Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
woensdag 19 maart 2008 om 21:10
woensdag 19 maart 2008 om 22:05
Dank jullie (alweer hahaha) wel....Lief hoor dat jullie mijn pijn begrijpen en dat het zomaar mag, pijn hebben om iets anders dan een ellendige ex of andere relatiebeslommeringen. Ik vind eigenlijk dat ik zeur omdat we het hier doorgaans over wel ergere dingen hebben dan kappen met een baan.
Nicole, we gaan in de zomer van dit jaar verhuizen naar het landje wat we hebben gekocht. Daar zetten we allereerst een woonwagen (een chique hoor, een chalet heet het eigenlijk) neer om dichtbij de bouw van ons nieuwe huis te zijn. Als het huis af is (in november hopen we) verhuizen we naar het nieuwe huis en gaan we het chalet verhuren.
Ik wil het verhuren aan vakantiegangers en als extra service ontbijt en maaltijden uit mijn nieuwe buitenkeuken aan gaan bieden. Ik geloof nooit dat ik dus een echte B&B ga beginnen maar omdat ik dat ontbij zo leuk vind, met eieren van eigen kippen en zo, noem ik het gewoon zo. Het is dus een vakantiehuis goedbeschouwd.
Mamzelle, inderdaad ga ik de komende maanden gewoon Fien bemoederen. Zij gaat vanaf 14 april naar de basisschool en ik ben dan thuis. Breng haar weg en haal haar op e.d.
Nog nooit niet gewerkt vanaf mijn veertiende jaar. Ik ben erg benieuwd hoe ik het ga vinden. Niks doen, brrrrr dat is niet echt mijn ding. Ik heb allerlei plannen hoor, dat wel. Nah ja, enniehoe, morgen maar even afscheid nemen. Dat moet eerst gebeuren.
Nicole, we gaan in de zomer van dit jaar verhuizen naar het landje wat we hebben gekocht. Daar zetten we allereerst een woonwagen (een chique hoor, een chalet heet het eigenlijk) neer om dichtbij de bouw van ons nieuwe huis te zijn. Als het huis af is (in november hopen we) verhuizen we naar het nieuwe huis en gaan we het chalet verhuren.
Ik wil het verhuren aan vakantiegangers en als extra service ontbijt en maaltijden uit mijn nieuwe buitenkeuken aan gaan bieden. Ik geloof nooit dat ik dus een echte B&B ga beginnen maar omdat ik dat ontbij zo leuk vind, met eieren van eigen kippen en zo, noem ik het gewoon zo. Het is dus een vakantiehuis goedbeschouwd.
Mamzelle, inderdaad ga ik de komende maanden gewoon Fien bemoederen. Zij gaat vanaf 14 april naar de basisschool en ik ben dan thuis. Breng haar weg en haal haar op e.d.
Nog nooit niet gewerkt vanaf mijn veertiende jaar. Ik ben erg benieuwd hoe ik het ga vinden. Niks doen, brrrrr dat is niet echt mijn ding. Ik heb allerlei plannen hoor, dat wel. Nah ja, enniehoe, morgen maar even afscheid nemen. Dat moet eerst gebeuren.
woensdag 19 maart 2008 om 22:09
Ja Elmer, ik had een fijne vriendin. We kwamen bij elkaar op bezoek, vond het fijn om bij haar te zijn. Zij niet met mij, bleek later. Ik stelde haar te moeilijke vragen over haar huwelijk. Ze wilde me dus liever niet meer thuis zien.
Ben boos geweest, nadat ik hoorde wat het euvel was kon ik berusten. Inmiddels doen we af en toe een praatje op het schoolplein. Maar ik mis het wel, af en toe samen zijn, en kan best me jaloers voelen als ik haar leuk door zie gaan met haar andere vriendinnen.
Ben boos geweest, nadat ik hoorde wat het euvel was kon ik berusten. Inmiddels doen we af en toe een praatje op het schoolplein. Maar ik mis het wel, af en toe samen zijn, en kan best me jaloers voelen als ik haar leuk door zie gaan met haar andere vriendinnen.
woensdag 19 maart 2008 om 23:37
Hey lieve allemaal!
Wat is er veel weer bij geschreven zeg! Soms gewoon lastig om bij te blijven nu ik zo weinig tijd heb! Maar okee..
Zonnepitje.. welkom! Beetje laat misschien maar wilde het toch wel heel even zeggen! Hoop dat je veel gaat schrijven en dat je er ook veel aan zal hebben.
En.. Ik heb nieuws ben zelf nog overdonderd maar okee. M. kwam vandaag onverwacht langs ik zat net met een jongen van mijn school een presentatie te oefenen. Nja ik weet niet, het voelde allemaal zo goed maar dat was wel heel eerlijk de eerste dat ik dus echt niet wist wat ik moest zeggen of doen en een brok in mijn keel voelde. Ik was dus eigenlijk min of meer bang. Bang voor wat hij er van zou zeggen dat ik met die jongen samen was. Maar hij zei helemaal niets alleen gevraagd hoelang we nog bezig waren dus ik zei nja een half uurtje denk ik of niet ****. En die vond dat prima. Half uurtje later **** na buiten en M der in. Komt ie aan met een aantal visitekaartjes van maatschappelijk werkers / instellingen en locaties van AMW. En dat hij er samen naar toe wilde de eerste keer. Hij wilde en kon het niet alleen dacht hij. Ik kon gewoon helemaal niets zeggen. Niet dat het goed was, of dat ik blij was of wat dan ook. Ik had niets geen woord in mijn mond. Wel voel ik nu iets van euhmm ja weet niet een geluk. Kan ik het denk ik wel noemen. Ik weet dat we erover hebben gepraat maar zó snel had ik het iet verwacht. Ik heb nu dus oook heel erg het gevoel dat hij alles meent dat het nu allemaal okee is en blijft.
Is dit nou te mooi denken? hebben er mensen ervaringen met therapie? En hoe gaat dat dan? Moet ik ook steeds mee of is het beter van niet? Ik heb er toch best veel vraagtekens bij.
Betekend dat dan dat ik ook moet? Want dat wil ik dus niet. Ik ben er niet aan toe iemand, naast de persoon op school, iemand in te lichten over mij en mijn hele leven. Wat ik allemaal heb meegmaakt op straat te gooien. Maar is dat dan wel weer fair tegenover hem? Jij moet, maar ik niet. En als jij niet gaat is het over.. maar ik ga niet. Is dat fair? Kan ik dat zomaar maken? Ik voel me in sommige opzichten best wel een kutwijf. Ik weet dus niet goed wat er allemaal mee moet. Ik wil niet ego overkomen. En ook niet iemand van de eisen zijn. Maar wel heel graag dat hij die therapie gaat doen.
Maar ik voel me best wel dom. Ik doe leer er zelf voor. Maar ik heb me god geen idee hoe een bepaald soort therapie bij hem zal gaan en of ik er bij moet zijn?...
Het is al laat.. En ja morgen toch weer werken.. Dus ik ga maar eens stoppen misschien morgenmiddag wel iets meer!
Liefs,
Lilly!
Wat is er veel weer bij geschreven zeg! Soms gewoon lastig om bij te blijven nu ik zo weinig tijd heb! Maar okee..
Zonnepitje.. welkom! Beetje laat misschien maar wilde het toch wel heel even zeggen! Hoop dat je veel gaat schrijven en dat je er ook veel aan zal hebben.
En.. Ik heb nieuws ben zelf nog overdonderd maar okee. M. kwam vandaag onverwacht langs ik zat net met een jongen van mijn school een presentatie te oefenen. Nja ik weet niet, het voelde allemaal zo goed maar dat was wel heel eerlijk de eerste dat ik dus echt niet wist wat ik moest zeggen of doen en een brok in mijn keel voelde. Ik was dus eigenlijk min of meer bang. Bang voor wat hij er van zou zeggen dat ik met die jongen samen was. Maar hij zei helemaal niets alleen gevraagd hoelang we nog bezig waren dus ik zei nja een half uurtje denk ik of niet ****. En die vond dat prima. Half uurtje later **** na buiten en M der in. Komt ie aan met een aantal visitekaartjes van maatschappelijk werkers / instellingen en locaties van AMW. En dat hij er samen naar toe wilde de eerste keer. Hij wilde en kon het niet alleen dacht hij. Ik kon gewoon helemaal niets zeggen. Niet dat het goed was, of dat ik blij was of wat dan ook. Ik had niets geen woord in mijn mond. Wel voel ik nu iets van euhmm ja weet niet een geluk. Kan ik het denk ik wel noemen. Ik weet dat we erover hebben gepraat maar zó snel had ik het iet verwacht. Ik heb nu dus oook heel erg het gevoel dat hij alles meent dat het nu allemaal okee is en blijft.
Is dit nou te mooi denken? hebben er mensen ervaringen met therapie? En hoe gaat dat dan? Moet ik ook steeds mee of is het beter van niet? Ik heb er toch best veel vraagtekens bij.
Betekend dat dan dat ik ook moet? Want dat wil ik dus niet. Ik ben er niet aan toe iemand, naast de persoon op school, iemand in te lichten over mij en mijn hele leven. Wat ik allemaal heb meegmaakt op straat te gooien. Maar is dat dan wel weer fair tegenover hem? Jij moet, maar ik niet. En als jij niet gaat is het over.. maar ik ga niet. Is dat fair? Kan ik dat zomaar maken? Ik voel me in sommige opzichten best wel een kutwijf. Ik weet dus niet goed wat er allemaal mee moet. Ik wil niet ego overkomen. En ook niet iemand van de eisen zijn. Maar wel heel graag dat hij die therapie gaat doen.
Maar ik voel me best wel dom. Ik doe leer er zelf voor. Maar ik heb me god geen idee hoe een bepaald soort therapie bij hem zal gaan en of ik er bij moet zijn?...
Het is al laat.. En ja morgen toch weer werken.. Dus ik ga maar eens stoppen misschien morgenmiddag wel iets meer!
Liefs,
Lilly!
woensdag 19 maart 2008 om 23:57
Lilly, of therapie werkt of niet, zal ook aan M. zelf liggen, maar ik vind het wel positief, dat hij er werk van maakt. Dat je de eerste keer meegaat: prima. En dan merk je vanzelf tijdens dat gesprek wel of je vaker mee mag of niet. Je kan toch aangeven, dat jij al een vertrouwenspersoon hebt? Als je meegaat, doe je dit omdat het nodig is voor M. en voor jullie beiden, maar ik denk niet dat M. kan verlangen dat je voor jezelf ook nog gaat. Dan heb je 2 vertrouwenspersonen, die elk vanuit een andere visie kijken, en dat zal voor jou weer heel verwarrend kunnen werken: naar wie moet je nu luisteren, wie ziet het goed?
Juich niet te hard, blijf alert, maar stimuleer M. en complimenteer hem, dat hij er werk van maakt, dat is in elk geval een begin.
Liefs,
Nicole
Juich niet te hard, blijf alert, maar stimuleer M. en complimenteer hem, dat hij er werk van maakt, dat is in elk geval een begin.
Liefs,
Nicole
donderdag 20 maart 2008 om 00:10
Hai Lilly
Ik heb hier zelf ervaring mee. Met dat het heel moeilijk is tijdens een intake te gaan vertellen wat er zich afspeelt in je relatie.
Kunnen jullie praten over het feit dat er zoveel aan de hand is, en dat hij jou mishandelt heeft?
Wat denk je dat hij precies van je verwacht bij dat eerste gesprek? Dat jij hem gaat helpen het hele verhaal duidelijk te krijgen zodat er een gerichte hulpvraag komt?
Mijn ervaring is helaas dat het mij niet lukte om in de aanwezigheid van ex te vertellen wat er gebeurde en wat dit met mij deed, dat er een stilzwijgende grens was.
Mijn valkuil sowieso is dat ik mezelf veel stabieler en verstandiger voordoe en verberg wat er werkelijk allemaal aan de hand is. Zo ben ik vaker alleen op intake geweest, zonder vervolg.
Wanneer hij echt wil, moet hij dit ook alleen kunnen, denk ik. Dan weet hij waarom hij dit doet.
Ik vermoed dat hij ook graag van jou hoort dat je al zo blij bent dat hij het voornemen heeft te gaan, dat het daarna weer op de lange baan kan omdat hij even zijn goede wil heeft getoond. Maar dat is mijn wantrouwige kant die spreekt.
Wanneer jij zelf in therapie zou gaan zou je niet meteen je hele leven hoeven te vertellen trouwens. Je kunt er ook voor kiezen om heel gericht aan bepaalde dingen te werken die nu spelen om zo langzaam en op je eigen tempo toe te werken naar het moment om iets te bespreken wat erg pijnlijk voor je is.
Hoe gaan de gesprekken met de docente op school? Weet ze nu iets van de heftigheid van wat je allemaal meegemaakt hebt de laatste maanden, het afgelopen jaar?
Liefs!!
Ik heb hier zelf ervaring mee. Met dat het heel moeilijk is tijdens een intake te gaan vertellen wat er zich afspeelt in je relatie.
Kunnen jullie praten over het feit dat er zoveel aan de hand is, en dat hij jou mishandelt heeft?
Wat denk je dat hij precies van je verwacht bij dat eerste gesprek? Dat jij hem gaat helpen het hele verhaal duidelijk te krijgen zodat er een gerichte hulpvraag komt?
Mijn ervaring is helaas dat het mij niet lukte om in de aanwezigheid van ex te vertellen wat er gebeurde en wat dit met mij deed, dat er een stilzwijgende grens was.
Mijn valkuil sowieso is dat ik mezelf veel stabieler en verstandiger voordoe en verberg wat er werkelijk allemaal aan de hand is. Zo ben ik vaker alleen op intake geweest, zonder vervolg.
Wanneer hij echt wil, moet hij dit ook alleen kunnen, denk ik. Dan weet hij waarom hij dit doet.
Ik vermoed dat hij ook graag van jou hoort dat je al zo blij bent dat hij het voornemen heeft te gaan, dat het daarna weer op de lange baan kan omdat hij even zijn goede wil heeft getoond. Maar dat is mijn wantrouwige kant die spreekt.
Wanneer jij zelf in therapie zou gaan zou je niet meteen je hele leven hoeven te vertellen trouwens. Je kunt er ook voor kiezen om heel gericht aan bepaalde dingen te werken die nu spelen om zo langzaam en op je eigen tempo toe te werken naar het moment om iets te bespreken wat erg pijnlijk voor je is.
Hoe gaan de gesprekken met de docente op school? Weet ze nu iets van de heftigheid van wat je allemaal meegemaakt hebt de laatste maanden, het afgelopen jaar?
Liefs!!
donderdag 20 maart 2008 om 09:10
Nauw lejo, ut klinkt egt hastuke goet al je planen vooral die van je sjlet, ik vint woonwage altyt so ordie klinke vijje ook niet?? Sjlet is feel zjieker! Ik ken noch wel wat udressjus as je wild dan ken je me mele heeee!
Vel plesier op je laaste werkdach riemember altyd blijve lache dat zei bassie van adrijaan altyt en dat ben ik nooid vegete (ook die van eve de binnekand vamme oge ga bekijke zegh ik altyt als ik na bet ga sjon moed dur altyt zooo om lagge ).
Mijt ik hoob dat ik je wad opgefrollikt hept doet se de groete van dubilo daro lieeeeeeeevzzzzzzzzzzz!!!
Vel plesier op je laaste werkdach riemember altyd blijve lache dat zei bassie van adrijaan altyt en dat ben ik nooid vegete (ook die van eve de binnekand vamme oge ga bekijke zegh ik altyt als ik na bet ga sjon moed dur altyt zooo om lagge ).
Mijt ik hoob dat ik je wad opgefrollikt hept doet se de groete van dubilo daro lieeeeeeeevzzzzzzzzzzz!!!
Ga in therapie!
donderdag 20 maart 2008 om 09:14
VK, je schreef gisteren over het feit dat je weinig tijd hebt voor je zoontje nu alles op jouw schouders terecht komt en daar wil ik toch even op reageren.
Misschien een domme vraag: héb je weinig tijd of máák je weinig tijd? Waar liggen je prioriteiten?
Ik zal uitleggen wat ik ermee bedoel.
Toen jouw ex nog bij jullie woonde móest het huis spic en span zijn. Opruimen móest gelijk gebeuren en daarna was er tijd voor ontspanning. Omdat jullie dat toen blijkbaar samen deden waren jullie eerder klaar en was er meer tijd vóór jullie zoon naar bed ging om leuke dingen met hem te doen.
Maar: jouw ex woont niet meer bij jullie. Je hóeft jouw huis niet direct spic en span te hebben! Na het eten zou je dus alles op het aanrecht kunnen zetten en eerst tijd samen met je zoontje kunnen doorbrengen. En als hij dan lekker in zijn bedje ligt is er nog tijd om op te ruimen. Als je elke avond een uurtje aan de gang bent als hij in bed ligt is het goed te doen toch?
Geloof mij, ik wéét waar ik het over heb, alleen lag bij mij de 'netjes-zijn-lat' hoger dan bij mijn ex. Ook ik heb moeten leren dat opruimen en schoonmaken ook later kan, dat lekker even samen zijn prioriteit heeft.
Ik wens je veel sterkte toe, liefs,
Carrrie.
Misschien een domme vraag: héb je weinig tijd of máák je weinig tijd? Waar liggen je prioriteiten?
Ik zal uitleggen wat ik ermee bedoel.
Toen jouw ex nog bij jullie woonde móest het huis spic en span zijn. Opruimen móest gelijk gebeuren en daarna was er tijd voor ontspanning. Omdat jullie dat toen blijkbaar samen deden waren jullie eerder klaar en was er meer tijd vóór jullie zoon naar bed ging om leuke dingen met hem te doen.
Maar: jouw ex woont niet meer bij jullie. Je hóeft jouw huis niet direct spic en span te hebben! Na het eten zou je dus alles op het aanrecht kunnen zetten en eerst tijd samen met je zoontje kunnen doorbrengen. En als hij dan lekker in zijn bedje ligt is er nog tijd om op te ruimen. Als je elke avond een uurtje aan de gang bent als hij in bed ligt is het goed te doen toch?
Geloof mij, ik wéét waar ik het over heb, alleen lag bij mij de 'netjes-zijn-lat' hoger dan bij mijn ex. Ook ik heb moeten leren dat opruimen en schoonmaken ook later kan, dat lekker even samen zijn prioriteit heeft.
Ik wens je veel sterkte toe, liefs,
Carrrie.
donderdag 20 maart 2008 om 09:19
Ha lieve Lilly,
Ik heb de reacties op je stukje nog niet gelezen, dus wellicht zeg ik wat dubbel Blij te horen dat alles goed is met je. Nee, je bent geen kutwijf, nee jij hoeft niet in therapie? Hij moet en jij niet? Hij slaat en jij niet. Dat is helemaal logisch hoor, geen speld tussen te krijgen.
Ik vind het een goed teken dat hij hier zelf mee komt (hoewel het waarschijnlijk jouw idee was). Laat het hem ook maar zelf doorzetten. Hij is een grote jongen, hij heeft jou niet nodig om met iemand te gaan praten hoor. Mijn ex was ook zo, ik moest nog wel mee naar de winkel om dingen te gaan vragen (onder het mom van ik spreek de taal niet). Hij is je kind niet! Veel vrouwen in zo'n relatie als deze maken de fout om zich als een moeder te gedragen (terwijl de man wel degelijk de dienst uitmaakt, heel raar is dat). Ik ben er gisteren in therapie nog eens op gewezen dat ik dat in een zeker opzicht nog steeds doe.
Je ziet vanzelf hoe serieus het meent, of hij gaat of niet en of hij blijft gaan. Vaak zie je bij dit soort mannen dat ze hun goede wil tonen door in therapie te gaan (vrijwel altijd omdat de vrouw dat wil of eist). Vervolgens stoppen ze ermee, of is de therapeut niet goed (dat is meestal het geval als die dingen zegt die ze niet willen horen), of zegt de therapeut dat híj geen probleem heeft, enz. Of gaan ze braaf naar therapie maar verandert er niets. Wees dus op je hoede, probeer dat geluksgevoel uit zelfbescherming even af te schudden want dat kan leiden tot een teleurstelling later. Het is aan hem, laat het hem eerst maar bewijzen.
Jij hoeft niet uit te leggen waarom jij niet gaat hè? Hij slaat en daarvoor gaat hij in therapie. Dat moet je ook gewoon zo zeggen. Als je dat niet durft, dan zit er nog iets zwaar fout tussen jullie.
liefs!
dubio
Ik heb de reacties op je stukje nog niet gelezen, dus wellicht zeg ik wat dubbel Blij te horen dat alles goed is met je. Nee, je bent geen kutwijf, nee jij hoeft niet in therapie? Hij moet en jij niet? Hij slaat en jij niet. Dat is helemaal logisch hoor, geen speld tussen te krijgen.
Ik vind het een goed teken dat hij hier zelf mee komt (hoewel het waarschijnlijk jouw idee was). Laat het hem ook maar zelf doorzetten. Hij is een grote jongen, hij heeft jou niet nodig om met iemand te gaan praten hoor. Mijn ex was ook zo, ik moest nog wel mee naar de winkel om dingen te gaan vragen (onder het mom van ik spreek de taal niet). Hij is je kind niet! Veel vrouwen in zo'n relatie als deze maken de fout om zich als een moeder te gedragen (terwijl de man wel degelijk de dienst uitmaakt, heel raar is dat). Ik ben er gisteren in therapie nog eens op gewezen dat ik dat in een zeker opzicht nog steeds doe.
Je ziet vanzelf hoe serieus het meent, of hij gaat of niet en of hij blijft gaan. Vaak zie je bij dit soort mannen dat ze hun goede wil tonen door in therapie te gaan (vrijwel altijd omdat de vrouw dat wil of eist). Vervolgens stoppen ze ermee, of is de therapeut niet goed (dat is meestal het geval als die dingen zegt die ze niet willen horen), of zegt de therapeut dat híj geen probleem heeft, enz. Of gaan ze braaf naar therapie maar verandert er niets. Wees dus op je hoede, probeer dat geluksgevoel uit zelfbescherming even af te schudden want dat kan leiden tot een teleurstelling later. Het is aan hem, laat het hem eerst maar bewijzen.
Jij hoeft niet uit te leggen waarom jij niet gaat hè? Hij slaat en daarvoor gaat hij in therapie. Dat moet je ook gewoon zo zeggen. Als je dat niet durft, dan zit er nog iets zwaar fout tussen jullie.
liefs!
dubio
anoniem_13400 wijzigde dit bericht op 20-03-2008 09:22
Reden: quote weggehaald
Reden: quote weggehaald
% gewijzigd
Ga in therapie!
donderdag 20 maart 2008 om 09:53
Lieve VK,
Even over je post van gisteren. Nee, je was niet verwend met die neuroot die altijd liep schoon te maken en liep te zeiken over elk kruimeltje dat er op de grond viel. Nu kun je zelf bepalen hoe schoon je wilt dat het is en hoeveel tijd je daaraan besteedt. De prijs die je daarvoor betaalt is dat je het wel zelf moet doen. Of laten doen, dan kan ook nog.
Kun je als je thuiskomt, een kwartiertje nemen om met je manneke te gaan zitten en je helemaal op hem te richten? Horen hoe zijn dag was, iets samen doen. Dan komen jullie allebei tot rust en zal hij waarschijnlijk minder om aandacht vragen. Wat ik zelf doe bij de jongste, is er 's avonds bij gaan liggen als ze naar bed gaat. Dan nemen we nog even de dag door en kletsen we. Dat is altijd een intiem, rustig moment waarop ze soms ook echt praat over dingen. En ze gaat lekker rustig slapen. Ik geniet er zelf ook van
Ik vind het op grond van mijn ervaring (en wat mij door hulpverleners is verteld) heel gezond klinken hoe je zoontje hiermee omgaat. Hij uit zijn gevoelens over de scheiding, dat betekent dat hij zich veilig voelt. Ik heb mijn oudste ook maar laten uitrazen destijds. Als het te gek werd, pakte ik haar heel stevig vast. Dan brak ze Uiteindelijk zocht ze toch veiligheid en troost. Volgens mij doe je het heel goed door je zoontje te laten uitrazen en hem vervolgens liefdevol op te vangen. Je kunt proberen op zijn niveau woorden te geven aan wat hij voelt. "Je mist papa hè? Je bent verdrietig omdat papa hier niet meer woont? Je wilt het liefst dat we allemaal weer in één huis wonen hè? Mama had dat ook heel graag gewild lieverd, ik ben er ook heel verdrietig over. Maar ik vond de ruzies helemaal niet leuk en papa en mama maken nu in elk geval geen ruzie meer. Dat is wel fijn. Maar het is wel jammer dat papa nu niet meer hier kan wonen." Zo heb ik het min of meer geprobeerd uit te leggen.
Het is mogelijk dat hij zich ook gaat verzetten tegen de omgangsregeling. Maak hier van tevoren afspraken over met je ex. Laat je hem in het begin nog min of meer de keus (dit hebben wij gedaan: als je niet wilt dan hoef je niet, je kan op elk moment naar huis komen) of dat je direct duidelijk bent dat het moet. Bij ons ging het na een tijdje fout met de eerste aanpak, mijn ex bleek opeens te vinden dat ze toch meemoest (en sleepte haar toen met kracht de auto in ). Toen hebben we afgesproken dat we één lijn zouden trekken. Ik heb dit duidelijk aan de kinderen meegedeeld (beter nog is dit samen te doen). Het voordeel hiervan is dat de kinderen geen keus krijgen - ze voelen dit vaak als een keus voor de ene en tegen de andere ouder - en dat het duidelijk en voorspelbaar is. Het is eigenlijk oneerlijk om die verantwoordelijkheid bij hen neer te leggen. Mijn dochter heeft zich toen nog één keer hevig verzet en begreep toen blijkbaar hoe het zat. Ik geloof dus meer in de duidelijke aanpak, die voelt streng maar is kindvriendelijker.
liefs,
dubio
Even over je post van gisteren. Nee, je was niet verwend met die neuroot die altijd liep schoon te maken en liep te zeiken over elk kruimeltje dat er op de grond viel. Nu kun je zelf bepalen hoe schoon je wilt dat het is en hoeveel tijd je daaraan besteedt. De prijs die je daarvoor betaalt is dat je het wel zelf moet doen. Of laten doen, dan kan ook nog.
Kun je als je thuiskomt, een kwartiertje nemen om met je manneke te gaan zitten en je helemaal op hem te richten? Horen hoe zijn dag was, iets samen doen. Dan komen jullie allebei tot rust en zal hij waarschijnlijk minder om aandacht vragen. Wat ik zelf doe bij de jongste, is er 's avonds bij gaan liggen als ze naar bed gaat. Dan nemen we nog even de dag door en kletsen we. Dat is altijd een intiem, rustig moment waarop ze soms ook echt praat over dingen. En ze gaat lekker rustig slapen. Ik geniet er zelf ook van
Ik vind het op grond van mijn ervaring (en wat mij door hulpverleners is verteld) heel gezond klinken hoe je zoontje hiermee omgaat. Hij uit zijn gevoelens over de scheiding, dat betekent dat hij zich veilig voelt. Ik heb mijn oudste ook maar laten uitrazen destijds. Als het te gek werd, pakte ik haar heel stevig vast. Dan brak ze Uiteindelijk zocht ze toch veiligheid en troost. Volgens mij doe je het heel goed door je zoontje te laten uitrazen en hem vervolgens liefdevol op te vangen. Je kunt proberen op zijn niveau woorden te geven aan wat hij voelt. "Je mist papa hè? Je bent verdrietig omdat papa hier niet meer woont? Je wilt het liefst dat we allemaal weer in één huis wonen hè? Mama had dat ook heel graag gewild lieverd, ik ben er ook heel verdrietig over. Maar ik vond de ruzies helemaal niet leuk en papa en mama maken nu in elk geval geen ruzie meer. Dat is wel fijn. Maar het is wel jammer dat papa nu niet meer hier kan wonen." Zo heb ik het min of meer geprobeerd uit te leggen.
Het is mogelijk dat hij zich ook gaat verzetten tegen de omgangsregeling. Maak hier van tevoren afspraken over met je ex. Laat je hem in het begin nog min of meer de keus (dit hebben wij gedaan: als je niet wilt dan hoef je niet, je kan op elk moment naar huis komen) of dat je direct duidelijk bent dat het moet. Bij ons ging het na een tijdje fout met de eerste aanpak, mijn ex bleek opeens te vinden dat ze toch meemoest (en sleepte haar toen met kracht de auto in ). Toen hebben we afgesproken dat we één lijn zouden trekken. Ik heb dit duidelijk aan de kinderen meegedeeld (beter nog is dit samen te doen). Het voordeel hiervan is dat de kinderen geen keus krijgen - ze voelen dit vaak als een keus voor de ene en tegen de andere ouder - en dat het duidelijk en voorspelbaar is. Het is eigenlijk oneerlijk om die verantwoordelijkheid bij hen neer te leggen. Mijn dochter heeft zich toen nog één keer hevig verzet en begreep toen blijkbaar hoe het zat. Ik geloof dus meer in de duidelijke aanpak, die voelt streng maar is kindvriendelijker.
liefs,
dubio
Ga in therapie!
donderdag 20 maart 2008 om 11:13
Hallo,
Dankje Lilly Rose voor je welkomswoorden. Er zijn al verstandige dingen gezegd richting jou, ik heb daar weinig aan te te voegen.
Ik merk dat ik heel onrustig ben, mijn vriend merkt het ook.Maar denkt dan dat ik moe ben ofzo. Als ik zeg dat het met ons te maken heeft zwijgt hij. Hij doet wel zijn best maar zo omslachtig. Door te zeggen dat we het zo treffen met onze lieve dochters etc. Ik weet niet, hoe moet ik het opengooien? Ik hoop dat jullie advies voor me hebben. Heb gister ook een heel verhaal gepost, weet niet of iemand erop zou willen reageren? Voel me best heel kwetsbaar eigenlijk nu ik alles hier zo neergooi en weet niet of ik er goed aan doe.
Elmervrouw, ik heb ook een keer gebroken met een vriendin, zij met mij eigenlijk want ik breek niet zo snel met mensen (dit is dat hondstrouwe zeg maar). Ze stuurde een kerstkaaart met daarin dat we uit elkaar gegroeid waren en dat het verder niet aan mij lag, de groetjes en dat was het. Ik was te verbouwereerd om erop te reageren. Het is inmiddels 7 jaar geleden en ik droom nog steeds over haar, dat ik haar tegenkom en dat we vertellen dat we moeder zijn geworden etc...Als me dit weer gebeurt zal ik dus zeker meteen de telefoon pakken, Dat is dus wel heel goed van jou en je vriendin dat je erover gesproken hebt samen. Dat zit mij nog steeds heel dwars, Ook omdat ik niet begrijp waarom zij de vriendschap verbroken heeft. Het is gewoon niet af. Misschien moet ik haar alsnog eens bellen...
Dubio, ik moets erg grinniken om je post voor Leo, als haar dat niet opvrolijkt....
Ik ga nu met de oudste (is vrij van school) gezellig naar Ikea..
Dankje Lilly Rose voor je welkomswoorden. Er zijn al verstandige dingen gezegd richting jou, ik heb daar weinig aan te te voegen.
Ik merk dat ik heel onrustig ben, mijn vriend merkt het ook.Maar denkt dan dat ik moe ben ofzo. Als ik zeg dat het met ons te maken heeft zwijgt hij. Hij doet wel zijn best maar zo omslachtig. Door te zeggen dat we het zo treffen met onze lieve dochters etc. Ik weet niet, hoe moet ik het opengooien? Ik hoop dat jullie advies voor me hebben. Heb gister ook een heel verhaal gepost, weet niet of iemand erop zou willen reageren? Voel me best heel kwetsbaar eigenlijk nu ik alles hier zo neergooi en weet niet of ik er goed aan doe.
Elmervrouw, ik heb ook een keer gebroken met een vriendin, zij met mij eigenlijk want ik breek niet zo snel met mensen (dit is dat hondstrouwe zeg maar). Ze stuurde een kerstkaaart met daarin dat we uit elkaar gegroeid waren en dat het verder niet aan mij lag, de groetjes en dat was het. Ik was te verbouwereerd om erop te reageren. Het is inmiddels 7 jaar geleden en ik droom nog steeds over haar, dat ik haar tegenkom en dat we vertellen dat we moeder zijn geworden etc...Als me dit weer gebeurt zal ik dus zeker meteen de telefoon pakken, Dat is dus wel heel goed van jou en je vriendin dat je erover gesproken hebt samen. Dat zit mij nog steeds heel dwars, Ook omdat ik niet begrijp waarom zij de vriendschap verbroken heeft. Het is gewoon niet af. Misschien moet ik haar alsnog eens bellen...
Dubio, ik moets erg grinniken om je post voor Leo, als haar dat niet opvrolijkt....
Ik ga nu met de oudste (is vrij van school) gezellig naar Ikea..
donderdag 20 maart 2008 om 11:40
quote:zonnepitje2 schreef op 19 maart 2008 @ 11:22:
Zo, ben vandaag vrij, dochter is aan het spelen dus hoop even de tijd te hebben om te reageren.
Het is heel raar, maar nadat ik hier had geschreven had ik een soort van leuke opwinding...zo van, wat gaat er allemaal gebeuren. Hoe zal mijn leven gaan veranderen. Enerzijds ben ik mijn relatie zat, anderzijds ben ik optimistisch van aard dus ik zie al snel de leuke dingen en heb dus al snel hoop. Dat is ook de reden waarom ik het zo moeilijk vind om er een punt achter te zetten denk ik, omdat alle hoop dan vervlogen is. Dat het dan klaar is. Ik ben al heel lang bezig om iets van deze relatie te maken en dat is moeilijk om los te laten.
Eleonora, bedankt voor je lieve welkom. Ik vind het best heel wat om in deze hecjte club 'in te breken', maar ik lees al zo lang mee dat ik jullie best al een beetje ken zeg maar. Is raar om er dan ineens onderdeel van uit te maken. Ook wel eng, omdat ik er liever geen deel van uit maak, ik onderken hiermee dat ik in zo'n relatie zit en da's niet leuk. Dat heb ik nooit voor ogen gehad nl. Ik heb een goed voorbeeld van huis uit, mijn ouders zijn zeer gelukkig samen, hebben een harmonieus huwelijk. Misschien wel te harmonieus. Ruzie was er niet bij ons thuis. Het devies was"Wees lief voor elkaar". Mijn zussen hebben ook nog steeds moeite met ruzie maken en ook grenzen stellen. Ik merk dat ik gewoonweg niet begrijp dat mensen zo zijn, conflicten zoeken. Tuurlijk snap ik waar het vandaan komt, heb er veel over gelezen maar ik vind het zo zonde van de tijd.
Maar goed in de therapie heb ik geleerd om niet meer bang te zijn voor ruzie, ik wilde ruzie nl. voorkomen omdat ik echt in de overtuiging was dat ruzie fout was. Ik was dus alleen maar bezig om ruzie te vermijden en was dus ook bang dat mijn vriend boos zou worden als ik weerwoord gaf. Want dat gebeurde natuurlijk regelmatig. Tegen weerwoord of iets dat maar op kritiek lijkt, of wat hij zo opvat, kan hij niet. Dat maakte het alleen maar erger. En hij vat heel veel als kritiek op, terwijl ik dat niet zo bedoel en heel genuanceerd breng. Maar goed, door de therapie is wel wat veranderd, in die zin dat ik niet bang meer ben voor zijn reactie, maar in de plaats daarvan is een soort irriitatie gekomen over zijn gedrag. Ik wilde trouwens graag samen in therapie maar hij wilde niet natuurlijk.
Eleonora, jij vroeg of ik nog van hem houd, en ik besef dat ik dat al een hele tijd niet meer tegen hem gezegd heb. Ik kreeg ook standaard het antwoord "Ik niet van jou". En dat was dan een grapje...tja. Leuk grapje. Ik denk dat hij sociaal zo beperkt is, komt natuurlijk door vroeger. Hij heeft 2 scheidingen meegemaakt van zijn moeder en heeft gebroken met zijn moeder toen hij 17 was. Ook geen goed moedervoorbeeld gehad natuurlijk.
We zijn nooit eerder uit elkaar geweest. Hij heeft het vaak geroepen hoor dat hij uit elkaar wilde, maar ik roep dat dus niet als het niet meen. Heb wel de laatste tijd uitgesproken dat ik zware twijfels heb. Maar hij zegt tevreden te zijn zo en dat hij inderdaad bozig kan zijn maar het vaak niet zo bedoelt. Ik zei toe ook als je zo tevreden bent waarom heb je dan zoveel kritiek richting mij? Omdat dat dus in hem zit die boosheid. Ik gaf aan dat hij daar iets aan kan doen. Wil hij pertinent niet. Ik heb wel eens gedacht om hem voor het blok te zetten: of in therapie en anders uit elkaar. Maar ik hou niet van dreigementen, zo zit ik niet in elkaar. Dan wil ik er wel echt achter staan en het niet alleen als dreigement gebruiken. Maar goed, misschien is het een idee.
Ik heb ook geen plan bedacht voor mij en de kinderen. Ik heb de hoop dat als we uit elkaar gaan we het kunnen regelen wie waar woont.
O ja, Leo, waar ik ook bang voor ben is inderdaad voor een familiedrama, weet niet waarom maar tijdens de therapie hebben we het ook over gehad. Ik vind mijn vriend onvoorspelbaar en je weet dus maar nooit...Maar ik ben niet bang voor een leven zonder mijn vriend Dubio. Lijkt me wel rustig, kan ik mijn eigen gang gaan. Lekker. Aan de andere kant heb ik net als VK een man die altijd boodschappen doet en kookt (stofzuigen dan weer niet;-)) en ook de kinderen wegbrengt en ophaalt samen met mij. Dus in die zin komt er meer op mijn schouders neer. Maar ik kan prima mijn eiegn boontjes doppen denk ik. Zou het wel verschrikkelijk vinden om te verhuizen, maar goed. Dat moet geen reden zijn, toch?
Dubio, ik zie een relatie toch anders voor me, ik had het me anders voorgesteld. Geen ruzies om niks. Laatst bijv. Ik dacht dat hij zou gaan werken voordat we naar een afspraak zouden gaan. Bleek niet zo te zijn.Ik zeg dan: : Ok, misverstand, heb ik niet goed begrepen blijkbaar". Hij gaat er dan op door dat ik nooit naar hem luister, hem dus niet belangrijk vindt, egoïstisch ben etc etc. Ik blijf kalm maar hij gaat maar door en op een gegeven moment zegt hij dat hij weg gaat en de relatie beeindigt. Ik denk dan bij mezelf, prima.. (!). En dan wat later maakt hij het goed door een knuffel. Maar ik kan het niet meer opbrengen om hem te vergeven. Ik vind dit zulk kinderachtig gedrag. En de laatste maanden geef ik ook aan hem aan wat ik ervan vindt. Deed ik eerder niet omdat ik dat moeilijk vond, ik wilde net als Leo toch het positieve blijven zien. En als ik dan ook nog negatief zou worden, tja, waar zou dat dan toe leiden. Eigenlijk voel ik me best wel verantwoordelijk voor de relatie. Ik voel me daar ook best alleen in. Ik denk er wel eens aan om alle voorvallen op te schijrven, want weet je, het valt me gewoon op als hij gewoon lief tegen me doet. Is toch erg!!
O ja, Pom had het over de grens...toen hij een beker melk over me leeg goot in bijzin van dochters ( 2 jaar en de ander net 5 weken oud) knapte er iets. Daarna ben ik in therapie gegaan. Had het gevoel dat ik 3 kinderen had. Maar ik hield nog wel van hem. Dat is nu aan het verdwijnen en ik merk dat doordat ik geen seks meer met hem wil, heb dat heel lang als belangrijk beschouwd, als goed voor de relatie en ik had zelf ook wel zin. Maar nu, nee.. En ik vind het heel rot om dat te merken.
Nou, wat een verhaal zeg. Ik merk echt dat het helpt. Dankjewel voor al jullie reacties, Leo, Iseo, Rabo, Dubio, Pom, Nicole. Allemaal verstandige mensen inderdaad. Hoe komt het toch dat juist wij in zo'n relatie belanden? Omdat we denken dat iedereen is zoals wij, verstandig en redelijk en sociaal en lief?
Hij is trouwens vooral verbaal agressief, schreeuwen en schelden (kankerhoer, kutwijf, is wel minder geworden omdat ik keer op keer heb gezegd dat ik zo niet wens aangesproken te worden, maar hij vindt dat hij het in zijn boosheid mag zeggen)
Verder dreigt hij heel soms met : "Ik schop je". En hij gooit soms dingen naar me, expres mis maar toch. Een paar keer heeft hij me in zijn boosheid geduwd en stevig vastgepakt en dichtbij mijn gezicht geschreeuwd. Nou, las ik het opschrijf klint het niet best...
Lieve meiden, fijn dat ik hier welkom ben!
Z.
Lieve Zonnepitje
Je klinkt inderdaad erg verstandig. Rustig, steeds positief willen kijken naar de dingen. Wat ik daar uit herken, en nu ga ik iets opschrijven wat ik heel lastig vind, is dat ik mijzelf heel lang zo heb gezien.
Ik kon geen ruzie maken, tijdens mijn relatie was ik steeds van slag als er ruzie kwam. Altijd maar redelijk zijn, het van een ander standpunt willen bekijken.
Later toen het me allemaal niets meer kon schelen liet ik het gebeuren, keek ik hem aan, zo van ja hoor jij je zin hier heb je me.
Daarna was ik weer heel erg bezig met heel redelijk willen zijn, begrijpend. Betrouwbaar willen zijn, ik was net moeder geworden, alles moest goed zijn.
En nu ben ik op een punt gekomen dat ik een beetje de weg kwijt raak.
En daarom pak ik vooral dat stukje ook uit jouw post om op te reageren. Want ik merk dat ik kwaad ben, opstandig word. Dat ik soms vanuit het niets zelf bozig loop te doen, dat ik lastig ben om mee samen te werken.
Hoeveel ruimte krijg jij om jezelf te zijn binnen je relatie? Ik zie nu steeds meer dat ik vast zat in reacties, omdat dat nu eenmaal de andere positie tegenover hem was. Achteraf lijkt het alsof steeds dezelfde situatie werd opgezocht door hem, maar dan met een ander onderwerp toevallig van die dag.
Het reageren op wat er voorvalt, maar zelf niet je emoties kunnen uiten, niet zelf eens moeilijk kunnen doen omdat dan meteen alles in het honderd loopt en je het op je dak krijgt.
De voorbeelden die je geeft, heel herkenbaar. Zo naar. Het is toch niet te geloven dat de relatie waar jij zo voor je best wilt doen, er zo uit ziet en steeds meer van dit wordt?
Ik merk dat ik een beetje warrig aan het schrijven ben, kom zo terug. Even nadenken
Liefs!!
Zo, ben vandaag vrij, dochter is aan het spelen dus hoop even de tijd te hebben om te reageren.
Het is heel raar, maar nadat ik hier had geschreven had ik een soort van leuke opwinding...zo van, wat gaat er allemaal gebeuren. Hoe zal mijn leven gaan veranderen. Enerzijds ben ik mijn relatie zat, anderzijds ben ik optimistisch van aard dus ik zie al snel de leuke dingen en heb dus al snel hoop. Dat is ook de reden waarom ik het zo moeilijk vind om er een punt achter te zetten denk ik, omdat alle hoop dan vervlogen is. Dat het dan klaar is. Ik ben al heel lang bezig om iets van deze relatie te maken en dat is moeilijk om los te laten.
Eleonora, bedankt voor je lieve welkom. Ik vind het best heel wat om in deze hecjte club 'in te breken', maar ik lees al zo lang mee dat ik jullie best al een beetje ken zeg maar. Is raar om er dan ineens onderdeel van uit te maken. Ook wel eng, omdat ik er liever geen deel van uit maak, ik onderken hiermee dat ik in zo'n relatie zit en da's niet leuk. Dat heb ik nooit voor ogen gehad nl. Ik heb een goed voorbeeld van huis uit, mijn ouders zijn zeer gelukkig samen, hebben een harmonieus huwelijk. Misschien wel te harmonieus. Ruzie was er niet bij ons thuis. Het devies was"Wees lief voor elkaar". Mijn zussen hebben ook nog steeds moeite met ruzie maken en ook grenzen stellen. Ik merk dat ik gewoonweg niet begrijp dat mensen zo zijn, conflicten zoeken. Tuurlijk snap ik waar het vandaan komt, heb er veel over gelezen maar ik vind het zo zonde van de tijd.
Maar goed in de therapie heb ik geleerd om niet meer bang te zijn voor ruzie, ik wilde ruzie nl. voorkomen omdat ik echt in de overtuiging was dat ruzie fout was. Ik was dus alleen maar bezig om ruzie te vermijden en was dus ook bang dat mijn vriend boos zou worden als ik weerwoord gaf. Want dat gebeurde natuurlijk regelmatig. Tegen weerwoord of iets dat maar op kritiek lijkt, of wat hij zo opvat, kan hij niet. Dat maakte het alleen maar erger. En hij vat heel veel als kritiek op, terwijl ik dat niet zo bedoel en heel genuanceerd breng. Maar goed, door de therapie is wel wat veranderd, in die zin dat ik niet bang meer ben voor zijn reactie, maar in de plaats daarvan is een soort irriitatie gekomen over zijn gedrag. Ik wilde trouwens graag samen in therapie maar hij wilde niet natuurlijk.
Eleonora, jij vroeg of ik nog van hem houd, en ik besef dat ik dat al een hele tijd niet meer tegen hem gezegd heb. Ik kreeg ook standaard het antwoord "Ik niet van jou". En dat was dan een grapje...tja. Leuk grapje. Ik denk dat hij sociaal zo beperkt is, komt natuurlijk door vroeger. Hij heeft 2 scheidingen meegemaakt van zijn moeder en heeft gebroken met zijn moeder toen hij 17 was. Ook geen goed moedervoorbeeld gehad natuurlijk.
We zijn nooit eerder uit elkaar geweest. Hij heeft het vaak geroepen hoor dat hij uit elkaar wilde, maar ik roep dat dus niet als het niet meen. Heb wel de laatste tijd uitgesproken dat ik zware twijfels heb. Maar hij zegt tevreden te zijn zo en dat hij inderdaad bozig kan zijn maar het vaak niet zo bedoelt. Ik zei toe ook als je zo tevreden bent waarom heb je dan zoveel kritiek richting mij? Omdat dat dus in hem zit die boosheid. Ik gaf aan dat hij daar iets aan kan doen. Wil hij pertinent niet. Ik heb wel eens gedacht om hem voor het blok te zetten: of in therapie en anders uit elkaar. Maar ik hou niet van dreigementen, zo zit ik niet in elkaar. Dan wil ik er wel echt achter staan en het niet alleen als dreigement gebruiken. Maar goed, misschien is het een idee.
Ik heb ook geen plan bedacht voor mij en de kinderen. Ik heb de hoop dat als we uit elkaar gaan we het kunnen regelen wie waar woont.
O ja, Leo, waar ik ook bang voor ben is inderdaad voor een familiedrama, weet niet waarom maar tijdens de therapie hebben we het ook over gehad. Ik vind mijn vriend onvoorspelbaar en je weet dus maar nooit...Maar ik ben niet bang voor een leven zonder mijn vriend Dubio. Lijkt me wel rustig, kan ik mijn eigen gang gaan. Lekker. Aan de andere kant heb ik net als VK een man die altijd boodschappen doet en kookt (stofzuigen dan weer niet;-)) en ook de kinderen wegbrengt en ophaalt samen met mij. Dus in die zin komt er meer op mijn schouders neer. Maar ik kan prima mijn eiegn boontjes doppen denk ik. Zou het wel verschrikkelijk vinden om te verhuizen, maar goed. Dat moet geen reden zijn, toch?
Dubio, ik zie een relatie toch anders voor me, ik had het me anders voorgesteld. Geen ruzies om niks. Laatst bijv. Ik dacht dat hij zou gaan werken voordat we naar een afspraak zouden gaan. Bleek niet zo te zijn.Ik zeg dan: : Ok, misverstand, heb ik niet goed begrepen blijkbaar". Hij gaat er dan op door dat ik nooit naar hem luister, hem dus niet belangrijk vindt, egoïstisch ben etc etc. Ik blijf kalm maar hij gaat maar door en op een gegeven moment zegt hij dat hij weg gaat en de relatie beeindigt. Ik denk dan bij mezelf, prima.. (!). En dan wat later maakt hij het goed door een knuffel. Maar ik kan het niet meer opbrengen om hem te vergeven. Ik vind dit zulk kinderachtig gedrag. En de laatste maanden geef ik ook aan hem aan wat ik ervan vindt. Deed ik eerder niet omdat ik dat moeilijk vond, ik wilde net als Leo toch het positieve blijven zien. En als ik dan ook nog negatief zou worden, tja, waar zou dat dan toe leiden. Eigenlijk voel ik me best wel verantwoordelijk voor de relatie. Ik voel me daar ook best alleen in. Ik denk er wel eens aan om alle voorvallen op te schijrven, want weet je, het valt me gewoon op als hij gewoon lief tegen me doet. Is toch erg!!
O ja, Pom had het over de grens...toen hij een beker melk over me leeg goot in bijzin van dochters ( 2 jaar en de ander net 5 weken oud) knapte er iets. Daarna ben ik in therapie gegaan. Had het gevoel dat ik 3 kinderen had. Maar ik hield nog wel van hem. Dat is nu aan het verdwijnen en ik merk dat doordat ik geen seks meer met hem wil, heb dat heel lang als belangrijk beschouwd, als goed voor de relatie en ik had zelf ook wel zin. Maar nu, nee.. En ik vind het heel rot om dat te merken.
Nou, wat een verhaal zeg. Ik merk echt dat het helpt. Dankjewel voor al jullie reacties, Leo, Iseo, Rabo, Dubio, Pom, Nicole. Allemaal verstandige mensen inderdaad. Hoe komt het toch dat juist wij in zo'n relatie belanden? Omdat we denken dat iedereen is zoals wij, verstandig en redelijk en sociaal en lief?
Hij is trouwens vooral verbaal agressief, schreeuwen en schelden (kankerhoer, kutwijf, is wel minder geworden omdat ik keer op keer heb gezegd dat ik zo niet wens aangesproken te worden, maar hij vindt dat hij het in zijn boosheid mag zeggen)
Verder dreigt hij heel soms met : "Ik schop je". En hij gooit soms dingen naar me, expres mis maar toch. Een paar keer heeft hij me in zijn boosheid geduwd en stevig vastgepakt en dichtbij mijn gezicht geschreeuwd. Nou, las ik het opschrijf klint het niet best...
Lieve meiden, fijn dat ik hier welkom ben!
Z.
Lieve Zonnepitje
Je klinkt inderdaad erg verstandig. Rustig, steeds positief willen kijken naar de dingen. Wat ik daar uit herken, en nu ga ik iets opschrijven wat ik heel lastig vind, is dat ik mijzelf heel lang zo heb gezien.
Ik kon geen ruzie maken, tijdens mijn relatie was ik steeds van slag als er ruzie kwam. Altijd maar redelijk zijn, het van een ander standpunt willen bekijken.
Later toen het me allemaal niets meer kon schelen liet ik het gebeuren, keek ik hem aan, zo van ja hoor jij je zin hier heb je me.
Daarna was ik weer heel erg bezig met heel redelijk willen zijn, begrijpend. Betrouwbaar willen zijn, ik was net moeder geworden, alles moest goed zijn.
En nu ben ik op een punt gekomen dat ik een beetje de weg kwijt raak.
En daarom pak ik vooral dat stukje ook uit jouw post om op te reageren. Want ik merk dat ik kwaad ben, opstandig word. Dat ik soms vanuit het niets zelf bozig loop te doen, dat ik lastig ben om mee samen te werken.
Hoeveel ruimte krijg jij om jezelf te zijn binnen je relatie? Ik zie nu steeds meer dat ik vast zat in reacties, omdat dat nu eenmaal de andere positie tegenover hem was. Achteraf lijkt het alsof steeds dezelfde situatie werd opgezocht door hem, maar dan met een ander onderwerp toevallig van die dag.
Het reageren op wat er voorvalt, maar zelf niet je emoties kunnen uiten, niet zelf eens moeilijk kunnen doen omdat dan meteen alles in het honderd loopt en je het op je dak krijgt.
De voorbeelden die je geeft, heel herkenbaar. Zo naar. Het is toch niet te geloven dat de relatie waar jij zo voor je best wilt doen, er zo uit ziet en steeds meer van dit wordt?
Ik merk dat ik een beetje warrig aan het schrijven ben, kom zo terug. Even nadenken
Liefs!!
donderdag 20 maart 2008 om 11:49
Even heel kort, we gaan nu echt eindelijk naar Ikea (sokken en schoenen zijn eindelijk aangetrokken door dochter;-)).
Dank Dubio en Iseo. Dat betrouwbaar willen zijn is een eye-opener Iseo!!! Omdat hij zo'n kutjeugd heeft gehad wil ik wel betrouwbaar zijn ofzo. En natuuuurlijk voor mijn meiden. Sjonge, en er een punt achter zetten daarmee beschaam ik het vertrouwen van 3 mensen vind ik (voel ik, denk ik). Ik kan inderdaad niet zelf emotioneel reageren, hou me in, blijf verstandig. Vind ik op zich niet erg want kan het goed, maar het idee dat het nooit mag dat werkt niet.
Tot later!!!!
xxxx
Dank Dubio en Iseo. Dat betrouwbaar willen zijn is een eye-opener Iseo!!! Omdat hij zo'n kutjeugd heeft gehad wil ik wel betrouwbaar zijn ofzo. En natuuuurlijk voor mijn meiden. Sjonge, en er een punt achter zetten daarmee beschaam ik het vertrouwen van 3 mensen vind ik (voel ik, denk ik). Ik kan inderdaad niet zelf emotioneel reageren, hou me in, blijf verstandig. Vind ik op zich niet erg want kan het goed, maar het idee dat het nooit mag dat werkt niet.
Tot later!!!!
xxxx
donderdag 20 maart 2008 om 11:56
Het is ook zo moeilijk om iets los te laten waar je al zo lang mee bezig bent, wat zoveel energie kost.
Hoe vermoeiend is het wel niet om met iemand samen te leven die alles opvat als kritiek en er dan ook niet mee om kan gaan.
Als ik het op een rij zet, wat je schrijft, is het zo dat jij aangeeft nu hoe je je voelt, dat je uitspreekt dat je twijfels hebt. Maar dat hij daar op reageert met dat hij tevreden is, en de noodzaak er niet van inziet zich te verdiepen in wat jij aangeeft?
Dat maakt het wel een bijzonder onevenwichtig geheel.
Hoeveel meer kan jij doen om hem tegemoet te komen, het voorbeeld wat je geeft wat mij zo bekend klinkt is al dat je zo erg rekening houdt met hoe je iets brengt, hoe je antwoord geeft. Weerwoord geeft.
Dus nu ben je niet meer bang voor zijn reactie, je ziet de patronen, wat er gebeurd. En dan? Hoe nu verder? Ik snap helemaal dat het je steeds meer gaat tegenstaan, weer dat gedoe. Je voelt als het ware al aankomen hoe hij gaat reageren op iets wat je kwijt wilt of gewoon moet zeggen tegen hem. Vermoeiend..
Wat is er verder nog aan te pakken, als hij zelf wil praten, niet in therapie wil, om met die boosheid om te gaan die dan niet zo richting jou bedoeld is maar ondertussen wel alles aan het verpesten is?
Ik merk dat ik dan het gevoel heb, van hoe moet dit goed gaan komen? Ik weet niet of ik de zaken nu sneller negatief zie door wat ik heb meegemaakt.
Als iemand zo weinig gemotiveerd is om zich in te zetten voor zijn gezin, heb ik steeds sneller mijn oordeel klaar van dat ik weinig kans zie en me dan vooral erop wil richten van hoe je welke stappen kunt zetten om zelf los te komen uit dit nare gedoe.
Ben ik wel bang een heel stuk over te slaan, begrijp je wat ik bedoel?
Welke kansen zie je zelf nog om een positieve verandering in te brengen? Is het een kwestie van dat hem echt duidelijk moet worden gemaakt dat het nu of nooit is? Begrijpt hij dat het hierop gaat uitkomen?
Geeft hij wel eens aan dat hij bang is kwijt te raken wat jullie hebben, zijn gezin, door hoe hij doet?
Hoe denk je dat jij je zou voelen bij een time-out? Hoe denk je dat hij erop zou reageren, of moet je dan alles en het hele verhaal weer opnieuw aan hem gaan uitleggen en herhalen en erover in discussie?
Knuffel!
Hoe vermoeiend is het wel niet om met iemand samen te leven die alles opvat als kritiek en er dan ook niet mee om kan gaan.
Als ik het op een rij zet, wat je schrijft, is het zo dat jij aangeeft nu hoe je je voelt, dat je uitspreekt dat je twijfels hebt. Maar dat hij daar op reageert met dat hij tevreden is, en de noodzaak er niet van inziet zich te verdiepen in wat jij aangeeft?
Dat maakt het wel een bijzonder onevenwichtig geheel.
Hoeveel meer kan jij doen om hem tegemoet te komen, het voorbeeld wat je geeft wat mij zo bekend klinkt is al dat je zo erg rekening houdt met hoe je iets brengt, hoe je antwoord geeft. Weerwoord geeft.
Dus nu ben je niet meer bang voor zijn reactie, je ziet de patronen, wat er gebeurd. En dan? Hoe nu verder? Ik snap helemaal dat het je steeds meer gaat tegenstaan, weer dat gedoe. Je voelt als het ware al aankomen hoe hij gaat reageren op iets wat je kwijt wilt of gewoon moet zeggen tegen hem. Vermoeiend..
Wat is er verder nog aan te pakken, als hij zelf wil praten, niet in therapie wil, om met die boosheid om te gaan die dan niet zo richting jou bedoeld is maar ondertussen wel alles aan het verpesten is?
Ik merk dat ik dan het gevoel heb, van hoe moet dit goed gaan komen? Ik weet niet of ik de zaken nu sneller negatief zie door wat ik heb meegemaakt.
Als iemand zo weinig gemotiveerd is om zich in te zetten voor zijn gezin, heb ik steeds sneller mijn oordeel klaar van dat ik weinig kans zie en me dan vooral erop wil richten van hoe je welke stappen kunt zetten om zelf los te komen uit dit nare gedoe.
Ben ik wel bang een heel stuk over te slaan, begrijp je wat ik bedoel?
Welke kansen zie je zelf nog om een positieve verandering in te brengen? Is het een kwestie van dat hem echt duidelijk moet worden gemaakt dat het nu of nooit is? Begrijpt hij dat het hierop gaat uitkomen?
Geeft hij wel eens aan dat hij bang is kwijt te raken wat jullie hebben, zijn gezin, door hoe hij doet?
Hoe denk je dat jij je zou voelen bij een time-out? Hoe denk je dat hij erop zou reageren, of moet je dan alles en het hele verhaal weer opnieuw aan hem gaan uitleggen en herhalen en erover in discussie?
Knuffel!
donderdag 20 maart 2008 om 12:03
Ik sluit me weer eens helemaal aan bij Dubio Lily. De man is je kind niet. Prachtig dat hij aan anger management wil gaan doen. Zijn ding, niet het jouwe want hebt geen moeite om je handen thuis te houden.
Dubio heeft ooit eens iets gezegd wat ik nu nog steeds als een soort mantra voor mezelf verkondig. Je blijft zo lang bij een geweldadige/spannende/onberekenbare/afhankelijke man omdat hij je zo af en toe een glimp laat zien van hoe het zou kunnen zijn. Die glimp krijg jij nu ook te zien. Dat is voor jou heel erg fijn want voor jullie doen gaat het nu al best lang heel goed, toch?
Van een afstand bekeken zijn de stappen die je vriend neemt helemaal niet zo heel indrukwekkend. Als je tenminste in ogenschouw neemt wat hij jou allemaal heeft aangedaan in het verleden. Logisch dat hij zich gaat laten behandelen denk ik dan. Voor hem is het heel wat, dat begrijp ik en jij bent met stomheid geslagen, zo geweldig vind je hem.
Niet meegaan in ieder geval want dan wordt het weer een ding waarvoor jij verantwoordelijk bent en dat ben je niet. Híj moet in tehrapie. Jij zou denk ik veel hebben (serieus) aan een vechtsport of een zelfverdedigingscursus, zodat je hem in één klap tegen de vlakte hebt als hij weer eens een woedeaanval heeft in de toekomst.
Dubio heeft ooit eens iets gezegd wat ik nu nog steeds als een soort mantra voor mezelf verkondig. Je blijft zo lang bij een geweldadige/spannende/onberekenbare/afhankelijke man omdat hij je zo af en toe een glimp laat zien van hoe het zou kunnen zijn. Die glimp krijg jij nu ook te zien. Dat is voor jou heel erg fijn want voor jullie doen gaat het nu al best lang heel goed, toch?
Van een afstand bekeken zijn de stappen die je vriend neemt helemaal niet zo heel indrukwekkend. Als je tenminste in ogenschouw neemt wat hij jou allemaal heeft aangedaan in het verleden. Logisch dat hij zich gaat laten behandelen denk ik dan. Voor hem is het heel wat, dat begrijp ik en jij bent met stomheid geslagen, zo geweldig vind je hem.
Niet meegaan in ieder geval want dan wordt het weer een ding waarvoor jij verantwoordelijk bent en dat ben je niet. Híj moet in tehrapie. Jij zou denk ik veel hebben (serieus) aan een vechtsport of een zelfverdedigingscursus, zodat je hem in één klap tegen de vlakte hebt als hij weer eens een woedeaanval heeft in de toekomst.
anoniem_12394 wijzigde dit bericht op 20-03-2008 12:05
Reden: laatste zin gewijzigd
Reden: laatste zin gewijzigd
% gewijzigd
donderdag 20 maart 2008 om 12:13
quote:zonnepitje2 schreef op 20 maart 2008 @ 11:49:
Even heel kort, we gaan nu echt eindelijk naar Ikea (sokken en schoenen zijn eindelijk aangetrokken door dochter;-)).
Dank Dubio en Iseo. Dat betrouwbaar willen zijn is een eye-opener Iseo!!! Omdat hij zo'n kutjeugd heeft gehad wil ik wel betrouwbaar zijn ofzo. En natuuuurlijk voor mijn meiden. Sjonge, en er een punt achter zetten daarmee beschaam ik het vertrouwen van 3 mensen vind ik (voel ik, denk ik). Ik kan inderdaad niet zelf emotioneel reageren, hou me in, blijf verstandig. Vind ik op zich niet erg want kan het goed, maar het idee dat het nooit mag dat werkt niet.
Tot later!!!!
xxxx
Ja, voor mij was het ook zo. Hij had zoveel meegemaakt, ik wilde bewijzen dat ik voor het eerst diegene was die de moeite deed door al die lagen heen te kijken en die persoon van binnen wilde zien, dat ik te vertrouwen was. Ik wilde iemand voor hem zijn die alles goed zou maken, ik was er ook wel echt aan toe om mij daar helemaal op te richten denk ik.
Was er klaar voor dat iemand aanwijzingen gaf over wie ik was en wat ik moest doen? Best jong die relatie ingegaan, 17 was ik.
Net daarvoor had ik zelf een traumatische gebeurtenis meegemaakt, maar ik gaf meer aandacht aan het verdriet van ex, en hij ook.
Het probleem is dat je jezelf steeds meer zo gaat zien, denk ik. Je reageert op die mnaier die, ook zoals je het zelf ziet, gewenst is door het beeld wat van jou wordt gevormd.
Ik kreeg ook vaak het verwijt dat precies te maken had met de verwachting van hoe en wie ik moest zijn.
Nog steeds zit ik daarmee, moet ik toegeven, nog steeds die onzekerheid.
Het idee dat het nooit mag, nooit eens zelf een rotdag hebben, eens onredelijk zijn. Op het moment dat je eens zo reageert, ben je achteraf kwaad op jezelf omdat je je zo hebt laten gaan, en kijk wat het heeft veroorzaakt.
Gelukkig kun je eerlijk tegen jezelf zeggen dat wanneer het moment daar is, dat je er een punt achter zet, je het niet zomaar hebt gedaan zonder alles aan te grijpen om het beter te maken.
Ik weet van mezelf dat het nooit was gelukt, wat ik ook probeerde en kan nu ook zien wat ik anders had moeten of willen doen, en dat ex nooit was veranderd dus dat ik daar mezelf niet dwars mee moet zitten.
Het doet nog steeds pijn. Ik heb een dochtertje en waar is haar vader? Het voelt als mijn schuld, mijn verantwoordelijkheid, terwijl..waar is hij dan? welke moeite doet hij om in ieder geval een stap te zetten in zijn vaderschap? Niet dus, en ik weet ook precies hoe hij het verdraait zodat ik er de schuld van heb.
Ik weet bijna wel zeker dat al die praktische dingen voor jij geen reden zijn om niet weg te gaan bij deze man. het is dat emotionele, die band die je toch hebt, die relatie die je samen hebt ook al loopt alles scheef. je wilt betrouwbaar blijven, hij verwacht dat van je en wanneer jullie ermee stoppen zal dat verwijt er een heel lange tijd blijven. Tot hij er zelf mee om leert gaan.
Maar moet je er nu op gaan zitten wachten?
Je kunt ieder geval leren hoe je hier zelf tegenaan kijkt, erover praten, loskomen uit alles waar je het jezelf moeilijk mee maakt. Wat dat betreft is hier wel wat herkenning te vinden hier op het topic.
Even heel kort, we gaan nu echt eindelijk naar Ikea (sokken en schoenen zijn eindelijk aangetrokken door dochter;-)).
Dank Dubio en Iseo. Dat betrouwbaar willen zijn is een eye-opener Iseo!!! Omdat hij zo'n kutjeugd heeft gehad wil ik wel betrouwbaar zijn ofzo. En natuuuurlijk voor mijn meiden. Sjonge, en er een punt achter zetten daarmee beschaam ik het vertrouwen van 3 mensen vind ik (voel ik, denk ik). Ik kan inderdaad niet zelf emotioneel reageren, hou me in, blijf verstandig. Vind ik op zich niet erg want kan het goed, maar het idee dat het nooit mag dat werkt niet.
Tot later!!!!
xxxx
Ja, voor mij was het ook zo. Hij had zoveel meegemaakt, ik wilde bewijzen dat ik voor het eerst diegene was die de moeite deed door al die lagen heen te kijken en die persoon van binnen wilde zien, dat ik te vertrouwen was. Ik wilde iemand voor hem zijn die alles goed zou maken, ik was er ook wel echt aan toe om mij daar helemaal op te richten denk ik.
Was er klaar voor dat iemand aanwijzingen gaf over wie ik was en wat ik moest doen? Best jong die relatie ingegaan, 17 was ik.
Net daarvoor had ik zelf een traumatische gebeurtenis meegemaakt, maar ik gaf meer aandacht aan het verdriet van ex, en hij ook.
Het probleem is dat je jezelf steeds meer zo gaat zien, denk ik. Je reageert op die mnaier die, ook zoals je het zelf ziet, gewenst is door het beeld wat van jou wordt gevormd.
Ik kreeg ook vaak het verwijt dat precies te maken had met de verwachting van hoe en wie ik moest zijn.
Nog steeds zit ik daarmee, moet ik toegeven, nog steeds die onzekerheid.
Het idee dat het nooit mag, nooit eens zelf een rotdag hebben, eens onredelijk zijn. Op het moment dat je eens zo reageert, ben je achteraf kwaad op jezelf omdat je je zo hebt laten gaan, en kijk wat het heeft veroorzaakt.
Gelukkig kun je eerlijk tegen jezelf zeggen dat wanneer het moment daar is, dat je er een punt achter zet, je het niet zomaar hebt gedaan zonder alles aan te grijpen om het beter te maken.
Ik weet van mezelf dat het nooit was gelukt, wat ik ook probeerde en kan nu ook zien wat ik anders had moeten of willen doen, en dat ex nooit was veranderd dus dat ik daar mezelf niet dwars mee moet zitten.
Het doet nog steeds pijn. Ik heb een dochtertje en waar is haar vader? Het voelt als mijn schuld, mijn verantwoordelijkheid, terwijl..waar is hij dan? welke moeite doet hij om in ieder geval een stap te zetten in zijn vaderschap? Niet dus, en ik weet ook precies hoe hij het verdraait zodat ik er de schuld van heb.
Ik weet bijna wel zeker dat al die praktische dingen voor jij geen reden zijn om niet weg te gaan bij deze man. het is dat emotionele, die band die je toch hebt, die relatie die je samen hebt ook al loopt alles scheef. je wilt betrouwbaar blijven, hij verwacht dat van je en wanneer jullie ermee stoppen zal dat verwijt er een heel lange tijd blijven. Tot hij er zelf mee om leert gaan.
Maar moet je er nu op gaan zitten wachten?
Je kunt ieder geval leren hoe je hier zelf tegenaan kijkt, erover praten, loskomen uit alles waar je het jezelf moeilijk mee maakt. Wat dat betreft is hier wel wat herkenning te vinden hier op het topic.
donderdag 20 maart 2008 om 12:19
Elmerlief, nog even voor jou; Ik zit met een vriendin van me al vier jaar in de fase zullen we nou wel of niet met elkaar doorgaan. Echt hartelijk wil het niet meer worden, al vinden we elkaar best erg lief maar de knoop doorhakken en elkaar vertellen dat het voorbij is, dat doen we ook niet. Ik denk dat we daar allebei te laf voor zijn, we durven de confrontatie toch niet aan. Heel jammer maar het zal wel kalpjes doodbloeden na verloop van tijd.
Ik snap dus heel goed wat je voelt, het is een rotgevoel....
Ik snap dus heel goed wat je voelt, het is een rotgevoel....
donderdag 20 maart 2008 om 12:30
quote:eleonora schreef op 20 maart 2008 @ 12:03:
Niet meegaan in ieder geval want dan wordt het weer een ding waarvoor jij verantwoordelijk bent en dat ben je niet.
Lilly, hier wil ik graag op reageren, want ik ben het er dus erg mee eens!
Je weet best zelf ook hoe dat gaat. Op het moment dat jij er bij betrokken bent kan hij er altijd op terugkomen dat de reden dat het niet werkt aan jou ligt.
Net zoals jij je nu steeds afvraagt of je iets wel of niet had moeten zeggen of doen.
Of dat je nog steeds denkt dat sommige uitvallen jouw schuld zijn, omdat je iets deed of had gezegd.
Je kan het nooit goed doen.
Hebben jullie er nog over gepraat, of ben je zo blij met zijn eerste stapje in die richting dat je het maar laat rusten om de fijne sfeer niet te bederven?
Ik merk dat ik er erg ongeduldig van word. Sorry.
Ik zie het allemaal maar voortduren en aanslepen en wat een gedoe toch.
Ja, het zal nu vast best goed gaan en gezellig zijn, maar wees eens eerlijk, wat stelt het nu echt voor?
Maar ja, wat een rotvraag want ik weet zelf best hoe het voelt om er middenin te zitten en dan lijk je het helemaal niet zomeer te kunnen zien. Of je wil het in ider geval niet omdat je je vasthoudt aan die glimp.
Even samengevat wat hoe het bij ons was: Het was mijn schuld dat hij moest vechten tegen een beeld wat ik er van hem had neergezet wat helemaal niet zo was vanbinnen.
Dat er ook geen plaats was voor zijn verdriet, alleen maar verwijten.
Dat ik dingen vertelde die niet zo waren, die hij niet wist.
Dat die persoon ongeschikt was om therapie te geven, met allemaal voorbeelden.
Dat hij de lessen en oefeningen op mij projecteerde, zo van dat ik er maar mee aan de slag moest gaan omdat het duidelijk niet op hem van toepassing was maar wel voor mij.
En dan bereidde hij zich ook heel erg voor, door uren niet aanspreekbaar te zijn voor de afspraak er was, hij kleedde zich helemaal perfect, oefende zijn boodschap, keek in de spiegel, dronk maar weer een bakje koffie, etc .
Niet meegaan in ieder geval want dan wordt het weer een ding waarvoor jij verantwoordelijk bent en dat ben je niet.
Lilly, hier wil ik graag op reageren, want ik ben het er dus erg mee eens!
Je weet best zelf ook hoe dat gaat. Op het moment dat jij er bij betrokken bent kan hij er altijd op terugkomen dat de reden dat het niet werkt aan jou ligt.
Net zoals jij je nu steeds afvraagt of je iets wel of niet had moeten zeggen of doen.
Of dat je nog steeds denkt dat sommige uitvallen jouw schuld zijn, omdat je iets deed of had gezegd.
Je kan het nooit goed doen.
Hebben jullie er nog over gepraat, of ben je zo blij met zijn eerste stapje in die richting dat je het maar laat rusten om de fijne sfeer niet te bederven?
Ik merk dat ik er erg ongeduldig van word. Sorry.
Ik zie het allemaal maar voortduren en aanslepen en wat een gedoe toch.
Ja, het zal nu vast best goed gaan en gezellig zijn, maar wees eens eerlijk, wat stelt het nu echt voor?
Maar ja, wat een rotvraag want ik weet zelf best hoe het voelt om er middenin te zitten en dan lijk je het helemaal niet zomeer te kunnen zien. Of je wil het in ider geval niet omdat je je vasthoudt aan die glimp.
Even samengevat wat hoe het bij ons was: Het was mijn schuld dat hij moest vechten tegen een beeld wat ik er van hem had neergezet wat helemaal niet zo was vanbinnen.
Dat er ook geen plaats was voor zijn verdriet, alleen maar verwijten.
Dat ik dingen vertelde die niet zo waren, die hij niet wist.
Dat die persoon ongeschikt was om therapie te geven, met allemaal voorbeelden.
Dat hij de lessen en oefeningen op mij projecteerde, zo van dat ik er maar mee aan de slag moest gaan omdat het duidelijk niet op hem van toepassing was maar wel voor mij.
En dan bereidde hij zich ook heel erg voor, door uren niet aanspreekbaar te zijn voor de afspraak er was, hij kleedde zich helemaal perfect, oefende zijn boodschap, keek in de spiegel, dronk maar weer een bakje koffie, etc .
donderdag 20 maart 2008 om 12:50
quote:Iseo schreef op 20 maart 2008 @ 12:14:
Leo, hoe gaat het?
Ik voel me heel raar, heel licht in mijn hoofd, ik denk dat ik extra adrenaline aanmaak of zo, om met alle emoties (neem dit niet te zwaar op, ik moet er zelf om lachen) om te gaan. Een beetje alsof het me allemaal niet kan schelen.
Om de haverklap komt een van mijn homocollega mannen vragen hoe het is. Dat klinkt zo; 'hoewizzetttt?' en dan houden ze hun hoofd schuin als in arme jij meidzzzzz. Ik moest even een traan wegpinken vanmorgen en toen was het van ' X, haal jij even wat papier van het tzelet....ze heb het niet droog gehoudennnnn....'
Zometeen mijn echte afscheid en ik kan om 16.00 uur al naar huis want dan is hier een werkoverleg waar ik natuurlijk niet meer bij hoef te zijn......
Raar, raar, raar.....
Leo, hoe gaat het?
Ik voel me heel raar, heel licht in mijn hoofd, ik denk dat ik extra adrenaline aanmaak of zo, om met alle emoties (neem dit niet te zwaar op, ik moet er zelf om lachen) om te gaan. Een beetje alsof het me allemaal niet kan schelen.
Om de haverklap komt een van mijn homocollega mannen vragen hoe het is. Dat klinkt zo; 'hoewizzetttt?' en dan houden ze hun hoofd schuin als in arme jij meidzzzzz. Ik moest even een traan wegpinken vanmorgen en toen was het van ' X, haal jij even wat papier van het tzelet....ze heb het niet droog gehoudennnnn....'
Zometeen mijn echte afscheid en ik kan om 16.00 uur al naar huis want dan is hier een werkoverleg waar ik natuurlijk niet meer bij hoef te zijn......
Raar, raar, raar.....
donderdag 20 maart 2008 om 14:20
Leo, hier ook nog eentje van mij voor die laatste uurtjes
Blij dat er herkenning is wat mijn vriendin betreft. We hebben aan het eind van het tel.gesprek dan wel besloten 'het op zijn beloop te laten' en te zien of er nog verder kontakt ontstaat, maar voor mij voelt het alsof er een periode afgesloten is. Ik was gisteravond ook echt verdrietig. Er is iets voorbij, door dit uitgesproken te hebben.
Alsof dit ook nog bij het opruimingsproces van vorig jaar hoorde, bij het loslaten van alles wat niet 'energiegevend' meer was. Het is een grondige schoonmaak, en ik vrees dat die ook nog niet helemaal ten einde is. Hoeveel méér moet ik loslaten in mijn leven? Het lijkt wel of ik helemáál niet meer kan leven met halfslachtigheden en verwarringen. Tot op de bodem gaat het allemaal. Ik vraag mezelf ook weleens af of het niet wat minder grondig kan, maar blijkbaar niet.
Blij dat er herkenning is wat mijn vriendin betreft. We hebben aan het eind van het tel.gesprek dan wel besloten 'het op zijn beloop te laten' en te zien of er nog verder kontakt ontstaat, maar voor mij voelt het alsof er een periode afgesloten is. Ik was gisteravond ook echt verdrietig. Er is iets voorbij, door dit uitgesproken te hebben.
Alsof dit ook nog bij het opruimingsproces van vorig jaar hoorde, bij het loslaten van alles wat niet 'energiegevend' meer was. Het is een grondige schoonmaak, en ik vrees dat die ook nog niet helemaal ten einde is. Hoeveel méér moet ik loslaten in mijn leven? Het lijkt wel of ik helemáál niet meer kan leven met halfslachtigheden en verwarringen. Tot op de bodem gaat het allemaal. Ik vraag mezelf ook weleens af of het niet wat minder grondig kan, maar blijkbaar niet.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
