Onze laatste ruzie

Het was even hard nadenken wat mijn nickname hier ook alweer was. Jellie1111 en ik weet altijd waarom ik weer inlog. Het gaat om hem. Afgelopen nacht droomde ik over onze laatste ruzie en ik werd echt huilend wakker.

Ik heb weer mijn oudere topics gelezen en ja ik hoopte steeds dat het beter werd. Maar het werd nooit beter. Het ging lange tijd goed, dan weer niet en nu is het weer heel slecht tussen ons. Ik heb hem weer overal geblokkeerd en verwijderd. Meestal belt of emailt hij na een paar dagen. Nu is het doodstil. Afgelopen ruzie was hij ook erg afstandelijk en het interesseerde hem niet hoe ik me voelde. Hij vindt me gewoon niets meer. Ik zie nog wel dat hij een profielfoto van ons samen nog op zijn whatsapp heeft. Waarom hij die erop laat, snap ik ook niet.

Owja ook 1 van zijn favoriete opmerkingen: ik ben de enige die zo lang loyaal aan jou is gebleven. De rest verlaat jou. Dus wat ik met kennissen/vriendn heb meegemaakt gebruikt hij tegen me. Eerst was ik lui en was mijn broertje en zusje beter dan ik, ik had geen werk. Nu pakt hij me op het feit dat sinds laatste tijd mijn sociale kring behoorlijk is ingekrimpt.

Ik merk ook dat hij me zat is geworden. Ik zag hem vaak alleen na mijn werk in de avond om even wat te eten en rond 9 uur voor de TV begon ik in te dommelen (terwijl hij graag nog met me praatte). Dat vond hij nooit leuk: geirriteerd zei hij dan. Wanneer ga je naar huis?! Toen werd ik een beetje boos. Ik zei tegen hem dat hij meestal na werk in de avond wil afspreken (op zo een dag is hij dan om 3 uur in de middag klaar, terwijl ik 7 uur avond klaar ben. Hij is dan tenminste voldoende uitgerust). In zijn en mijn volle vrije dagen wil hij niet echt meer afspreken. We doen nooit meer iets leuks, nooit wandelen. Heeft hij nooit meer zin in. Alles komt van mijn kant, bijna alle voorstellen.

En dan had je met regelmaat dat hij in zijn vrije dagen opgesloten thuis zit en alcohol drinkt. Dan hoor ik na een dag of 3 weer iets van hem als hij weer aan het werk moet.

Afgelopen donderdag kwam het er allemaal uit bij mij. Dat ik me heel eenzaam voel, dat hij me op zijn vrije dagen bijna nooit wil zien en dat ik dan alleen dingen moet ondernemen. Dat maakt me heel eenzaam en dat ik niet op hem kan bouwen.

Dit terwijl hij eerst best claimerig was, me elke dag wilde zijn, bijna obsessief, jaloers als ik met vrienden afsprak, dacht dat ik met elke man flirtte. We deden wel veel leuke dingen, dagjes uit enz. Nu is hij erg afstandelijk, wat ik doe interesseert hem niet meer. Ik was eigenlijk helemaal gewend aan hem. En eerlijk waar. Ik dacht beter iemand die altijd met mij is dan dat ik alleen ben. Alleen zijn vind ik nog veel erger.

Nu zijn broer en neefjes in dezelfde stad wonen, merkte ik ook dat hij me veel minder hoefde te zien of te spreken. Ik koppel dat dan altijd terug naar de opmerking die hij vaak maakte: ik ga alleen met jou om, omdat ik hier niemand anders ken. Terwijl hij voor mij in die stad kwam wonen. Hij wilde wel graag weer terug naar waar zijn familie woonde. Ik dacht eigenlijk altijd dat hij die opmerking niet meende.

Al met al dacht ik oprecht dat we een band hadden. Ik weet het niet. Nu na de laatste dingen denk ik dat hij me misschien wel heeft gebruikt en nooit echt wat voor me heeft gevoeld...
Deze dingen blijven door mijn hoofd malen. Ja, ik heb ook mijn imperfecties, maar ik heb me nooit helemaal kunnen geven aan hem omdat hij me zo slecht kon behandelen.
In ieder geval denk ik vaak aan die opmerking terug. Je weet dat ik hier niemand ken en jou nodig heb. Nu heeft hij me niet meer nodig en na 6,5 jaar.

Ik denk bij mezelf. Heeft iemand me echt 6,5 jaar voor de gek kunnen houden?

Moreina schreef: ↑

20-12-2020 20:22

Jaa want aan het feit dat jij je moedwillig als deurmat laat gebruiken zal het toch kunnen liggen. Moeilijk moeilijk.

Maar als ik mijn grenzen aangeef, schenkt hij er toch geen aandacht aan. In het begin was hij heel lief voor 3 weken. Zelfs dat is hij niet meer. Alles wat ik zou willen, interesseert hem niet meer. En omdat ik, als gevolg van zijn gedrag, de intimiteit heb afgehouden. Even kijk hoe hij erop reageert, moet hij me al helemaal niet meer! Maar zelf denkt hij ook niet aan wat ik wil, maar hij verwacht wel dat ik alles voor hem over heb

Doreia* schreef: ↑

20-12-2020 20:27

Weet je waarom hij geen respect voor je heeft? Hij kan werkelijk alles doen en laten wat hij wil, hij kan ALLES bij je flikken.... je blijft toch wel.
Hij kan het zo bont maken en dan nog een slag erger.... jij blijft toch wel. Er is werkelijk niets wat jij niet pikt, want jij bent te bang om alleen te blijven, dat je liever voor hém kiest, dan voor een leuk en gelukkig leven.

Het komt ook nooit meer goed tussen jullie. Eens respect kwijt, is altijd respect kwijt. Hij zal je nooit meer met respect behandelen.
Aan jou de vraag waarom je terug wil gaan naar iemand die geen respect voor je heeft .

Hoe kan je dan zo iemand respect laten hebben? Dat is dan toch onmogelijk? Daarom probeerde ik het steeds zo. Uitmaken en heel lang niet op hem reageren, zodat hij kon voelen hoe het zou zijn als hij me echt kwijt was. Dan als ik weer bij hem was en hij al die beloftes had gedaan, was hij eerste weken heel lief en daarna begon het weer. Dus ik heb alles gedaan om hem mij te laten respecteren. Echt alles, maar dat is nooit gelukt. En ik kan er niet tegen dat hij een andere vrouw wel goed zal behandelen, want hij zal dat doen. Ik heb al die jaren aan iemand verspild die me hoogswaarsch zag als een opstapje naar iets beters

Doreia* schreef: ↑

20-12-2020 20:44

Jijzelf schenkt ook geen aandacht aan je eigen grenzen. Je gelooft zelf niet eens in je eigen grenzen, laat staan dat je er gevolgen aan verbindt.

Zelfs nu HIJ het uit heeft gemaakt, wacht je weer tot hij je contact zodat je weer verder kunt gaan. Hoe wil je daarin nou beginnen over grenzen?

Hoe langer hij wacht met contact zoeken hoe meer ik eraan wen. Eerste week na onze ruzie is altijd een hel voor me, omdat ik me heel erg gehecht aan hem voel. Maar elke keer als we daarna samenzijn, voel ik een boosheid van binnen.
Ik kan hem niet aanraken, ben snel prikkelbaar, ik kan het hem niet vergeven. Al die dingen die zijn gebeurd, kan ik hem niet vergeven. Ik ben ook permanent boos op hem
Dus teruggaan, is geen optie meer toch? Er is niets meer overgebleven

Doreia* schreef: ↑

20-12-2020 20:47

Je wil hem veranderen in iemand die hij niet is.
Dat is onmogelijk.

Je wil het probleem EN de oplossing bij hem vinden. Maar.... je kunt hem ook gewoon geloven dat hij geen respect heeft. Dat dit niet de Prins op het Witte Paard is voor jou. En dat je standaard een heel eind omhoog moet, te beginnen met je eigen standaard. Je eigen zelfvertrouwen, eigenwaarde en ZELFRESPECT.

Want als jij geen respect hebt voor jou, dan heeft een ander ook geen respect voor jou.

Maar dan was het toch allang klaar tussen ons als ik gelijk aan mijn grenzen dacht. Dus wat had het voor zin om respect voor mezelf te hebben bij hem. Dat had nooit gewerkt

Doreia* schreef: ↑

20-12-2020 20:50

Teruggaan is geen optie meer nee.

Ook niet als hij weer contact met je opneemt. Dan ga je gewoon weer de nieuwe ronde in, tot het weer uit gaat.

Heb je wel een idee hoe een gewone, goede, stabiele, volwassen relatie eruit hoort te zien? Is je dat wel eens voor geleefd, of heb je wel fijne relaties om je heen waarvan je zegt: ja, zo'n relatie wil ik ook hebben. Wat is het verschil tussen die relatie en dat gedonder van een relatie van jou?

Ik heb het wel eens gezien. Eentje met wederzijdse respect en liefde. Hoe moet ik het uitleggen, ik heb het gevoel dat geen enkele man me ooit respect of liefde zal tonen. En dit gevoel heb ik alleen in de liefde. Verder op geen enkel ander vlak in mijn leven. Ik vind mannen onbetrouwbaar, manipulerend en nep.

Ik heb ook voor deze man paar hele slechte date ervaringen met mannen gehad. Ik heb nog nooit een goede ervaring gehad. 1 keer in mijn leven, maar die deed geloof ik aardig om iets te verkopen

Geronimo2 schreef: ↑

20-12-2020 20:56

Zolang jij blijft gedragen als een huilerige deurmat is de kans erg klein dat mannen je ooit met respect gaan behandelen. Mij zal dit nooit overkomen, niet omdat ik mooier, slimmer of rijker ben dan jij maar omdat ik mezelf veel te leuk vind voor dit soort onzin. 6,5 Jaar ben je er zelf bij geweest en zelfs nu wil je nog met hem verder, dan moet je dat gewoon lekker doen maar stop met zeuren dat hij je niet respecteert als je met hangende pootjes terug gaat en hem laat zien dat jouw boze woorden, dreigementen en het uitmaken, niets betekenen. Heel eerlijk meid, dit is echt een gevalletje eigen schuld en dat weet je zelf ook wel.

Goh, als ik dat doe vinden mannen me weer arrogant of intimiderend. Het is nooit goed hoor. Ik weet het niet. Ik vind mannen gewoon heel raar, maar zal vast aan mij liggen

Doreia* schreef: ↑

20-12-2020 21:04

Omdat je het niet zelf gelooft. Dan ben je inderdaad arrogant, verwaand, intimiderend. Maar dat komt omdat je een rol speelt. Als je wérkelijk zelfverzekerd bent, trek je ook dat soort mannen / mensen aan. Tot dat moment vang je bot, omdat je eigenlijk net doet alsof je heel lang je adem in kunt houden, terwijl je dat helemaal niet kunt.

Mijn collega's behandelen me wel met respect. Dus het kan wel. Ik vind ook dat het niet moet kunnen dat ik deze staat de gebruikers moet aantrekken. Ik zou een kwetsbare man ook niet gebruiken omdat het kan.

Dus je zegt eigenlijk dat een goede, lieve ma me zo nooit aantrekkelijk kan vinden? Ben ik dan onzichtbaar voor ze oid?

justagirly schreef: ↑

20-12-2020 21:14

Nee, niet onzichtbaar maar wel nep.

Ik kan me ook gedragen zoals ik me echt voel. Dan ben ik helemaal onaantrekkelijk. Zo kom ik tenminste nog ok over, beetje positief

Doreia* schreef: ↑

20-12-2020 21:16

Je collega's hebben gewoon fatsoen. Ze zien dat je goed werk levert, dat je samenwerkt, een goede collega bent.

Een goede, lieve man valt op een vrouw die voldoende zelfvertrouwen heeft om op hem af te stappen, weet wie ze zelf is, weet wat ze zoekt in een man en geen bull shit accepteert van de ander. Die een lijstje dealbreakers heeft dat wanneer die bij de man boven komen drijven, ze acuut afscheid neemt en verder zoekt naar een andere man.

Jij vind mannen die jij gelukkig wil maken ten koste van jezelf. En die mannen zeggen: dank jewel ! Ik ben inderdaad degene die gelukkig moet zijn, ongeacht of dit ten koste van jou gaat.

En dáár kun jij je eigen verschil maken. Jij mag gewoon jezelf gelukkig gaan maken. En een man vinden ( op den duur) waar jullie ELKAARS cheerlaeder zijn, die elkáár helpen verder te komen in het leven, in het werk, gewoon op alle vlakken. Waar het gemakkelijk gaat, omdat je het beste met elkaar voor hebt.

Ik weet dat je gelijk hebt met onderstaande, maar ik vind het zo oneerlijk. De kwetsbare mensen hebben juist een goede relatie nodig, geen mannen die ze slecht behandelen! Dat moet niet kunnen, ik zou nooit een persoon slecht kunnen behandelen als ze heel onzeker zijn.
Zou ze juist helpen.

Ik begrijp niet dat er mensen zijn die dat kunnen doen en ik zie dit vooral bij mannen. Mannen die azen op onzekere vrouwen.