medicatie bij borderline?

Hallo allemaal,Het is bij mij allemaal weer wat rustiger, maar ik merk dat ik erg overprikkeld ben. Ik trek me alles aan, huil om niets en zit nu ook alweer met tranen in mijn ogen, en waarom?Mijn topic bipolaire stoornis en borderline is erg ver weggezakt. Ik heb wel een nieuw topic aangemaakt, over EMDR therapie. Ik was afgelopen dinsdag bij mijn therapeute en ik had een hele zwaar gesprek en ik was daar erg emotioneel over, maar ook op een bepaalde manier was ik er blij mee. Dubbel he? Ik voelde me tevreden. Toen begon zij over EMDR therapie omdat ik bepaalde dingen gewoon niet kan verwerken en ik er nog steeds last van heb. Zoals ik laatst die woedeaanval met mijn man had, dat heeft puur te maken met mijn gevoel er niet te mogen zijn, geen bestaansrecht hebben. We zijn verder gaan kijken en toen bleek dat er allerlei herinneringen uit mijn jeugd naar boven kwamen die dit gevoel benadrukken. Van mezelf ben ik al overgevoelig en kwetsbaar, en kinderen die voelen dat aan en daar hebben ze flink misbruik van gemaakt, met alle gevolgen van dien. Ik heb ook vaak het gevoel dat ik maar een speelbal ben en dat mensen alles met mij kunnen doen, dat ze oneindig veel macht over me hebben. Helaas geef ik ze die ook. Ingewikkeld hoor. Om ons te orienteren op de EMDR therapie moest ik van mijn psychotherapeute een beginnetje maken om alle plaatjes die bij mijn trauma(s) horen, op papier te zetten. Ik heb dit gisteren gedaan en ik ben de hele dag emotioneel geweest, veel huilen, tranen in mijn ogen, erveel over gepraat, kon ik gelukkig. Maar ik vind het ergste van alles dat ik me er zo voor schaam. Dan schrijf ik die dingen op en dan denk ik, is dat nou alles, moet je daar getraumatiseerd van zijn? Ik heb nogal een pestverleden, waardoor ik ook door klas-buurtgenoten mishandeld werd. Ik ben verder gelukkig nooit seksueel misbruikt. Maar toch schaam ik me voor mijn herinneringen. Herkennen jullie dit?Goudappeltje, je moet je zeker niet rot voelen over wat je vriend zei. Volgens mij is het gewoon meer een uiting van wanhoop of onvermogen. Mijn man heeft al vaak gezegd dat hij mijn gedrag zat was en ermee overwoog te kappen. We zijn al 17 jaar bij elkaar. Maar toch heb ik het er ook wel moeilijk mee als ik zo'n woedeaanval heb en hij laat merken dat hij niet blij is met mijn gedrag. Logisch natuurlijk, maar voor ons weer een gevoel van afwijzing.

Op wat voor manier schaam je je er dan voor? Dat je jezelf het zo aangetrokken hebt en het slecht los kan laten?



Heb zelf ook een label opgeplakt gekregen. Vier jaar geleden. Eerst was ik er opgelucht door. Een reden waarom dingen gegaan waren zoals ze waren gegaan, al had ik er natuurlijk zelf zeker een aandeel in gehad. Maar juist die persoonlijkheidsstoornis had daar een grote rol in gespeeld. Het stukje persoonlijkheid wat ik helaas ook heb.



Inmiddels is de opluchting van het label wel weggetrokken en vind ik het alleen nog maar storend dat ik 'iets' heb wat mij belemmert in het leven.

In zekere zin heb ik wel geaccepteerd dat het is zoals het is maar daarom hoef ik het nog niet altijd leuk te vinden.



De medicatie heeft bepaalde zaken voor mij gestabiliseerd. Erg prettig want ik zit niet meer in die achtbaan van explosieve gevoelens. Het heeft nu een normaal niveau. Je zou zeggen; eind goed, al goed.



Niet helemaal. Ik merk toch aan mezelf dat de medicatie en alle dingen die ik naast mezelf op mijn bordje heb een grote wissel op mij kunnen trekken qua energie. Daar heb ik niet zoveel meer van en waar ik vroeger dan gewoon door en door kon gaan, lukt dat nu niet meer. Daarom zijn bepaalde dingen nu 'out of my league' en dat vind ik wel eens heel erg jammer. Als ik dan in een up zat, was ik tot meer in staat dan nu alles gestabiliseerd is.

Shala, ik schaam me dat ik het niet kan loslaten en dat het me overkomen is, dat ik die vernederingen helemaal verstard heb ondergaan. Ik merk het nu nog steeds als iemand iets zegt of er gebeurt wat, dan of verstar ik helemaal, en dan komt het er later heel heftig uit, of ik reageer gelijk heel heftig. Dat laatste meestal bij mijn man. Ik ben soms wel eens jaloers op die mensen die meteen gevat terug kunnen antwoorden. Ik ben mezelf aan het trainen om dat ook meer te kunnen, maar 9x van de 10x word ik overdonderd. Het nadeel is wel dat ik overal heel gespannen heen ga uit angst dat er iets wordt gezegd of gedaan wat mij prikkelt. Dat is gewoon heel lastig, want je zit bijna nergens meer op je gemak. Als een collega een keer een onschuldig praatje komt maken dan sta ik al op scherp. Ook ik was eerst opgelucht met het etiket, maar nu hangt het als een steen om mijn nek, en lijk het, na al die jaren, nog steeds niet geaccepteerd te hebben.

Ik ben zo iemand die eigenlijk altijd wel een weerwoord weet uit te blaten.

Soms is dat inderdaad verrekte handig maar dan in die zin dat je nooit iets opkropt. Als ik iets niet leuk vind, zeg ik het gelijk en kaart je het aan bij die persoon. In jouw geval wordt dat erg moeilijk en krijg jij later een uitbarsting omdat je het opgekropt hebt.

Het heeft ook nadelen. Door mijn impulsiviteit, hang naar rechtvaardigheid en het bekje 'op de juiste plaats' ben ik ook wel eens in de problemen beland. Op die momenten had ik wel graag gewild dat mijn kaken niet van elkaar waren gekomen.



Overigens lijkt het mij teveel gevraagd om een persoonlijkheidsstoornis voor de volle 100% te accepteren. Het is niet zoals het gangbaar hoort te zijn en het levert allemaal belemmeringen op die meestal allesbehalve prettig zijn. Je wilt net als een ander ook zo mee kunnen draaien in de maatschappij en het hoeft niet perfect maar met deze belastingen wordt dat je vaak zo moeilijk gemaakt dat volledige acceptatie niet mogelijk is. Berusting komt dichter in de buurt.

Shahla, als je in een down zat, kon je dan iets aan van het vele wat je toch maar aan kan op dit moment?



Verder eens dat een persoonlijkheidsstoornis een belemmering vormt, juist op momenten dat je je helemaal niet belemmerd wílt voelen, in de omgang met andere mensen. Dat is eigenlijk niet te accepteren nee.

@Galena: ik heb nog even op je gereageerd in het topic over EMDR. Naar mijn idee moet je je pijn niet relativeren hoor. Pijn is toch gewoon pijn? Je bent gewoon slecht behandeld en daar mag je best veel verdriet van hebben.



Nog bedankt voor je hart onder de riem. Gisteren weer zitten kibbelen en dan heb ik zoooo'n hekel aan mezelf. Waarom kan ik nou niet gewoon m'n mond houden en denken: Laaaat maar. Iemand handige tips?



@kreeftje: Niet de moed laten zakken he meis. Ben je nog in therapie?

quote:

Shahla, als je in een down zat, kon je dan iets aan van het vele wat je toch maar aan kan op dit moment?



Verder eens dat een persoonlijkheidsstoornis een belemmering vormt, juist op momenten dat je je helemaal niet belemmerd wílt voelen, in de omgang met andere mensen. Dat is eigenlijk niet te accepteren nee.





Dan moet ik echt teruggraven, mamzelle, want het is al vier jaar geleden dat ik compleet 'mezelf' was. Tenminste, dat de stoornis volledig vrij spel had. Ik denk dat ik gevoelsmatig niet aan kon wat ik nu wel trek als het even tegen zit. Ik maak me veel minder druk, huil weinig meer e.d. Emotioneel gezien trek ik het inderdaad veel beter dan in de vroegere veelvuldige downperiodes. Dat is mij zeker ook wat waard!

Ik zou alleen graag willen dat ik gewoon een carrière kon hebben maar dat zit er ff niet in. Dat ligt niet enkel aan mij. Het is ook dat mijn zoon heel veel energie van mij wegtrekt. Vooral nu hij gedragsmatig op school slechter presteert. Vandaag ook weer naar huis gestuurd.

Ik begon net te geloven dat het weer de goede kant op ging. Helaas. Maandag moeten we weer op het matje komen. Voor de vakantie was het helemaal raak en ging er veel tijd zitten in gesprekken, zowel irl als telefonisch. Dat had bv. al niet gekund als ik een fulltimejob had gehad want deze school vereist nu eenmaal dat ouders er zijn zodra het nodig is. Daar kun en mag je je niet aan onttrekken en omdat het zo veelvuldig is met mijn zoon zou dat in een baan ook niet goed vallen. Dan kun je niet zomaar weggaan naar huis omdat zoon naar huis is gestuurd of een morgen vrij nemen omdat je op gesprek moet vóór zoon weer op school toegelaten wordt.



Het gekke is dat ik in de omgang met mensen er zeker op vooruit ben gegaan. Ik heb lang zoveel conflicten niet meer maar eens in de zoveel maanden gaat er toch nog wel eens wat mis. Het hebben van een relatie gaat nu ook veel beter. Ik had voor de medicatie echt last van mijn borderline zodra ik een relatie aan ging. Vooral verlatingsangst begon dan een hele grote rol te spelen. Nu niet meer. Dat is echt drastisch veranderd. Bij mij er is eigenlijk geen sprake van agressie. Bij mij is het meer de depressieve kant van borderline die een rol speelt. Wat ik vooral als een belemmering zie is het niet zoveel kunnen als andere mensen omdat mijn batterij sneller leeg is.



Praat graag nog eens mee maar ik ga nu eerst een weekend naar mijn vriend.

Ben het overigens met goudappeltje eens. Jij kunt er niks aan doen, galena, als ik het goed onthouden heb, dat je gepest bent. Het is gebeurd en daar heb je veel verdriet van gehad. Verdriet wat je blijkbaar bij je hebt gehouden of tegen wil en dank een rol blijft spelen. Sommige dingen kunnen er zo in hakken dat het altijd een gevoelige plek blijft. Overlaad jezelf aub niet met schaamte want het is nu niet iets waar je bewust voor gekozen hebt dus het is niet jouw schuld dat het zo is. Probeer gewoon manieren te vinden ermee om te gaan, met vallen en opstaan.

Hoi allemaal, hoi Shala (nieuwe naam toch?),ben weer terug en zit nog niet in mijn zomertijd. Vannacht mezelf maar resetten : SHeb jullie verhalen allemaal gelezen, maar ben de helft denk ik weer vergeten? Galena, jij gaat EMDR therapie doen? Ik heb er nog nooit van gehoord, maar jij wel Goudappeltje? Wat si eht eigenlijk?Hoe gaat het verdere leven met jullie? Robin, ben jij weer in wat rustiger vaarwater tercht gekomen?Kreeftje, heb je het weer een beetje op een rijtje en heb je een prettiger alternatief gevonden voor de pil? Ik heb zelf een mirena spiraaltje en mijn zusje gebruikt de nuvaring (ook erg weinig hormonen) en is daar erg over te spreken.Ik heb een vrij intensief midweekje gehad en ben blij dat morgen alles weer normaal is. Zeeland op zichzelf viel me een beetje tegen (Goeree Overflakkee), erg veel wind en heeeeeeeuuuul vlak en leeg land met af en toe een verdwaalde boerderijfabriek ofzo. We werden bijna weggeblazen en vliegertouw is zelfs geknapt en er was helemaal geen enkel zonnestraaltje boehoe.Vriend en ik hebben 'slechts' 1 nacht elk op een ander bed geslapen vanwege ruzie (zei zij cynisch), maar verder hebben we ons tamelijk goed gedragen. Maar ik merk dat ik veel moeite heb met zijn opvoedstijl (losjes) tegenover mijn opvoedstijl (strak) en de onrust die dat mij geeft. Als we dan zo'n midweek de hele tijd in elkaars bijzijn zijn, kan ik daar slecht tegen...De komende week is vrij rustig ingepland en woensdag heb ik mijn gesprek met de psychiater voor evt. medicatie. Ik moet de neiging onderdrukken om tegen mezelf te zeggen dat alles normaal en ok is bij mij. Als ik objectief mijn/ons (?) functioneren bekijk, dan weet ik dat het buiten proportioneel is (ben het alleen zo gewend om zo te zijn zoals ik ben, dat het gek en moeilijk is om te bevatten dat niet iedereen zo is en leeft). Maar kijk wel uit naar de tijd dat het allemaal misschien wat makkelijker valt (als dat uberhaupt bestaat?)Ik ga zo maar eens slapen, niet geheel onverstandig met ons kleine dochterwekkertje

quote:Hoi allemaal, hoi Shala (nieuwe naam toch?),

Klopt 



ben weer terug en zit nog niet in mijn zomertijd. Vannacht mezelf maar resetten : S

Ik kwam er ook pas tegen de avond achter. Was daarom een uur te laat voor het ophalen van mijn zoon. Typisch iets voor mij om die zomertijd klok een uur vooruit volledig de missen en een hele dag een uur vroeger te leven.Het lijkt me vrij moeilijk om twee verschillende opvoedstijlen te verenigen. Wat dat betreft ben ik blij dat ik doch niet single wel een alleenstaande moeder ben. Ik kan het precies zo doen als mij goeddunkt.



Ik heb een goed weekend gehad en vandaag moet ik weer hard aan de slag. Heb een deadline dus ipv hier typen moet ik eigenlijk wat anders gaan typen. Gelukkig heb ik al wel iets gedaan voor ik het vivaforum opging

Heb niet zoveel te vertellen, behalve dat ik vermoedelijk ben opgelicht door een verkoper van martplaats grmbl!Ik heb al een tijd geen stereo meer (beetje impulssief verkocht om geld vrij te maken voor andere dingen) en heb 2 weken geleden een mp3 speler overgenomen (dus betaald) van iemand van mp om mijn stereo eigenlijk te komen vervangen. Maar geen mp3 speler gezien en de jongen in kwestie laat niks meer van zich horen en reageert op geen enkele mail meer. Morgenmiddag heb ik een afspraak staan bij de pliesie om aangifte te doen.Ik ben beheerst, maar baal gigantisch. Maar ik laat het gewoon niet toe oh zo (ik negeer het hele feit eigenlijk, knap van mij he ; ))

Dat is kut. Heb je het ook gemeld bij marktplaats zelf?



Behalve dat ik behoorlijk de achterstand aan het inhalen ben met het typewerk wat ik moet verrichten, heb ik voor de rest nog sterke neigingen van alles uit te stellen. Ik heb nog geen kans gezien mezelf hierin te verbeteren. Denk te makkelijk; doen we morgen.

O en zoals men kan zien aan mijn posttijden heb ik vreemde slaappatronen. Lag om half negen op bed en werd om twee uur weer wakker.

Dat is baaalen zeg Intiem! Hopelijk kan de politie je verder helpen. Je zou toch denken dat marktplaats redelijk betrouwbaar is. Goed hoor, dat je je beheersing niet hebt verloren. Dat is het ook helemaal niet waard.



Je vroeg me trouwens nog over EMDR. Dat heb ik ook gehad. Het is een soort resetten van je hersenen. Je moet terugdenken aan de beelden die pijnlijke herinneringen oproepen en met behulp van oogbewegingen, piepjes of tikjes op je hand, worden de gedachten minder pijnlijk en wordt het trauma uiteindelijk een herinnering. Even heel snel uitgelegd dan. Meer info staat op: http://www.emdr.nl/  Ik was aanvankelijk ook heel erg sceptsich, maar ik heb er goede resultaten mee geboekt. Ik kan iedereen aanraden om het gewoon eens te proberen. Als het mag van de psych natuurlijk.

quote:Als het mag van de psych natuurlijk.

Mag je dat dan niet zelf bepalen?



Vanmorgen gesprek gehad op de school van mijn zoon. Het ging al een poosje niet goed met zijn sociaal/emotionele kant daar. Is ook onderdeel van zijn problematiek. Het komt er op neer dat de school het met hem heeft opgegeven. Ze vinden dat hij het tweede jaar nooit zal halen op dit vlak en dus was het : wegwezen naar een andere school.

Dat is even slikken voor zowel mij als voor zoon.

Maar misschien is het maar het beste zo.



Ik ga nu lekker een lange wandeling maken met een logeerhond en daarbij genieten van het prachtige weer.

Jeetje Shala, dat is nogal wat zeg. Ik vind het eerlijk gezegd best heftig klinken! Mag ik vragen wat er dan zo problematisch is waardoor ze het met je zoon niet meer zien zitten (hoe oud is hij eigenlijk)? Want dat zeg je als school niet zomaar denk ik. Ik vind dat je als school een kind niet snel op mag geven en dat dit een uiterst middel is...

Ik hoop dat je het niet te erg vindt? En dat je zoon er ook neit al te zeer mee zit?



Goudappeltje, 't klinkt nogal euh...zweef zeg maar . Maar ik heb zelf ook al gemerkt door mezelf of mijn omgeving dat scepsis vrij normaal is bij wat voor behandeling dan ook. En dat je desondanks veel succes kunt boeken. Zo heb ik haptotherapie gehad en in principe vond ik dit een erg goede therapievorm voor mij die meer effect sorteerde dan wat voor ouwehoer/praattherapie dan ook (alleen was de hapto te heftig voor mij). Zelfde verhaal bij mensendieck (vond ik ooit zo vaag klinken) voor mijn heupproblemen bij zwangerschap. Ik ben meer van de normale medische wetenschap, maar met die mensendieck peut was ik binnen een week bijna compleet van mijn klachten af :o



Who cares, als het maar helpt toch!



Ik heb vandaag aangifte gedaan bij de pliesie en iedereen die ook maar iets kan betekenen op dit gebied (bank, marktplaats etc.) op de hoogte gesteld. Ik hoop dat het nog wat oplevert, want mijn portemonee is niet al te groot en je kunt het geld maar 1 x uitgeven en ik wil onderhand wel weer eens muziek kunnen luisteren (ook stom van mij om mijn stereo te verkopen natuurlijk ). Het blijft vervelend (ook als je een grotere portemonee hebt), want je (ik tenminste wel) bent tóch ergens onthutst over het feit dat je 'zomaar' bent opgelicht ondanks je goede vertrouwen in de medemens. Wat een onthutsende conclusie of ben ik gewoon te naief en te goed van vertrouwen???

Nou ja, het is gebeurt.



Hoe is het met alle anderen?

Iemand nog tips voor medicatie of suggesties die ik kan vragen aan de psychiater a.s. donderdag (gesprek is donderdag ipv woensdag)? En hoe is het bij jullie verlopen zo'n medicatie gesprek of kwam de behandelaar er zelf mee? In dit geval ben ik nl. de vragende partij die in een gesprek met de behandelaar toch maar heeft gevraagd of medicatie dan niet toch wat kan uithalen (nadat ik het eerst 100 x heb afgewezen :?) ...

Daar ben ik weer eens..



Shahla, idd heftig voor jou en je zoon. Ik hoop dat er een andere goede plek voor hem is. Sterkte. Ik las dat dit je nieuwe naam is.. sorry ik mis wat, maar wie was je eerst?



Goudappeltje, ik ken de mdr-therapie ook. Niet zelf gedaan hoor, maar weet er wel iets van. Het is helemaal geen zweverige therapie hoor Intiem(al lijkt het wel zo ja), sterker nog, volgens mij is er best wat wetenschappelijke studie naar gedaan. Het wordt ook door geregistreerde (psycho)therapeuten gegeven.



Hoi Intiem. Zeeland is inderdaad vrij saai en vlak (ik ging er vroeger heel vaak heen), maar bij mooi weer is het zo mooi daar (lees; de zee, het strand). Maar dat geluk had je helaas niet. Ik vind de zee trouwens juist zo mooi als het slecht weer is, zo mooi donker en onheilspellend (oeps klinkt niet best he:)



Helaas heb ik nog geen ommekeer gehad, het gaat eigenlijk helemaal niet zo goed.

Ik heb ontzettend extreme stemmingswisselingen en wisselingen in gedachten. Ze denken aan intensievere therapie. Ik weet het nog niet (hoort er ook bij: het ene moment denk ik: ja! 5 minuten later denk ik: nee hoor, jullie maken een grapje. Ik ben heel normaal..)

Kennen jullie de schema-therapie? Ik vertel later meer, moet het eerst zelf nog even 'handelen'.



Succes morgen Intiem. Bespreek vooral ook je twijfels,en het feit dat het je veel moeite kost deze stap te nemen, dat lijkt me zinvol. Begin er ook niet met te hoge verwachtingen aan. Dat deed ik eigenlijk wel. Het heeft wel de scherpe kantjes van de depressieve klachten afgehaald, maar de wisselingen blijven. Ik weet nu helaas verder even geen tips voor je, maar ik ben benieuwd of het je wat oplevert. Succes morgen!

.

Fijn om je weer te horen Robin.

Helaas ken ik geen schema gerichte therapie, tenzij het ook een andere naam heeft? Heeft het iets te maken met familie opstellingen e.d.?

Waar denken ze aan met intensievere therapie? Heb je al eens dagbehandeling oid gehad? Ik heb daar erg veel baat bij gehad, al zou je het niet zeggen omdat ik nu verder van huis lijk. Mijn ups en downs en het hele extreme slecht voor mezelf zorgen en slecht voor mezelf opkomen zijn wel minder geworden. Helaas heeft dat ook geresulteerd in sneller knallen naar buiten toe. Maar mijn depressieve gevoelens zijn wel afgenomen. Helaas mijn agressieve gevoelens toegenomen. Beetje meer van hetzelfde maar dan in een andere vorm, ik weet het niet?



Meis, ik hoop dat je iig passende hulp vindt! Heb je zelf eigenlijk een idee wat je zou willen? Ook (intensieve) therapie is (net als medicatie waarschijnlijk) geen probleemoplosser. Maar misschien wel een goed hulpmiddel om het uiteindelijk beter aan te kunnen? Therapie en alles wat er omheem zit (dus niet alleen de therapie op zichzelf, maar ook de mogelijkheid om te praten over wat me dwarszit en de hulp bij de opvoeding en de hulp op creche gebied) heeft mij wel goed gedaan. Hierbij kan ik enigzins goed functioneren. De ene keer wat beter dan de andere keer, maar iig stabieler! Ik hoop dat dat voor jou ook is weggelegd, want het is niet leuk als je zo op en neer gaat (en neer is dan ook vaak erg neer )

Fijn je berichtje, Intiem. Je besteedt altijd erg veel aandacht aan het beantwoorden van berichten, erg fijn. Ik ben daar op het moment minder goed in. Thanks.

Maar herkent iemand dat: dat gevoel alsof het allemaal niet over jou gaat?? Zo raar. ik voel me ook reteschuldig naar de mensen in mijn omgeving dat het niet goed gaat, en in mijn hoofd ga ik dan weer zwart/wit: ik verpest alles, ik maak het ze zo moeilijk, ik heb nooit een slechte jeugd gehad dus ben zo raar van mezelf.. En het blijft: sommige mensen verbazen zich te pletter als ik zou vertellen hoe het echt met me gaat!! Ik kán heel goed functioneren (of doen alsof)..Ik heb al eerder gelezen dat sommigen van jullie dit ook zo hebben, dat ik-ben-normaal gevoel. Maar willen jullie het nog eens bevestigen please? Ik ga zo aan mezelf twijfelen.. En ik ben ook verdrietig, wil zo graag een gewoon leven en gewoon werken etc.



Sorry warrig berichtje misschien. Is dagbehandeling hetzelfde als deeltijd? Dat is die schematherapie (van Young) ook. Verder weet ik er nog weinig van, dat komt nog. Weet ook nog niet of ik het ga doen. Even laten bezinken..pff.



Intiem laat je weten hoe het ging morgen?

Hoe is het met de anderen??

Ik noem het opgeven maar de school ziet het meer zo: een andere school

is waarschijnlijk geschikter voor hem. Wie weet hebben ze gelijk hoor.

Het enige wat me dwars zit, is dat ze drie weken geleden de indruk

gaven dat ze er nog van alles aan wilden doen en nu ineens is er al

beslist dat er een andere school gevonden moet worden.

Hij is dertien, heeft adhd/pddnos en zit daarvoor al op het speciaal vervolgonderwijs. Een school die mij na een indicatie van zijn vorige school (speciaal basisonderwijs) en de site van deze school uitgeplozen te hebben juist dé school voor hem leek. Allemaal dezelfde type kinderen gaan daarheen. In het begin ging het allemaal prima, tot begin dit jaar. Er kwamen conflicten tussen mijn zoon en andere leerlingen en mijn zoon en leerkrachten. Daar is het scheef gegaan. Met als gevolg dat mijn zoon ook steeds hardnekkiger en explosiever boos werd als er iets niet lekker liep daar voor hem. Voor deze school blijft hij daar simpelweg té lang in hangen. Andere kinderen halen op een gegeven moment bakzeil of ze het er nu mee eens zijn of niet. Mijn zoon doet dat niet. Die houdt vast en niks dringt dan meer tot hem door. Voor de school is dat geen werkbare situatie en dan sturen ze hem naar huis.

Gemiddeld eens per anderhalve week en dat is gewoon te vaak. De school weet het niet meer en voor mijn zoon is dit ook niet goed en ik werd er zelf ook moedeloos van. Daarom accepteer ik het standpunt van de school en ga nu een school zoeken voor mijn zoon waar ze het wel weten zodat hij over een paar jaar een diploma kan halen op zijn niveau. Leermatig is hij slim genoeg. Hij zou havo kunnen doen maar door zijn sociaal/emotionele handicap komt het niet zo goed uit de verf.

Ik vind het jammer maar het heeft geen zin door te modderen als het hier niet lukt. Mijn zoon vindt het ook niet echt leuk natuurlijk maar op school zelf vindt hij het ondertussen ook allang geen partytime meer dus het heeft er niet erg ingehakt. Het is op zich een spontaan, vrolijk, leergierig kind. Tuurlijk is hij niet altijd zo. Hij heeft een andere kant en daar loopt het nu op vast. Het is beter een nieuwe weg in te slaan.



Ik vind het knap dat je zoveel moeite hebt gedaan met al die therapieën. Vier jaar geleden ben ik daar ook mee bezig geweest om een geschikte te vinden. Na twee intakegesprekken bij twee verschillende therapiegroepen heb ik er de brui aan gegeven. Bij de ene hadden ze een heel strak fulltimeschema waar ik niet aan kon voldoen omdat ik wel weer thuis wilde zijn als mijn zoon uit school kwam. Bovendien vond ik van 9 tot 5 elke dag veel te zwaar. Ze wilden daar geen concessies in doen dus ging het wat mij betreft over. Bij de andere intake begonnen ze in mijn jeugd te graven. Waarom ik bepaalde dingen op mijn zeventiende had gedaan terwijl ik daar zat als 29-jarige en echt niet meer zat met die oude koeien uit de sloot. Ze vonden me daarom emotioneel te stekelig omdat ik daarbij aangaf dat ik niet wilde dat we gingen graven in mijn jeugd maar in het hier en nu gingen kijken wat ik praktisch gezien kon doen om een en ander te verbeteren. Ik werd voor die therapie afgewezen. Daarna besloot ik het zelf te doen omdat ik het op de medicatie aardig goed redde.



Op het moment dat je je stereo verkocht, had je daar een plausibele reden voor en als ze je bij marktplaats niet hadden belazerd, was er niks aan de hand geweest, toch? Echt jammer dat je de verkeerde hebt getroffen. Het geeft zeker een knauw in het vertrouwen van je medemens. Logisch toch! Maar heel vaak gaat het ook wel goed. Je hebt simpelweg domme pech gehad.



Ik begon zelf pas na tien jaar aan medicatie maar ik wist ook nooit dat ik voldoende kenmerken had om als borderliner met dhysthyme stoornis gediagnosticeerd te worden. Ik wist helemaal niks af van persoonlijkheidsstoornissen. Vier jaar geleden heb ikzelf, toen nog geen diagnose, aan de huisarts om medicatie gevraagd. Om de aanvraag te overbruggen voor een onderzoek bij psychiatrie. Helaas hielpen die niet en werd het er alleen maar erger van. Eenmaal bij de psychiater werden die pillen afgepakt en kreeg ik efexor. Daar ben ik enorm mee op vooruit gegaan. Ik zag weer een toekomst en ik zag weer licht, zeg maar.

Ik gebruik ze nu nog en ik krijg ze met name voor mijn depressie. Voor mijn borderline slik ik niks maar die is wel degelijk enorm afgezwakt. Vooral ook omdat die nauw samenhing met de chronische depressie.



Intiem, het geeft toch niet dat je het eerst 100x hebt afgewezen. Je begint toch ook niet zomaar aan zoiets. Je wilt toch eerst van alles geprobeerd hebben voor je beslist dat het toch handig of verstandig kan zijn? Soms moet je er eerst naartoe groeien.

Welke medicatie het beste is, kun je alleen in samenwerking met je psychiater bepalen. Het hangt van je problematiek af, in hoeverre je waar 'last' van hebt. De psych weet dan wel wat voor medicijn daar het beste bij past. Zelf heb ik toen weinig vragen gesteld. Was er in die tijd niet zo best aan toe en liet alles maar over me heen komen. Wat je ook kunt doen, is er gewoon blanco heen gaan en afwachten hoe het gesprek loopt. Tijdens komen vaak ook wel vragen bij je op en als je achteraf nog vragen blijkt te hebben, kun je natuurlijk altijd even bellen voor de antwoorden. Alvast succes daar.

Lieve robin,



ik weet niet of dagbehandeling hetzelfde is als deeltijd. Dat verschilt per locatie denk ik. Ik heb dagbehandeling gevolgd in Nijmegen bij de GGZ. Maar je kunt ook ongeveer hetzelfde volgen bij het CWI ziekenhuis en het Radboud ziekenhuis (ook allebei in Nijmegen). Ik heb geen flauw benul wie er waarom bij de ene danwel de andere aanbieder dag/deeltijdbehandeling volgt. Het zal wel met je doorverwijzer en/of problematiek te maken hebben?

De problematiek bij de GGZ (waar ik zat) was iig heel divers, van mensen met psychoses tot ex alcohol/drugs (e.d.), scizofrenie, borderline, maar ook neurotische trekken tot aan overspannenheid. Dus de zwaardere tot en met de lichtere etiketten, zolang je maar (flink) was vastgelopen in je leven...en de therapien die je kreeg waren vanalles:

creatief, sport (PMT), directief, cognitief, sociaal, lijf, psychiater of individuele aanvullende therapie en dat allemaal voor 3 maanden + (max.) 2 x 9 maanden = totaal max. 21 maanden 4 dagen per week en dan evt. nabehandeling (maar daar was je 'maar'2 dagdelen voor kwijt).

Dus al met al redelijk full time baantje die therapie...



Robin, ik kan je niet goed helpen met bevestigen, want ik ben zelf nog zo dubbel in wat ik voel. Ik kan je wel vertellen dat ik me bij wijze van eergisteren nog verschrikkelijk alienated heb gevoeld en vandaag kan ik beweren/voelen dat er niks aan het handje is. Zolang ik niet leef wat ik voel (daarmee bedoel ik te zeggen, zolang ik er niet middenin zit), is er ook geen connectie met dat gevoel. Snap je een beetje wat ik bedoel?

Vandaag kan ik me 100% normaal voelen, morgen kan ik het idee hebben dat ik haast klaar ben voor het gesticht (nu ja, zo vaak voel ik dat dan weer niet, dat was meer vóór de dagbehandeling). Maar mijn gevoel over mezelf kan wel ontzettend verschillen.



Zelfs als ik de diagnostische criteria lees over borderline op zichzelf. Soms lees ik dat en herken ik niks en soms herken ik heel veel. Komt ook omdat ik mezelf zo slecht lijk te kennen. Want soms denk ik dat ik ben wie ik ben aan de buitenkant, terwijl als ik me heel kwestbaar voel en daar ook connectie mee heb (weet dat ik me kwestbaar voel ipv geen connectie hbben met mezelf) ik een heel ander iemand lijk te zijn. Vroeger dacht ik dat ik heel zelfverzekerd was. Inmiddels heb ik ervaren dat ik heel onzeker ben (ergens, vraag me niet waar). Tot een paar maanden geleden dacht ik dat ik niet aan angsten leed. Teriwjl ike r in de afgelopen maanden achter ben gekomen dat ik heel veel angst heb. Maar als je niet weet hoe je jezelf moet interpreteren en alleen maar weet wie of wat je bent op het moment dat je je prsenteert naar de buitenrwereld....



Ach, pfffff, VEEEEELS te ingewikkelde materie om uit te leggen. Het komt er op neer dat de buitenwereld en de binnenwereld nogal verwarrend in elkaar overlopen en je soms denkt dat je de buitenkant bent. Terwijl die buitenkant juist een tegenovergestelde kan zijn van de binnenkant. Alleen weet of voel je dat op dat moment zelf niet. Deze kunnen elkaar erg snel afwisselen.

Ehm, ik had het opgevat als dat ik op dit topic nieuw ben. Geen andere naam dus



Vervelend dat het helemaal niet lekker gaat. Uiteraard herken ik de stemmingswisselingen en gedachtenwisselingen nog uit het verleden.

Het is zo vermoeiend dat gejojo met je emoties.

Zelf heb ik dus de ervaring dat die stemmingswisselingen zo sterk afzwakten dat je wel kunt spreken van een stabiele emotionele belevingswereld. Natuurlijk zal het nooit helemaal uit te vlakken zijn. Medicatie doet veel maar is geen wondermiddel. Het is slechts een middel dat meewerkt om het wat makkelijker voor je te maken je staande te houden.



Toen ik mijn bericht postte, had ik helemaal niet gezien dat er nog berichten tussen waren gekomen. Dat krijg je als je zo lang doorwauwelt met je eigen bericht haha.

quote:Maar mijn depressieve gevoelens zijn wel afgenomen. Helaas mijn agressieve gevoelens toegenomen. Beetje meer van hetzelfde maar dan in een andere vorm, ik weet het niet?



Het lijkt een proces. Waar eerst de depressie de voorhand had, was je eerst te down om voor jezelf op te komen en nu dat minder is geworden, krijgen boze gevoelens de overhand omdat je het zat bent dat men over je heenwalst?

quote:En ik ben ook verdrietig, wil zo graag een gewoon leven en gewoon werken etc.

Ik snap het heel goed. Heb soms ook van die momenten en andere keren heb ik totale vrede met hoe het gaat en denk ik, joh, je bent al zover, wees tevreden met wat je nu hebt en wat allemaal nog komt, is mooi meegenomen.

Mijn psychiater zei ooit tegen mij: ook een borderliner kan nog een mooi leven hebben. Dat is natuurlijk prachtig maar het geeft wel aan dat het niet vanzelfsprekend is. Daar zal hard voor gewerkt moeten worden, dag in dag uit. Wat dat betreft, moeten borderliners dubbel zo hard hun best doen om hetzelfde leven te krijgen als wat iemand zonder deze stoornis zou kunnen bereiken. Dat is nu eenmaal zo maar accepteren is niet eenvoudig, nee.

Hallo,Ik merk dat ik echt last heb van stemmingswisselingen, van depressief tot agressief, van hyper tot intens moe en ga zo maar door. Gisteren werd ik wakker en ik voelde me zo hyper en tegelijkertijd zo rot, dat ik een paar oxazepams genomen heb en de hele dag geslapen heb. Dat het dan mooi weer is buiten irriteert me alleen maar, ik heb dan liever dat het donker is en regent. Vanochtend voelde ik me gelukkig een stuk beter en rustiger (voor hoelang???) Bij mij is het dus absoluut niet zo dat ik depressief word van slecht weer, eerder van mooi weer. Raar he?