Werk & Studie
alle pijlers
Vrouwen in de wetenschap
zaterdag 6 juni 2020 16:34
Hallo allemaal,
Zijn er hier vrouwen op het forum die een carrière hebben in de wetenschap en die mij daar wat meer over zouden willen vertellen? Ik bevind me in een fase dat ik moet gaan kiezen of ik op termijn verder wil in mijn onderzoeksveld. Inhoudelijk vind ik het erg leuk werk, en tot nu toe heb ik onderzoek doen niet als zwaar ervaren – iets wat ik wel vaak terughoor van mijn collega’s. Ik ken echter natuurlijk het standaard beeld: hard werken om hogerop te komen, in een wereldje dat soms lastiger toegankelijk is voor vrouwen.
Hoewel ik oprecht enthousiast en blij kan worden van mijn werk, vind ik het ook belangrijk als mijn werk in balans is met de rest van mijn leven. Als ik de verhalen om me heen zo hoor, klinkt het soms alsof werken in de wetenschap helemaal niet goed combineert met bijvoorbeeld het hebben van een (toekomstig) gezin. Ik zie om me heen allerlei mensen min of meer spontaan voor een jaar naar de andere kant van de wereld vertrekken, en het enige wat ik me afvraag is: hoe doe je dat dan met je partner/hond/kat/goudvis/koophuis/kinderen/moestuin/etc? Daarnaast heb ik een beetje wetenschaps-bindingsangst: wat nou als ik over tien jaar totaal iets anders wil gaan doen?
Ik zou graag van andere vrouwen horen hoe het bevalt in de wetenschap, hoe je het voor elkaar hebt gekregen om te komen waar je nu staat, en hoe je destijds de keuze hebt gemaakt.
Zijn er hier vrouwen op het forum die een carrière hebben in de wetenschap en die mij daar wat meer over zouden willen vertellen? Ik bevind me in een fase dat ik moet gaan kiezen of ik op termijn verder wil in mijn onderzoeksveld. Inhoudelijk vind ik het erg leuk werk, en tot nu toe heb ik onderzoek doen niet als zwaar ervaren – iets wat ik wel vaak terughoor van mijn collega’s. Ik ken echter natuurlijk het standaard beeld: hard werken om hogerop te komen, in een wereldje dat soms lastiger toegankelijk is voor vrouwen.
Hoewel ik oprecht enthousiast en blij kan worden van mijn werk, vind ik het ook belangrijk als mijn werk in balans is met de rest van mijn leven. Als ik de verhalen om me heen zo hoor, klinkt het soms alsof werken in de wetenschap helemaal niet goed combineert met bijvoorbeeld het hebben van een (toekomstig) gezin. Ik zie om me heen allerlei mensen min of meer spontaan voor een jaar naar de andere kant van de wereld vertrekken, en het enige wat ik me afvraag is: hoe doe je dat dan met je partner/hond/kat/goudvis/koophuis/kinderen/moestuin/etc? Daarnaast heb ik een beetje wetenschaps-bindingsangst: wat nou als ik over tien jaar totaal iets anders wil gaan doen?
Ik zou graag van andere vrouwen horen hoe het bevalt in de wetenschap, hoe je het voor elkaar hebt gekregen om te komen waar je nu staat, en hoe je destijds de keuze hebt gemaakt.
zaterdag 6 juni 2020 18:36
Als dit zo is, dan vind ik dat er in de academische wereld zsm zaken moeten veranderen. Anders mis je een hele hoop, voornamelijk vrouwelijk, talent (wat nu al aantoonbaar het geval is, lees ik in onderzoeken). Dat is echt geen wenselijke situatie.purple1973 schreef: ↑06-06-2020 18:15Ik denk dat veel afhangt van je persoonlijke situatie.
Als PostDoc (en in je verdere acad. carriere) zul je Grants moeten binnenslepen en o.a. buitenland ervaring ed opdoen. Af en toe (vaak) lange werkdagen (evt. gedeeltelijk thuis) en best stressvol, dus. Aan de andere kant: je bent flexibeler qua uren dan menig ander op de dagen dat je geen colleges ed hoeft te geven....
Als je partner enigszins flexibel is qua thuiswerken / begintijden enz, dan hoeft het allemaal niet zo'n probleem te zijn. Je ziet elkaar thuis, in de avonduren en de weekenden. En als je naar het buitenland moet, dan kan ie meegaan maar als ie dat niet ziet zitten kun je ook best even LATten, toch?
Mocht je ook kinderen willen (en het geluk hebben ze te krijgen), dan kun je m.i. nog steeds een wetenschappelijke carriere nastreven, maar dan moet je helemaal zeker weten dat je partner veel van de zorg op zich kan nemen. Jij maakt immers vaak lange dagen en zult af en toe van huis zijn. Partner moet dat wel op kunnen vangen. En kinderen zijn ook nog wel eens ziek.... Dan moet er wel iemand ad hoc thuis kunnen blijven! En dat hangt een beetje van je dag af, of jij dat dan kan zijn (college geven, op reis).
Om me heen zie ik genoeg jonge vrouwelijke Post Docs met kinderen die eraan onderdoor gaan omdat hun partner net als zij carriere wil maken. Degenen met een partner die een tijdje een pas op de plaats willen maken om de zaken thuis op te vangen, gaat het een stuk beter af.
Om eerlijk te zijn, ik vraag me altijd af waarom twee academici met carrierewensen kinderen willen. Die kun je dan toch niet genoeg aandacht geven?
Kortom: Wil je geen kids? Dan alles mogelijk.
Wil je wel kids en heb je een partner die veel op kan vangen? Dan ook prima mogelijk.
WIl je wel kids en je hebt een partner die ook lange werkdagen maakt en niet flexibel is? Dan wordt het lastig.....
Ikzelf heb altijd 40 uur gewerkt, maar heb gekozen voor iets anders dan de academische wereld. Minder stressvol en einde werktijd is ook echt einde werktijd, hier. Manlief is nl. niet flexibel en kan nooit ad hoc iets opvangen. Twee kids op een prettige manier grootgebracht met een mix aan hulp van familie en de creche. (Een goede au pair kan trouwens ook een optie zijn). Moet wel zeggen dat mijn sociale leven minimaal is en dat ook bijv. sporten er teveel bij in schiet. Tja, je moet concessies doen...
Ik zit ook in een competitieve sector met overwegend mannen, maar gelukkig is het voor ons beiden wel mogelijk om carriere te maken en een gezin te hebben. Wij dragen ongeveer evenveel bij aan zorg/ huishouden/ werk en zijn redelijk flexibel.
zaterdag 6 juni 2020 18:37
Mee eens, maar hoe ga je dat afdwingen? Universiteiten zijn bedrijven geworden die werken volgens dezelfde logica als alle bedrijven in een context van neoliberaal kapitalisme. Alles wat je extra doet is voor jezelf (en als je het niet doet kom je niet ver); jezelf beschermen is je eigen individuele verantwoordelijkheid. Ik ben niet zo optimistisch ingesteld dat ik denk dat we dit snel gaan veranderen. Ik denk dat het pas verandert als de hele wereld verandert. Ondertussen ben ik ook zo'n structurele overwerker (maar ik klaag niet zoveel want ik vind het echt heel leuk).Anna2208 schreef: ↑06-06-2020 18:33Ik ben dus kinderloos en wilde toch nog een leven ernaast hebben... eigenlijk is het probleem dat dat bijna niet te doen is in de wetenschap. Iedereen zou eigenlijk moeten weigeren structureel meer dan fulltime te werken en dan een eerlijke vergelijking tussen wat men in de 'normale' uren doet bij promotiebeslissingen. Dan zou je volgens mij een mooie verdeling van mannen en vrouwen krijgen die ook nog met de rest van hun leven kunnen doen wat ze willen.
zaterdag 6 juni 2020 18:40
Ik ben het eens met bovenstaande. Als je echt een carrière wil moet je of geen gezin stichten of een partner hebben die voor de kinderen zorgt. En zelfs als dat geregeld hebt is de universitaire wereld, in ieder geval bij ons, vrij genderstereotype. Dat betekent dat je als vrouw alleen carrière kunt maken als je accepteert dat je een soort marionet bent: je positie is in ruil voor universiteitspolitieke neutraliteit en kritiekloze acceptatie van de wind die er waait. En zolang je je hoofd niet boven het maaiveld uitsteekt kun je binnen je eigen clubje leuke dingen doen.
zaterdag 6 juni 2020 18:46
Mijn 3 vriendinnen en ik zijn allemaal gestopt na de promotie.
Een heeft het nog 5 jaar volgehouden. Maar het schrijven van een subsidieaanvraag in de late uurtjes/het zwembad in Portugal op vakanties brak haar op. Net als te pas en te onpas opdraven voor werving van nieuwe studenten. Plus het in eigen tijd moeten schrijven van publicaties die niet helemaal pasten binnen de lijn van de hoogleraar. En zij is wel bewust 3 jaar naar t buitenland geweest omdat ze anders geen schijn van kans maakte.
Ik had geen zin in verplicht in het buitenland zitten. En ik ergerde me aan het moeten geven van onderwijs in m’n vrije tijd. Plus die subsidies die je dan tégen je collega’s binnen moet halen ipv voor het team.
Nummer 3 is bij een groot Nederlands tech bedrijf gaan werken en werkt knetterhard maar krijgt daar aanzienlijk meer voor betaald dus zij kan hulp inkopen voor het gezin.
De mails die ik de meest bizarre tijden kreeg van senior collega’s werd ik ook niet blij van. Een van hen staat om 4 uur op om een paar uurtjes te werken brengt dan de kids naar school weer werken, kids ophalen sporten etc en om 20:00 weer werken tot 22:00. De carriere van die vrouw gaat echt voor de wind. Maar ik moet er niet aan denken.
Het is een piramide hè, voor iedere plek omhoog vallen mensen op het niveau er onder af. Dus collega’s blijven conculega’s. Dat is erger bij sommige afdelingen dan andere, ik zou dat zeker laten meewegen als je liever samen werkt dan voor je eigen doel.
Een heeft het nog 5 jaar volgehouden. Maar het schrijven van een subsidieaanvraag in de late uurtjes/het zwembad in Portugal op vakanties brak haar op. Net als te pas en te onpas opdraven voor werving van nieuwe studenten. Plus het in eigen tijd moeten schrijven van publicaties die niet helemaal pasten binnen de lijn van de hoogleraar. En zij is wel bewust 3 jaar naar t buitenland geweest omdat ze anders geen schijn van kans maakte.
Ik had geen zin in verplicht in het buitenland zitten. En ik ergerde me aan het moeten geven van onderwijs in m’n vrije tijd. Plus die subsidies die je dan tégen je collega’s binnen moet halen ipv voor het team.
Nummer 3 is bij een groot Nederlands tech bedrijf gaan werken en werkt knetterhard maar krijgt daar aanzienlijk meer voor betaald dus zij kan hulp inkopen voor het gezin.
De mails die ik de meest bizarre tijden kreeg van senior collega’s werd ik ook niet blij van. Een van hen staat om 4 uur op om een paar uurtjes te werken brengt dan de kids naar school weer werken, kids ophalen sporten etc en om 20:00 weer werken tot 22:00. De carriere van die vrouw gaat echt voor de wind. Maar ik moet er niet aan denken.
Het is een piramide hè, voor iedere plek omhoog vallen mensen op het niveau er onder af. Dus collega’s blijven conculega’s. Dat is erger bij sommige afdelingen dan andere, ik zou dat zeker laten meewegen als je liever samen werkt dan voor je eigen doel.
Een zebra is geen paard met strepen
zaterdag 6 juni 2020 18:49
Ik denk eigenlijk ook niet dat dit snel gaat veranderen. Ik beschreef meer een (mijn) utopie... ben wel bij dat er toch nog mensen zijn die het ook onder de huidige voorwaarden blijven doenMurrmurr schreef: ↑06-06-2020 18:37Mee eens, maar hoe ga je dat afdwingen? Universiteiten zijn bedrijven geworden die werken volgens dezelfde logica als alle bedrijven in een context van neoliberaal kapitalisme. Alles wat je extra doet is voor jezelf (en als je het niet doet kom je niet ver); jezelf beschermen is je eigen individuele verantwoordelijkheid. Ik ben niet zo optimistisch ingesteld dat ik denk dat we dit snel gaan veranderen. Ik denk dat het pas verandert als de hele wereld verandert. Ondertussen ben ik ook zo'n structurele overwerker (maar ik klaag niet zoveel want ik vind het echt heel leuk).
zaterdag 6 juni 2020 18:50
Ik denk dat het echt uitmaakt waar je woont... Ik woon niet in NL, maar in een land waar men jong kinderen krijgt. Ik ben laatste jaar PhD, 38 jaar en kindloos (ongewenst, maar goed).. Ik ben bijna de enige (!) van mijn lokale, Europese en Amerikaanse collega's die geen gezin heeft. Qua locale collega's hebben de meeste 3 en meer kinderen (werk nu met iemand die er 6 heeft, precies mijn leeftijd). Zij krijgt dan ook veel minder af.
Ik werk meer dan 10 uur per dag... Ik moet helaas naast mijn PhD ook werken, omdat de beurzen niet genoeg zijn. Ik geef les een keer per semester. Ik moet er wel even bij zeggen dat ik over het algemeen meer werk doe voor lesgeven dan ik er voor betaald krijg... Je wordt er niet rijk van maar als het je passie is...
Ik vond het reizen en de conferenties het leukste van het werk, praatje doen, internationale collega's ontmoeten, voor elke conferentie iets nieuws maken... dat is nu veel minder natuurlijk met Corona, wij doen aan zoom conferenties en dat is natuurlijk een stuk minder leuk..
Ik werk meer dan 10 uur per dag... Ik moet helaas naast mijn PhD ook werken, omdat de beurzen niet genoeg zijn. Ik geef les een keer per semester. Ik moet er wel even bij zeggen dat ik over het algemeen meer werk doe voor lesgeven dan ik er voor betaald krijg... Je wordt er niet rijk van
maar als het je passie is...Ik vond het reizen en de conferenties het leukste van het werk, praatje doen, internationale collega's ontmoeten, voor elke conferentie iets nieuws maken... dat is nu veel minder natuurlijk met Corona, wij doen aan zoom conferenties en dat is natuurlijk een stuk minder leuk..
zaterdag 6 juni 2020 18:55
Zo zag ik het vroeger ook, maar hoe dichter ik bij de universiteitspolitiek kwam, hoe meer het marionetprincipe bleek te gelden. Hier althans, misschien is het elders anders.
zaterdag 6 juni 2020 19:00
Ik denk dat ik wel snap wat je bedoelt. Ik heb met bestuur en beleid nog weinig te schaften, maar het hoofd van ons dept. (vrouw) gebruikt geregeld schaakmetaforen (zo van zet ik de pionnetjes op de juiste plek). Ik kom er vast wel achter als ik ooit dichter bij het plafond kom.
zaterdag 6 juni 2020 19:02
Tja, ik heb een wetenschappelijke carrière en ik ben alleenstaande moeder (als in: echt geen vader aanwezig, niet gescheiden met kind soms bij vader). Tot op heden gaat dat prima. Kind is wel nog jong, over een paar jaar zal het meer geregel kosten. Maar dat is een van de redenen waarom ik nu ga verhuizen. Reistijd zo klein mogelijk maken, evt heen en weer kunnen voor iets als dat nodig is. En kind weet ook al best hoe het lab er uit ziet en heeft al een keer meegedaan bij een sollicitatie ronde voor een nieuwe promovendus (als toeschouwer, niet als kandidaat, ze is anderhalf).
Wat ik wel merk, is dat het voor mij makkelijker te regelen is omdat ik al redelijk wat meters gemaakt had voordat ik moeder werd. Als je al wat naam en reputatie hebt, hebben mensen minder moeite met flexibiliteit jouw kant op dan als je alles nog moet opbouwen.
Ik zie voorlopig dus het probleem niet. En om me heen eigenlijk ook niet. Meerdere vrouwen met carrière in de wetenschap en kind(eren), waarbij in alle gevallen de partner ook gewoon een serieuze baan heeft.
Maar ik herken ook niet dat het zo’n uitzonderlijke baan zou zijn. Ja, je moet er wel in willen investeren, het is geen leuk baantje voor erbij 2 dagen onder schooltijd. Maar dat zijn de meeste serieuze banen niet. Als je iedere middag op het schoolplein wilt staan, en de eerste 10 jaar uit logeren of partner alleen met kind uit den boze vindt, moet je ook geen advocaat, medisch specialist, zakenvrouw of iets dergelijks worden.
Wat ik wel merk, is dat het voor mij makkelijker te regelen is omdat ik al redelijk wat meters gemaakt had voordat ik moeder werd. Als je al wat naam en reputatie hebt, hebben mensen minder moeite met flexibiliteit jouw kant op dan als je alles nog moet opbouwen.
Ik zie voorlopig dus het probleem niet. En om me heen eigenlijk ook niet. Meerdere vrouwen met carrière in de wetenschap en kind(eren), waarbij in alle gevallen de partner ook gewoon een serieuze baan heeft.
Maar ik herken ook niet dat het zo’n uitzonderlijke baan zou zijn. Ja, je moet er wel in willen investeren, het is geen leuk baantje voor erbij 2 dagen onder schooltijd. Maar dat zijn de meeste serieuze banen niet. Als je iedere middag op het schoolplein wilt staan, en de eerste 10 jaar uit logeren of partner alleen met kind uit den boze vindt, moet je ook geen advocaat, medisch specialist, zakenvrouw of iets dergelijks worden.
zaterdag 6 juni 2020 19:03
Heel herkenbaar! Ik ben gestopt toen ik net zo’n beetje de stap van assistant prof naar associate prof moest gaan maken. Ineens realiseerde ik me dat je steeds keihard naar een volgende trede toewerkt, maar dat je na het behalen ervan gewoon weer hetzelfde gaat doen maar dan met een stapje erbij.Jamaarhoe schreef: ↑06-06-2020 18:46Mijn 3 vriendinnen en ik zijn allemaal gestopt na de promotie.
Een heeft het nog 5 jaar volgehouden. Maar het schrijven van een subsidieaanvraag in de late uurtjes/het zwembad in Portugal op vakanties brak haar op. Net als te pas en te onpas opdraven voor werving van nieuwe studenten. Plus het in eigen tijd moeten schrijven van publicaties die niet helemaal pasten binnen de lijn van de hoogleraar. En zij is wel bewust 3 jaar naar t buitenland geweest omdat ze anders geen schijn van kans maakte.
Ik had geen zin in verplicht in het buitenland zitten. En ik ergerde me aan het moeten geven van onderwijs in m’n vrije tijd. Plus die subsidies die je dan tégen je collega’s binnen moet halen ipv voor het team.
Nummer 3 is bij een groot Nederlands tech bedrijf gaan werken en werkt knetterhard maar krijgt daar aanzienlijk meer voor betaald dus zij kan hulp inkopen voor het gezin.
De mails die ik de meest bizarre tijden kreeg van senior collega’s werd ik ook niet blij van. Een van hen staat om 4 uur op om een paar uurtjes te werken brengt dan de kids naar school weer werken, kids ophalen sporten etc en om 20:00 weer werken tot 22:00. De carriere van die vrouw gaat echt voor de wind. Maar ik moet er niet aan denken.
Het is een piramide hè, voor iedere plek omhoog vallen mensen op het niveau er onder af. Dus collega’s blijven conculega’s. Dat is erger bij sommige afdelingen dan andere, ik zou dat zeker laten meewegen als je liever samen werkt dan voor je eigen doel.
Daarnaast zag ik om me heen dat de criteria voor de tenure track oh zo transparant waren, maar sommige het dan toch niet haalden ondanks alle goede scores. En dat waren in mijn ervaring helaas vaker vrouwen. Ergens is de wetenschap heel progressief en biedt het ruimte voor flexibiliteit, en ergens is het zo traditioneel als wat - kijk maar naar het percentage vrouwelijke hoogleraren.
Het is te combineren met andere dingen. Maar inderdaad, een flexibele partner is met al die tijdelijke contracten en buitenlandse verblijven wel handig. En ernaast misschien niet teveel willen. Ik had in ieder geval geen tijd om Chinees te leren of voor een marathon te trainen in de tenure track met twee kleintjes..
lorelai wijzigde dit bericht op 06-06-2020 19:06
6.61% gewijzigd
zaterdag 6 juni 2020 19:05
Ik heb na mijn promotie nog 4 jaar in de wetenschap gewerkt en toen was ik er klaar mee. Ik vond het niet te combineren met mijn gezin. Ik moest een tenure track in om mee te kunnen blijven doen. Ik heb er hartelijk voor bedankt. Ik was altijd aan het werk en had het gevoel dat het nooit klaar was hoeveel ik ook deed, de belachelijke onderlinge competitie paste niet bij mij. Ik deed veel onderwijs taken waardoor het onderzoek zelf in het gedrang kwam terwijl je daar op wordt afgerekend. Ik heb nu een leuke baan waarin ik flink meer verdien, fijn samenwerk en gewoon in het thema waar ik ook onderzoek in deed.
zaterdag 6 juni 2020 19:09
Maar geldt dit alleen voor vrouwen of voor iedereen die het niet eens is met de lijn van degenen die hoger staan in de hierarchie? Bij ons was sprake van een vrouwelijke decaan dus niet onwaarschijnlijk dat zij toch wel eens haar nek had uitgestoken (er werkten overigens ook mannen hoor)
zaterdag 6 juni 2020 19:16
Het kan wel, maar twee dingen zin belangrijk, als je een partner hebt moet deze bereid zijn om
- zijn werk op te geven op het moment dat jij dit van hem verlangt
- te emigreren naar het buitenland en dit pas een paar weken van te voren te horen en dan bereid is alles op te geven
- geen ambities te hebben, geen eigen carrière na te streven
Als je kinderen wil moet die partner daar voor willen zorgen, de primaire verzorger willen zijn/ het grootste deel van de zorg op zich nemen.
- zijn werk op te geven op het moment dat jij dit van hem verlangt
- te emigreren naar het buitenland en dit pas een paar weken van te voren te horen en dan bereid is alles op te geven
- geen ambities te hebben, geen eigen carrière na te streven
Als je kinderen wil moet die partner daar voor willen zorgen, de primaire verzorger willen zijn/ het grootste deel van de zorg op zich nemen.
zaterdag 6 juni 2020 19:18
Geen van mijn collega's met kinderen heeft dit.TanteOlivia schreef: ↑06-06-2020 19:16Het kan wel, maar twee dingen zin belangrijk, als je een partner hebt moet deze bereid zijn om
- zijn werk op te geven op het moment dat jij dit van hem verlangt
- te emigreren naar het buitenland en dit pas een paar weken van te voren te horen en dan bereid is alles op te geven
- geen ambities te hebben, geen eigen carrière na te streven
Als je kinderen wil moet die partner daar voor willen zorgen, de primaire verzorger willen zijn/ het grootste deel van de zorg op zich nemen.
zaterdag 6 juni 2020 19:18
Of je moet bereid zijn en plaats hebben om een au pair in dienst te nemen als partner de zorg ook niet kan overnemen.TanteOlivia schreef: ↑06-06-2020 19:16Het kan wel, maar twee dingen zin belangrijk, als je een partner hebt moet deze bereid zijn om
- zijn werk op te geven op het moment dat jij dit van hem verlangt
- te emigreren naar het buitenland en dit pas een paar weken van te voren te horen en dan bereid is alles op te geven
- geen ambities te hebben, geen eigen carrière na te streven
Als je kinderen wil moet die partner daar voor willen zorgen, de primaire verzorger willen zijn/ het grootste deel van de zorg op zich nemen.
En sowieso moet je bereid zijn om hulp aan te nemen.
Van ouders, van familie, van een poetsvrouw, ... want je hebt geen / nauwelijks tijd om het zelf allemaal te doen.
Plus dat het natuurlijk afhangt van waarin je je specialiseert.
Je kan je niet specialiseren in Afrikaans bodemonderzoek zonder met momenten naar Afrika te moeten.
Is dit nu later?
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
zaterdag 6 juni 2020 19:19
Ik zie het waar ik werk toch wel redelijk goed gaan. Meeste vrouwen hebben gezinnen, werken part-time (ik ook) en hebben best een mooie carrière. Wij werken aan gerichte onderzoeksopdrachten en in projecten. Als het iets leuks oplevert publiceren we het (daar gaat dan wel aardig wat vrije tijd in zitten). Gemiddeld zo'n 1 a 2 papers als eerste auteur per persoon per jaar. Er zijn veel organisaties waar je op zo'n manier onderzoek kunt doen. Talent en initiatief wordt flink beloond maar je hoeft niet per se 60+ uur te werken om het goed te doen.
zaterdag 6 juni 2020 19:22
Maar als je ineens naar het buitenland moet, dan zullen je man en kinderen toch mee moeten. Dat betekent dus dat je man bereid moet zijn zijn baan op te geven. Ideaal is als hij een baan heeft die hij overal kan uitvoeren.Wissewis schreef: ↑06-06-2020 19:18Of je moet bereid zijn en plaats hebben om een au pair in dienst te nemen als partner de zorg ook niet kan overnemen.
En sowieso moet je bereid zijn om hulp aan te nemen.
Van ouders, van familie, van een poetsvrouw, ... want je hebt geen / nauwelijks tijd om het zelf allemaal te doen.
Plus dat het natuurlijk afhangt van waarin je je specialiseert.
Je kan je niet specialiseren in Afrikaans bodemonderzoek zonder met momenten naar Afrika te moeten.
zaterdag 6 juni 2020 19:23
Anna2208 schreef: ↑06-06-2020 19:09Maar geldt dit alleen voor vrouwen of voor iedereen die het niet eens is met de lijn van degenen die hoger staan in de hierarchie? Bij ons was sprake van een vrouwelijke decaan dus niet onwaarschijnlijk dat zij toch wel eens haar nek had uitgestoken (er werkten overigens ook mannen hoor)
Dat geldt speciaal voor vrouwen hier. Mannen krijgen veel meer vrijheid een afwijkende mening te hebben, of zelfs überhaupt een mening.
zaterdag 6 juni 2020 19:24
Bwah, ze kunnen ook thuisblijven.TanteOlivia schreef: ↑06-06-2020 19:22Maar als je ineens naar het buitenland moet, dan zullen je man en kinderen toch mee moeten. Dat betekent dus dat je man bereid moet zijn zijn baan op te geven. Ideaal is als hij een baan heeft die hij overal kan uitvoeren.
Afhankelijk van hoe lang je wegblijft en hoe graag je een lat-relatie hebt.
Ik neem aan dat je net in zulke jobs zo'n dingen ook bespreekt vooraleer je zwanger raakt / probeert te raken.
Is dit nu later?
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
