Psyche
alle pijlers
medicatie bij borderline?
dinsdag 10 april 2007 om 09:28
O help, ik heb zo'n klote week achter de rug. Vriendjelief wil een huis met me kopen. Een ontzettend mooi huis, maar ik kan niet tegen de ontrust en de stress die ermee gepaard gaat. We kennen elkaar ook pas een paar maanden en hij zoekt telkens de bevestiging dat ik wel echt de juiste vrouw voor hem ben. Die bevestiging kan ik helemaal niet geven en het werkt averechts. De chaos in mijn hoofd wordt steeds groter en ik zie het echt niet meer zitten!!! Al dagen heb ik slecht geslapen en ontzettend veel ruzie gemaakt. Het lukt me maar niet om mezelf stabiel te houden. Ik kan er echt niet meer tegen!!
dinsdag 10 april 2007 om 10:47
Probeer voor jezelf na te gaan waarom je dit zo moeilijk vindt.
Komt het te dichtbij? Doe het dan niet. Ga geen huis kopen met elkaar als het dit veroorzaakt.
Robin, dat probeerde ik, uitkijken. Helaas, de andere partij was afgeleid en daar werd ik de dupe van. Ik zit nu te wachten op een schadeformulier. Hopelijk komt het vandaag. Het zou vrijdag verstuurd zijn.
Komt het te dichtbij? Doe het dan niet. Ga geen huis kopen met elkaar als het dit veroorzaakt.
Robin, dat probeerde ik, uitkijken. Helaas, de andere partij was afgeleid en daar werd ik de dupe van. Ik zit nu te wachten op een schadeformulier. Hopelijk komt het vandaag. Het zou vrijdag verstuurd zijn.
Het is mij: shaHla 
(Iranian version)
(Iranian version)
dinsdag 10 april 2007 om 10:54
Robin, bij twijfel, niet doen. Komt tijd, komt raad. Deeltijdtherapie kan altijd nog. Neem je tijd. Die therapie loopt niet weg :)
Eerst was ik behoorlijk gammel. Het gaat nu weer beter. Ik kan iedereen aanraden toch tijgerbalsem te smeren als je verrekte spieren hebt. Geneest het toch sneller van. Niet dat het al over is maar het is al een heel stuk verbeterd.
Heb met Pasen nauwelijks meer gedaan dan zo weinig mogelijk bewegen, lezen, een beetje computeren en slapen. Rust was belangrijk.
Eerst was ik behoorlijk gammel. Het gaat nu weer beter. Ik kan iedereen aanraden toch tijgerbalsem te smeren als je verrekte spieren hebt. Geneest het toch sneller van. Niet dat het al over is maar het is al een heel stuk verbeterd.
Heb met Pasen nauwelijks meer gedaan dan zo weinig mogelijk bewegen, lezen, een beetje computeren en slapen. Rust was belangrijk.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
dinsdag 10 april 2007 om 14:10
mijn ervaring is ook als ik twijfel, niet doen!
Heb vaak zat gedaan dat ik iets wel deed maar achteraf zo'n spijt had?
Je kunt beter even wachten... Wil je uberhaupt wel samenwonen?
Je kunt je vriend tog uitleggen hoe het zit? Neem aan dat hij het wel zal begrijpen... tog?
Inderdaad uitkijken shala (geen id of ik het goed schrijf) Hopelijk krijg je het vergoed...
Amsterdam was super! Was naar bleu man group geweest. Errug leuk, een aanrader!
Alleen haalden ze wel mensen uit het publiek, daar word ik wel heel zenuwachtig van. Maar ik hoefde gelukkig niet.
Had nog wel een jankmoment, lukte allemaal niet, maar gelukkig heb ik zo'n lieve vriend... Hij pakt het dan echt super op. Moet achteraf ook om mij lachen, ikzelf eigenlijk ook wel soms.
Soms gaat hetecht nergens over!
Maar meestal is het dan alles bij elkaar, en dan kan 1 klein dingetje de druppel zijn dat ik ontplof.
Hoe is het verder met jullie? niet zo'n mooi weertje vandaag he?
Heb vaak zat gedaan dat ik iets wel deed maar achteraf zo'n spijt had?
Je kunt beter even wachten... Wil je uberhaupt wel samenwonen?
Je kunt je vriend tog uitleggen hoe het zit? Neem aan dat hij het wel zal begrijpen... tog?
Inderdaad uitkijken shala (geen id of ik het goed schrijf) Hopelijk krijg je het vergoed...
Amsterdam was super! Was naar bleu man group geweest. Errug leuk, een aanrader!
Alleen haalden ze wel mensen uit het publiek, daar word ik wel heel zenuwachtig van. Maar ik hoefde gelukkig niet.
Had nog wel een jankmoment, lukte allemaal niet, maar gelukkig heb ik zo'n lieve vriend... Hij pakt het dan echt super op. Moet achteraf ook om mij lachen, ikzelf eigenlijk ook wel soms.
Soms gaat hetecht nergens over!
Maar meestal is het dan alles bij elkaar, en dan kan 1 klein dingetje de druppel zijn dat ik ontplof.
Hoe is het verder met jullie? niet zo'n mooi weertje vandaag he?
dinsdag 10 april 2007 om 14:58
Het is niet zo dat ik echt twijfel. Ik wil niets liever dan samen een huis kopen en oud met hem worden. We wonen nu ook al samen en het huis moet nog gebouwd worden, dus dan zouden we er pas over 2 jaar in kunnen. Het probleem is dat ik niet tegen dat soort stresssituaties kan en dan flip ik echt helemaal. Soms gaat het dagen door en probeer ik wel lief te zijn, maar bij het minste of geringste is het weer bonje. Het ergste is dat ik mezelf gewoon niet begrijp. Soms word ik zo moe van mezelf. 
Fijn trouwens dat jullie wel een fijne Pasen hebben gehad!
Fijn trouwens dat jullie wel een fijne Pasen hebben gehad!
dinsdag 10 april 2007 om 20:24
Hoi Goudappeltje, Robin, Shahla, Kreeftje, Galena en alle anderen,
Shahla, het klinkt echt als een eng ongeluk! Gelukkig ben je er nog en redelijk heel ook. Had ook heel anders af kunnen lopen brrrr. Goed smeren dan maar met die tijgerbalsem.
Goudappeltje, klinkt heftig hoor. Kan me goed voorstellen dat het heftig voelt. Dat zijn nogal ingrijpende/stresserende dingen! Weet je zelf wat je er stressend aan vindt? Het is dus niet het samen wonen. Is het dan die verantwoordleijkheid en dat je alles moet uitzoeken en regelen en die ´druk´ die er dan op komt te liggen? Dat eht dan zo serieus en echt is en dat je dan denkt dat er allemaal verwachtingen zijn waaraan je niet kunt of wilt voldoen?
Dat zou bij mij dan tenminste de reden zijn denk ik, het voelt als te groot, teveel, te zwaar...maar goed, ik vind samenwonen uberhaupt al te eng voor woorden. Laat staan als daar ook nog eens een echt huis bij komt kijken. Dan zou voor mij de escape knop helemaal weg zijn. Bij jou ook? Probeer er anders eens over te praten met je lief, misschien kunnen jullie elkaar wel helpen met begrijpen?
Ik heb zelf ook een beetje last van nieuwigheden opzoeken. Enerzijds wil ik al heel lang terug verhuizen (heb dat een 3tal jaar geleden ook bijna gedaan en huis en haard hier verbrand en heb me op het allerlaatste moment toch bedacht en alles weer gecanceled, incl. nieuwe huisgenoten afgezegd) naar mijn geboortestad Arnhem. Ik woon nu in NIjmegen (ook wel dichtbij hoor) en ik heb geen angst voor de veranderingen in woonsituatie.
Maar wel in alles wat ik heb opgbouwd qua zekerheden die nu een beetje stabiel zijn, zoals de sociaal medische indicatie voor dochter, de vaste behandelaar, de toekenning voor RIBW. Als ik naar Arnhem zou verhuizen, moet ik alles opnieuw aanvragen en moet alles weer opnieuw getoetst worden, moet ik weer opnieuw gesprekken voeren met inspectie diensten en weet ik van te voren niet 100% zeker dat ik weer dezelfde veiligheid terug vind. Ook al is het wel aannemelijk, die 1% onzekerheid brengt bij mij veel twijfels.
Aan de andere kant kan ik ook gewoon geen rust vinden en neig ik ook altijd om om de zoveel tijd ergens weer overnieuw te willen beginnen. Ik ben een blijver, maar ook ergens weer niet. Ik ben tot nu toe nooit ergens langer dan een jaar blijven plakken (op hulpverlener gebied, op werkgebeid, etc.). Maar ook ik weet niet of ik hiermee mezelf nu in het ongeluk stort of niet.
Moielijk moeilijk moeilijk
Shahla, het klinkt echt als een eng ongeluk! Gelukkig ben je er nog en redelijk heel ook. Had ook heel anders af kunnen lopen brrrr. Goed smeren dan maar met die tijgerbalsem.
Goudappeltje, klinkt heftig hoor. Kan me goed voorstellen dat het heftig voelt. Dat zijn nogal ingrijpende/stresserende dingen! Weet je zelf wat je er stressend aan vindt? Het is dus niet het samen wonen. Is het dan die verantwoordleijkheid en dat je alles moet uitzoeken en regelen en die ´druk´ die er dan op komt te liggen? Dat eht dan zo serieus en echt is en dat je dan denkt dat er allemaal verwachtingen zijn waaraan je niet kunt of wilt voldoen?
Dat zou bij mij dan tenminste de reden zijn denk ik, het voelt als te groot, teveel, te zwaar...maar goed, ik vind samenwonen uberhaupt al te eng voor woorden. Laat staan als daar ook nog eens een echt huis bij komt kijken. Dan zou voor mij de escape knop helemaal weg zijn. Bij jou ook? Probeer er anders eens over te praten met je lief, misschien kunnen jullie elkaar wel helpen met begrijpen?
Ik heb zelf ook een beetje last van nieuwigheden opzoeken. Enerzijds wil ik al heel lang terug verhuizen (heb dat een 3tal jaar geleden ook bijna gedaan en huis en haard hier verbrand en heb me op het allerlaatste moment toch bedacht en alles weer gecanceled, incl. nieuwe huisgenoten afgezegd) naar mijn geboortestad Arnhem. Ik woon nu in NIjmegen (ook wel dichtbij hoor) en ik heb geen angst voor de veranderingen in woonsituatie.
Maar wel in alles wat ik heb opgbouwd qua zekerheden die nu een beetje stabiel zijn, zoals de sociaal medische indicatie voor dochter, de vaste behandelaar, de toekenning voor RIBW. Als ik naar Arnhem zou verhuizen, moet ik alles opnieuw aanvragen en moet alles weer opnieuw getoetst worden, moet ik weer opnieuw gesprekken voeren met inspectie diensten en weet ik van te voren niet 100% zeker dat ik weer dezelfde veiligheid terug vind. Ook al is het wel aannemelijk, die 1% onzekerheid brengt bij mij veel twijfels.
Aan de andere kant kan ik ook gewoon geen rust vinden en neig ik ook altijd om om de zoveel tijd ergens weer overnieuw te willen beginnen. Ik ben een blijver, maar ook ergens weer niet. Ik ben tot nu toe nooit ergens langer dan een jaar blijven plakken (op hulpverlener gebied, op werkgebeid, etc.). Maar ook ik weet niet of ik hiermee mezelf nu in het ongeluk stort of niet.
Moielijk moeilijk moeilijk
dinsdag 10 april 2007 om 20:25
quote:
Had nog wel een jankmoment, lukte allemaal niet, maar gelukkig heb ik zo'n lieve vriend... Hij pakt het dan echt super op. Moet achteraf ook om mij lachen, ikzelf eigenlijk ook wel soms.
Gelukkig maar, ik kan achteraf ook wel eens lachen om mezelf
als ik doorheb hoe idioot ik eigenlijk deed haha
Had nog wel een jankmoment, lukte allemaal niet, maar gelukkig heb ik zo'n lieve vriend... Hij pakt het dan echt super op. Moet achteraf ook om mij lachen, ikzelf eigenlijk ook wel soms.
Gelukkig maar, ik kan achteraf ook wel eens lachen om mezelf
als ik doorheb hoe idioot ik eigenlijk deed haha
dinsdag 10 april 2007 om 20:29
Ben trouwens ontzettend aan het uitzoeken geweest op gebeid van AD en ik durf niet :?.
Ik heb zúlke slechte ervaringen gelezen en zo vaak gelezen dat men er gigantisch van aankwam. Dat wil ik echt helemaal niet! Vroeger boulimia achtige eetprobelemen gehad die nu goed onder controle zijn. Maar weet zeker dat ik daar echt niet gelukkig van word als ik dikker word! Zelfs als ik van binnen rustiger word.
Hebben jullie ooit wel eens gehoord van St Janskruid en daar ervaring mee?
Ik heb zúlke slechte ervaringen gelezen en zo vaak gelezen dat men er gigantisch van aankwam. Dat wil ik echt helemaal niet! Vroeger boulimia achtige eetprobelemen gehad die nu goed onder controle zijn. Maar weet zeker dat ik daar echt niet gelukkig van word als ik dikker word! Zelfs als ik van binnen rustiger word.
Hebben jullie ooit wel eens gehoord van St Janskruid en daar ervaring mee?
woensdag 11 april 2007 om 10:44
Hoi Intiem,
Je hebt gelijk. Het vooruitzicht om mijn eigen basis op te geven die ik met veel pijn en moeite heb gecreeerd, maakt het erg moeilijk. Gisteren heb ik een gesprek met hem gehad en het blijkt dat hij om de verkeerde redenen een huis wil kopen. Zo wilde hij nog twee dagen bedenktijd om te bedenken of ik wel voor langere periode stabiel zou kunnen zijn. Zoiets bedenk je toch niet in 2 dagen?:? En als je daaraan twijfelt (wat hij al doet zolang we elkaar kennen) moet je toch geen huis kopen? Maar goed, hij draait het zo zodat het lijkt alsof het probleem bij ligt. Maakt dus handig gebruik (waarschijnlijk wel onbewust) van m'n bordie-trekjes. Daar kan ik wel heel pissig over worden. Dus dat huis gaat niet door.
Wat is trouwens AD? Dat heb ik even gemist geloof ik
Je hebt gelijk. Het vooruitzicht om mijn eigen basis op te geven die ik met veel pijn en moeite heb gecreeerd, maakt het erg moeilijk. Gisteren heb ik een gesprek met hem gehad en het blijkt dat hij om de verkeerde redenen een huis wil kopen. Zo wilde hij nog twee dagen bedenktijd om te bedenken of ik wel voor langere periode stabiel zou kunnen zijn. Zoiets bedenk je toch niet in 2 dagen?:? En als je daaraan twijfelt (wat hij al doet zolang we elkaar kennen) moet je toch geen huis kopen? Maar goed, hij draait het zo zodat het lijkt alsof het probleem bij ligt. Maakt dus handig gebruik (waarschijnlijk wel onbewust) van m'n bordie-trekjes. Daar kan ik wel heel pissig over worden. Dus dat huis gaat niet door.
Wat is trouwens AD? Dat heb ik even gemist geloof ik
woensdag 11 april 2007 om 11:40
Hoi Goudappeltje, ik snap het helemaal hoor: die oh zo belangrijke basis die met pijn en moeite tot stand gekomen is. Beetje zelfde stress heb ik nu met mijn wens om te verhuizen naar mijn geboortestad Arnhem. Maar dan weet ik ook helemaal niet wat ik ervoor terugkrijg, terwijl ik wél mijn veiligheid daarvoor opgeef.
Moeilijk hoor. Maar je klinkt wel als of je zelf al een keus hebt gemaakt. Je blijft bij je gevoel, ook omdat je vriend zulke signalen geeft? Lijkt me inderdaad ook niet te bepalen in twee dagen. Je vriend kent je zo met je ups en dows en kan dus wel op zijn klompen aanvoelen dat dat niet zomaar weggaat omdat er nu een koophuis op tafel komt. Jij bent niet stabiel en met dat gegeven moet hij het dus doen, of hij dat nu leuk vindt of niet. Koophuizen zijn geen stabielmakers helaas, anders had ik al bijzondere bijstand aangevraagd hoor
AD is trouwens afgekort Anti Depressiva, kortom, medicatie dus.
Moeilijk hoor. Maar je klinkt wel als of je zelf al een keus hebt gemaakt. Je blijft bij je gevoel, ook omdat je vriend zulke signalen geeft? Lijkt me inderdaad ook niet te bepalen in twee dagen. Je vriend kent je zo met je ups en dows en kan dus wel op zijn klompen aanvoelen dat dat niet zomaar weggaat omdat er nu een koophuis op tafel komt. Jij bent niet stabiel en met dat gegeven moet hij het dus doen, of hij dat nu leuk vindt of niet. Koophuizen zijn geen stabielmakers helaas, anders had ik al bijzondere bijstand aangevraagd hoor
AD is trouwens afgekort Anti Depressiva, kortom, medicatie dus.
woensdag 11 april 2007 om 12:49
Intiem, ik kan me heel goed voorstellen dat je het eng vindt om naar een andere stad te verhuizen. Je moet toch weer opnieuw wennen. Ik heb wel een soort beslissing genomen, maar ik twijfel nu wel weer een beetje. Tsja...
Over AD gesproken trouwens. Waarom denk je dat je die nodig hebt? Mijn moeder slikt al zo'n 13 jaar antidepressiva, want zij was manisch-depressief. Dat heeft haar goed geholpen, maar je wordt er heel vlak van. Geen echte hoogte- en dieptepunten meer. Daarnaast is zij ook enorm veel aangekomen. Dat zou ook voor mij een reden zijn om er niet aan te beginnen, want dan heb je er weer een probleem bij. Mijn ervaring is dat er door artsen al snel naar anti-depressiva wordt gegrepen. Ze hebben het mij ook eens aangeraden, maar ik heb het geweigerd en daar heb ik geen spijt van! Als je er mee stopt, komt de kwaal soms sterker terug dan voorheen. Sint-Janskruid zou ik dan eerder proberen, maar dat combineert geloof ik niet goed met sommige medicijnen. Dat zou je even moeten navragen bij de apotheek. Maar dat is toch homeopathisch en baat het niet dan schaadt het niet toch?
Over AD gesproken trouwens. Waarom denk je dat je die nodig hebt? Mijn moeder slikt al zo'n 13 jaar antidepressiva, want zij was manisch-depressief. Dat heeft haar goed geholpen, maar je wordt er heel vlak van. Geen echte hoogte- en dieptepunten meer. Daarnaast is zij ook enorm veel aangekomen. Dat zou ook voor mij een reden zijn om er niet aan te beginnen, want dan heb je er weer een probleem bij. Mijn ervaring is dat er door artsen al snel naar anti-depressiva wordt gegrepen. Ze hebben het mij ook eens aangeraden, maar ik heb het geweigerd en daar heb ik geen spijt van! Als je er mee stopt, komt de kwaal soms sterker terug dan voorheen. Sint-Janskruid zou ik dan eerder proberen, maar dat combineert geloof ik niet goed met sommige medicijnen. Dat zou je even moeten navragen bij de apotheek. Maar dat is toch homeopathisch en baat het niet dan schaadt het niet toch?
woensdag 11 april 2007 om 13:04
Hoi Goudappeltje,
ik wil ook zeer waarschijnlijk geen AD, om dezelfde redenen als die jij opnoemt. Ik wil met psychiater inderdaad overleggen om St Janskruid te gebruiken. Dit schijnt een zelfde sterke werking te hebben als prozac of seroxat, maar dan zonder de bijwerkingen.
Ik zie om me heen teveel mensen met grote bijwerkingen en ik hoor zoveel negatieve ervaringen, dat ik het geeneens meer durf (de positieve ervaringen daargelaten en soms heb je gewoon geen keus. Ik heb die gelukkig wel)
ik wil ook zeer waarschijnlijk geen AD, om dezelfde redenen als die jij opnoemt. Ik wil met psychiater inderdaad overleggen om St Janskruid te gebruiken. Dit schijnt een zelfde sterke werking te hebben als prozac of seroxat, maar dan zonder de bijwerkingen.
Ik zie om me heen teveel mensen met grote bijwerkingen en ik hoor zoveel negatieve ervaringen, dat ik het geeneens meer durf (de positieve ervaringen daargelaten en soms heb je gewoon geen keus. Ik heb die gelukkig wel)
woensdag 11 april 2007 om 14:53
Goudappeltje, ik vind dat heel wat hoor, wat je vriend van je vraagt. Dat kun je hem idd nooit garanderen natuurlijk, en dat zal hij moeten respecteren. Ik woon al 7 jaar samen met mijn vriend, en dat heeft mij nooit moeite gekost. Wél voel ik me nergens echt thuis. Dat vind ik een rotgevoel. Wij kunnen hier echter niet weg nu omdat de kinderen van mijn vriend in deze plaats wonen, dus al zou ik willen, nu kunnen en willen we daat niet. Maar ik weet dat ik ergens andders waarsch. hetzelfde gevoel zou hebben. Het is een soort onrust, ervaren jullie dat ook zo?? Ik dacht altijd dat dat kwam omdat ik hierheen ben verhuisd zonder hier mensen te kennen, maar ik realiseer me dat ik dat altijd wel heb gehad..
Intiem, jullie zeiden tegen mij: bij twijfel niet doen. Als ik jou was zou ik het thema AD nog even overdenken. Ik vraag me wel af waarom je het niet een tijdje kan proberen? En dan bedoel ik de AD waar je niet van in gewicht aankomt, bijv. Prozac. Bij mij haalt het de scherpte wel van mijn klachten af, maar ik twijfel soms aan de werking. Ze zeggen ook vaak over AD dat het pas goed werkt als je een echte depressie hebt, dus misschien minder bij Borderline-depr. klachten..? Alleen ik durf nu niet te stoppen en heb niet veel bijwerkingen, dus laat het maar even zo!.. Later meer..
Intiem, jullie zeiden tegen mij: bij twijfel niet doen. Als ik jou was zou ik het thema AD nog even overdenken. Ik vraag me wel af waarom je het niet een tijdje kan proberen? En dan bedoel ik de AD waar je niet van in gewicht aankomt, bijv. Prozac. Bij mij haalt het de scherpte wel van mijn klachten af, maar ik twijfel soms aan de werking. Ze zeggen ook vaak over AD dat het pas goed werkt als je een echte depressie hebt, dus misschien minder bij Borderline-depr. klachten..? Alleen ik durf nu niet te stoppen en heb niet veel bijwerkingen, dus laat het maar even zo!.. Later meer..
woensdag 11 april 2007 om 17:28
eventjes heeel snel over prozac, want moet naar de winkel:
ik dacht ook dat prozac een middel was waarvan je niet aankomt. Alleen heb ik daar dus hele andere verhalen over gelzen inmiddels. Ongeveer de helft komt er toch van aan en dan niet te zuinig. Zul je net zien dat ik de verkeerde helft ben. Dus ook daar vertrouw ik dan niet op.
Vanavond geen tijd meer om te schrijven, want bezoek. Morgen wel.
ik dacht ook dat prozac een middel was waarvan je niet aankomt. Alleen heb ik daar dus hele andere verhalen over gelzen inmiddels. Ongeveer de helft komt er toch van aan en dan niet te zuinig. Zul je net zien dat ik de verkeerde helft ben. Dus ook daar vertrouw ik dan niet op.
Vanavond geen tijd meer om te schrijven, want bezoek. Morgen wel.
woensdag 11 april 2007 om 19:13
hoi intiem, ik heb andere ervaringen gehoord met Prozac maar dat doet er niet toe, feit is dat iedereen er dus anders op reageert. In ieder geval merk ik dat je angstig wordt van het idee, dus dat zegt u misschien wel voldoende.
Voor jou geldt misschien wel hetzelfde als voor mij wat betreft het nemen van een beslissing (jij over AD, ik over voortgang therapie ed.); we hoeven onszelf hierover niet onder druk te zetten. We moeten nu niet persé een beslissing nemen..
liefs
Voor jou geldt misschien wel hetzelfde als voor mij wat betreft het nemen van een beslissing (jij over AD, ik over voortgang therapie ed.); we hoeven onszelf hierover niet onder druk te zetten. We moeten nu niet persé een beslissing nemen..
liefs
woensdag 11 april 2007 om 21:47
hey allemaal,
Een huis bouwen lijkt me inderdaad ook erg stressig!
Bij mij is het wel zo dat ik me ook druk kan maken om dingen, die ik dan wel doe, en die achteraf best meevallen. Dus het is ook niet zo dat je bij alles waar je over twijfeld, het niet moet doen.
Maar dit is wel een groot iets...
Sint janskruid wou ik ook een tijdje proberen, maar in de winel ( De Tuinen) zeiden ze dat de pil daardoor niet meer goed werkt.
Heb toen Rohidola ofzo gekocht maar het staat nog keurig in de kast:)
Ik durf het niet, bang dat ik de controle over mezelf verlies ofzo. Ik ben best een controlefreak en ook bang en angstig voor nieuwe onbekende dingen.
Dit komt in therapie ook naar voren. Dan wil ze een oefening met me doen en ik kom meteen met heel veel vragen, zoek naar zekerheid.
Ik kan er niet tegen als ik iets niet snap en niet weet waar ik aan toe ben.
Word dan onrustig enz.
Over Rohidola heb ik ook wel goede verhalen gelezen op internet...
Maar ik denk dat het beter is zelf een manier te ontdekken om met je problemen/moeilijkheden om te gaan. Want medicijnen neemt dat niet weg.
Al kan het je er denk ik wel bij helpen... tijdelijk.
Als je gaat beginnen hiermee ben ik erg benieuwd naar het resultaat!!
Succes allemaal met het maken van beslissingen,
heb morgen weer gesprek. moest een opdracht thuis doen maar kan me er niet toe zetten. Ik weet dan gewoon niet wat ik moet opschrjiven...
Ik moet op een papier aan de ene kant een situatie uit mijn dagelijkse leven beschrijven en daarbij zetten wat ik denk, wat de ander van mij denkt.
En aan de ander kant wat ik daarbij voel. BLUH, haat dat soort dingen.
Nou welterusten,
liefss Kreeftje
Een huis bouwen lijkt me inderdaad ook erg stressig!
Bij mij is het wel zo dat ik me ook druk kan maken om dingen, die ik dan wel doe, en die achteraf best meevallen. Dus het is ook niet zo dat je bij alles waar je over twijfeld, het niet moet doen.
Maar dit is wel een groot iets...
Sint janskruid wou ik ook een tijdje proberen, maar in de winel ( De Tuinen) zeiden ze dat de pil daardoor niet meer goed werkt.
Heb toen Rohidola ofzo gekocht maar het staat nog keurig in de kast:)
Ik durf het niet, bang dat ik de controle over mezelf verlies ofzo. Ik ben best een controlefreak en ook bang en angstig voor nieuwe onbekende dingen.
Dit komt in therapie ook naar voren. Dan wil ze een oefening met me doen en ik kom meteen met heel veel vragen, zoek naar zekerheid.
Ik kan er niet tegen als ik iets niet snap en niet weet waar ik aan toe ben.
Word dan onrustig enz.
Over Rohidola heb ik ook wel goede verhalen gelezen op internet...
Maar ik denk dat het beter is zelf een manier te ontdekken om met je problemen/moeilijkheden om te gaan. Want medicijnen neemt dat niet weg.
Al kan het je er denk ik wel bij helpen... tijdelijk.
Als je gaat beginnen hiermee ben ik erg benieuwd naar het resultaat!!
Succes allemaal met het maken van beslissingen,
heb morgen weer gesprek. moest een opdracht thuis doen maar kan me er niet toe zetten. Ik weet dan gewoon niet wat ik moet opschrjiven...
Ik moet op een papier aan de ene kant een situatie uit mijn dagelijkse leven beschrijven en daarbij zetten wat ik denk, wat de ander van mij denkt.
En aan de ander kant wat ik daarbij voel. BLUH, haat dat soort dingen.
Nou welterusten,
liefss Kreeftje
donderdag 12 april 2007 om 01:15
Lieve meiden
Ik werk als hulpverlener in de GGZ en kom beroepsmatig veel in aanraking met mensen met een persoonlijkheidsstoornis, voornamelijk borderline.
Ik vind het super hoe jullie hier met elkaar omgaan en tips geven. Ik leer erg veel van jullie door over jullie ervaringen te lezen. Jullie zijn de echte deskundigen, jullie leven er tenslotte mee.
Linehan, of DGT-training (is hetzelfde) wordt bij ons ook gegeven. Bij een aantal mensen slaat het direct aan, en anderen volgen het een aantal keer opnieuw en krijgen het nog niet helemaal in de vingers. Op een of andere manier moet de timing ook juist zijn, Je moet er ontvankelijk voor zijn.
Ik wil jullie allen heel veel sterkte wensen. En bedankt voor het delen van jullie ervaringen op het geweldige viva - forum.
Groetjes meissie
Ik werk als hulpverlener in de GGZ en kom beroepsmatig veel in aanraking met mensen met een persoonlijkheidsstoornis, voornamelijk borderline.
Ik vind het super hoe jullie hier met elkaar omgaan en tips geven. Ik leer erg veel van jullie door over jullie ervaringen te lezen. Jullie zijn de echte deskundigen, jullie leven er tenslotte mee.
Linehan, of DGT-training (is hetzelfde) wordt bij ons ook gegeven. Bij een aantal mensen slaat het direct aan, en anderen volgen het een aantal keer opnieuw en krijgen het nog niet helemaal in de vingers. Op een of andere manier moet de timing ook juist zijn, Je moet er ontvankelijk voor zijn.
Ik wil jullie allen heel veel sterkte wensen. En bedankt voor het delen van jullie ervaringen op het geweldige viva - forum.
Groetjes meissie
donderdag 12 april 2007 om 09:58
Hallo allemaal,Ik heb een tijdje niet gepost, omdat ik vorige week ziek was.Geestelijk als lichamelijk zat ik helemaal in de lappenmand. Gelukkig gaat het nu een stuk beter, ook op relationeel gebied. Ik was als de dood dat na mijn laatste uitspatting, waarna ik flink heb zitten snijden, mijn man me zou verlaten. Die angst is gelukkig nu een beetje weg. Even over medicatie. Ik wilde ook graag Prozac, want ik vind dat ik teveel medicijnen slik, nl. Zoloft, Orap, Lithium en Oxazepam (voor nood). Bovendien ben ik ook 10-12 kilo aangekomen sinds ik Lithium gebruik. Nu was ik superslank en ik ben nog niet te dik (volgens mijn man, ik vind van wel), maar ik wil er wel voor zorgen dat ik niet zwaarder word. Ik probeer verantwoord te eten en wat meer te gaan sporten. Maar toen ik bij de psych. om Prozac vroeg en wilde stoppen met de Lithium, Zoloft en Orap, zei zij dat dat niet ging omdat ik ook manisch depressief ben. Volgens mij heb ik dat al eens gezegd. Tsja, het is dus accepteren en nog eens accepteren. Accepteren dat ik voorlopig niet meer zonder medicijnen kan, dat ik niet meer in maatje 38 pas maar in 40/42.
donderdag 12 april 2007 om 18:40
Ja, het blijft altijd moeilijk. Zelfs op goede dagen gaat het niet vanzelf.
Zit zelf momenteel in een moeizame periode.
Nu blijkt weer dat mijn beste vriend heel erg ziek in het ziekenhuis ligt.
Nauwelijks aanspreekbaar, laat staan een gesprek mee te voeren.
Ben er vandaag geweest. Triest om te zien en ze weten nog niet wat het precies is allemaal.
Soms denk ik dat ik goed vooruitga maar dan ineens gaat het weer een paar stappen achteruit. Kwetsbaarheid of niet, borderline met dhysthyme stoornis of niet, je kunt er verder geen zak mee. En accepteren lukt me soms erg slecht. Kan het gewoon niet hebben dat ik niet net als anderen volop in het leven kan staan. Voel me dan een zwakke mislukkeling.
Ik wacht nu op betere tijden, dan zie ik het wel weer anders.
Zit zelf momenteel in een moeizame periode.
Nu blijkt weer dat mijn beste vriend heel erg ziek in het ziekenhuis ligt.
Nauwelijks aanspreekbaar, laat staan een gesprek mee te voeren.
Ben er vandaag geweest. Triest om te zien en ze weten nog niet wat het precies is allemaal.
Soms denk ik dat ik goed vooruitga maar dan ineens gaat het weer een paar stappen achteruit. Kwetsbaarheid of niet, borderline met dhysthyme stoornis of niet, je kunt er verder geen zak mee. En accepteren lukt me soms erg slecht. Kan het gewoon niet hebben dat ik niet net als anderen volop in het leven kan staan. Voel me dan een zwakke mislukkeling.
Ik wacht nu op betere tijden, dan zie ik het wel weer anders.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
donderdag 12 april 2007 om 18:55
Meissie80, bedankt. Leuk dat je veel van ons leert! Ik ben ook erg blij met dit forum.. en met de meiden die ik hier leer kennen. Het maakt de strijd wat minder eenzaam ofzo..
Galena, dat gaat niet echt goed zo he. Hopelijk gaat het nu weer de goeie kant met je op. Ik herken je strijd met de kilo's. Ik heb dat nu wat minder, behalve als ik over een bepaalde grens ga met gewicht, dan gaat het vaak weer even mis. Inderdaad, je bij je beperkingen neerleggen is zo moeilijk. Ik heb er ook meerdere, en dagelijks verzet ik me daar nog tegen. Als we dat eens los konden laten he.
shahla, wat erg van je vriend. Ik hoop dat ze dauw ontdekken wat er aan de hand is en hem kunnen behandelen. Sterkte joh. Ik heb net als jij ook borderline (kenmerken) en dysthymie. Ik word moe van mijn stemmingswisselingen, maar vooral mijn -zeg maar- depressieve basisgevoel die ik vaak ervaar zou ik vanaf willen. Daaraan herken ik dat het minder goed gaat op het moment. Zelfs de antidepressiva nemen dit niet weg.
Zo hebben we allemaal onze mindere perioden. Ik ben nu vaak verdrietig. Het ziet er naar uit dat ik afscheid moet nemen van de therapeut waar ik nu ben en dat doet zo'n pijn!! Het liefst stop ik nu voortijdig om het afscheid te ontlopen. Ik vind het echt heel erg, ben me zo aan haar gaan hechten. Maar verdriet is goed, beter dan somberheid, wat er helaas ook is. Voor nu laat ik het even rusten hoe nu verder qua therapie.
Intiem hoe is het met jou? En Kreeftje? Mamzelle?
liefs
Galena, dat gaat niet echt goed zo he. Hopelijk gaat het nu weer de goeie kant met je op. Ik herken je strijd met de kilo's. Ik heb dat nu wat minder, behalve als ik over een bepaalde grens ga met gewicht, dan gaat het vaak weer even mis. Inderdaad, je bij je beperkingen neerleggen is zo moeilijk. Ik heb er ook meerdere
, en dagelijks verzet ik me daar nog tegen. Als we dat eens los konden laten he.shahla, wat erg van je vriend. Ik hoop dat ze dauw ontdekken wat er aan de hand is en hem kunnen behandelen. Sterkte joh. Ik heb net als jij ook borderline (kenmerken) en dysthymie. Ik word moe van mijn stemmingswisselingen, maar vooral mijn -zeg maar- depressieve basisgevoel die ik vaak ervaar zou ik vanaf willen. Daaraan herken ik dat het minder goed gaat op het moment. Zelfs de antidepressiva nemen dit niet weg.
Zo hebben we allemaal onze mindere perioden. Ik ben nu vaak verdrietig. Het ziet er naar uit dat ik afscheid moet nemen van de therapeut waar ik nu ben en dat doet zo'n pijn!! Het liefst stop ik nu voortijdig om het afscheid te ontlopen. Ik vind het echt heel erg, ben me zo aan haar gaan hechten. Maar verdriet is goed, beter dan somberheid, wat er helaas ook is. Voor nu laat ik het even rusten hoe nu verder qua therapie.
Intiem hoe is het met jou? En Kreeftje? Mamzelle?
liefs
donderdag 12 april 2007 om 19:55
Lief dat je naar me vraagt Robin. Ik lees wel mee hier maar voel me er toch niet bijhoren want ik heb zo'n vage andere persoonlijkheidsstoornis. Nou ja, daar moet ik blij mee zijn eigenlijk want ik lijk redelijk stabiel en hoop ooit eens te kunnen meedraaien met gewoon werk, als een gewone alleenstaande moeder.
Vandaag wilde ik eigenlijk de therapie opgeven, heb ook heel erg het gevoel van 'is dit alles' . Ik 'help me met technieken om tot tien te tellen of uit een situatie te gaan' en zij 'je moet zorgen dat je zo in het leven staat of met je kinderen omgaat dat het minder nodig is om tot tien te tellen'. Een volgende afspraak pas in mei en ondertussen proberen om wat nanny-technieken in mijn huis op te zetten. Vandaag heb ik alles laten liggen, gevolg is dat de jongens boven nog steeds aan het spoken zijn. Wel een paar punten uitgedeeld voor netjes aan tafel zitten.
Ik klink nu saggo omdat ik tegen hoofdpijn aanzit maar eigenlijk was vandaag, en waren de paasdagen, best wel topdagen. Zo jammer dat er maar iets hoeft te gebeuren of ik schreeuw, of iets gezegd te worden en ik loop tegen huilen aan.
Vandaag wilde ik eigenlijk de therapie opgeven, heb ook heel erg het gevoel van 'is dit alles' . Ik 'help me met technieken om tot tien te tellen of uit een situatie te gaan' en zij 'je moet zorgen dat je zo in het leven staat of met je kinderen omgaat dat het minder nodig is om tot tien te tellen'. Een volgende afspraak pas in mei en ondertussen proberen om wat nanny-technieken in mijn huis op te zetten. Vandaag heb ik alles laten liggen, gevolg is dat de jongens boven nog steeds aan het spoken zijn. Wel een paar punten uitgedeeld voor netjes aan tafel zitten.
Ik klink nu saggo omdat ik tegen hoofdpijn aanzit maar eigenlijk was vandaag, en waren de paasdagen, best wel topdagen. Zo jammer dat er maar iets hoeft te gebeuren of ik schreeuw, of iets gezegd te worden en ik loop tegen huilen aan.
donderdag 12 april 2007 om 20:19
Tuurlijk hoor je er bij Mamzelle, waarom niet? Zo te lezen loop je tegen dingen aan waar wij, of laat ik voor mezelf spreken: ik, ook tegen aan loop, bijv.: het soms willen stoppen met therapie, op het randje ziten van een huiluitbarsting, alle prikkels om je heen moeilijk kunnen verdragen, zoiets? Maar vooral: het verlangen naar een stabiel, normaal leven, datgene wat bij anderen zo vanzelf lijkt te spreken..
Mag ik vragen wat voor persoonlijkheidsprobleem jij hebt? Misschien heb je het wel al gezegd..
Wel gewoon blijven schrijven hier hoor!
Mag ik vragen wat voor persoonlijkheidsprobleem jij hebt? Misschien heb je het wel al gezegd..
Wel gewoon blijven schrijven hier hoor!
donderdag 12 april 2007 om 21:28
Een hele oude diagnose: passief agressief met afhankelijke trekken.
Ik herken wel iets van die ps-sen, maar vooral passief agressief, negativistische ps, dat wíl je niet zijn en dat ben ik ook niet in grote lijnen.
Aan de andere kant heb ik ooit een engelstalige site gelezen waarin die ps uitgebreid beschreven werd en het was echt alsof ik over mezelf las. Die site kan ik helaas niet meer vinden.
Ik herken me hier idd in tegen mijn eigen grenzen aan lopen, te prikkelbaar zijn, mezelf moeten aanpassen aan te weinig draagkracht, en de dysthyme stoornissen.
Ik herken wel iets van die ps-sen, maar vooral passief agressief, negativistische ps, dat wíl je niet zijn en dat ben ik ook niet in grote lijnen.
Aan de andere kant heb ik ooit een engelstalige site gelezen waarin die ps uitgebreid beschreven werd en het was echt alsof ik over mezelf las. Die site kan ik helaas niet meer vinden.
Ik herken me hier idd in tegen mijn eigen grenzen aan lopen, te prikkelbaar zijn, mezelf moeten aanpassen aan te weinig draagkracht, en de dysthyme stoornissen.
