Relaties
alle pijlers
Moeizame lange afstand relatie
zondag 25 augustus 2019 om 14:23
Hoi allemaal,
Ik weet niet zo goed of ik dit nou bij relaties, psyche of reizen moet plaatsen. Ongeveer anderhalf jaar geleden heb ik mijn vriendin leren kennen (ik ben een man). Vanaf het begin heeft mijn vriendin aangegeven dat ze 9 maanden na de start van onze relatie voor een jaar naar een niet-Westers land moest gaan voor haar werk. Dus die eerste 9 maanden hebben we zo veel mogelijk tijd samen doorgebracht, het klinkte heel erg goed, ook tussen haar en de rest van mijn familie, met wie we veel dingen samen deden. Over haar jaar in het buitenland hebben we afspraken gemaakt: minstens drie keer per week zouden we bellen, ik zou haar op komen zoeken en zij mij. We hadden er beiden vertrouwen in.
Een tijdje ging dit allemaal goed. Ik ben bij haar langs geweest en dat was geweldig, die tijd samen, voor het eerst buiten Europa voor mij. We spraken "volgens schema", zij sprak ook ongeveer wekelijks met mijn moeder. Echter, twee/drie maanden in haar verblijf, een paar weken nadat ik was langs gekomen, begon haar gedrag te veranderen. Ze vertelde me dat ze zich niet veilig voelde bij de ontwikkelingshulp organisatie waar ze werkte: dat het niet veilig was voor vrouwen, dat ze te horen had gekregen over criminele activiteiten, mensen haar gewaarschuwd hadden dat ze vermoord zou worden, ze vertelden haar over hun plannen om zelfmoord te plegen, hun drugsmisbruik. Ze besloot daar weg te gaan, ik steunde haar daarin, ook al was haar werkgever er minder blij mee. Tegelijkertijd verloor ik mijn baan (wat ik in eerste instantie uit schaamte haar niet heb verteld) en werd mijn moeder ziek. Mijn vriendin werd ook ziek, moest een CT scan. Ze vertelde mij dat mensen in haar huis hadden in proberen te breken, dat ze bang was en niet meer goed sliep. Dat ze soms achtervolgd werd door mannen. Ik heb haar hierin proberen te steunen, maar in dezelfde periode is ze steeds bozer geworden: toen mijn moeder ziek werd, reageerde ze heel achterdochtig, noemde haar een "zeurpiet en aansteller", is minder met haar gaan praten. In eerste instantie steunde ze mij in mijn zoektocht naar werk, maar ze werd geleidelijk ook boos en achterdochtig over waarom ik haar niet gelijk over mijn problemen verteld had toen ze er naar vroeg, of ik haar wel vertrouwde. Ik voelde mij niet gesteund.
In maand vier, is ze mij op komen zoeken. Vooraf hadden we hier ruzie over - zij moest en zou vooral haar vrienden en familie zien, omdat ze op moest laden en goed wilde slapen, terwijl ik had gehoopt dat ze bij mij en mijn familie zou verblijven, mijn vrienden kon zien (ze heeft haar huis onderverhuurd en haar familie en die van mij wonen ver uit elkaar). Terug in Nederland gedroeg ze zich ook raar: ze was achterdochtig tegen haar vriendinnen, zeurde over mijn ouders, was boos om kleine triviale dingen, hard. We hebben toen wel veel gesproken en samen gedaan, dus ik had gehoopt dat het weer goed zou gaan als ze terug zou gaan.
Alleen, dit is niet zo. De dag dat ze aankwam, belde ze mij terwijl ik uiteten was met familie. Ik nam niet gelijk op, en daarna was ze helemaal boos en in paniek, weigerde ze te praten (behalve schreeuwen...). Een paar dagen later probeerden mensen weer twee keer in haar huis in te breken. Sinds dien, en dat is nu twee maanden geleden, lijkt ze helemaal....ontspoord? Ze heeft mijn ouders gezegd dat ze niet meer met hen wilt praten, en spreekt ook niet meer met haar eigen vrienden of familie. Ze spreekt nog wel met mij, maar lastig. Als ik haar vraag hoe het gaat hangt ze op. De ene dag is ze super trots op mij en mijn banenzoektoch, de volgende dag is ze uit het niets EXTREEM boos, en zegt bijvoorbeeld wat voor sukkel ik ben dat ik geen baan heb, dat alle mannen gevaarlijk zijn, niemand te vertrouwen is, ze de wereld haat. Ze houdt zich niet meer aan het 3 keer per week schema. Ondertussen vraagt ze steeds aan mij wanneer ik langs kom, zegt ze dat er iemand langs moet komen "zodat ze haar plannen uit kan voeren", maar ik vind het niet fijn zo veel geld uit te geven terwijl ik nog geen werk heb. Ze heeft aangegeven alles voor mij te willen betalen, maar dat vind ik ook niet prettig.
Afgelopen week zijn dingen nog meer geescaleerd. Zij moest haar visum verlengen, maar in plaats van de normale procedure werd ze uren lang vastgehouden in een kamertje, zei ze, en wilden mannen dingen van haar (?) zei ze, zag ze hoe vrouwen slecht behandeld werden, en nu zegt ze dat haar paspoort kwijt is, dat ze geen bonnetje heeft gekregen. Ze is vorige week ook verhuisd uit het inbraak huis, maar ze zegt dat ze bang is voor haar mannelijke huisgenoten in haar nieuwe woning, praat constant neerbuigend over hen. Nu ben ik eergisteren prikken gaan halen (om haar te laten zien dat ik wel echt wil komen), maar er ging iets mis en dat reageerde ik af op haar. Toen is ze helemaal geflipt: ze zei dat ik maar moest sterven, niet meer van me hield, weg moest gaan en haar alleen moest laten. Ik vind dit soort dingen tegen je partner zeggen absoluut niet acceptabel. Ik heb haar gezegd dat ze met haar vrienden en familie moet praten, maar ik heb geen idee of ze dit ook gaat doen.
Ik weet niet zo goed of ik dit nou bij relaties, psyche of reizen moet plaatsen. Ongeveer anderhalf jaar geleden heb ik mijn vriendin leren kennen (ik ben een man). Vanaf het begin heeft mijn vriendin aangegeven dat ze 9 maanden na de start van onze relatie voor een jaar naar een niet-Westers land moest gaan voor haar werk. Dus die eerste 9 maanden hebben we zo veel mogelijk tijd samen doorgebracht, het klinkte heel erg goed, ook tussen haar en de rest van mijn familie, met wie we veel dingen samen deden. Over haar jaar in het buitenland hebben we afspraken gemaakt: minstens drie keer per week zouden we bellen, ik zou haar op komen zoeken en zij mij. We hadden er beiden vertrouwen in.
Een tijdje ging dit allemaal goed. Ik ben bij haar langs geweest en dat was geweldig, die tijd samen, voor het eerst buiten Europa voor mij. We spraken "volgens schema", zij sprak ook ongeveer wekelijks met mijn moeder. Echter, twee/drie maanden in haar verblijf, een paar weken nadat ik was langs gekomen, begon haar gedrag te veranderen. Ze vertelde me dat ze zich niet veilig voelde bij de ontwikkelingshulp organisatie waar ze werkte: dat het niet veilig was voor vrouwen, dat ze te horen had gekregen over criminele activiteiten, mensen haar gewaarschuwd hadden dat ze vermoord zou worden, ze vertelden haar over hun plannen om zelfmoord te plegen, hun drugsmisbruik. Ze besloot daar weg te gaan, ik steunde haar daarin, ook al was haar werkgever er minder blij mee. Tegelijkertijd verloor ik mijn baan (wat ik in eerste instantie uit schaamte haar niet heb verteld) en werd mijn moeder ziek. Mijn vriendin werd ook ziek, moest een CT scan. Ze vertelde mij dat mensen in haar huis hadden in proberen te breken, dat ze bang was en niet meer goed sliep. Dat ze soms achtervolgd werd door mannen. Ik heb haar hierin proberen te steunen, maar in dezelfde periode is ze steeds bozer geworden: toen mijn moeder ziek werd, reageerde ze heel achterdochtig, noemde haar een "zeurpiet en aansteller", is minder met haar gaan praten. In eerste instantie steunde ze mij in mijn zoektocht naar werk, maar ze werd geleidelijk ook boos en achterdochtig over waarom ik haar niet gelijk over mijn problemen verteld had toen ze er naar vroeg, of ik haar wel vertrouwde. Ik voelde mij niet gesteund.
In maand vier, is ze mij op komen zoeken. Vooraf hadden we hier ruzie over - zij moest en zou vooral haar vrienden en familie zien, omdat ze op moest laden en goed wilde slapen, terwijl ik had gehoopt dat ze bij mij en mijn familie zou verblijven, mijn vrienden kon zien (ze heeft haar huis onderverhuurd en haar familie en die van mij wonen ver uit elkaar). Terug in Nederland gedroeg ze zich ook raar: ze was achterdochtig tegen haar vriendinnen, zeurde over mijn ouders, was boos om kleine triviale dingen, hard. We hebben toen wel veel gesproken en samen gedaan, dus ik had gehoopt dat het weer goed zou gaan als ze terug zou gaan.
Alleen, dit is niet zo. De dag dat ze aankwam, belde ze mij terwijl ik uiteten was met familie. Ik nam niet gelijk op, en daarna was ze helemaal boos en in paniek, weigerde ze te praten (behalve schreeuwen...). Een paar dagen later probeerden mensen weer twee keer in haar huis in te breken. Sinds dien, en dat is nu twee maanden geleden, lijkt ze helemaal....ontspoord? Ze heeft mijn ouders gezegd dat ze niet meer met hen wilt praten, en spreekt ook niet meer met haar eigen vrienden of familie. Ze spreekt nog wel met mij, maar lastig. Als ik haar vraag hoe het gaat hangt ze op. De ene dag is ze super trots op mij en mijn banenzoektoch, de volgende dag is ze uit het niets EXTREEM boos, en zegt bijvoorbeeld wat voor sukkel ik ben dat ik geen baan heb, dat alle mannen gevaarlijk zijn, niemand te vertrouwen is, ze de wereld haat. Ze houdt zich niet meer aan het 3 keer per week schema. Ondertussen vraagt ze steeds aan mij wanneer ik langs kom, zegt ze dat er iemand langs moet komen "zodat ze haar plannen uit kan voeren", maar ik vind het niet fijn zo veel geld uit te geven terwijl ik nog geen werk heb. Ze heeft aangegeven alles voor mij te willen betalen, maar dat vind ik ook niet prettig.
Afgelopen week zijn dingen nog meer geescaleerd. Zij moest haar visum verlengen, maar in plaats van de normale procedure werd ze uren lang vastgehouden in een kamertje, zei ze, en wilden mannen dingen van haar (?) zei ze, zag ze hoe vrouwen slecht behandeld werden, en nu zegt ze dat haar paspoort kwijt is, dat ze geen bonnetje heeft gekregen. Ze is vorige week ook verhuisd uit het inbraak huis, maar ze zegt dat ze bang is voor haar mannelijke huisgenoten in haar nieuwe woning, praat constant neerbuigend over hen. Nu ben ik eergisteren prikken gaan halen (om haar te laten zien dat ik wel echt wil komen), maar er ging iets mis en dat reageerde ik af op haar. Toen is ze helemaal geflipt: ze zei dat ik maar moest sterven, niet meer van me hield, weg moest gaan en haar alleen moest laten. Ik vind dit soort dingen tegen je partner zeggen absoluut niet acceptabel. Ik heb haar gezegd dat ze met haar vrienden en familie moet praten, maar ik heb geen idee of ze dit ook gaat doen.
dinsdag 3 september 2019 om 08:09
Ook hier een gestrekt been. Overigens pas na dat zeker was dat er hulp was voor de betreffende vrouw en terwijl ik het wel goed vind dat je blijft terugkomen.
Als je je afvraagt waarom we je zo ‘aanvallen’, tel eens hoe vaak je schrijft over wat jij allemaal goed gedaan hebt en wat jou is aangedaan. Dat is best wel heel Vaak. Elk antwoord gaat over dat zij iets deed wat je niet beviel. En dat irriteert. Dat doet denken aan een prinsje dat misschien dan wel de ambulance kan bellen, maar voor de rest heel erg achterover leunt en met zichzelf bezig is.
Een ding nog; als mijn kinderen (als kleuter) met jamaarhij begonnen, had ik maar een vraag terug; wat deed jij fout, en wat deed de ander goed. Dat helpt om jezelf in perspectief te zien. Misschien is mijn gestrekte been wel dat ik dit deel van je opvoeding (plus fat je problemen oplost door ze aan te gaan ipv te negeren) probeer aan je bij te brengen.
Als je je afvraagt waarom we je zo ‘aanvallen’, tel eens hoe vaak je schrijft over wat jij allemaal goed gedaan hebt en wat jou is aangedaan. Dat is best wel heel Vaak. Elk antwoord gaat over dat zij iets deed wat je niet beviel. En dat irriteert. Dat doet denken aan een prinsje dat misschien dan wel de ambulance kan bellen, maar voor de rest heel erg achterover leunt en met zichzelf bezig is.
Een ding nog; als mijn kinderen (als kleuter) met jamaarhij begonnen, had ik maar een vraag terug; wat deed jij fout, en wat deed de ander goed. Dat helpt om jezelf in perspectief te zien. Misschien is mijn gestrekte been wel dat ik dit deel van je opvoeding (plus fat je problemen oplost door ze aan te gaan ipv te negeren) probeer aan je bij te brengen.
dinsdag 3 september 2019 om 11:59
Niet misschien, zeker weten. En ik denk niet dat je nu al daadwerkelijk iets "geleerd hebt", je hebt alleen iets meegemaakt. Om echt te leren voortaan zelf eerder stappen te ondernemen, in te grijpen, en dan ook nog eens op de juiste manier, heb je wat hulp nodig. Wat dat voor jou precies kan/moet zijn, geen idee, daarvoor kun je dus naar de huisarts. Ik zou zelf denken, wellicht een assertiviteitscursus, maar geen idee of dat de lading dekt.Thuisblijver445 schreef: ↑02-09-2019 09:10Misschien is het inderdaad zo dat ik bij haar eerder in had moeten grijpen, maar dat is dan nu een leerpunt en is het toch te laat voor.
Dat heb jij dus van je vader geleerd en overgenomen, en zal in je toekomst voor je partner ook ontzettend frustrerend zijn. Dat heb je al gemerkt aan je (ex)vriendin, die was toch ook nogal gefrustreerd door je non-handelen? Wordt een leukere partner voor toekomstige relatie door daar aan te werken.Thuisblijver445 schreef: ↑02-09-2019 11:48Mijn vader is inderdaad vrij ontwijkend en afwachtend in sommige situaties, tot frustratie van mijn moeder.....
Ja, maar dat hebben je ouders dus "bedacht", zonder daar met een professional over te praten, wat je ex-vriendin en iedereen hier steeds roept. (en omdat je bang was dat ze je eruit wilde werken nam je maar ontslag? Die begrijp ik ook totaal niet). Je kunt niet altijd alleen maar af gaan op wat je ouders zeggen, die weten ook niet alles. In dit soort "grote issues" is het belangrijk om meer perspectieven op de zaak te hebben en dan vooral die van iemand die echt weet waar hij/zij het over heeft. En zoals al eerder aangegeven, dat kan ook vaak gratis.Thuisblijver445 schreef: ↑02-09-2019 19:06Vooral mijn vader was bang dat als ik dat gesprek over seksueel overschrijdend gedrag aan zou gaan, ik misschien nog meer in de problemen zou komen of dat ze dat zouden gebruiken als een manier om mij eruit te werken. Dus ze vonden het niet "wel best"; het leek hen de beste vorm van zelfbescherming.
Je voelde je dus eenzaam toen iemand je pushte om (hele zinnige) stappen te ondernemen. Ik denk dat je je niet zozeer "eenzaam" voelde, maar misschien eerder "angstig", omdat zij er bij je op aandrong bepaalde stappen te ondernemen die je eng vind, waar je tegen opziet etc.Thuisblijver445 schreef: ↑02-09-2019 19:09Daarnaast: ze heeft misschien geholpen, ja, maar ze heeft ook mega tegen me lopen schreeuwen. Samen met mij een sollicitatie plan gemaakt en allemaal druk op me gelegd. Ik voelde me heel eenzaam.
Soms is dat wel de beste manier van ruziemaken. Want het was ontzettend belangrijk dat je die stappen met oude werk nam, maar dat deed je niet. Ik verwacht van een goede, liefdevolle partner dat hij/zij dan niet opgeeft. Sommige dingen kun je niet "maar laten".Thuisblijver445 schreef: ↑02-09-2019 19:17Dit is eigenlijk wat zij de afgelopen maanden heeft gedaan: dat van mijn werk maar blijven herhalen. Ik heb haar gezegd dat dat geen manier van ruziemaken is, dat je zo uit elkaar drijft. Dus nee, ik herken mezelf hier niet in
Wellicht was de manier waarop ze het allemaal bracht helemaal verkeerd. Misschien door de PTSS, misschien is ze ook echt een naar wijf, misschien heb jij geen idee wat een normale/gezonde manier van ruzie maken binnen een relatie is. Geen idee.
Volgens mijn vriendin ben ik naief als het op "me too dingen" aan komt. Ik heb eerder in een relatie gezeten waarin mijn vriendin mij sloeg en verbaal mishandelde, ik heb dit nu bij mijn nu (ex) vriendin getolereerd omdat haar omstandigheden zo zwaar waren
+
hoe weet ik dat het haar ziekte is en dat ze niet gewoon abusive is? Ik heb daarnaast wel keihard lopen solliciteren, zonder haar steun
Dat is erg naar om te lezen, en maakt het ook wel iets duidelijker waarom je nu zo in kringetjes denkt. Je blijft maar zeggen dat je niet snapt wat je bij de huisarts moet doen en ik denk dat je graag heel concreet wilt weten waar je om moet/kan vragen.
Ik denk dat bovenstaande heel concreet is om bij je huisarts voor te leggen: Mijn ex heeft me verbaal en fysiek mishandelt. Mijn huidige (ex)vriendin heeft PTSS en doet/deed heel naar. Door mijn eerdere nare relatie weet ik nu niet meer zo goed: waar mijn grenzen liggen (is vriendin nou ziek en moet ik haar gedrag vergeven/accepteren of word/werd ik mishandelt en kan ik beter bij haar weg gaan?), wat wel/niet normaal is in een relatie, wat een gezonde/ongezonde manier van ruzie maken is binnen een relatie en ik wil graag hulp om dat te leren.
dinsdag 3 september 2019 om 12:47
Dankje. Precies wat ik bedoel.Vlinder1963 schreef: ↑03-09-2019 12:12Ik heb ook ptts is en behandel mijn partner ook niet als stront.
dinsdag 3 september 2019 om 13:02
Ik heb alleen jouw reacties gelezen.
Even over je eigen verhaal: vraag aan het ziekenhuis zelf je dossier op te vragen of probeer via je zorgverzekering meer informatie te krijgen. Ik vind het nl erg raar dat je werk je geen info wil geven over jezelf. Daardoor ga ik toch nadenken of het niet kan dat je iets van drugs in je drankje hebt gekregen en het bedrijf zich snel is gaan indekken. Ik zou als ik jou was toch graag willen weten hoe het zit.
Vwb je vriendin, behoorlijk heftig allemaal. Jammer dat haar familie niet zo dichtbij haar staan. Als ik het zo lees hadden die haar alláng moeten gaan ophalen. Als ik lees in welke staat ze was, ging het behoorlijk slecht met haar, gewoon niet meer verantwoord. En ik denk dat ze nog geluk heeft gehad dat ze nu thuis is en behandeld kan gaan worden. Dit had veel slechter kunnen aflopen. Heel goed dus dat je haar familie hebt ingeschakeld, dit was echt nodig.
Misschien heb ik het gemist maar hoe oud ben jij eigenlijk? Ik denk nog vrij jong omdat je ouders zeggen hoe je het met je werk moet regelen? Ik kan me best voorstellen dat je geen idee hebt als je zo jong bent en dat je nog niet verder kan kijken dan je directe ervaring (zij boos op jou) in plaats van wat er achter het gedrag zit. Goed dat je hier bent komen sparren.
Nog even praktisch: is ze ziek gemeld op haar werk? Zo niet, zsm doen. In haar staat zou haar werk blij moeten zijn dat ze terug is ipv problemen geven, maar dan moeten ze wel weten dat het niet goed met haar gaat.
Even over je eigen verhaal: vraag aan het ziekenhuis zelf je dossier op te vragen of probeer via je zorgverzekering meer informatie te krijgen. Ik vind het nl erg raar dat je werk je geen info wil geven over jezelf. Daardoor ga ik toch nadenken of het niet kan dat je iets van drugs in je drankje hebt gekregen en het bedrijf zich snel is gaan indekken. Ik zou als ik jou was toch graag willen weten hoe het zit.
Vwb je vriendin, behoorlijk heftig allemaal. Jammer dat haar familie niet zo dichtbij haar staan. Als ik het zo lees hadden die haar alláng moeten gaan ophalen. Als ik lees in welke staat ze was, ging het behoorlijk slecht met haar, gewoon niet meer verantwoord. En ik denk dat ze nog geluk heeft gehad dat ze nu thuis is en behandeld kan gaan worden. Dit had veel slechter kunnen aflopen. Heel goed dus dat je haar familie hebt ingeschakeld, dit was echt nodig.
Misschien heb ik het gemist maar hoe oud ben jij eigenlijk? Ik denk nog vrij jong omdat je ouders zeggen hoe je het met je werk moet regelen? Ik kan me best voorstellen dat je geen idee hebt als je zo jong bent en dat je nog niet verder kan kijken dan je directe ervaring (zij boos op jou) in plaats van wat er achter het gedrag zit. Goed dat je hier bent komen sparren.
Nog even praktisch: is ze ziek gemeld op haar werk? Zo niet, zsm doen. In haar staat zou haar werk blij moeten zijn dat ze terug is ipv problemen geven, maar dan moeten ze wel weten dat het niet goed met haar gaat.
dinsdag 3 september 2019 om 13:28
Dankjewel voor het meedenken Menta. Het probleem is dat ik niet meer weet welk ziekenhuis ik naar toe ben geweest, en bij mijn baas contant af heb moeten rekenen voor de kosten, dus mijn ziekenverzekering weet er ook niets van.menta schreef: ↑03-09-2019 13:02Ik heb alleen jouw reacties gelezen.
Even over je eigen verhaal: vraag aan het ziekenhuis zelf je dossier op te vragen of probeer via je zorgverzekering meer informatie te krijgen. Ik vind het nl erg raar dat je werk je geen info wil geven over jezelf. Daardoor ga ik toch nadenken of het niet kan dat je iets van drugs in je drankje hebt gekregen en het bedrijf zich snel is gaan indekken. Ik zou als ik jou was toch graag willen weten hoe het zit.
Vwb je vriendin, behoorlijk heftig allemaal. Jammer dat haar familie niet zo dichtbij haar staan. Als ik het zo lees hadden die haar alláng moeten gaan ophalen. Als ik lees in welke staat ze was, ging het behoorlijk slecht met haar, gewoon niet meer verantwoord. En ik denk dat ze nog geluk heeft gehad dat ze nu thuis is en behandeld kan gaan worden. Dit had veel slechter kunnen aflopen. Heel goed dus dat je haar familie hebt ingeschakeld, dit was echt nodig.
Misschien heb ik het gemist maar hoe oud ben jij eigenlijk? Ik denk nog vrij jong omdat je ouders zeggen hoe je het met je werk moet regelen? Ik kan me best voorstellen dat je geen idee hebt als je zo jong bent en dat je nog niet verder kan kijken dan je directe ervaring (zij boos op jou) in plaats van wat er achter het gedrag zit. Goed dat je hier bent komen sparren.
Nog even praktisch: is ze ziek gemeld op haar werk? Zo niet, zsm doen. In haar staat zou haar werk blij moeten zijn dat ze terug is ipv problemen geven, maar dan moeten ze wel weten dat het niet goed met haar gaat.
Wat betreft mijn vriendin heeft ze dus langzaamaan het contact met iedereen afgekapt, in die zin konden familie/vrienden het ook niet weten.
Ik ben rond de 25. Ze is nu in het proces van ziekmelden op werk, maar voor zover ik weet zijn haar directe leidinggevenden niet zo blij: ze willen de ptss liever niet opgeven als reden waarom het project nu anders loopt (maar het houden op "angstigheid") en eigenlijk dat ze zo snel mogelijk terug gaat. Het heeft met projectfinanciering te maken. Oa daarom voelde mijn vriendin zich ook "gedwongen" zo lang te blijven.
dinsdag 3 september 2019 om 14:25
Bedankt voor je uitgebreide antwoord 
[quote=Moezewoes post_id=30347369 time=1567504775 user_id=368920]
Dat heb jij dus van je vader geleerd en overgenomen, en zal in je toekomst voor je partner ook ontzettend frustrerend zijn. Dat heb je al gemerkt aan je (ex)vriendin, die was toch ook nogal gefrustreerd door je non-handelen? Wordt een leukere partner voor toekomstige relatie door daar aan te werken.
Ja, die zei vooral dat ze het echt niet snapte, dat ze de logica niet snapte. Ik heb naar mijn ouders geluisterd omdat ik bij 'grote issues' zoals dit erop vertrouw dat zij meer ervaring hebben als ik
Je voelde je dus eenzaam toen iemand je pushte om (hele zinnige) stappen te ondernemen. Ik denk dat je je niet zozeer "eenzaam" voelde, maar misschien eerder "angstig", omdat zij er bij je op aandrong bepaalde stappen te ondernemen die je eng vind, waar je tegen opziet etc.
Nou, en omdat ze veel tegen me schreeuwde.
Wellicht was de manier waarop ze het allemaal bracht helemaal verkeerd. Misschien door de PTSS, misschien is ze ook echt een naar wijf, misschien heb jij geen idee wat een normale/gezonde manier van ruzie maken binnen een relatie is. Geen idee.
Eerlijk gezegd ben ik gewoon bang om iemand te blijven steunen die misschien niet ziek is, maar gewoon een "naar wijf". Tijdens een van onze eerste dates was ik haar aan het plagen (beetje kietelen, flauwe grapjes maken, aan haar zitten) en toen wilde ze me op een gegeven moment een halfslachtige tik geven - ze raakte me niet, het was een soort rare armzwaai naar mij zij - maar evengoed, het was vanuit een negatieve intentie. Ik ben toen heel boos op haar geworden en zei dat dit niet ok was. De dag erop vertelde ze dat ze in een vorige relatie, jaren geleden, een keer met haar toenmalige vriend fysiek ruzie had gemaakt/had gevochten en dat dit afgrijselijk was, dat ze dat nooit meer wilde, dat het haar jaren heeft achtervolgd. Maar wat nou als nu dus haar ware aard naar boven komt, als verbaal agressief of uiteindelijke fysiek aggressief gewoon is wie ze is? Daarom draai ik zo in rondjes
[quote=Moezewoes post_id=30347369 time=1567504775 user_id=368920]
Dat heb jij dus van je vader geleerd en overgenomen, en zal in je toekomst voor je partner ook ontzettend frustrerend zijn. Dat heb je al gemerkt aan je (ex)vriendin, die was toch ook nogal gefrustreerd door je non-handelen? Wordt een leukere partner voor toekomstige relatie door daar aan te werken.
Ja, die zei vooral dat ze het echt niet snapte, dat ze de logica niet snapte. Ik heb naar mijn ouders geluisterd omdat ik bij 'grote issues' zoals dit erop vertrouw dat zij meer ervaring hebben als ik
Je voelde je dus eenzaam toen iemand je pushte om (hele zinnige) stappen te ondernemen. Ik denk dat je je niet zozeer "eenzaam" voelde, maar misschien eerder "angstig", omdat zij er bij je op aandrong bepaalde stappen te ondernemen die je eng vind, waar je tegen opziet etc.
Nou, en omdat ze veel tegen me schreeuwde.
Wellicht was de manier waarop ze het allemaal bracht helemaal verkeerd. Misschien door de PTSS, misschien is ze ook echt een naar wijf, misschien heb jij geen idee wat een normale/gezonde manier van ruzie maken binnen een relatie is. Geen idee.
Eerlijk gezegd ben ik gewoon bang om iemand te blijven steunen die misschien niet ziek is, maar gewoon een "naar wijf". Tijdens een van onze eerste dates was ik haar aan het plagen (beetje kietelen, flauwe grapjes maken, aan haar zitten) en toen wilde ze me op een gegeven moment een halfslachtige tik geven - ze raakte me niet, het was een soort rare armzwaai naar mij zij - maar evengoed, het was vanuit een negatieve intentie. Ik ben toen heel boos op haar geworden en zei dat dit niet ok was. De dag erop vertelde ze dat ze in een vorige relatie, jaren geleden, een keer met haar toenmalige vriend fysiek ruzie had gemaakt/had gevochten en dat dit afgrijselijk was, dat ze dat nooit meer wilde, dat het haar jaren heeft achtervolgd. Maar wat nou als nu dus haar ware aard naar boven komt, als verbaal agressief of uiteindelijke fysiek aggressief gewoon is wie ze is? Daarom draai ik zo in rondjes
dinsdag 3 september 2019 om 14:40
Niet als je bent opgenomen in een plattelandsziekenhuis in Oost-Europa, trust me.Vlinder1963 schreef: ↑03-09-2019 14:32Jouw huisarts moet op de hoogte zijn van je opname, dat geven ziekenhuizen altijd door ook waarom
dinsdag 3 september 2019 om 14:44
"Ik heb naar mijn ouders geluisterd omdat ik bij 'grote issues' zoals dit erop vertrouw dat zij meer ervaring hebben als ik."
Dat begrijp ik wel, wat ik duidelijk probeer te maken is: je ouders weten ook niet alles. Sommige dingen moet je dus vragen aan iemand die daar wel alles over weet. In dat geval met je werk had het juridisch loket dus een handig start punt geweest bijvoorbeeld.
Ik denk dat je mijn stukjes misschien ook niet helemaal opvat zoals ik ze bedoel.
Ik weet niet of haar gedrag "ok" was of niet. Ik weet niet of het door de ptss kwam of omdat ze van zichzelf niet zo leuk is. Ik weet niet of je wat je hebt meegemaakt onder emotionele mishandeling kunt scharen of niet.
Ik kan uit je laatste stukje bijvoorbeeld ook niet zo goed opmaken of zij nou iets deed wat niet door de beugel kon, of dat jij wat overdreven reageerde (heel boos geworden) op een beetje stoeien, door je eerdere nare ervaringen.
De enige manier om dat echt helder te krijgen is door daar over te praten met een professional, via de huisarts bijvoorbeeld. Iemand waarmee je face-to-face kunt praten, die je de juiste vragen kan stellen etc. etc.
Dat begrijp ik wel, wat ik duidelijk probeer te maken is: je ouders weten ook niet alles. Sommige dingen moet je dus vragen aan iemand die daar wel alles over weet. In dat geval met je werk had het juridisch loket dus een handig start punt geweest bijvoorbeeld.
Ik denk dat je mijn stukjes misschien ook niet helemaal opvat zoals ik ze bedoel.
Ik weet niet of haar gedrag "ok" was of niet. Ik weet niet of het door de ptss kwam of omdat ze van zichzelf niet zo leuk is. Ik weet niet of je wat je hebt meegemaakt onder emotionele mishandeling kunt scharen of niet.
Ik kan uit je laatste stukje bijvoorbeeld ook niet zo goed opmaken of zij nou iets deed wat niet door de beugel kon, of dat jij wat overdreven reageerde (heel boos geworden) op een beetje stoeien, door je eerdere nare ervaringen.
De enige manier om dat echt helder te krijgen is door daar over te praten met een professional, via de huisarts bijvoorbeeld. Iemand waarmee je face-to-face kunt praten, die je de juiste vragen kan stellen etc. etc.
dinsdag 3 september 2019 om 14:48
OkeThuisblijver445 schreef: ↑03-09-2019 14:40Niet als je bent opgenomen in een plattelandsziekenhuis in Oost-Europa, trust me.
dinsdag 3 september 2019 om 14:52
Moezewoes schreef: ↑03-09-2019 14:44"Ik heb naar mijn ouders geluisterd omdat ik bij 'grote issues' zoals dit erop vertrouw dat zij meer ervaring hebben als ik."
Dat begrijp ik wel, wat ik duidelijk probeer te maken is: je ouders weten ook niet alles. Sommige dingen moet je dus vragen aan iemand die daar wel alles over weet. In dat geval met je werk had het juridisch loket dus een handig start punt geweest bijvoorbeeld.
Hmm hmm, ja. Dat realiseer ik mij nu ook.
Ik denk dat je mijn stukjes misschien ook niet helemaal opvat zoals ik ze bedoel. Zou kunnen, maar sommige dingen die je zegt komen eerlijk gezegd ook zo binnen dat ik niet goed weet hoe ik er op moet reageren - dat ze eerder door moeten sudderen in mijn hoofd, ofzo? Bijvoorbeeld dat over dat mijn vriendin misschien wel excuses zou willen van mij, die kwam heel erg binnen en dan weet ik niet zo goed wat ik er direct op moet zeggen. Bij andere dingen lees ik wel de nuance, maar, ja. Zoals bij wat je hieronder zegt weet ik zelf ook niet hoe ik het moet interpreteren. Ik zal morgenochtend mijn huisarts bellen, door het forum heb ik nu een heel lijstje van dingen die ik met hem moet bespreken.
Ik weet niet of haar gedrag "ok" was of niet. Ik weet niet of het door de ptss kwam of omdat ze van zichzelf niet zo leuk is. Ik weet niet of je wat je hebt meegemaakt onder emotionele mishandeling kunt scharen of niet.
Ik kan uit je laatste stukje bijvoorbeeld ook niet zo goed opmaken of zij nou iets deed wat niet door de beugel kon, of dat jij wat overdreven reageerde (heel boos geworden) op een beetje stoeien, door je eerdere nare ervaringen.
De enige manier om dat echt helder te krijgen is door daar over te praten met een professional, via de huisarts bijvoorbeeld. Iemand waarmee je face-to-face kunt praten, die je de juiste vragen kan stellen etc. etc.
dinsdag 3 september 2019 om 15:17
Wat gek. Je werkgever zadelt je ongevraagd op met kosten die je anders misschien vergoed had gekregen. Vreemde manier van handelen en zeker als ze je ook nog eens geen info willen geven.. Ik hoop dat je zelf wel herinneringen hebt aan die dag of heb je het allemaal van horen zeggen?Thuisblijver445 schreef: ↑03-09-2019 13:28Dankjewel voor het meedenken Menta. Het probleem is dat ik niet meer weet welk ziekenhuis ik naar toe ben geweest, en bij mijn baas contant af heb moeten rekenen voor de kosten, dus mijn ziekenverzekering weet er ook niets van.
dinsdag 3 september 2019 om 15:21
Als het een plattelandsziekenhuis was, zijn er in die regio vast geen 5 ziekenhuizen. Je weet toch waar de werkreis heen ging, dan kun je toch opzoeken wel ziekenhuis daar was en die contacten?
Qua zelfredzaamheid: heb je zelf ideeen over hoe je dat kunt verbeteren? Want meerdere mensen raden je aan eens met een huisarts te gaan praten, maar dat wil je niet. Waar denk je zelf aan qua oplossing, of vind je zelf dat er geen probleem is?
Qua zelfredzaamheid: heb je zelf ideeen over hoe je dat kunt verbeteren? Want meerdere mensen raden je aan eens met een huisarts te gaan praten, maar dat wil je niet. Waar denk je zelf aan qua oplossing, of vind je zelf dat er geen probleem is?
dinsdag 3 september 2019 om 15:24
Yup, dat vonden wij dus ook heel fishy. Ook omdat ik naast mijn gewone zorgverzekering ook een doorlopende reisverzekering heb voor dit soort dingen. Daarom dacht in eerste instantie vooral mijn vriendin ook aan iets met drugs. Ik heb vage herinneringen, maar niet heel coherent, er zitten wel gaten in.menta schreef: ↑03-09-2019 15:17Wat gek. Je werkgever zadelt je ongevraagd op met kosten die je anders misschien vergoed had gekregen. Vreemde manier van handelen en zeker als ze je ook nog eens geen info willen geven.. Ik hoop dat je zelf wel herinneringen hebt aan die dag of heb je het allemaal van horen zeggen?
dinsdag 3 september 2019 om 15:27
Nee, ik denk dat met de huisarts praten wel een goed idee is, zodat ik a) meer info in kan winnen over mijn vriendin b) over deze zaak met alcohol/drugs in het buitenland en c) algehele zelfredzaamheid.stokbootje schreef: ↑03-09-2019 15:21Als het een plattelandsziekenhuis was, zijn er in die regio vast geen 5 ziekenhuizen. Je weet toch waar de werkreis heen ging, dan kun je toch opzoeken wel ziekenhuis daar was en die contacten?
Qua zelfredzaamheid: heb je zelf ideeen over hoe je dat kunt verbeteren? Want meerdere mensen raden je aan eens met een huisarts te gaan praten, maar dat wil je niet. Waar denk je zelf aan qua oplossing, of vind je zelf dat er geen probleem is?
Ik heb - op aanraden van mijn vriendin - inderdaad ook overwogen zelf met dat ziekenhuis contact op te nemen om meer informatie in te winnen, maar dat heb ik niet gedaan
Wat zo onderhand vast geen verrassing meer is voor jullie.
dinsdag 3 september 2019 om 15:36
Nou, na mijn ziekenhuis opname in oost europa schaamde ik mij zo dat ik twee weken lang alles zelf heb proberen op te lossen, zonder wat er speelde aan hen te vertellen, en dat heeft ook niet heel goed uitgepakt. Dus ik zou zeggen dat ik er een balans in moet vinden.
dinsdag 3 september 2019 om 15:44
Maar het is wel precies wat je gedaan hebt, naar je ouders en je vriendin rennen. De hulp van je vader heeft ook niet echt goed uitgepakt, je bent je baan kwijt.Thuisblijver445 schreef: ↑03-09-2019 15:36Nou, na mijn ziekenhuis opname in oost europa schaamde ik mij zo dat ik twee weken lang alles zelf heb proberen op te lossen, zonder wat er speelde aan hen te vertellen, en dat heeft ook niet heel goed uitgepakt. Dus ik zou zeggen dat ik er een balans in moet vinden.
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
dinsdag 3 september 2019 om 16:00
Ik denk zelf eerlijk gezegd dat ik dat eerder had moeten doen, hun gelijk erin had moeten betrekken en plaats van dingen achter houden. Zeker omdat mijn vriendin uit bezorgdheid me 30 keer had gebeld en mijn ouders had gecontacteerd. Met wat ik nu van jullie en haar weet heb ik inderdaad niet de beste keuzes gemaakt.
dinsdag 3 september 2019 om 18:08
Hahahaha, geen verassing inderdaadThuisblijver445 schreef: ↑03-09-2019 15:27Ik heb - op aanraden van mijn vriendin - inderdaad ook overwogen zelf met dat ziekenhuis contact op te nemen om meer informatie in te winnen, maar dat heb ik niet gedaan
Ik weet niet of je dat ook een beetje als grapje bedoelde, maar een beetje humor juist wanneer er van alles tegenzit heeft een mens veel aan. In een week tijd staat heel je wereld op z'n kop, krijg je van alles voor je kiezen en een flinke to-do-list. Neem inderdaad de tijd om het allemaal te laten sudderen. Je hoeft ook niet binnen een week te besluiten of je in je relatie blijft of niet.
dinsdag 3 september 2019 om 20:36
Yup, dit was mijn poging tot een beetje zelfspot. Ja, het is nog steeds nogal veel: solliciteren, mijn ouders ziekte, dit allemaal. Maar dat jullie meedenken (en niet mild zijn :p) helpt ook. DankjulliewelMoezewoes schreef: ↑03-09-2019 18:08Hahahaha, geen verassing inderdaad
In een week tijd staat heel je wereld op z'n kop, krijg je van alles voor je kiezen en een flinke to-do-list. Neem inderdaad de tijd om het allemaal te laten sudderen. Je hoeft ook niet binnen een week te besluiten of je in je relatie blijft of niet.
woensdag 4 september 2019 om 00:13
Moezewoes schreef: ↑02-09-2019 12:14Ik krijg onderhand ook zin om tegen je te schreeuwen. Ik kom er niet uit of je nou extreem naïef bent of extreem egoïstisch.
en ze is denk ik ook voorlopig niet in staat om daar echt volle 100% verantwoordelijkheid voor te nemen. - maar jij bent al helemaal niet in staat je verantwoordelijkheid te nemen, dus ik begrijp niet waarom je dat wel van haar verwacht. (ik begrijp ook niet waarom je die nare dingen nog steeds niet kunt zien als onderdeel van haar ziekte en los kunt laten, maarja) .
Is het nooit in je opgekomen dat zij (wanneer ze weer helemaal is opgeknapt) misschien wel excuses van jou verwacht? Voor het feit dat je haar weken, nee, maandenlang aan haar lot hebt over gelaten? Dat je de eindeloze waslijst aan signalen dat het echt niet goed met haar ging niet hebt opgemerkt? Omdat je je voornamelijk met jezelf bezig hield, hoe moeilijk het voor jou allemaal was en dat ze zulke nare dingen zei.
maar dat is het nu juist: het voelt alsof ze er in mijn slechte tijd niet is geweest/niet is. - dat is niet waar, ze heeft je toen wel gesteund, alleen niet op de manier die jij graag zou willen.
"Eerlijk gezegd, mijn vriendin heeft me toen gepusht (maar dan aardig) om niet op te geven en daar achter aan te blijven gaan, maar dat heb ik niet gedaan. Zij zei ook wat jij zegt, dat ik daar gewoon recht op had en dat weet ik ook, maar het bedrijf wilde er geen inzicht in geven. Zij heeft ook die opties genoemd: juridisch advies, via de arts. Maar ik heb het maar gelaten"
Ze gaf je de juiste adviezen en heeft je zelfs onder druk moeten zetten (geen seks meer) om die hiv test te laten doen. Ik weet niet wat jij precies verwacht van "gesteund worden"? Wat had jij dan graag van haar gezien/gehoord? Dat ze zou zeggen, och arme jongen, je hebt het zo moeilijk, ik weet ook niet hoe het moet, misschien is het een goed idee om het allemaal maar te laten zitten? Erg he, wat je allemaal meemaakt?? Zou je je daarmee "gesteund" voelen?
het waren vooral mijn ouders met wie ik heb overlegd en die me dus hebben aangeraden me ziek te melden enzo. - en daar voelde je je wel door gesteund, terwijl dat helemaal geen goed advies was, maar wel lekker makkelijk, want dan kon je het allemaal weer laten zitten. Je wilt voornamelijk dat mensen je steunen in het weglopen. Voor weglopen is geen steun nodig, dat kan je in je eentje al ontzettend goed, die steun is juist voor wanneer je iets gaat/moet doen wat je moeilijk vind, iets aanpakken, uitzoeken hoe je iets op moet lossen. En dat is precies wat je (ex)vriendin allemaal deed. Zelfs toen het zo ontzettend slecht met haar ging.
De afgelopen maand is ze me dus uit gaan schelden voor sukkel en loser omdat ik nog geen werk had. Waarschijnlijk vooral uit frustratie dat ik haar niet kon/wilde komen helpen/opzoeken daar, maar als nog. Ik vind dat echt niet oke en weet niet of ik haar dat kan vergeven, ook al is ze ziek. - zij zat daar in doodsangst en jij kon niet langs komen omdat je geen werk en dus geen geld had. Haar aanbod te betalen wilde je ook niet aannemen. Zij dacht dat mensen haar wilde verkrachten en vermoorden en vroeg je om hulp, of je langs wilde komen en jij zei "ehm, ja, nee, het is een beetje ingewikkeld, dat kan nu even niet, ik vind het nogal moeilijk". En dan nog neem je het haar kwalijk dat ze schreeuwt en je een loser noemt? Het spijt me zeer, maar op dat moment, in die situatie was je ook nogal een loser.
En nee, ik zeg niet dat het normaal is om te schreeuwen en extreem nare dingen tegen je partner te zeggen. Als er verder niets aan de hand was zou ik ook zeggen, "dat is niet normaal hoor, als je partner je zo behandelt, uitmaken is ook een optie".
Maar er was dus wel van alles aan de hand. Hele ernstige dingen waren er aan de hand, ze vroeg jou om hulp en jij gaf niet thuis. Uit frustratie en angst ging ze nare dingen schreeuwen en nu neem jij haar dat kwalijk? Mooi verhaal.
"dat ze dagen zonder te eten op de grond in haar kamer heeft gelegen omdat ze niet durfde/kon bewegen, liever verhongerd dan buiten is." - en jij bent nog steeds kwaad omdat ze tegen je ging schreeuwen?
Je bent tot in den extreme niet in staat om verantwoordelijkheid voor jezelf (en wanneer een ander daar niet meer toe in staat is, voor die ander) te nemen en dat zal je echt moeten gaan leren, en daar heb je dus hulp bij nodig, vandaar de tip om naar je huisarts te gaan.
Dit volledig TO!
