Relaties
alle pijlers
Something's gotta give
maandag 20 november 2017 om 14:21
Dag allemaal,
Toen gans deze geschiedenis begon, nu zo'n anderhalf jaar geleden, zocht ik wanhopig naar ervaringen van anderen die me misschien konden helpen. Zo kwam ik op dit forum terecht. Ik heb veel meegelezen en meegeleefd, en dat hielp me vaak om mijn eigen situatie een beetje te relativeren. Maar nu wil ik toch graag zelf ook mijn verhaal aan jullie voorleggen, in de hoop dat jullie reacties, tips, ... me kunnen inspireren.
Het is een erg lang verhaal, ik probeerde het zo kort mogelijk te houden maar heb jammerlijk gefaald.
Samenvatting:
Compleet geblokkeerd! Enerzijds een huwelijk van 20+ jaar met een man waarvan ik zielsveel hou, maar met wie het op fysiek/romantisch vlak al jaren niet zo goed meer gaat tot op het punt dat ik dacht dat dat deel van mezelf definitief dood was; anderzijds een man waarvan ik al jaren hou op een platonische manier, tot anderhalf jaar geleden bleek dat we ergens onderweg toch heftig verliefd op mekaar zijn geworden. Een onmogelijke keuze - het is niet dat ik niet bereid ben de pijn te doorstaan, maar dat ik echt niet weet welke.
Lange versie:
Ik ben al meer dan 20 jaar samen met mijn man, van wie ik erg veel hou. Hij was er voor me toen ik jong was en in de knoop zat met het leven en de liefde. We begonnen een relatie toen ik net gebroken had met mijn eerste vriendje. Ja, dat was misschien een geval van "rebound", maar hoe langer het duurde, hoe mooier het werd, hoe mooier hij werd. We bleken heel erg goed bij elkaar te passen, we genoten intens van elkaars gezelschap, we hadden dezelfde kijk op het leven, we waren allerbeste vrienden, alles. Sex was fijn, maar wat mij betreft niet zo passioneel, het was niet wat me dreef in onze relatie. Ik schreef dat toe aan de omstandigheden waarin we begonnen waren, en onze beider onervarenheid.
Door de jaren heen werd het echter wel een probleem. Heel langzaam, onmerkbaar bijna. Ik had altijd verwacht dat we samen zouden groeien op dat gebied, we hadden toch tijd zat om elkaar en onszelf te exploreren? Maar dat gebeurde niet echt. Na een tijd kreeg hij ook problemen met vroegtijdige ejaculatie. Ik hield bij hoog en laag vol dat dat niet onoverkomelijk was, dat we daar omheen konden werken en het samen oplossen, want ik wilde niet dat hij zich onzeker zou gaan voelen. Sex werd zo wel iets dat ik voorzichtig diende aan te pakken, allesbehalve iets waarin ik mezelf kon verliezen. En het werd, bij gebrek aan verdere actie om het probleem op te lossen, ook niet beter. Ik kreeg almaar minder zin. Dacht dat het aan de pil lag, veranderde de pil, stopte met de pil, het hielp niet. Ik vond het vreselijk voor hem, probeerde op allerlei manieren toch zin te krijgen, deed het uiteindelijk ook wel zonder zin, in de hoop dat die wel zou komen, wat zelden gebeurde. Ik bracht de situatie ter sprake, vertelde hem dat ik niet wist wat me overkwam, maar dat ik alle zin in sex verloren leek te hebben. Van zijn kant was er begrip maar geen actie. Uiteindelijk verdween de interesse in sex uit mijn leven, een misselijk makend, raar soort gemis achterlatend, alsof ik een belangrijk deel van mezelf was kwijt geraakt. Om nog te zwijgen van het schuldgevoel tegenover hem. Ik kon op den duur ook haast nooit meer. Er gingen soms maanden voorbij zonder dat we vreeën. Als ik mezelf overtuigde om het toch te doen, werd ik soms halverwege overvallen door een vreselijk gevoel van weerzin, en kon ik niet anders dan vragen te stoppen. Uiteindelijk werd het ook moeilijk om hem te kussen. Dit ganse proces van langzame aftakeling van onze seksuele relatie duurde een jaar of 8 (?).
Maar verder hadden we een fantastisch leven met ons twee. Hij herhaalde ook steeds dat die andere aspecten van onze relatie ruimschoots compenseerden voor het gebrek aan fysiek contact, en dat hij gelukkig was. Zelf was ik dat misschien net iets minder, maar perfectie is niet van deze wereld, en mijn liefde voor hem was alleen maar groter geworden.
Tot anderhalf jaar geleden gebeurde wat niet had mogen gebeuren. Een andere man, die ik al erg lang kende en met wie het klikte als kennissen en later een soort van vrienden. Ik was me van geen kwaad bewust, ik was namelijk totaal niet meer op die manier in mannen geïnteresseerd, dus wat kon me gebeuren? Geen verleiding voor mij! We waren ook echt voorbeeldig correct in de manier waarop we met elkaar omgingen, onze wederzijdse partners vonden het zelfs leuk dat we zo'n fijn contact hadden. Tot het dus wel fout ging, geen idee waarom of hoe. Maar van de ene dag op de andere was ik zwaar verliefd op hem, en hij op mij. Ik vertelde het meteen aan mijn man, in de hoop dat we het samen konden beheersen. Maar ik kon het niet tegenhouden, ik moest weten of ik nu met deze man wel in staat was tot datgene dat ik al zo lang als verloren had beschouwd. Mijn man zag het met lede ogen aan, maar hij begreep me, en liet het toe. En het antwoord was een overdonderend luid ja.
Wat volgt is geen mooi verhaal. Mijn man kon er niet mee leven en stelde me voor de keuze: één man zou uit mijn leven moeten verdwijnen. Maar omdat we nog altijd even veel van elkaar houden, bleek het moeilijk voor hem om dat hard te maken. En ik wilde niet kiezen. Ik kende die andere man te lang, te goed, ik was van hem gaan houden al lang voor er iets gebeurde tussen ons. Dit is iemand die ik in mijn leven wil.
Maanden lang leven we nu al in deze nachtmerrie. Ik maak het uit met de andere man om te focussen op de relatie met mijn man. Lukt niet. Ik ga weg. Mis mijn man, wil hem niet kwijt. Ga terug. Hou het niet vol. Ga weer weg. Constant probeer ik mezelf te dwingen een keuze te maken. Maar als ik er een maak, houdt de overtuiging nog geen halve dag stand. Ik weet het gewoon niet, hoe diep ik ook in mezelf probeer te kijken. Ik lijd voortdurend onder het feit dat ik iedereen pijn doe (mezelf inclusief), maar ik kan er mezelf ook niet toe brengen iemand pijn te doen door hem op te geven. Er is niets in mij dat - voor mezelf - vindt dat dat moet, het is enkel omdat ik zie dat ik iedereen ongelukkig maak op deze manier dat ik accepteer dat een keuze nodig is.
Mijn man dreigt almaar weer dat het over is met ons huwelijk als ik de andere man nog zie, en ik respecteer dat en hou me daaraan tot het me echt te veel wordt en ik een kort of langer moment aan de andere man durf besteden, in de volle wetenschap dat ik daarmee mijn huwelijk op het spel zet. Tot de angst mijn man te verliezen weer de overhand neemt en ik weer naar hem terug ga en weer probeer om met hem alleen te leven. En overnieuw. Ik probeer wanhopig om mijn man te overtuigen een ander soort relatie te gaan hebben, een soort tussenweg die het haalbaar maakt voor ons beiden, maar die ons ook toe zou laten om iets over te houden van alle moois dat we samen hebben. Maar hij wil dat niet, of kan dat niet.
Nu heeft de andere man gezegd dat hij zo niet verder kan. En natuurlijk begrijp ik hem. Ik kan ook niet meer. Mijn man ook niet. Maar hoe kom ik hieruit? Ik wil niks liever dan mijn verantwoordelijkheid nemen, en de beslissing nemen die iedereen de grootste kans op geluk biedt. Maar ik weet het niet, en de klok tikt almaar luider...
Toen gans deze geschiedenis begon, nu zo'n anderhalf jaar geleden, zocht ik wanhopig naar ervaringen van anderen die me misschien konden helpen. Zo kwam ik op dit forum terecht. Ik heb veel meegelezen en meegeleefd, en dat hielp me vaak om mijn eigen situatie een beetje te relativeren. Maar nu wil ik toch graag zelf ook mijn verhaal aan jullie voorleggen, in de hoop dat jullie reacties, tips, ... me kunnen inspireren.
Het is een erg lang verhaal, ik probeerde het zo kort mogelijk te houden maar heb jammerlijk gefaald.
Samenvatting:
Compleet geblokkeerd! Enerzijds een huwelijk van 20+ jaar met een man waarvan ik zielsveel hou, maar met wie het op fysiek/romantisch vlak al jaren niet zo goed meer gaat tot op het punt dat ik dacht dat dat deel van mezelf definitief dood was; anderzijds een man waarvan ik al jaren hou op een platonische manier, tot anderhalf jaar geleden bleek dat we ergens onderweg toch heftig verliefd op mekaar zijn geworden. Een onmogelijke keuze - het is niet dat ik niet bereid ben de pijn te doorstaan, maar dat ik echt niet weet welke.
Lange versie:
Ik ben al meer dan 20 jaar samen met mijn man, van wie ik erg veel hou. Hij was er voor me toen ik jong was en in de knoop zat met het leven en de liefde. We begonnen een relatie toen ik net gebroken had met mijn eerste vriendje. Ja, dat was misschien een geval van "rebound", maar hoe langer het duurde, hoe mooier het werd, hoe mooier hij werd. We bleken heel erg goed bij elkaar te passen, we genoten intens van elkaars gezelschap, we hadden dezelfde kijk op het leven, we waren allerbeste vrienden, alles. Sex was fijn, maar wat mij betreft niet zo passioneel, het was niet wat me dreef in onze relatie. Ik schreef dat toe aan de omstandigheden waarin we begonnen waren, en onze beider onervarenheid.
Door de jaren heen werd het echter wel een probleem. Heel langzaam, onmerkbaar bijna. Ik had altijd verwacht dat we samen zouden groeien op dat gebied, we hadden toch tijd zat om elkaar en onszelf te exploreren? Maar dat gebeurde niet echt. Na een tijd kreeg hij ook problemen met vroegtijdige ejaculatie. Ik hield bij hoog en laag vol dat dat niet onoverkomelijk was, dat we daar omheen konden werken en het samen oplossen, want ik wilde niet dat hij zich onzeker zou gaan voelen. Sex werd zo wel iets dat ik voorzichtig diende aan te pakken, allesbehalve iets waarin ik mezelf kon verliezen. En het werd, bij gebrek aan verdere actie om het probleem op te lossen, ook niet beter. Ik kreeg almaar minder zin. Dacht dat het aan de pil lag, veranderde de pil, stopte met de pil, het hielp niet. Ik vond het vreselijk voor hem, probeerde op allerlei manieren toch zin te krijgen, deed het uiteindelijk ook wel zonder zin, in de hoop dat die wel zou komen, wat zelden gebeurde. Ik bracht de situatie ter sprake, vertelde hem dat ik niet wist wat me overkwam, maar dat ik alle zin in sex verloren leek te hebben. Van zijn kant was er begrip maar geen actie. Uiteindelijk verdween de interesse in sex uit mijn leven, een misselijk makend, raar soort gemis achterlatend, alsof ik een belangrijk deel van mezelf was kwijt geraakt. Om nog te zwijgen van het schuldgevoel tegenover hem. Ik kon op den duur ook haast nooit meer. Er gingen soms maanden voorbij zonder dat we vreeën. Als ik mezelf overtuigde om het toch te doen, werd ik soms halverwege overvallen door een vreselijk gevoel van weerzin, en kon ik niet anders dan vragen te stoppen. Uiteindelijk werd het ook moeilijk om hem te kussen. Dit ganse proces van langzame aftakeling van onze seksuele relatie duurde een jaar of 8 (?).
Maar verder hadden we een fantastisch leven met ons twee. Hij herhaalde ook steeds dat die andere aspecten van onze relatie ruimschoots compenseerden voor het gebrek aan fysiek contact, en dat hij gelukkig was. Zelf was ik dat misschien net iets minder, maar perfectie is niet van deze wereld, en mijn liefde voor hem was alleen maar groter geworden.
Tot anderhalf jaar geleden gebeurde wat niet had mogen gebeuren. Een andere man, die ik al erg lang kende en met wie het klikte als kennissen en later een soort van vrienden. Ik was me van geen kwaad bewust, ik was namelijk totaal niet meer op die manier in mannen geïnteresseerd, dus wat kon me gebeuren? Geen verleiding voor mij! We waren ook echt voorbeeldig correct in de manier waarop we met elkaar omgingen, onze wederzijdse partners vonden het zelfs leuk dat we zo'n fijn contact hadden. Tot het dus wel fout ging, geen idee waarom of hoe. Maar van de ene dag op de andere was ik zwaar verliefd op hem, en hij op mij. Ik vertelde het meteen aan mijn man, in de hoop dat we het samen konden beheersen. Maar ik kon het niet tegenhouden, ik moest weten of ik nu met deze man wel in staat was tot datgene dat ik al zo lang als verloren had beschouwd. Mijn man zag het met lede ogen aan, maar hij begreep me, en liet het toe. En het antwoord was een overdonderend luid ja.
Wat volgt is geen mooi verhaal. Mijn man kon er niet mee leven en stelde me voor de keuze: één man zou uit mijn leven moeten verdwijnen. Maar omdat we nog altijd even veel van elkaar houden, bleek het moeilijk voor hem om dat hard te maken. En ik wilde niet kiezen. Ik kende die andere man te lang, te goed, ik was van hem gaan houden al lang voor er iets gebeurde tussen ons. Dit is iemand die ik in mijn leven wil.
Maanden lang leven we nu al in deze nachtmerrie. Ik maak het uit met de andere man om te focussen op de relatie met mijn man. Lukt niet. Ik ga weg. Mis mijn man, wil hem niet kwijt. Ga terug. Hou het niet vol. Ga weer weg. Constant probeer ik mezelf te dwingen een keuze te maken. Maar als ik er een maak, houdt de overtuiging nog geen halve dag stand. Ik weet het gewoon niet, hoe diep ik ook in mezelf probeer te kijken. Ik lijd voortdurend onder het feit dat ik iedereen pijn doe (mezelf inclusief), maar ik kan er mezelf ook niet toe brengen iemand pijn te doen door hem op te geven. Er is niets in mij dat - voor mezelf - vindt dat dat moet, het is enkel omdat ik zie dat ik iedereen ongelukkig maak op deze manier dat ik accepteer dat een keuze nodig is.
Mijn man dreigt almaar weer dat het over is met ons huwelijk als ik de andere man nog zie, en ik respecteer dat en hou me daaraan tot het me echt te veel wordt en ik een kort of langer moment aan de andere man durf besteden, in de volle wetenschap dat ik daarmee mijn huwelijk op het spel zet. Tot de angst mijn man te verliezen weer de overhand neemt en ik weer naar hem terug ga en weer probeer om met hem alleen te leven. En overnieuw. Ik probeer wanhopig om mijn man te overtuigen een ander soort relatie te gaan hebben, een soort tussenweg die het haalbaar maakt voor ons beiden, maar die ons ook toe zou laten om iets over te houden van alle moois dat we samen hebben. Maar hij wil dat niet, of kan dat niet.
Nu heeft de andere man gezegd dat hij zo niet verder kan. En natuurlijk begrijp ik hem. Ik kan ook niet meer. Mijn man ook niet. Maar hoe kom ik hieruit? Ik wil niks liever dan mijn verantwoordelijkheid nemen, en de beslissing nemen die iedereen de grootste kans op geluk biedt. Maar ik weet het niet, en de klok tikt almaar luider...
anoniem_6498cf2685943 wijzigde dit bericht op 20-11-2017 15:12
Reden: Was me niet gelukt het kort te houden, roekeloze samenvatting toegevoegd.
Reden: Was me niet gelukt het kort te houden, roekeloze samenvatting toegevoegd.
4.33% gewijzigd
vrijdag 24 november 2017 om 18:56
TO, Heel wat pagina's geleden was al duidelijk dat jij iets zegt nodig te hebben, namelijk je vriend / een bepaald seksleven en je man wil dat niet/ kan je dat niet bieden.
Als jij eerlijk bent, en je man is eerlijk, hoeft er geen keuze meer gemaakt te worden en zijn de kaarten al geschud.
Wat er dan overblijft zijn al jouw eindeloze pogingen om dit uit te stellen. Omdat je man zowel emotioneel als materieel veel veiligheid en comfort biedt, denk ik zo.
Als jij eerlijk bent, en je man is eerlijk, hoeft er geen keuze meer gemaakt te worden en zijn de kaarten al geschud.
Wat er dan overblijft zijn al jouw eindeloze pogingen om dit uit te stellen. Omdat je man zowel emotioneel als materieel veel veiligheid en comfort biedt, denk ik zo.
Vroeger toen de zee nog schoon was en seks vies....
vrijdag 24 november 2017 om 21:17
Als jij nu gaat scheiden van je man, en met je minnaar verder gaat, maar jij en je dan ex man, blijven een hele warme vriendschap onderhouden, dan ben je dus eigenlijk helemaal niets verloren.
Dat lijkt me heel duidelijk de oplossing dan. Waarom wil je daar niet aan?
Of wil je man niet als vrienden verder als jullie gaan scheiden?
Dat lijkt me heel duidelijk de oplossing dan. Waarom wil je daar niet aan?
Of wil je man niet als vrienden verder als jullie gaan scheiden?
vrijdag 24 november 2017 om 22:03
Ik denk dat haar man het wil terughebben zoals het was, TO gewoon weer thuis, en die voor hem kiest, zonder die andere kwiebus erbij.elfje26 schreef: ↑24-11-2017 21:17Als jij nu gaat scheiden van je man, en met je minnaar verder gaat, maar jij en je dan ex man, blijven een hele warme vriendschap onderhouden, dan ben je dus eigenlijk helemaal niets verloren.
Dat lijkt me heel duidelijk de oplossing dan. Waarom wil je daar niet aan?
Of wil je man niet als vrienden verder als jullie gaan scheiden?
Als TO alsnog voor andere kwiebus kiest, nog meer vernedering? door een vriendschap aan te houden? waarvoor? dan wordt hij er iedere keer mee geconfronteerd, dat hij gedegradeerd is tot vriendschap terwijl ze partners waren, wie kan zoiets nou echt verkroppen?
Als je na zoiets nog op een normale manier vrienden zou kunnen zijn zijn, terwijl je vrouw vertrekt voor een ander, ben je of ontzettend altruïstisch en een bijna heilige of je houdt van masochisme, ik zie niet hoe dat op een fijne manier zou werken.
Maargoed, dat is mijn gevoel erover.
vrijdag 24 november 2017 om 23:17
@Mariagalatea:
(Mooie nick!)
Voor mij zeg je helemaal geen rare dingen, nee. Je zoekt. Wat je voorstelt is echter geen optie voor mijn man.
@lolapaloeza:
Financieel comfort: bwah. Ik kan niet zo wakker liggen van wat er al dan niet op de spaarrekening staat. Als het gaat over wat ik wil uitgeven, heb ik meer dan genoeg. Emotioneel comfort: in het kader van alles een keer goed onder de loep houden, weet ik niet zo zeker meer of dat 100% waar is. Ik word niet altijd gehoord. Dat is een belangrijke reden waarom het zo scheef is kunnen groeien. Het is voor hem heel belangrijk dat ik niet zeur, op de tanden bijt, doorzet. Ik heb me soms gevoeld alsof het belangrijker was dat ik bleef lachen, voor zijn comfort, dan dat ik me ook echt goed voelde. Maar blijft dat de kaarten niet geschud zijn natuurlijk. Niet tot iemand dat beslist.
@elfje26, @iemand00, @elfje26:
Ja. Ik redeneer heel de tijd: al die jaren waren we eigenlijk broer en zus, en geen echte geliefden zoals vele mensen dat verstaan. Maar toch waren we lang gelukkig zo. Waarom moet dat nu allemaal kapot? De realiteit wordt nu duidelijk doordat er iemand anders in mijn leven is gekomen. Maar het was wel heel de tijd al de realiteit.
Maar hij wil er niet aan. Hij wil zelfs het gesprek niet aangaan erover: wat hebben wij nu nog samen, en valt daar nog wat mee te doen? Volgens man niet. Of toch wel. Misschien. Maar hij weet niet precies wat. Ja, nee, echt helemaal niks. Ik denk dat de redenering die iemand00 schetst, best wel hout snijdt, dat gevoel zou wel eens dicht bij de waarheid kunnen zitten. Maar ik kan dan niet laten om het om te draaien: ik heb jarenlang aangegeven dat het niet helemaal goed zat, maar voor hem was het OK. Nu plots is wat we al die jaren hadden de moeite niet, en alleen vernedering blijft als we ons naar die realiteit gaan gedragen? Al die jaren waren goed genoeg om zelfs mijn klachten af te doen als gezeur, maar "iets" verder zetten is onmogelijk? Gewoon weer zoals vroeger is ook geen optie, zegt hij, hij wil ook sex. Maar als dat niet kan... Waarom kan wat wij samen hebben onder slechts één vorm bestaan, die van een monogaam huwelijk waarin geen sex plaatsvindt? Begrijpen jullie dat ik dat bijzonder moeilijk te rijmen vind?
(Mooie nick!)
Voor mij zeg je helemaal geen rare dingen, nee. Je zoekt. Wat je voorstelt is echter geen optie voor mijn man.
@lolapaloeza:
Financieel comfort: bwah. Ik kan niet zo wakker liggen van wat er al dan niet op de spaarrekening staat. Als het gaat over wat ik wil uitgeven, heb ik meer dan genoeg. Emotioneel comfort: in het kader van alles een keer goed onder de loep houden, weet ik niet zo zeker meer of dat 100% waar is. Ik word niet altijd gehoord. Dat is een belangrijke reden waarom het zo scheef is kunnen groeien. Het is voor hem heel belangrijk dat ik niet zeur, op de tanden bijt, doorzet. Ik heb me soms gevoeld alsof het belangrijker was dat ik bleef lachen, voor zijn comfort, dan dat ik me ook echt goed voelde. Maar blijft dat de kaarten niet geschud zijn natuurlijk. Niet tot iemand dat beslist.
@elfje26, @iemand00, @elfje26:
Ja. Ik redeneer heel de tijd: al die jaren waren we eigenlijk broer en zus, en geen echte geliefden zoals vele mensen dat verstaan. Maar toch waren we lang gelukkig zo. Waarom moet dat nu allemaal kapot? De realiteit wordt nu duidelijk doordat er iemand anders in mijn leven is gekomen. Maar het was wel heel de tijd al de realiteit.
Maar hij wil er niet aan. Hij wil zelfs het gesprek niet aangaan erover: wat hebben wij nu nog samen, en valt daar nog wat mee te doen? Volgens man niet. Of toch wel. Misschien. Maar hij weet niet precies wat. Ja, nee, echt helemaal niks. Ik denk dat de redenering die iemand00 schetst, best wel hout snijdt, dat gevoel zou wel eens dicht bij de waarheid kunnen zitten. Maar ik kan dan niet laten om het om te draaien: ik heb jarenlang aangegeven dat het niet helemaal goed zat, maar voor hem was het OK. Nu plots is wat we al die jaren hadden de moeite niet, en alleen vernedering blijft als we ons naar die realiteit gaan gedragen? Al die jaren waren goed genoeg om zelfs mijn klachten af te doen als gezeur, maar "iets" verder zetten is onmogelijk? Gewoon weer zoals vroeger is ook geen optie, zegt hij, hij wil ook sex. Maar als dat niet kan... Waarom kan wat wij samen hebben onder slechts één vorm bestaan, die van een monogaam huwelijk waarin geen sex plaatsvindt? Begrijpen jullie dat ik dat bijzonder moeilijk te rijmen vind?
anoniem_6498cf2685943 wijzigde dit bericht op 24-11-2017 23:20
Reden: Was @elfje26 vergeten -- bedankt voor je reactie, elfje26!
Reden: Was @elfje26 vergeten -- bedankt voor je reactie, elfje26!
0.25% gewijzigd
zaterdag 25 november 2017 om 07:07
TO,
Je op en bijna alle reacties gelezen en mijn eerste gedachte: bedenk je de tekst allemaal zelf of zijn het riedeltjes van een therapeut die door een goeie copywriter zijn herschreven?
Duidelijker: je omschrijft het allemaal heel mooi maar in the end draai je in een cirkeltje. En je hebt m.i. twee keuzes:
1. Je gaat weg bij je man
2. Je geeft bij je man aan dat je meer wil dat het kabbelende broer/zus verhaal. Echte echtgenoten, dus incl vuurwerk in de slaapkamer / eettafel / keukenaanrecht.
Die vriend die je ernaast hebt moet je sowieso beëindigen. Relaties die vanuit ellende zijn ontstaan, worden nooit iets.
Zo simpel kan het zijn
Je op en bijna alle reacties gelezen en mijn eerste gedachte: bedenk je de tekst allemaal zelf of zijn het riedeltjes van een therapeut die door een goeie copywriter zijn herschreven?
Duidelijker: je omschrijft het allemaal heel mooi maar in the end draai je in een cirkeltje. En je hebt m.i. twee keuzes:
1. Je gaat weg bij je man
2. Je geeft bij je man aan dat je meer wil dat het kabbelende broer/zus verhaal. Echte echtgenoten, dus incl vuurwerk in de slaapkamer / eettafel / keukenaanrecht.
Die vriend die je ernaast hebt moet je sowieso beëindigen. Relaties die vanuit ellende zijn ontstaan, worden nooit iets.
Zo simpel kan het zijn
Je moet het leven niet te serieus nemen. Je overleeft het toch niet!
zaterdag 25 november 2017 om 08:40
De kaarten zijn wel geschud, lees je eigen tekst nog maar eens. Jouw wens en die van je man liggen veel te ver uit elkaar. De beslissing is niet nodig. dat is slechts een gevolg van erkenning van de situatie.Elise509 schreef: ↑24-11-2017 23:17Maar blijft dat de kaarten niet geschud zijn natuurlijk. Niet tot iemand dat beslist.
Waarom kan wat wij samen hebben onder slechts één vorm bestaan, die van een monogaam huwelijk waarin geen sex plaatsvindt? Begrijpen jullie dat ik dat bijzonder moeilijk te rijmen vind?
Jij blijft liever even hangen en wachten tot de werkelijkheid aan jouw wensen voldoet en voor jou begrijpelijk is, dat mag.
Vroeger toen de zee nog schoon was en seks vies....
zaterdag 25 november 2017 om 09:32
zaterdag 25 november 2017 om 10:42
Het gaat niet over verdiende straf.Elise509 schreef: ↑24-11-2017 15:53@makreel:
Maar ik wil beslissen! Ik heb ballen genoeg, maar ik weet niet waar ik ze tegenaan moet smijten. Moet ik dat nu ook nog een keer blindelings doen? Een muntje opgooien? Of gaat het er hier vooral om dat ik mijn verdiende straf krijg?
Ik wil oprecht weten wat de ervaringen van anderen zijn met therapie in dit soort situaties. Als het zelfs geen zin meer heeft om te werken aan de relatie met mijn man, dan maakt dat een en ander wel gemakkelijker.
En oh ja: je mag het hebben, mijn groot plezier. Ik weet niet wat voor onmens jullie denken dat ik ben dat ik het nu goed voor elkaar zou hebben.
Het gaat over: jij moet beslissen. En als je dat niet kunt, vraag een therapeut om je te helpen. Als je niet kunt kiezen tussen deze twee mannen, dan kies je voor jezelf. Geen relatie, want kennelijk ben je daar nu niet toe in staat. Want je beschadigt de mensen waar je een liefdesrelatie mee hebt.
Wat eten we vanavond?
zaterdag 25 november 2017 om 11:02
zaterdag 25 november 2017 om 12:45
Ja, werp nog maar meer vragen op om het beslismoment uit te stellen.
Lieve Elise. Het maakt helemaal niets uit hoe het anderen is vergaan in een dergelijke situatie. Als jij, dus JIJZELF en daar draait het om, het weerzinwekkend vond om met je man seks te hebben, zegt dat genoeg. Dit is jouw verhaal, de dynamiek tussen jou en je man, tussen jou en je vriend, jouw UNIEKE verhaal. Niemand zal in dezelfde situatie hebben gezeten als jij. Neem gewoon zelf de beslissing.
zaterdag 25 november 2017 om 15:19
Jouw man wil jullie huwelijk nog een kans geven, maar incl seks met jou.
Jij wilt ook seks, maar niet van je man, want daar walg je al 8 jaar van.
Verder hebben jullie leuke gesprekken, zolang het over een onderwerp gaat dat hij leuk vindt, anders moet je ophouden met zeuren.
Je bent nu in de 40, ga je nog 40 jaar bij deze man blijven voor de leuke gesprekken? Want die seks gaat met hem echt niet meer stomend worden hoor, daar geloof ik na 8 jaar niet meer in, misschien na 8 maanden, maar 8 jaar!!!! Nee.
Dan heb je wel lekkere seks met vriend, valt daar ook nog mee te praten, of liggen jullie alleen maar tussen de lakens/op de keukentafel?
Er is trouwens ook al heel vaak optie 3 geopperd, en dat lijkt me verreweg het beste voor jou; nl lekker alleen gaan wonen. Ga regelmatig, als je man dat nog zou willen lekker kletsen en uiteten met ex, en kijk of er toekomst zit in een relatie met vriend, en zo niet? Dan ga je eens tijd besteden aan jezelf en aan wat jij belangrijk en leuk vindt.
Jij wilt ook seks, maar niet van je man, want daar walg je al 8 jaar van.
Verder hebben jullie leuke gesprekken, zolang het over een onderwerp gaat dat hij leuk vindt, anders moet je ophouden met zeuren.
Je bent nu in de 40, ga je nog 40 jaar bij deze man blijven voor de leuke gesprekken? Want die seks gaat met hem echt niet meer stomend worden hoor, daar geloof ik na 8 jaar niet meer in, misschien na 8 maanden, maar 8 jaar!!!! Nee.
Dan heb je wel lekkere seks met vriend, valt daar ook nog mee te praten, of liggen jullie alleen maar tussen de lakens/op de keukentafel?
Er is trouwens ook al heel vaak optie 3 geopperd, en dat lijkt me verreweg het beste voor jou; nl lekker alleen gaan wonen. Ga regelmatig, als je man dat nog zou willen lekker kletsen en uiteten met ex, en kijk of er toekomst zit in een relatie met vriend, en zo niet? Dan ga je eens tijd besteden aan jezelf en aan wat jij belangrijk en leuk vindt.
zaterdag 25 november 2017 om 16:27
Als ze ergens alleen gaat wonen om over de relaties na te denken, is het voor haar man einde huwelijk, einde vriendschap.elfje26 schreef: ↑25-11-2017 15:19Er is trouwens ook al heel vaak optie 3 geopperd, en dat lijkt me verreweg het beste voor jou; nl lekker alleen gaan wonen. Ga regelmatig, als je man dat nog zou willen lekker kletsen en uiteten met ex, en kijk of er toekomst zit in een relatie met vriend, en zo niet? Dan ga je eens tijd besteden aan jezelf en aan wat jij belangrijk en leuk vindt.
TO wil zijn vriendschap niet kwijt.
zaterdag 25 november 2017 om 16:59
zaterdag 25 november 2017 om 17:02
Dit had allemaal voorkomen kunnen worden. Dit is net zoiets als een krat Schultenbrau drinken en daarna janken om de kater.
zaterdag 25 november 2017 om 17:11
Dit.
En verder lijkt dit op een topic van een psychologiestudent. Wat een eindeloos gezever.
Soms moet je gewoon de knoop doorhakken.
De toekomst is niet meer wat het was
zaterdag 25 november 2017 om 22:33
Ik bedoelde sowieso niet om na te denken, maar gewoon echt als definitieve stap. Gescheiden verder dus, maar niet samenwonend met vriend.
En die vriendschap heeft ze al op het spel gezet door een minnaar te nemen, die is dan daardoor kwijt en niet omdat ze gaat scheiden.
Trouwens ook wel een puntje ter realisatie voor TO, als je man het vriendschaps gedeelte van jullie huwelijk ook zó geweldig zou vinden, zou hij dat toch niet op willen geven?
zaterdag 25 november 2017 om 23:25
Dankjewel @allemaal, voor de moeite die jullie nemen om mijn al te lange lappen tekst te lezen en te reageren.
Eén ding is duidelijk: als ik wegga bij mijn man, dan is het om alleen te gaan wonen. Ik weet dat ik niet zomaar één twee drie hersteld zal zijn van de klap die een scheiding zal betekenen. Dat zal ik voor een groot deel zelf moet verwerken, daar kan mijn vriend me niet bij helpen. Bovendien heeft mijn vriend twee dochters. De feitelijke scheiding is nog maar een jaar geleden, de officiële pas een paar weken. Ze verdienen tijd om zich aan te passen aan de nieuwe situatie. Daar moet echt niet meteen ook nog een vreemde eend bij.
Ik heb vandaag nog een gesprek gehad met mijn man. Hij zei me dat het voor hem niet de moeite loonde om iets tussen ons in stand te houden als het niet het totaalpakket was. Dat ouders dat probeerden, dat begreep hij. Maar in afwezigheid van een "hoger doel" (kinderen dus) leek het hem makkelijker om dan gelijk alles af te sluiten. Ik begrijp dat ergens wel, maar ik voel me ook een beetje bekocht. Het was allemaal goed genoeg, ook al vroeg ik hem om hulp omdat het mij niet lekker zat, zo een huwelijk zonder sex. En nu plots is het geen enkele inspanning meer waard. Voor mij voelt het alsof hij een flink stuk van ons verleden wegvaagt. Dat stuk waarin ik wanhopig probeerde het recht te trekken, en hij dat niet zo nodig leek te vinden.
Overigens wil hij nog steeds met me verder, maar dan moet het probleem van de afwezigheid van sex wel opgelost. Het voelt steeds weer alsof dat blijkbaar uitsluitend mijn probleem is. En ik weet sowieso niet of ik zal kunnen leven in een seksloos huwelijk waarin ik constant met mijn onvermogen (dwz een partner die wel heel graag wil) geconfronteerd word.
Ik ben zo stilaan doodop en begin me af te vragen waarom precies ik nog vecht. Jullie zouden allemaal wel eens gelijk kunnen hebben. Ik probeer waarschijnlijk iets te redden dat reddeloos verloren is. Verdrietig.
Eén ding is duidelijk: als ik wegga bij mijn man, dan is het om alleen te gaan wonen. Ik weet dat ik niet zomaar één twee drie hersteld zal zijn van de klap die een scheiding zal betekenen. Dat zal ik voor een groot deel zelf moet verwerken, daar kan mijn vriend me niet bij helpen. Bovendien heeft mijn vriend twee dochters. De feitelijke scheiding is nog maar een jaar geleden, de officiële pas een paar weken. Ze verdienen tijd om zich aan te passen aan de nieuwe situatie. Daar moet echt niet meteen ook nog een vreemde eend bij.
Ik heb vandaag nog een gesprek gehad met mijn man. Hij zei me dat het voor hem niet de moeite loonde om iets tussen ons in stand te houden als het niet het totaalpakket was. Dat ouders dat probeerden, dat begreep hij. Maar in afwezigheid van een "hoger doel" (kinderen dus) leek het hem makkelijker om dan gelijk alles af te sluiten. Ik begrijp dat ergens wel, maar ik voel me ook een beetje bekocht. Het was allemaal goed genoeg, ook al vroeg ik hem om hulp omdat het mij niet lekker zat, zo een huwelijk zonder sex. En nu plots is het geen enkele inspanning meer waard. Voor mij voelt het alsof hij een flink stuk van ons verleden wegvaagt. Dat stuk waarin ik wanhopig probeerde het recht te trekken, en hij dat niet zo nodig leek te vinden.
Overigens wil hij nog steeds met me verder, maar dan moet het probleem van de afwezigheid van sex wel opgelost. Het voelt steeds weer alsof dat blijkbaar uitsluitend mijn probleem is. En ik weet sowieso niet of ik zal kunnen leven in een seksloos huwelijk waarin ik constant met mijn onvermogen (dwz een partner die wel heel graag wil) geconfronteerd word.
Ik ben zo stilaan doodop en begin me af te vragen waarom precies ik nog vecht. Jullie zouden allemaal wel eens gelijk kunnen hebben. Ik probeer waarschijnlijk iets te redden dat reddeloos verloren is. Verdrietig.
anoniem_6498cf2685943 wijzigde dit bericht op 25-11-2017 23:29
Reden: test > tekst. Te veel wijn.
Reden: test > tekst. Te veel wijn.
1.28% gewijzigd
zaterdag 25 november 2017 om 23:57
Je hoeft geen seksloos huwelijk, hij wil toch seks?! Je zegt 'ik wil geen seksloos huwelijk' alsof HIJ het je ontzegt!Elise509 schreef: ↑25-11-2017 23:25
Overigens wil hij nog steeds met me verder, maar dan moet het probleem van de afwezigheid van sex wel opgelost. Het voelt steeds weer alsof dat blijkbaar uitsluitend mijn probleem is. En ik weet sowieso niet of ik zal kunnen leven in een seksloos huwelijk waarin ik constant met mijn onvermogen (dwz een partner die wel heel graag wil) geconfronteerd word.
Jij wilt geen seks met hem.
Het is dus ook jouw probleem. Jij voelt geen opwinding naar hem toe, sterker nog je voelt walging. Wat zou hij daaraan dan kunnen doen/veranderen volgens jou?
Als ik je goed begrijp wil hij wel seks en zoekt hij toenadering. Hij kan echter niet zorgen voor extra aantrekkingskracht ofzo. Tenzij je hem bij de plastisch chirurg aflevert en hem weer helemaal naar je smaak ophaalt.
Wat doet je eigenlijk walgen?
En waarom zeg je de hele tijd dat een seksloos huwelijk geen optie meer is, maar toch twijfel je of je bij je man miet blijven. Denk je echt dat je na 8 jaar opeens DE oplossing vindt?
