is vorige week ook verhuisd uit het inbraak huis, maar ze zegt dat ze bang is voor haar mannelijke huisgenoten in haar nieuwe woning, praat constant neerbuigend over hen. Nu ben ik eergisteren prikken gaan halen (om haar te laten zien dat ik wel echt wil komen), maar er ging iets mis en dat reageerde ik af op haar. Toen is ze helemaal geflipt: ze zei dat ik maar moest sterven, niet meer van me hield, weg moest gaan en haar alleen moest laten. Ik vind dit soort dingen tegen je partner zeggen absoluut niet acceptabel. Ik heb haar gezegd dat ze met haar vrienden en familie moet praten, maar ik heb geen idee of ze dit ook gaat doen.
Ik weet niet zo goed of ik dit nou bij relaties, psyche of reizen moet plaatsen. Ongeveer anderhalf jaar geleden heb ik mijn vriendin leren kennen (ik ben een man). Vanaf het begin heeft mijn vriendin aangegeven dat ze 9 maanden na de start van onze relatie voor een jaar naar een niet-Westers land moest gaan voor haar werk. Dus die eerste 9 maanden hebben we zo veel mogelijk tijd samen doorgebracht, het klinkte heel erg goed, ook tussen haar en de rest van mijn familie, met wie we veel dingen samen deden. Over haar jaar in het buitenland hebben we afspraken gemaakt: minstens drie keer per week zouden we bellen, ik zou haar op komen zoeken en zij mij. We hadden er beiden vertrouwen in.
Een tijdje ging dit allemaal goed. Ik ben bij haar langs geweest en dat was geweldig, die tijd samen, voor het eerst buiten Europa voor mij. We spraken "volgens schema", zij sprak ook ongeveer wekelijks met mijn moeder. Echter, twee/drie maanden in haar verblijf, een paar weken nadat ik was langs gekomen, begon haar gedrag te veranderen. Ze vertelde me dat ze zich niet veilig voelde bij de ontwikkelingshulp organisatie waar ze werkte: dat het niet veilig was voor vrouwen, dat ze te horen had gekregen over criminele activiteiten, mensen haar gewaarschuwd hadden dat ze vermoord zou worden, ze vertelden haar over hun plannen om zelfmoord te plegen, hun drugsmisbruik. Ze besloot daar weg te gaan, ik steunde haar daarin, ook al was haar werkgever er minder blij mee. Tegelijkertijd verloor ik mijn baan (wat ik in eerste instantie uit schaamte haar niet heb verteld) en werd mijn moeder ziek. Mijn vriendin werd ook ziek, moest een CT scan. Ze vertelde mij dat mensen in haar huis hadden in proberen te breken, dat ze bang was en niet meer goed sliep. Dat ze soms achtervolgd werd door mannen. Ik heb haar hierin proberen te steunen, maar in dezelfde periode is ze steeds bozer geworden: toen mijn moeder ziek werd, reageerde ze heel achterdochtig, noemde haar een "zeurpiet en aansteller", is minder met haar gaan praten. In eerste instantie steunde ze mij in mijn zoektocht naar werk, maar ze werd geleidelijk ook boos en achterdochtig over waarom ik haar niet gelijk over mijn problemen verteld had toen ze er naar vroeg, of ik haar wel vertrouwde. Ik voelde mij niet gesteund.
In maand vier, is ze mij op komen zoeken. Vooraf hadden we hier ruzie over - zij moest en zou vooral haar vrienden en familie zien, omdat ze op moest laden en goed wilde slapen, terwijl ik had gehoopt dat ze bij mij en mijn familie zou verblijven, mijn vrienden kon zien (ze heeft haar huis onderverhuurd en haar familie en die van mij wonen ver uit elkaar). Terug in Nederland gedroeg ze zich ook raar: ze was achterdochtig tegen haar vriendinnen, zeurde over mijn ouders, was boos om kleine triviale dingen, hard. We hebben toen wel veel gesproken en samen gedaan, dus ik had gehoopt dat het weer goed zou gaan als ze terug zou gaan.
Alleen, dit is niet zo. De dag dat ze aankwam, belde ze mij terwijl ik uiteten was met familie. Ik nam niet gelijk op, en daarna was ze helemaal boos en in paniek, weigerde ze te praten (behalve schreeuwen...). Een paar dagen later probeerden mensen weer twee keer in haar huis in te breken. Sinds dien, en dat is nu twee maanden geleden, lijkt ze helemaal....ontspoord? Ze heeft mijn ouders gezegd dat ze niet meer met hen wilt praten, en spreekt ook niet meer met haar eigen vrienden of familie. Ze spreekt nog wel met mij, maar lastig. Als ik haar vraag hoe het gaat hangt ze op. De ene dag is ze super trots op mij en mijn banenzoektoch, de volgende dag is ze uit het niets EXTREEM boos, en zegt bijvoorbeeld wat voor sukkel ik ben dat ik geen baan heb, dat alle mannen gevaarlijk zijn, niemand te vertrouwen is, ze de wereld haat. Ze houdt zich niet meer aan het 3 keer per week schema. Ondertussen vraagt ze steeds aan mij wanneer ik langs kom, zegt ze dat er iemand langs moet komen "zodat ze haar plannen uit kan voeren", maar ik vind het niet fijn zo veel geld uit te geven terwijl ik nog geen werk heb. Ze heeft aangegeven alles voor mij te willen betalen, maar dat vind ik ook niet prettig.
Afgelopen week zijn dingen nog meer geescaleerd. Zij moest haar visum verlengen, maar in plaats van de normale procedure werd ze uren lang vastgehouden in een kamertje, zei ze, en wilden mannen dingen van haar (?) zei ze, zag ze hoe vrouwen slecht behandeld werden, en nu zegt ze dat haar paspoort kwijt is, dat ze geen bonnetje heeft gekregen. Ze is vorige week ook verhuisd uit het inbraak huis, maar ze zegt dat ze bang is voor haar mannelijke huisgenoten in haar nieuwe woning, praat constant neerbuigend over hen. Nu ben ik eergisteren prikken gaan halen (om haar te laten zien dat ik wel echt wil komen), maar er ging iets mis en dat reageerde ik af op haar. Toen is ze helemaal geflipt: ze zei dat ik maar moest sterven, niet meer van me hield, weg moest gaan en haar alleen moest laten. Ik vind dit soort dingen tegen je partner zeggen absoluut niet acceptabel. Ik heb haar gezegd dat ze met haar vrienden en familie moet praten, maar ik heb geen idee of ze dit ook gaat doen.
maandag 2 september 2019 om 00:56
Maak nu eerst eens een afspraak bij de huisarts!!! Echt, anders hoeft Rosanna het niet te zeggen, maar dan doe ik het wel.
TO, neem je eigen verantwoordelijkheid voor je eigen bestaan! Dat houdt ook in dat je over je problemen durft te praten. Dat je een HIV-test niet uit de weggaat en dat je die zaken ook bespreekt met je oud-werkgever.
Doe je dat niet, dan heeft je vriendin toch echt voldoende reden om je een slappe hap te vinden.
Ik snap trouwens ook niet dat je ouders je adviseren om geen HIV-test te doen??
Echt, come on! Het is nou niet dat je compleet uit eigen beweging je vriendin naar Nederland wilde terughalen. Als ik je goed las, maakte je het oorspronkelijk liever uit, dan hulp in te schakelen... of niet soms.
Wees eens een vent ipv een kleuter!
TO, neem je eigen verantwoordelijkheid voor je eigen bestaan! Dat houdt ook in dat je over je problemen durft te praten. Dat je een HIV-test niet uit de weggaat en dat je die zaken ook bespreekt met je oud-werkgever.
Doe je dat niet, dan heeft je vriendin toch echt voldoende reden om je een slappe hap te vinden.
Ik snap trouwens ook niet dat je ouders je adviseren om geen HIV-test te doen??
Echt, come on! Het is nou niet dat je compleet uit eigen beweging je vriendin naar Nederland wilde terughalen. Als ik je goed las, maakte je het oorspronkelijk liever uit, dan hulp in te schakelen... of niet soms.
Wees eens een vent ipv een kleuter!
maandag 2 september 2019 om 08:06
De vraag beantwoorden of ík je een wegloper vind, heeft niets te maken met of je haar nu moet laten gaan.
Want ja, ik vind je nogal passief overkomen, waarbij je nogal snel luistert naar anderen die ook liever weglopen. Al snap ik niet helemaal waarom je een hiv test moet doen als je in een ziekenhuis hebt gelegen op vakantie (het klonk als een regulier vakantie oord, daar loop je echt geen risico op hiv in het ziekenhuis), er zo lang over mekkeren en niet doen is weglopen. En als je bedrijf je ergens op wil aanspreken is ziekmelden de slechtste oplossing, en gesprekken over intimidatie - als je je van geen kwaad bewust bent- heb je gewoon te voeren.
Dus ja, ik denk dat je wegloopt voor je problemen en dat je daaraan zou kunnen werken. Even bot; als je minder zou weglopen was je vriendin misschien al eerder thuis geweest omdat je eerder had bedacht dat ze misschien wel in de problemen zat, ipv aan jezelf te denken.
Maar goed. De relatie met haar; het is niet gek als je het niet meer trekt. Al vind ik wel dat je het haar dan moet zeggen. Face to face. Dat je er nu niet voor haar kunt zijn en haar rust en een goed herstel gunt. Niet leuk, niet fijn, zorg dat ze door anderen wordt opgevangen, maar als zij denkt dat ze op je kan rekenen terwijl jij dat niet meer wil, wel zo eerlijk.
Want ja, ik vind je nogal passief overkomen, waarbij je nogal snel luistert naar anderen die ook liever weglopen. Al snap ik niet helemaal waarom je een hiv test moet doen als je in een ziekenhuis hebt gelegen op vakantie (het klonk als een regulier vakantie oord, daar loop je echt geen risico op hiv in het ziekenhuis), er zo lang over mekkeren en niet doen is weglopen. En als je bedrijf je ergens op wil aanspreken is ziekmelden de slechtste oplossing, en gesprekken over intimidatie - als je je van geen kwaad bewust bent- heb je gewoon te voeren.
Dus ja, ik denk dat je wegloopt voor je problemen en dat je daaraan zou kunnen werken. Even bot; als je minder zou weglopen was je vriendin misschien al eerder thuis geweest omdat je eerder had bedacht dat ze misschien wel in de problemen zat, ipv aan jezelf te denken.
Maar goed. De relatie met haar; het is niet gek als je het niet meer trekt. Al vind ik wel dat je het haar dan moet zeggen. Face to face. Dat je er nu niet voor haar kunt zijn en haar rust en een goed herstel gunt. Niet leuk, niet fijn, zorg dat ze door anderen wordt opgevangen, maar als zij denkt dat ze op je kan rekenen terwijl jij dat niet meer wil, wel zo eerlijk.
maandag 2 september 2019 om 08:14
Dat vind ik je ook en dat is ook wat je onder ogen moet zien en aan moet pakkenThuisblijver445 schreef: ↑01-09-2019 21:44Oh, ik dacht dat je iets anders bedoelde? Dat je me een wegloper vindt?
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
maandag 2 september 2019 om 08:27
Het ligt aan waar je woont denk ik... maar ik loop rustig op mijn gemak s avonds buiten en op mijn gemakkie (en ik woon in een slevhte wijk). Ik ga ook rustig een rondje hardlopen s avonds. Ik ben nooit bang en er is ook nog nooit wat gebeurd.lattemachiato schreef: ↑29-08-2019 15:04Probeer jezelf niet schuldig niet voelen. Je bent nog vrij jong en hebt niet veel levenservaring. Bovendien ben je een man, dan is seksueel misbruik niet het eerste waar je aan denkt.
Toevallig had ik het er gister met mijn man over. Hij was op de avond een eindje gaan fietsen in zijn eentje. Een beetje door woonwijken enzo. Hij voelde zich een beetje zielig, omdat dat als man eigenlijk niet meer kon. HIj was bang dat iemand hem voor pedofiel of verkrachter ofzo aan zou zien. Dochter en ik hebben hem duidelijk gemaakt, dat het voor vrouwen al eeuwenlang zo is, dat geen enkele vrouw 's avonds in haar eentje voor de lol in het het donker rondjes gaat fietsen. Dat ze dat alleen doen om van A naar B te komen en dan ook nog in een zo hoog mogelijk tempo. Hij (50) was stomverbaasd en voelde zich ook een beetje dom. Zo had hij het nog nooit bekeken.
Maar goed daarom is het juist heel goed dat je op een vrouwenforum raad hebt gevraagd. Hoe dit ook afloopt, ik denk dat je in enkele dagen een paar jaar ouder en wijzer bent geworden.
maandag 2 september 2019 om 08:59
Ik snap niet zo goed waarom ik naar de huisarts moet...? Zoals ik eerder zei heb ik die HIV test al gedaan toen mijn vriendin daar een paar maanden geleden op aandrong?Ilaria_Viva schreef: ↑02-09-2019 00:56Maak nu eerst eens een afspraak bij de huisarts!!! Echt, anders hoeft Rosanna het niet te zeggen, maar dan doe ik het wel.
TO, neem je eigen verantwoordelijkheid voor je eigen bestaan! Dat houdt ook in dat je over je problemen durft te praten. Dat je een HIV-test niet uit de weggaat en dat je die zaken ook bespreekt met je oud-werkgever.
Doe je dat niet, dan heeft je vriendin toch echt voldoende reden om je een slappe hap te vinden.
Ik snap trouwens ook niet dat je ouders je adviseren om geen HIV-test te doen??
Echt, come on! Het is nou niet dat je compleet uit eigen beweging je vriendin naar Nederland wilde terughalen. Als ik je goed las, maakte je het oorspronkelijk liever uit, dan hulp in te schakelen... of niet soms.
Wees eens een vent ipv een kleuter!
Uhm, ja, ik heb vooral haar vrienden/familie ingeschakeld door jullie aanmoediging.
maandag 2 september 2019 om 09:10
Het was niet een normaal vakantieoord, maar een plattelandsetting in Oost-Europa. Zij snapte ook niet waarom ik die gesprekken niet gewoon gevoerd heb.Maandag27 schreef: ↑02-09-2019 08:06Want ja, ik vind je nogal passief overkomen, waarbij je nogal snel luistert naar anderen die ook liever weglopen. Al snap ik niet helemaal waarom je een hiv test moet doen als je in een ziekenhuis hebt gelegen op vakantie (het klonk als een regulier vakantie oord, daar loop je echt geen risico op hiv in het ziekenhuis), er zo lang over mekkeren en niet doen is weglopen. En als je bedrijf je ergens op wil aanspreken is ziekmelden de slechtste oplossing, en gesprekken over intimidatie - als je je van geen kwaad bewust bent- heb je gewoon te voeren.
Dus ja, ik denk dat je wegloopt voor je problemen en dat je daaraan zou kunnen werken. Even bot; als je minder zou weglopen was je vriendin misschien al eerder thuis geweest omdat je eerder had bedacht dat ze misschien wel in de problemen zat, ipv aan jezelf te denken.
Maar goed. De relatie met haar; het is niet gek als je het niet meer trekt. Al vind ik wel dat je het haar dan moet zeggen. Face to face. Dat je er nu niet voor haar kunt zijn en haar rust en een goed herstel gunt. Niet leuk, niet fijn, zorg dat ze door anderen wordt opgevangen, maar als zij denkt dat ze op je kan rekenen terwijl jij dat niet meer wil, wel zo eerlijk.
Mja, ik ga het een van deze dagen uitmaken. Misschien is het inderdaad zo dat ik bij haar eerder in had moeten grijpen, maar dat is dan nu een leerpunt en is het toch te laat voor. Ik vind het wel lastig om het uit te maken, door eerder terug te komen heeft ze nu problemen met werk, niet haar eigen huis (is nog onderverhuurd), haar ziektes...maar ik ben gewoon niet gelukkig zo.
maandag 2 september 2019 om 11:19
Thuisblijver445 schreef: ↑02-09-2019 08:59Ik snap niet zo goed waarom ik naar de huisarts moet...? Zoals ik eerder zei heb ik die HIV test al gedaan toen mijn vriendin daar een paar maanden geleden op aandrong?
Uhm, ja, ik heb vooral haar vrienden/familie ingeschakeld door jullie aanmoediging.
Niet voor een HIV-test, maar om te bespreken wat dit allemaal met je heeft gedaan en doet.
Ik merk aan je dat er een hoop dwarszit.
Al eerder zei ik dat je probleemoplossend vermogen niet geweldig is, en dat je dingen liever uit de weg gaat dan er mee aan de slag te gaan. Juist dat is iets om te bespreken. Van je ouders heb ik niet het idee dat die je dat mee hebben gegeven. Je (ex-)vriendin juist wel. Voor jou voelde het vervelend, maar zij heeft je weldegelijk geprobeerd te helpen - met al haar beperkte middelen!!!- door aan te dringen op een test en het gesprek met je ex-werkgever aan te gaan. En dat laatste heb je niet gedaan, omdat je ouders het wel best vonden. Terwijl je er waarschijnlijk beter uit zou zijn gekomen dan nu.
Je vriendin is op dit moment misschien wel in zwakke staat, maar toch zie ik daar een sterkere en zelfstandigere persoon dan bij jou.
maandag 2 september 2019 om 11:48
Ik vind jullie feedback eigenlijk gewoon een beetje lastig te accepteren; Ik heb tot nu toe mezelf altijd gezien als iemand die dingen aan gaat, het niet zomaar bij dingen laat zitten. Mijn vader is inderdaad vrij ontwijkend en afwachtend in sommige situaties, tot frustratie van mijn moeder..... Mijn (ex)vriendin heeft een familie die (veel) minder hecht is dan die van mij, ze vertelde me dat ze hierdoor veel meer zelf heeft moeten doen van jongs af aan, ze is ook wat ouder. Ik viel juist op haar omdat ze me zo'n sterke en stabiele vrouw leek, daarom vind ik eerlijk gezegd hoe ze nu is ook zo lastig, of dat is in ieder geval een van de redenen.
Misschien als eerste stap kan ik dit alles sowieso met vrienden bespreken, dat heb ik tot nu toe niet gedaan.
Misschien als eerste stap kan ik dit alles sowieso met vrienden bespreken, dat heb ik tot nu toe niet gedaan.
maandag 2 september 2019 om 11:56
Ik snap best dat het pijnlijk is als het beeld wat je van jezelf niet helemaal klopt en dat je even tijd nodig hebt om dat tot je door te laten dringen, maar wat ben je aangegaan dan? Je hebt ontslag genomen ipv gewoon te gaan praten op je werk, je bent niet door blijven drammen over wat er in het ziekenhuis is gebeurd, je hebt eerst alles achtergehouden voor je vriendin en doordat zij je aanspoorde, heb je wat gedaan. En ook in het geval van je vriendin ben je pas stappen gaan ondernemen toen we je hier een schop onder je kont gaven.
En je viel op haar, juist omdat zij blijkbaar jou aan de hand nam om dingen te gaan doen en doordat zij nu ziek is en dat niet kan, twijfel je aan jullie relatie.
En je viel op haar, juist omdat zij blijkbaar jou aan de hand nam om dingen te gaan doen en doordat zij nu ziek is en dat niet kan, twijfel je aan jullie relatie.
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
maandag 2 september 2019 om 12:14
Ik krijg onderhand ook zin om tegen je te schreeuwen. Ik kom er niet uit of je nou extreem naïef bent of extreem egoïstisch.
en ze is denk ik ook voorlopig niet in staat om daar echt volle 100% verantwoordelijkheid voor te nemen. - maar jij bent al helemaal niet in staat je verantwoordelijkheid te nemen, dus ik begrijp niet waarom je dat wel van haar verwacht. (ik begrijp ook niet waarom je die nare dingen nog steeds niet kunt zien als onderdeel van haar ziekte en los kunt laten, maarja) .
Is het nooit in je opgekomen dat zij (wanneer ze weer helemaal is opgeknapt) misschien wel excuses van jou verwacht? Voor het feit dat je haar weken, nee, maandenlang aan haar lot hebt over gelaten? Dat je de eindeloze waslijst aan signalen dat het echt niet goed met haar ging niet hebt opgemerkt? Omdat je je voornamelijk met jezelf bezig hield, hoe moeilijk het voor jou allemaal was en dat ze zulke nare dingen zei.
maar dat is het nu juist: het voelt alsof ze er in mijn slechte tijd niet is geweest/niet is. - dat is niet waar, ze heeft je toen wel gesteund, alleen niet op de manier die jij graag zou willen.
"Eerlijk gezegd, mijn vriendin heeft me toen gepusht (maar dan aardig) om niet op te geven en daar achter aan te blijven gaan, maar dat heb ik niet gedaan. Zij zei ook wat jij zegt, dat ik daar gewoon recht op had en dat weet ik ook, maar het bedrijf wilde er geen inzicht in geven. Zij heeft ook die opties genoemd: juridisch advies, via de arts. Maar ik heb het maar gelaten"
Ze gaf je de juiste adviezen en heeft je zelfs onder druk moeten zetten (geen seks meer) om die hiv test te laten doen. Ik weet niet wat jij precies verwacht van "gesteund worden"? Wat had jij dan graag van haar gezien/gehoord? Dat ze zou zeggen, och arme jongen, je hebt het zo moeilijk, ik weet ook niet hoe het moet, misschien is het een goed idee om het allemaal maar te laten zitten? Erg he, wat je allemaal meemaakt?? Zou je je daarmee "gesteund" voelen?
het waren vooral mijn ouders met wie ik heb overlegd en die me dus hebben aangeraden me ziek te melden enzo. - en daar voelde je je wel door gesteund, terwijl dat helemaal geen goed advies was, maar wel lekker makkelijk, want dan kon je het allemaal weer laten zitten. Je wilt voornamelijk dat mensen je steunen in het weglopen. Voor weglopen is geen steun nodig, dat kan je in je eentje al ontzettend goed, die steun is juist voor wanneer je iets gaat/moet doen wat je moeilijk vind, iets aanpakken, uitzoeken hoe je iets op moet lossen. En dat is precies wat je (ex)vriendin allemaal deed. Zelfs toen het zo ontzettend slecht met haar ging.
De afgelopen maand is ze me dus uit gaan schelden voor sukkel en loser omdat ik nog geen werk had. Waarschijnlijk vooral uit frustratie dat ik haar niet kon/wilde komen helpen/opzoeken daar, maar als nog. Ik vind dat echt niet oke en weet niet of ik haar dat kan vergeven, ook al is ze ziek. - zij zat daar in doodsangst en jij kon niet langs komen omdat je geen werk en dus geen geld had. Haar aanbod te betalen wilde je ook niet aannemen. Zij dacht dat mensen haar wilde verkrachten en vermoorden en vroeg je om hulp, of je langs wilde komen en jij zei "ehm, ja, nee, het is een beetje ingewikkeld, dat kan nu even niet, ik vind het nogal moeilijk". En dan nog neem je het haar kwalijk dat ze schreeuwt en je een loser noemt? Het spijt me zeer, maar op dat moment, in die situatie was je ook nogal een loser.
En nee, ik zeg niet dat het normaal is om te schreeuwen en extreem nare dingen tegen je partner te zeggen. Als er verder niets aan de hand was zou ik ook zeggen, "dat is niet normaal hoor, als je partner je zo behandelt, uitmaken is ook een optie".
Maar er was dus wel van alles aan de hand. Hele ernstige dingen waren er aan de hand, ze vroeg jou om hulp en jij gaf niet thuis. Uit frustratie en angst ging ze nare dingen schreeuwen en nu neem jij haar dat kwalijk? Mooi verhaal.
"dat ze dagen zonder te eten op de grond in haar kamer heeft gelegen omdat ze niet durfde/kon bewegen, liever verhongerd dan buiten is." - en jij bent nog steeds kwaad omdat ze tegen je ging schreeuwen?
Je bent tot in den extreme niet in staat om verantwoordelijkheid voor jezelf (en wanneer een ander daar niet meer toe in staat is, voor die ander) te nemen en dat zal je echt moeten gaan leren, en daar heb je dus hulp bij nodig, vandaar de tip om naar je huisarts te gaan.
en ze is denk ik ook voorlopig niet in staat om daar echt volle 100% verantwoordelijkheid voor te nemen. - maar jij bent al helemaal niet in staat je verantwoordelijkheid te nemen, dus ik begrijp niet waarom je dat wel van haar verwacht. (ik begrijp ook niet waarom je die nare dingen nog steeds niet kunt zien als onderdeel van haar ziekte en los kunt laten, maarja) .
Is het nooit in je opgekomen dat zij (wanneer ze weer helemaal is opgeknapt) misschien wel excuses van jou verwacht? Voor het feit dat je haar weken, nee, maandenlang aan haar lot hebt over gelaten? Dat je de eindeloze waslijst aan signalen dat het echt niet goed met haar ging niet hebt opgemerkt? Omdat je je voornamelijk met jezelf bezig hield, hoe moeilijk het voor jou allemaal was en dat ze zulke nare dingen zei.
maar dat is het nu juist: het voelt alsof ze er in mijn slechte tijd niet is geweest/niet is. - dat is niet waar, ze heeft je toen wel gesteund, alleen niet op de manier die jij graag zou willen.
"Eerlijk gezegd, mijn vriendin heeft me toen gepusht (maar dan aardig) om niet op te geven en daar achter aan te blijven gaan, maar dat heb ik niet gedaan. Zij zei ook wat jij zegt, dat ik daar gewoon recht op had en dat weet ik ook, maar het bedrijf wilde er geen inzicht in geven. Zij heeft ook die opties genoemd: juridisch advies, via de arts. Maar ik heb het maar gelaten"
Ze gaf je de juiste adviezen en heeft je zelfs onder druk moeten zetten (geen seks meer) om die hiv test te laten doen. Ik weet niet wat jij precies verwacht van "gesteund worden"? Wat had jij dan graag van haar gezien/gehoord? Dat ze zou zeggen, och arme jongen, je hebt het zo moeilijk, ik weet ook niet hoe het moet, misschien is het een goed idee om het allemaal maar te laten zitten? Erg he, wat je allemaal meemaakt?? Zou je je daarmee "gesteund" voelen?
het waren vooral mijn ouders met wie ik heb overlegd en die me dus hebben aangeraden me ziek te melden enzo. - en daar voelde je je wel door gesteund, terwijl dat helemaal geen goed advies was, maar wel lekker makkelijk, want dan kon je het allemaal weer laten zitten. Je wilt voornamelijk dat mensen je steunen in het weglopen. Voor weglopen is geen steun nodig, dat kan je in je eentje al ontzettend goed, die steun is juist voor wanneer je iets gaat/moet doen wat je moeilijk vind, iets aanpakken, uitzoeken hoe je iets op moet lossen. En dat is precies wat je (ex)vriendin allemaal deed. Zelfs toen het zo ontzettend slecht met haar ging.
De afgelopen maand is ze me dus uit gaan schelden voor sukkel en loser omdat ik nog geen werk had. Waarschijnlijk vooral uit frustratie dat ik haar niet kon/wilde komen helpen/opzoeken daar, maar als nog. Ik vind dat echt niet oke en weet niet of ik haar dat kan vergeven, ook al is ze ziek. - zij zat daar in doodsangst en jij kon niet langs komen omdat je geen werk en dus geen geld had. Haar aanbod te betalen wilde je ook niet aannemen. Zij dacht dat mensen haar wilde verkrachten en vermoorden en vroeg je om hulp, of je langs wilde komen en jij zei "ehm, ja, nee, het is een beetje ingewikkeld, dat kan nu even niet, ik vind het nogal moeilijk". En dan nog neem je het haar kwalijk dat ze schreeuwt en je een loser noemt? Het spijt me zeer, maar op dat moment, in die situatie was je ook nogal een loser.
En nee, ik zeg niet dat het normaal is om te schreeuwen en extreem nare dingen tegen je partner te zeggen. Als er verder niets aan de hand was zou ik ook zeggen, "dat is niet normaal hoor, als je partner je zo behandelt, uitmaken is ook een optie".
Maar er was dus wel van alles aan de hand. Hele ernstige dingen waren er aan de hand, ze vroeg jou om hulp en jij gaf niet thuis. Uit frustratie en angst ging ze nare dingen schreeuwen en nu neem jij haar dat kwalijk? Mooi verhaal.
"dat ze dagen zonder te eten op de grond in haar kamer heeft gelegen omdat ze niet durfde/kon bewegen, liever verhongerd dan buiten is." - en jij bent nog steeds kwaad omdat ze tegen je ging schreeuwen?
Je bent tot in den extreme niet in staat om verantwoordelijkheid voor jezelf (en wanneer een ander daar niet meer toe in staat is, voor die ander) te nemen en dat zal je echt moeten gaan leren, en daar heb je dus hulp bij nodig, vandaar de tip om naar je huisarts te gaan.
maandag 2 september 2019 om 13:08
Dan zie je ze dus echt vliegen, vandaar de tip om eens bij de huisarts langs te gaan.Thuisblijver445 schreef: ↑02-09-2019 11:48Ik vind jullie feedback eigenlijk gewoon een beetje lastig te accepteren; Ik heb tot nu toe mezelf altijd gezien als iemand die dingen aan gaat, het niet zomaar bij dingen laat zitten.
(Ik weet dat ik er nu een beetje met gestrekt been inga, ik vertrouw erop dat andere reageerders me wel terug fluiten als ik te ver ga, maar ik kan het gewoon niet meer aan zien, dit gemekker).
maandag 2 september 2019 om 13:24
Ik volg dit topic nu een tijdje, maar ik kan me nu niet inhouden. Jeetje TO, wat ben jij een zemel. Maak het alsjeblieft uit met je vriendin zodat ze iemand kan vinden die haar wél begrijpt. Jij lijkt me zo'n type die in elke ruzie haar gedrag blijft verwijten.
"Ja maar, toen je ziek was, jij dit."
"Ja maar, toen je ziek was, jij dat."
Etc etc.
Vreselijk.
"Ja maar, toen je ziek was, jij dit."
"Ja maar, toen je ziek was, jij dat."
Etc etc.
Vreselijk.
maandag 2 september 2019 om 13:38
Hear hear, Moezewoes.
TO, hoe meer je schrijft, hoe meer het m.i. erop lijkt dat bij jou oprechte liefde voor je vriendin ontbreekt. Misschien voelt het voor jou anders uiteraard.
Hoe dan ook denk ik dat het voor jullie beiden het beste is de relatie te beëindigen. Per direct. Je bent er tenslotte allang uit (of niet?) en je houdt haar nu aan het lijntje. Waar wacht je nog op?
TO, hoe meer je schrijft, hoe meer het m.i. erop lijkt dat bij jou oprechte liefde voor je vriendin ontbreekt. Misschien voelt het voor jou anders uiteraard.
Hoe dan ook denk ik dat het voor jullie beiden het beste is de relatie te beëindigen. Per direct. Je bent er tenslotte allang uit (of niet?) en je houdt haar nu aan het lijntje. Waar wacht je nog op?
maandag 2 september 2019 om 13:43
maandag 2 september 2019 om 16:55
Hoewel ik voor je vriendin hoop dat dit niet de druppel zal zijn waardoor ze nog meer (psychische)problemen krijgt, lijkt het me inderdaad een prima plan dat je de relatie beëindigd. Ze is volgens mij echt beter af zonder jou. Ik hoop voor jou dat je volwassen zal worden en wat daadkrachtiger. En voor haar dat ze weer opknapt en dan een leuke man zal vinden die haar steunt wanneer ze dat nodig heeft. Niet alleen in woorden maar ook in daden.
Your ego is not your amigo!
maandag 2 september 2019 om 19:06
Vooral mijn vader was bang dat als ik dat gesprek over seksueel overschrijdend gedrag aan zou gaan, ik misschien nog meer in de problemen zou komen of dat ze dat zouden gebruiken als een manier om mij eruit te werken. Dus ze vonden het niet "wel best"; het leek hen de beste vorm van zelfbescherming.Ilaria_Viva schreef: ↑02-09-2019 11:19Niet voor een HIV-test, maar om te bespreken wat dit allemaal met je heeft gedaan en doet.
Ik merk aan je dat er een hoop dwarszit.
Al eerder zei ik dat je probleemoplossend vermogen niet geweldig is, en dat je dingen liever uit de weg gaat dan er mee aan de slag te gaan. Juist dat is iets om te bespreken. Van je ouders heb ik niet het idee dat die je dat mee hebben gegeven. Je (ex-)vriendin juist wel. Voor jou voelde het vervelend, maar zij heeft je weldegelijk geprobeerd te helpen - met al haar beperkte middelen!!!- door aan te dringen op een test en het gesprek met je ex-werkgever aan te gaan. En dat laatste heb je niet gedaan, omdat je ouders het wel best vonden. Terwijl je er waarschijnlijk beter uit zou zijn gekomen dan nu.
Je vriendin is op dit moment misschien wel in zwakke staat, maar toch zie ik daar een sterkere en zelfstandigere persoon dan bij jou.
maandag 2 september 2019 om 19:09
Daarnaast: ze heeft misschien geholpen, ja, maar ze heeft ook mega tegen me lopen schreeuwen. Samen met mij een sollicitatie plan gemaakt en allemaal druk op me gelegd. Ik voelde me heel eenzaam.Ilaria_Viva schreef: ↑02-09-2019 11:19Niet voor een HIV-test, maar om te bespreken wat dit allemaal met je heeft gedaan en doet.
Ik merk aan je dat er een hoop dwarszit.
Al eerder zei ik dat je probleemoplossend vermogen niet geweldig is, en dat je dingen liever uit de weg gaat dan er mee aan de slag te gaan. Juist dat is iets om te bespreken. Van je ouders heb ik niet het idee dat die je dat mee hebben gegeven. Je (ex-)vriendin juist wel. Voor jou voelde het vervelend, maar zij heeft je weldegelijk geprobeerd te helpen - met al haar beperkte middelen!!!- door aan te dringen op een test en het gesprek met je ex-werkgever aan te gaan. En dat laatste heb je niet gedaan, omdat je ouders het wel best vonden. Terwijl je er waarschijnlijk beter uit zou zijn gekomen dan nu.
Je vriendin is op dit moment misschien wel in zwakke staat, maar toch zie ik daar een sterkere en zelfstandigere persoon dan bij jou.
maandag 2 september 2019 om 19:17
Dit is eigenlijk wat zij de afgelopen maanden heeft gedaan: dat van mijn werk maar blijven herhalen. Ik heb haar gezegd dat dat geen manier van ruziemaken is, dat je zo uit elkaar drijft. Dus nee, ik herken mezelf hier niet inLeekje schreef: ↑02-09-2019 13:24Ik volg dit topic nu een tijdje, maar ik kan me nu niet inhouden. Jeetje TO, wat ben jij een zemel. Maak het alsjeblieft uit met je vriendin zodat ze iemand kan vinden die haar wél begrijpt. Jij lijkt me zo'n type die in elke ruzie haar gedrag blijft verwijten.
"Ja maar, toen je ziek was, jij dit."
"Ja maar, toen je ziek was, jij dat."
Etc etc.
Vreselijk.
maandag 2 september 2019 om 19:19
Ik houd/hield ziels veel van haar; we zouden bij terugkomst gaan samen wonen. Maar het is lastig van iemand houden die alleen maar schreeuwt.shift.delete schreef: ↑02-09-2019 13:38Hear hear, Moezewoes.
TO, hoe meer je schrijft, hoe meer het m.i. erop lijkt dat bij jou oprechte liefde voor je vriendin ontbreekt. Misschien voelt het voor jou anders uiteraard.
maandag 2 september 2019 om 21:16
Dit blijft maar door mijn hoofd spoken, weet niet zo goed wat ik er op moet zeggen.
Ik heb echt mijn best gedaan voor haar ook, binnen wat ik kon doen. Misschien niet het juiste, maar ik ben geen psych. Ze heeft het nota bene "uitgemaakt" op de dag dat ik prikken ging halen om haar - als ik een baan had - op te zoeken.
Ik heb de afgelopen weken wél gezorgd voor mijn zieke ouders, de ambulance gebeld, etc etc.Moezewoes schreef: ↑02-09-2019 12:14Ik krijg onderhand ook zin om tegen je te schreeuwen. Ik kom er niet uit of je nou extreem naïef bent of extreem egoïstisch.
Volgens mijn vriendin ben ik naief als het op "me too dingen" aan komt. Ik heb eerder in een relatie gezeten waarin mijn vriendin mij sloeg en verbaal mishandelde, ik heb dit nu bij mijn nu (ex) vriendin getolereerd omdat haar omstandigheden zo zwaar waren
en ze is denk ik ook voorlopig niet in staat om daar echt volle 100% verantwoordelijkheid voor te nemen. - maar jij bent al helemaal niet in staat je verantwoordelijkheid te nemen, dus ik begrijp niet waarom je dat wel van haar verwacht. (ik begrijp ook niet waarom je die nare dingen nog steeds niet kunt zien als onderdeel van haar ziekte en los kunt laten, maarja) . hoe weet ik dat het haar ziekte is en dat ze niet gewoon abusive is? Ik heb daarnaast wel keihard lopen solliciteren, zonder haar steun
Is het nooit in je opgekomen dat zij (wanneer ze weer helemaal is opgeknapt) misschien wel excuses van jou verwacht? Voor het feit dat je haar weken, nee, maandenlang aan haar lot hebt over gelaten? Dat je de eindeloze waslijst aan signalen dat het echt niet goed met haar ging niet hebt opgemerkt? Omdat je je voornamelijk met jezelf bezig hield, hoe moeilijk het voor jou allemaal was en dat ze zulke nare dingen zei.
maar dat is het nu juist: het voelt alsof ze er in mijn slechte tijd niet is geweest/niet is. - dat is niet waar, ze heeft je toen wel gesteund, alleen niet op de manier die jij graag zou willen.
"Eerlijk gezegd, mijn vriendin heeft me toen gepusht (maar dan aardig) om niet op te geven en daar achter aan te blijven gaan, maar dat heb ik niet gedaan. Zij zei ook wat jij zegt, dat ik daar gewoon recht op had en dat weet ik ook, maar het bedrijf wilde er geen inzicht in geven. Zij heeft ook die opties genoemd: juridisch advies, via de arts. Maar ik heb het maar gelaten"
Ze gaf je de juiste adviezen en heeft je zelfs onder druk moeten zetten (geen seks meer) om die hiv test te laten doen. Ik weet niet wat jij precies verwacht van "gesteund worden"? Wat had jij dan graag van haar gezien/gehoord? Dat ze zou zeggen, och arme jongen, je hebt het zo moeilijk, ik weet ook niet hoe het moet, misschien is het een goed idee om het allemaal maar te laten zitten? Erg he, wat je allemaal meemaakt?? Zou je je daarmee "gesteund" voelen? ik had graag gehad dat ze iets meer naar me had geluisterd, ja
het waren vooral mijn ouders met wie ik heb overlegd en die me dus hebben aangeraden me ziek te melden enzo. - en daar voelde je je wel door gesteund, terwijl dat helemaal geen goed advies was, maar wel lekker makkelijk, want dan kon je het allemaal weer laten zitten. Je wilt voornamelijk dat mensen je steunen in het weglopen. Voor weglopen is geen steun nodig, dat kan je in je eentje al ontzettend goed, die steun is juist voor wanneer je iets gaat/moet doen wat je moeilijk vind, iets aanpakken, uitzoeken hoe je iets op moet lossen. En dat is precies wat je (ex)vriendin allemaal deed. Zelfs toen het zo ontzettend slecht met haar ging.
De afgelopen maand is ze me dus uit gaan schelden voor sukkel en loser omdat ik nog geen werk had. Waarschijnlijk vooral uit frustratie dat ik haar niet kon/wilde komen helpen/opzoeken daar, maar als nog. Ik vind dat echt niet oke en weet niet of ik haar dat kan vergeven, ook al is ze ziek. - zij zat daar in doodsangst en jij kon niet langs komen omdat je geen werk en dus geen geld had. Haar aanbod te betalen wilde je ook niet aannemen. Zij dacht dat mensen haar wilde verkrachten en vermoorden en vroeg je om hulp, of je langs wilde komen en jij zei "ehm, ja, nee, het is een beetje ingewikkeld, dat kan nu even niet, ik vind het nogal moeilijk". En dan nog neem je het haar kwalijk dat ze schreeuwt en je een loser noemt? Het spijt me zeer, maar op dat moment, in die situatie was je ook nogal een loser.
En nee, ik zeg niet dat het normaal is om te schreeuwen en extreem nare dingen tegen je partner te zeggen. Als er verder niets aan de hand was zou ik ook zeggen, "dat is niet normaal hoor, als je partner je zo behandelt, uitmaken is ook een optie".
Maar er was dus wel van alles aan de hand. Hele ernstige dingen waren er aan de hand, ze vroeg jou om hulp en jij gaf niet thuis. Uit frustratie en angst ging ze nare dingen schreeuwen en nu neem jij haar dat kwalijk? Mooi verhaal.
"dat ze dagen zonder te eten op de grond in haar kamer heeft gelegen omdat ze niet durfde/kon bewegen, liever verhongerd dan buiten is." - en jij bent nog steeds kwaad omdat ze tegen je ging schreeuwen?
Je bent tot in den extreme niet in staat om verantwoordelijkheid voor jezelf (en wanneer een ander daar niet meer toe in staat is, voor die ander) te nemen en dat zal je echt moeten gaan leren, en daar heb je dus hulp bij nodig, vandaar de tip om naar je huisarts te gaan.
Ik heb echt mijn best gedaan voor haar ook, binnen wat ik kon doen. Misschien niet het juiste, maar ik ben geen psych. Ze heeft het nota bene "uitgemaakt" op de dag dat ik prikken ging halen om haar - als ik een baan had - op te zoeken.
maandag 2 september 2019 om 23:41
Ik denk toch dat moezewoez niet veer van de werkelijkheid afzit met haar betoog.
Hoe meer je schrijft des te meer medelijden ik met je (ex)vriendin krijg. Wat heeft dat meisje ooit in jou gezien?
Je kruipt aldoor in de slachtofferrol en loopt weg zodra je even niet weet hoe om te gaan met een tegenslag. Op die manier is het ook onmogelijk om een stabiele relatie te creëeren. Het leven zit namelijk vol tegenslagen.
Zorg dat je jezelf wat beter leert kennen. Via de huisarts is geen slecht advies. Ga eens praten met iemand die je een spiegel voor kan houden, zal je in de toekomst veel profijt van hebben.
Hoe meer je schrijft des te meer medelijden ik met je (ex)vriendin krijg. Wat heeft dat meisje ooit in jou gezien?
Je kruipt aldoor in de slachtofferrol en loopt weg zodra je even niet weet hoe om te gaan met een tegenslag. Op die manier is het ook onmogelijk om een stabiele relatie te creëeren. Het leven zit namelijk vol tegenslagen.
Zorg dat je jezelf wat beter leert kennen. Via de huisarts is geen slecht advies. Ga eens praten met iemand die je een spiegel voor kan houden, zal je in de toekomst veel profijt van hebben.
dinsdag 3 september 2019 om 06:43
TO, je woont nog thuis toch? En hierna zouden jullie gaan samenwonen?
Dat samenwonen gaat niet meer door, maar het lijkt me een heel goed idee als je eens op jezelf gaat wonen. Voor zowel jezelf als een toekomstige vriendin. En dan niet op 10 min afstand van je ouders (ja, zo ken ik er een paar), maar echt in een andere stad. Leer op eigen benen staan en niet bij ieder wissewasje te leunen op anderen.
Van het ene gespreide bedje in het volgende rollen gaat ook je volgende relatie verpesten. Jij zoekt een moeder, niet een partner.
Dat samenwonen gaat niet meer door, maar het lijkt me een heel goed idee als je eens op jezelf gaat wonen. Voor zowel jezelf als een toekomstige vriendin. En dan niet op 10 min afstand van je ouders (ja, zo ken ik er een paar), maar echt in een andere stad. Leer op eigen benen staan en niet bij ieder wissewasje te leunen op anderen.
Van het ene gespreide bedje in het volgende rollen gaat ook je volgende relatie verpesten. Jij zoekt een moeder, niet een partner.
