Hoe lang relatie voor beginnen met kinderen

Voor mij geldt. Ik "wist" het meteen. Geloof echter ook dat als je niet bewust met je relatie bezig bent, het mis kan gaan. Ik heb echter de keuze gemaakt voor mijn man. Ik weet gewoon dat de basis goed is. Zoals in elke relatie zijn er periodes dat we elkaar iets minder interessant vinden. Zo'n periode hebben we nu bijvoorbeeld, maar we weten allebei dat het erbij hoort, en dat we weten dat we bij elkaar horen. Door drukte met werk en kind leven we op dit moment af en toe een beetje langs elkaar heen. Dat merkten we allebei, en om te voorkomen dat het verder gaat maken we bewuster tijd voor elkaar vrij.

hm, misschien wel erg richting offtopic. Sorry!

quote:fluffychuzzle schreef op 08 augustus 2008 @ 21:40:

De rust heb ik toen teruggevonden en die is er nog steeds. Na Tessa hebben we die periode niet gehad. Ik wijt het dus maar aan horrormonen en het wennen aan samen het ouderschap aangaan.Fijn om te horen. Goed dat jullie het te boven zijn gekomen!

quote:Mevrouwdekees schreef op 08 augustus 2008 @ 22:31:

[...]





Tja dat lijkt me dus eigenlijk vrij logisch van wel, daar zal het verschil hem denk ik wel inzitten. Ik geloof oprecht dat relaties die nog maar een paar maanden duren écht nog alle kanten uit kunnen en dat de kans dat het de verkeerde kant is groter is naarmate je er meer stress opzet. Ik vind het wel leuk om ook de andere kant van de medaille te horen(vrouwen die heel gelukkig zijn met een man waar ze in no-time zwanger van waren). Ik ben het echter eens met de poster (naam ff kwijt) die zij dat ze er honderd procent zeker van wilde zijn en iemand door en door kennen zodat zélfs als de relatie ooit op zou zijn hun gezamelijke verantwoordelijkheid als ouders goed zou blijven. Tja misschien hang ik daar wel te veel aan op?





Ik had net een reactie getypt op de post van Krokusje, maar die had ik weer gedelete. Maar vooruit, ik post 'm toch nog: Mijn ervaring is namelijk dat júist toen we nog maar net bij elkaar waren en er een zo grote verandering plaatsvond (in ons geval: van de ene op de andere dag van onbezorgdheid naar uitzichtloos ziek), we ons veel bewuster waren van de gevaren die dat voor onze relatie opleverde. We zaten nog in de opbouw-fase en omdat die in gevaar dreigde te komen, werden we gedwongen om veel bewuster aandacht voor elkaar vrij te maken. Precies zoals Krokusje omschrijft.



Nu we weer zo'n verandering doormaken, door de komst van ons kind, valt me op dat we allebei onze relatie voor veel vanzelfsprekender aannemen. We hebben ditmaal níet bewust tijd voor elkaar vrijgemaakt zoals we dat toen gedaan hebben. We zijn elkaar nu veel meer kwijtgeraakt dan toen er -vanwege gebrek aan duur- veel minder wás om kwijt te raken. Niet omdat we laks zijn in het onderhouden van onze relatie: integendeel, we zijn ons er altijd zeer van bewust geweest dat een relatie iets is waar je energie in moet blíjven steken. Maar van mij uit toch ook wel omdat ik weet dat hij er toch wel is, dat is hij namelijk al zeven jaar.



Zekerheden krijg je nooit in het leven. Zelfs mijn idylle kan als een zeepbel uit elkaar spatten, na een maand, na een jaar, na tien jaar... Maar ik denk niet dat het per definitie slecht is als je juist in de beginfase, als je allebei bereid bent je schouders eronder te zetten en als je nog niet vast zit in sleetse patronen (die in élke relatie hun plek vinden op den duur), besluit om je leven dan nog maar een stapje verder op z'n kop te zetten samen met iemand met wie je denkt de hele wereld aan te kunnen. Aan beide situaties zitten voor- en nadelen. Ik heb voor wat betreft het krijgen van een kind natuurlijk alleen maar ervaring met de situatie van de langere termijn. Maar ik zie heel duidelijke parallellen met die andere zeer ingrijpende gebeurtenis die in ons leven heeft plaatsgevonden, aan het prille begin van onze relatie. Op allebei de momenten had zo'n ingrijpende gebeurtenis een breekpunt kunnen creëren en ik denk dat de redenen bij het ene moment meer of minder waard zijn (verantwoordelijker of onverantwoordelijker zijn) dan de ander.



Tot zover mijn bescheiden mening.

Heb ook niet alles gelezen, dus dit is alleen een antwoord op de vraag van TO.



Afgelopen maart ben ik zwanger geworden en in april waren we 12 jaar bij elkaar. Weer eens iets anders dan na een paar maanden:-). Wij horen dus tot de groep 'slome'beslissers. Haha.

Voelt overigens prima, want we zijn wel al twaalf jaar bij elkaar, maar ik ben nu 'pas'29.

We hebben over elke stap in onze relatie lang gedaan. Komt denk ik omdat we al op zo'n jonge leeftijd hebben leren kennen.

quote:Zwieber schreef op 08 augustus 2008 @ 19:43:

Tuurlijk mag je jaren wachten met kinderen maar is het echt een factor waardoor je relatie meer kans van slagen heeft?

Dat is toch niet het enige waar het omdraait, een relatie draait toch niet uiteindelijk om voortplanten en de planning daarvan. Lang samen zijn zonder kinderen kan gewoon heel fijn zijn. Het geeft je meer vrijheid en tijd om aan je partnerschap 'te werken' ipv direct de schakel naar het ouderschap te moeten maken.



Dat weet ik dus niet. Wij hebben heel bewust gekozen voor snel een kleine vanwege mijn carriere (ik zag het echt niet zitten om midden in mijn promotie onderzoek zwanger te zijn of erger nog: zo'n promovenda te zijn die stresst en snel klaar wil zijn omdat haar biologische klok tikt en ze nog een kind eruit moet persen). Tussen afstuderen en starten promotie was gewoon het handigst. En het was heel snel raak, dat ook. Maar ik denk eerlijk gezegd dat als we een jaar hadden gewacht het voor onze relatie weinig uit had gemaakt.

Een jaartje extra relaxed en rustig samen zijn, doen en laten wat je wilt, reisje maken. Het is maar wat je zelf fijn vindt.



En natuurlijk doe je veel meer leuke romantische dingen als je alleen met zijn tweeen bent want dan kan dat gewoon wat makkelijker. Maar juist omdat onze relatie zo vers was hebben wij dit element niet verslonst toen de kleine er was, iets wat ik wel veel om me heen zie gebeuren bij stellen die lang gewacht hebben.

Weer het voorbeeld van mijn broer, meer dan 10 jaar samen en zie geen 'verslonsing' optreden. Ik denk eerlijk gezegd dat het laten verslonsen van een relatie niet afhankelijk van de duur is, maar van het soort relatie en de partners zelf.



En ja, je kan dus wel weten dat je gelijk de ware hebt getroffen. Je denkt toch niet dat er al millennia boeken en liederen, poezie en films worden geschreven/gemaakt over iets wat niet bestaat? Maar als je het niet meegemaakt hebt, dan begrijp ik heel goed dat je sceptisch bent want het klinkt gewoon te mooi voor woorden.Je trekt de conclusie dat het niet geloofd zou worden, of dat het niet door een ander is meegemaakt allemaal. Niet voor anderen denken. Ik geloof wel in instant grote liefde, maar dit hoeft niet het babyproces te versnellen. Ik vind het zelf stiekem veel romantischer als geliefden eerst lang samen zijn en veel samen meemaken, doen en samen bepaalde ontwikkelingen doormaken met alleen elkaar. Ik vind het veel meer bijzonder om te zien dat mijn broer een kind kreeg na zo lang al een relatie te hebben. De komst van een kind vind ik veel specialer, dan dat ik bij veel stellen zie die binnen een jaar samenwonen en zwanger zijn. Ik heb daar een minder speciaal gevoel bij. Maar dat is gewoon heel persoonlijk. Het blijft een persoonlijke keuze, eigen beleving en je eigen gevoel.



En al die boeken, liederen en poezie, ze hebben vaak een minder mooi einde dan 'ze leefden nog lang en gelukkig.' Er is meer aan hartezeer geweid dan aan de ware liefde. Hoe zou dat nou komen...

quote:arwen173 schreef op 08 augustus 2008 @ 20:56:

alhoewel ik dus ook snel zwanger ben geraakt en we 2 1/2 jaar na onze ontmoeting 2 kinderen hadden, speelt voor mij niet echt zo dat idee van dit is de ware en dit voelt goed voor altijd. Het voelde (voelt) zeker goed, maar ik had ook zoiets van, tja, mensen gaan na 50 jaar nog uit elkaar, voor mij is het belangrijk dat het nu goed voelt en dat ik er nu vertrouwen in heb, en dat was zo en is nog steeds zo. Ik heb heel sterk een instelling van ik leef nu en iets moet nu goed voelen en morgen zien we wel weer verder. Onverantwoordelijk? kan, maar ondertussen zijn we 3 jaar verder en erg gelukkig. Ik geloof niet zo in eerst jaren samen leven om erachter te komen dat het toch niet werkt of juist wel. Waarmee ik niet wil suggeren dat ik er morgen makkelijk mee zou stoppen als het niet meer goed voelt. Als je eenmaal kinderen hebt samen, moet je ook je uiterste best doen om samen te blijven. vind ik dan.Tja, ik vind een "ik leef nu en iets moet nu goed voelen en morgen zien we wel weer verder" niet verantwoordelijk genoeg als het gaat om mijn kinderen. En het is ook niet mijn instelling als het aankomt op het huwelijk trouwens. Voor mij zijn dat keuzes voor het leven. Dus erachter komen dat het niet werkt, na 1 of na 50 jaar, is voor mij geen optie. En dan kun je toch maar beter verdraaid zeker zijn, lijkt me, van elkaar. Op basis van meer dan alleen de emoties van de eerste momenten en juist en vooral op basis van wat daarna komt.

quote:Mevrouwdekees schreef op 08 augustus 2008 @ 22:31:

[...]





Tja dat lijkt me dus eigenlijk vrij logisch van wel, daar zal het verschil hem denk ik wel inzitten. Ik geloof oprecht dat relaties die nog maar een paar maanden duren écht nog alle kanten uit kunnen en dat de kans dat het de verkeerde kant is groter is naarmate je er meer stress opzet. Ik vind het wel leuk om ook de andere kant van de medaille te horen(vrouwen die heel gelukkig zijn met een man waar ze in no-time zwanger van waren). Ik ben het echter eens met de poster (naam ff kwijt) die zij dat ze er honderd procent zeker van wilde zijn en iemand door en door kennen zodat zélfs als de relatie ooit op zou zijn hun gezamelijke verantwoordelijkheid als ouders goed zou blijven. Tja misschien hang ik daar wel te veel aan op?Misschien ben ik nu echt de romanticus aan het uithangen hoor maar ik denk dat als je de ware gevonden hebt de relatie in principe moet lukken, of je nou tien jaar wacht met kinderen of niet, puur en alleen omdat het de ware is. Als het niet de ware is, is de kans groot dat de relatie mislukt, ofwel in het begin ofwel na verloop van tijd.

quote:Carlice schreef op 09 augustus 2008 @ 00:36:

[...]



Je trekt de conclusie dat het niet geloofd zou worden, of dat het niet door een ander is meegemaakt allemaal. Niet voor anderen denken. Ik geloof wel in instant grote liefde, maar dit hoeft niet het babyproces te versnellen. Helemaal mee eens. Alleen werkte het bij mij in de praktijk toevallig wel zo. Wat me dus verraste omdat ik voor mister Zwieber echt geen plannen had om op zo'n korte termijn aan de kids te gaan. Ik vind het zelf stiekem veel romantischer als geliefden eerst lang samen zijn en veel samen meemaken, doen en samen bepaalde ontwikkelingen doormaken met alleen elkaar. Ik vind het veel meer bijzonder om te zien dat mijn broer een kind kreeg na zo lang al een relatie te hebben. De komst van een kind vind ik veel specialer, dan dat ik bij veel stellen zie die binnen een jaar samenwonen en zwanger zijn. Een komst van een kind is natuurlijk altijd bijzonder, ik denk inderdaad dat dit meer je gevoel is. Ik heb daar een minder speciaal gevoel bij. Maar dat is gewoon heel persoonlijk. Het blijft een persoonlijke keuze, eigen beleving en je eigen gevoel.



En al die boeken, liederen en poezie, ze hebben vaak een minder mooi einde dan 'ze leefden nog lang en gelukkig.' Er is meer aan hartezeer geweid dan aan de ware liefde. Hoe zou dat nou komen... Omdat dat natuurlijk gaat over de onbereikbare ware liefde....En al die leuke dingen waar je het over had, die hebben wij ook gedaan. En die langje reizen, ja, wij hebben dat niet aan het begin van onze relatie gedaan maar onze kleine is groot als wij nog heel jong zijn. Als hij 15 is ben ik pas 37. Tijd genoeg om dan grote reizen te maken. Sommigen beginnen dan pas aan kinderen en die van mij is dan al puber! Dus ik denk niet dat ik wat mis hoor. hoogstens het niet in de juist volgorde doe. Overigens mag ik komende jaren genoeg rond reizen voor mijn werk dus dat mis ik ook niet. En mister Zwieber en de kleine mogen als ze willen gewoon mee.

quote:Missdemeanor schreef op 09 augustus 2008 @ 07:46:

[...]





Tja, ik vind een "ik leef nu en iets moet nu goed voelen en morgen zien we wel weer verder" niet verantwoordelijk genoeg als het gaat om mijn kinderen. En het is ook niet mijn instelling als het aankomt op het huwelijk trouwens. Voor mij zijn dat keuzes voor het leven. Dus erachter komen dat het niet werkt, na 1 of na 50 jaar, is voor mij geen optie. En dan kun je toch maar beter verdraaid zeker zijn, lijkt me, van elkaar. Op basis van meer dan alleen de emoties van de eerste momenten en juist en vooral op basis van wat daarna komt.ik heb die instelling omdat de enige zekerheid die je hebt in het leven het moment van nu is, morgen kan alles anders zijn. En in princip is mijn keuze voor het huwelijk en voor kinderen er ook een voor het leven, maar ik hou me daar nu niet mee bezig of ik over 25 jaar nog getrouwd ben, ik denk het wel, ik hoop het ook, maar zeker weten doe ik het niet. Ik geloof namelijk niet in toekomst kijken of kunnen voorspellen of ik over 10 jaar nog net zo zeker ben van mijn zaak als nu. Ik ga er wel van uit, maar weet het niet, er kan morgen ineens zoveel gebeuren waardoor alles anders is, en dan zien we wel weer verder.

toen ik een blik op Meiroosjeman wierp wist ik gelijk dat ik met hem wilde trouwen en kinderen krijgen. dat was wederzijds.

maar...meiroosjeman zat met veel emotionele problemen die opgeknapt moesten worden. En dus hebben we gewacht. We zijn na een jaar gaan samenwonen,om te proberen. En weer gewacht.toen getrouwd.



Het is vreemd...aan de ene kant is het 'not done' om na te denken of het wel 'verstandig' is om nu/snel aan kinderen te beginnen.

'als het goed voelt dan...'

aan de andere kant..als het mis gaat, krijg je juist hele ladingen commentaar over je heen ' jaaaa, maaaar. .je had toch kunnen bedenken dat....'



conclusie: je kan het nooit goed doen.



Persoonlijk vind ik het beter om wat te wachten. Het is hierboven al genoemd, je kunt idd opslag verliefd worden, het is echter nog maar de vraag of je iemand echt "kent' na een dag, een maand, een half jaar. Mensen kunnen je onaangenaam verrassen. de verliefdheidshormonen houden, meen ik, 36 maanden aan. in die hele tijd ben je niet helemaal met je koppie erbij. is het dan wijs om aan kinderen te beginnen? ik vind van niet. Ik ben nog steeds blij ,dat wij verstandig zijn geweest en eerst puin hebben geruimd, aan beide kanten.



maar zoals gezegd.. je kan het nooit goed doen, in de ogen van een ander. zolang je bereid bent om de consequenties te dragen van je beslissingen en niet een ander of de maatschappij op laat draaien voor je 'vergissingen' : doe datgene waarvan jij denkt dat het goed is

quote:Zwieber schreef op 09 augustus 2008 @ 08:40:

[...]

En al die leuke dingen waar je het over had, die hebben wij ook gedaan. En die langje reizen, ja, wij hebben dat niet aan het begin van onze relatie gedaan maar onze kleine is groot als wij nog heel jong zijn. Als hij 15 is ben ik pas 37. Tijd genoeg om dan grote reizen te maken. Sommigen beginnen dan pas aan kinderen en die van mij is dan al puber! Dus ik denk niet dat ik wat mis hoor. hoogstens het niet in de juist volgorde doe. Overigens mag ik komende jaren genoeg rond reizen voor mijn werk dus dat mis ik ook niet. En mister Zwieber en de kleine mogen als ze willen gewoon mee.



dat bedoel ik dus, dat ouders moeten overtuigen dat zij ook wel die dingen kunnen doen of gaan doen. Maar met een kind van 15 ga je dat nog steeds niet doen, je bent gebonden aan schoolvakanties. Je zegt niet tegen iemand van 15: he doei schat wij zijn drie maanden rondreizen in midden Amerika. Je laat een iemand van 15 niet 3 maanden alleen thuis achter als hij zijn proefwerkweek moet doen. Misschien als je kind boven de 20 is ga je hem zo lang 'alleen' laten. En dan nog als je weg bent, neem je contact op met het thuisfront, hoe gaat het met de studie, eet je wel goed etc. Je bent nooit vrij. Ik wil niet reizen als ik 37 ben of 40, ik wil dat nu doen, nu ik 'jong' ben. Ik wil niet al die dingen hoeven opschuiven naar 'later'. Dat er toch hoogst waarschijnlijk nooit meer van komt. Want dan wil je weer niet zo lang wegblijven van de evt. kleinkinderen. Je bent gebonden en nooit meer vrij. Nu roepen de meeste ouders heel hard dat ze niet meer anders zouden willen. Prima, ieder wat wils.

Ik heb nergens gezegd: jij kan dat niet doen. En toch meen je hier je zaak te moeten verdedigen, dat je heus wel aan leuke dingen toekomt etc. Dat bevestigt mijn vermoeden, dat dit juist als ouder wat tegenvalt. En dat dat dus toch wel balen is, maar niets meer aan te doen. En dan naar de buitenwereld heel hard roepen, dat het allemaal wel kan. Je hoeft mij niet te overtuigen, maar blijkbaar wel jezelf. Ouderschap houdt nou eenmaal beperkingen in. Dat is toch niet zo moeilijk om toe te geven?

Wij waren ruim 6 jaar samen toen dochter kwam, ookal waren we nog maar 22 en 27 toen ze geboren werd.

Ik geloof overigens niet in 'de ware' of meer van dat soort onzin.

Overigens heb ik maar 2x in mijn hele leven bij mensen gedacht 'jeetje, dat is snel'. Dat ging om een vriendin van mij die op haar 18e na 6 maanden verkering trouwde en binnen 3 maanden daarna zwanger was en vlak na de 1e weer. Inmiddels zijn ze 3 kinderen en een scheiding verder en ze is net zo oud als ik (25). Laatste kind is zelfs verwekt toen ze al gescheiden waren.



En een kennis van mij die zijn vriendin ontmoette op zijn 20e, 3 maanden later verloofd was en 1 jaar nadat ze elkaar kenden zwanger en getrouwd waren. Dat vind ik gewoon érg snel op die leeftijd. Het kan best goedgaan hoor, en ik wens ze alle geluk, maar ik snap de haast niet zo.

carlice, ouderschap houdt zeker beperkingen in, althans vind ik wel, alleen die wegen niet op tegen wat je ervoor terug krijgt. En bovendien, ik was 33 toen eerste dochter kwam, en had toen al een jaar of 13 veel gereisd, samengewoond, alleen gewoond, gewerkt, studies gedaan, in het buitenland gewoond etc. Was wel toe aan huisje boompje en beestje en beperkingen.

Ik zie het ouderschap helemaal niet als een beperking.



Ik heb nooit de behoefte gehad om veel te reizen of om van alles te doen, ik deed gewoon steeds waar ik zin in had. Ik heb mijn hele leven nog voor me, alles wat ik wil doen kan ik nog, met of zonder kinderen.



Ik vind het zo'n onzin dat je van alles gedaan moet hebben voordat je aan kinderen begint, alsof je leven dan eindigt. Je moet nou eenmaal keuzes maken in je leven en de angst om voor iets definitiefs te kiezen is tegenwoordig heel hip. Je moet vooral véél dóen en beléven en geníeten van alles. Alsof dat niet gaat als je kinderen hebt of getrouwd bent. Ik heb niet het idee dat ik iets mis. En dat is het volgens mij tegenwoordig, de angst om iets te missen. Ik snap dat nooit zo.

ik heb die behoefte wel heel sterk eowynn, om veel te reizen en vaak lang weg te gaan, maar dat doe ik nu niet en dat vind ik niet erg, maar wel jammer. Dat vind ik overigens de enige beperking, alhoewel ik savonds ook niet meer veel de deur uit ga om af te spreken met vriendinnen en dat deed ik voor de kinderen wel heel vaak en veel, ook een beperking. Ook niet erg, maar wel anders dan vroeger.

Ik vind nog steeds dat ik alles kan doen wat ik wil, maar dat dóe ik al. En de dingen die ik nu niet doe doe ik misschien later nog eens, maar op dit moment zou ik echt niet anders willen. Soms is het wat ingewikkeld dat ik een ander leven heb dan de meeste 25 jarigen, maar ik trek gewoon mijn eigen plan.

En trouwens, ik vind het niet nodig om 10 jaar te wachten als je toch graag kinderen wilt, alleen om te kijken 'of het wel werkt'. Of relaties werken of niet is een kwestie van investeren. Ook een relatie van 10 jaar kan verkeerd gaan. Júist een relatie van 10 jaar staat denk ik enorm onder spanning als hij overhoop gegooid wordt door kinderen. Het lijkt me eigenlijk best lastig als je al 10 jaar samen bent, jaren getrouwd, al jaren een bepaald ritme hebt en dat wordt opeens overhoop gehaald.



Bij mijn man en mij was het zo dat alles nog enorm veranderde, we waren wel lang samen maar net getrouwd, woonden pas samen, alles was nog in ontwikkeling en ik heb weleens het idee dat de kinderen daar gewoon in mee gingen, we waren nog niet gewend aan een bepaalde ritme samen.

eowynn, is dat wel echt zo? zonder kinderen had jij nu veel makkelijker kunnen werken en je studie af kunnen maken. Natuurlijk wegen kinderen niet op tegen een baan, althans, dat mag ik hopen, maar het is wel een soort van beperking. Ik doe dus nu niet alles wat ik wil, omdat ik kinderen heb en die het belangrijkste vind. Daarom vind ik het ook niet erg om dingen te laten of anders te doen, maar het is niet zo dat ik nu alles doe wat ik ook zou doen zonder kinderen.

dat is trouwens inderdaad zeker waar denk ik, wij hadden ook nog geen ritme of patroon samen, dat is ook meer gekomen met de komst van een kind. Bij langere relaties kan het inderdaad ineens zo anders zijn, dat het alleen daarom al niet werkt.

Qua werken is het wel lastiger nu idd, dat zat ik ook net te bedenken, maar aan de andere kant lees ik hier ook genoeg vergelijkbare verhalen van vrouwen die 10 jaar ouder zijn.



En ik zou als ik geen kinderen had andere dingen doen misschien, maar die dingen wíl ik over het algemeen nu gewoon niet, want ik ben met iets anders bezig. Het wordt wat anders als je steeds denkt 'was ik nu maar aan het reizen, zonder kinderen had ik dat gedaan en nu kan het niet'.

Ik ben 9,5 jaar samen met mijn vriend (ik ben nu 28 en hij is 32), we wonen 9 jaar samen en hebben een dochtertje van 7 maanden. Ik wist wel meteen dat ik met hem kinderen wilde, maar was nog niet aan kinderen toe. En ondanks dat we al zo lang samen waren en ons eigen ritme hadden, is het helemaal goed gegaan. Beter dan we ooit hadden kunnen verwachten zelfs! Maar dat komt waarschijnlijk ook doordat we nu een redelijk makkelijk kindje hebben.