Psyche
alle pijlers
Hier mag alles zijn en weer verdwijnen - 5
zaterdag 10 mei 2025 om 21:03
Een gedeelde plek om verder te kunnen schrijven en ook weer te kunnen wissen. Voel je welkom in dit topic: Hier delen we zielenroerselen die je IRL niet op tafel gooit.
In de eerdere edities werd duidelijk dat de zwaarste thema's respectvol en empathisch besproken kunnen worden. Een oproep aan iedere schrijver om daar aan mee te werken.
Wissen mag altijd en daarom geldt hier de regel: 'NIET QUOOTEN' zodat elke schrijver zelf kan bepalen wat er wel of niet blijft staan.
In de eerdere edities werd duidelijk dat de zwaarste thema's respectvol en empathisch besproken kunnen worden. Een oproep aan iedere schrijver om daar aan mee te werken.
Wissen mag altijd en daarom geldt hier de regel: 'NIET QUOOTEN' zodat elke schrijver zelf kan bepalen wat er wel of niet blijft staan.
Als het gras bij de buren altijd groener is dan is het kunstgras.
dinsdag 16 september 2025 om 12:09
Lucy 
Wat machteloos. Maisnon zegt het raak: je kunt het niet voor haar willen. En dat moeten toekijken en niet kunnen oplossen is ontzettend zwaar.
Avo, wat vind ik dit fijn om te lezen. Het praten van coach was misschien wel hoe dicht ze bij vasthouden en niet meer loslaten kon komen, zonder aan te raken?
Wat zegt het jou, dat ze niet van je walgt?
Wat machteloos. Maisnon zegt het raak: je kunt het niet voor haar willen. En dat moeten toekijken en niet kunnen oplossen is ontzettend zwaar.
Avo, wat vind ik dit fijn om te lezen. Het praten van coach was misschien wel hoe dicht ze bij vasthouden en niet meer loslaten kon komen, zonder aan te raken?
Wat zegt het jou, dat ze niet van je walgt?
This is an unacceptable timeline
dinsdag 16 september 2025 om 12:58
Dat is niet erg Avo. Beter eten dan snijden. Of erger.
En ik snap dat het zo wereldveranderend eng voelt. Misschien is het dat ook wel. Maar misschien wel op een hele positieve manier, ook al voelt dat nog niet zo. Lijkt dat nog niet zo.
Je hoeft niet meer alleen te dragen. Je mag het nu samen doen. Samen met coach.
En ik snap dat het zo wereldveranderend eng voelt. Misschien is het dat ook wel. Maar misschien wel op een hele positieve manier, ook al voelt dat nog niet zo. Lijkt dat nog niet zo.
Je hoeft niet meer alleen te dragen. Je mag het nu samen doen. Samen met coach.
You'll never feel ready cause ready is not a feeling, it is a decision.
dinsdag 16 september 2025 om 17:43
Donderdagochtend gesprek op school met mentor, zorgcoördinator, meis en wij als ouders. Begeleider vanuit ggnet stelde voor ook aan te sluiten, vind ik wel heel fijn.
Ben benieuwd wat er uit komt. Meis is nog niet beneden geweest vandaag....
Ben benieuwd wat er uit komt. Meis is nog niet beneden geweest vandaag....
You'll never feel ready cause ready is not a feeling, it is a decision.
dinsdag 16 september 2025 om 19:03
Geen idee 
. We gaan het merken.
Ze heeft in alle gesprekken met ggnet, school, ed altijd goede voornemens laten zien.
"Ja, ik ga naar sagbehandeling".
Ze is over 8 weken tijd 2x een half uurtje geweest.
"Ik ga de vakken Nederlands, Engels en gym volgen"
Ze is 2x naar de pauze geweest.
En ik clan gewoon echt niet inschatten of het angst is, niet kunnen, of schijt hebben. Ik weet het gewoon echt niet. En zij ook niet, of ze wil het niet hardop zeggen.
Maar ik geloof dat vandaag echt een breekpunt was voor mij. Misschien moet ze nog uets dieper zakken om wél hulp te willen aanvaarden. Of niet. Maar in elk geval is het haar leven. Zij zal er invulling aan moeten geven.
En ik wil met alles ondersteunen. Maar initieer nog maar heel weinig, geloof ik.
. We gaan het merken.Ze heeft in alle gesprekken met ggnet, school, ed altijd goede voornemens laten zien.
"Ja, ik ga naar sagbehandeling".
Ze is over 8 weken tijd 2x een half uurtje geweest.
"Ik ga de vakken Nederlands, Engels en gym volgen"
Ze is 2x naar de pauze geweest.
En ik clan gewoon echt niet inschatten of het angst is, niet kunnen, of schijt hebben. Ik weet het gewoon echt niet. En zij ook niet, of ze wil het niet hardop zeggen.
Maar ik geloof dat vandaag echt een breekpunt was voor mij. Misschien moet ze nog uets dieper zakken om wél hulp te willen aanvaarden. Of niet. Maar in elk geval is het haar leven. Zij zal er invulling aan moeten geven.
En ik wil met alles ondersteunen. Maar initieer nog maar heel weinig, geloof ik.
You'll never feel ready cause ready is not a feeling, it is a decision.
dinsdag 16 september 2025 om 19:49
dinsdag 16 september 2025 om 20:13
Therapeut weet wel dat dit een beetje het punt is dat het vechten weer begint, maar ik weet niet zo goed of het me echt lukt om duidelijk te krijgen dat het steeds zwaarder wordt, omdat ik gewoon al met minder weerstand/vermoeider/angstiger start.
Avo wat ontzettend goed dat je je hebt laten ophalen. Dat je wel gegaan bent. Echt heldin ben je!
Lucy heel zwaar om deze conclusie te trekken, maar je moet ook voor jezelf zorgen. Voor meis moet iemand anders het doen
Avo wat ontzettend goed dat je je hebt laten ophalen. Dat je wel gegaan bent. Echt heldin ben je!
Lucy heel zwaar om deze conclusie te trekken, maar je moet ook voor jezelf zorgen. Voor meis moet iemand anders het doen
anoniem_68cfed971e15e wijzigde dit bericht op 16-09-2025 21:02
1.05% gewijzigd
dinsdag 16 september 2025 om 20:49
Ik stop niet met zorgen hoor 
. Ik stoot met redden.
Als ze me vraagt haar naar school te brengen, doe ik dat. Als ze vraagt of ik haar,smorgens wakker maak: met liefde. Ik zal haar blijven knuffelen en met haar blijven praten. En natuurlijk ga ik naar zorggesprekken en blijf ik haar moeder.
Ik stop met redden. Met moeten fixen want anders is het niet veilig. Met vanuit mijn angst alle moeilijkheden voor haar willen laten verdwijnen. Voor te proberen alles zo makkelijk mogelijk te maken in de hoop dat dat drempels wegneemt.
Sinds de poging ben ik volledig in de redderrol gesprongen. Daar stop ik mee. Ze mag zelf verantwoordelijkheid gaan nemen voor haar leven. Of niet. Maar ik kan het niet voor haar leven. Ik heb al moeite met het leven van mijn eigen leven.
. Ik stoot met redden.Als ze me vraagt haar naar school te brengen, doe ik dat. Als ze vraagt of ik haar,smorgens wakker maak: met liefde. Ik zal haar blijven knuffelen en met haar blijven praten. En natuurlijk ga ik naar zorggesprekken en blijf ik haar moeder.
Ik stop met redden. Met moeten fixen want anders is het niet veilig. Met vanuit mijn angst alle moeilijkheden voor haar willen laten verdwijnen. Voor te proberen alles zo makkelijk mogelijk te maken in de hoop dat dat drempels wegneemt.
Sinds de poging ben ik volledig in de redderrol gesprongen. Daar stop ik mee. Ze mag zelf verantwoordelijkheid gaan nemen voor haar leven. Of niet. Maar ik kan het niet voor haar leven. Ik heb al moeite met het leven van mijn eigen leven.
You'll never feel ready cause ready is not a feeling, it is a decision.
dinsdag 16 september 2025 om 21:44
Ik denk dat ik wat hoog in mijn triggers zit vandaag.
Dus geen sorry.
Het raakt me gewoon aan alle kanten. Ik voel me een slechte moeder, terwijl ik duidelijk zie dat wat ik doe voor haar, haar niet helpt.
Dus alles wat ik hoor wat kan duiden op "jouw schuld" (ook als dat niet zo bedoeld wordt) snijdt door mijn ziel.
Natuurlijk wil ik haar niet laten vallen. En ik heb geen idee waar ik goed aan doe. Maar hier, wat ik nu doe, is geloof ik niet helpend.
Dus geen sorry, en natuurlijk weet ik dat er bij niemand van jullie slechte intenties zijn.
Maar sowieso is het los moeten laten van schuld, van redden, van zorgen dat de ander veilig is en ik daarmee ook, een nogal heftig aanwezig thema momenteel. En daar raakt dit aan, of is er de kern van. En de schuld- en schaamte die loskomt is inmens.
En dan is het ook nog fucking september.
Dus sorry van mijn kant. Ik trek me wel even terug, voor iedereen beter waarschijnlijk .
Dank jullie wel, want ik waardeer jullie allemaal, en ook jullie lieve woorden. Zeker in de donkere tijden waar jullie zelf ook in zitten. Ik kom vanzelf weer bovendrijven hier (en dat duurt vast geen weken...).
Voor jullie allemaal een dikke knuffel en een hele doos liefde en warmte en licht en veiligheid
Dus geen sorry.
Het raakt me gewoon aan alle kanten. Ik voel me een slechte moeder, terwijl ik duidelijk zie dat wat ik doe voor haar, haar niet helpt.
Dus alles wat ik hoor wat kan duiden op "jouw schuld" (ook als dat niet zo bedoeld wordt) snijdt door mijn ziel.
Natuurlijk wil ik haar niet laten vallen. En ik heb geen idee waar ik goed aan doe. Maar hier, wat ik nu doe, is geloof ik niet helpend.
Dus geen sorry, en natuurlijk weet ik dat er bij niemand van jullie slechte intenties zijn.
Maar sowieso is het los moeten laten van schuld, van redden, van zorgen dat de ander veilig is en ik daarmee ook, een nogal heftig aanwezig thema momenteel. En daar raakt dit aan, of is er de kern van. En de schuld- en schaamte die loskomt is inmens.
En dan is het ook nog fucking september.
Dus sorry van mijn kant. Ik trek me wel even terug, voor iedereen beter waarschijnlijk
.Dank jullie wel, want ik waardeer jullie allemaal, en ook jullie lieve woorden. Zeker in de donkere tijden waar jullie zelf ook in zitten. Ik kom vanzelf weer bovendrijven hier
(en dat duurt vast geen weken...).Voor jullie allemaal een dikke knuffel en een hele doos liefde en warmte en licht en veiligheid
You'll never feel ready cause ready is not a feeling, it is a decision.
dinsdag 16 september 2025 om 21:57
Als je getriggerd bent dan is dit juist de plek om te kunnen/mogen zijn Lucy. Je hoeft niet weg. Ik snap je behoefte om je terug te trekken, maar hier mag alles zijn
(En hier mag ook alles weer verdwijnen, maar daarmee bedoelen we geschreven teksten, niet de schrijvers zelf)
Knuffel voor jou en voor het deel wat denkt dat ze hier niet mag zijn
(En hier mag ook alles weer verdwijnen, maar daarmee bedoelen we geschreven teksten, niet de schrijvers zelf)
Knuffel voor jou en voor het deel wat denkt dat ze hier niet mag zijn
dinsdag 16 september 2025 om 22:19
Lieve lucy wat een zorgen allemaal.
Toen ik de eerste keer werd opgenomen heeft een therapeut wel eens gezegd dat vanaf een bepaalde leeftijd ben je zelf verantwoordelijk voor je leven dan zijn je ouders een klankbord en voor een knuffel maar moet je zelf de stappen gaan zetten na beter worden.
En volgens mij ben jij nu bij de fase beland dat je er aan toe bent dat dochter zelf haar stappen gaat zetten.
Toen ik de eerste keer werd opgenomen heeft een therapeut wel eens gezegd dat vanaf een bepaalde leeftijd ben je zelf verantwoordelijk voor je leven dan zijn je ouders een klankbord en voor een knuffel maar moet je zelf de stappen gaan zetten na beter worden.
En volgens mij ben jij nu bij de fase beland dat je er aan toe bent dat dochter zelf haar stappen gaat zetten.
dinsdag 16 september 2025 om 22:26
Je hoeft hier niet voor ons te zorgen, dus je kan gewoon blijven. En oefenen met verdragen van het schuldgevoel.
Hopla, zit je nog hard te werken ook hier.
Ik denk dat stoppen met redden ook wel eerlijk is naar Meis toe.
Ze kan niet blijven leven alleen omdat jij haar dag en nacht in leven houdt. Ze moet gaan kiezen of ze wil leven of niet. En hoe. Je kan haar niet redden. En helpen kan inderdaad alleen als iemand geholpen wil worden.
Maar dat dat doodenger is dan ik me ooit voor kan stellen, dat snap ik wel.
Ik vind het dan ook heel knap dat je uit liefde voor haar, je angst opzij zet.
Selune, ik geloof dat ik dat heel goed snap. Dat je niet zo goed weet hoe je dat moet brengen.
Iets met dat je niet wilt zeuren, drama maken, aandacht vragen, lastig wil zijn? En hoe erg is het nou helemaal, er is toch eigenlijk niet zoveel aan de hand, en wat kan de ander nou toch eigenlijk doen?
Het klinkt een beetje alsof je op een punt aan het komen bent dat je dit niet meer kan of wilt kunnen. Er moet iets gebeuren, maar je bent bang en je weet niet wat. Klopt dat?
De situatie met kind en spannjng ernaartoe heeft natuurlijk ook gezorgd dat je al met 1-0 achterstand begint aan deze periode.
Zou het je helpen om van tevoren te bedenken wat je zou willen of kunnen zeggen?
En wat je van haar nodig hebt?
Hopla, zit je nog hard te werken ook hier.
Ik denk dat stoppen met redden ook wel eerlijk is naar Meis toe.
Ze kan niet blijven leven alleen omdat jij haar dag en nacht in leven houdt. Ze moet gaan kiezen of ze wil leven of niet. En hoe. Je kan haar niet redden. En helpen kan inderdaad alleen als iemand geholpen wil worden.
Maar dat dat doodenger is dan ik me ooit voor kan stellen, dat snap ik wel.
Ik vind het dan ook heel knap dat je uit liefde voor haar, je angst opzij zet.
Selune, ik geloof dat ik dat heel goed snap. Dat je niet zo goed weet hoe je dat moet brengen.
Iets met dat je niet wilt zeuren, drama maken, aandacht vragen, lastig wil zijn? En hoe erg is het nou helemaal, er is toch eigenlijk niet zoveel aan de hand, en wat kan de ander nou toch eigenlijk doen?
Het klinkt een beetje alsof je op een punt aan het komen bent dat je dit niet meer kan of wilt kunnen. Er moet iets gebeuren, maar je bent bang en je weet niet wat. Klopt dat?
De situatie met kind en spannjng ernaartoe heeft natuurlijk ook gezorgd dat je al met 1-0 achterstand begint aan deze periode.
Zou het je helpen om van tevoren te bedenken wat je zou willen of kunnen zeggen?
En wat je van haar nodig hebt?
dinsdag 16 september 2025 om 22:39
Mooi Friet!
Je klinkt wat helderder.
Gaat het een beetje?
Oh, en als er nou nog een iemand knap, dapper of trots zegt icm met mijn persoontje, dan ga ik op anoniem.
Hou es op?
De angst is anders dan gister onbestemd. Wel heftig.
En ik weet dat ik al in bed had moeten liggen. Maar ik kan het niet opbrengen. Ik weet dat dat het erger maakt, maar ik wil echt echt niet weer. Echt niet.
Zucht.
En zo saboteer ik mezelf, en dan maar klagen dat ik moe ben en drama maken hoe ik me voel. Eigen schuld, dikke bult, ik weet het...
Dus misschien toch maar aan de anti-droom dan... Ook al vind ik dat ik dat niet mag, niet nodig heb, aanstellerij, en ondermijning van een opname plaats die ik sowieso al verspil.
En het is pas september. En ik voel me zo'n failure. Durf ook niet zo goed naar de huisarts. Of het op te biechten bij TC straks.
Maar Maisnon heeft misschien wel een punt dat dit onverstandig is en niet helpend.
En misschien hoef ik niet te wachten tot het erg nodig is. Eigenlijk te laat is...
Ik haat gezonde volwassenen. Ik haat eerlijk zijn en toegeven dat iets misschien niet zo meevalt.
Ik haat de pijn en het verdriet.
Misschien.
Misschien valt het even niet mee momenteel. En wil ik zo graag dat het goed gaat, moet het gewoon goed gaan omdat ik anders geen grip heb in deze rare tijd, dat ik doe dat het goed gaat. Niet voelen, gewoon beslissen wat ik wil, en zo is het.
Maar zo werkt het niet he?
Niet met vroeger, niet met nu?
En misschien moet ik mezelf dan gewoon die anti droom pillen geven, zodat ik die spiraal in elk geval doorbreek. Niet meer zo bang hoef te zijn voor slapen.
Misschien hoef ik niet niet te zeuren en gewoon harder te worden? Misschien kan ik wel voelen dat het nu moeilijk is, en iets doen om het wat makkelijker te maken.
Ook al voelt dat als falen. Als verwennen. Als slecht.
Ook al wil ik dat het niet nodig is. Hard zijn. Sterk. Zelf.
Het hoeft misschien niet nodig te zijn. Ofzo?
Je klinkt wat helderder.
Gaat het een beetje?
Oh, en als er nou nog een iemand knap, dapper of trots zegt icm met mijn persoontje, dan ga ik op anoniem.
Hou es op?
De angst is anders dan gister onbestemd. Wel heftig.
En ik weet dat ik al in bed had moeten liggen. Maar ik kan het niet opbrengen. Ik weet dat dat het erger maakt, maar ik wil echt echt niet weer. Echt niet.
Zucht.
En zo saboteer ik mezelf, en dan maar klagen dat ik moe ben en drama maken hoe ik me voel. Eigen schuld, dikke bult, ik weet het...
Dus misschien toch maar aan de anti-droom dan... Ook al vind ik dat ik dat niet mag, niet nodig heb, aanstellerij, en ondermijning van een opname plaats die ik sowieso al verspil.
En het is pas september. En ik voel me zo'n failure. Durf ook niet zo goed naar de huisarts. Of het op te biechten bij TC straks.
Maar Maisnon heeft misschien wel een punt dat dit onverstandig is en niet helpend.
En misschien hoef ik niet te wachten tot het erg nodig is. Eigenlijk te laat is...
Ik haat gezonde volwassenen. Ik haat eerlijk zijn en toegeven dat iets misschien niet zo meevalt.
Ik haat de pijn en het verdriet.
Misschien.
Misschien valt het even niet mee momenteel. En wil ik zo graag dat het goed gaat, moet het gewoon goed gaan omdat ik anders geen grip heb in deze rare tijd, dat ik doe dat het goed gaat. Niet voelen, gewoon beslissen wat ik wil, en zo is het.
Maar zo werkt het niet he?
Niet met vroeger, niet met nu?
En misschien moet ik mezelf dan gewoon die anti droom pillen geven, zodat ik die spiraal in elk geval doorbreek. Niet meer zo bang hoef te zijn voor slapen.
Misschien hoef ik niet niet te zeuren en gewoon harder te worden? Misschien kan ik wel voelen dat het nu moeilijk is, en iets doen om het wat makkelijker te maken.
Ook al voelt dat als falen. Als verwennen. Als slecht.
Ook al wil ik dat het niet nodig is. Hard zijn. Sterk. Zelf.
Het hoeft misschien niet nodig te zijn. Ofzo?
dinsdag 16 september 2025 om 22:59
Dat vind ik een hele mooie gedachte Avo.
Wat nou, als het geen falen is als je jezelf een paar dingen toestaat, maar dat het je grip op de komende periode verhoogd? Wat nou als het je grip op de komende tijd verhoogd door niet eerst tot voorbij het gaatje te gaan om te laten zien dat je echt echt echt gewoon kan functioneren? Je kan het namelijk wel, maar het kost je zoveel. Zoveel, dat je je grip op het leven misschien wel juist verliest.
Minder dromen door anti-droom en de ergste triggers vermijden (kom ik weer met mijn picknick boodschappen ) zouden je misschien juist wel wat ruimte teruggeven om beter te kunnen doen wat je zo graag wil, namelijk: zo normaal mogelijk blijven functioneren in de komende tijd.
En over anti-droom en de opname: je kan hem voor de opname ook weer afbouwen toch? Dat is niet makkelijk begrijp ik, maar stel nou dat je met een paar weken anti-droom nu even wat lucht krijgt, zou het dat waard zijn?
Wat nou, als het geen falen is als je jezelf een paar dingen toestaat, maar dat het je grip op de komende periode verhoogd? Wat nou als het je grip op de komende tijd verhoogd door niet eerst tot voorbij het gaatje te gaan om te laten zien dat je echt echt echt gewoon kan functioneren? Je kan het namelijk wel, maar het kost je zoveel. Zoveel, dat je je grip op het leven misschien wel juist verliest.
Minder dromen door anti-droom en de ergste triggers vermijden (kom ik weer met mijn picknick boodschappen
) zouden je misschien juist wel wat ruimte teruggeven om beter te kunnen doen wat je zo graag wil, namelijk: zo normaal mogelijk blijven functioneren in de komende tijd.En over anti-droom en de opname: je kan hem voor de opname ook weer afbouwen toch? Dat is niet makkelijk begrijp ik, maar stel nou dat je met een paar weken anti-droom nu even wat lucht krijgt, zou het dat waard zijn?
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
