Relaties
alle pijlers
Wat doen we met moeder?
donderdag 16 april 2009 om 15:35
Ik ben een vrouw van midden 40. Over enkele weken word ik een jaartje ouder. Ik geef geen groot feest, maar heb m'n vriendinnen + partners uitgenodigd. De partners hebben allemaal andere verplichtingen dus heb ik besloten er een gezellig vriendinnen-klets-wijntje-roddel-hang avondje van te maken (we varieren in de leeftijd van 36 tot 45, kennen elkaar al ons halve leven en zijn zeer op elkaar gesteld).
Ik heb een moeder, 70 jaar, nog volop in het leven. Ze is minder hip dan ze zelf denkt maar ze doet nog goed mee. Ze is nogal op de voorgrond, steekt haar mening niet onder stoelen of banken en kan soms wat nadrukkelijk (lees irritant) aanwezig zijn. Mijn vriendinnen kennen haar allemaal al jaren en nemen dit op de koop toe.
Nu mijn dilemma: Mijn moeder is er op verjaardagen altijd erg graag bij. Logisch, maar ik heb daar dit jaar eerlijk gezegd niet zoveel zin in. Ze wordt wat ouder en past er gewoon niet meer tussen. Wil graag meepraten over alles maar weet vaak niet waarover het gaat. Dit werkt tijdens zo'n avond op mijn zenuwen.
Het is mijn verjaardag en ik wil graag zelf beslissen wie er op welk moment welkom is. Ik heb mijn moeder al een stille hint gegeven: "mam, is het wellicht beter als jij 'smiddags een bakkie komt doen?" Daar wil ze niets van weten. Ze wil er zijn als "de meiden" er ook zijn. Haar eigen woorden zijn: "dat vind ik veel te gezellig".
Ik kan het vervolgens niet over mijn hart krijgen om haar te zeggen dat ik liever de avond met de vrouwen onderling doorbrengen. Zij mist de takt om te beseffen hoe de vork in de steel zit. Dat is nl. ook een van paar minpunten. Ze kan zich moeilijk inleven in de gevoelswereld van een ander.
Wat kan ik doen? Kan ik mijn moeder de situatie uitleggen met de kans dat ze boos wordt en helemaal niet komt? Voor sommigen is dit misschien een lachertje, maar ik zit er echt mee.... Hoe pak ik zoiets taktisch aan?
Ik heb een moeder, 70 jaar, nog volop in het leven. Ze is minder hip dan ze zelf denkt maar ze doet nog goed mee. Ze is nogal op de voorgrond, steekt haar mening niet onder stoelen of banken en kan soms wat nadrukkelijk (lees irritant) aanwezig zijn. Mijn vriendinnen kennen haar allemaal al jaren en nemen dit op de koop toe.
Nu mijn dilemma: Mijn moeder is er op verjaardagen altijd erg graag bij. Logisch, maar ik heb daar dit jaar eerlijk gezegd niet zoveel zin in. Ze wordt wat ouder en past er gewoon niet meer tussen. Wil graag meepraten over alles maar weet vaak niet waarover het gaat. Dit werkt tijdens zo'n avond op mijn zenuwen.
Het is mijn verjaardag en ik wil graag zelf beslissen wie er op welk moment welkom is. Ik heb mijn moeder al een stille hint gegeven: "mam, is het wellicht beter als jij 'smiddags een bakkie komt doen?" Daar wil ze niets van weten. Ze wil er zijn als "de meiden" er ook zijn. Haar eigen woorden zijn: "dat vind ik veel te gezellig".
Ik kan het vervolgens niet over mijn hart krijgen om haar te zeggen dat ik liever de avond met de vrouwen onderling doorbrengen. Zij mist de takt om te beseffen hoe de vork in de steel zit. Dat is nl. ook een van paar minpunten. Ze kan zich moeilijk inleven in de gevoelswereld van een ander.
Wat kan ik doen? Kan ik mijn moeder de situatie uitleggen met de kans dat ze boos wordt en helemaal niet komt? Voor sommigen is dit misschien een lachertje, maar ik zit er echt mee.... Hoe pak ik zoiets taktisch aan?
donderdag 16 april 2009 om 20:26
donderdag 16 april 2009 om 20:35
Ik zou overigens best eens van gedachten willen wisselen met vrouwen die ook een haat-liefde relatie met hun moeder hebben. Ik heb het overigens alleen met haar, met niemand anders. Ze maakt soms een slecht mens in mij wakker en dat wil ik helemaal niet. Ik vraag me zo vaak af waar dit vandaan komt. Herkennen jullie dit?
Voorbeeld: Ik was laatst ziekjes en zat in een dipje. Ik had helemaal geen zin in wie dan ook om mij heen. Vriendlief was voor zn werk op pad en de kids waren ook de hele dag de hort op. Ik heerlijk met een dekentje en een wijntje en een flut dvd-tje op de bank. Gaat ineens de bel! Mama met een grote bos bloemen.
Mijn eerste reaktie?? KUT... helemaal geen zin in.
Tegelijkertijd schiet door mij heen: Wat lief van haar!
Ik open de deur (met een sjargreinig gezicht)..... Ik weet het, het klopt niet, maar ik heb het liefste dat ze die bloemen in het water pleurt en weer gaat.
Wat is dat toch?
Voorbeeld: Ik was laatst ziekjes en zat in een dipje. Ik had helemaal geen zin in wie dan ook om mij heen. Vriendlief was voor zn werk op pad en de kids waren ook de hele dag de hort op. Ik heerlijk met een dekentje en een wijntje en een flut dvd-tje op de bank. Gaat ineens de bel! Mama met een grote bos bloemen.
Mijn eerste reaktie?? KUT... helemaal geen zin in.
Tegelijkertijd schiet door mij heen: Wat lief van haar!
Ik open de deur (met een sjargreinig gezicht)..... Ik weet het, het klopt niet, maar ik heb het liefste dat ze die bloemen in het water pleurt en weer gaat.
Wat is dat toch?
donderdag 16 april 2009 om 20:45
donderdag 16 april 2009 om 20:47
ach wat een gedoe.ik lees dit ook met gemengde gevoelens, mn mams kan al 17 jaar niet meer op mn verjaardag komen.houd mij op haar roze wolk in de smiezen
en met paps heb ik niet zo veel,dus die sla ik liever over op feesten en partijen.gelukkig nodigd hij zichzelf ook niet uit. ik hoop echt dat jullie SAMEN kunnen genieten van jou verjaardag.want een beetje blij mag je best zijn met haar.en als je 70 bent is ut moeilijk om dingen aan je persoonlijkheid te veranderen.fijne verjaardag meiss!!!
en met paps heb ik niet zo veel,dus die sla ik liever over op feesten en partijen.gelukkig nodigd hij zichzelf ook niet uit. ik hoop echt dat jullie SAMEN kunnen genieten van jou verjaardag.want een beetje blij mag je best zijn met haar.en als je 70 bent is ut moeilijk om dingen aan je persoonlijkheid te veranderen.fijne verjaardag meiss!!!
donderdag 16 april 2009 om 20:51
quote:Vesude schreef op 16 april 2009 @ 20:45:
[...]
Ik zou daarover graag binnen dit topic blijven. Het heeft immers raakvlakken...No problem, ik dacht dat je het misschien fijn vond hier de discussie over verjaardag te houden en dan daar eventueel over de relatie moeder dochter in zijn totale omvang.
[...]
Ik zou daarover graag binnen dit topic blijven. Het heeft immers raakvlakken...No problem, ik dacht dat je het misschien fijn vond hier de discussie over verjaardag te houden en dan daar eventueel over de relatie moeder dochter in zijn totale omvang.
donderdag 16 april 2009 om 22:50
quote:Vesude schreef op 16 april 2009 @ 20:35:
Ik zou overigens best eens van gedachten willen wisselen met vrouwen die ook een haat-liefde relatie met hun moeder hebben. Ik heb het overigens alleen met haar, met niemand anders. Ze maakt soms een slecht mens in mij wakker en dat wil ik helemaal niet. Ik vraag me zo vaak af waar dit vandaan komt. Herkennen jullie dit?
Voorbeeld: Ik was laatst ziekjes en zat in een dipje. Ik had helemaal geen zin in wie dan ook om mij heen. Vriendlief was voor zn werk op pad en de kids waren ook de hele dag de hort op. Ik heerlijk met een dekentje en een wijntje en een flut dvd-tje op de bank. Gaat ineens de bel! Mama met een grote bos bloemen.
Mijn eerste reaktie?? KUT... helemaal geen zin in.
Tegelijkertijd schiet door mij heen: Wat lief van haar!
Ik open de deur (met een sjargreinig gezicht)..... Ik weet het, het klopt niet, maar ik heb het liefste dat ze die bloemen in het water pleurt en weer gaat.
Wat is dat toch?
Wat dat is? Een redelijk doorsnee moeder-dochterrelatie.
Misschien moet je eens leren accepteren dat moeders en dochters heel vaak een wat moeizamere relatie hebben. Niks geks aan, is herkenbaar voor vrijwel elke vrouw.
Ik zou overigens best eens van gedachten willen wisselen met vrouwen die ook een haat-liefde relatie met hun moeder hebben. Ik heb het overigens alleen met haar, met niemand anders. Ze maakt soms een slecht mens in mij wakker en dat wil ik helemaal niet. Ik vraag me zo vaak af waar dit vandaan komt. Herkennen jullie dit?
Voorbeeld: Ik was laatst ziekjes en zat in een dipje. Ik had helemaal geen zin in wie dan ook om mij heen. Vriendlief was voor zn werk op pad en de kids waren ook de hele dag de hort op. Ik heerlijk met een dekentje en een wijntje en een flut dvd-tje op de bank. Gaat ineens de bel! Mama met een grote bos bloemen.
Mijn eerste reaktie?? KUT... helemaal geen zin in.
Tegelijkertijd schiet door mij heen: Wat lief van haar!
Ik open de deur (met een sjargreinig gezicht)..... Ik weet het, het klopt niet, maar ik heb het liefste dat ze die bloemen in het water pleurt en weer gaat.
Wat is dat toch?
Wat dat is? Een redelijk doorsnee moeder-dochterrelatie.
Misschien moet je eens leren accepteren dat moeders en dochters heel vaak een wat moeizamere relatie hebben. Niks geks aan, is herkenbaar voor vrijwel elke vrouw.
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
donderdag 16 april 2009 om 22:56
Heel knap gedaan Vesude! Weinig is zo moeilijk als dit. Kinderen zijn tenslotte ontzettend loyaal naar hun ouders toe. Maar je hebt het recht om je eigen keuzes te maken, ook op je verjaardag. Ik vind dat dit niks te maken heeft met 'op het hart trappen'
Ook hier zeer moeizame relatie gehad met mloeder. Heb er heel wat buikpijn (en meer) van gehad. Ik heb er lang, heel lang over gedaan om haar definitief de rug toe te keren, dat kon ik pas toen gevoel en verstand op één lijn zaten wat dat betreft. Bijna 10 jaar geleden kon ik het, het is de beste beslissing ooit geweest.
Maar hoogst waarschijnlijk is zij gelukkig niet te vergelijken met jouw moeder. Ik wil alleen maar zeggen, nouja, ik begrijp je wel en vind het heel goed dat je je eigen keuze gemaakt hebt!
Ook hier zeer moeizame relatie gehad met mloeder. Heb er heel wat buikpijn (en meer) van gehad. Ik heb er lang, heel lang over gedaan om haar definitief de rug toe te keren, dat kon ik pas toen gevoel en verstand op één lijn zaten wat dat betreft. Bijna 10 jaar geleden kon ik het, het is de beste beslissing ooit geweest.
Maar hoogst waarschijnlijk is zij gelukkig niet te vergelijken met jouw moeder. Ik wil alleen maar zeggen, nouja, ik begrijp je wel en vind het heel goed dat je je eigen keuze gemaakt hebt!
donderdag 16 april 2009 om 23:08
quote:HoiPippiLangkous schreef op 16 april 2009 @ 22:50:
[...]
Wat dat is? Een redelijk doorsnee moeder-dochterrelatie.
Misschien moet je eens leren accepteren dat moeders en dochters heel vaak een wat moeizamere relatie hebben. Niks geks aan, is herkenbaar voor vrijwel elke vrouw.
Dan vind ik het toch gek dat moeder niet hoeft te leren accepteren dat haar dochter een vriendinnenavondje wil en dat zij (moeder) met het gezin uit eten gaat. Want het is immers een redelijk doorsnee moeder-dochter relatie?
Ik snap werkelijk niet hoe je je moeder op haar hart kan trappen door haar uit te nodigen voor een etentje met het gezin.
Voor alles een tijd en een plaats.
[...]
Wat dat is? Een redelijk doorsnee moeder-dochterrelatie.
Misschien moet je eens leren accepteren dat moeders en dochters heel vaak een wat moeizamere relatie hebben. Niks geks aan, is herkenbaar voor vrijwel elke vrouw.
Dan vind ik het toch gek dat moeder niet hoeft te leren accepteren dat haar dochter een vriendinnenavondje wil en dat zij (moeder) met het gezin uit eten gaat. Want het is immers een redelijk doorsnee moeder-dochter relatie?
Ik snap werkelijk niet hoe je je moeder op haar hart kan trappen door haar uit te nodigen voor een etentje met het gezin.
Voor alles een tijd en een plaats.
donderdag 16 april 2009 om 23:28
quote:Nymeria schreef op 16 april 2009 @ 20:18:
Ik zie dat ma inmiddels gebelt is en zoals Vesude verwacht gekwets gereageerd heeft. Leuk hè om iemands dag te verpesten. Vooral die van je oude moeder van 70 jaar die niet meer hip genoeg is om op je verjaardag te mogen verschijnen. Tja, je zou met 70 jaar eens niet meer hip zijn en misschien je soms wat minder fatsoenlijk en modern opstellen. Moet je niet proberen want dan ben je niet meer welkom op de verjaardag van je dochter.
Maar goed als jij maar een leuke avond hebt hè!
Aanstelster.....vlak moeders ook niet uit met haar 'als ik niet welkom ben, dan weet ik dat!'. Vesude: goed gedaan. Je moeder komt er heus wel overheen en bovendien: je moeder is je moeder en niet je beste vriendin.
*grmbl.......heb de pest aan emotionele chantage*
Ik zie dat ma inmiddels gebelt is en zoals Vesude verwacht gekwets gereageerd heeft. Leuk hè om iemands dag te verpesten. Vooral die van je oude moeder van 70 jaar die niet meer hip genoeg is om op je verjaardag te mogen verschijnen. Tja, je zou met 70 jaar eens niet meer hip zijn en misschien je soms wat minder fatsoenlijk en modern opstellen. Moet je niet proberen want dan ben je niet meer welkom op de verjaardag van je dochter.
Maar goed als jij maar een leuke avond hebt hè!
Aanstelster.....vlak moeders ook niet uit met haar 'als ik niet welkom ben, dan weet ik dat!'. Vesude: goed gedaan. Je moeder komt er heus wel overheen en bovendien: je moeder is je moeder en niet je beste vriendin.
*grmbl.......heb de pest aan emotionele chantage*
donderdag 16 april 2009 om 23:36
donderdag 16 april 2009 om 23:38
quote:HoiPippiLangkous schreef op 16 april 2009 @ 22:50:
[...]
Wat dat is? Een redelijk doorsnee moeder-dochterrelatie.
Misschien moet je eens leren accepteren dat moeders en dochters heel vaak een wat moeizamere relatie hebben. Niks geks aan, is herkenbaar voor vrijwel elke vrouw.
De schuld die je als dochter hebt naar je moeder toe valt nooit te verrekenen. Immers, zij heeft jou het leven geschonken. Dat betekent NIET dat je als dochter de rest van je leven je precies moet gedragen zoals je moeder dat wil. Moet je dan maar altijd alles doen ten koste van je eigen geluk? Om haar tevreden te stellen? Heb je als moeder niet ook de plicht om je dochter te zien als een individu met haar eigen wensen en verlangens?
Moeder wordt niet buitengesloten omdat ze 'niet hip genoeg' zou zijn, TO heeft gewoon behoefte aan een keer (één keer) haar verjaardag te vieren met alleen haar vriendinnen. Waarom mag de moeder van TO over haar grenzen heen gaan en moet TO het allemaal slikken? Alleen omdat het haar moeder is? Kom op zeg, alsof ze haar moeder maar één keer per jaar ziet!
Ik ben een paar jaar geleden begonnen met het beter aangeven van mijn grenzen naar mijn moeder toe, ook wij hebben af en toe een moeizame relatie. MAAR, wij gaan voor elkaar door het vuur als het nodig is. Ik voor haar en zij voor mij. Nu zij weet waar mijn grenzen liggen respecteert ze me steeds meer als mens en behandelt ze me steeds minder als klein kind.
Zelf heb ik helaas al een aantal jaren geen vader meer, maar ik zou als het hier om de vader was gegaan, precies dezelfde reactie hebben! Ik zou nooit tegen iemand die over z'n vader zeurt zeggen 'wees nou maar blij dat hij er nog is', wat een dooddoener! Zo'n ontzettend non-argument! Het gaat om de kwaliteit van de relatie en waar is die kwaliteit als je je als vader en/of moeder opdringt aan je kind?
Andersom zou ik het ook niet prettig vinden: als een vriend(in) zichzelf uitnodigt voor m'n verjaardag wanneer ik heb aangegeven het een keer alleen met familie te willen vieren. Als hij/zij er dan op zou staan om tóch te komen sta je toch ook raar te kijken? Ook al is het een vriendin die de afleiding goed kan gebruiken? Natuurlijk is de moeder-dochter band heel anders dan die met een vriendin, maar het punt blijft dat je elkaar moet respecteren als mens. Ik respecteer mijn moeder meer wanneer ik merk dat ze mij serieus neemt. Als je je moeder altijd haar zin geeft om haar tevreden te houden, hoe serieus neem je haar dan eigenlijk? Is dat liefde?
[...]
Wat dat is? Een redelijk doorsnee moeder-dochterrelatie.
Misschien moet je eens leren accepteren dat moeders en dochters heel vaak een wat moeizamere relatie hebben. Niks geks aan, is herkenbaar voor vrijwel elke vrouw.
De schuld die je als dochter hebt naar je moeder toe valt nooit te verrekenen. Immers, zij heeft jou het leven geschonken. Dat betekent NIET dat je als dochter de rest van je leven je precies moet gedragen zoals je moeder dat wil. Moet je dan maar altijd alles doen ten koste van je eigen geluk? Om haar tevreden te stellen? Heb je als moeder niet ook de plicht om je dochter te zien als een individu met haar eigen wensen en verlangens?
Moeder wordt niet buitengesloten omdat ze 'niet hip genoeg' zou zijn, TO heeft gewoon behoefte aan een keer (één keer) haar verjaardag te vieren met alleen haar vriendinnen. Waarom mag de moeder van TO over haar grenzen heen gaan en moet TO het allemaal slikken? Alleen omdat het haar moeder is? Kom op zeg, alsof ze haar moeder maar één keer per jaar ziet!
Ik ben een paar jaar geleden begonnen met het beter aangeven van mijn grenzen naar mijn moeder toe, ook wij hebben af en toe een moeizame relatie. MAAR, wij gaan voor elkaar door het vuur als het nodig is. Ik voor haar en zij voor mij. Nu zij weet waar mijn grenzen liggen respecteert ze me steeds meer als mens en behandelt ze me steeds minder als klein kind.
Zelf heb ik helaas al een aantal jaren geen vader meer, maar ik zou als het hier om de vader was gegaan, precies dezelfde reactie hebben! Ik zou nooit tegen iemand die over z'n vader zeurt zeggen 'wees nou maar blij dat hij er nog is', wat een dooddoener! Zo'n ontzettend non-argument! Het gaat om de kwaliteit van de relatie en waar is die kwaliteit als je je als vader en/of moeder opdringt aan je kind?
Andersom zou ik het ook niet prettig vinden: als een vriend(in) zichzelf uitnodigt voor m'n verjaardag wanneer ik heb aangegeven het een keer alleen met familie te willen vieren. Als hij/zij er dan op zou staan om tóch te komen sta je toch ook raar te kijken? Ook al is het een vriendin die de afleiding goed kan gebruiken? Natuurlijk is de moeder-dochter band heel anders dan die met een vriendin, maar het punt blijft dat je elkaar moet respecteren als mens. Ik respecteer mijn moeder meer wanneer ik merk dat ze mij serieus neemt. Als je je moeder altijd haar zin geeft om haar tevreden te houden, hoe serieus neem je haar dan eigenlijk? Is dat liefde?
