Relaties
alle pijlers
houden van
zaterdag 27 december 2008 om 22:35
Hallo Allemaal,
Ik zit in een minder fijne situatie.
Ben 7 jaar getrouwd en heb twee kinderen van 4 en bijna 6.
Op zich, als ik kijk naar mijn relatie, is het niet de slechtste relatie. We kunnen leuke gesprekken hebben, hebben dezelfde smaak, zijn het min of meer eens over de opvoeding van onze kinderen. We kunnen ook enorm botsen, maar de laatste tijd gaat dat een stuk beter.
De afgelopen jaren zijn een stuk woeliger geweest, met veel ruzie van haar kant en contact verbreken van mijn kant, waarbij die twee gedragspatronen op elkaar hebben gewerkt.
Nu dus rustiger vaarwater, alleen: ik geloof dat ik gewoon niet meer van mijn vrouw houd.
Het hele punt is vooral aangezwengeld doordat ik verliefd ben geworden op een ander. Nu ben ikzelf van mening dat dat verliefd worden meer bijzaak is. De vraag is naar mijn idee: wat maakt dat ik daarvoor zo opensta?
Het lastige met houden van is dat het zo niet te sturen is. Ik bedoel, ik zou uiteindelijk liever zielsveel van mijn vrouw houden. Zeker omdat we kinderen hebben, en de rest ook wel redelijk samengaat. Alleen, die vonk mist. Dat echt voor iemand gaan. De liefde, hoewel dat ook niet helemaal waar is: ik heb ook wel weer vanalles over voor mijn vrouw. Hoewel dat soms meer voelt als een van mijn vrienden waar ik iets voor over heb....
Als er niet zoveel op het spel zou staan, zou het een stuk makkelijker zijn. Maar ik houd bijzonder veel van mn kinderen, en wil graag de juiste beslissing nemen. Alleen, wat te doen? Daar hebben jullie natuurlijk ook geen pasklaar antwoord op, ik hoop alleen wel wat meer helderheid te krijgen door er over van gedachten te wisselen...
Ik zit in een minder fijne situatie.
Ben 7 jaar getrouwd en heb twee kinderen van 4 en bijna 6.
Op zich, als ik kijk naar mijn relatie, is het niet de slechtste relatie. We kunnen leuke gesprekken hebben, hebben dezelfde smaak, zijn het min of meer eens over de opvoeding van onze kinderen. We kunnen ook enorm botsen, maar de laatste tijd gaat dat een stuk beter.
De afgelopen jaren zijn een stuk woeliger geweest, met veel ruzie van haar kant en contact verbreken van mijn kant, waarbij die twee gedragspatronen op elkaar hebben gewerkt.
Nu dus rustiger vaarwater, alleen: ik geloof dat ik gewoon niet meer van mijn vrouw houd.
Het hele punt is vooral aangezwengeld doordat ik verliefd ben geworden op een ander. Nu ben ikzelf van mening dat dat verliefd worden meer bijzaak is. De vraag is naar mijn idee: wat maakt dat ik daarvoor zo opensta?
Het lastige met houden van is dat het zo niet te sturen is. Ik bedoel, ik zou uiteindelijk liever zielsveel van mijn vrouw houden. Zeker omdat we kinderen hebben, en de rest ook wel redelijk samengaat. Alleen, die vonk mist. Dat echt voor iemand gaan. De liefde, hoewel dat ook niet helemaal waar is: ik heb ook wel weer vanalles over voor mijn vrouw. Hoewel dat soms meer voelt als een van mijn vrienden waar ik iets voor over heb....
Als er niet zoveel op het spel zou staan, zou het een stuk makkelijker zijn. Maar ik houd bijzonder veel van mn kinderen, en wil graag de juiste beslissing nemen. Alleen, wat te doen? Daar hebben jullie natuurlijk ook geen pasklaar antwoord op, ik hoop alleen wel wat meer helderheid te krijgen door er over van gedachten te wisselen...
zondag 28 december 2008 om 09:19
quote:blijfgewoonbianca schreef op 27 december 2008 @ 23:05:
Typ ik voor Jan Lul van die lange postings , trouwens ?Nee hoor BGB ik zit te genieten Je kan het altijd zo mooi verwoorden, dat van 3x likken aan die tepel voordat er naar de lagere regionen mag worden afgedaald.......En een vrouw in een joggingpak met de verf in heur haar achter de afstandsbediening.....ach, ach ach, zo gaat dat hier ook al jaaaaaren!
Typ ik voor Jan Lul van die lange postings , trouwens ?Nee hoor BGB ik zit te genieten Je kan het altijd zo mooi verwoorden, dat van 3x likken aan die tepel voordat er naar de lagere regionen mag worden afgedaald.......En een vrouw in een joggingpak met de verf in heur haar achter de afstandsbediening.....ach, ach ach, zo gaat dat hier ook al jaaaaaren!
zondag 28 december 2008 om 09:52
@Banba schreef op 27 december 2008 @ 23:14quote:Misschien niet nee. Maar dat heb ik wel gedaan, en nu is het wat mij betreft wel zaak om een goede beslissing te nemen in hoe dan verder.
Is dat jouw beslissing of heeft je vrouw hier ook nog inspraak in?
Ik heb nog niet besloten dat ik bij haar weg wil of moet. Het is juist, dat ik aan het worstelen ben: wat is nu de beste beweging? Zowel voor mijn vrouw en kinderen, als voor mezelf?
quote:Ja, het is iets in jezelf. Als jij gelukkig wilt worden moet je jezelf aan kijken en niet je vrouw.
Dat doe ik ook. Wil ik ook doen. Verdient mijn vrouw ook. Alleen houden van is niet iets dat ik innerlijk af kan dwingen. En misschien is het iets dat terug komt als ik ga investeren in leuke dingen doen. Ik hoop het...
Maar misschien niet. Dat heeft niet te maken met een slappe wil oid, maar meer met dat ik mijn gevoel niet kan afdwingen
Is dat jouw beslissing of heeft je vrouw hier ook nog inspraak in?
Ik heb nog niet besloten dat ik bij haar weg wil of moet. Het is juist, dat ik aan het worstelen ben: wat is nu de beste beweging? Zowel voor mijn vrouw en kinderen, als voor mezelf?
quote:Ja, het is iets in jezelf. Als jij gelukkig wilt worden moet je jezelf aan kijken en niet je vrouw.
Dat doe ik ook. Wil ik ook doen. Verdient mijn vrouw ook. Alleen houden van is niet iets dat ik innerlijk af kan dwingen. En misschien is het iets dat terug komt als ik ga investeren in leuke dingen doen. Ik hoop het...
Maar misschien niet. Dat heeft niet te maken met een slappe wil oid, maar meer met dat ik mijn gevoel niet kan afdwingen
zondag 28 december 2008 om 09:58
quote:straal schreef op 27 december 2008 @ 23:14:
[...]
Misschien is het te overwegen om eens een oppas in te huren en gezamenlijk een weekendje weg te gaan en bijvoorbeeld gedurende een maand of twee zonder het haar te vertellen veel aandacht aan je vrouw te besteden (bijv. doe elke dag drie dingen die het leven van je vrouw gemakkelijken). Dat kan met grote dingen als cadeaus en uitjes, maar juist ook met kleine dingen als complimentjes, bijdrage aan het huishouden, een avondje bij de kinderen zodat zij met vriendinnen kan afspreken, aandacht voor wat ze vertelt of gaat doen en daar later op terugkomen etc. Ik verwacht dat zulke aandacht het zelfvertrouwen van je vrouw goed doet, en zij ook positiever/avontuurlijker naar jou toe wordt.
Het is niet zoveer het avontuurlijke dat ik mis. Het is meer het echte afgestemd zijn en de innerlijke klik die daarbij hoort. Ik denk dat het wel een goed punt is wat je zegt.
Met dat soort dingen is de kans natuurlijk groter dat die klik weer binnen komt zetten als het ware.
[...]
Misschien is het te overwegen om eens een oppas in te huren en gezamenlijk een weekendje weg te gaan en bijvoorbeeld gedurende een maand of twee zonder het haar te vertellen veel aandacht aan je vrouw te besteden (bijv. doe elke dag drie dingen die het leven van je vrouw gemakkelijken). Dat kan met grote dingen als cadeaus en uitjes, maar juist ook met kleine dingen als complimentjes, bijdrage aan het huishouden, een avondje bij de kinderen zodat zij met vriendinnen kan afspreken, aandacht voor wat ze vertelt of gaat doen en daar later op terugkomen etc. Ik verwacht dat zulke aandacht het zelfvertrouwen van je vrouw goed doet, en zij ook positiever/avontuurlijker naar jou toe wordt.
Het is niet zoveer het avontuurlijke dat ik mis. Het is meer het echte afgestemd zijn en de innerlijke klik die daarbij hoort. Ik denk dat het wel een goed punt is wat je zegt.
Met dat soort dingen is de kans natuurlijk groter dat die klik weer binnen komt zetten als het ware.
zondag 28 december 2008 om 10:03
quote:mamzelle schreef op 27 december 2008 @ 23:14:
Aangezien er geen acute dramatische situaties zijn zou ik ervoor kiezen om nu met je vrouw openlijk te bespreken of jullie allebei de puf hebben om te investeren in deze relatie of dat jullie besluiten dat het kaarsje op is.
In elk geval vanuit het oogpunt van de kinderen: die willen papa en mama bij elkaar zien. Als dat echt onmogelijk is houdt het op maar laat je dan in elk geval zo hard mogelijk geprobeerd hebben om het wél leuk te maken samen.
Wat zou je leven nog meer spannend kunnen maken dan die nieuwe liefde?
Scheiden kan altijd nog, ná dat je aan je relatie hebt gewerkt..
openlijk bespreken heb ik gedaan. Is voor mijn vrouw bijzonder lastig. Vind ik ook lastig, omdat ik haar liever niet zo verdrietig zie natuurlijk. Wat meteen weer bij mij oproept: dat is toch ook houden van, dat het je raakt als iemand verdrietig is en dat je iemand iets beters toewenst?
Maar op een bepaalde manier blijft er zo een verschil. In hoe we dingen benaderen, ook in een situatie als deze. Dat verschil maakt ook dat ik het contact met haar weer kwijtraak in haar heftigheid.
En ik ben het met je eens dat de kinderen het verdienen dat ik er echt alles aan die. Die zien ons natuurlijk het liefste samen. Mijn eigen ouders zijn ook gescheiden, ik weet hoe naar het kan zijn...
En over spanning: het gaat niet zozeer over spanning. Dat zijn vooral de suggesties van mensen hier die hun vooroordelen nogal verwarren met de realiteit.
Het gaat meer over: afstemmen, contact, en diep van binnen houden van.
Aangezien er geen acute dramatische situaties zijn zou ik ervoor kiezen om nu met je vrouw openlijk te bespreken of jullie allebei de puf hebben om te investeren in deze relatie of dat jullie besluiten dat het kaarsje op is.
In elk geval vanuit het oogpunt van de kinderen: die willen papa en mama bij elkaar zien. Als dat echt onmogelijk is houdt het op maar laat je dan in elk geval zo hard mogelijk geprobeerd hebben om het wél leuk te maken samen.
Wat zou je leven nog meer spannend kunnen maken dan die nieuwe liefde?
Scheiden kan altijd nog, ná dat je aan je relatie hebt gewerkt..
openlijk bespreken heb ik gedaan. Is voor mijn vrouw bijzonder lastig. Vind ik ook lastig, omdat ik haar liever niet zo verdrietig zie natuurlijk. Wat meteen weer bij mij oproept: dat is toch ook houden van, dat het je raakt als iemand verdrietig is en dat je iemand iets beters toewenst?
Maar op een bepaalde manier blijft er zo een verschil. In hoe we dingen benaderen, ook in een situatie als deze. Dat verschil maakt ook dat ik het contact met haar weer kwijtraak in haar heftigheid.
En ik ben het met je eens dat de kinderen het verdienen dat ik er echt alles aan die. Die zien ons natuurlijk het liefste samen. Mijn eigen ouders zijn ook gescheiden, ik weet hoe naar het kan zijn...
En over spanning: het gaat niet zozeer over spanning. Dat zijn vooral de suggesties van mensen hier die hun vooroordelen nogal verwarren met de realiteit.
Het gaat meer over: afstemmen, contact, en diep van binnen houden van.
zondag 28 december 2008 om 10:04
quote:iry schreef op 27 december 2008 @ 23:27:
Correctie,
Je mag best even kniezen hoor.
Hoort erbij,ik loop wat op de feiten vooruit.
Maar dat komt door ervaring (sorry).
Maar daarna wat gaan doen okè?
Je huwelijk verdient het wel om het niet op de klippen te laten lopen.Ik vind ook dat mijn huwelijk, mn vrouw en mn kinderen dat verdienen. Je hebt er zelf ervaring mee, met zo'n dip? Heet het bij jouw gewerkt, weekendjes etc?
Correctie,
Je mag best even kniezen hoor.
Hoort erbij,ik loop wat op de feiten vooruit.
Maar dat komt door ervaring (sorry).
Maar daarna wat gaan doen okè?
Je huwelijk verdient het wel om het niet op de klippen te laten lopen.Ik vind ook dat mijn huwelijk, mn vrouw en mn kinderen dat verdienen. Je hebt er zelf ervaring mee, met zo'n dip? Heet het bij jouw gewerkt, weekendjes etc?
zondag 28 december 2008 om 10:09
quote:straal schreef op 27 december 2008 @ 23:40:
[...]
Mooie analyse van je situatie, ik merk ook dat je in alle posting nogal analytisch en bedachtzaam overkomt. Ik heb de indruk dat je vrouw wat emotioneler en extraverter is (ruzie van haar kant in OP) en jij wat introverter (contact verbreken, vluchten in OP). Ik kan me voorstellen dat de vrouw waarop je verliefd bent iets rustiger is dan jouw vrouw en bijvoorbeeld de goede vragen stelt om je aan het praten te krijgen. Het kan dan lijken of jullie beter bij elkaar passen dan jij en je vrouw, terwijl julie misschien alleen maar beter communiceren.
Zou het een optie zijn om aan je communicatie en probleemhantering te werken met coaching (bijv assertiviteitscursus/gedragstherapie)? Zulke cursussen hoeven niet veel te kosten, bijv. betaald door het werk of door basisverzekering na verwijzing door de huisarts en zijn waarschijnlijk binnen en buiten je huwelijk nuttig.
Mag ik je bedanken voor het verder kijken dan de stereotypen die ik hier regelmatig voorbij zie vliegen
Analytisch en bedachtzaam: dat ben ik zeker. Mijn vrouw emotioneel en extravert: ook waar.
En wat betreft degeen waar ik verliefd op ben: helemaal waar. Rustiger, luistert, staat stil bij wat ik zeg. Ik ben niet zo naief om me daarin te verliezen, ik weet ook dat het anders is om jaren bij elkaar te zijn en alle ins en outs van elkaar te kennen en dat de werkelijkheid de verliefdheid weer inhaalt. Maar het is zo anders communiceren ineens. Het is zo anders die klik maken. En dan denk ik: het signaal is toch wel dat ik dat mis in mijn huwelijk.
Ik wil wel therapie oid gaan zoeken. Merk dat ik wel behoefte heb om dit goed uit te zoeken, een vivaforum vervangt dat niet.
Maar het is al wel echt fijn om het zo te kunnen delen (al gaan sommigen hier er wat ongenuanceerd tegenaan, reacties als de jouwe maken dat weer "goed" )
[...]
Mooie analyse van je situatie, ik merk ook dat je in alle posting nogal analytisch en bedachtzaam overkomt. Ik heb de indruk dat je vrouw wat emotioneler en extraverter is (ruzie van haar kant in OP) en jij wat introverter (contact verbreken, vluchten in OP). Ik kan me voorstellen dat de vrouw waarop je verliefd bent iets rustiger is dan jouw vrouw en bijvoorbeeld de goede vragen stelt om je aan het praten te krijgen. Het kan dan lijken of jullie beter bij elkaar passen dan jij en je vrouw, terwijl julie misschien alleen maar beter communiceren.
Zou het een optie zijn om aan je communicatie en probleemhantering te werken met coaching (bijv assertiviteitscursus/gedragstherapie)? Zulke cursussen hoeven niet veel te kosten, bijv. betaald door het werk of door basisverzekering na verwijzing door de huisarts en zijn waarschijnlijk binnen en buiten je huwelijk nuttig.
Mag ik je bedanken voor het verder kijken dan de stereotypen die ik hier regelmatig voorbij zie vliegen
Analytisch en bedachtzaam: dat ben ik zeker. Mijn vrouw emotioneel en extravert: ook waar.
En wat betreft degeen waar ik verliefd op ben: helemaal waar. Rustiger, luistert, staat stil bij wat ik zeg. Ik ben niet zo naief om me daarin te verliezen, ik weet ook dat het anders is om jaren bij elkaar te zijn en alle ins en outs van elkaar te kennen en dat de werkelijkheid de verliefdheid weer inhaalt. Maar het is zo anders communiceren ineens. Het is zo anders die klik maken. En dan denk ik: het signaal is toch wel dat ik dat mis in mijn huwelijk.
Ik wil wel therapie oid gaan zoeken. Merk dat ik wel behoefte heb om dit goed uit te zoeken, een vivaforum vervangt dat niet.
Maar het is al wel echt fijn om het zo te kunnen delen (al gaan sommigen hier er wat ongenuanceerd tegenaan, reacties als de jouwe maken dat weer "goed" )
zondag 28 december 2008 om 10:21
Je kunt een prima relatie hebben met iemand waar je 2 van de 3 dingen bij hebt gevonden, zoals bij je vrouw. Je vindt haar aantrekkelijk en jullie kunnen prima met elkaar door 1 deur, hebben dezelfde smaak etcetera. Maar blijkbaar 'zoek' jij dat 3e ding en is je leven niet compleet zonder dat. Da's voor jou zo te zien die klik, het gevoel dat je volledig op elkaar bent afgestemd, je echt volledig op je gemak voelt bij de ander en jezelf kunt zijn.
Het lijkt erop dat je nu getrouwd bent met iemand die een hele goeie vriendin van je had kunnen zijn, maar dat de echte diepe liefde, het verbond, de passie (als in absoluut niet zonder haar kunnen) ontbreekt.
Mijn twee centjes voor vandaag...
Het lijkt erop dat je nu getrouwd bent met iemand die een hele goeie vriendin van je had kunnen zijn, maar dat de echte diepe liefde, het verbond, de passie (als in absoluut niet zonder haar kunnen) ontbreekt.
Mijn twee centjes voor vandaag...
Filosofisch gezien was de eerste mens ter wereld die online was... een koorddanser.
zondag 28 december 2008 om 10:40
quote:blijfgewoonbianca schreef op 27 december 2008 @ 22:52:
Het is soms een beetje moeilijk om te herkennen dat de liefde én die vonk er zitten ; het dagelijkse leven is te druk , je bent aan elkaar gewend , en je joggingpak met afstandsbediening is minder vermoeiend dan iets gezelligs doen met je vrouw waarvoor je de oppas in moet schakelen . En ja , je moppert op elkaar dat de vuilnisbak nog naar buiten moet , dat de sokken in de mand moeten en nkiet ernaast , je kent elkaars grapjes al en je weet dat je eerst drie keer aan haar tepels moet draaien alvoor je naar lager gelegen regionen af mag dalen .................. en dan is daar ineens een heel nieuw exemplaar die lacht om jouw grappen , niet moppert , waarvan je nog niet weet wat haar grenzen zijn in bed , die niet in haar ochtendjas en met haar haar in de verf rondhobbelt ...........
Maar ja , je weet ook niet of ze lief is voor jouw ouders , jouw kinderen , of ze niet vreselijk uit d'r sgtraatje meurt in de ochtend , of ze je niet voor schut zet met een borrel teveel op , of ze op haar teennagels knabbelt tijdens het kijken van soapseries ........ heb je het er voor over om dat te gaan proberen ? Of ........hele gekke optie , zou het geen goed plan zijn je dagelijkse leven met je eigen vertrouwde vrouw meer te waarderen , op te peppen ?
Stel jezelf eens voor dat je vrouw met al haar misere waar ze nu in zit ineens heel goed met de buurman blijkt te kunnen praten ? En niet alleen te kunnen praten ? Als je je dat voorstelt dan .................. ben je opgelucht ; zij een ander , nu is de weg vrij voor jou ? Of vind je het een rotidee ?Prachtige post bgb... Cheiron, je bent vergeten op deze te reageren?!
Het is soms een beetje moeilijk om te herkennen dat de liefde én die vonk er zitten ; het dagelijkse leven is te druk , je bent aan elkaar gewend , en je joggingpak met afstandsbediening is minder vermoeiend dan iets gezelligs doen met je vrouw waarvoor je de oppas in moet schakelen . En ja , je moppert op elkaar dat de vuilnisbak nog naar buiten moet , dat de sokken in de mand moeten en nkiet ernaast , je kent elkaars grapjes al en je weet dat je eerst drie keer aan haar tepels moet draaien alvoor je naar lager gelegen regionen af mag dalen .................. en dan is daar ineens een heel nieuw exemplaar die lacht om jouw grappen , niet moppert , waarvan je nog niet weet wat haar grenzen zijn in bed , die niet in haar ochtendjas en met haar haar in de verf rondhobbelt ...........
Maar ja , je weet ook niet of ze lief is voor jouw ouders , jouw kinderen , of ze niet vreselijk uit d'r sgtraatje meurt in de ochtend , of ze je niet voor schut zet met een borrel teveel op , of ze op haar teennagels knabbelt tijdens het kijken van soapseries ........ heb je het er voor over om dat te gaan proberen ? Of ........hele gekke optie , zou het geen goed plan zijn je dagelijkse leven met je eigen vertrouwde vrouw meer te waarderen , op te peppen ?
Stel jezelf eens voor dat je vrouw met al haar misere waar ze nu in zit ineens heel goed met de buurman blijkt te kunnen praten ? En niet alleen te kunnen praten ? Als je je dat voorstelt dan .................. ben je opgelucht ; zij een ander , nu is de weg vrij voor jou ? Of vind je het een rotidee ?Prachtige post bgb... Cheiron, je bent vergeten op deze te reageren?!
zondag 28 december 2008 om 11:18
quote:cheiron schreef op 28 december 2008 @ 10:09:
[...]
Ik wil wel therapie oid gaan zoeken. Merk dat ik wel behoefte heb om dit goed uit te zoeken, een vivaforum vervangt dat niet. Maar het is al wel echt fijn om het zo te kunnen delen (al gaan sommigen hier er wat ongenuanceerd tegenaan, reacties als de jouwe maken dat weer "goed" )
Goed dat je niet naar die andere vrouw vlucht en voor jezelf uit wil zoeken waarom dit voor je speelt. Fijn ook dat je blijft reageren
quote:cheiron schreef op 28 december 2008 @ 09:52:
Alleen houden van is niet iets dat ik innerlijk af kan dwingen. En misschien is het iets dat terug komt als ik ga investeren in leuke dingen doen. Ik hoop het...
Maar misschien niet. Dat heeft niet te maken met een slappe wil oid, maar meer met dat ik mijn gevoel niet kan afdwingen
In het algemeen volgen gevoelens actie. Het is als een vaat die al een dag op het aanrecht staat. Als je er niks aan doet, blijft het gewoon staan en hou je een rotgevoel dat het een rommel is. Terwijl als je jezelf een schop onder de kont geeft en de vaat binnen een kwartier opruimt, je je voldaan gevoel hebt omdat je hebt opgeruimd.
In relaties is het hetzelfde, als je er niks aan doet en er hetzelfde instopt als de afgelopen 7 jaar, komt er hetzelfde uit. Als je wilt dat er iets verandert, zul je dus niet moeten toekijken, maar actie moeten ondernemen. Als je dan een half jaar alles hebt gedaan wat in je vermogen lag en je gevoel nog steeds hetzelfde is, dan kun je gerechtvaardigd zeggen dat je je gevoel niet af kunt dwingen. Nu lijkt het meer of dat je niet aandurft om te veranderen.
quote:cheiron schreef op 28 december 2008 @ 10:03:
[...]
openlijk bespreken heb ik gedaan. Is voor mijn vrouw bijzonder lastig. Vind ik ook lastig, omdat ik haar liever niet zo verdrietig zie natuurlijk. Wat meteen weer bij mij oproept: dat is toch ook houden van, dat het je raakt als iemand verdrietig is en dat je iemand iets beters toewenst?
Ik heb de indruk dat je confrontaties vermijdt. Als je vrouw verdrietig is, vindt je het lastig om dingen te bespreken. Ook hier reageer je niet op in jouw woorden ongenuanceerde posts. Dat iemand niet in je straatje lult, betekent niet dat diegene het minder goed bedoelt. Mensen hebben moeite gestoken in het schrijven van posts, en je zou ook kunnen reageren door hun te bedanken voor hun moeite en reageren op de punten die ze aandragen.
quote:cheiron schreef op 28 december 2008 @ 10:03:
[...]
Maar op een bepaalde manier blijft er zo een verschil. In hoe we dingen benaderen, ook in een situatie als deze. Dat verschil maakt ook dat ik het contact met haar weer kwijtraak in haar heftigheid.Het gaat meer over: afstemmen, contact, en diep van binnen houden van.quote:cheiron schreef op 28 december 2008 @ 10:09:
[...]
Rustiger, luistert, staat stil bij wat ik zeg. En dan denk ik: het signaal is toch wel dat ik dat mis in mijn huwelijk.
Dat iemand het niet met je eens of boos wordt, betekent niet dat diegene noodzakelijkerwijs niet van je houdt. Misschien juist integendeel: the one you love the most, you hurt the most...
[...]
Ik wil wel therapie oid gaan zoeken. Merk dat ik wel behoefte heb om dit goed uit te zoeken, een vivaforum vervangt dat niet. Maar het is al wel echt fijn om het zo te kunnen delen (al gaan sommigen hier er wat ongenuanceerd tegenaan, reacties als de jouwe maken dat weer "goed" )
Goed dat je niet naar die andere vrouw vlucht en voor jezelf uit wil zoeken waarom dit voor je speelt. Fijn ook dat je blijft reageren
quote:cheiron schreef op 28 december 2008 @ 09:52:
Alleen houden van is niet iets dat ik innerlijk af kan dwingen. En misschien is het iets dat terug komt als ik ga investeren in leuke dingen doen. Ik hoop het...
Maar misschien niet. Dat heeft niet te maken met een slappe wil oid, maar meer met dat ik mijn gevoel niet kan afdwingen
In het algemeen volgen gevoelens actie. Het is als een vaat die al een dag op het aanrecht staat. Als je er niks aan doet, blijft het gewoon staan en hou je een rotgevoel dat het een rommel is. Terwijl als je jezelf een schop onder de kont geeft en de vaat binnen een kwartier opruimt, je je voldaan gevoel hebt omdat je hebt opgeruimd.
In relaties is het hetzelfde, als je er niks aan doet en er hetzelfde instopt als de afgelopen 7 jaar, komt er hetzelfde uit. Als je wilt dat er iets verandert, zul je dus niet moeten toekijken, maar actie moeten ondernemen. Als je dan een half jaar alles hebt gedaan wat in je vermogen lag en je gevoel nog steeds hetzelfde is, dan kun je gerechtvaardigd zeggen dat je je gevoel niet af kunt dwingen. Nu lijkt het meer of dat je niet aandurft om te veranderen.
quote:cheiron schreef op 28 december 2008 @ 10:03:
[...]
openlijk bespreken heb ik gedaan. Is voor mijn vrouw bijzonder lastig. Vind ik ook lastig, omdat ik haar liever niet zo verdrietig zie natuurlijk. Wat meteen weer bij mij oproept: dat is toch ook houden van, dat het je raakt als iemand verdrietig is en dat je iemand iets beters toewenst?
Ik heb de indruk dat je confrontaties vermijdt. Als je vrouw verdrietig is, vindt je het lastig om dingen te bespreken. Ook hier reageer je niet op in jouw woorden ongenuanceerde posts. Dat iemand niet in je straatje lult, betekent niet dat diegene het minder goed bedoelt. Mensen hebben moeite gestoken in het schrijven van posts, en je zou ook kunnen reageren door hun te bedanken voor hun moeite en reageren op de punten die ze aandragen.
quote:cheiron schreef op 28 december 2008 @ 10:03:
[...]
Maar op een bepaalde manier blijft er zo een verschil. In hoe we dingen benaderen, ook in een situatie als deze. Dat verschil maakt ook dat ik het contact met haar weer kwijtraak in haar heftigheid.Het gaat meer over: afstemmen, contact, en diep van binnen houden van.quote:cheiron schreef op 28 december 2008 @ 10:09:
[...]
Rustiger, luistert, staat stil bij wat ik zeg. En dan denk ik: het signaal is toch wel dat ik dat mis in mijn huwelijk.
Dat iemand het niet met je eens of boos wordt, betekent niet dat diegene noodzakelijkerwijs niet van je houdt. Misschien juist integendeel: the one you love the most, you hurt the most...
zondag 28 december 2008 om 12:13
Het is toch logisch dat je vrouw dit ' probleempje 'totaal anders benadert dan jij ? A. wordt ze erdoor overvallen B . houdt zij misschien met hart en ziel van jou C . is het scenario van de toekomst wellicht minder rooskleurig voor haar dan voor jou . D. kan ze er weinig mee . E . is ze jou niet .
Kan doorgaan tot de Z , hoor .
Ik vind het op zijn zachtst gezegd , niet heel fair van je , om de gesprekken ( o nee , de klik ) met je vrouw te vergelijken met die van iemand waar je de hots voor hebt .
Ik maak gewoon weer een lijstje , je vindt me toch al een vervelend wijf .........
- je kijkt met een rose bril ( al praat ze poep vindt jij het nog een warm betoog waarschijnlijk )
-een ' vreemde " zal niet zeggen dat je zeurt / door het programma heenpraat / dat je je stokpaardje weer berijdt
-je kinderen praten niet door die gesprekken heen
-wat die ander zegt is ook nieuw voor jou
-Je praat bewúst met die ander , met je vrouw waarschijnlijk tussen de bedrijven en het gekakel van je kinderen door .
Je kan dingen als op één lijn zitten niet afdwingen , dat ben ik met je eens . Maar vergelijken is niet eerlijk . Zeker niet als je verliefd bent .
Overschat je ook het voeren van diepzinnige gesprekken niet ? Die alleen zijn niet zaligmakend voor een goede relatie , hoor .
Kan doorgaan tot de Z , hoor .
Ik vind het op zijn zachtst gezegd , niet heel fair van je , om de gesprekken ( o nee , de klik ) met je vrouw te vergelijken met die van iemand waar je de hots voor hebt .
Ik maak gewoon weer een lijstje , je vindt me toch al een vervelend wijf .........
- je kijkt met een rose bril ( al praat ze poep vindt jij het nog een warm betoog waarschijnlijk )
-een ' vreemde " zal niet zeggen dat je zeurt / door het programma heenpraat / dat je je stokpaardje weer berijdt
-je kinderen praten niet door die gesprekken heen
-wat die ander zegt is ook nieuw voor jou
-Je praat bewúst met die ander , met je vrouw waarschijnlijk tussen de bedrijven en het gekakel van je kinderen door .
Je kan dingen als op één lijn zitten niet afdwingen , dat ben ik met je eens . Maar vergelijken is niet eerlijk . Zeker niet als je verliefd bent .
Overschat je ook het voeren van diepzinnige gesprekken niet ? Die alleen zijn niet zaligmakend voor een goede relatie , hoor .
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
zondag 28 december 2008 om 12:48
Ik heb eigenlijk twee keer ervaring.
Eenmaal heb ik zelf het besluit genomen na 12 jaar huwelijk er een punt achter te zetten.Maar dat had meer redenen dan alleen gemis van een klik,bovendien heb ik daar eerst zeker 5 jaar voor gevochten om het te voorkomen.
De tweede ervaring is recentelijk,toen kwam mijn vriend met de mededeling niet meer van mij te houden en wilde de relatie van 8 jaar stoppen.
Dit kwam als een donderslag voor mij,gezien ik niets had gemerkt en hij nooit met mij had gepraat over zijn gevoel.
Na lange gesprekken wilde hij het een nog kans geven,en nu 4 maanden verder en hard werken gaat het heel goed,we zijn weer gelukkig samen en zijn gevoel begint weer terug te komen.
We genieten van elkaars gezelschap,meer tijd voor elkaar,leuke dingen doen,meer intimiteit en beseffen hoe gezegend we zijn met alles wat we hebben.
Wij hebben 3 kinderen (2 uit mijn vorige huwelijk,1 van ons samen) en het is lastig om met een druk gezin oog voor elkaar te blijven houden.
Dat gaat gewoon niet vanzelf , daar moet je gewoon je best voor doen.
Idd weekendjes weg,avondjes weg,tv uit en samen op de bank met een hapje en een drankje,beter communiceren en luisteren naar elkaar,meer intimiteit,vaker kussen en knuffelen,uitgebreide sex...het helpt allemaal.
Eventueel kan extra ondersteuning met relatietherapie ook een uitkomst zijn.
Het is niet iets wat binnen een paar weken goed komt,het heeft tijd nodig.
Ik denk dat je meer dan genoeg reden hebt om alle inzet in je huwelijk,je vrouw,jezelf en je kinderen te steken.
Eigenlijk is het antwoord makkelijk te vinden op je vraag.
Heb je al alles uit de kast gehaald samen om je relatie te verbeteren?.
Heb je alle energie en inzet er al ingestoken?
Heb je alle middelen al ingezet?
Is het antwoord nee?
Dan mag je in mijn ogen niet je relatie verbreken maar moet je samen aan de slag en het de tijd gunnen.
En de persoon waar je gevoelens voor hebt uit het zicht laten,want dat is wel een stoorzender anders.
Is het antwoord ja,dan kan je je afvragen of je verder wil,of dat je tevreden genoeg bent met de relatie.
Ik weet uit ervaring hoe ontzettend veel pijn ,verdriet en ellende een scheiding met zich meebrengt.
En dat de kinderen hoe dan ook er vreselijk onder lijden.
Ik heb een keer het besluit moeten nemen,maar ik hoop dat ik dat nooit meer mijn kinderen hoef aan te doen.
Eenmaal heb ik zelf het besluit genomen na 12 jaar huwelijk er een punt achter te zetten.Maar dat had meer redenen dan alleen gemis van een klik,bovendien heb ik daar eerst zeker 5 jaar voor gevochten om het te voorkomen.
De tweede ervaring is recentelijk,toen kwam mijn vriend met de mededeling niet meer van mij te houden en wilde de relatie van 8 jaar stoppen.
Dit kwam als een donderslag voor mij,gezien ik niets had gemerkt en hij nooit met mij had gepraat over zijn gevoel.
Na lange gesprekken wilde hij het een nog kans geven,en nu 4 maanden verder en hard werken gaat het heel goed,we zijn weer gelukkig samen en zijn gevoel begint weer terug te komen.
We genieten van elkaars gezelschap,meer tijd voor elkaar,leuke dingen doen,meer intimiteit en beseffen hoe gezegend we zijn met alles wat we hebben.
Wij hebben 3 kinderen (2 uit mijn vorige huwelijk,1 van ons samen) en het is lastig om met een druk gezin oog voor elkaar te blijven houden.
Dat gaat gewoon niet vanzelf , daar moet je gewoon je best voor doen.
Idd weekendjes weg,avondjes weg,tv uit en samen op de bank met een hapje en een drankje,beter communiceren en luisteren naar elkaar,meer intimiteit,vaker kussen en knuffelen,uitgebreide sex...het helpt allemaal.
Eventueel kan extra ondersteuning met relatietherapie ook een uitkomst zijn.
Het is niet iets wat binnen een paar weken goed komt,het heeft tijd nodig.
Ik denk dat je meer dan genoeg reden hebt om alle inzet in je huwelijk,je vrouw,jezelf en je kinderen te steken.
Eigenlijk is het antwoord makkelijk te vinden op je vraag.
Heb je al alles uit de kast gehaald samen om je relatie te verbeteren?.
Heb je alle energie en inzet er al ingestoken?
Heb je alle middelen al ingezet?
Is het antwoord nee?
Dan mag je in mijn ogen niet je relatie verbreken maar moet je samen aan de slag en het de tijd gunnen.
En de persoon waar je gevoelens voor hebt uit het zicht laten,want dat is wel een stoorzender anders.
Is het antwoord ja,dan kan je je afvragen of je verder wil,of dat je tevreden genoeg bent met de relatie.
Ik weet uit ervaring hoe ontzettend veel pijn ,verdriet en ellende een scheiding met zich meebrengt.
En dat de kinderen hoe dan ook er vreselijk onder lijden.
Ik heb een keer het besluit moeten nemen,maar ik hoop dat ik dat nooit meer mijn kinderen hoef aan te doen.
zondag 28 december 2008 om 12:57
Cheiron, ik lees dit topic met veel interesse, aangezien ik in een soortgelijke situatie de vrouw ben waar tegenaan gezeken wordt (even kort door de bocht). Mijn man denkt dat houden van betekent dat je straalverliefd bent en doet er verder de moeite niet voor. Denkt dat de liefde zal bloeien zonder water te geven. Wordt wakker, dit is het echte leven! Iemand schreef heel mooi: houden van is gedrag.
Zo te horen ben jij nog op een punt waarop je er iets aan wilt doen (of zie ik dat verkeerd en heb je al een keuze gemaakt?). Mijn man is weggegaan, omdat hij niet anders meer kon. Hij heeft zich het afgelopen jaar overspannen gemaakt met alle doemscenario's en mij daar niet in betrokken.
Het is een zure appel, dat kan ik je wel vertellen. Misschien voor jou zinvol om even te kijken op mijn topic, om je voor te stellen hoe het voor je vrouw is. Ik herken namelijk dat we niet meer kunnen praten, omdat we elkaar helemaal kwijt zijn (lees: ik herken mijn man niet meer)...
Zo te horen ben jij nog op een punt waarop je er iets aan wilt doen (of zie ik dat verkeerd en heb je al een keuze gemaakt?). Mijn man is weggegaan, omdat hij niet anders meer kon. Hij heeft zich het afgelopen jaar overspannen gemaakt met alle doemscenario's en mij daar niet in betrokken.
Het is een zure appel, dat kan ik je wel vertellen. Misschien voor jou zinvol om even te kijken op mijn topic, om je voor te stellen hoe het voor je vrouw is. Ik herken namelijk dat we niet meer kunnen praten, omdat we elkaar helemaal kwijt zijn (lees: ik herken mijn man niet meer)...
zondag 28 december 2008 om 12:59
En ambieer inderdaad de ideale relatie niet,waarbij je elke dag elkaar wulps in de ogen kijkt,je met een blik elkaar laat zweven,je elkaar altijd begrijpt,zelfs na een half woord (in mij geval moet ik het zelfs rustig zeggen in simpele woorden en drie keer herhalen voordat het kwartje valt).
Het elke dag een feestje is en je elke dag bezweet en voldaan in elkaars armen in slaap valt.
Je alle raakvlakken samen hebt en je vrouw elke morgen fris en fruitig in de make -up met het ideale kapsel en lingerie uit bed stapt mèt goed humeur.
Dat is een sprookje,zie je alleen in slechte films.
Het elke dag een feestje is en je elke dag bezweet en voldaan in elkaars armen in slaap valt.
Je alle raakvlakken samen hebt en je vrouw elke morgen fris en fruitig in de make -up met het ideale kapsel en lingerie uit bed stapt mèt goed humeur.
Dat is een sprookje,zie je alleen in slechte films.
zondag 28 december 2008 om 13:02
quote:cheiron schreef op 28 december 2008 @ 10:03:
[...]
openlijk bespreken heb ik gedaan. Is voor mijn vrouw bijzonder lastig. Vind ik ook lastig, omdat ik haar liever niet zo verdrietig zie natuurlijk. Wat meteen weer bij mij oproept: dat is toch ook houden van, dat het je raakt als iemand verdrietig is en dat je iemand iets beters toewenst?
Maar op een bepaalde manier blijft er zo een verschil. In hoe we dingen benaderen, ook in een situatie als deze. Dat verschil maakt ook dat ik het contact met haar weer kwijtraak in haar heftigheid.
En ik ben het met je eens dat de kinderen het verdienen dat ik er echt alles aan die. Die zien ons natuurlijk het liefste samen. Mijn eigen ouders zijn ook gescheiden, ik weet hoe naar het kan zijn...
En over spanning: het gaat niet zozeer over spanning. Dat zijn vooral de suggesties van mensen hier die hun vooroordelen nogal verwarren met de realiteit.
Het gaat meer over: afstemmen, contact, en diep van binnen houden van.
Afstemmen, contact maken, doe je door actief op zoek te gaan naar wat haar beweegt. Dus niet afketsen op haar heftigheid, maar proberen erachter te komen wat er achter die heftigheid zit.
Willen weten wie die vrouw werkelijk is waarmee je getrouwd bent.
-en een open gesprek over de diepste zaken des levens is niet te vergelijken met een gesloten gesprek over verdriet en niet meer verder kunnen-
Stel je voor welke vragen je aan je nieuwe liefde zou willen stellen en stél ze aan je vrouw.
Blokkeer ook niet op verschillen. Verschillen maken communicatie misschien lastiger maar niet onmogelijk. Even er van uit gaande dat je niet te maken hebt met geestelijke mishandeling, manipulatie o.i.d.
Je hebt heel veel bereikt met je vrouw. Vriendschap is nogal wat. Ik denk dat er heel veel stellen zijn die dat misschien nooit bereiken, niet verder komen dan vertrouwdheid.
Maar goed, ik zou ervoor tekenen als ik een partner vond die mijn beste vriend was en bleef.
[...]
openlijk bespreken heb ik gedaan. Is voor mijn vrouw bijzonder lastig. Vind ik ook lastig, omdat ik haar liever niet zo verdrietig zie natuurlijk. Wat meteen weer bij mij oproept: dat is toch ook houden van, dat het je raakt als iemand verdrietig is en dat je iemand iets beters toewenst?
Maar op een bepaalde manier blijft er zo een verschil. In hoe we dingen benaderen, ook in een situatie als deze. Dat verschil maakt ook dat ik het contact met haar weer kwijtraak in haar heftigheid.
En ik ben het met je eens dat de kinderen het verdienen dat ik er echt alles aan die. Die zien ons natuurlijk het liefste samen. Mijn eigen ouders zijn ook gescheiden, ik weet hoe naar het kan zijn...
En over spanning: het gaat niet zozeer over spanning. Dat zijn vooral de suggesties van mensen hier die hun vooroordelen nogal verwarren met de realiteit.
Het gaat meer over: afstemmen, contact, en diep van binnen houden van.
Afstemmen, contact maken, doe je door actief op zoek te gaan naar wat haar beweegt. Dus niet afketsen op haar heftigheid, maar proberen erachter te komen wat er achter die heftigheid zit.
Willen weten wie die vrouw werkelijk is waarmee je getrouwd bent.
-en een open gesprek over de diepste zaken des levens is niet te vergelijken met een gesloten gesprek over verdriet en niet meer verder kunnen-
Stel je voor welke vragen je aan je nieuwe liefde zou willen stellen en stél ze aan je vrouw.
Blokkeer ook niet op verschillen. Verschillen maken communicatie misschien lastiger maar niet onmogelijk. Even er van uit gaande dat je niet te maken hebt met geestelijke mishandeling, manipulatie o.i.d.
Je hebt heel veel bereikt met je vrouw. Vriendschap is nogal wat. Ik denk dat er heel veel stellen zijn die dat misschien nooit bereiken, niet verder komen dan vertrouwdheid.
Maar goed, ik zou ervoor tekenen als ik een partner vond die mijn beste vriend was en bleef.
zondag 28 december 2008 om 13:29
Je verwart verliefdheid met liefde. Verliefdheid is een staat van hormonale beinvloeding. Het heeft niks met liefde te maken, je bent gewoon geil. Je kan je vrouw en kinderen wel inruilen voor een verliefdheid, maar na een paar maanden nemen die hormoonspiegels weer af en dan heb jij weer last van "een gebrek aan echte afstemming" En moet je weer op zoek naar verliefdheid. Je kan dit uiteraard zelf gaan uitvinden, maar er zijn heel veel mannen en vrouwen voor jou geweest die dat hebben gedaan en hebben ontdekt dat ze hun gezin pijn hebben gedaan voor iets wat niet was wat het leek.
Een relatieprobleem heeft altijd meer met jezelf te maken dan met je partner. Je kan dus ook zelf je relatie verbeteren
Een relatieprobleem heeft altijd meer met jezelf te maken dan met je partner. Je kan dus ook zelf je relatie verbeteren
zondag 28 december 2008 om 14:11
Het pasklare antwoord is alle aandacht op je relatie richten,je vrouw alle aandacht geven en je ontvangt het vanzelf terug.
Tevreden zijn met wat je wel hebt,daar moet je zelf aan werken.
Lees je beginpost nog eens door en kijk naar wat je wel hebt!
Vriendschap een leuke mooie vrouw,leuke kinderen,plezier in het vaderschap...
Er zijn vast meer dingen te benoemen.
Wil je dit allemaal opgeven voor een paar opstandige vlinders?
Is het dat waard om zoveel mensen verdriet te doen.
Besef je wat je aan zal richten?
Denk met je hoofd,niet met je lul,die bevat namelijk zeer weinig hersencellen.
Tevreden zijn met wat je wel hebt,daar moet je zelf aan werken.
Lees je beginpost nog eens door en kijk naar wat je wel hebt!
Vriendschap een leuke mooie vrouw,leuke kinderen,plezier in het vaderschap...
Er zijn vast meer dingen te benoemen.
Wil je dit allemaal opgeven voor een paar opstandige vlinders?
Is het dat waard om zoveel mensen verdriet te doen.
Besef je wat je aan zal richten?
Denk met je hoofd,niet met je lul,die bevat namelijk zeer weinig hersencellen.
zondag 28 december 2008 om 15:02
quote:cheiron schreef op 28 december 2008 @ 10:09:
[...]
En wat betreft degeen waar ik verliefd op ben: helemaal waar. Rustiger, luistert, staat stil bij wat ik zeg. Ik ben niet zo naief om me daarin te verliezen, ik weet ook dat het anders is om jaren bij elkaar te zijn en alle ins en outs van elkaar te kennen en dat de werkelijkheid de verliefdheid weer inhaalt. Maar het is zo anders communiceren ineens. Het is zo anders die klik maken. En dan denk ik: het signaal is toch wel dat ik dat mis in mijn huwelijk.
Ik wil wel therapie oid gaan zoeken. Merk dat ik wel behoefte heb om dit goed uit te zoeken, een vivaforum vervangt dat niet.
Ik denk dat het op zich wel meevalt met de lust voor die andere vrouw, maar dat je vooral bij haar iets vindt wat je bij je vrouw niet vindt en dat je daar iets mee moet.
Je zei dat je vrouw emotioneel en verdrietig reageerde en dat daardoor het daardoor lastig te bespreken was. Ik zou als ik jouw vrouw was ook emotioneel reageren als je mij zou vertellen dat je verliefd bent op een ander, zeker als ik al het gevoel hebt dat je soms te weinig van me houdt (je post van 27 dec, 22:42). Ik zou bang zijn je te verliezen en niet weten wat te doen, dus boos worden, ontkennen of verdrietig en apatisch worden (het is wel goed zoals het is, blijf bij mij).
Met zo'n reactie verandert er niks aan het probleem. Misschien is het handiger om je boodschap te vergezellen van een actieplan dat het "verliesgevaar" reduceert, dan ziet je vrouw dat jij iets doet om je huwelijk te redden (hij gaat nog voor mij) en kan zij zelf ook iets doen om de situatie te verbeteren (ik kan laten zien dat ik ook nog voor hem gaat)
Bijvoorbeeld:
Ik merk dat ik verliefd ben geworden op een andere vrouw. Ik vindt het met name fijn dat ik met haar kan praten zonder onderbroken te worden en dat zij luistert naar wat ik zeg. Dit mis ik in onze relatie. Ik wil ons huwelijk niet opgeven voor deze vrouw, maar ik wil wel werken aan de elementen die ik mis in onze relatie.
Ik neem de volgende stappen hiervoor 1) ik neem geen contact meer op met andere vrouw, 2)ik ga maandag naar de huisarts om een verwijzing naar een psycholoog te vragen 3) ik ga een assertiviteitscursus volgen om mij beter te kunnen uiten in onze gesprekken
Het zou mij helpen als jij 1) mij meer ruimte wil geven in onze gesprekken, bijvoorbeeld door me te laten uitpraten, samenvatten wat ik heb gezegd en vragen daarover te stellen 2) drie punten aan kan geven die ik kan verbeteren om jou gelukkiger te maken
Wil je dat voor mij doen?
Op zo'n manier laat je zien dat je wil werken voor je huwelijk, kan je vrouw ook daaraan bijdragen en geef je aan dat er van beide kanten verbeteringen mogelijk zijn (dwz dat het geen aanval is op je vrouw, maar dat je je bewust bent dat je zelf ook je verbeterpunten hebt). Ik denk dat de kans dan minder groot is dat je vrouw emotioneel wordt en dat jullie op een constructieve manier kunnen bespreken hoe jullie je huwelijk kunnen verbeteren.
De post van Iry (12:48) laat duidelijk zien dat constructief werken aan een relatie binnen een paar maanden vruchten af kan werpen. Geef dus niet te snel op, het zou zonde zijn als je vrouw en kinderen definitief verliest vanwege een oplosbaar communicatieprobleem.
[...]
En wat betreft degeen waar ik verliefd op ben: helemaal waar. Rustiger, luistert, staat stil bij wat ik zeg. Ik ben niet zo naief om me daarin te verliezen, ik weet ook dat het anders is om jaren bij elkaar te zijn en alle ins en outs van elkaar te kennen en dat de werkelijkheid de verliefdheid weer inhaalt. Maar het is zo anders communiceren ineens. Het is zo anders die klik maken. En dan denk ik: het signaal is toch wel dat ik dat mis in mijn huwelijk.
Ik wil wel therapie oid gaan zoeken. Merk dat ik wel behoefte heb om dit goed uit te zoeken, een vivaforum vervangt dat niet.
Ik denk dat het op zich wel meevalt met de lust voor die andere vrouw, maar dat je vooral bij haar iets vindt wat je bij je vrouw niet vindt en dat je daar iets mee moet.
Je zei dat je vrouw emotioneel en verdrietig reageerde en dat daardoor het daardoor lastig te bespreken was. Ik zou als ik jouw vrouw was ook emotioneel reageren als je mij zou vertellen dat je verliefd bent op een ander, zeker als ik al het gevoel hebt dat je soms te weinig van me houdt (je post van 27 dec, 22:42). Ik zou bang zijn je te verliezen en niet weten wat te doen, dus boos worden, ontkennen of verdrietig en apatisch worden (het is wel goed zoals het is, blijf bij mij).
Met zo'n reactie verandert er niks aan het probleem. Misschien is het handiger om je boodschap te vergezellen van een actieplan dat het "verliesgevaar" reduceert, dan ziet je vrouw dat jij iets doet om je huwelijk te redden (hij gaat nog voor mij) en kan zij zelf ook iets doen om de situatie te verbeteren (ik kan laten zien dat ik ook nog voor hem gaat)
Bijvoorbeeld:
Ik merk dat ik verliefd ben geworden op een andere vrouw. Ik vindt het met name fijn dat ik met haar kan praten zonder onderbroken te worden en dat zij luistert naar wat ik zeg. Dit mis ik in onze relatie. Ik wil ons huwelijk niet opgeven voor deze vrouw, maar ik wil wel werken aan de elementen die ik mis in onze relatie.
Ik neem de volgende stappen hiervoor 1) ik neem geen contact meer op met andere vrouw, 2)ik ga maandag naar de huisarts om een verwijzing naar een psycholoog te vragen 3) ik ga een assertiviteitscursus volgen om mij beter te kunnen uiten in onze gesprekken
Het zou mij helpen als jij 1) mij meer ruimte wil geven in onze gesprekken, bijvoorbeeld door me te laten uitpraten, samenvatten wat ik heb gezegd en vragen daarover te stellen 2) drie punten aan kan geven die ik kan verbeteren om jou gelukkiger te maken
Wil je dat voor mij doen?
Op zo'n manier laat je zien dat je wil werken voor je huwelijk, kan je vrouw ook daaraan bijdragen en geef je aan dat er van beide kanten verbeteringen mogelijk zijn (dwz dat het geen aanval is op je vrouw, maar dat je je bewust bent dat je zelf ook je verbeterpunten hebt). Ik denk dat de kans dan minder groot is dat je vrouw emotioneel wordt en dat jullie op een constructieve manier kunnen bespreken hoe jullie je huwelijk kunnen verbeteren.
De post van Iry (12:48) laat duidelijk zien dat constructief werken aan een relatie binnen een paar maanden vruchten af kan werpen. Geef dus niet te snel op, het zou zonde zijn als je vrouw en kinderen definitief verliest vanwege een oplosbaar communicatieprobleem.
zondag 28 december 2008 om 15:21
Duidelijke boodschap straal.
Ik ben er zelf nadat mijn vriend het uitte heel actief aan begonnen.
Maar dat was vreselijk moeilijk,want ook ik was lamgeslagen en boosheid en verdriet wisselde zich net zo makkelijk af.
Het was een emotionele achtbaan(waar ik nog af en toe wel inzit).
Ik was er kapot van,ik kroop letterlijk ineen als vriend mij weer nul op reqeust gaf.
Maar ik bleef strijdlustig en na een paar weken bewoog vriend mee,daarna ging het snel!
We hadden elkaar weer gevonden en werken vooral hard aan tijd voor elkaar,communicatie (blijft nog wel lastig soms),en meer dingen samen doen.
Maar ook respect voor elkaars behoeftes,balans vinden daarin.
We zijn er nog niet helemaal,maar weten inmiddels wel wat we moeten blijven doen.
Ik denk dat je vrouw dat ook wel kan gebruiken,duidelijkheid,actieplan,samen bespreken waar je aan moet werken,en hoe je dat gaat doen.
Luister ook naar haar.
Ze zal het voorlopig wel moeilijk hebben met de signalen die je afgeeft.
Haar vertrouwen moet ook weer gewonnen worden.
Ook dat heeft tijd nodig.
Vertel eens.
wat vond je ook alweer zo leuk aan je vrouw toen je met haar wilde trouwen?
waarom wilde je dat zei de moeder van je kinderen zou worden?
Waar is ze goed in?
Wat doet ze allemaal voor jullie gezin?
Kijk eens goed naar haar.
Wat maakt de vriendschappelijke gevoelens bij je los?.
Hoe gaan jullie weer passie voelen?
Verras elkaar (spreek bijv af,dat je dat om de week doet,,om de beurt)doe moeite en waardeer elkaar als mens,maar laat dat ook voelen.
Zeg het eens,praat hardop,vooral over de positieve dingen.
Ik ben er zelf nadat mijn vriend het uitte heel actief aan begonnen.
Maar dat was vreselijk moeilijk,want ook ik was lamgeslagen en boosheid en verdriet wisselde zich net zo makkelijk af.
Het was een emotionele achtbaan(waar ik nog af en toe wel inzit).
Ik was er kapot van,ik kroop letterlijk ineen als vriend mij weer nul op reqeust gaf.
Maar ik bleef strijdlustig en na een paar weken bewoog vriend mee,daarna ging het snel!
We hadden elkaar weer gevonden en werken vooral hard aan tijd voor elkaar,communicatie (blijft nog wel lastig soms),en meer dingen samen doen.
Maar ook respect voor elkaars behoeftes,balans vinden daarin.
We zijn er nog niet helemaal,maar weten inmiddels wel wat we moeten blijven doen.
Ik denk dat je vrouw dat ook wel kan gebruiken,duidelijkheid,actieplan,samen bespreken waar je aan moet werken,en hoe je dat gaat doen.
Luister ook naar haar.
Ze zal het voorlopig wel moeilijk hebben met de signalen die je afgeeft.
Haar vertrouwen moet ook weer gewonnen worden.
Ook dat heeft tijd nodig.
Vertel eens.
wat vond je ook alweer zo leuk aan je vrouw toen je met haar wilde trouwen?
waarom wilde je dat zei de moeder van je kinderen zou worden?
Waar is ze goed in?
Wat doet ze allemaal voor jullie gezin?
Kijk eens goed naar haar.
Wat maakt de vriendschappelijke gevoelens bij je los?.
Hoe gaan jullie weer passie voelen?
Verras elkaar (spreek bijv af,dat je dat om de week doet,,om de beurt)doe moeite en waardeer elkaar als mens,maar laat dat ook voelen.
Zeg het eens,praat hardop,vooral over de positieve dingen.
zondag 28 december 2008 om 15:34
Dit is wat ik ooit gelezen heb:
"Liefde is respect, verantwoordelijkheid, betrokkenheid, aandacht. Liefde is GEDRAG. Liefde is wat je DOET. Liefde ontwikkelt zich. Liefde wordt op de proef gesteld als je het saai vindt worden, problemen hebt, verleidingen tegenkomt. Inderdaad: (innerlijke) conflicten geven je de kans tot ontwikkeling, ook tot ontwikkeling van liefde.
Liefde is dus heel gemakkelijk als je verliefd bent en in de symbiose (samensmelting: heel knap van de natuur), en liefde is heel moeilijk als je in de sleur zit.
Gevoelens geven je een leidraad (wat drukt mijn gevoel voor behoefte uit?) maar je BENT je gevoelens niet. Ze zijn een hulpmiddel. Samen met je verstand.
Als je eigenschappen opnoemt van je minnaar en wat je nou zo aantrekt, kom je erachter dat je daar in je leven behoefte aan hebt. Als je dit voor jezelf realiseert (i.p.v. bij je minnaar te zoeken) ben je los van je projectie.
Want dat weten we allemaal als we meer levenservaring hebben:
Na de verliefdheidsfase breekt er na een tijd (misschien een aantal jaar) een tijd aan waarin je je projecties loslaat. De minnaar blijkt b.v. niet onafhankelijk of creatief maar een losbol en opschepper (dit is een voorbeeld). De kalme man blijkt saai etc. Ook dat klopt niet maar dat is een ander verhaal."
Heel mooi geschreven door psycholoog Ineke Suijkerbuijk.
"Liefde is respect, verantwoordelijkheid, betrokkenheid, aandacht. Liefde is GEDRAG. Liefde is wat je DOET. Liefde ontwikkelt zich. Liefde wordt op de proef gesteld als je het saai vindt worden, problemen hebt, verleidingen tegenkomt. Inderdaad: (innerlijke) conflicten geven je de kans tot ontwikkeling, ook tot ontwikkeling van liefde.
Liefde is dus heel gemakkelijk als je verliefd bent en in de symbiose (samensmelting: heel knap van de natuur), en liefde is heel moeilijk als je in de sleur zit.
Gevoelens geven je een leidraad (wat drukt mijn gevoel voor behoefte uit?) maar je BENT je gevoelens niet. Ze zijn een hulpmiddel. Samen met je verstand.
Als je eigenschappen opnoemt van je minnaar en wat je nou zo aantrekt, kom je erachter dat je daar in je leven behoefte aan hebt. Als je dit voor jezelf realiseert (i.p.v. bij je minnaar te zoeken) ben je los van je projectie.
Want dat weten we allemaal als we meer levenservaring hebben:
Na de verliefdheidsfase breekt er na een tijd (misschien een aantal jaar) een tijd aan waarin je je projecties loslaat. De minnaar blijkt b.v. niet onafhankelijk of creatief maar een losbol en opschepper (dit is een voorbeeld). De kalme man blijkt saai etc. Ook dat klopt niet maar dat is een ander verhaal."
Heel mooi geschreven door psycholoog Ineke Suijkerbuijk.
zondag 28 december 2008 om 19:15
