Kinderen
alle pijlers
Mijn kleine held
maandag 29 oktober 2012 19:01
Mijn kleine held,
Het is nu precies een week geleden dat je bent geboren.
Met 35.4 weken te vroeg en wat een slechte start. Het waren je longetjes, nog niet rijp genoeg.
Met grote spoed naar het Sophia kinderziekenhuis, waar ze je wel zouden kunnen helpen.
Wij waren ons nog niet echt bewust van hoe slecht je het eigenlijk had.
Ik kon niet mee naar het Sophia, want ze hadden er nog geen bed voor mij. Het was niet anders.
Papa ging wel met je mee en kon mij aan de telefoon vertellen dat je op de intensive care goed geholpen werd en je redelijk stabiel was.
Wat een opluchting.
De dag erna kon ik eindelijk naar je toe. Wel met bed, want door de ks kon ik niet lopen.
Nog steeds had ik je niet goed gezien en vast gehouden, maar de wetenschap dat ik bij je in de buurt was deed me goed.
Iedere dag ging het beter met je. Met je 3890 gram was je de reus van de ic-afdeling.
Helaas kregen we slecht nieuws. Er was op je hersenecho een afwijking gezien die verder onderzocht moest worden.
Met 3 dagen oud onderging je al een mri-scan en wachtten wij gespannen op de uitslag.
De uitslag kwam hard aan.
Waarschijnlijk heb je in mijn buik al zuurstof te kort gehad en witte plekjes op de scan zijn kleine beschadigingen in je hersenen.
De artsen kunnen niet voorspellen hoe deze beschadiging zich zal uiten. Het kan variëren van helemaal niet tot vrij ernstig.
Het zal dan zijn op motoriek gebied.
De komende maanden/jaren moet je met regelmaat een scan ondergaan om de boel in de gaten te houden.
Nu lig je op de mc van het oorspronkelijke ziekenhuis en daar moet je blijven totdat je zelfstandig kan drinken en bent aangesterkt.
Wat een week hebben we achter de rug en wat doe je het nu goed.
We zijn trots op je!
*even mijn hart luchten*
Het is nu precies een week geleden dat je bent geboren.
Met 35.4 weken te vroeg en wat een slechte start. Het waren je longetjes, nog niet rijp genoeg.
Met grote spoed naar het Sophia kinderziekenhuis, waar ze je wel zouden kunnen helpen.
Wij waren ons nog niet echt bewust van hoe slecht je het eigenlijk had.
Ik kon niet mee naar het Sophia, want ze hadden er nog geen bed voor mij. Het was niet anders.
Papa ging wel met je mee en kon mij aan de telefoon vertellen dat je op de intensive care goed geholpen werd en je redelijk stabiel was.
Wat een opluchting.
De dag erna kon ik eindelijk naar je toe. Wel met bed, want door de ks kon ik niet lopen.
Nog steeds had ik je niet goed gezien en vast gehouden, maar de wetenschap dat ik bij je in de buurt was deed me goed.
Iedere dag ging het beter met je. Met je 3890 gram was je de reus van de ic-afdeling.
Helaas kregen we slecht nieuws. Er was op je hersenecho een afwijking gezien die verder onderzocht moest worden.
Met 3 dagen oud onderging je al een mri-scan en wachtten wij gespannen op de uitslag.
De uitslag kwam hard aan.
Waarschijnlijk heb je in mijn buik al zuurstof te kort gehad en witte plekjes op de scan zijn kleine beschadigingen in je hersenen.
De artsen kunnen niet voorspellen hoe deze beschadiging zich zal uiten. Het kan variëren van helemaal niet tot vrij ernstig.
Het zal dan zijn op motoriek gebied.
De komende maanden/jaren moet je met regelmaat een scan ondergaan om de boel in de gaten te houden.
Nu lig je op de mc van het oorspronkelijke ziekenhuis en daar moet je blijven totdat je zelfstandig kan drinken en bent aangesterkt.
Wat een week hebben we achter de rug en wat doe je het nu goed.
We zijn trots op je!
*even mijn hart luchten*
Frankly my dear, I don"t give a damn
maandag 29 oktober 2012 19:16
Lieve Calvijn,
Gefeliciteerd met de geboorte van je zoontje! Het zal vast een pracht van een kindje zijn!
Wat een moeilijke start heeft hij zeg... Heftig en dubbel zo'n periode. Geniet lekker van hem, en maak je niet te veel zorgen om de toekomst. Als de artsen zeggen dat het zo onvoorspelbaar is, kun je er het best van genieten en het over je heen laten komen. Al is dat misschien niet zo makkelijk.
Gefeliciteerd met de geboorte van je zoontje! Het zal vast een pracht van een kindje zijn!
Wat een moeilijke start heeft hij zeg... Heftig en dubbel zo'n periode. Geniet lekker van hem, en maak je niet te veel zorgen om de toekomst. Als de artsen zeggen dat het zo onvoorspelbaar is, kun je er het best van genieten en het over je heen laten komen. Al is dat misschien niet zo makkelijk.
"Everything will be okay in the end. If it's not okay, it's not the end."
maandag 29 oktober 2012 19:29
Jemig ik kan me het gevoel helemaal inbeelden hoe aangrijpend dit voor jullie gezin is. Hopelijk sterkt hij snel aan en komt. jullie kindje vlug naar huis. Maar dan blijft het nog zo spannend voor jullie hoe het verder zal gaan. Ik hoop dat hij motorisch toch goed gaat ontwikkelen en overeen paar maanden lekker spartelend in de box ligt. Blijf positief en heb vertrouwen.
Mijn zoontje lag een week na zij geboorte ook 3dagen op hc/mc
En dat slaat hard in.
Een hart onder de riem en dikke knuffel!
Mijn zoontje lag een week na zij geboorte ook 3dagen op hc/mc
En dat slaat hard in.
Een hart onder de riem en dikke knuffel!
maandag 29 oktober 2012 19:32
maandag 29 oktober 2012 19:34
Door julle lieve berichtjes breek ik.
Zit met dikke tranen achter de pc thuis.
Mijn man is nu bij hem in het ziekenhuis en ik ben bij onze oudste zoon die zijn moeder ook zó nodig heeft.
We mogen eigenlijk ook niet klagen, want hij doet het hartstikke goed, maar het is niet gegaan zoals we gehoopt hadden.
Geen echt kraambed, geen bakje naast je bed met een blakende baby erin.
Geen behoefte aan bezoek, de zorgen van de opa's en oma's, je man er aan onderdoor zien gaan, maar niet kunnen helpen, je oudste zoon die er niets en toch alles van begrijpt.
Thuis komen uit het ziekenhuis zonder je kind.
Wat een achtbaan inderdaad
Maar we zijn (zelfs ik) zeer positief en we gaan alleen nog maar vooruit.
En echt, het is zo'n ontzettend mooi en lief mannetje
Zit met dikke tranen achter de pc thuis.
Mijn man is nu bij hem in het ziekenhuis en ik ben bij onze oudste zoon die zijn moeder ook zó nodig heeft.
We mogen eigenlijk ook niet klagen, want hij doet het hartstikke goed, maar het is niet gegaan zoals we gehoopt hadden.
Geen echt kraambed, geen bakje naast je bed met een blakende baby erin.
Geen behoefte aan bezoek, de zorgen van de opa's en oma's, je man er aan onderdoor zien gaan, maar niet kunnen helpen, je oudste zoon die er niets en toch alles van begrijpt.
Thuis komen uit het ziekenhuis zonder je kind.
Wat een achtbaan inderdaad
Maar we zijn (zelfs ik) zeer positief en we gaan alleen nog maar vooruit.
En echt, het is zo'n ontzettend mooi en lief mannetje
Frankly my dear, I don"t give a damn
