Moeizame lange afstand relatie

Hoi allemaal,
Ik weet niet zo goed of ik dit nou bij relaties, psyche of reizen moet plaatsen. Ongeveer anderhalf jaar geleden heb ik mijn vriendin leren kennen (ik ben een man). Vanaf het begin heeft mijn vriendin aangegeven dat ze 9 maanden na de start van onze relatie voor een jaar naar een niet-Westers land moest gaan voor haar werk. Dus die eerste 9 maanden hebben we zo veel mogelijk tijd samen doorgebracht, het klinkte heel erg goed, ook tussen haar en de rest van mijn familie, met wie we veel dingen samen deden. Over haar jaar in het buitenland hebben we afspraken gemaakt: minstens drie keer per week zouden we bellen, ik zou haar op komen zoeken en zij mij. We hadden er beiden vertrouwen in.

Een tijdje ging dit allemaal goed. Ik ben bij haar langs geweest en dat was geweldig, die tijd samen, voor het eerst buiten Europa voor mij. We spraken "volgens schema", zij sprak ook ongeveer wekelijks met mijn moeder. Echter, twee/drie maanden in haar verblijf, een paar weken nadat ik was langs gekomen, begon haar gedrag te veranderen. Ze vertelde me dat ze zich niet veilig voelde bij de ontwikkelingshulp organisatie waar ze werkte: dat het niet veilig was voor vrouwen, dat ze te horen had gekregen over criminele activiteiten, mensen haar gewaarschuwd hadden dat ze vermoord zou worden, ze vertelden haar over hun plannen om zelfmoord te plegen, hun drugsmisbruik. Ze besloot daar weg te gaan, ik steunde haar daarin, ook al was haar werkgever er minder blij mee. Tegelijkertijd verloor ik mijn baan (wat ik in eerste instantie uit schaamte haar niet heb verteld) en werd mijn moeder ziek. Mijn vriendin werd ook ziek, moest een CT scan. Ze vertelde mij dat mensen in haar huis hadden in proberen te breken, dat ze bang was en niet meer goed sliep. Dat ze soms achtervolgd werd door mannen. Ik heb haar hierin proberen te steunen, maar in dezelfde periode is ze steeds bozer geworden: toen mijn moeder ziek werd, reageerde ze heel achterdochtig, noemde haar een "zeurpiet en aansteller", is minder met haar gaan praten. In eerste instantie steunde ze mij in mijn zoektocht naar werk, maar ze werd geleidelijk ook boos en achterdochtig over waarom ik haar niet gelijk over mijn problemen verteld had toen ze er naar vroeg, of ik haar wel vertrouwde. Ik voelde mij niet gesteund.

In maand vier, is ze mij op komen zoeken. Vooraf hadden we hier ruzie over - zij moest en zou vooral haar vrienden en familie zien, omdat ze op moest laden en goed wilde slapen, terwijl ik had gehoopt dat ze bij mij en mijn familie zou verblijven, mijn vrienden kon zien (ze heeft haar huis onderverhuurd en haar familie en die van mij wonen ver uit elkaar). Terug in Nederland gedroeg ze zich ook raar: ze was achterdochtig tegen haar vriendinnen, zeurde over mijn ouders, was boos om kleine triviale dingen, hard. We hebben toen wel veel gesproken en samen gedaan, dus ik had gehoopt dat het weer goed zou gaan als ze terug zou gaan.

Alleen, dit is niet zo. De dag dat ze aankwam, belde ze mij terwijl ik uiteten was met familie. Ik nam niet gelijk op, en daarna was ze helemaal boos en in paniek, weigerde ze te praten (behalve schreeuwen...). Een paar dagen later probeerden mensen weer twee keer in haar huis in te breken. Sinds dien, en dat is nu twee maanden geleden, lijkt ze helemaal....ontspoord? Ze heeft mijn ouders gezegd dat ze niet meer met hen wilt praten, en spreekt ook niet meer met haar eigen vrienden of familie. Ze spreekt nog wel met mij, maar lastig. Als ik haar vraag hoe het gaat hangt ze op. De ene dag is ze super trots op mij en mijn banenzoektoch, de volgende dag is ze uit het niets EXTREEM boos, en zegt bijvoorbeeld wat voor sukkel ik ben dat ik geen baan heb, dat alle mannen gevaarlijk zijn, niemand te vertrouwen is, ze de wereld haat. Ze houdt zich niet meer aan het 3 keer per week schema. Ondertussen vraagt ze steeds aan mij wanneer ik langs kom, zegt ze dat er iemand langs moet komen "zodat ze haar plannen uit kan voeren", maar ik vind het niet fijn zo veel geld uit te geven terwijl ik nog geen werk heb. Ze heeft aangegeven alles voor mij te willen betalen, maar dat vind ik ook niet prettig.

Afgelopen week zijn dingen nog meer geescaleerd. Zij moest haar visum verlengen, maar in plaats van de normale procedure werd ze uren lang vastgehouden in een kamertje, zei ze, en wilden mannen dingen van haar (?) zei ze, zag ze hoe vrouwen slecht behandeld werden, en nu zegt ze dat haar paspoort kwijt is, dat ze geen bonnetje heeft gekregen. Ze is vorige week ook verhuisd uit het inbraak huis, maar ze zegt dat ze bang is voor haar mannelijke huisgenoten in haar nieuwe woning, praat constant neerbuigend over hen. Nu ben ik eergisteren prikken gaan halen (om haar te laten zien dat ik wel echt wil komen), maar er ging iets mis en dat reageerde ik af op haar. Toen is ze helemaal geflipt: ze zei dat ik maar moest sterven, niet meer van me hield, weg moest gaan en haar alleen moest laten. Ik vind dit soort dingen tegen je partner zeggen absoluut niet acceptabel. Ik heb haar gezegd dat ze met haar vrienden en familie moet praten, maar ik heb geen idee of ze dit ook gaat doen.

Moezewoes schreef: ↑

30-08-2019 13:21

Echt zo fijn om te lezen dat ze in Nederland is, het bleef echt een beetje door m'n hoofd spoken de afgelopen dagen.

Nu ze eenmaal hier is met een netwerkje om haar heen om de "zorgen" mee te delen is er wat meer ruimte voor TO zelf. Ik hoop dat je hier een beetje blijft schrijven om het voor jezelf allemaal wat op een rijtje te zetten.




En misschien ook om je te realiseren dat als je iets op de éne manier niet op kunt lossen (bellen, vragen wat er is) dat je dan op een gegeven moment naar andere manieren moet gaan zoeken. Dat je niet stopt voor je hebt bereikt wat je wil. Wil het niet linksom, dan ga je rechtsom.

Ik denk nu ook terug aan dat verhaal van je vorige baan, dat je geen inzicht in je medische gegevens kreeg. Heb je dat nog op weten te lossen of heb je dat toen maar gelaten voor wat het was? Heb je ook via andere wegen geprobeerd inzicht in die gegevens te krijgen? Ik bedoel, het zijn jouw medische gegevens, dus daar heb je dan toch gewoon recht op?

Zat ik ook aan te denken, om dat te doen (te blijven schrijven). Ze is nu aan het bijslapen en dan ga ik vanavond of morgen langs, afhankelijk van of ze dat wil/wat ze wil.

Eerlijk gezegd, mijn vriendin heeft me toen gepusht (maar dan aardig) om niet op te geven en daar achter aan te blijven gaan, maar dat heb ik niet gedaan. Zij zei ook wat jij zegt, dat ik daar gewoon recht op had en dat weet ik ook, maar het bedrijf wilde er geen inzicht in geven.

Waar ik mee zit, en misschien is dit een beetje voorbarig, is die extreme extreme boosheid, kan dat onderdeel zijn van PTSS/acute stress stoornis? Zou dat minder kunnen worden nu ze veiliger is? Ik weet niet of jullie dat weten hoor, het is meer dat ik een beetje een verwachting/beeld probeer te krijgen van hoe ze zou kunnen zijn.

Moezewoes schreef: ↑

30-08-2019 13:47

Dat is wat ik bedoel met gaat het niet linksom, dan ga je rechtsom. Als dat bedrijf dat niet wil vrijgeven, dan ga je juridisch advies inwinnen om dat af te dwingen. Of je kijkt of het bij je zorgverzekeraar in het dossier staat. Of je kijkt of je zorgverzekeraar iets kan doen om aan die gegevens te komen, willen neem ik aan jouw medisch dossier ook up to date hebben.

Als je je zorgen maakt om schone naalden en HIV, heb je dan een hiv test gedaan? Kortom, wat heb je gedaan toen linksom (vragen aan bedrijf) niet hielp? Hoe ging je rechtsom?


Wat betreft je verwachtingen/beeld voor je vriendin de komende tijd kun je misschien ergens terecht met je vragen, een gesprek met iemand met verstand van zaken. Google daar eens op, beetje pro actief

Mijn vriendin heeft me 'gepusht' om me te laten testen op HIV, Hepatitis. Ze was eerlijk gezegd ook best pissig dat ik het zo laat aan haar vertelde omdat daardoor mijn bloed ook niet meer getest kon worden om dingen zoals verdovende middelen en drugs enzo, had ze voor me uitgezocht, dus dat ik die optie om info te krijgen niet meer had. Ze zei dat als ik me niet liet testen ze geen seks meer met me zou hebben

Zij heeft ook die opties genoemd: juridisch advies, via de arts. Maar ik heb het maar gelaten, het is nu ongeveer twee maanden geleden, drie maanden, en hopelijk heb ik binnenkort een nieuwe baan. Dus weet ook niet zo goed of het nu nog de moeite is? Mijn vriendin vond die onduidelijk ook heel naar, eerlijk gezegd was mijn ontwijkende houding daarin een van de redenen waarom ze ook boos was, naast mijn liegen erover.

Lizzy75 schreef: ↑

30-08-2019 13:52

Geef haar rust, laat haar praten als ze dat wil, zet jouw eigen problemen (bijv over werk zoeken) op de achtergrond en wacht af of en hoe ze gaat herstellen. Maak geen ruzie en maak geen verwijten. Dat heeft nu alleen maar een averechts effect. Neem haar serieus.

Ok, dankje. Ik ga mijn best doen.

Moezewoes schreef: ↑

30-08-2019 14:14

Wat apathisch, vind je dat nu zelf niet raar als je dit terugleest/hier aan terug denkt?

Dus als je geen vriendin had gehad om je te dwingen tot een hiv test had je het maar gelaten? Wat maakt het nou uit of je binnenkort een nieuwe baan hebt of niet, dat heeft er toch niets mee te maken? Je maakte je zorgen over wat ze je evt. hadden toegediend/hiv en dacht, ik laat het maar?

Je weet pas of het de moeite waard is/was, als je het tot de bodem hebt uitgezocht.

Sorry, ik bedoel het niet apatisch. Destijds was het gewoon meer dat ik het allemaal nogal heftig vond, vriendin zat te pushen om die test omdat ik me dus zorgen maakte over wat er gebeurd was, mijn ouders adviseerden me weer iets anders, ondertussen was mijn vriendin boos, het was gewoon overweldigend en eenzaam. Ik moest ook nog examen afleggen voor een cursus en omdat ik mijn baan kwijt was ook nog allemaal praktische zaken regelen. Ik heb daarnaast ook geen rechtsbijstandverzekering of iets.

Heey,
Sorry dat ik niet meer heb gereageerd op de laatste reacties. Ik ben gister bij mijn vriendin langs geweest. Het was eerlijk gezegd echt super heftig om haar te zien: deels is ze echt een schim van hoe ze was voor ze weg ging. Ze is vaak in een soort staat van trillen/hyperventileren, heel verdrietig en onzeker. En ze heeft me dus eindelijk in persoon alles verteld wat er is gebeurd, wat best heftig was, en ook beetje warrig.
Deels is ze wel ook...zichzelf, ofzo? Ze vertelde dat toen ze jonger was (10 jaar geleden) ze eerder borderline trekken had en last had van stemmingswisselingen, en dat ze zelf niet weet of de pillen daar nou op in hebben gespeeld, of dat ze toch echt PTSS heeft, dat ze bang is voor zichzelf en dat ze het snapt als ik hier geen zin in heb, dat dat ok is.

Veel over haar en mssn beetje warrig, maar ik vind het best...ingewikkeld.

Moezewoes schreef: ↑

01-09-2019 15:06

Inderdaad, en die afspraak met je huisarts lijkt mij ook echt een goed idee.


(Ik zou het trouwens niet raar/gemeen/egoïstisch vinden als je op een gegeven moment toch zou besluiten de relatie te beëindigen.

Tot nu toe was de insteek vooral om haar veilig naar Nederland te krijgen, dat doel is nu bereikt. Haar veilig terug krijgen vond ik wel een soort van "verplichting", maar je bent natuurlijk niet verplicht om in de relatie te blijven.

Een (relatief korte) relatie beëindigen omdat partner een hele hoop bagage heeft vind ik iets anders als voor je problemen weglopen.)

Ok, ik ben eerlijk gezegd zoo blij dat je dit zegt. Ik was bang jullie over mij heen te krijgen, maar ik heb eigenlijk geen zin om hier mee door te gaan. Voor ze weg ging waren we gelijken, nu voelt de relatie ongelijkwaardig, en ik wil eigenlijk gewoon niet iemand met zo veel bagage.

Ik weet ook gewoon niet hoe lang dit gaat duren, en ze heeft echt hele nare dingen gezegd, en ze is denk ik ook voorlopig niet in staat om daar echt volle 100% verantwoordelijkheid voor te nemen.

Paarsebloem schreef: ↑

01-09-2019 16:26

Misschien is er inderdaad een inbraakpoging geweest, maar blaast ze dit nu op naar mannen die haar volgen en mensen die haar willen vermoorden.

Ze doet ook raar over mensen in Nederland. Misschien dus inderdaad die malariapillen, plus moeite met de veranderingen in het buitenland plus dus die inbraakpogingen, die haar doen denken dat iedereen het slechtste met haar voorheeft.

Nu is ze dus in Nederland. Lijkt me duidelijk dat ze nooit meer zo lang naar landen moet gaan die erg anders zijn dan hier.

Ik snap het ook als jij het uitmaakt. Het is triest voor haar, maar jij bent ook niet op de wereld om uitgescholden te worden.

Er zijn braakpogingen geweest, en ook mannen die haar hebben achtervolgd, en ook dus die doodsbedrijging. Maar wat je zegt over dat opblazen is wel spot on. Van wat ik nu weet wordt door PTSS/door die malariatabletten dat waarschijnlijk allemaal 'groter' in haar hoofd, ze zegt dat ze die beelden de hele tijd afgespeeld ziet, keer op keer op keer.

Op zich heeft ze sinds ze hier terug is niet meer gescholden, nu komt het verdriet los. Maar wat ze heeft gezegd is dusdanig er dat ik me nu een beetje afvraag of het vertrouwen wat ik in haar had niet te veel geschaad is. Ik kan die dingen niet onlezen/onhoren.

Moezewoes schreef: ↑

01-09-2019 16:11

Dat kan, en dat mag en kan ik me ergens ook wel iets bij voorstellen (maar wie weet zien andere mensen dat heel anders).



Maar realiseer je wel, voor ze weg ging was de relatie wellicht ook niet zo gelijkwaardig. Toen jij tegen die problemen op werk aan liep was zij immers degene die aan de bel trok, een schop onder je hol gaf en zorgde dat je je ging laten testen. Op dat moment was jij degene met "bagage", namelijk, een partner die niet voor zichzelf opkomt en niet zo goed voor zichzelf kan zorgen. En zij was degene die de regie nam en ervoor zorgde dat de belangrijkste stappen werden genomen.

En toen het helemaal niet goed ging met haar kwam je op het forum terecht en kreeg je hier een schop onder je hol en drong men er op aan contact met haar familie/vrienden op te nemen en stappen te ondernemen om haar naar huis te halen.

Kortom, jij hebt ook wat "bagage". Je vind veel dingen maar ingewikkeld en weet het allemaal niet zo goed en laat het allemaal maar zitten. En die bagage neem je mee naar een volgende relatie en kan zomaar de reden zijn dat een volgende vriendin besluit niet meer met jou door te willen. En dat is voor mij de belangrijkste reden om die afspraak met je huisarts te maken, zodat jij aan je eigen bagage kan werken.

Je was bang ons over je heen te krijgen zeg je, bedoel je daarmee dat je het hier niet zo goed durfde te zeggen of dat je het anders niet zou durven uitmaken? Wat nou als iedereen hier had geroepen "je kan je vriendin nu niet in de steek laten hoor, ze heeft het nu super moeilijk en in een relatie ben je samen in goede tijden en slechte tijden!". Zou je dat invloed hebben op je keuze?

Ik was inderdaad bang dat als ik jullie nu zou vertellen het misschien/waarschijnlijk uit te maken ik weer een schop onder mijn hol ofzo zou krijgen, zoals toen ik dit topic opende. Misschien dat het invloed zou hebben op mijn keuze, weet ik niet. Ik ben zelf wel van dat je er moet zijn in goede en slechte tijden, maar dat is het nu juist: het voelt alsof ze er in mijn slechte tijd niet is geweest/niet is.

Zij is namelijk inderdaad degene geweest die me heeft gezegd dat ik me moet laten testen, me aan heeft gespoord om tijdens mijn werkloosheid freelance werk te doen, te netwerken etc, maar ze is in diezelfde tijd dus ook HEEEEL boos op me geweest, bij vlagen.Ene dag trots op me, andere dag absoluut niet. Zij was toen in het buitenland, heeft me geen knuffel kunnen geven ofzo, het waren vooral mijn ouders met wie ik heb overlegd en die me dus hebben aangeraden me ziek te melden enzo. De afgelopen maand is ze me dus uit gaan schelden voor sukkel en loser omdat ik nog geen werk had. Waarschijnlijk vooral uit frustratie dat ik haar niet kon/wilde komen helpen/opzoeken daar, maar als nog. Ik vind dat echt niet oke en weet niet of ik haar dat kan vergeven, ook al is ze ziek.

rosanna08 schreef: ↑

01-09-2019 20:12

Dan maak je het uit, hoef je daar niet meer druk over te maken.


Het is alleen wel een patroon waar je in zit, weglopen als dingen lastig worden hoe logisch het misschien ook is om het uit te maken. Ik snap best dat er dingen gezegd zijn die je gekwetst hebben en dat je daarom er een punt achter wil zetten. Ik vind alleen dat je ook goed moet nadenken over je eigen rol en hoe je dingen kunt veranderen. Daar heb je alleen maar profijt van de rest van je leven.

Nouja, ze heeft zich gewoon verbaal agressief/mishandelend opgesteld, dat is wel iets meer dan kwetsend. Ik heb de afgelopen maanden zo hard geprobeerd er voor haar te zijn, ik vind dat ik ook aan mezelf moet denken.