Relaties
alle pijlers
Tja, en dat was het dan.... deel 2
dinsdag 31 januari 2012 om 14:51
Zullen we hier maar verder gaan met onze verhalen naar aanleiding van de post van allalone.
"Goedenavond,
Hier zit ik dan.... 44 jaar oud, een relatie van 25 jaar waarvan 22 jaar getrouwd achter de rug. Hij hield niet meer voldoende van mij..... Wel van zijn jongere collega waar hij nu is...
God, wat voel ik me alleen en wat een pijn.... En ja, ik weet het, zwaar debiel, maar ik hou nog steeds van hem...
Allalone...".
Hoop dat jullie het allemaal kunnen vinden, want ik kan die steun en schoppen onder mijn kont nog niet missen.
"Goedenavond,
Hier zit ik dan.... 44 jaar oud, een relatie van 25 jaar waarvan 22 jaar getrouwd achter de rug. Hij hield niet meer voldoende van mij..... Wel van zijn jongere collega waar hij nu is...
God, wat voel ik me alleen en wat een pijn.... En ja, ik weet het, zwaar debiel, maar ik hou nog steeds van hem...
Allalone...".
Hoop dat jullie het allemaal kunnen vinden, want ik kan die steun en schoppen onder mijn kont nog niet missen.
donderdag 2 februari 2012 om 23:29
allone, bliljf bij ons. Morgen gaat het vast weer beter. Ik heb begrepen dat er bij jou meer speelt dan alleen de scheiding en dat is al heftig genoeg. Ik ben er voor je, dus laat weten als je hulp nodig hebt en anders is er altijd nog ochtendmens die heel aardige schoppen onder je kont geeft als je zwelgt in zelfmedelijden. En aan Gianna en Newwoman kunnen we zien dat er leven is na dit vervelende gebeuren.
Ik merk langzamerhand dat de belangstelling van de buitenwereld taant. De directe familie leeft nog heel erg mee, maar daarbuiten is ieder bezig met zijn eigen ditjes en datjes. Logisch, zo was ik voorheen zelf waarschijnlijk ook. Je leeft mee totdat de routine van alledag het overneemt en je er niet meer dagelijks mee bezig bent.. Het is zo makkelijk om te zeggen morgen bel ik, en het dan te vergeten.
Kom op dames, we kunnen dit. Wij vergeten elkaar niet en steunen elkaar tot we er allemaal weer bovenop zijn, toch?
en voor allemaal. Het is een schrale vervanging van warme armen om je heen, maar meer heb ik niet in de aanbieding.
Ik merk langzamerhand dat de belangstelling van de buitenwereld taant. De directe familie leeft nog heel erg mee, maar daarbuiten is ieder bezig met zijn eigen ditjes en datjes. Logisch, zo was ik voorheen zelf waarschijnlijk ook. Je leeft mee totdat de routine van alledag het overneemt en je er niet meer dagelijks mee bezig bent.. Het is zo makkelijk om te zeggen morgen bel ik, en het dan te vergeten.
Kom op dames, we kunnen dit. Wij vergeten elkaar niet en steunen elkaar tot we er allemaal weer bovenop zijn, toch?
en voor allemaal. Het is een schrale vervanging van warme armen om je heen, maar meer heb ik niet in de aanbieding.
donderdag 2 februari 2012 om 23:49
Och, je raakt aan alles gewend en ik moet eerlijk bekennen dat ik ook niet altijd even gevoelvol daarmee omgegeaan ben. Eerlijk is eerlijk. Als iemand bij me komt, zal ik er altijd voor klaarstaan. Maar als ze wachten op een spontaan telefoontje van mij, ben ik bang dat ze vaak ook teleurgesteld zijn.
vrijdag 3 februari 2012 om 07:44
Weten jullie dames dat ik heel veel dingen herken omdat ik ze exact zo gevoeld hebt met sterfgevallen, met name die tanende belangstelling. Je merkt pas echt aan wie je je wat hebt als je iets verschrikkelijks mee maakt in dit leven.
Jammer, maar het is wel zo.
vraag me af waarom ik jullie dames noem klinkt zo raar hi hi (terwijl ik zelf ook al 46 ben...)
Jammer, maar het is wel zo.
vraag me af waarom ik jullie dames noem klinkt zo raar hi hi (terwijl ik zelf ook al 46 ben...)
vrijdag 3 februari 2012 om 08:52
ook ik ben 46 en "meiden"klinkt ook wel leuk.....
en idd ,bij mijn eerste scheiding heb ik heel bewust mensen gedeleed....controle alt delete,zei ik altijd tegen mezelf.
nu zit ik weer in een soort van scheiding dus maar de mensen die ik toen had, zijn er nu allemaal nog voor mij.
en dat voelt goed,ik kan altijd bij ze terecht.
les 2 je leert je ware vrienden kennen en als alles achter de rug is, onderhoud deze contacten met zorg en aandacht:)
hoe gaat het met jullie? met mij redelijk en we hebben zin in ons nieuwe huisje....
ik woon nu in een vrij groot huis en moet het allemaal maar bijhouden,heb wel wat beters te doen.
ga nu werken en spreek jullie later,,,succes vandaag X
en idd ,bij mijn eerste scheiding heb ik heel bewust mensen gedeleed....controle alt delete,zei ik altijd tegen mezelf.
nu zit ik weer in een soort van scheiding dus maar de mensen die ik toen had, zijn er nu allemaal nog voor mij.
en dat voelt goed,ik kan altijd bij ze terecht.
les 2 je leert je ware vrienden kennen en als alles achter de rug is, onderhoud deze contacten met zorg en aandacht:)
hoe gaat het met jullie? met mij redelijk en we hebben zin in ons nieuwe huisje....
ik woon nu in een vrij groot huis en moet het allemaal maar bijhouden,heb wel wat beters te doen.
ga nu werken en spreek jullie later,,,succes vandaag X
zonder tegenslag is er geen overwinning
vrijdag 3 februari 2012 om 09:10
quote:ochtendmens schreef op 03 februari 2012 @ 07:44:
Weten jullie dames dat ik heel veel dingen herken omdat ik ze exact zo gevoeld hebt met sterfgevallen, met name die tanende belangstelling. Je merkt pas echt aan wie je je wat hebt als je iets verschrikkelijks mee maakt in dit leven.
Jammer, maar het is wel zo.
vraag me af waarom ik jullie dames noem klinkt zo raar hi hi (terwijl ik zelf ook al 46 ben...)
Mijn ervaring is dat het meeste hebt aan mensen die zelf ook iets ingrijpends hebben meegemaakt.
Verder denk ik ook dat voor de rest van de wereld het leven gewoon doorgaat. En dat ze op een gegeven moment niet meer weten of ze nu wel moeten informeren naar het gaat (terwijl je daar misschien helemaal niet op zit te wachten) of niet (met het risico dat je baalt dat niemand er meer naar vraagt).
Mijn eigen ervaring is wel dat mensen best naar je willen luisteren als je er zelf over begint. Ze vragen er misschien niet naar, maar dat betekent niet dat ze geen interesse hebben.
Weten jullie dames dat ik heel veel dingen herken omdat ik ze exact zo gevoeld hebt met sterfgevallen, met name die tanende belangstelling. Je merkt pas echt aan wie je je wat hebt als je iets verschrikkelijks mee maakt in dit leven.
Jammer, maar het is wel zo.
vraag me af waarom ik jullie dames noem klinkt zo raar hi hi (terwijl ik zelf ook al 46 ben...)
Mijn ervaring is dat het meeste hebt aan mensen die zelf ook iets ingrijpends hebben meegemaakt.
Verder denk ik ook dat voor de rest van de wereld het leven gewoon doorgaat. En dat ze op een gegeven moment niet meer weten of ze nu wel moeten informeren naar het gaat (terwijl je daar misschien helemaal niet op zit te wachten) of niet (met het risico dat je baalt dat niemand er meer naar vraagt).
Mijn eigen ervaring is wel dat mensen best naar je willen luisteren als je er zelf over begint. Ze vragen er misschien niet naar, maar dat betekent niet dat ze geen interesse hebben.
Opinions are like assholes. Everybody has one.
vrijdag 3 februari 2012 om 09:44
Denk wel dat je voor een groot gedeelte gelijk hebt BWitched. Mensen zijn soms bang dat de ander misschien wel gaat huilen en dat ze dan niet weten wat te doen of te zeggen. Ook zijn er mensen die alles op de ratio zetten, niet zeuren en doorgaan en die mensen zullen niet zo snel empathisch naar een ander zijn omdat ze zelf ook niet aan hun gevoel toekomen.
En ja habithere, heb ook maar een paar vriendinnen die koester ik enorm. Ik zeg altijd beter een paar vriendinnen van wie ik weet waar ik altijd terecht kan dan een heleboel waar je uiteindelijk niets aan hebt.
En ja habithere, heb ook maar een paar vriendinnen die koester ik enorm. Ik zeg altijd beter een paar vriendinnen van wie ik weet waar ik altijd terecht kan dan een heleboel waar je uiteindelijk niets aan hebt.
vrijdag 3 februari 2012 om 10:08
quote:ochtendmens schreef op 03 februari 2012 @ 09:44:
Denk wel dat je voor een groot gedeelte gelijk hebt BWitched. Mensen zijn soms bang dat de ander misschien wel gaat huilen en dat ze dan niet weten wat te doen of te zeggen.
Of ze zijn bang dat ze bij jou iets naar boven halen. Dat je je op zich goed voelt maar dat je verdrietig wordt door de vraag die ze jou stellen. Als je gaat huilen lijkt het alsof je verdrietiger bent dan daarvoor natuurlijk. En zo werkt het toch ook? Ik had ook niet altijd zin om overal over te praten, soms wilde ik het gewoon een keer over iets anders hebben. Werd wel een beetje ziek van mijn eigen ellende (geen echtscheiding overigens) en mijn eigen verhaal kwam mij ook mijn neus uit eerlijk gezegd.
Ook zijn er mensen die alles op de ratio zetten, niet zeuren en doorgaan en die mensen zullen niet zo snel empathisch naar een ander zijn omdat ze zelf ook niet aan hun gevoel toekomen.
Ik houd wel van zulke mensen, en ik had er ook wel veel aan. Als ik verdronk in mijn eigen emoties was het heerlijk als iemand dat even in perspectief plaatsen. Als ik wilde uithuilen deed ik dat gewoon op de schouder van iemand anders. Uiteindelijk moet je het toch zelf doen en alle hulp die je daarbij krijgt heb ik altijd beschouwd als een leuk extraatje. Ik heb veel prachtige cadeautjes van de dag gekregen van mensen van wie ik ze nooit verwacht had. En sommigen hebben je gewoon even niets te bieden, behalve afleiding. Het is niet de schuld van anderen dat je verdrietig bent.
En ja habithere, heb ook maar een paar vriendinnen die koester ik enorm. Ik zeg altijd beter een paar vriendinnen van wie ik weet waar ik altijd terecht kan dan een heleboel waar je uiteindelijk niets aan hebt.
Denk wel dat je voor een groot gedeelte gelijk hebt BWitched. Mensen zijn soms bang dat de ander misschien wel gaat huilen en dat ze dan niet weten wat te doen of te zeggen.
Of ze zijn bang dat ze bij jou iets naar boven halen. Dat je je op zich goed voelt maar dat je verdrietig wordt door de vraag die ze jou stellen. Als je gaat huilen lijkt het alsof je verdrietiger bent dan daarvoor natuurlijk. En zo werkt het toch ook? Ik had ook niet altijd zin om overal over te praten, soms wilde ik het gewoon een keer over iets anders hebben. Werd wel een beetje ziek van mijn eigen ellende (geen echtscheiding overigens) en mijn eigen verhaal kwam mij ook mijn neus uit eerlijk gezegd.
Ook zijn er mensen die alles op de ratio zetten, niet zeuren en doorgaan en die mensen zullen niet zo snel empathisch naar een ander zijn omdat ze zelf ook niet aan hun gevoel toekomen.
Ik houd wel van zulke mensen, en ik had er ook wel veel aan. Als ik verdronk in mijn eigen emoties was het heerlijk als iemand dat even in perspectief plaatsen. Als ik wilde uithuilen deed ik dat gewoon op de schouder van iemand anders. Uiteindelijk moet je het toch zelf doen en alle hulp die je daarbij krijgt heb ik altijd beschouwd als een leuk extraatje. Ik heb veel prachtige cadeautjes van de dag gekregen van mensen van wie ik ze nooit verwacht had. En sommigen hebben je gewoon even niets te bieden, behalve afleiding. Het is niet de schuld van anderen dat je verdrietig bent.
En ja habithere, heb ook maar een paar vriendinnen die koester ik enorm. Ik zeg altijd beter een paar vriendinnen van wie ik weet waar ik altijd terecht kan dan een heleboel waar je uiteindelijk niets aan hebt.
Opinions are like assholes. Everybody has one.
vrijdag 3 februari 2012 om 10:24
vrijdag 3 februari 2012 om 10:35
quote:allalone schreef op 03 februari 2012 @ 10:24:
Kunnen jullie je emoties kwijt bij anderen? Ik vind het heel erg moeilijk om dat te doen, om me echt bloot te geven zeg maar...
Heb wel (weer) mensen om me heen waar ik mee kan praten, maar de echte rauwe emoties kan/durf ik niet te laten zien...
Ik vind dat ook moeilijk. Je zit af en toe zo helemaal stuk en anderen zeggen zo makkelijk: laat die loser toch vallen. Maar dat gaat niet zomaar na zoveel jaren. Dan gooi je je halve leven weg.
En dan blijft nog de pijn van het simpelweg ingeruild worden voor iemand anders. Je ex besluit geheel eenzijdig de relatie te verbreken en wij moeten maar zien dat we dat een plaatsje geven. Er wordt voor je beslist. Misschien dat het anders of minder pijnlijk is als je met zijn tweeen beslist uit elkaar te gaan. De buitenwereld kan de pijn en het verdriet niet echt begrijpen. Ik denk dat alleen mensen die het zelf meegemaakt hebben dat kunnen. Bij een sterfgeval heb je ook het verdriet en de pijn, maar hier komt nog bij dat het je bewust wordt aangedaan door je grote liefde, degene die je het meeste vertrouwde, je maatje, je beste vriend.
Kunnen jullie je emoties kwijt bij anderen? Ik vind het heel erg moeilijk om dat te doen, om me echt bloot te geven zeg maar...
Heb wel (weer) mensen om me heen waar ik mee kan praten, maar de echte rauwe emoties kan/durf ik niet te laten zien...
Ik vind dat ook moeilijk. Je zit af en toe zo helemaal stuk en anderen zeggen zo makkelijk: laat die loser toch vallen. Maar dat gaat niet zomaar na zoveel jaren. Dan gooi je je halve leven weg.
En dan blijft nog de pijn van het simpelweg ingeruild worden voor iemand anders. Je ex besluit geheel eenzijdig de relatie te verbreken en wij moeten maar zien dat we dat een plaatsje geven. Er wordt voor je beslist. Misschien dat het anders of minder pijnlijk is als je met zijn tweeen beslist uit elkaar te gaan. De buitenwereld kan de pijn en het verdriet niet echt begrijpen. Ik denk dat alleen mensen die het zelf meegemaakt hebben dat kunnen. Bij een sterfgeval heb je ook het verdriet en de pijn, maar hier komt nog bij dat het je bewust wordt aangedaan door je grote liefde, degene die je het meeste vertrouwde, je maatje, je beste vriend.
vrijdag 3 februari 2012 om 11:13
Heb zojuist ex een mailtje gestuurd dat het wat mij betreft over en uit is. Dat ik geen "gezellige" dingen met hem meer wil doen, alleen zakelijk contact. Dat ik mijn energie beter kan gebruiken om een nieuw leven op te bouwen, waar hij dan geen deel meer van zal uitmaken. Ik voel mezelf heel erg flink, hoewel ik erbij zit te huilen als een klein kind.
vrijdag 3 februari 2012 om 12:40
quote:kunstje schreef op 03 februari 2012 @ 10:35:
[...]
Ik vind dat ook moeilijk. Je zit af en toe zo helemaal stuk en anderen zeggen zo makkelijk: laat die loser toch vallen.
Dat is makkelijk gezegd als je geen emotionele band hebt met de "loser" in kwestie. De waarheid ligt bovendien meestal veel genuanceerder. Hoewel je eigen plan trekken en je niet afhankelijk opstellen van een ander meestal wel het beste is, wil dat nog niet zeggen dat het je meteen gaat lukken natuurlijk.
Maar dat gaat niet zomaar na zoveel jaren. Dan gooi je je halve leven weg.
Ik kan me voorstellen dat het zo voelt. Maar dat doe je niet. Je gaat noodgedwongen een andere weg in. De afgelopen 27 jaar waren er nog steeds, met hun mooie en minder mooie momenten.
En dan blijft nog de pijn van het simpelweg ingeruild worden voor iemand anders. Je ex besluit geheel eenzijdig de relatie te verbreken en wij moeten maar zien dat we dat een plaatsje geven. Er wordt voor je beslist. Misschien dat het anders of minder pijnlijk is als je met zijn tweeen beslist uit elkaar te gaan.
Nee, is het niet. Zelfs niet als je degene bent die gaat. Want dan voel je niet die machteloze pijn, maar wel het enorme schuldgevoel omdat je iemand waar je echt nog wel veel om geeft zo ontzettend veel pijn doet. Je voelt je rot omdat je relatie niet is geworden wat je ervan had verwacht. Je vraagt je af of je er wel goed aan doet om te gaan, want misschien beslis je te snel en krijg je er enorme spijt van. Misschien gaat je ex wel ineens al die dingen doen die jij graag had gezien binnen de relatie. Twijfel, schuldgevoel, en pijn om het mislukken van iets waar je ooit met je hele hart aan begonnen bent. En JIJ bent degene die de stekker daar uit trekt. Andere oorzaak, maar ook veel pijn. En machteloosheid, omdat je ex maar verdrietig blijft. Het liefste wil je dat dat heel snel over gaat, wat ook maakt dat die mannen zich zo vreemd gedragen. Jullie verdriet confronteert ze met hun eigen pijn, die er echt wel is. (Maar ja, dat kan je natuurlijk niet laten merken aan je nieuwe vriendin, dan krijg je daar ook weer ruzie mee.)
De buitenwereld kan de pijn en het verdriet niet echt begrijpen. Ik denk dat alleen mensen die het zelf meegemaakt hebben dat kunnen. Bij een sterfgeval heb je ook het verdriet en de pijn, maar hier komt nog bij dat het je bewust wordt aangedaan door je grote liefde, degene die je het meeste vertrouwde, je maatje, je beste vriend.
Bij een sterfgeval komt de machteloosheid voort uit dat je helemaal nog niet klaar was met elkaar. Je wilde helemaal niet uit elkaar, maar je werd door het noodlot uit elkaar gehaald. Dezelfde machteloosheid weet ik van een van mijn beste vriendinnen.
Jouw lief, degene waar je nog jaren mee door had gewild, en die zo ontzettend graag bij jou had willen blijven is dan voorgoed weg. Zij kon zich zo ontzettend boos maken om die vergelijking. Echt, geloof me, je hebt geen idee wat je zegt. (zonder daarmee overigens ook maar iets af te willen doen aan jullie pijn en verdriet)
[...]
Ik vind dat ook moeilijk. Je zit af en toe zo helemaal stuk en anderen zeggen zo makkelijk: laat die loser toch vallen.
Dat is makkelijk gezegd als je geen emotionele band hebt met de "loser" in kwestie. De waarheid ligt bovendien meestal veel genuanceerder. Hoewel je eigen plan trekken en je niet afhankelijk opstellen van een ander meestal wel het beste is, wil dat nog niet zeggen dat het je meteen gaat lukken natuurlijk.
Maar dat gaat niet zomaar na zoveel jaren. Dan gooi je je halve leven weg.
Ik kan me voorstellen dat het zo voelt. Maar dat doe je niet. Je gaat noodgedwongen een andere weg in. De afgelopen 27 jaar waren er nog steeds, met hun mooie en minder mooie momenten.
En dan blijft nog de pijn van het simpelweg ingeruild worden voor iemand anders. Je ex besluit geheel eenzijdig de relatie te verbreken en wij moeten maar zien dat we dat een plaatsje geven. Er wordt voor je beslist. Misschien dat het anders of minder pijnlijk is als je met zijn tweeen beslist uit elkaar te gaan.
Nee, is het niet. Zelfs niet als je degene bent die gaat. Want dan voel je niet die machteloze pijn, maar wel het enorme schuldgevoel omdat je iemand waar je echt nog wel veel om geeft zo ontzettend veel pijn doet. Je voelt je rot omdat je relatie niet is geworden wat je ervan had verwacht. Je vraagt je af of je er wel goed aan doet om te gaan, want misschien beslis je te snel en krijg je er enorme spijt van. Misschien gaat je ex wel ineens al die dingen doen die jij graag had gezien binnen de relatie. Twijfel, schuldgevoel, en pijn om het mislukken van iets waar je ooit met je hele hart aan begonnen bent. En JIJ bent degene die de stekker daar uit trekt. Andere oorzaak, maar ook veel pijn. En machteloosheid, omdat je ex maar verdrietig blijft. Het liefste wil je dat dat heel snel over gaat, wat ook maakt dat die mannen zich zo vreemd gedragen. Jullie verdriet confronteert ze met hun eigen pijn, die er echt wel is. (Maar ja, dat kan je natuurlijk niet laten merken aan je nieuwe vriendin, dan krijg je daar ook weer ruzie mee.)
De buitenwereld kan de pijn en het verdriet niet echt begrijpen. Ik denk dat alleen mensen die het zelf meegemaakt hebben dat kunnen. Bij een sterfgeval heb je ook het verdriet en de pijn, maar hier komt nog bij dat het je bewust wordt aangedaan door je grote liefde, degene die je het meeste vertrouwde, je maatje, je beste vriend.
Bij een sterfgeval komt de machteloosheid voort uit dat je helemaal nog niet klaar was met elkaar. Je wilde helemaal niet uit elkaar, maar je werd door het noodlot uit elkaar gehaald. Dezelfde machteloosheid weet ik van een van mijn beste vriendinnen.
Jouw lief, degene waar je nog jaren mee door had gewild, en die zo ontzettend graag bij jou had willen blijven is dan voorgoed weg. Zij kon zich zo ontzettend boos maken om die vergelijking. Echt, geloof me, je hebt geen idee wat je zegt. (zonder daarmee overigens ook maar iets af te willen doen aan jullie pijn en verdriet)
Opinions are like assholes. Everybody has one.
vrijdag 3 februari 2012 om 12:42
Goed gedaan Kunstje!
Habithere, same here! Ik stond vanmorgen nog te janken in de Lidl.
Hier weer een hele grote baksteen in mn maag. Kan maar niet begrijpen dat iemand zó voor zichzelf kan kiezen ipv voor zn gezin te vechten.. Maarrr.. Lees nu he boek 'Maak je hemel op aarde' en daar gaat het o.a. over sferen. Dat mensen zich in verschillende 'levels' bevinden. En dan lees ik o.a. dat kiezen voor jezelf goed is, mits je andere mensen geen pijn doet.
Tja. Ik ben nou eenmaal gewend om mezelf compleet weg te cijferen maar vraag me nu af of dát wel zó goed is voor de kindjes. Want bij mijn draait álles om hen, terwijl ex nu voor zichzelf kiest (maar er wel nog is voor de kinderen). Weet niet zo goed hoe ik het moet uitleggen maar vraag me eigenlijk af óf ik idd voor mezelf mag kiezen in deze situatie, ook al weet ik dat het voor de kinderen niet ideaal is? (los van het feit dat ex niet meer terug wil)
Wazig. Kweet.
Habithere, same here! Ik stond vanmorgen nog te janken in de Lidl.
Hier weer een hele grote baksteen in mn maag. Kan maar niet begrijpen dat iemand zó voor zichzelf kan kiezen ipv voor zn gezin te vechten.. Maarrr.. Lees nu he boek 'Maak je hemel op aarde' en daar gaat het o.a. over sferen. Dat mensen zich in verschillende 'levels' bevinden. En dan lees ik o.a. dat kiezen voor jezelf goed is, mits je andere mensen geen pijn doet.
Tja. Ik ben nou eenmaal gewend om mezelf compleet weg te cijferen maar vraag me nu af of dát wel zó goed is voor de kindjes. Want bij mijn draait álles om hen, terwijl ex nu voor zichzelf kiest (maar er wel nog is voor de kinderen). Weet niet zo goed hoe ik het moet uitleggen maar vraag me eigenlijk af óf ik idd voor mezelf mag kiezen in deze situatie, ook al weet ik dat het voor de kinderen niet ideaal is? (los van het feit dat ex niet meer terug wil)
Wazig. Kweet.
Als je voor jezelf kiest, krijg je er altijd iets mooiers voor terug..
vrijdag 3 februari 2012 om 12:49
quote:BWitched schreef op 03 februari 2012 @ 12:40:
[...]
Bij een sterfgeval komt de machteloosheid voort uit dat je helemaal nog niet klaar was met elkaar. Je wilde helemaal niet uit elkaar, maar je werd door het noodlot uit elkaar gehaald. Dezelfde machteloosheid weet ik van een van mijn beste vriendinnen.
Jouw lief, degene waar je nog jaren mee door had gewild, en die zo ontzettend graag bij jou had willen blijven is dan voorgoed weg. Zij kon zich zo ontzettend boos maken om die vergelijking. Echt, geloof me, je hebt geen idee wat je zegt. (zonder daarmee overigens ook maar iets af te willen doen aan jullie pijn en verdriet)
Moet ik toch even op reageren. Ik was ook nog niet klaar met mijn ex. Had ook nog jaren met hem doorgewild. Hij was wel klaar met mij. Sterker nog: hij vluchtte al maanden weg in andere relaties. Dus naast verdriet en een gevoel van machteloosheid heb ik ook nog te dealen met boosheid (zíj en hem met mijn kinderen happy family spelen is verschrikkelijk), hoop (misschien verandert hij, komt hij terug. Tegen beter weten in overigens) en onbegrip (want met zo'n man wil je toch niet door?!). Én dan hoop ik het niet mee te maken dat ik hem en haar een keer ergens tegenkom. Met of zonder mijn kinderen. Íedere keer weer daarmee geconfronteerd worden (alleen al het idee) is vreselijk.
Ik zeg daarmee niet dat een scheiding erger of minder erg is dan een sterfgeval maar ik denk wel dat er meer en langduriger begrip is voor het verdriet van een weduwe dan voor het verdriet van een gescheiden vrouw. Of weduwnaar / gescheiden man.
[...]
Bij een sterfgeval komt de machteloosheid voort uit dat je helemaal nog niet klaar was met elkaar. Je wilde helemaal niet uit elkaar, maar je werd door het noodlot uit elkaar gehaald. Dezelfde machteloosheid weet ik van een van mijn beste vriendinnen.
Jouw lief, degene waar je nog jaren mee door had gewild, en die zo ontzettend graag bij jou had willen blijven is dan voorgoed weg. Zij kon zich zo ontzettend boos maken om die vergelijking. Echt, geloof me, je hebt geen idee wat je zegt. (zonder daarmee overigens ook maar iets af te willen doen aan jullie pijn en verdriet)
Moet ik toch even op reageren. Ik was ook nog niet klaar met mijn ex. Had ook nog jaren met hem doorgewild. Hij was wel klaar met mij. Sterker nog: hij vluchtte al maanden weg in andere relaties. Dus naast verdriet en een gevoel van machteloosheid heb ik ook nog te dealen met boosheid (zíj en hem met mijn kinderen happy family spelen is verschrikkelijk), hoop (misschien verandert hij, komt hij terug. Tegen beter weten in overigens) en onbegrip (want met zo'n man wil je toch niet door?!). Én dan hoop ik het niet mee te maken dat ik hem en haar een keer ergens tegenkom. Met of zonder mijn kinderen. Íedere keer weer daarmee geconfronteerd worden (alleen al het idee) is vreselijk.
Ik zeg daarmee niet dat een scheiding erger of minder erg is dan een sterfgeval maar ik denk wel dat er meer en langduriger begrip is voor het verdriet van een weduwe dan voor het verdriet van een gescheiden vrouw. Of weduwnaar / gescheiden man.
Als je voor jezelf kiest, krijg je er altijd iets mooiers voor terug..
vrijdag 3 februari 2012 om 13:08
quote:BWitched schreef op 03 februari 2012 @ 12:40:
[...]
Bij een sterfgeval komt de machteloosheid voort uit dat je helemaal nog niet klaar was met elkaar. Je wilde helemaal niet uit elkaar, maar je werd door het noodlot uit elkaar gehaald. Dezelfde machteloosheid weet ik van een van mijn beste vriendinnen.
Jouw lief, degene waar je nog jaren mee door had gewild, en die zo ontzettend graag bij jou had willen blijven is dan voorgoed weg. Zij kon zich zo ontzettend boos maken om die vergelijking. Echt, geloof me, je hebt geen idee wat je zegt. (zonder daarmee overigens ook maar iets af te willen doen aan jullie pijn en verdriet)
Ik wilde de verschillende soorten verdriet geen gradaties toekennen van meer of minder.
Het verschil zit hem in het noodlot. Daar kan niemand iets aan doen. Dat overkomt je. Als je partner naar een ander gaat ben je ook degene waar je nog jaren mee door had gewild kwijt, maar het wordt je bewust aangedaan door je geliefde, degene die je meest vertrouwde plus dat nog eens alle herinneringen een zwart randje krijgen
[...]
Bij een sterfgeval komt de machteloosheid voort uit dat je helemaal nog niet klaar was met elkaar. Je wilde helemaal niet uit elkaar, maar je werd door het noodlot uit elkaar gehaald. Dezelfde machteloosheid weet ik van een van mijn beste vriendinnen.
Jouw lief, degene waar je nog jaren mee door had gewild, en die zo ontzettend graag bij jou had willen blijven is dan voorgoed weg. Zij kon zich zo ontzettend boos maken om die vergelijking. Echt, geloof me, je hebt geen idee wat je zegt. (zonder daarmee overigens ook maar iets af te willen doen aan jullie pijn en verdriet)
Ik wilde de verschillende soorten verdriet geen gradaties toekennen van meer of minder.
Het verschil zit hem in het noodlot. Daar kan niemand iets aan doen. Dat overkomt je. Als je partner naar een ander gaat ben je ook degene waar je nog jaren mee door had gewild kwijt, maar het wordt je bewust aangedaan door je geliefde, degene die je meest vertrouwde plus dat nog eens alle herinneringen een zwart randje krijgen
vrijdag 3 februari 2012 om 13:15
quote:kunstje schreef op 03 februari 2012 @ 13:08:
[...]
Ik wilde de verschillende soorten verdriet geen gradaties toekennen van meer of minder.
Het verschil zit hem in het noodlot. Daar kan niemand iets aan doen. Dat overkomt je. Als je partner naar een ander gaat ben je ook degene waar je nog jaren mee door had gewild kwijt, maar het wordt je bewust aangedaan door je geliefde, degene die je meest vertrouwde plus dat nog eens alle herinneringen een zwart randje krijgen
Denk dat daar inderdaad het verschil zit.
Een overleden persoon heeft je niet verlaten, niet verraden, die hield nog van je en daar mag jij ook nog steeds van houden.
Je mag een foto op de piano zetten en vertellen hoe lief hij/zij was en hoeveel jullie van elkaar hielden.
Degene die mij verraadde en verliet is niet dood, nee die woont om de hoek met een ander.
En vertellen dat je nog van diegene houdt?
Nah.. dat is echt not done, move on....
[...]
Ik wilde de verschillende soorten verdriet geen gradaties toekennen van meer of minder.
Het verschil zit hem in het noodlot. Daar kan niemand iets aan doen. Dat overkomt je. Als je partner naar een ander gaat ben je ook degene waar je nog jaren mee door had gewild kwijt, maar het wordt je bewust aangedaan door je geliefde, degene die je meest vertrouwde plus dat nog eens alle herinneringen een zwart randje krijgen
Denk dat daar inderdaad het verschil zit.
Een overleden persoon heeft je niet verlaten, niet verraden, die hield nog van je en daar mag jij ook nog steeds van houden.
Je mag een foto op de piano zetten en vertellen hoe lief hij/zij was en hoeveel jullie van elkaar hielden.
Degene die mij verraadde en verliet is niet dood, nee die woont om de hoek met een ander.
En vertellen dat je nog van diegene houdt?
Nah.. dat is echt not done, move on....
vrijdag 3 februari 2012 om 13:19
"Nee, is het niet. Zelfs niet als je degene bent die gaat. Want dan voel je niet die machteloze pijn, maar wel het enorme schuldgevoel omdat je iemand waar je echt nog wel veel om geeft zo ontzettend veel pijn doet. Je voelt je rot omdat je relatie niet is geworden wat je ervan had verwacht. Je vraagt je af of je er wel goed aan doet om te gaan, want misschien beslis je te snel en krijg je er enorme spijt van. Misschien gaat je ex wel ineens al die dingen doen die jij graag had gezien binnen de relatie. Twijfel, schuldgevoel, en pijn om het mislukken van iets waar je ooit met je hele hart aan begonnen bent. En JIJ bent degene die de stekker daar uit trekt. Andere oorzaak, maar ook veel pijn. En machteloosheid, omdat je ex maar verdrietig blijft."
Blijft toch het fet dat degene die achterblijft niets kan doen. Iemand anders (N.B. degene die je het meest vertrouwd en liefhad) beslist voor jou dat jouw leven zoals jij het kende kapot is. En dat heb je maar te slikken zonder dat je ook maar iets kunt doen. Degene die weggaat heeft een keus, degene die achterblijft is de klos. Nu niet meteen roepen dat ik in mijn slachtofferrol blijf zitten, dat is niet de bedoeling. Maar eerlijk gezegd vind ik het gewoon niet eerlijk. En hoe kan je die macht in een relatie niet bij de ander leggen? Ik heb hem misschien te veel bij ex gelegd waardoor alles naar de verdommenis is. maar liefde maakt je kwetsbaar. Geef mijn portie maar aan fikkie. Ik begin er niet meer aan. Ik ben al blij als ik hier 1x doorkom, het risico op een tweede keer ga ik echt niet nemen.
Blijft toch het fet dat degene die achterblijft niets kan doen. Iemand anders (N.B. degene die je het meest vertrouwd en liefhad) beslist voor jou dat jouw leven zoals jij het kende kapot is. En dat heb je maar te slikken zonder dat je ook maar iets kunt doen. Degene die weggaat heeft een keus, degene die achterblijft is de klos. Nu niet meteen roepen dat ik in mijn slachtofferrol blijf zitten, dat is niet de bedoeling. Maar eerlijk gezegd vind ik het gewoon niet eerlijk. En hoe kan je die macht in een relatie niet bij de ander leggen? Ik heb hem misschien te veel bij ex gelegd waardoor alles naar de verdommenis is. maar liefde maakt je kwetsbaar. Geef mijn portie maar aan fikkie. Ik begin er niet meer aan. Ik ben al blij als ik hier 1x doorkom, het risico op een tweede keer ga ik echt niet nemen.
vrijdag 3 februari 2012 om 13:25
Ook zijn er mensen die alles op de ratio zetten, niet zeuren en doorgaan en die mensen zullen niet zo snel empathisch naar een ander zijn omdat ze zelf ook niet aan hun gevoel toekomen.
Ik houd wel van zulke mensen, en ik had er ook wel veel aan. Als ik verdronk in mijn eigen emoties was het heerlijk als iemand dat even in perspectief plaatsen. Als ik wilde uithuilen deed ik dat gewoon op de schouder van iemand anders. Uiteindelijk moet je het toch zelf doen en alle hulp die je daarbij krijgt heb ik altijd beschouwd als een leuk extraatje. Ik heb veel prachtige cadeautjes van de dag gekregen van mensen van wie ik ze nooit verwacht had. En sommigen hebben je gewoon even niets te bieden, behalve afleiding. Het is niet de schuld van anderen dat je verdrietig bent.
Zo iemand ben ik dus, alles op de ratio gooien. Want voelen doet pijn, daar ben ik wel achter gekomen. Wil me altijd krachtiger voordoen dat ik eigenlijk ben, vind het moeilijk mijn kwetsbaarheid te tonen, misschien heb jij daar ook last van Allalone.
Merk wel dat ik zelf andere mensen altijd goed kan helpen als ze ergens mee zitten.
Ik houd wel van zulke mensen, en ik had er ook wel veel aan. Als ik verdronk in mijn eigen emoties was het heerlijk als iemand dat even in perspectief plaatsen. Als ik wilde uithuilen deed ik dat gewoon op de schouder van iemand anders. Uiteindelijk moet je het toch zelf doen en alle hulp die je daarbij krijgt heb ik altijd beschouwd als een leuk extraatje. Ik heb veel prachtige cadeautjes van de dag gekregen van mensen van wie ik ze nooit verwacht had. En sommigen hebben je gewoon even niets te bieden, behalve afleiding. Het is niet de schuld van anderen dat je verdrietig bent.
Zo iemand ben ik dus, alles op de ratio gooien. Want voelen doet pijn, daar ben ik wel achter gekomen. Wil me altijd krachtiger voordoen dat ik eigenlijk ben, vind het moeilijk mijn kwetsbaarheid te tonen, misschien heb jij daar ook last van Allalone.
Merk wel dat ik zelf andere mensen altijd goed kan helpen als ze ergens mee zitten.
vrijdag 3 februari 2012 om 13:29
Sotto voce
Zoveel soorten van verdriet,
ik noem ze niet.
Maar één, het afstand doen en scheiden.
En niet het snijden doet zo'n pijn,
maar het afgesneden zijn.
Nog is het mooi, 't geraamte van een blad,
vlinderlicht rustend op de aarde,
alleen nog maar zijn wezen waard.
Maar tussen de aderen van het lijden
niets meer om u mee te verblijden:
mazen van uw afwezigheid,
bijeengehouden door wat pijn
en groter wordend met de tijd.
Arm en beschaamd zo arm te zijn.
Maria Vasalis
uit: Vergezichten en gezichten,
Van Oorschot 1954
Zoveel soorten van verdriet,
ik noem ze niet.
Maar één, het afstand doen en scheiden.
En niet het snijden doet zo'n pijn,
maar het afgesneden zijn.
Nog is het mooi, 't geraamte van een blad,
vlinderlicht rustend op de aarde,
alleen nog maar zijn wezen waard.
Maar tussen de aderen van het lijden
niets meer om u mee te verblijden:
mazen van uw afwezigheid,
bijeengehouden door wat pijn
en groter wordend met de tijd.
Arm en beschaamd zo arm te zijn.
Maria Vasalis
uit: Vergezichten en gezichten,
Van Oorschot 1954
vrijdag 3 februari 2012 om 13:33
