Moeizame lange afstand relatie

Hoi allemaal,
Ik weet niet zo goed of ik dit nou bij relaties, psyche of reizen moet plaatsen. Ongeveer anderhalf jaar geleden heb ik mijn vriendin leren kennen (ik ben een man). Vanaf het begin heeft mijn vriendin aangegeven dat ze 9 maanden na de start van onze relatie voor een jaar naar een niet-Westers land moest gaan voor haar werk. Dus die eerste 9 maanden hebben we zo veel mogelijk tijd samen doorgebracht, het klinkte heel erg goed, ook tussen haar en de rest van mijn familie, met wie we veel dingen samen deden. Over haar jaar in het buitenland hebben we afspraken gemaakt: minstens drie keer per week zouden we bellen, ik zou haar op komen zoeken en zij mij. We hadden er beiden vertrouwen in.

Een tijdje ging dit allemaal goed. Ik ben bij haar langs geweest en dat was geweldig, die tijd samen, voor het eerst buiten Europa voor mij. We spraken "volgens schema", zij sprak ook ongeveer wekelijks met mijn moeder. Echter, twee/drie maanden in haar verblijf, een paar weken nadat ik was langs gekomen, begon haar gedrag te veranderen. Ze vertelde me dat ze zich niet veilig voelde bij de ontwikkelingshulp organisatie waar ze werkte: dat het niet veilig was voor vrouwen, dat ze te horen had gekregen over criminele activiteiten, mensen haar gewaarschuwd hadden dat ze vermoord zou worden, ze vertelden haar over hun plannen om zelfmoord te plegen, hun drugsmisbruik. Ze besloot daar weg te gaan, ik steunde haar daarin, ook al was haar werkgever er minder blij mee. Tegelijkertijd verloor ik mijn baan (wat ik in eerste instantie uit schaamte haar niet heb verteld) en werd mijn moeder ziek. Mijn vriendin werd ook ziek, moest een CT scan. Ze vertelde mij dat mensen in haar huis hadden in proberen te breken, dat ze bang was en niet meer goed sliep. Dat ze soms achtervolgd werd door mannen. Ik heb haar hierin proberen te steunen, maar in dezelfde periode is ze steeds bozer geworden: toen mijn moeder ziek werd, reageerde ze heel achterdochtig, noemde haar een "zeurpiet en aansteller", is minder met haar gaan praten. In eerste instantie steunde ze mij in mijn zoektocht naar werk, maar ze werd geleidelijk ook boos en achterdochtig over waarom ik haar niet gelijk over mijn problemen verteld had toen ze er naar vroeg, of ik haar wel vertrouwde. Ik voelde mij niet gesteund.

In maand vier, is ze mij op komen zoeken. Vooraf hadden we hier ruzie over - zij moest en zou vooral haar vrienden en familie zien, omdat ze op moest laden en goed wilde slapen, terwijl ik had gehoopt dat ze bij mij en mijn familie zou verblijven, mijn vrienden kon zien (ze heeft haar huis onderverhuurd en haar familie en die van mij wonen ver uit elkaar). Terug in Nederland gedroeg ze zich ook raar: ze was achterdochtig tegen haar vriendinnen, zeurde over mijn ouders, was boos om kleine triviale dingen, hard. We hebben toen wel veel gesproken en samen gedaan, dus ik had gehoopt dat het weer goed zou gaan als ze terug zou gaan.

Alleen, dit is niet zo. De dag dat ze aankwam, belde ze mij terwijl ik uiteten was met familie. Ik nam niet gelijk op, en daarna was ze helemaal boos en in paniek, weigerde ze te praten (behalve schreeuwen...). Een paar dagen later probeerden mensen weer twee keer in haar huis in te breken. Sinds dien, en dat is nu twee maanden geleden, lijkt ze helemaal....ontspoord? Ze heeft mijn ouders gezegd dat ze niet meer met hen wilt praten, en spreekt ook niet meer met haar eigen vrienden of familie. Ze spreekt nog wel met mij, maar lastig. Als ik haar vraag hoe het gaat hangt ze op. De ene dag is ze super trots op mij en mijn banenzoektoch, de volgende dag is ze uit het niets EXTREEM boos, en zegt bijvoorbeeld wat voor sukkel ik ben dat ik geen baan heb, dat alle mannen gevaarlijk zijn, niemand te vertrouwen is, ze de wereld haat. Ze houdt zich niet meer aan het 3 keer per week schema. Ondertussen vraagt ze steeds aan mij wanneer ik langs kom, zegt ze dat er iemand langs moet komen "zodat ze haar plannen uit kan voeren", maar ik vind het niet fijn zo veel geld uit te geven terwijl ik nog geen werk heb. Ze heeft aangegeven alles voor mij te willen betalen, maar dat vind ik ook niet prettig.

Afgelopen week zijn dingen nog meer geescaleerd. Zij moest haar visum verlengen, maar in plaats van de normale procedure werd ze uren lang vastgehouden in een kamertje, zei ze, en wilden mannen dingen van haar (?) zei ze, zag ze hoe vrouwen slecht behandeld werden, en nu zegt ze dat haar paspoort kwijt is, dat ze geen bonnetje heeft gekregen. Ze is vorige week ook verhuisd uit het inbraak huis, maar ze zegt dat ze bang is voor haar mannelijke huisgenoten in haar nieuwe woning, praat constant neerbuigend over hen. Nu ben ik eergisteren prikken gaan halen (om haar te laten zien dat ik wel echt wil komen), maar er ging iets mis en dat reageerde ik af op haar. Toen is ze helemaal geflipt: ze zei dat ik maar moest sterven, niet meer van me hield, weg moest gaan en haar alleen moest laten. Ik vind dit soort dingen tegen je partner zeggen absoluut niet acceptabel. Ik heb haar gezegd dat ze met haar vrienden en familie moet praten, maar ik heb geen idee of ze dit ook gaat doen.

lattemachiato schreef: ↑

29-08-2019 12:24

Ik lees het verhaal nu pas. Maar goed gedaan TO. Ondanks de kritische noten ben je terug blijven komen hier, dingen anders gaan zien, met als gevolg dat je vriendin nu naar huis komt. Wat er verder ook tussen jullie samen gebeurt met jullie relatie, ik denk dat je haar echt gered hebt en dat is voor nu het belangrijkst. Ik hoop dat ze weer helemaal herstelt. Wil je het laten weten als ze veilig op Nederlandse grond is? Ik vind het nog best even spannend. Is ze vanavond zoveel bij haar positieven om in dat vliegtuig te stappen? Is ze voor de zekerheid al gestopt met de malariapillen?

Dankjewel. Ja, zal ik doen. De indruk die ik heb gekregen is dat nu ze een doel heeft, ze zich daar goed op kan richten. Wat nog wel zorgelijk is, is dat ze weigert om te eten/boodschappen te gaan halen, daar is ze te bang voor, maar voor een dag is dat denk ik nog wel te doen, en ze drinkt wel. Ook vertelde ze dat ze al een tijdje het idee had dat ze met die tabletten moest stoppen, dat die haar langzaam haarzelf doen verliezen, maar bang was mij teleur te stellen als ze dat zou doen, dan malaria zou krijgen en weer naar het ziekenhuis zou moeten van mij. (Enkele maanden geleden, voordat ze naar Nederland kwam op visite, had ze bloed in haar ontlasting, zij zei dat het niets was en wilde het aankijken, ik heb toen aangedrongen dat ze daar naar de dokter zou gaan. Vervolgens moest ze allemaal scans in haar eentje die ze heel eng vond (ze had paniekaanvallen in die machines) en klaagde ze over hoe seksistich en eng de dokter was....en er kwam ook niets uit de tests).

Ik heb gezegd dat ze sowieso moet doen wat goed voelt voor haar lijf, maar ik weet niet zeker of dat nu aan is gekomen, of ze me vertrouwd/geloofd. Maar anders komt dat morgen wel.

En bedankt voor jullie luisterend oor.

Trien30 schreef: ↑

29-08-2019 14:17

Wat lattemachiato ook zegt! En heel fijn dat ze vanavond vliegt.

Ik vind het wel heel gek hoor dat ze zo reageert op artsen en onderzoeken.

Heb je haar wel eens gevraagd of er misschien iets is gebeurt op seksueel vlak dat ze niet wilde? En dat ze dat tegen jou niet durft te vertellen?

Dankje

Wat betreft dat medische: ik wil het niet nog herkenbaarder maken, maar ze heeft een afwijking waardoor ze niet goed (erg slecht) tegen bepaalde medische ingrepen kan, waardoor ze als kind ook veel in die machines heeft gelegen voor allerlei testen, en ze zei dat ze het daarom zo eng vond om specifiek die dingen te ondergaan in haar eentje.

De medische zorg is daar ook stukken slechter dan in Nederland, van wat ik begrijp: zo heeft ze herhaaldelijk gehad dat terwijl ze een afspraak met de arts had hij er niet was, dat ze uren moest wachten, verteld werd om maar een andere keer terug te komen.

Seksueel vlak, weet ik niet. Als ik nu zo dingen bij elkaar puzzel die ze de afgelopen maanden heeft laten ontglippen is het in het algemeen geloof ik niet de meest vrouwvriendelijke omgeving (ben al de hele dag door onze whatsapp gesprekken aan het gaan): ze heeft verteld dat in haar woonwijk bijna iedere dag mannen om haar nummer vragen, soms mensen haar in het donker achterna lopen/fietsen, dat de mannelijke bewakers zichzelf proberen uit te nodigen in haar huis. Dat op straat mensen haar soms aanraken of vast proberen te grijpen. Toen ze die gewapende overval had gehad lachten mannelijke politiemannen haar uit, zeiden dat het ook heel dom was dat ze als vrouw daar alleen was en het haar eigen schuld was. De mannen om haar heen die ze vlak na de gebeurtenis om hulp probeerde te vragen lachten haar toen ook uit, terwijl ze gewond om hulp riep. Een vriendin van haar heeft me verteld dat toen ze daar een keer in het ziekenhuis op apengapen lag, haar dokter haar mee op date probeerde te krijgen. Ze heeft gezegd dat mensen bijna iedere dag wel tegen haar schreeuwen. Dat ze een paar jaar geleden een keer per ongeluk een man had aangeraakt in de bus en dat die haar vervolgens lastig begon te vallen op haar toemalige werkplek. Misschien is dit nog maar het topje van de ijsberg en is er iets serieus seksueels gebeurd, ik weet het echt niet.

Ik vind het trouwens echt heel naar dat ik het toen ik daar was en daarna alleen maar heb gehad over hoe mooi het daar was en hoe blij de mensen zijn. Ik puzzel nu pas dingen bij elkaar.

lattemachiato schreef: ↑

29-08-2019 15:04

Probeer jezelf niet schuldig niet voelen. Je bent nog vrij jong en hebt niet veel levenservaring. Bovendien ben je een man, dan is seksueel misbruik niet het eerste waar je aan denkt.

Toevallig had ik het er gister met mijn man over. Hij was op de avond een eindje gaan fietsen in zijn eentje. Een beetje door woonwijken enzo. Hij voelde zich een beetje zielig, omdat dat als man eigenlijk niet meer kon. HIj was bang dat iemand hem voor pedofiel of verkrachter ofzo aan zou zien. Dochter en ik hebben hem duidelijk gemaakt, dat het voor vrouwen al eeuwenlang zo is, dat geen enkele vrouw 's avonds in haar eentje voor de lol in het het donker rondjes gaat fietsen. Dat ze dat alleen doen om van A naar B te komen en dan ook nog in een zo hoog mogelijk tempo. Hij (50) was stomverbaasd en voelde zich ook een beetje dom. Zo had hij het nog nooit bekeken.

Maar goed daarom is het juist heel goed dat je op een vrouwenforum raad hebt gevraagd. Hoe dit ook afloopt, ik denk dat je in enkele dagen een paar jaar ouder en wijzer bent geworden.

Ik heb met mijn vriendin voordat ze naar het buitenland ging ook een keer zo'n gesprek gehad. In het verleden ben ik door een collega wel eens betast, mijn eerste vriendin was op zijn zachts gezegd niet netjes tegen mij, we hebben het er toen wel over gehad dat mannen óók slachtoffer kunnen zijn. Daar was ze het helemaal mee eens, dat mannen wat dat betreft en ook wat betreft rechten op voogdij/huisvader zijn etc nog wel wat te winnen hebben, maar ook zij benadrukte, net als jij, dat het voor vrouwen op zo veel vlakken en zo systematisch was, dat ik daar niet zo luchtig over moest doen, geen grapjes over moest maken.

Maandag27 schreef: ↑

29-08-2019 14:53

Wat fijn dat ze terugkomt en je hier toch blijft lezen. Ondanks dat we soms wat kattig kunnen lijken, bedoelen de meeste het goed;). Houd iemand een vinger aan de pols om te zien of ze ook echt het vliegtuig instapt?

Over wat ze zegt: wat je kunt doen is niet zo zeer bestrijden wat ze zegt (als in ‘dat is onzin’), want dan voelt ze zich nog meer onbegrepen. Maar ook meepraten is niet altijd handig. Wat goed kan werken is vragen stellen. Goh- je durft geen boodschappen te doen. Hoe kom je dan aan eten? Of goh, de arts is niet te vertrouwen. Zou er iemand zijn die je wel vertrouwt. Dan laat je haar in haar waarde maar probeer je gelijktijdig het ‘heldere’ deel van haar brein aan te spreken. En ja, deze tips zijn onafhankelijk van waar ze ook last van heeft, dus zonder diagnose. Zelfs als ze volledig helder is en niets mankeert behalve een terechte angst is het nog prettig om zo aangesproken te worden;)

Haar ouders zijn met haar in contact en ik doe ook mijn best, maar als het goed is is ze heel druk met inpakken. Bedankt voor de tips, ik moet nog steeds wel mijn best doen het niet persoonlijk te maken of alleen maar vanuit wat vanaf hier logisch lijkt te redeneren.

Ze zit in het vliegtuig

pinchos schreef: ↑

30-08-2019 01:44

Wat fijn! Hoe laat komt ze aan? Ga je haar ophalen op het vliegveld?
Werkte ze eigenlijk nog wel daar, als ze niet meer naar buiten durfde etc.? Heftig hoor!

Heel vroeg in de ochtend, zo vroeg dat ik er niet met het ov heen kan reizen, dus nee :s

Eerlijk gezegd; ze zei tegen mij de afgelopen twee maanden dat ze extreem druk was met werk, dat ze daarom geen tijd had om met me te praten, maar dat lijkt me als je niet naar buiten durft best lastig idd, dus ik weet het niet.

pinchos schreef: ↑

30-08-2019 02:40

Ah oke. Ik hoop dat het snel wat beter gaat met haar!

Dankje! Kan er niet van slapen!

Ja, heel vroeg in de ochtend. Ze is ook langs de huisarts geweest. Hij heeft soort van gezegd wat jullie ook een beetje zeiden:

Ze moet zo snel mogelijk stoppen met de malariatabletten, want die zouden een oorzaak kunnen zijn van een deel van haar klachten (stemmingswisselingen, angst, depressieve klachten, lastig slapen).
Daarnaast heeft hij haar een soort ontspanningsmedicatie gegeven; ze heeft last van paniekaanvallen, trilt de hele tijd.
En -natuurlijk- een verwijzing naar de pyscholoog. Hij heeft het voor zover ik heb begrepen niet gehad over psychose. Hij zei dat hij haar had doorverwezen omdat hij denkt dat ze of een acute stress stoornis of PTSS heeft, als ik het goed begrijp.
En ook nog een labtest, omdat er misschien intern in haar organen iets niet goed zit.

Haar ouders waren ook best geschrokken van hoe ze er uit zag: ze stinkt blijkbaar heel erg, ziet er uit als een zwerver, enorme wallen, pukkels overal, wil niet aangeraakt worden.

Maandag27 schreef: ↑

30-08-2019 11:22

Klinkt serieus. En dan is het fijn dat ze thuis is en er mensen om haar heen zijn die voor haar zorgen. Diagnose is misschien ook te vroeg. Dat ze doorverwezen wordt en ze hulp krijgt is het belangrijkste.

(En nog even in de moeder modus; zie je dat een probleem aankaarten iets kan opleveren? Meer dan je kop in het zand steken? Neem dat mee voor de rest van je leven;))

Hehe, ik heb het dus éérder óók aan proberen te kaarten he, ik heb haar minstens iedere week twee maanden lang gebeld en gevraagd wat er was, en dat zij dan ophing. Ik denk dat de les eerlijk gezegd ook is dat het zo goed is geweest om hier met anderen over te spreken, in plaats van dat ik het allemaal zelf wilde oplossen (/weglopen).

lattemachiato schreef: ↑

30-08-2019 11:25

Poeh dat klinkt heel heftig allemaal zeg. Ik hoop dat ze snel bij de psycholoog terecht kan en dat ze te helpen is. PTSS is dus waar veel mensen hier op de draad ook aan denken, dat zou door seksueel misbruik veroorzaakt kunnen zijn. Wat fijn dat je actie hebt ondernomen, moet je je voorstellen dat dit nog een paar dagen had geduurd. Nog een geluk dat ze het vliegtuig in mocht, zoals jij haar omschrijft. Heel veel sterkte TO voor haar, jou en haar ouders.

Ja, ben ik ook blij om

lattemachiato schreef: ↑

30-08-2019 11:33

Ik denk dat het verschil er vooral in zit, dat jij dacht dat er nog iets aan te kaarten viel bij haar. Maar dat je door deze draad bent gaan beseffen dat ze niet meer toerekeningsvatbaar was.

Uhm, ja, ik ben haar meer als potentieel ziek gaan zien, in plaats van alleen maar als iemand die me zeer deed?