Gezondheid
alle pijlers
Vriend heeft longkanker
zaterdag 9 februari 2019 om 11:58
Eerste kerstdag werd mijn vriend verkouden met veel hoesten erbij. Verkoudheid ging over, hoesten niet en dat werd steeds pijnlijker. Halverwege januari voelde hij met een hoestbui een knak bij zijn ribben. Mijn vriend ging gelijk naar de huisarts, die stuurde hem door naar het ziekenhuis voor een foto.
Conclusie was een gebroken rib en ze zagen iets bij zijn longen wat ze niet vertrouwden.
Vriend kreeg een scan en vorige week hebben we echt het meest verschrikkelijke nieuws gekregen.
Longkanker met uitzaaiingen naar oa zijn rib, daarom is die ook gebroken, stukje lymfe, lever en er zit een plekje bij zijn heup. Arts zei gelijk dat hij dit niet kon genezen, alleen maar tijd rekken.
Onze wereld is ingestort, onze toekomst plannen die we samen hadden kunnen we niet meer uitvoeren. Het is allemaal zo onwerkelijk, we leven in een complete nachtmerrie.
Zonder behandeling geeft de arts hem een half jaar, met behandeling kan het met een paar maanden tot paar jaar gerekt worden, mits het aanslaat.
Dinsdag krijgt hij zijn eerste chemo en maandag krijgen we te horen of hij ook immunotherapie erbij krijgt.
Ik ben zo bang voor alles wat komen gaat, dat ik hem zie aftakelen en dat het moment gaat komen dat ik mijn grote liefde moet gaan missen Geen idee hoe ik dit allemaal moet gaan doen. We proberen nu nog zoveel mogelijk te genieten en leuke dingen te doen zolang het nog kan.
Conclusie was een gebroken rib en ze zagen iets bij zijn longen wat ze niet vertrouwden.
Vriend kreeg een scan en vorige week hebben we echt het meest verschrikkelijke nieuws gekregen.
Longkanker met uitzaaiingen naar oa zijn rib, daarom is die ook gebroken, stukje lymfe, lever en er zit een plekje bij zijn heup. Arts zei gelijk dat hij dit niet kon genezen, alleen maar tijd rekken.
Onze wereld is ingestort, onze toekomst plannen die we samen hadden kunnen we niet meer uitvoeren. Het is allemaal zo onwerkelijk, we leven in een complete nachtmerrie.
Zonder behandeling geeft de arts hem een half jaar, met behandeling kan het met een paar maanden tot paar jaar gerekt worden, mits het aanslaat.
Dinsdag krijgt hij zijn eerste chemo en maandag krijgen we te horen of hij ook immunotherapie erbij krijgt.
Ik ben zo bang voor alles wat komen gaat, dat ik hem zie aftakelen en dat het moment gaat komen dat ik mijn grote liefde moet gaan missen
Geen idee hoe ik dit allemaal moet gaan doen. We proberen nu nog zoveel mogelijk te genieten en leuke dingen te doen zolang het nog kan.
donderdag 11 juli 2019 om 19:50
Ik bedoel het niet rot, maar hebben jullie nagedacht hoe verder als hij niet meer verder kan in revalidatie centrum? Naar huis of evt hospitium? Ik heb redelijk wat ervaring met dit soort dingen en soms wordt je gewoon ingehaald voor de feiten. Het is ook verstandig dat je zelf bedenkt wat jullie willen en ook aankan. Er is geen goed of fout daarin alleen jullie weg is belangrijk.
donderdag 11 juli 2019 om 20:19
Wat verdrietig en onwerkelijk om dit mee te moeten maken. Nog zo jong en vol plannen voor de toekomst die zo abrupt afgebroken zijn. Het gaat ook zo snel allemaal, je hebt het ene nog niet verwerkt en het andere komt er al bovenop. Ik heb echt vreselijk met jouw man en met jou te doen. Ik wens jullie heel veel liefde, kracht, steun en warmte samen en om jullie heen. 
donderdag 11 juli 2019 om 21:23
donderdag 11 juli 2019 om 23:37
Het is echt drama op dit moment. Toen ik vanmiddag bij hem was, was mijn schoonzus er ook en zat mijn man te huilen. Hij heeft het zo zwaar. Hij wil daar weg. Ik heb gelijk een arts erbij gehaald en we hebben gezegd dat hij het niet naar zijn zin heeft, hij heeft het gevoel dat ze niets voor hem kunnen betekenen en hij wil zsm naar huis. De arts ging het bespreken met de therapeuten om te kijken wanneer hij naar huis zou kunnen, dat moet namelijk wel lukken natuurlijk.
Afijn, vanavond was ik weer hij hem, hij voelde zich nog steeds kut. Mijn vader was er ook bij, en die vroeg heel direct of mijn man het allemaal nog wel ziet zitten. Mijn man zei eerlijk van niet. Dit gevoel heeft hij sinds dat hij in het revalidatiecentrum ligt. Hij zegt dat hij er heel wat anders van verwacht had.
Daarnaast nog steeds verward. Hij zegt zelf ook dat hij het allemaal niet meer snapt.
En dan die blik in zijn ogen en op zijn gezicht, zo verdrietig. Alsof hij het heeft opgegeven. Ik snap er niets van, dit is echt sinds dat hij hier nu ligt. Hij is negatief over alles, terwijl hij altijd zo positief was.
Ben er ook net achtergekomen dat hij zo min mogelijk drinkt omdat hij geen katheter wil telkens, dus ik heb een verpleegkundige gelijk opgezocht. Gevraagd waarom hij geen verblijfskathether krijgt. Dat is dus omdat mijn man zelf moet proberen te plassen maar dat lukt al 4 dagen niet! Lijkt me toch duidelijk dat er dan actie ondernomen wordt, dus ik heb erop aangedrongen en ze heeft toen gelijk verblijfskathether aangelegd gelukkig.
Ik heb even uitgehoord bij mijn man wat hij nou precies wil want hij is af en toe niet duidelijk. Nou hij wil dus naar huis, het liefst nu. Maar hij snapt dat dat niet gaat, dus dan wil hij het liefst terug naar het ziekenhuis. Dat vindt hij veel beter dan in het centrum. Ik neem aan dat dat geen mogelijkheid is maar ik ga morgenochtend gelijk bellen met de huisarts en het ziekenhuis over de mogelijkheden. En als dat niet mogelijk is, wat kan dan wel? Ik zie hem met de dag depressiever worden dus ik wil hem daar nu ook zo snel mogelijk weg hebben! Hij zit daar echt niet op zijn plek.
Ik wil morgen ook nog even een arts spreken in het centrum, kijken wat hun visie is op de hele situatie.
Want inderdaad, moet hij dan naar een hospice? Ik heb echt geen idee, ik was 2,5 week geleden al bang dat dat de enige mogelijkheid was, maar geen enkele arts heeft dat tot dusver bevestigd. Misschien is mijn man nog te goed, ik heb geen idee.
Wat ik wel weet is dat er iets moet veranderen morgen want ik zie mijn man helemaal wegkwijnen daar.
Mijn gesprek met de psycholoog vanmorgen was heel fijn. Hele lieve vrouw, ik heb heel veel vertelt en dar voelde heel goed. Volgende week donderdag heb ik weer een afspraak met haar.
Afijn, vanavond was ik weer hij hem, hij voelde zich nog steeds kut. Mijn vader was er ook bij, en die vroeg heel direct of mijn man het allemaal nog wel ziet zitten. Mijn man zei eerlijk van niet. Dit gevoel heeft hij sinds dat hij in het revalidatiecentrum ligt. Hij zegt dat hij er heel wat anders van verwacht had.
Daarnaast nog steeds verward. Hij zegt zelf ook dat hij het allemaal niet meer snapt.
En dan die blik in zijn ogen en op zijn gezicht, zo verdrietig. Alsof hij het heeft opgegeven. Ik snap er niets van, dit is echt sinds dat hij hier nu ligt. Hij is negatief over alles, terwijl hij altijd zo positief was.
Ben er ook net achtergekomen dat hij zo min mogelijk drinkt omdat hij geen katheter wil telkens, dus ik heb een verpleegkundige gelijk opgezocht. Gevraagd waarom hij geen verblijfskathether krijgt. Dat is dus omdat mijn man zelf moet proberen te plassen maar dat lukt al 4 dagen niet! Lijkt me toch duidelijk dat er dan actie ondernomen wordt, dus ik heb erop aangedrongen en ze heeft toen gelijk verblijfskathether aangelegd gelukkig.
Ik heb even uitgehoord bij mijn man wat hij nou precies wil want hij is af en toe niet duidelijk. Nou hij wil dus naar huis, het liefst nu. Maar hij snapt dat dat niet gaat, dus dan wil hij het liefst terug naar het ziekenhuis. Dat vindt hij veel beter dan in het centrum. Ik neem aan dat dat geen mogelijkheid is maar ik ga morgenochtend gelijk bellen met de huisarts en het ziekenhuis over de mogelijkheden. En als dat niet mogelijk is, wat kan dan wel? Ik zie hem met de dag depressiever worden dus ik wil hem daar nu ook zo snel mogelijk weg hebben! Hij zit daar echt niet op zijn plek.
Ik wil morgen ook nog even een arts spreken in het centrum, kijken wat hun visie is op de hele situatie.
Want inderdaad, moet hij dan naar een hospice? Ik heb echt geen idee, ik was 2,5 week geleden al bang dat dat de enige mogelijkheid was, maar geen enkele arts heeft dat tot dusver bevestigd. Misschien is mijn man nog te goed, ik heb geen idee.
Wat ik wel weet is dat er iets moet veranderen morgen want ik zie mijn man helemaal wegkwijnen daar.
Mijn gesprek met de psycholoog vanmorgen was heel fijn. Hele lieve vrouw, ik heb heel veel vertelt en dar voelde heel goed. Volgende week donderdag heb ik weer een afspraak met haar.
donderdag 11 juli 2019 om 23:50
ik denk echt dat alles er nu op gericht moet zijn om hem comfortabel en rustig te krijgen. Thuis met ambulabte verpleging of in hospice. Er is veel mogelijk. Je kan ook vragen wat jullie huisarts kan doen. misschien kan hij of zij regie pakken. want dat is nodig. sterkte sterkte sterktePinkWombat schreef: ↑11-07-2019 23:37Het is echt drama op dit moment. Toen ik vanmiddag bij hem was, was mijn schoonzus er ook en zat mijn man te huilen. Hij heeft het zo zwaar. Hij wil daar weg. Ik heb gelijk een arts erbij gehaald en we hebben gezegd dat hij het niet naar zijn zin heeft, hij heeft het gevoel dat ze niets voor hem kunnen betekenen en hij wil zsm naar huis. De arts ging het bespreken met de therapeuten om te kijken wanneer hij naar huis zou kunnen, dat moet namelijk wel lukken natuurlijk.
Afijn, vanavond was ik weer hij hem, hij voelde zich nog steeds kut. Mijn vader was er ook bij, en die vroeg heel direct of mijn man het allemaal nog wel ziet zitten. Mijn man zei eerlijk van niet. Dit gevoel heeft hij sinds dat hij in het revalidatiecentrum ligt. Hij zegt dat hij er heel wat anders van verwacht had.
Daarnaast nog steeds verward. Hij zegt zelf ook dat hij het allemaal niet meer snapt.
En dan die blik in zijn ogen en op zijn gezicht, zo verdrietig. Alsof hij het heeft opgegeven. Ik snap er niets van, dit is echt sinds dat hij hier nu ligt. Hij is negatief over alles, terwijl hij altijd zo positief was.
Ben er ook net achtergekomen dat hij zo min mogelijk drinkt omdat hij geen katheter wil telkens, dus ik heb een verpleegkundige gelijk opgezocht. Gevraagd waarom hij geen verblijfskathether krijgt. Dat is dus omdat mijn man zelf moet proberen te plassen maar dat lukt al 4 dagen niet! Lijkt me toch duidelijk dat er dan actie ondernomen wordt, dus ik heb erop aangedrongen en ze heeft toen gelijk verblijfskathether aangelegd gelukkig.
Ik heb even uitgehoord bij mijn man wat hij nou precies wil want hij is af en toe niet duidelijk. Nou hij wil dus naar huis, het liefst nu. Maar hij snapt dat dat niet gaat, dus dan wil hij het liefst terug naar het ziekenhuis. Dat vindt hij veel beter dan in het centrum. Ik neem aan dat dat geen mogelijkheid is maar ik ga morgenochtend gelijk bellen met de huisarts en het ziekenhuis over de mogelijkheden. En als dat niet mogelijk is, wat kan dan wel? Ik zie hem met de dag depressiever worden dus ik wil hem daar nu ook zo snel mogelijk weg hebben! Hij zit daar echt niet op zijn plek.
Ik wil morgen ook nog even een arts spreken in het centrum, kijken wat hun visie is op de hele situatie.
Want inderdaad, moet hij dan naar een hospice? Ik heb echt geen idee, ik was 2,5 week geleden al bang dat dat de enige mogelijkheid was, maar geen enkele arts heeft dat tot dusver bevestigd. Misschien is mijn man nog te goed, ik heb geen idee.
Wat ik wel weet is dat er iets moet veranderen morgen want ik zie mijn man helemaal wegkwijnen daar.
Mijn gesprek met de psycholoog vanmorgen was heel fijn. Hele lieve vrouw, ik heb heel veel vertelt en dar voelde heel goed. Volgende week donderdag heb ik weer een afspraak met haar.
donderdag 11 juli 2019 om 23:54
Ach PinkWombat, wat moeilijk om je man zo te zien. Ik zit ongeveer in de positie van jouw man en aan de ene kant begrijp ik het zo goed dat hij het op wil geven/heeft gegeven, maar het is zo oneerlijk! Ik hoop voor jullie dat hij toch naar huis kan. Ik ben zelf (nog) thuis en ik ben daar elke dag dankbaar voor. Dat ik nu in mijn eigen bed lig naast mijn eigen man. Ik denk dat dit soort kleine grote dingen nu heel waardevol voor jullie zijn, dus ik zou zeker proberen hem naar huis te krijgen. Of misschien is het mogelijk dat hij gedeeltelijk thuis komt maar bv wel de nachten, als dat nodig is qua zorg, in het ziekenhuis of revalidatiecentrum is?
Heel veel sterkte. Ik wilde dat ik meer voor je kon doen dan je verhaal lezen en je een virtuele knuffel geven.
Heel veel sterkte. Ik wilde dat ik meer voor je kon doen dan je verhaal lezen en je een virtuele knuffel geven.
Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken
vrijdag 12 juli 2019 om 01:24
vrijdag 12 juli 2019 om 01:27
+1S-Meds schreef: ↑11-07-2019 23:50Ik denk echt dat alles er nu op gericht moet zijn om hem comfortabel en rustig te krijgen. Thuis met ambulante verpleging of in een hospice. Er is veel mogelijk. Je kan ook vragen wat jullie huisarts kan doen. Misschien kan hij of zij regie pakken. Want dat is nodig.
vrijdag 12 juli 2019 om 06:56
Niet drinken is natuurlijk slecht voor de nieren. Plassen zorgt ervoor dat de afvalstoffen worden verwijderd uit je lichaam. Gebeurt dat niet dan wordt je lichaam vergiftigd. Daar kun je ook psychisch van in de war raken.
Het is longkanker, maar verdrietig genoeg krijgen de andere organen het ook moeilijker.
Een revalidatiecentrum is afschuwelijk. Ik spreek uit ervaring.
Teruggaan naar het ziekenhuis zal niet snel gebeuren. Ze kunnen daar niets voor hem doen. Een ziekenhuis is helaas geen verzorgingstehuis. Ze hebben de bedden hard nodig voor andere patiënten.
Het is een onderwerp wat natuurlijk nooit op een goed moment komt, maar denk na over een hospice. Het klinkt zo eng, maar geloof me, een prettigere omgeving is er niet. Ik heb bewondering voor alle mensen die daar werken en alles wat ze daar doen. Ook al is het daar komen het allerergst wat je je kunt bedenken, weet dat het daar voelt als een warm bad. Je zal je verbazen over de zorg en de liefde die men daar de mensen geeft.
Het is longkanker, maar verdrietig genoeg krijgen de andere organen het ook moeilijker.
Een revalidatiecentrum is afschuwelijk. Ik spreek uit ervaring.
Teruggaan naar het ziekenhuis zal niet snel gebeuren. Ze kunnen daar niets voor hem doen. Een ziekenhuis is helaas geen verzorgingstehuis. Ze hebben de bedden hard nodig voor andere patiënten.
Het is een onderwerp wat natuurlijk nooit op een goed moment komt, maar denk na over een hospice. Het klinkt zo eng, maar geloof me, een prettigere omgeving is er niet. Ik heb bewondering voor alle mensen die daar werken en alles wat ze daar doen. Ook al is het daar komen het allerergst wat je je kunt bedenken, weet dat het daar voelt als een warm bad. Je zal je verbazen over de zorg en de liefde die men daar de mensen geeft.
vrijdag 12 juli 2019 om 08:22
Mijn vader is onlangs aan longkanker overleden. Op een gegeven moment, toen de artsen in het ziekenhuis niks meer konden doen (nu ja, mijn vader wilde ook geen verdere behandeling meer, hij had zelf ook een medische achtergrond waardoor hij een sterke mening had daarover), heeft de huisarts de (palliatieve) behandeling overgenomen thuis, met 3x per dag thuiszorg aan huis. Hij vond dat zo enorm fijn en we hebben nog een heel fijne en waardevolle twee maanden thuis gehad. Het is ook bekend dat oncologen vaak overbehandelen, want zeg maar eens tegen een patiënt dat er niks meer aan te doen is. De laatste tijd van je leven echter aan chemo, bestraling of revalidatie besteden, is wel een flinke prijs. Toen mijn vader in het ziekenhuis lag zag het er niet echt uit dat hij nog naar huis kon, maar eigenlijk ging het thuis beter dan in het ziekenhuis en met de thuiszorg en ons en de huisarts kon mijn moeder de zorg goed aan.
Hopelijk kunnen jullie ook een goed zorgteam organiseren zodat het kan!!!
Hopelijk kunnen jullie ook een goed zorgteam organiseren zodat het kan!!!
vrijdag 12 juli 2019 om 09:25
Misschien is het met veel hulp thuis te doen.?met familie.met vrienden.
Ik zeg maar wat.want steeds als ik over jullie lees .denk ik ik wou dat ik iets kon doen.domme gedachten natuurlijk.
Het enige waar je blij van wordt is dat ie zich beter voelt.
Denk aan jullie en leef met jullie mee het is zo moeilijk.
En voor AnnA C ook n :
Ik zeg maar wat.want steeds als ik over jullie lees .denk ik ik wou dat ik iets kon doen.domme gedachten natuurlijk.
Het enige waar je blij van wordt is dat ie zich beter voelt.
Denk aan jullie en leef met jullie mee
het is zo moeilijk.En voor AnnA C ook n :
Am ende wird alles gut.und wen es nicht gut ist .ist es nicht das ende .
vrijdag 12 juli 2019 om 12:00
Eens en +1!S-Meds schreef: ↑11-07-2019 23:50ik denk echt dat alles er nu op gericht moet zijn om hem comfortabel en rustig te krijgen. Thuis met ambulabte verpleging of in hospice. Er is veel mogelijk. Je kan ook vragen wat jullie huisarts kan doen. misschien kan hij of zij regie pakken. want dat is nodig. sterkte sterkte sterkte
vrijdag 12 juli 2019 om 12:11
AnnA_C,wat een lieve woorden naar PinkWombat toe! Ik wil je ook een dikke knuf geven en veel sterkte wensen. Geniet samen met je man en dierbaren van ieder mooi moment die jullie nog hebben!
Pinkwombat,ook voor jullie nogmaals veel sterkte! Ik leef met jullie mee. Ik hoop dat je man snel naar huis kan,in zijn vertrouwde omgeving met die zorg die hij nodig heeft en omgeven van al zijn dierbaren. Ik kan me heel goed voorstellen dat dit echt een moeilijke situatie voor jullie is en dat jullie eronder lijden. Ik zou willen dat ik wat voor jullie kon doen. Meds zegt een hoop goede dingen en geeft goed advies. Een dikke knuf voor jullie!
Pinkwombat,ook voor jullie nogmaals veel sterkte! Ik leef met jullie mee. Ik hoop dat je man snel naar huis kan,in zijn vertrouwde omgeving met die zorg die hij nodig heeft en omgeven van al zijn dierbaren. Ik kan me heel goed voorstellen dat dit echt een moeilijke situatie voor jullie is en dat jullie eronder lijden. Ik zou willen dat ik wat voor jullie kon doen. Meds zegt een hoop goede dingen en geeft goed advies. Een dikke knuf voor jullie!
vrijdag 12 juli 2019 om 20:30
Dikke knuffel pinkwombat.
Ik zou hopen dat jou man naar huis kan met de nodige zorg. Als ik vragen mag wat kan je man nog zelfstandig? Met thuiszorg kun je ook een heel eind komen. Die kunnen ook meerdere keren op een dag komen. Wanneer je man verder achteruit gaat is er ook nachtzorg mogelijk. Is er een buurtzorg team bij jou in de buurt?
Ik zou hopen dat jou man naar huis kan met de nodige zorg. Als ik vragen mag wat kan je man nog zelfstandig? Met thuiszorg kun je ook een heel eind komen. Die kunnen ook meerdere keren op een dag komen. Wanneer je man verder achteruit gaat is er ook nachtzorg mogelijk. Is er een buurtzorg team bij jou in de buurt?
vrijdag 12 juli 2019 om 20:33
Wat een machteloze situatie Pinkwombat. Kan me voorstellen dat hij naar huis wil. Er is veel mogelijk ook in ondersteuning naar jou ook als jij er even uit moet. Afhankelijk van de indicatie kan er zelfs in de nachten iemand zijn thuis. Ik hoop dat je iemand treft die met je meedenkt. Vast wel maar mocht je vragen hebben kun je me een pb sturen. Als je het niet doet ook goed.
Wens je alle sterkte
Wens je alle sterkte
vrijdag 12 juli 2019 om 23:41
Lieve PinkW, ik weet steeds niets zo goed wat te zeggen. De tijd en je nieuwe berichten halen mij steeds in. Wat fijn dat je goed kan praten met de psycholoog.
Ik hoop dat je man snel ergens anders terecht kan, thuis, of op een andere plek waar hij zich prettig voelt. Ontzettend moeilijk om te merken voor jou dat hij zo verward is en nu ergens is waar hij niet wil zijn.
Ontzettend veel sterkte en ik leef met jullie mee....
Ik hoop dat je man snel ergens anders terecht kan, thuis, of op een andere plek waar hij zich prettig voelt. Ontzettend moeilijk om te merken voor jou dat hij zo verward is en nu ergens is waar hij niet wil zijn.
Ontzettend veel sterkte en ik leef met jullie mee....
zaterdag 13 juli 2019 om 00:08
Jeetje wat een dag was vandaag weer. Ik ben vanochtend naar mijn man gegaan en ben net pas thuis. Ik schrok toen ik vanochtend bij hem kwam, hij was nog vermoeider en verwarder dan gisteren, je kon geen normaal gesprek met hem voeren. Hij viel de hele tijd weg, in slaap. Hij at en dronk ook erg slecht. Heb mijn werk gebeld om te zeggen dat ik niet kwam werken, ik wilde hem zo echt niet achter laten. Heb tegen de verpleging gezegd dat ik een arts wilde spreken, die had alleen vanmiddag tijd, toen was er ook een collega van mijn man bij, die schrok ook en was erg bezorgd. Samen hebben we met de arts gesproken en onze zorgen geuit. Zij hebben wat testen gedaan, en dat was allemaal wel in orde. Ze stelde voor om het ziekenhuis te bellen en te vragen of ze bloedonderzoek bij hem wilden doen. Ze hadden het vermoeden dat hij een hoog calcium had en dat hij uitgedroogd was. Nou zo gezegd, zo gedaan. Ziekenhuis wilde inderdaad dat hij langskwam dus hij is eind van de middag met de ambulance naar het ziekenhuis gegaan. Hij heeft daar gelijk een infuus gekregen met vocht, en daar knapte hij van op! Hij was vrij snel wat wakkerder. Uit bloedonderzoek kwam inderdaad dat hij een hoog calcium had. Dat veroorzaakt sufheid en verwardheid. Hij krijgt nu infuus met een medicijn om dat naar beneden te brengen. Morgen weer bloedprikken om te kijken of dat bijgewerkt is. Enige is dat zijn lever functie iets achteruit is gegaan, maar dat houden ze in de gaten. Hij is erg opgeknapt van dat infuus met vocht, hij is vanaf 20:00 hele tijd wakker gebleven, heeft gedronken, zelfs een ijsje gegeten, en hij viel niet in slaap. Hij voelt zich gelukkig ook een stuk beter, en hij heeft zijn lach weer terug op zijn gezicht. Heel fijn! 
Hij ligt nu weer op de afdeling waar hij vorige week ook lag. Hij heeft een super luxe kamer, met plasma tv, schemer lampen, luxe stoelen en een keukentje. En hij ligt weer alleen op een kamer, ook heel fijn. Ik mag ook blijven slapen op de kamer, echter dan zou ik eerst naar huis moeten om spullen te halen en weer terug rijden, maar ben zo bekaf. Ik ga morgen vragen of ik dan mag blijven slapen, dat vindt mijn man ook wel erg fijn als dat kan.
Hij moet sowieso het weekend blijven, dan wordt er maandag verder gekeken. Ik ga er alleen wel voor zorgen dat hij niet terug naar die kliniek hoeft!
Ben wel erg opgelucht dat hij toch zo snel nog uit die kliniek weg kon, en dat hij nu ook alleen ligt, kan hij wat beter slapen en hij is nu in betere handen.
Hij ligt nu weer op de afdeling waar hij vorige week ook lag. Hij heeft een super luxe kamer, met plasma tv, schemer lampen, luxe stoelen en een keukentje. En hij ligt weer alleen op een kamer, ook heel fijn. Ik mag ook blijven slapen op de kamer, echter dan zou ik eerst naar huis moeten om spullen te halen en weer terug rijden, maar ben zo bekaf. Ik ga morgen vragen of ik dan mag blijven slapen, dat vindt mijn man ook wel erg fijn als dat kan.
Hij moet sowieso het weekend blijven, dan wordt er maandag verder gekeken. Ik ga er alleen wel voor zorgen dat hij niet terug naar die kliniek hoeft!
Ben wel erg opgelucht dat hij toch zo snel nog uit die kliniek weg kon, en dat hij nu ook alleen ligt, kan hij wat beter slapen en hij is nu in betere handen.
zaterdag 13 juli 2019 om 00:15
als hij nog niet naar huis kan is er naast een verzorghuis of hospice nog een optie: zorghotel. er zijn hele mooie en fijne in nl. verder moet het ziekenhuis hem natuurlijk houden als hij niet stabiel is. dit had niet mogen gebeuren. goed dat jullie in hebben gegrepenPinkWombat schreef: ↑13-07-2019 00:08Jeetje wat een dag was vandaag weer. Ik ben vanochtend naar mijn man gegaan en ben net pas thuis. Ik schrok toen ik vanochtend bij hem kwam, hij was nog vermoeider en verwarder dan gisteren, je kon geen normaal gesprek met hem voeren. Hij viel de hele tijd weg, in slaap. Hij at en dronk ook erg slecht. Heb mijn werk gebeld om te zeggen dat ik niet kwam werken, ik wilde hem zo echt niet achter laten. Heb tegen de verpleging gezegd dat ik een arts wilde spreken, die had alleen vanmiddag tijd, toen was er ook een collega van mijn man bij, die schrok ook en was erg bezorgd. Samen hebben we met de arts gesproken en onze zorgen geuit. Zij hebben wat testen gedaan, en dat was allemaal wel in orde. Ze stelde voor om het ziekenhuis te bellen en te vragen of ze bloedonderzoek bij hem wilden doen. Ze hadden het vermoeden dat hij een hoog calcium had en dat hij uitgedroogd was. Nou zo gezegd, zo gedaan. Ziekenhuis wilde inderdaad dat hij langskwam dus hij is eind van de middag met de ambulance naar het ziekenhuis gegaan. Hij heeft daar gelijk een infuus gekregen met vocht, en daar knapte hij van op! Hij was vrij snel wat wakkerder. Uit bloedonderzoek kwam inderdaad dat hij een hoog calcium had. Dat veroorzaakt sufheid en verwardheid. Hij krijgt nu infuus met een medicijn om dat naar beneden te brengen. Morgen weer bloedprikken om te kijken of dat bijgewerkt is. Enige is dat zijn lever functie iets achteruit is gegaan, maar dat houden ze in de gaten. Hij is erg opgeknapt van dat infuus met vocht, hij is vanaf 20:00 hele tijd wakker gebleven, heeft gedronken, zelfs een ijsje gegeten, en hij viel niet in slaap. Hij voelt zich gelukkig ook een stuk beter, en hij heeft zijn lach weer terug op zijn gezicht. Heel fijn!
Hij ligt nu weer op de afdeling waar hij vorige week ook lag. Hij heeft een super luxe kamer, met plasma tv, schemer lampen, luxe stoelen en een keukentje. En hij ligt weer alleen op een kamer, ook heel fijn. Ik mag ook blijven slapen op de kamer, echter dan zou ik eerst naar huis moeten om spullen te halen en weer terug rijden, maar ben zo bekaf. Ik ga morgen vragen of ik dan mag blijven slapen, dat vindt mijn man ook wel erg fijn als dat kan.
Hij moet sowieso het weekend blijven, dan wordt er maandag verder gekeken. Ik ga er alleen wel voor zorgen dat hij niet terug naar die kliniek hoeft!
Ben wel erg opgelucht dat hij toch zo snel nog uit die kliniek weg kon, en dat hij nu ook alleen ligt, kan hij wat beter slapen en hij is nu in betere handen.
zaterdag 13 juli 2019 om 00:15
Jouw berichtje raakt me Bim. Mijn vader zei gisteren precies hetzelfde tegen me. Ik was altijd best wel een verlegen persoon, maar hoe ik nu op iedereen afstap voor informatie of aandring bij bepaalde zaken verbaast me zelf ook. Ik wil dat mijn man de best mogelijke zorg krijgt, en ik heb alles voor hem over, ga letterlijk door het vuur voor hem. Blijkt toch maar weer hoe sterk je kan zijn in zo’n afschuwelijke situatie!
zaterdag 13 juli 2019 om 00:19
Inderdaad Meds, dit had niet mogen gebeuren. Als ik geen gesprek had aangevraagd lag hij nu nog steeds in de kliniek, dus vind het ook erg slecht dat de verpleging zelf niet heeft ingegrepen, die hadden toch ook moeten zien dat het niet goed ging.
Dank jullie wel allemaal voor al jullie berichtjes trouwens. Ik lees ze allemaal en dat doet me onwijs goed
Dank jullie wel allemaal voor al jullie berichtjes trouwens. Ik lees ze allemaal en dat doet me onwijs goed
