Relaties
alle pijlers
Eert uw vader en uw moeder, het 6e gebod.
donderdag 5 juni 2008 om 13:41
Wat een moeilijk onderwerp vind ik dit.
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
maandag 10 november 2008 om 20:35
maandag 10 november 2008 om 21:40
Zo, megalange werkdag vandaag, van 8.00 tot 20.00.
Vanavond kom ik de bank niet meer af….
Zal met mijn laatste krachten (veel gevoel voor drama!) eens even proberen te reageren.
GL, fijn dat het gisteren goed ging maar jammer dat het nu zo in de lucht hangt.
Feli, wat een goed bericht, daar word ik dan weer blij van…
Hanke, wat goed dat je gebeld hebt! Ik ben heel benieuwd wat je nou precies gezegd hebt, laat je me dat nog weten?
En bedankt voor je lieve woorden, maareh…nu heb je Artemis nieuwsgierig gemaakt en kan ik straks op de meeting alleen nog maar tegenvallen
Artemis en Julus, fijn om jullie weer te lezen. Ik vroeg me net af waar jullie gebleven waren.
En MissMara, hoe gaat 't met jou of eigenlijk jullie?
Zusje, die "gezonde" spanning voel ik ook. Ik ben heel benieuwd naar iedereen maar vind het ook eng.
Face, jammer dat het slapen nog niet zo wil lukken. Verder klinkt het wel alsof je flinke sprongen maakt. Goed zeg!
Zusenzo, welkom hier.
En een dikke voor iedereen
Vanavond kom ik de bank niet meer af….
Zal met mijn laatste krachten (veel gevoel voor drama!) eens even proberen te reageren.
GL, fijn dat het gisteren goed ging maar jammer dat het nu zo in de lucht hangt.
Feli, wat een goed bericht, daar word ik dan weer blij van…
Hanke, wat goed dat je gebeld hebt! Ik ben heel benieuwd wat je nou precies gezegd hebt, laat je me dat nog weten?
En bedankt voor je lieve woorden, maareh…nu heb je Artemis nieuwsgierig gemaakt en kan ik straks op de meeting alleen nog maar tegenvallen
Artemis en Julus, fijn om jullie weer te lezen. Ik vroeg me net af waar jullie gebleven waren.
En MissMara, hoe gaat 't met jou of eigenlijk jullie?
Zusje, die "gezonde" spanning voel ik ook. Ik ben heel benieuwd naar iedereen maar vind het ook eng.
Face, jammer dat het slapen nog niet zo wil lukken. Verder klinkt het wel alsof je flinke sprongen maakt. Goed zeg!
Zusenzo, welkom hier.
En een dikke voor iedereen
dinsdag 11 november 2008 om 07:34
Goedemorgen,
Hanke,
Goed dat je dingen zegt die er gezegt hebben (je vriendin bellen).
Het zijn stappen vooruit naar een fijner jij.Dingen die je dwarszitten en kunnen zeggen is een stap voorwaarts en geeft je een beter gevoel vanbinnen.
Klaart en lucht je onbestemde gevoel op.
Fijn dat het verder goed gaat en je hartelijk ontvangen word door je kersverse moedervriendin.
Feli, fijn dat je beweging voelt.Dingen op hun plaats komen nav. je woedeuitbarsting.Soms heb je heel naar te zijn/doen om idd. bij jezelf te komen en te ervaren dat het mag/moet zelfs en wegen vrijmaakt voor wat er in je omgaat.
Goldielocks.
Dapper dyt je bent gegaan,teleurstellend en mss. te voorspellen dat het vooral koetjes en kalfjes hebben te blijven omwille van de goede orde.
Jij je er enigszins belemmerd onder blijft voelen,het zo graag naast je zou willen leggen en zeggen bekijk het maar dan.
Acceptatie van je moeders geheel.Dat kost tijd.
Zusenzo,
Ik kan je wel volgen.
Het is ook zo dat je ouders op hun beurt meenden er goed ana te doen.
Het heeft in feite 2 waarheden.Zij dehunne jij de jouwe.
Wel fijn dat je ondaks het gebeuren contact wilt blijven onderhouden.
Als jou dat goed doet is dta okee m.i.
Ik herken het wel.
Ik heb dat ook ondanks alles wil ik ze niet bannen uit mijn leven.Waarom zou ik.
Het zijn je ouders en hadden het beste met je voor.
Iedereen doet wat hij/zij denkt datr goed is.En een ieder heeft dara zo zijn/haar fouten in.
Blijven communiseren is een heel belangrijke favtor in deze,kunnen en mogen zeggen wat er jou dwars zit.Hetzij je ouders hetzij anderen.
Dat je gehoord word is al heel wat.
Helaas worden sommigen tot op de dag van vandaag niet gehoord en dat is pijnlijk.
Dan heb je voor jezelf conclusies te trekken dat het niet anders is en jij je best hebt gedaan.
En te accepteren dta er niet meer in zit.
Jules,
Je angst voor nieuwe dingen is logisch wat je weerhoudt om door te zetten.
Het wachten is nu al zo'n 3 mnd. Praat met je psych of het idd. iets zal zijn voor je, in een groep te werken aan jezelf.En is er niet een andere optie alsnog?
Aan de andere kant ,lotgenoten kunnen je stap juist minder angstig maken als je maar de juiste groep hebt en aansluiting ervaart.
Jammer dat het thuis hierdoor ook minder loopt omdat je voor een stap staat, welke zal je nemen.
Voor iedereen een fijne dag gewenst.
Hanke,
Goed dat je dingen zegt die er gezegt hebben (je vriendin bellen).
Het zijn stappen vooruit naar een fijner jij.Dingen die je dwarszitten en kunnen zeggen is een stap voorwaarts en geeft je een beter gevoel vanbinnen.
Klaart en lucht je onbestemde gevoel op.
Fijn dat het verder goed gaat en je hartelijk ontvangen word door je kersverse moedervriendin.
Feli, fijn dat je beweging voelt.Dingen op hun plaats komen nav. je woedeuitbarsting.Soms heb je heel naar te zijn/doen om idd. bij jezelf te komen en te ervaren dat het mag/moet zelfs en wegen vrijmaakt voor wat er in je omgaat.
Goldielocks.
Dapper dyt je bent gegaan,teleurstellend en mss. te voorspellen dat het vooral koetjes en kalfjes hebben te blijven omwille van de goede orde.
Jij je er enigszins belemmerd onder blijft voelen,het zo graag naast je zou willen leggen en zeggen bekijk het maar dan.
Acceptatie van je moeders geheel.Dat kost tijd.
Zusenzo,
Ik kan je wel volgen.
Het is ook zo dat je ouders op hun beurt meenden er goed ana te doen.
Het heeft in feite 2 waarheden.Zij dehunne jij de jouwe.
Wel fijn dat je ondaks het gebeuren contact wilt blijven onderhouden.
Als jou dat goed doet is dta okee m.i.
Ik herken het wel.
Ik heb dat ook ondanks alles wil ik ze niet bannen uit mijn leven.Waarom zou ik.
Het zijn je ouders en hadden het beste met je voor.
Iedereen doet wat hij/zij denkt datr goed is.En een ieder heeft dara zo zijn/haar fouten in.
Blijven communiseren is een heel belangrijke favtor in deze,kunnen en mogen zeggen wat er jou dwars zit.Hetzij je ouders hetzij anderen.
Dat je gehoord word is al heel wat.
Helaas worden sommigen tot op de dag van vandaag niet gehoord en dat is pijnlijk.
Dan heb je voor jezelf conclusies te trekken dat het niet anders is en jij je best hebt gedaan.
En te accepteren dta er niet meer in zit.
Jules,
Je angst voor nieuwe dingen is logisch wat je weerhoudt om door te zetten.
Het wachten is nu al zo'n 3 mnd. Praat met je psych of het idd. iets zal zijn voor je, in een groep te werken aan jezelf.En is er niet een andere optie alsnog?
Aan de andere kant ,lotgenoten kunnen je stap juist minder angstig maken als je maar de juiste groep hebt en aansluiting ervaart.
Jammer dat het thuis hierdoor ook minder loopt omdat je voor een stap staat, welke zal je nemen.
Voor iedereen een fijne dag gewenst.
dinsdag 11 november 2008 om 07:47
Ja, twee waarheden, dat zeg ik ook altijd tegen mijn man.
DE een is mijn waarheid de ander van hun, hij gelooft daar niet in, er is maar 1 waarheid. Maar ik denk toch wat ik wil dus, maar toch is dat vervelend, kan er met hem niet over praten.
Sowieso praten met mijn ouders over het verleden gaat niet.
Ze accepteren niet dat deze dingen zijn gebeurd, moeder tot op een bepaalde hoogt maar heeft veel excuses, ook weer logisch.
Vader heb ik weleens geconfronteerd met het verleden maar dat word vande tafel afgeveegd met dat het nooit gebeurd is.
In zijn wereld waarschijnlijk niet en dan laat ik het maar.
Vroeger kon ik me er enorm boos om worden maar nu laat ik het gelukkig zo van me afglijden en kan ik me er werkelijk nie tmeer druk om maken.
Kostte mij zoveel energie namelijk.
Ik zie ze niet wekelijks ofzo hoor, dat krijg ik niet voor elkaar bij mij man, die wil echt aleen met verjaardagen enzo en sinterklaas is eigenlijk al te veel.
Daar heb ik op dit moment moeite mee.
Sorry voor de ego post....
DE een is mijn waarheid de ander van hun, hij gelooft daar niet in, er is maar 1 waarheid. Maar ik denk toch wat ik wil dus, maar toch is dat vervelend, kan er met hem niet over praten.
Sowieso praten met mijn ouders over het verleden gaat niet.
Ze accepteren niet dat deze dingen zijn gebeurd, moeder tot op een bepaalde hoogt maar heeft veel excuses, ook weer logisch.
Vader heb ik weleens geconfronteerd met het verleden maar dat word vande tafel afgeveegd met dat het nooit gebeurd is.
In zijn wereld waarschijnlijk niet en dan laat ik het maar.
Vroeger kon ik me er enorm boos om worden maar nu laat ik het gelukkig zo van me afglijden en kan ik me er werkelijk nie tmeer druk om maken.
Kostte mij zoveel energie namelijk.
Ik zie ze niet wekelijks ofzo hoor, dat krijg ik niet voor elkaar bij mij man, die wil echt aleen met verjaardagen enzo en sinterklaas is eigenlijk al te veel.
Daar heb ik op dit moment moeite mee.
Sorry voor de ego post....
dinsdag 11 november 2008 om 08:03
Sorry is niet nodig hier!
Ik snap je wel,je voelt je er alleen in en zou graag delen wat jou bezighoudt,wat jij hebt besloten voor jouzelf.
Het is ook een soort van acceptatie die je hebt aangenomen om er in zoverre een weg in te vinden en te houden.
Als jij het zo wilt vind ik dat je man je daar vrij in heeft te laten,het heeft alleen geen wig te brengen tussen jou en je man.Lastig.Want m.i. belemmerd hij jou acceptatie van je ouders hoe jij erin staan wilt nu.Ongeacht wat er gebeurd is.
Dat je er met je ouders ook niet over kan hebben is ook naar en ze bij hun eigen waarheid of het wegstoppen ervan, het niet aankunnen mss.?Dus het heeft niet plaatsgevonden.
Terwijl jij het wel degelijk anders hebt ervaren.
Ik heb ook zo'n soort gesprek gehad.Ik kwam tot de conclusie dat ze het niet aankonden geconfronteerd te worden wat het heeft achtergelaten zo zij deden en meenden dat het goed was.
Mijn kinderen zeggen mss. later wel nou Mam ......vul maar in.
Wat ik wél goed doe is dat ik communiseer met ze en dat hebben mijn ouders nooit gedaan.Zo met hun eigen bezig.
En dat heb ik overigens ook heel erg gedaan (kwam na een nare relatie van 19jr. alleen met de kinderen te staan,had ik veeeeeeeel eerder moeten doen maarjah.)waardoor de kinderen er tussendoor glipten.
En daar werk ik nu aan, het is nooit te laat.
Het lastige dáárvan is weer dat ik daar wel eens tever in door schiet, ze in de nek hijg zeg maar.
Ja gevolg van mijn jeugd.Ongetwijfeld.
het blijft een onderwerp vol dillema's denk ik Ouders en hun kinderen.Wat is goed wat niet.
Zwijgen alsof er niets is gebeurd vind ik niet kunnen.Dat maakt meteen al dat je er niet toedoet oid.je word niet serieus genomen.
Moeilijk.
Ik snap je wel,je voelt je er alleen in en zou graag delen wat jou bezighoudt,wat jij hebt besloten voor jouzelf.
Het is ook een soort van acceptatie die je hebt aangenomen om er in zoverre een weg in te vinden en te houden.
Als jij het zo wilt vind ik dat je man je daar vrij in heeft te laten,het heeft alleen geen wig te brengen tussen jou en je man.Lastig.Want m.i. belemmerd hij jou acceptatie van je ouders hoe jij erin staan wilt nu.Ongeacht wat er gebeurd is.
Dat je er met je ouders ook niet over kan hebben is ook naar en ze bij hun eigen waarheid of het wegstoppen ervan, het niet aankunnen mss.?Dus het heeft niet plaatsgevonden.
Terwijl jij het wel degelijk anders hebt ervaren.
Ik heb ook zo'n soort gesprek gehad.Ik kwam tot de conclusie dat ze het niet aankonden geconfronteerd te worden wat het heeft achtergelaten zo zij deden en meenden dat het goed was.
Mijn kinderen zeggen mss. later wel nou Mam ......vul maar in.
Wat ik wél goed doe is dat ik communiseer met ze en dat hebben mijn ouders nooit gedaan.Zo met hun eigen bezig.
En dat heb ik overigens ook heel erg gedaan (kwam na een nare relatie van 19jr. alleen met de kinderen te staan,had ik veeeeeeeel eerder moeten doen maarjah.)waardoor de kinderen er tussendoor glipten.
En daar werk ik nu aan, het is nooit te laat.
Het lastige dáárvan is weer dat ik daar wel eens tever in door schiet, ze in de nek hijg zeg maar.
Ja gevolg van mijn jeugd.Ongetwijfeld.
het blijft een onderwerp vol dillema's denk ik Ouders en hun kinderen.Wat is goed wat niet.
Zwijgen alsof er niets is gebeurd vind ik niet kunnen.Dat maakt meteen al dat je er niet toedoet oid.je word niet serieus genomen.
Moeilijk.
dinsdag 11 november 2008 om 08:05
dinsdag 11 november 2008 om 08:12
Dat zou fijn zijn idd maar dat zie ik helaas niet snel gebeuren.
Met mijn kinderen pak ik het idd erg anders aan, soms te veel geduld en te veel geonderhandel, maar het werkt en ik heb leuke kinderen die goed in hun vel zitten.
Allee het zelfvertrouwen van de oudste is niet zoals het hoort maar dat is weer reflectie van mij gevoelens, toen hij werd geboren zat ik bepaald niet goed in mijn vel.
Met mijn kinderen pak ik het idd erg anders aan, soms te veel geduld en te veel geonderhandel, maar het werkt en ik heb leuke kinderen die goed in hun vel zitten.
Allee het zelfvertrouwen van de oudste is niet zoals het hoort maar dat is weer reflectie van mij gevoelens, toen hij werd geboren zat ik bepaald niet goed in mijn vel.
dinsdag 11 november 2008 om 09:26
Ha, dat herken ik ook, dat onderhandelen met mijn meiden.
Ik wil het zo graag anders doen als mijn moeder, dat ik nog al eens door wil slaan naar de andere kant.
Dan moet manlief me wel eens even wakkerschudden dat ik ook té lief kan zijn, maar als ik echt boos ben dat weten ze heel goed dat dat dan ook wel terecht is.
Gelukkig zijn mijn dochters al wat groter (10 en 16) en ze zijn makkelijk, net als bij Zusenzo zitten ze goed in hun vel.
Voor mij 'bewijs' dat mijn opvoedmethode werkt.
De relatie met mijn kinderen is gebaseerd op onvoorwaardelijke liefde en werderzijds respect. Dat voelen ze, en daar ben ik enorm gelukkig mee.
Ik wil het zo graag anders doen als mijn moeder, dat ik nog al eens door wil slaan naar de andere kant.
Dan moet manlief me wel eens even wakkerschudden dat ik ook té lief kan zijn, maar als ik echt boos ben dat weten ze heel goed dat dat dan ook wel terecht is.
Gelukkig zijn mijn dochters al wat groter (10 en 16) en ze zijn makkelijk, net als bij Zusenzo zitten ze goed in hun vel.
Voor mij 'bewijs' dat mijn opvoedmethode werkt.
De relatie met mijn kinderen is gebaseerd op onvoorwaardelijke liefde en werderzijds respect. Dat voelen ze, en daar ben ik enorm gelukkig mee.
dinsdag 11 november 2008 om 11:41
Zusenzo, welkom hier!
We kennen hier geen "ego-posten" en je hoeft zeker nergens "sorry" voor te zeggen. Daar doen we niet aan!
Face, ik vind het bewonderingswaardig dat je stelt dat ouders meenden dat ze het goed met je voor hebben gehad. Ik heb dat idee namelijk helemaal niet bij mijn ouders; ik kan me niet voorstellen dat die mensen echt gedacht hebben dat hoe zij met mij en mijn broer zijn omgegaan het beste voor ons was. Begrijp me niet verkeerd: ik denk ook niet dat ze het slecht met ons voor hadden. Ik ben van mening dat ze er gewoon niet over hebben nagedacht, wat hun acties voor invloed op hun kinderen hebben. Maar ja, misschien ben ik intussen wel te cynisch geworden...
We kennen hier geen "ego-posten" en je hoeft zeker nergens "sorry" voor te zeggen. Daar doen we niet aan!
Face, ik vind het bewonderingswaardig dat je stelt dat ouders meenden dat ze het goed met je voor hebben gehad. Ik heb dat idee namelijk helemaal niet bij mijn ouders; ik kan me niet voorstellen dat die mensen echt gedacht hebben dat hoe zij met mij en mijn broer zijn omgegaan het beste voor ons was. Begrijp me niet verkeerd: ik denk ook niet dat ze het slecht met ons voor hadden. Ik ben van mening dat ze er gewoon niet over hebben nagedacht, wat hun acties voor invloed op hun kinderen hebben. Maar ja, misschien ben ik intussen wel te cynisch geworden...
dinsdag 11 november 2008 om 11:43
Ik heb een flinke knauw gehad en dat toch ongewild aan de kinderen meegeef/héb gegeven.
En uit schuldgevoel handel/heb gehandeld.
Komt ook bij dat ik geen partner heb om op terug te mogen/kunnen vallen.Soms is dat een uitkomst soms niet.
Ik ben nu 12 jr. alleen met de kinderen en heb geen enkel co-ouderschap.Heb ze 24u. per dag week in week uit jaar in etcetc.
Ik ben daar blij om want aan vader hebben ze echt totaal niets.
Maar zit er geregeld wel doorheen.
Wat maakt dat ze daar gebruik van maken en niet het respect hebben voor mij wat ik wel graag zie.
Maar dat heeft te maken met grenzen die ik in al die jaren niet heb getrokken,teveel goedgekeurd oid.Er zat van zijn.Gevolg over me heen walsen,niet duidelijk zijn wat zo belangrijk is.
Ik tracht nu te redden wat er te redden valt en dat gaat de ene keer okee en de andere keer minder.
Soms heb ik het te laten gaan en komt het uiteindleijk gewoon op ze pootjes terecht.
En vaak genoeg zit ik er te bovenop.
Dat laat ik nu los.Ze zijn onzeker want hun vader kijkt niet echt werkelijk naar ze om.
Dat doet mij zeer maar hun zéker.
.
En uit schuldgevoel handel/heb gehandeld.
Komt ook bij dat ik geen partner heb om op terug te mogen/kunnen vallen.Soms is dat een uitkomst soms niet.
Ik ben nu 12 jr. alleen met de kinderen en heb geen enkel co-ouderschap.Heb ze 24u. per dag week in week uit jaar in etcetc.
Ik ben daar blij om want aan vader hebben ze echt totaal niets.
Maar zit er geregeld wel doorheen.
Wat maakt dat ze daar gebruik van maken en niet het respect hebben voor mij wat ik wel graag zie.
Maar dat heeft te maken met grenzen die ik in al die jaren niet heb getrokken,teveel goedgekeurd oid.Er zat van zijn.Gevolg over me heen walsen,niet duidelijk zijn wat zo belangrijk is.
Ik tracht nu te redden wat er te redden valt en dat gaat de ene keer okee en de andere keer minder.
Soms heb ik het te laten gaan en komt het uiteindleijk gewoon op ze pootjes terecht.
En vaak genoeg zit ik er te bovenop.
Dat laat ik nu los.Ze zijn onzeker want hun vader kijkt niet echt werkelijk naar ze om.
Dat doet mij zeer maar hun zéker.
.
dinsdag 11 november 2008 om 11:55
quote:Artemis schreef op 11 november 2008 @ 11:41:
Face, ik vind het bewonderingswaardig dat je stelt dat ouders meenden dat ze het goed met je voor hebben gehad. Ik heb dat idee namelijk helemaal niet bij mijn ouders; ik kan me niet voorstellen dat die mensen echt gedacht hebben dat hoe zij met mij en mijn broer zijn omgegaan het beste voor ons was. Begrijp me niet verkeerd: ik denk ook niet dat ze het slecht met ons voor hadden. Ik ben van mening dat ze er gewoon niet over hebben nagedacht, wat hun acties voor invloed op hun kinderen hebben. Maar ja, misschien ben ik intussen wel te cynisch geworden...
Ik begrijp je argument Artemis.
Ik zeg ook wel dat ik het ze kwalijk neem dat wat ze deden niet okee is geweest.
Neregns over spraken ook met ons alsof we niet bestonden iets.
We onszelf wel redden.Ja dat deden we ook.
Het is voor mij een vorm van acceptatie dat ik dus zeg ze deden wat hun goed dunkte.
Althans dát wat ze deden al was dat weinig.
Daarmee zeg ik niet dat het goed was.
De kern waar het omdraaide was er gewoon niet in onds gezin.Een samen gevoel.Ik neem mijn vader kwalijk dat hij niet de moed nam om mijn moeder te steunen.Mijn moeder neem ik het kwalijk dat ze door maar veel kinderen te nemen de band met vader daarmee compenseerde dus.
Ze kon ons niet eens aan.
Ik heb met beide gesproken dat wat ze deden mss. in hun ogen goed leek maar voor mij iig. niet.En de anderen ook niet.
In de steek gelaten gevoel.Een rode draad in mijn leven van alle dag.Zoeken naar aandacht liefde en een warm nest.
Uiteindelijk begrepen ze me wel maar wat kunnen ze dan nu nog doen verder?
Het heeft er ook veel mee te maken dat ze op een lftd. zijn nu 84/88 en wat kunnen ze er nu nog mee.
Dat ik van daaruit heb gesproken in mijn post.
Face, ik vind het bewonderingswaardig dat je stelt dat ouders meenden dat ze het goed met je voor hebben gehad. Ik heb dat idee namelijk helemaal niet bij mijn ouders; ik kan me niet voorstellen dat die mensen echt gedacht hebben dat hoe zij met mij en mijn broer zijn omgegaan het beste voor ons was. Begrijp me niet verkeerd: ik denk ook niet dat ze het slecht met ons voor hadden. Ik ben van mening dat ze er gewoon niet over hebben nagedacht, wat hun acties voor invloed op hun kinderen hebben. Maar ja, misschien ben ik intussen wel te cynisch geworden...
Ik begrijp je argument Artemis.
Ik zeg ook wel dat ik het ze kwalijk neem dat wat ze deden niet okee is geweest.
Neregns over spraken ook met ons alsof we niet bestonden iets.
We onszelf wel redden.Ja dat deden we ook.
Het is voor mij een vorm van acceptatie dat ik dus zeg ze deden wat hun goed dunkte.
Althans dát wat ze deden al was dat weinig.
Daarmee zeg ik niet dat het goed was.
De kern waar het omdraaide was er gewoon niet in onds gezin.Een samen gevoel.Ik neem mijn vader kwalijk dat hij niet de moed nam om mijn moeder te steunen.Mijn moeder neem ik het kwalijk dat ze door maar veel kinderen te nemen de band met vader daarmee compenseerde dus.
Ze kon ons niet eens aan.
Ik heb met beide gesproken dat wat ze deden mss. in hun ogen goed leek maar voor mij iig. niet.En de anderen ook niet.
In de steek gelaten gevoel.Een rode draad in mijn leven van alle dag.Zoeken naar aandacht liefde en een warm nest.
Uiteindelijk begrepen ze me wel maar wat kunnen ze dan nu nog doen verder?
Het heeft er ook veel mee te maken dat ze op een lftd. zijn nu 84/88 en wat kunnen ze er nu nog mee.
Dat ik van daaruit heb gesproken in mijn post.
dinsdag 11 november 2008 om 12:14
Bedankt voor het welkom.
Het enige waar ik me druk om maak is de psychische mishandeling van vroeger, die zit het diepst.
Ben bang om het aan mijn kinderen door te geven.
Ben me maar wat bewust van wat het woordje kluns of stom kan betekenen in een kinder leven.
Soms herken ik mijn vader in mijzelf en dat is vreselijk, wat wel weer goe dis dat ik me daar bewust van ben en dus nooit en te nimmer mij kinderen stom zal noemen, maar ik moet er wel op letten.
Ik lees veel boeken over opvoedkunde/psychologie om zo zeker te weten dat ik het goed doe en gelukkig komt langzaam aan het besef dat ik het goed doe, mede door goede vrienden die ook vertellen aan me wat ik goed doe en natuurlijk ook wat ik kan verbeteren.
Ik zie wat voor mesn mij moeder is geworden, erg materialistisch, alsof ze iets moet compenseren, ben erg blij dat ik dat niet nodig heb.
Vader probeert het en daar is ook alle smee gezegd, het zit gewoo niet in hem, empathisch vermogen heeft die man gewoon niet, ook al probeert hij nog zo hard.
Mijn kinderen zijn gek op hem, waarom?? Hij koopt mooie kado's en probeert aardig en lief te zijn.
Waar ik blij mee ben is dat ik alles er gtevreden ben met mijzelf en mij leven, natuurlijk kan het beter maar het hoeft niet.
Door mijn verleden is mijn empatisch vermogen volgens mij vergroot en kan ik me gelukkig niet meer druk maken om wat andere van mij vinden en hoe ik overkom (behalve als het pms syndroom weer controle neemt over mij).
Ik zie aan andere om mij heen dat ze zich erg druk kunnen maken om in mijn ogen futiliteiten maar begrijp hun wel, maar vind het zonde van mijnn energie en gebruik deze liever op andere wijze, met name mijn kinderen.
Mijn verleden is niet mooi maar heeft mij wel gemaakt tot de persoon die ik nu ben en die mag er zijn zowel van binnen en buiten.
Heeft best lang geduurd tot ik zover was en hoop dat jullie ook zover komen als jullie er niet al zijn.
Het enige waar ik me druk om maak is de psychische mishandeling van vroeger, die zit het diepst.
Ben bang om het aan mijn kinderen door te geven.
Ben me maar wat bewust van wat het woordje kluns of stom kan betekenen in een kinder leven.
Soms herken ik mijn vader in mijzelf en dat is vreselijk, wat wel weer goe dis dat ik me daar bewust van ben en dus nooit en te nimmer mij kinderen stom zal noemen, maar ik moet er wel op letten.
Ik lees veel boeken over opvoedkunde/psychologie om zo zeker te weten dat ik het goed doe en gelukkig komt langzaam aan het besef dat ik het goed doe, mede door goede vrienden die ook vertellen aan me wat ik goed doe en natuurlijk ook wat ik kan verbeteren.
Ik zie wat voor mesn mij moeder is geworden, erg materialistisch, alsof ze iets moet compenseren, ben erg blij dat ik dat niet nodig heb.
Vader probeert het en daar is ook alle smee gezegd, het zit gewoo niet in hem, empathisch vermogen heeft die man gewoon niet, ook al probeert hij nog zo hard.
Mijn kinderen zijn gek op hem, waarom?? Hij koopt mooie kado's en probeert aardig en lief te zijn.
Waar ik blij mee ben is dat ik alles er gtevreden ben met mijzelf en mij leven, natuurlijk kan het beter maar het hoeft niet.
Door mijn verleden is mijn empatisch vermogen volgens mij vergroot en kan ik me gelukkig niet meer druk maken om wat andere van mij vinden en hoe ik overkom (behalve als het pms syndroom weer controle neemt over mij).
Ik zie aan andere om mij heen dat ze zich erg druk kunnen maken om in mijn ogen futiliteiten maar begrijp hun wel, maar vind het zonde van mijnn energie en gebruik deze liever op andere wijze, met name mijn kinderen.
Mijn verleden is niet mooi maar heeft mij wel gemaakt tot de persoon die ik nu ben en die mag er zijn zowel van binnen en buiten.
Heeft best lang geduurd tot ik zover was en hoop dat jullie ook zover komen als jullie er niet al zijn.
dinsdag 11 november 2008 om 12:18
Het geeft me in die zin rust dat ik verder kan nu.
Al ben ik er bij lange nog niet.
Want dat wat zij deden of beter gezegt niet deden heeft dermate impact op me (en gehad tot nu toe) dat ik zelf zo in de knoop zat en dieper kwam darain maar daar langzaamaan weer uit tracht te klimmen, wat, mijn hemel, stap voor stap gelukkig lukt.
Het scheelt dat mijn moeders beeld van wie ze is en is geworden in mijn levensloop ik haar dat niet wenste zo ze door het leven is gegaan maar ik er voor pas opgenomen te worden zo als zij.Want dat was een komen en gaan met haar.
Ze heeft er nooit baat bij gehad.
Ons gezin is gevormd door de keuze van mijn ouders.Mijn moeder moest haar liefde laten gaan en koos mijn vader als second best.
Dat is nooit te nimmer goed natuurlijk.
En mijn vader wist zich geen raad met haar.
Het zijn in feite ondoordachte onmacht keuzes geweest van hun beide.
Waar wij helaas de dupe van zijn/werden.
Ik heb het niet vreselijk slecht,maar ik mis een thuiskomen daar worstel ik hier thuis zelfs wel mee.
Is mijn huis incl. de kids, mijn thuiskom gevoel?
Dat heb ik nu zelf te creéren.En dat is niet mis in je eentje en ook met een rugzak vol van leegte en gemis.
Hum, volle rugzak maar in feite leeg.Hoe dubbel.
Al ben ik er bij lange nog niet.
Want dat wat zij deden of beter gezegt niet deden heeft dermate impact op me (en gehad tot nu toe) dat ik zelf zo in de knoop zat en dieper kwam darain maar daar langzaamaan weer uit tracht te klimmen, wat, mijn hemel, stap voor stap gelukkig lukt.
Het scheelt dat mijn moeders beeld van wie ze is en is geworden in mijn levensloop ik haar dat niet wenste zo ze door het leven is gegaan maar ik er voor pas opgenomen te worden zo als zij.Want dat was een komen en gaan met haar.
Ze heeft er nooit baat bij gehad.
Ons gezin is gevormd door de keuze van mijn ouders.Mijn moeder moest haar liefde laten gaan en koos mijn vader als second best.
Dat is nooit te nimmer goed natuurlijk.
En mijn vader wist zich geen raad met haar.
Het zijn in feite ondoordachte onmacht keuzes geweest van hun beide.
Waar wij helaas de dupe van zijn/werden.
Ik heb het niet vreselijk slecht,maar ik mis een thuiskomen daar worstel ik hier thuis zelfs wel mee.
Is mijn huis incl. de kids, mijn thuiskom gevoel?
Dat heb ik nu zelf te creéren.En dat is niet mis in je eentje en ook met een rugzak vol van leegte en gemis.
Hum, volle rugzak maar in feite leeg.Hoe dubbel.
dinsdag 11 november 2008 om 12:31
Artemis,
Vergeven kan ik eindelijk.Vergeten zal ik het niet.
Ik heb de afgelopen wkn./mnd. gerealiseerd dat ik ook niet verder kom met afgunst/verbitering mbt. mijn ouders.
Dit heeft zich min of meer geopenbaard nav. mijn relatie met GM.
Deze man gaf me een thuis komen gevoel.
Achteraf gezien was hij de druppel van ik hoor in de schaduw.Ksssstttt weg jij.
Ik steeds meer drong tot me door, huh?
Damn.
Boos,furieus,verbitterd raakte ik.
Dat wilde ik niet en langzaamaan kwam ik door te eindigen met de relatie met GM tot het besef ik wil niet verbitterd zijn en boos.
En gaandeweg leerde ik te accepteren van al wat me bekwam/overkwam.
Bij GM was ik er zelf bij.
Bij mijn ouders?Waren zij niet dé oorzaak van mijn gelazer in relaties?Daar kan ik niets meer aan veranderen maar ik kan mezelf wél veranderen nog.
Ik heb moeten leren grenzen te bewaken en dat gaat me nu goed af.
Grenzen voor mij wat mij goed doet en niet denken omdat ik door ze niet te trekken de nodige aandacht krijg..
Want dat is verkeerde aandacht.Of ik zocht de aandacht bij een en hetzlefde bekende patroon.
De kruimels,en daar alsmaar genoegen mee nemen.
Het is een mega proces maar ik voel me stukken beter dan mnd. terug.
Vergeven kan ik eindelijk.Vergeten zal ik het niet.
Ik heb de afgelopen wkn./mnd. gerealiseerd dat ik ook niet verder kom met afgunst/verbitering mbt. mijn ouders.
Dit heeft zich min of meer geopenbaard nav. mijn relatie met GM.
Deze man gaf me een thuis komen gevoel.
Achteraf gezien was hij de druppel van ik hoor in de schaduw.Ksssstttt weg jij.
Ik steeds meer drong tot me door, huh?
Damn.
Boos,furieus,verbitterd raakte ik.
Dat wilde ik niet en langzaamaan kwam ik door te eindigen met de relatie met GM tot het besef ik wil niet verbitterd zijn en boos.
En gaandeweg leerde ik te accepteren van al wat me bekwam/overkwam.
Bij GM was ik er zelf bij.
Bij mijn ouders?Waren zij niet dé oorzaak van mijn gelazer in relaties?Daar kan ik niets meer aan veranderen maar ik kan mezelf wél veranderen nog.
Ik heb moeten leren grenzen te bewaken en dat gaat me nu goed af.
Grenzen voor mij wat mij goed doet en niet denken omdat ik door ze niet te trekken de nodige aandacht krijg..
Want dat is verkeerde aandacht.Of ik zocht de aandacht bij een en hetzlefde bekende patroon.
De kruimels,en daar alsmaar genoegen mee nemen.
Het is een mega proces maar ik voel me stukken beter dan mnd. terug.
dinsdag 11 november 2008 om 12:42
quote:Artemis schreef op 11 november 2008 @ 12:02:
Face, ik meen het serieus, ik vind het geweldig van je dat je er nu zo over kan denken. Geeft dat je nu een gevoel van rust?
Ik hoop dat ik ooit de kracht heb om er ook zo over te denken...
Wat heb ik er aan als ik verbitterd terug blijf kijken?Niets.
Ik heb in het heden te komen en kom er niet wanneer ik constant in het verleden blijf zagen.
Ik heb in zeer korte tijd knopen door gezaagt.
Ik bedenk me daarvan dat ik in feite in al de afgelopen jaren onbewust al knopen heb doorgehakt alleen ik zag het (nog) niet.
En met dat ik instorte recentelijk, doorzag ik eigenlijk dat ik op weg was naar een vrijer Face.En nu de laatste fase doorga van een onbekommert leven.En genieten ipv. vechten.Ik heb de strijdbijl niet neer gelegd want strijden zal ik altijd.Alleen niet meer strijden tegen mijn eigen gevoelens in maar dat wat aan onrecht me aangedaan word.Dat wel.
Ik kijk anders tegen de dingen aan nu.
In alles/iedereen zit een waarheid.Als je daarmee overweg kan okee kan je dat niet, laat los.
Zo ben ik gekomen tot nu.
En ja mijn hart bloed,maar is aan het helen.En straks is het een litteken maar het klopt nog steeds voor veel.
Het zit op de goede plaats en dat is wat voor mij telt.
En mijn kinderen zien het dan mss. nu niet,of laten dat niet zozeer merken, maar later zullen ze denk ik zeggen Mam je was er voor ons.
En dat heb ik van mijn ouders niet kunnen zeggen tot nu toe.
Face, ik meen het serieus, ik vind het geweldig van je dat je er nu zo over kan denken. Geeft dat je nu een gevoel van rust?
Ik hoop dat ik ooit de kracht heb om er ook zo over te denken...
Wat heb ik er aan als ik verbitterd terug blijf kijken?Niets.
Ik heb in het heden te komen en kom er niet wanneer ik constant in het verleden blijf zagen.
Ik heb in zeer korte tijd knopen door gezaagt.
Ik bedenk me daarvan dat ik in feite in al de afgelopen jaren onbewust al knopen heb doorgehakt alleen ik zag het (nog) niet.
En met dat ik instorte recentelijk, doorzag ik eigenlijk dat ik op weg was naar een vrijer Face.En nu de laatste fase doorga van een onbekommert leven.En genieten ipv. vechten.Ik heb de strijdbijl niet neer gelegd want strijden zal ik altijd.Alleen niet meer strijden tegen mijn eigen gevoelens in maar dat wat aan onrecht me aangedaan word.Dat wel.
Ik kijk anders tegen de dingen aan nu.
In alles/iedereen zit een waarheid.Als je daarmee overweg kan okee kan je dat niet, laat los.
Zo ben ik gekomen tot nu.
En ja mijn hart bloed,maar is aan het helen.En straks is het een litteken maar het klopt nog steeds voor veel.
Het zit op de goede plaats en dat is wat voor mij telt.
En mijn kinderen zien het dan mss. nu niet,of laten dat niet zozeer merken, maar later zullen ze denk ik zeggen Mam je was er voor ons.
En dat heb ik van mijn ouders niet kunnen zeggen tot nu toe.
dinsdag 11 november 2008 om 12:48
dinsdag 11 november 2008 om 12:57
Eigenlijk ,hoe gek dat ook klinkt,heeft GM me een gunst bewezen.
Door met mij te willen zijn maar getrouwd te willen blijven.
Pas over nog een xtal jaar met mij verder willen.
Hij heeft me wakker geschud door te volharden in zijn standpunt waarmee ik in strijd ging.Met mijzelf.
Tegen mezelf zeggen niet doen dit is niet okee, deed het wel.En ik ging er bijna aan onderdoor.
Het was klaar genoegen te nemen met minder.
Hij in feite de druppel was die alles maar dan ook alles deed overlopen.Kruimels en nog eens kruimels.
Wat ikzelf tolereerde.
Het is/was genoeg.
.
Door met mij te willen zijn maar getrouwd te willen blijven.
Pas over nog een xtal jaar met mij verder willen.
Hij heeft me wakker geschud door te volharden in zijn standpunt waarmee ik in strijd ging.Met mijzelf.
Tegen mezelf zeggen niet doen dit is niet okee, deed het wel.En ik ging er bijna aan onderdoor.
Het was klaar genoegen te nemen met minder.
Hij in feite de druppel was die alles maar dan ook alles deed overlopen.Kruimels en nog eens kruimels.
Wat ikzelf tolereerde.
Het is/was genoeg.
.
dinsdag 11 november 2008 om 13:02
quote:zusenzo schreef op 11 november 2008 @ 12:48:
Face/Arthemis het geeft enorm veel verlichting als je eindelijk niet meer boos bent.
Ik ben soms nog weleens boos maar probeer dat gevoel snel te laten varen, levert me namelijks niks op, alleen maar frustratie want je kan niks doen aan de situatie.
Dat ondervind ik nu ook zusenzo.
Tuurlijk heb ik ook dgn. momenten ertussen dat de woede in allerijl terug is.Maar dat is voor even.Want veranderen kan ik het niet meer.
Zo ik al zei,mezelf veranderen kan ik wel degelijk.
Face/Arthemis het geeft enorm veel verlichting als je eindelijk niet meer boos bent.
Ik ben soms nog weleens boos maar probeer dat gevoel snel te laten varen, levert me namelijks niks op, alleen maar frustratie want je kan niks doen aan de situatie.
Dat ondervind ik nu ook zusenzo.
Tuurlijk heb ik ook dgn. momenten ertussen dat de woede in allerijl terug is.Maar dat is voor even.Want veranderen kan ik het niet meer.
Zo ik al zei,mezelf veranderen kan ik wel degelijk.
dinsdag 11 november 2008 om 13:02
Hey Zusenzo, gezellig dat je erbij bent gekomen .
En ik zat er even over na te denken. Over boos zijn ed. Ik denk dat het heel fijn is als je de boosheid kunt toelaten, kunt zeggen: dat had nooit met mij mogen gebeuren. Zonder angst voor represailles of loyaliteitsconflicten. Die woede heelt, betekent dat je het patroon begrijpt en het niet meer zal laten gebeuren.
Er zijn verschillende soorten boosheid. En de een verteert en breekt af, de ander versterkt en maakt zelfstandig. De een blijft hangen in verwijten naar anderen en een slachtofferrol, de andere is oprechte en rechtvaardige verontwaardiging.
Ik ben weleens bang bij vrouwen dat doordat ons zo diep ingeprent is dat boosheid niet "mooi" of "wenselijk" is, we wel door het verdriet durven maar niet door de grommende, grauwende woede. En dat is wel een belangrijk onderdeel. Daarna komt er vrede want je weet dat je jezelf kunt verdedigen. Dat je jezelf niet weer in de steek zult laten en voor jezelf op kan komen. Dat je jezelf genoeg de moeite waard vindt om voor te vechten.
Dwing jezelf niet te vergeven en niet meer kwalijk te nemen voordat je die fase hebt gehad. Anders demp je je eigen proces denk ik. Zolang je maar wel in beweging blijft, het blijft zien als fases waar je doorheen stroomt. Met telkens een stukje inzicht en heling. En je op een gegeven moment oprechte vrede hebt met de gedachte: ze wisten echt niet beter en in de kern hebben ze het nooit letterlijk zo bedoeld, om mij dit gevoel te geven en mij zo te verwonden en te schenden.
Maar misschien geldt dat heel persoonlijk voor mij. Ik kan dat niet goed inschatten.
En ik zat er even over na te denken. Over boos zijn ed. Ik denk dat het heel fijn is als je de boosheid kunt toelaten, kunt zeggen: dat had nooit met mij mogen gebeuren. Zonder angst voor represailles of loyaliteitsconflicten. Die woede heelt, betekent dat je het patroon begrijpt en het niet meer zal laten gebeuren.
Er zijn verschillende soorten boosheid. En de een verteert en breekt af, de ander versterkt en maakt zelfstandig. De een blijft hangen in verwijten naar anderen en een slachtofferrol, de andere is oprechte en rechtvaardige verontwaardiging.
Ik ben weleens bang bij vrouwen dat doordat ons zo diep ingeprent is dat boosheid niet "mooi" of "wenselijk" is, we wel door het verdriet durven maar niet door de grommende, grauwende woede. En dat is wel een belangrijk onderdeel. Daarna komt er vrede want je weet dat je jezelf kunt verdedigen. Dat je jezelf niet weer in de steek zult laten en voor jezelf op kan komen. Dat je jezelf genoeg de moeite waard vindt om voor te vechten.
Dwing jezelf niet te vergeven en niet meer kwalijk te nemen voordat je die fase hebt gehad. Anders demp je je eigen proces denk ik. Zolang je maar wel in beweging blijft, het blijft zien als fases waar je doorheen stroomt. Met telkens een stukje inzicht en heling. En je op een gegeven moment oprechte vrede hebt met de gedachte: ze wisten echt niet beter en in de kern hebben ze het nooit letterlijk zo bedoeld, om mij dit gevoel te geven en mij zo te verwonden en te schenden.
Maar misschien geldt dat heel persoonlijk voor mij. Ik kan dat niet goed inschatten.
dinsdag 11 november 2008 om 13:14
