Seks
alle pijlers
Minnaar deel 17
maandag 21 mei 2012 om 14:59
Profiel
17623 berichten
Voeg toe als contact
13-03-2012, 17:08
--------------------------------------------------------------------------------
Kunnen jullie een minnaar hebben zonder er verliefd op te worden? Of ga je uiteindelijk toch meer voelen voor zo'n man, je hechten.
Dit topic is voornamelijk voor gelijkgestemden. Natuurlijk mogen forummers met een andere mening zich ook hier in de discussie mengen. Maar dit kan ook op een ander topic, namelijk deze; Vind jij een SV ook zo vervelend?
And I wonder if I ever cross your mind, for me it happens all the time
17623 berichten
Voeg toe als contact
13-03-2012, 17:08
--------------------------------------------------------------------------------
Kunnen jullie een minnaar hebben zonder er verliefd op te worden? Of ga je uiteindelijk toch meer voelen voor zo'n man, je hechten.
Dit topic is voornamelijk voor gelijkgestemden. Natuurlijk mogen forummers met een andere mening zich ook hier in de discussie mengen. Maar dit kan ook op een ander topic, namelijk deze; Vind jij een SV ook zo vervelend?
And I wonder if I ever cross your mind, for me it happens all the time
vrijdag 1 juni 2012 om 18:11
Was wel grappig trouwens, geheel offtopic overigens, dat hij me een keer vertelde over de NL partner van een van zijn klanten. Had hij een heel gesprek mee gehad en hij vond het allemaal heel interessant. Verder heb ik er nooit over nagedacht, NL is groot, die man kan overal vandaan komen.
Zit ik bij mijn notaris in NL, vertelt hij ineens over een goede vriend van hem en diens buitenlandse vrouw en dat ze goede zaken hadden gedaan met iemand. Precies de details die ik van minnaar al gehoord had. Blijkt dat dus diezelfde man te zijn. Woont in NL ongeveer 20 km bij mij vandaan...
Hoe klein is de wereld soms!
Zit ik bij mijn notaris in NL, vertelt hij ineens over een goede vriend van hem en diens buitenlandse vrouw en dat ze goede zaken hadden gedaan met iemand. Precies de details die ik van minnaar al gehoord had. Blijkt dat dus diezelfde man te zijn. Woont in NL ongeveer 20 km bij mij vandaan...
Hoe klein is de wereld soms!
vrijdag 1 juni 2012 om 19:17
Het is offtopic maar geeft wel gelijk aan waar ik voor waarsschuw, je geeft vaak al snel detail vrij die toch heel herkenbaar zijn. En omdat veel het hier toch verbogen willen houden is het misschien een aandachtspunt, je ziet zelf in dit voorbeeld dat je geeft al hoe een paar uitlatingen die herkenbaarheid geven en die wereld toch kleiner is dan je denkt.
Wie de mens in zichzelf begrijpt begrijpt alle mensen.
vrijdag 1 juni 2012 om 20:55
@Sylvia,, NIET mailen, hoe graag je het ook wilt, echt niet doen. Daar krijg je alleen maar spijt van. Je gaat zitten wachten op antwoord, dat uitblijft, want hij gaat voorlopig niet reageren op mails. Ik weet hoe moeilijk dit is. Elke dag dat je geen contact gezocht hebt is er één. Elke dag dat dat lukt maakt je sterker. Geef het tijd. Tel voorlopig in dagen, dan in één week... Schrijf van je af. Dat kan helpen, ook hier ervaring in. In moeilijke momenten lees ik terug waarom bepaalde beslissingen genomen zijn, en dan kan ik er weer helemaal achter staan.
zaterdag 2 juni 2012 om 09:26
Gerdien, is het niet heel egoïstisch om vooral van jezelf te houden? Ja, ik vind dat iedereen verantwoordelijk is voor zijn eigen geluk, maar gelukkig vind ik mijn geluk ook in het gelukkig maken van de mensen die ik liefheb, en andersom vindt mijn partner dat ook.
Ben het wel met je eens dat Sylvia echt beter niet kan mailen of wat dan ook. Het is hard, het is zwaar Sylvia, maar het is als de pleister die je er in 1 ruk afhaalt. Ga je wel steeds contact zoeken, en reageert hij misschien weer een keer, dan gaat de pleister er tergend langzaam af, en daar word je waarschijnlijk nog ongelukkiger van.
Herfstig, fijn dat je weer eens wat van je laat horen! Je vorige nr2 klinkt zo eigenlijk wel als iemand die weet wat hij moet zeggen om iets van je gedaan te krijgen. Pijnlijk om dat zo te moeten ontdekken.
Je nieuwe nr2 heeft ook een open relatie zei je. Vergis ik me nu? Ik dacht eigenlijk dat bij jou het open relatie verhaal erg moeizaam was, dat je nr 1 het toch liever wou terugdraaien?
Ben het wel met je eens dat Sylvia echt beter niet kan mailen of wat dan ook. Het is hard, het is zwaar Sylvia, maar het is als de pleister die je er in 1 ruk afhaalt. Ga je wel steeds contact zoeken, en reageert hij misschien weer een keer, dan gaat de pleister er tergend langzaam af, en daar word je waarschijnlijk nog ongelukkiger van.
Herfstig, fijn dat je weer eens wat van je laat horen! Je vorige nr2 klinkt zo eigenlijk wel als iemand die weet wat hij moet zeggen om iets van je gedaan te krijgen. Pijnlijk om dat zo te moeten ontdekken.
Je nieuwe nr2 heeft ook een open relatie zei je. Vergis ik me nu? Ik dacht eigenlijk dat bij jou het open relatie verhaal erg moeizaam was, dat je nr 1 het toch liever wou terugdraaien?
zaterdag 2 juni 2012 om 11:10
Hoe meer verstrikt ik raakte in de geheime relatie, hoe meer ik mijn grenzen ging verleggen, (mijn zelfrespect eigenlijk kwijtraakte) en veel meer tolereerde dan wanneer ik zou doen in een ‘normale’ relatie. Dat bedoel ik met van jezelf houden. Ik cijferde mezelf te veel weg, iets wat volgens mij veel vrouwen doen als ze een liefdesrelatie aangaan. En daarom heb ik ook gereageerd op dit topic van Stew. Ik kon/kan niet omgaan met de gevoelens die ik kreeg voor mijn nr. 2. Net als Syl, had ik mezelf bij tijden slecht onder controle, deed dingen die ik eigenlijk niet wilde doen.
zaterdag 2 juni 2012 om 12:35
Dat "voorlopig" geeft voor jou toch een opening en dat maakt het misschien lastiger? Laat er wat tijd overheen gaan en probeer niet te mailen, ik denk dat dat het juist nog veel moeilijker voor je maakt, omdat zijn reactie niet zal zijn wat jij wilt. Maar dat is heel makkelijk gezegd vanaf deze kant...
Voor mij is het nu precies drie maanden geleden dat ik mijn lustobject en potentiële minnaar ontmoette. Er was toen direct een bijna fatale aantrekkingskracht en sindsdien is hij geen dag uit mijn gedachten geweest. Maar de stap om daadwerkelijk vreemd te gaan kan ik niet zetten, vanwege mijn huwelijk. Wekenlang heb ik dus geen contact gezocht, ook niet gereageerd op zijn (schaarse) sms'jes, totdat hij ineens out of the blue belde.
Twee uur lang aan de telefoon gezeten en over van alles en nog wat gepraat. Superleuk gesprek. Hij vond het heel jammer dat ik niets van me liet horen en verontschuldigde zich nota bene dat hij zich lichamelijk aan me had opgedrongen (we hebben tijdens ons tweede contact wat aan elkaar geplukt, wat overigens van beide kanten af kwam).
Hij zei te respecteren dat ik niet wil vreemdgaan (iets waar ik zelf nog helemaal niet uit ben...) en sprak uit dat hij ook graag vriendschappelijk met mij wil omgaan, omdat hij onze gesprekken interessant vindt en denkt veel van me te kunnen leren (ik ben universitair geschoold en heb expertise op een gebied dat hem interesseert, hij is laagopgeleid maar niet dom).
Kortom, hij beweert ook zonder seks contact met me te willen hebben.
Hoe hij dat voor zich ziet, geen idee. Ik zie het in ieder geval niet voor me. Tijdens het telefoongesprek heb ik me laten verleiden tot het maken van een afspraak maar die heb ik op het laatste moment weer afgezegd. Word helemaal gek van mezelf. Ik moet hier ofwel een streep onder zetten ofwel er gewoon voor gaan, want op deze manier blijft het maar voort sudderen en wordt het in mijn hoofd allemaal steeds groter en groter.
In de tussentijd heb ik mijn relatie met mijn man onder de loep genomen, vooral naar aanleiding van dit topic en de ontwikkelingen daarin. Zijn mijn gevoelens voor een andere man inderdaad een teken dat er toch iets niet goed zit in mijn relatie? Als dat al zo is, dan kan ik de vinger er absoluut niet op leggen. Ja, we hebben jonge kinderen en ja, de meeste tijd en aandacht gaat daarnaar uit en ja, daardoor is het leven soms een sleur. Maar lang niet altijd, we doen nog genoeg leuke dingen, kunnen goed praten et cetera. Ik ben echt dol op hem, wil met hem oud worden, wil geen open relatie. Maar klaarblijkelijk mis ik toch iets van spanning in mijn relatie.
zaterdag 2 juni 2012 om 12:40
Shannamoakler. Even niet om je om te praten maar uit belangstelling voor je motivatie, je geeft aan dat je misschien de spanning mist, waarom is dan een open relatie of iets dergelijks geen optie voor je? Dus aangeven dat je dat mist en samen kijken of je spanning met anderen in je relatie kunt verwerken?
(sorry als je dat al hebt uitgelegd en ik dat antwoord heb gemist of niet aan jouw reacties gekoppelt)
(sorry als je dat al hebt uitgelegd en ik dat antwoord heb gemist of niet aan jouw reacties gekoppelt)
Wie de mens in zichzelf begrijpt begrijpt alle mensen.
zaterdag 2 juni 2012 om 12:43
Hoi Doddie, ik heb al eens geschreven dat ik ooit een open relatie heb gehad (niet in dit huwelijk maar in een vorige serieuze relatie). Dat is me eigenlijk slecht bevallen. Ik had (onterechte) schuldgevoelens bij mijn eigen escapades en voelde me jaloers als mijn partner iets met een andere vrouw deed. Daarnaast is mijn huidige man totaal geen type voor een open relatie. We hebben het er wel eens over gehad (n.a.v. mijn eerdere open relatie) en hij gruwelt bij het idee, heeft heel zwart/witte ideeën over trouw en seksuele exclusiviteit.
zaterdag 2 juni 2012 om 12:51
Ook zelf wil ik geen open relatie meer dus. Ik wil een exclusieve relatie, maar kan deze man maar niet uit mijn hoofd zetten. Dus eigenlijk wil ik (heel kinderachtig) een voor het oog exclusieve relatie waarin ik af en toe stiekem seks heb met deze man. Maar ik kan dat (vooralsnog) niet met mijn geweten in overeenstemming brengen.
zaterdag 2 juni 2012 om 12:58
Ja ik snap dat je zelf ook inziet dat het tegenstrijdig is.
Maar dit soort overwegingen zijn niet altijd logisch, gevoel, verstand, en wat je daadwerkelijk doet, botsen wel vaker met elkaar.
Je zou elkaar in zo'n geval eigenlijk toestemming moeten geven tot vreemdgaan zolang je er zelf maar niets van merkt.
Maar dit soort overwegingen zijn niet altijd logisch, gevoel, verstand, en wat je daadwerkelijk doet, botsen wel vaker met elkaar.
Je zou elkaar in zo'n geval eigenlijk toestemming moeten geven tot vreemdgaan zolang je er zelf maar niets van merkt.
Wie de mens in zichzelf begrijpt begrijpt alle mensen.
zaterdag 2 juni 2012 om 13:05
Dat is iets waar ik wel mee zou kunnen leven, Doddie.
Alleen is ook dat geen optie voor mijn man. Ik heb hem niet zo lang geleden nog een dergelijke vraag voorgelegd (en dat voelde heel hypocriet en onprettig omdat ik mijn lustobject erbij in het achterhoofd had, terwijl mijn man dacht dat het een hypothetische vraag was). Hij is gewoon tegen vreemdgaan, stiekem of niet stiekem, verliefd of niet verliefd...
Alleen is ook dat geen optie voor mijn man. Ik heb hem niet zo lang geleden nog een dergelijke vraag voorgelegd (en dat voelde heel hypocriet en onprettig omdat ik mijn lustobject erbij in het achterhoofd had, terwijl mijn man dacht dat het een hypothetische vraag was). Hij is gewoon tegen vreemdgaan, stiekem of niet stiekem, verliefd of niet verliefd...
zaterdag 2 juni 2012 om 13:14
Lijkt me heel lastig te weten dat je hierin dus je partner enorm teleurstelt, heb je dan van dit vreemdgaan niet nog meer schuldgevoel dan toen je in die open relatie zat? Of is het idee hem te geven wat hij wil (al is het voor het oog) voor jou een compensatie daarvoor?
Wie de mens in zichzelf begrijpt begrijpt alle mensen.
zaterdag 2 juni 2012 om 13:19
Het lijkt me in ieder geval dat je meer begrip zal hebben als bv je man in die situatie zou zitten? Je ziet zelf hoe lastig het is en hoe je tegenstrijdig te werk kan gaan.
Ik denk dat het jouw man nog nooit overkomen is en dan ben je wat zwart witter in die gedachtes. Pas als je zelf zo tegenstrijdig te werk bent gegaan is er ook meer ruimte voor begrip.
Ik denk dat het jouw man nog nooit overkomen is en dan ben je wat zwart witter in die gedachtes. Pas als je zelf zo tegenstrijdig te werk bent gegaan is er ook meer ruimte voor begrip.
Wie de mens in zichzelf begrijpt begrijpt alle mensen.
zaterdag 2 juni 2012 om 13:21
Je legt de vinger wel op de goede plek. Inderdaad is dat een compensatie...
Wel heftig dat je het vreemdgaan noemt. Voor mijn eigen normen en waarden ben ik nog niet vreemdgegaan, maar voor die van mijn man wel. Ik heb nog niet veel last van schuldgevoelens, maar denk dat ik die wel zou krijgen als het daadwerkelijk tot seks komt.
Ik moet nu weg met man en kinderen... Mocht er nog iemand op mijn verhaal reageren, dan kan ik daar pas vanavond op terugkomen. Ben in ieder geval blij dat ik het weer kwijt ben. Doddie, veel dank voor je feedback.
Wel heftig dat je het vreemdgaan noemt. Voor mijn eigen normen en waarden ben ik nog niet vreemdgegaan, maar voor die van mijn man wel. Ik heb nog niet veel last van schuldgevoelens, maar denk dat ik die wel zou krijgen als het daadwerkelijk tot seks komt.
Ik moet nu weg met man en kinderen... Mocht er nog iemand op mijn verhaal reageren, dan kan ik daar pas vanavond op terugkomen. Ben in ieder geval blij dat ik het weer kwijt ben. Doddie, veel dank voor je feedback.
zaterdag 2 juni 2012 om 14:36
Verschillende reacties van jullie gelezen. Veel herkenning gevonden. Ik zit in een soortgelijke situatie. Al 3,5 jaar een "minnaar". Het is veel meer dan dat. Hij is mijn maatje, de liefde van mijn leven. Er is een moment geweest dat het uitkwam na een jaar, maar we zijn gewoon verder gegaan. Zijn zelfs bezig geweest voor een huis, voor een gezamelijke toekomst, maar nadat dat niet doorging door een rotstreek van de makelaar kwam hij tot inzicht dat hij het zijn kids niet aan wilde doen....
We zijn nu alweer anderhalf jaar verder en de knoop is nog niet doorgehakt. Hij is te zwak om bij zijn partner weg te gaan en te zwak om met mij te breken...We hebben het al verscheidene malen geprobeerd, maar het lukt ons gewoon niet omdat we het eigenlijk diep in ons hart ook niet willen.
Ook nu staan we op het punt te breken, maar schuiven het uiteindelijke afscheid steeds voor ons uit.
Voor hem wil ik mijn man verlaten, wil ik alle ellende van een scheiding ondergaan....
maar hij wil ondanks dat hij niks meer voelt voor zijn partner niet bij haar weggaan vanwege de kinderen. Bang hen helemaal te verliezen (wat natuurlijk onzin is, want hij heeft evenveel rechten alsdat zij heeft, pfff). Het probleem is, hij heeft t te goed bij haar. Krijgt alle ruimte en vrijheid die hij nodig heeft voor zijn werk en sportcarriere. En daarnaast heeft hij mij voor de goede sex...
Nog een bijkomend probleem....hij is mijn buurman...
Probeer elkaar dan maar eens te ontlopen. Onze dochters zijn de beste vriendinnen....Pfff.
Ik zie erg op tegen de pijn van het verlies. Wil hem helemaal niet kwijt!!! Maar deze situatie is ook niet veel langer vol te houden.
We zijn nu alweer anderhalf jaar verder en de knoop is nog niet doorgehakt. Hij is te zwak om bij zijn partner weg te gaan en te zwak om met mij te breken...We hebben het al verscheidene malen geprobeerd, maar het lukt ons gewoon niet omdat we het eigenlijk diep in ons hart ook niet willen.
Ook nu staan we op het punt te breken, maar schuiven het uiteindelijke afscheid steeds voor ons uit.
Voor hem wil ik mijn man verlaten, wil ik alle ellende van een scheiding ondergaan....
maar hij wil ondanks dat hij niks meer voelt voor zijn partner niet bij haar weggaan vanwege de kinderen. Bang hen helemaal te verliezen (wat natuurlijk onzin is, want hij heeft evenveel rechten alsdat zij heeft, pfff). Het probleem is, hij heeft t te goed bij haar. Krijgt alle ruimte en vrijheid die hij nodig heeft voor zijn werk en sportcarriere. En daarnaast heeft hij mij voor de goede sex...
Nog een bijkomend probleem....hij is mijn buurman...
Probeer elkaar dan maar eens te ontlopen. Onze dochters zijn de beste vriendinnen....Pfff.
Ik zie erg op tegen de pijn van het verlies. Wil hem helemaal niet kwijt!!! Maar deze situatie is ook niet veel langer vol te houden.
zaterdag 2 juni 2012 om 15:25
@Silvia. Heel verdrietig hoor. Je hebt er alles aangedaan in ieder geval! En heel herkenbaar dat je er de ene dag meer vrede mee hebt dan de andere... geen contact gaat je uiteindelijk meer rust brengen. Echt.. give it some time!
@Herftig. Leuk je weer te zien! En spannend die nieuwe potentiële nr.2.!! Goed dat je het verhaal met de nr.2. daarvoor hebt kunnen loslaten, want dat was nergens naar toe gegaan. Althans, ik ga er vanuit dat je niet van plan bent om je Nr.1. te verlaten voor een ander. Ik kijk er ook een beetje van op dat je man niet moeilijk doet bij de nieuwe Nr.2.... hij was toch degene die jou kwalijk nam dat je de open relatie had 'afgedwongen'?
@Shanna. Ook leuk om jou weer te zien en dank voor je update. Dit vind ik een mooie gedachtenkronkel:
Ik snap je dilemma wel, maar je zet jezelf helemaal klem zo; niet open, niet stiekem, niet vriendschappelijk... allemaal niet. Wel willen, maar niet kunnen, vreet energie. Dus even een gewetensvraagje.... Was je een gelukkige vrouw voor je 'je lustobject' ontmoette? Zo ja... Move on, girl. Je zit je zelf alleen maar gek en ongelukkig te maken zo.
Een andere optie is dat je je verwarring en je gevoelens gewoon aan je man voorlegt. Zonder een oplossing van hem te willen horen, maar gewoon om het uit je systeem te krijgen.... als je het kan delen met je liefste, dan wordt het vanzelf minder groot in je hoofd. Misschien heeft hij wel een identieke ervaring met een dame en inspireert dat weer tot iets nieuws wat je zelf nog niet bedacht had.
@Michaela, welkom! Jij hebt een heftig verhaal zeg... Jij en je minnaar zijn buren en waren al bijna aan het samenwonen geslagen, huis kopen en zo? Ik ben er in principe geen voorstander van om je partner te verlaten voor een minnaar of minnares... de vraag zou moeten zijn of je met je eigen partner oud wilt worden, ja of nee. Een minnaar kan dan nog een aanvulling zijn, maar in jouw geval is het je 2e partner geworden en dan kom je in een ingewikkelde situatie terecht. Nu je weet dat je minnaar niet voor je gaat.... wat wil je zelf?
@Herftig. Leuk je weer te zien! En spannend die nieuwe potentiële nr.2.!! Goed dat je het verhaal met de nr.2. daarvoor hebt kunnen loslaten, want dat was nergens naar toe gegaan. Althans, ik ga er vanuit dat je niet van plan bent om je Nr.1. te verlaten voor een ander. Ik kijk er ook een beetje van op dat je man niet moeilijk doet bij de nieuwe Nr.2.... hij was toch degene die jou kwalijk nam dat je de open relatie had 'afgedwongen'?
@Shanna. Ook leuk om jou weer te zien en dank voor je update. Dit vind ik een mooie gedachtenkronkel:
Ik snap je dilemma wel, maar je zet jezelf helemaal klem zo; niet open, niet stiekem, niet vriendschappelijk... allemaal niet. Wel willen, maar niet kunnen, vreet energie. Dus even een gewetensvraagje.... Was je een gelukkige vrouw voor je 'je lustobject' ontmoette? Zo ja... Move on, girl. Je zit je zelf alleen maar gek en ongelukkig te maken zo.
Een andere optie is dat je je verwarring en je gevoelens gewoon aan je man voorlegt. Zonder een oplossing van hem te willen horen, maar gewoon om het uit je systeem te krijgen.... als je het kan delen met je liefste, dan wordt het vanzelf minder groot in je hoofd. Misschien heeft hij wel een identieke ervaring met een dame en inspireert dat weer tot iets nieuws wat je zelf nog niet bedacht had.
@Michaela, welkom! Jij hebt een heftig verhaal zeg... Jij en je minnaar zijn buren en waren al bijna aan het samenwonen geslagen, huis kopen en zo? Ik ben er in principe geen voorstander van om je partner te verlaten voor een minnaar of minnares... de vraag zou moeten zijn of je met je eigen partner oud wilt worden, ja of nee. Een minnaar kan dan nog een aanvulling zijn, maar in jouw geval is het je 2e partner geworden en dan kom je in een ingewikkelde situatie terecht. Nu je weet dat je minnaar niet voor je gaat.... wat wil je zelf?
zaterdag 2 juni 2012 om 16:27
Michaela, welkom! Ingewikkeld, de buurman! Moeilijk om dan echt definitief te stoppen en knopen door te hakken, terwijl je zo dicht bij elkaar woont. Dan kom je elkaar hoe dan ook regelmatig tegen..
Verder eens met Allegaar, je partner verlaten om iets te kunnen beginnen met je minnaar, is niet zo'n zuiver begin.
Shanna, denk ook dat het delen met je partner kan helpen. Het kan toch gebeuren? Dat een van de twee verliefd wordt? Misschien helpt het je wel om er een weg in te vinden.
Ik ben een beetje gaan zweven, merk ik. Moet even weer mn hoofd laten spreken boven mn hart. Gisteravond stuurde minnaar een smsje, voordat hij ging slapen. Dat hij me mist en zoveel terugdenkt aan twee weken geleden... Pfff.. Ik heb dat meestal wel onder controle, maar zulke berichtjes raken me dan net iets te veel. Dit stuurt hij normaal ook nooit..
Verder eens met Allegaar, je partner verlaten om iets te kunnen beginnen met je minnaar, is niet zo'n zuiver begin.
Shanna, denk ook dat het delen met je partner kan helpen. Het kan toch gebeuren? Dat een van de twee verliefd wordt? Misschien helpt het je wel om er een weg in te vinden.
Ik ben een beetje gaan zweven, merk ik. Moet even weer mn hoofd laten spreken boven mn hart. Gisteravond stuurde minnaar een smsje, voordat hij ging slapen. Dat hij me mist en zoveel terugdenkt aan twee weken geleden... Pfff.. Ik heb dat meestal wel onder controle, maar zulke berichtjes raken me dan net iets te veel. Dit stuurt hij normaal ook nooit..
zaterdag 2 juni 2012 om 16:34
Van mij ook een hartelijk welkom aan hen die mee zijn gaan doen in dit topic.
Micheala de buurman, en dan zijn jullie dochters ook nog beste vriendinnen. Lijkt me een moeilijke situatie. En vraag me ook af of het voor die meiden niet beter is als het verborgen blijft want hoe kun je verkroppen dat 1 van je ouders verder gaat met de ouder van je beste vriendin?
Het lijkt me geen makkelijke situatie. Veel sterkte.
Micheala de buurman, en dan zijn jullie dochters ook nog beste vriendinnen. Lijkt me een moeilijke situatie. En vraag me ook af of het voor die meiden niet beter is als het verborgen blijft want hoe kun je verkroppen dat 1 van je ouders verder gaat met de ouder van je beste vriendin?
Het lijkt me geen makkelijke situatie. Veel sterkte.
Wie de mens in zichzelf begrijpt begrijpt alle mensen.
zaterdag 2 juni 2012 om 16:42
Gerdien, ik begrijp wat je bedoeld...Maar ik weet niet of dat te maken heeft met houden van jezelf..
Ook ik ben mijn grenzen gaan verleggen..en heb dingen gepikt die ik normaal nooit in een relatie zou pikken..
Achteraf telkens van mijn kant water bij de wijn doen, om het maar houdbaar te maken voor minnaar...en mezelf daarbij vergeten.
Je wilt een ander niet kwijt, omdat je een stukje leven van elkaar bent geworden... en tevens wil je dat een ander het ook leuk heeft..
Maar uiteindelijk werkt het niet..net wat roos zei..het blijft altijd wrikken bij hem...
Hij heeft zovaak een punt er achter proberen te zetten...omdat ie het niet aan kon...en nooit kon ik het accepteren.
Mailde altijd wel weer met een e.o.a. smoes...alleen om maar contact met hem te houden...want ik wist dat ie weer terug zou komen...
Tot aan nu...nu komt ie niet weer...en dat doet pijn....
Vooral omdat ik hem ook nog wel een zie..hij woont in hetzelfde dorp, kids op dezelfde vereniging...etc...
Dus uit het oog uit het hart.....zit er hier niet in...
Ik zal niet proberen te mailen..en hoop inderdaad 1 dag niet gemaild = 1 dag sterker...
Ook ik ben mijn grenzen gaan verleggen..en heb dingen gepikt die ik normaal nooit in een relatie zou pikken..
Achteraf telkens van mijn kant water bij de wijn doen, om het maar houdbaar te maken voor minnaar...en mezelf daarbij vergeten.
Je wilt een ander niet kwijt, omdat je een stukje leven van elkaar bent geworden... en tevens wil je dat een ander het ook leuk heeft..
Maar uiteindelijk werkt het niet..net wat roos zei..het blijft altijd wrikken bij hem...
Hij heeft zovaak een punt er achter proberen te zetten...omdat ie het niet aan kon...en nooit kon ik het accepteren.
Mailde altijd wel weer met een e.o.a. smoes...alleen om maar contact met hem te houden...want ik wist dat ie weer terug zou komen...
Tot aan nu...nu komt ie niet weer...en dat doet pijn....
Vooral omdat ik hem ook nog wel een zie..hij woont in hetzelfde dorp, kids op dezelfde vereniging...etc...
Dus uit het oog uit het hart.....zit er hier niet in...
Ik zal niet proberen te mailen..en hoop inderdaad 1 dag niet gemaild = 1 dag sterker...
zaterdag 2 juni 2012 om 21:28
@Michaela: wat een nare situatie!! Jullie lijken er tegenovergesteld in te staan: jij wil met hem verder, hij is tevreden met de situatie en wil niets veranderen. Wonderlijk dat er in 3,5 jaar niets is uitgekomen, terwijl hij je buurman is dus enorm veel kans op ontdekking (lijkt me). Sterkte, het lijkt me heel ingewikkeld allemaal...
zaterdag 2 juni 2012 om 21:43
quote:Allegaartje schreef op 02 juni 2012 @ 15:25:
Ik snap je dilemma wel, maar je zet jezelf helemaal klem zo; niet open, niet stiekem, niet vriendschappelijk... allemaal niet. Wel willen, maar niet kunnen, vreet energie. Dus even een gewetensvraagje.... Was je een gelukkige vrouw voor je 'je lustobject' ontmoette? Zo ja... Move on, girl. Je zit je zelf alleen maar gek en ongelukkig te maken zo.
Het stomme is dat het nu nog geen energie vreet maar juist energie geeft. Ja, ik word gek van mezelf (ook omdat ik mezelf, inderdaad, klem zet zoals je schrijft) maar door de spanning en het onbekende krijg ik juist ook energie.
Door me dat te realiseren zie ik ook waarom ik me zo fixeer op mijn lustobject. Niet omdat er aan mijn eigen man iets mankeert, maar omdat mijn dagelijks leven zo voorspelbaar is geworden. Tot op een paar jaar terug was mijn leven heel veelbewogen. Heb echt de meest uiteenlopende dingen meegemaakt, er was nooit rust, altijd beweging. Nu heb ik (kleine) kinderen voor wie ik met mijn man een stabiele omgeving heb gecreëerd. Zij floreren daarin maar of ik er zelf ook zo in floreer...
Ja, ik was gelukkig (je gewetensvraag) in de zin dat mijn levenswensen vervuld waren, maar ik begin te beseffen dat er toch ook wel wat dingen misten/missen.
Dank voor je input dus.
Ik snap je dilemma wel, maar je zet jezelf helemaal klem zo; niet open, niet stiekem, niet vriendschappelijk... allemaal niet. Wel willen, maar niet kunnen, vreet energie. Dus even een gewetensvraagje.... Was je een gelukkige vrouw voor je 'je lustobject' ontmoette? Zo ja... Move on, girl. Je zit je zelf alleen maar gek en ongelukkig te maken zo.
Het stomme is dat het nu nog geen energie vreet maar juist energie geeft. Ja, ik word gek van mezelf (ook omdat ik mezelf, inderdaad, klem zet zoals je schrijft) maar door de spanning en het onbekende krijg ik juist ook energie.
Door me dat te realiseren zie ik ook waarom ik me zo fixeer op mijn lustobject. Niet omdat er aan mijn eigen man iets mankeert, maar omdat mijn dagelijks leven zo voorspelbaar is geworden. Tot op een paar jaar terug was mijn leven heel veelbewogen. Heb echt de meest uiteenlopende dingen meegemaakt, er was nooit rust, altijd beweging. Nu heb ik (kleine) kinderen voor wie ik met mijn man een stabiele omgeving heb gecreëerd. Zij floreren daarin maar of ik er zelf ook zo in floreer...
Ja, ik was gelukkig (je gewetensvraag) in de zin dat mijn levenswensen vervuld waren, maar ik begin te beseffen dat er toch ook wel wat dingen misten/missen.
Dank voor je input dus.
zaterdag 2 juni 2012 om 21:46
@ Noppies en Doddie: bespreken met mijn man - wat dat betreft ben ik nog nauwelijks een stap verder dan twee of drie maanden geleden. Het idee staat me heel erg tegen, om verschillende redenen. Dat ik daardoor mogelijk het contact met "hem" definitief moet verbreken staat daarbij wel bovenaan. Maar ook angst om mijn man te kwetsen/onze relatie te veranderen speelt een grote rol.
Mijn man weet overigens wel van het bestaan van mijn lustobject af, maar ik heb enkele cruciale details weggelaten.
Mijn man weet overigens wel van het bestaan van mijn lustobject af, maar ik heb enkele cruciale details weggelaten.
