Relaties
alle pijlers
Monddood
vrijdag 21 maart 2008 om 11:16
Hallo,
De communicatie tussen mijn vriend en mij verloopt moeizaam. Ik ben iemand die dingen wil uitpraten, net zo lang totdat het goed voelt. Hij is iemand die het liefst nergens over wil praten, voor hem werkt het het beste als we 'gewoon weer normaal' doen tegen elkaar, zodat we vanzelf in rustiger vaarwater komen.
Zo extreem verschillend was het in het begin. Nu na vijf jaar hebben we beide wat water bij de wijn gedaan: ik weet beter wanneer ik moet stoppen met praten, hij beseft dat we toch af en toe moeten praten, en heeft een spanningsboog van ongeveer 20 minuten gecreëerd.
Ik merk wel vaak, dat hij toch geërgerd raakt en vaak kort door de bocht wil, om vervolgens snel afleiding te zoeken in de vorm van computerspel oid. Ik mis heel erg de troost en het gevoel dat het echt weer goed is. Ik voel zijn kant met name ergenis en ongeduld ook tijdens het gesprek. Een dag of een paar dagen later kan hij dan weer wel lief zijn. Omdat ik dan al een paar dagen met mijn ziel onder mijn arm loop, en mij niet geliefd en getroost voel, sta ik wanneer hij er aan toe is lief te doen maar mondjesmaat voor open. Dat schiet natuurlijk niet op.
Voor mij is het een probleem dat hij snel opvliegend en geërgerd reageert. Als hij boos is kan hij erg nare dingen roepen. Hij wordt dus aan de ene kant heel snel boos, aan de andere kant kan hij ook heel lief zijn. Het probleem voor mij is dat wanneer hij lief is, dat bij mij niet meer aankomt, omdat hij daarvoor boos was en ik daardoor ben gekwetst.
Hij wil mijn verhaal daarover liever niet horen, hij doet liever gewoon weer lief en normaal en verwacht dat ook van mij. Hij vindt een gesprek over een ruzie of vervelende reactie ontwrichtend werken. Ik vind de ruzie en boosheid zelf ontwrichtend werken, en kan mijn emoties niet kwijt omdat hij er niet over wil praten.
Wij hebben vijf jaar (af en aan, mede doordat we problemen niet goed kunnen oplossen) een relatie. De afgelopen week stond weer in het teken van dit gedoe. We hebben al vaak gesprekken gevoerd over onze problemen. Maar er verandert weinig tot heel weinig. Een paar dingen die hij in een gesprek gisteren zei zitten me erg dwars:
*dat het voor hem ontwrichtend werkt om te praten over problemen
*dat wanneer hij tijd nodig heeft om dingen op een rijtje te zetten, zich hierdoor afstandelijk opstelt en snel boos wordt, en hier niet over wil praten, het gewoon jammer maar helaas is voor mij. Ik moet accepteren dat hij nou eenmaal zo is.
Ik krijg de indruk dat hij heel erg vanuit zichzelf redeneert, en geen oog heeft voor wat zijn gedrag met mij doet. Vorige week geeft hij mij op straat een veeg uit de pan, maar wanneer ik iets terug wil zeggen ontsteekt hij in woede omdat ik ruzie maak op straat, ik moet maar wachten totdat we weer thuis zijn want hij heeft een hekel aan ruzie maken op straat.
Ik voel me keer op keer monddood gemaakt, onbegrepen, en gekwetst. Ik heb het gevoel dat ik me steeds aan moet passen aan zijn buien.
Ik zit redelijk met mijn handen in het haar. Het voelt niet goed. Dit gaat niet goed. Ik zit er in vast. We hebben een kind samen.
Mijn vragen: is dit normaal in relaties tussen mannen en vrouwen? Zouden alle mannen dit in meer of mindere mate zo aanpakken?
Als hij boos is op mij, hoe kan ik dan het beste reageren?
Hoe zorg ik ervoor dat ik mijzelf overeind houd?
Dingen moeten veranderen. Maar hoe??
Ik ben wanhopig, omdat hij met de dingen die hij gisteren zei, eigenlijk aangeeft dat hij het probleem niet inziet en zich hardvochtig op blijft stellen. Ik heb gisteren wel aan gegeven dat er echt iets moet veranderen, omdat we anders afstevenen op een relatiefaillisement. Hij zei dat hij erover na zou denken, wat er anders kan. En dat ik het de tijd moet geven. Maar dat heb ik vaker gehoord.
Wat vinden jullie ervan?
De communicatie tussen mijn vriend en mij verloopt moeizaam. Ik ben iemand die dingen wil uitpraten, net zo lang totdat het goed voelt. Hij is iemand die het liefst nergens over wil praten, voor hem werkt het het beste als we 'gewoon weer normaal' doen tegen elkaar, zodat we vanzelf in rustiger vaarwater komen.
Zo extreem verschillend was het in het begin. Nu na vijf jaar hebben we beide wat water bij de wijn gedaan: ik weet beter wanneer ik moet stoppen met praten, hij beseft dat we toch af en toe moeten praten, en heeft een spanningsboog van ongeveer 20 minuten gecreëerd.
Ik merk wel vaak, dat hij toch geërgerd raakt en vaak kort door de bocht wil, om vervolgens snel afleiding te zoeken in de vorm van computerspel oid. Ik mis heel erg de troost en het gevoel dat het echt weer goed is. Ik voel zijn kant met name ergenis en ongeduld ook tijdens het gesprek. Een dag of een paar dagen later kan hij dan weer wel lief zijn. Omdat ik dan al een paar dagen met mijn ziel onder mijn arm loop, en mij niet geliefd en getroost voel, sta ik wanneer hij er aan toe is lief te doen maar mondjesmaat voor open. Dat schiet natuurlijk niet op.
Voor mij is het een probleem dat hij snel opvliegend en geërgerd reageert. Als hij boos is kan hij erg nare dingen roepen. Hij wordt dus aan de ene kant heel snel boos, aan de andere kant kan hij ook heel lief zijn. Het probleem voor mij is dat wanneer hij lief is, dat bij mij niet meer aankomt, omdat hij daarvoor boos was en ik daardoor ben gekwetst.
Hij wil mijn verhaal daarover liever niet horen, hij doet liever gewoon weer lief en normaal en verwacht dat ook van mij. Hij vindt een gesprek over een ruzie of vervelende reactie ontwrichtend werken. Ik vind de ruzie en boosheid zelf ontwrichtend werken, en kan mijn emoties niet kwijt omdat hij er niet over wil praten.
Wij hebben vijf jaar (af en aan, mede doordat we problemen niet goed kunnen oplossen) een relatie. De afgelopen week stond weer in het teken van dit gedoe. We hebben al vaak gesprekken gevoerd over onze problemen. Maar er verandert weinig tot heel weinig. Een paar dingen die hij in een gesprek gisteren zei zitten me erg dwars:
*dat het voor hem ontwrichtend werkt om te praten over problemen
*dat wanneer hij tijd nodig heeft om dingen op een rijtje te zetten, zich hierdoor afstandelijk opstelt en snel boos wordt, en hier niet over wil praten, het gewoon jammer maar helaas is voor mij. Ik moet accepteren dat hij nou eenmaal zo is.
Ik krijg de indruk dat hij heel erg vanuit zichzelf redeneert, en geen oog heeft voor wat zijn gedrag met mij doet. Vorige week geeft hij mij op straat een veeg uit de pan, maar wanneer ik iets terug wil zeggen ontsteekt hij in woede omdat ik ruzie maak op straat, ik moet maar wachten totdat we weer thuis zijn want hij heeft een hekel aan ruzie maken op straat.
Ik voel me keer op keer monddood gemaakt, onbegrepen, en gekwetst. Ik heb het gevoel dat ik me steeds aan moet passen aan zijn buien.
Ik zit redelijk met mijn handen in het haar. Het voelt niet goed. Dit gaat niet goed. Ik zit er in vast. We hebben een kind samen.
Mijn vragen: is dit normaal in relaties tussen mannen en vrouwen? Zouden alle mannen dit in meer of mindere mate zo aanpakken?
Als hij boos is op mij, hoe kan ik dan het beste reageren?
Hoe zorg ik ervoor dat ik mijzelf overeind houd?
Dingen moeten veranderen. Maar hoe??
Ik ben wanhopig, omdat hij met de dingen die hij gisteren zei, eigenlijk aangeeft dat hij het probleem niet inziet en zich hardvochtig op blijft stellen. Ik heb gisteren wel aan gegeven dat er echt iets moet veranderen, omdat we anders afstevenen op een relatiefaillisement. Hij zei dat hij erover na zou denken, wat er anders kan. En dat ik het de tijd moet geven. Maar dat heb ik vaker gehoord.
Wat vinden jullie ervan?
vrijdag 21 maart 2008 om 14:25
Linkshandige mensen hebben moeite alles op rit te hebben in hun hoofd.
Je hoort wel dat schyzofrenie ermee te maken kan hebben.
De ene hersenhelft verwerkt de rechterkant,terwijl het juist de andere kant heeft te verwerken opslaat aan jnfo.
Kijk ff op google.
Door deze diagnose kan het dus zijn dat er spontaan aggressief gedrag ontstaat,het niet kunnen verwerken van bepaalde impulsen.
Ik zeg hier niet mee dat alle linkshandigen die 'stoornis' hebben.
Vond het zelf wat overtrokken,aan de andere kant kan het maar zo.
Je hoort wel dat schyzofrenie ermee te maken kan hebben.
De ene hersenhelft verwerkt de rechterkant,terwijl het juist de andere kant heeft te verwerken opslaat aan jnfo.
Kijk ff op google.
Door deze diagnose kan het dus zijn dat er spontaan aggressief gedrag ontstaat,het niet kunnen verwerken van bepaalde impulsen.
Ik zeg hier niet mee dat alle linkshandigen die 'stoornis' hebben.
Vond het zelf wat overtrokken,aan de andere kant kan het maar zo.
vrijdag 21 maart 2008 om 14:31
quote:Face2 schreef op 21 maart 2008 @ 14:25:
Linkshandige mensen hebben moeite alles op rit te hebben in hun hoofd.
Je hoort wel dat schyzofrenie ermee te maken kan hebben.
De ene hersenhelft verwerkt de rechterkant,terwijl het juist de andere kant heeft te verwerken opslaat aan jnfo.
Kijk ff op google.
Door deze diagnose kan het dus zijn dat er spontaan aggressief gedrag ontstaat,het niet kunnen verwerken van bepaalde impulsen.
Ik zeg hier niet mee dat alle linkshandigen die 'stoornis' hebben.
Vond het zelf wat overtrokken,aan de andere kant kan het maar zo.Ik schrok al want ik ben ook linkshandig...
Linkshandige mensen hebben moeite alles op rit te hebben in hun hoofd.
Je hoort wel dat schyzofrenie ermee te maken kan hebben.
De ene hersenhelft verwerkt de rechterkant,terwijl het juist de andere kant heeft te verwerken opslaat aan jnfo.
Kijk ff op google.
Door deze diagnose kan het dus zijn dat er spontaan aggressief gedrag ontstaat,het niet kunnen verwerken van bepaalde impulsen.
Ik zeg hier niet mee dat alle linkshandigen die 'stoornis' hebben.
Vond het zelf wat overtrokken,aan de andere kant kan het maar zo.Ik schrok al want ik ben ook linkshandig...
vrijdag 21 maart 2008 om 14:38
Linkshandigen meer kans op schizofrenie.
Wetenschappers hebben het gen ontdekt dat tot linkshandigheid leidt. Dragers van het gen zouden een licht verhoogd risico op schizofrenie lopen.
Emoties
Bij mensen die rechtshandig zijn worden spraak en taal gestuurd vanuit de linkerhelft van de hersens, en emoties door de rechterhelft. Bij linkshandigen is dit vaak juist andersom. Volgens de onderzoekers komt dit door het ontdekte gen.
Mensen hoeven niet bang te zijn voor het verband met schizofrenie. ‘Hier komen veel meer factoren bij kijken. De meesten zullen nooit last van schizofrenie krijgen’
Wetenschappers hebben het gen ontdekt dat tot linkshandigheid leidt. Dragers van het gen zouden een licht verhoogd risico op schizofrenie lopen.
Emoties
Bij mensen die rechtshandig zijn worden spraak en taal gestuurd vanuit de linkerhelft van de hersens, en emoties door de rechterhelft. Bij linkshandigen is dit vaak juist andersom. Volgens de onderzoekers komt dit door het ontdekte gen.
Mensen hoeven niet bang te zijn voor het verband met schizofrenie. ‘Hier komen veel meer factoren bij kijken. De meesten zullen nooit last van schizofrenie krijgen’
vrijdag 21 maart 2008 om 14:43
vrijdag 21 maart 2008 om 15:23
quote:Soundpost schreef op 21 maart 2008 @ 14:17:
Wat ik in relaties heb gemerkt is dat praten voor mij iets heel anders kan betekenen dan voor hem. Als ik vond dat we aan het uitpraten waren, bleek hij dat achteraf op te vatten als de zoveelste verwijtenstroom met ideeën hoe hij het allemaal anders moest aanpakken.
Misschien voelt jouw vriend zich ook teveel in een hoek gezet? Heeft hij bewust of onbewust het idee dat alle problemen zijn schuld zijn of in elk geval door hem opgelost moeten worden? Dus als jij zegt: 'ik voel me verdrietig', hoort hij misschien: jij hebt mij verdriet gedaan/ jij doet niets goed etc etc waardoor hij zich terug trekt ipv naar je toe komt. Zou dat kunnen?
Dat zou goed kunnen. Uit zijn reacties kan ik dat opmaken. Het kan zijn dat er een soort van Pavlov reactie optreedt. Hij hoort niet meer wat ik zeg, maar schiet meteen in de verdediging of wordt boos.
Ik moet zeggen dat ik erop let hoe ik tegen hem praat. Ben juist heel voorzichtig omdat ik weet dat hij zich zo snel aangevallen voelt. Maar ik weet niet hoe ik anders moet zeggen: 'Ik ben verdrietig', dan op die manier. Dat is toch een ik-boodschap? Ik vind ook dat ik moet kunnen zeggen wat ik niet leuk vind.
Zit ik hem teveel op zijn huid? Dat weet ik niet. Mijn behoefte aan rust en liefdevolle benadering wordt niet vervuld. Hij gaat mijn grenzen over, maar wil daar niets van weten. Misschien is de enige manier dan nu nog afstand nemen. Maar dan blijft er ook niets over van de relatie.
Ik weet het niet meer. Ben er heel erg moe van.
Wat ik in relaties heb gemerkt is dat praten voor mij iets heel anders kan betekenen dan voor hem. Als ik vond dat we aan het uitpraten waren, bleek hij dat achteraf op te vatten als de zoveelste verwijtenstroom met ideeën hoe hij het allemaal anders moest aanpakken.
Misschien voelt jouw vriend zich ook teveel in een hoek gezet? Heeft hij bewust of onbewust het idee dat alle problemen zijn schuld zijn of in elk geval door hem opgelost moeten worden? Dus als jij zegt: 'ik voel me verdrietig', hoort hij misschien: jij hebt mij verdriet gedaan/ jij doet niets goed etc etc waardoor hij zich terug trekt ipv naar je toe komt. Zou dat kunnen?
Dat zou goed kunnen. Uit zijn reacties kan ik dat opmaken. Het kan zijn dat er een soort van Pavlov reactie optreedt. Hij hoort niet meer wat ik zeg, maar schiet meteen in de verdediging of wordt boos.
Ik moet zeggen dat ik erop let hoe ik tegen hem praat. Ben juist heel voorzichtig omdat ik weet dat hij zich zo snel aangevallen voelt. Maar ik weet niet hoe ik anders moet zeggen: 'Ik ben verdrietig', dan op die manier. Dat is toch een ik-boodschap? Ik vind ook dat ik moet kunnen zeggen wat ik niet leuk vind.
Zit ik hem teveel op zijn huid? Dat weet ik niet. Mijn behoefte aan rust en liefdevolle benadering wordt niet vervuld. Hij gaat mijn grenzen over, maar wil daar niets van weten. Misschien is de enige manier dan nu nog afstand nemen. Maar dan blijft er ook niets over van de relatie.
Ik weet het niet meer. Ben er heel erg moe van.
vrijdag 21 maart 2008 om 15:38
Gelukkig,scheelt dat weer.
Het lijkt me dat afstand een optie is en hem iig. voorlegd dat jij het zo niet trekt gewoon.
Moelijk,ik kan me voorstellen dat je er moe van bent,hij wrsch.ook.
Je hoeft niets te beslissen nog toch nu al?
Wees duidelijk dat jij dit niet trekt iig.Hoe hij dta ziet is dan aan hem.
Sterkte.
Het lijkt me dat afstand een optie is en hem iig. voorlegd dat jij het zo niet trekt gewoon.
Moelijk,ik kan me voorstellen dat je er moe van bent,hij wrsch.ook.
Je hoeft niets te beslissen nog toch nu al?
Wees duidelijk dat jij dit niet trekt iig.Hoe hij dta ziet is dan aan hem.
Sterkte.
vrijdag 21 maart 2008 om 15:48
quote:herfst76 schreef op 21 maart 2008 @ 15:23:
[...]
Dat zou goed kunnen. Uit zijn reacties kan ik dat opmaken. Het kan zijn dat er een soort van Pavlov reactie optreedt. Hij hoort niet meer wat ik zeg, maar schiet meteen in de verdediging of wordt boos.
Ik moet zeggen dat ik erop let hoe ik tegen hem praat. Ben juist heel voorzichtig omdat ik weet dat hij zich zo snel aangevallen voelt. Maar ik weet niet hoe ik anders moet zeggen: 'Ik ben verdrietig', dan op die manier. Dat is toch een ik-boodschap? Ik vind ook dat ik moet kunnen zeggen wat ik niet leuk vind.
Zit ik hem teveel op zijn huid? Dat weet ik niet. Mijn behoefte aan rust en liefdevolle benadering wordt niet vervuld. Hij gaat mijn grenzen over, maar wil daar niets van weten. Misschien is de enige manier dan nu nog afstand nemen. Maar dan blijft er ook niets over van de relatie.
Ik weet het niet meer. Ben er heel erg moe van.
Ik kan me de moeheid goed voorstellen, het is frustrerend als al je inspanningen niets opleveren, dat slurpt energie.
Zou het mogelijk zijn het aan hem te vragen? Dus of hij zich aangevallen /verantwoordelijk voelt als jij dingen uit wil praten of het over problemen wil hebben. Dat je een gesprek inplant waarbij je van tevoren aangeeft dat je niets wil verwijten ed, maar dat je alleen duidelijkheid wil. Of dat je tijdig zal stoppen als hij dat aangeeft, misschien is dat ook belangrijk voor hem. Dat hij weg kan en zich niet opgesloten voelt in het gesprek.
Weet je nog wat er echt anders was een paar maanden geleden toen het zo goed ging? Wat deden jullie wel of niet?
[...]
Dat zou goed kunnen. Uit zijn reacties kan ik dat opmaken. Het kan zijn dat er een soort van Pavlov reactie optreedt. Hij hoort niet meer wat ik zeg, maar schiet meteen in de verdediging of wordt boos.
Ik moet zeggen dat ik erop let hoe ik tegen hem praat. Ben juist heel voorzichtig omdat ik weet dat hij zich zo snel aangevallen voelt. Maar ik weet niet hoe ik anders moet zeggen: 'Ik ben verdrietig', dan op die manier. Dat is toch een ik-boodschap? Ik vind ook dat ik moet kunnen zeggen wat ik niet leuk vind.
Zit ik hem teveel op zijn huid? Dat weet ik niet. Mijn behoefte aan rust en liefdevolle benadering wordt niet vervuld. Hij gaat mijn grenzen over, maar wil daar niets van weten. Misschien is de enige manier dan nu nog afstand nemen. Maar dan blijft er ook niets over van de relatie.
Ik weet het niet meer. Ben er heel erg moe van.
Ik kan me de moeheid goed voorstellen, het is frustrerend als al je inspanningen niets opleveren, dat slurpt energie.
Zou het mogelijk zijn het aan hem te vragen? Dus of hij zich aangevallen /verantwoordelijk voelt als jij dingen uit wil praten of het over problemen wil hebben. Dat je een gesprek inplant waarbij je van tevoren aangeeft dat je niets wil verwijten ed, maar dat je alleen duidelijkheid wil. Of dat je tijdig zal stoppen als hij dat aangeeft, misschien is dat ook belangrijk voor hem. Dat hij weg kan en zich niet opgesloten voelt in het gesprek.
Weet je nog wat er echt anders was een paar maanden geleden toen het zo goed ging? Wat deden jullie wel of niet?
vrijdag 21 maart 2008 om 16:31
Ik begrijp de kritische vragen van sommige posters heel goed. Of je het niet zelf veroorzaakt. Toch lees ik tussen de regels door dat je echt probeert om rekening te houden met hem en dat je heel voorzichtig bent. En ik heb toendertijd gemerkt met die ex dat het er eigenlijk op neerkwam dat ik hoe dan ook niets moest zeggen, het was altijd fout en ik was altijd onredelijk. Terwijl het grappige voor mij was dat ik wist dat ik dat niet was. Ik ben juist altijd als erg redelijk aangemerkt door andere partners en vrienden. Het zat echt in hem en ik heb het idee dat het bij jullie ook iets in hem is vooral. Maar ik kan het natuurlijk mis hebben en dat je toch een zeurende feeks bent .
Dat hij openstond voor therapie vind ik positief. Hij moet misschien beseffen dat als het niet klikt met een therapeut, dat niet betekent dat het uberhaupt geen optie is. Elke therapeut is anders, met de een heb je wel een klik en met de ander niet. Hij kan ervoor kiezen om zo door te gaan maar dat lijkt mij voor hem in feite ook niet leuk. Alsof zijn emmer altijd heel erg vol zit en er hoeft maar iets bij te komen en het loopt over. Dan lijkt me dat je dan niet gelukkig door het leven gaat.
Toch moet het zijn eigen keuze zijn. Hij moet het zelf zat zijn, daar kun jij hem niet van overtuigen. Hij zal wrs vooral zien dat jij er belang bij hebt, dat hij moet veranderen voor jou. En daar gaat het niet om, het gaat erom dat hij evenwichtiger om kan gaan met tegenslagen, frustraties en verdriet. Zowel in hemzelf als anderen. Poeh lastig hoor, dit soort dingen zijn ingewikkeld. Ik vermoed dat hij echt deze signalen moet krijgen van buiten de relatie en dat is zo vervelend voor jou.
Het lijkt me wel dat dit zo niet door kan gaan. Is het geen optie tijdelijk uit elkaar te gaan, dat jullie beiden even pauze hebben en kijken hoe dat voelt? Of jullie elkaar missen, of jullie door de rust en ruimte nieuwe ingangen kunnen vinden. Of dat je op die manier kunt zien dat uit elkaar zijn in essentie beter is voor jullie allebei.
Misschien maak ik te grove aannames in mijn stuk hierboven, in dat geval excuus .
Dat hij openstond voor therapie vind ik positief. Hij moet misschien beseffen dat als het niet klikt met een therapeut, dat niet betekent dat het uberhaupt geen optie is. Elke therapeut is anders, met de een heb je wel een klik en met de ander niet. Hij kan ervoor kiezen om zo door te gaan maar dat lijkt mij voor hem in feite ook niet leuk. Alsof zijn emmer altijd heel erg vol zit en er hoeft maar iets bij te komen en het loopt over. Dan lijkt me dat je dan niet gelukkig door het leven gaat.
Toch moet het zijn eigen keuze zijn. Hij moet het zelf zat zijn, daar kun jij hem niet van overtuigen. Hij zal wrs vooral zien dat jij er belang bij hebt, dat hij moet veranderen voor jou. En daar gaat het niet om, het gaat erom dat hij evenwichtiger om kan gaan met tegenslagen, frustraties en verdriet. Zowel in hemzelf als anderen. Poeh lastig hoor, dit soort dingen zijn ingewikkeld. Ik vermoed dat hij echt deze signalen moet krijgen van buiten de relatie en dat is zo vervelend voor jou.
Het lijkt me wel dat dit zo niet door kan gaan. Is het geen optie tijdelijk uit elkaar te gaan, dat jullie beiden even pauze hebben en kijken hoe dat voelt? Of jullie elkaar missen, of jullie door de rust en ruimte nieuwe ingangen kunnen vinden. Of dat je op die manier kunt zien dat uit elkaar zijn in essentie beter is voor jullie allebei.
Misschien maak ik te grove aannames in mijn stuk hierboven, in dat geval excuus .
vrijdag 21 maart 2008 om 16:37
vrijdag 21 maart 2008 om 16:41
Waarom ging het een paar maanden geleden goed?
Toen het tussen ons beter ging kwamen we net uit een diep dal. Het was zo goed als uit. Er was niets meer te verliezen, alle druk was weggevallen. We hebben toen een paar keer heel leuk, ontspannen samen gegeten. Dat uitgebouwd.
Hij leek toen lekkerder in zijn vel te zitten, was meer ontspannen. Ik ook. Hij heeft me een paar keer geholpen met moeilijke dingen van mijn werk. Hij toonde toen een paar keer begrip en betrokkenheid. Daardoor begon ik hem weer meer te waarderen. Omdat ik had gemerkt dat het negatieve ter sprake brengen niets opleverde, leidde ik mijn eigen leven, en in mijn leven met hem focuste ik me slechts op de positieve dingen. Verder liet ik hem met rust. Dat bracht ons nader tot elkaar.
Maar helaas is het oude patroon weer teruggkeerd, toen hij wat minder lekker in zijn vel zat. Hij afstandelijk en geërgerd tegen mij, ik kon dat een paar keer hebben en heb er geen aandacht aan gegeven, hem gewoon gelaten. Maar op een gegeven moment trok ik dat niet meer en kon ik me ook niet meer liefdevol en begripvol opstellen. Wilde ik erover praten, hij niet, werd alleen maar chagrijniger enzovoort enzovoort.
Ik heb net buiten een rondje gelopen. Ik heb bedacht dat ik hem volgens mij echt niet goed aan kan. De wisselvalligheid in zijn gedrag, de onaardige impulsen, en er vervolgens niet over kunnen praten met hem.
Zou het een idee zijn dat te zeggen tegen hem? Hij komt straks eten. En dan niet meteen antwoorden te willen van hem, maar een afspraak maken om hierover te praten, en dan te horen wat zijn ideeën zijn hierover?
Maar nu ik dit schrijf denk ik meteen: ideeën heeft hij genoeg. Hij heeft vaak beterschap beloofd, dat hij erop zal letten dat hij minder aangebrand doet bijvoorbeeld. Lukt niet echt in de praktijk. Het gaat erom dat hij in het dagelijks leven niet kan reflecteren op zijn eigen gedrag, en zich niet wil / kan inleven in mij, niet doorheeft wat voor effect zijn gedrag heeft op mij.
Pff, het liefst duik ik inmiddels ook onder de dekens. Ben het vechten moe.
Kan ik zeggen dat ik het niet meer aankan, dat ik van hem verwacht dat hij wat doet aan zijn bozige gedrag en de tegenzin bij het communiceren hierover opheft?
Bedankt voor jullie reacties en het meedenken!!!
Toen het tussen ons beter ging kwamen we net uit een diep dal. Het was zo goed als uit. Er was niets meer te verliezen, alle druk was weggevallen. We hebben toen een paar keer heel leuk, ontspannen samen gegeten. Dat uitgebouwd.
Hij leek toen lekkerder in zijn vel te zitten, was meer ontspannen. Ik ook. Hij heeft me een paar keer geholpen met moeilijke dingen van mijn werk. Hij toonde toen een paar keer begrip en betrokkenheid. Daardoor begon ik hem weer meer te waarderen. Omdat ik had gemerkt dat het negatieve ter sprake brengen niets opleverde, leidde ik mijn eigen leven, en in mijn leven met hem focuste ik me slechts op de positieve dingen. Verder liet ik hem met rust. Dat bracht ons nader tot elkaar.
Maar helaas is het oude patroon weer teruggkeerd, toen hij wat minder lekker in zijn vel zat. Hij afstandelijk en geërgerd tegen mij, ik kon dat een paar keer hebben en heb er geen aandacht aan gegeven, hem gewoon gelaten. Maar op een gegeven moment trok ik dat niet meer en kon ik me ook niet meer liefdevol en begripvol opstellen. Wilde ik erover praten, hij niet, werd alleen maar chagrijniger enzovoort enzovoort.
Ik heb net buiten een rondje gelopen. Ik heb bedacht dat ik hem volgens mij echt niet goed aan kan. De wisselvalligheid in zijn gedrag, de onaardige impulsen, en er vervolgens niet over kunnen praten met hem.
Zou het een idee zijn dat te zeggen tegen hem? Hij komt straks eten. En dan niet meteen antwoorden te willen van hem, maar een afspraak maken om hierover te praten, en dan te horen wat zijn ideeën zijn hierover?
Maar nu ik dit schrijf denk ik meteen: ideeën heeft hij genoeg. Hij heeft vaak beterschap beloofd, dat hij erop zal letten dat hij minder aangebrand doet bijvoorbeeld. Lukt niet echt in de praktijk. Het gaat erom dat hij in het dagelijks leven niet kan reflecteren op zijn eigen gedrag, en zich niet wil / kan inleven in mij, niet doorheeft wat voor effect zijn gedrag heeft op mij.
Pff, het liefst duik ik inmiddels ook onder de dekens. Ben het vechten moe.
Kan ik zeggen dat ik het niet meer aankan, dat ik van hem verwacht dat hij wat doet aan zijn bozige gedrag en de tegenzin bij het communiceren hierover opheft?
Bedankt voor jullie reacties en het meedenken!!!
vrijdag 21 maart 2008 om 16:42
Herfst wijziging aangebracht>een vraag waarop je net antwoord gaf.
Moeilijk dilemma.Je houd wel steeds rekening met hem maar wat wil jij?Jijzelf?
Je weet het antwoord eigenlijk alsmaar wel maar vind het moeilijk knopen door te hakken.
Leg hem maar voor wat hijervan zou vinden om tijdelijk even afstand te nemen.
Je antwoord zegt ook voldoende,in feite heb jij je gefocust op jezelf en je zo min mogeljk met hem bemoeid.Waardoor er geen probleem leek maar er dus gewoon wel was.Alleen op de achtergrond wat nu in alle toonaarden weer terug komt.
Dat merk je zelf ook op?
Moeilijk dilemma.Je houd wel steeds rekening met hem maar wat wil jij?Jijzelf?
Je weet het antwoord eigenlijk alsmaar wel maar vind het moeilijk knopen door te hakken.
Leg hem maar voor wat hijervan zou vinden om tijdelijk even afstand te nemen.
Je antwoord zegt ook voldoende,in feite heb jij je gefocust op jezelf en je zo min mogeljk met hem bemoeid.Waardoor er geen probleem leek maar er dus gewoon wel was.Alleen op de achtergrond wat nu in alle toonaarden weer terug komt.
Dat merk je zelf ook op?
vrijdag 21 maart 2008 om 16:47
Feliciaatje, je slaat de plank helemaal raak. Maar ik zou het toch inderdaad zo graag binnen de relatie willen oplossen. We zijn al meerdere malen uit elkaar gegaan, voor een groot deel vanwege deze problemen.
Het zou inderdaad een stuk schelen als hij evenwichtiger op zaken kan reageren, voor ons en voor zichzelf.
Het zou inderdaad een stuk schelen als hij evenwichtiger op zaken kan reageren, voor ons en voor zichzelf.
vrijdag 21 maart 2008 om 19:02
Ik krijg de indruk dat hij heel erg vanuit zichzelf redeneert, en geen oog heeft voor wat zijn gedrag met mij doet. Vorige week geeft hij mij op straat een veeg uit de pan, maar wanneer ik iets terug wil zeggen ontsteekt hij in woede omdat ik ruzie maak op straat, ik moet maar wachten totdat we weer thuis zijn want hij heeft een hekel aan ruzie maken op straat. [/i
Herfst,
Vertoont hij dit gedrag, deze houding alleen binnen jullie relatie?
Hoe gaat hij met andere mensen om?
Heeft hij vrienden, hebben jullie andere stellen waar je mee om gaat?
Herfst,
Vertoont hij dit gedrag, deze houding alleen binnen jullie relatie?
Hoe gaat hij met andere mensen om?
Heeft hij vrienden, hebben jullie andere stellen waar je mee om gaat?
vrijdag 21 maart 2008 om 19:22
vrijdag 21 maart 2008 om 19:26
Hallo Hersft76
Ik heb jouw stukken gelezen en ik kom zoveel herkenning tegen!!! Desinteresse, "gemeen doen", niet reageren, kort lontje hebben etc etc. Zolang de dingen maar goed gaan... Zodra er een tegenslag (van welke grootte dan ook) is, is het weer helemaal mis. Terugtrekken in de eigen wereld etc etc. Ondertussen blijf je voor je gevoel water bij de wijn doen...
Heel erg vermoeiend en slopend!
Bij ons ging het ook dag in dag uit zo, tot we (hij) na een heel hoog opgelopen ruzie hulp zijn gaan zoeken... Diagnose: hij heeft een chronische depressie. Chronisch staat voor: loopt er al langer dan 2 jaar mee...
Omdat hij er al zo lang mee loopt is het voor hem een way of life geworden. De dingen in zijn wereld gaan niet vanzelf en hij is voortdurend aan het vechten om maar aub een "normaal" leven te hebben.
Omdat hij daar dagelijks zo druk mee is, met dat overleven, heeft hij geen energie enn aandacht meer voor mij simpel gezegd, maar heel verklaarbaar... Hij heeft nu hulp en er wordt hard aan gewerkt. Met zo nu en dan nog een tegenslag gaat het iedere dag wat beter met hem. Zodra het met hem weer goed gaat, kan hioj ook pas weer liefde geven...
Het klonk mij allemaal bekend in de oren, maar ben (gelukkig) geen dokter.. let eens op een paar symptomen:
weinig belangstelling voor anderen?
niet meer blij kunnen zijn
"De mate waarin u nog emoties kunt voelen en tonen en uw stemming nog reageert op de omstandigheden, bepaalt of en in welke mate u depressief bent.
Mocht er bij u sprake zijn van een depressie dan kan het zijn dat uw gevoelens vlak zijn of overwegend negatief. U voelt niets. U voelt geen vreugde, geen verdriet.
Het enige wat u weet is dat u somber bent en dat de wereld eruit ziet als één groot zwart gat. Een depressie is leegte, ´alsof je in een vacuüm leeft´."
Kijk het eens even aan allemaal... Hoop niet dat dit de dyagnose is, maar het kan goed verholpen worden...
Ik heb jouw stukken gelezen en ik kom zoveel herkenning tegen!!! Desinteresse, "gemeen doen", niet reageren, kort lontje hebben etc etc. Zolang de dingen maar goed gaan... Zodra er een tegenslag (van welke grootte dan ook) is, is het weer helemaal mis. Terugtrekken in de eigen wereld etc etc. Ondertussen blijf je voor je gevoel water bij de wijn doen...
Heel erg vermoeiend en slopend!
Bij ons ging het ook dag in dag uit zo, tot we (hij) na een heel hoog opgelopen ruzie hulp zijn gaan zoeken... Diagnose: hij heeft een chronische depressie. Chronisch staat voor: loopt er al langer dan 2 jaar mee...
Omdat hij er al zo lang mee loopt is het voor hem een way of life geworden. De dingen in zijn wereld gaan niet vanzelf en hij is voortdurend aan het vechten om maar aub een "normaal" leven te hebben.
Omdat hij daar dagelijks zo druk mee is, met dat overleven, heeft hij geen energie enn aandacht meer voor mij simpel gezegd, maar heel verklaarbaar... Hij heeft nu hulp en er wordt hard aan gewerkt. Met zo nu en dan nog een tegenslag gaat het iedere dag wat beter met hem. Zodra het met hem weer goed gaat, kan hioj ook pas weer liefde geven...
Het klonk mij allemaal bekend in de oren, maar ben (gelukkig) geen dokter.. let eens op een paar symptomen:
weinig belangstelling voor anderen?
niet meer blij kunnen zijn
"De mate waarin u nog emoties kunt voelen en tonen en uw stemming nog reageert op de omstandigheden, bepaalt of en in welke mate u depressief bent.
Mocht er bij u sprake zijn van een depressie dan kan het zijn dat uw gevoelens vlak zijn of overwegend negatief. U voelt niets. U voelt geen vreugde, geen verdriet.
Het enige wat u weet is dat u somber bent en dat de wereld eruit ziet als één groot zwart gat. Een depressie is leegte, ´alsof je in een vacuüm leeft´."
Kijk het eens even aan allemaal... Hoop niet dat dit de dyagnose is, maar het kan goed verholpen worden...
vrijdag 21 maart 2008 om 19:32
Herfstje,
Misschien een kort door de bocht aanname van mij (komt waarschijnlijk door mijn eigen situatie) maar zoek eens op narcisme..
Ik kom net uit een huwelijk met een narcist, het lijkt er veel op.
Hier onder het onderwerp "relaties"zijn er een aantal topics over.
Misschien herken je er iets van?
Misschien een kort door de bocht aanname van mij (komt waarschijnlijk door mijn eigen situatie) maar zoek eens op narcisme..
Ik kom net uit een huwelijk met een narcist, het lijkt er veel op.
Hier onder het onderwerp "relaties"zijn er een aantal topics over.
Misschien herken je er iets van?
vrijdag 21 maart 2008 om 20:10
Kan het zijn dat jou vriend door jou emoties geconfronteerd wordt met zijn eigen emoties?
M.a.w als hij jou verdriet ziet, hij geconfronteerd wordt met zijn eigen verdriet. En als hij ervan overtuigd is dat hij dat verdriet niet mag voelen, omdat het kinderachtig/stom/verwijfd/(vul in wat van toepassing is ) dan zal hij dat bijzichzelf onderdrukken.
En daar kom jij aan, met je emoties. En dat raakt iets bij hem. Wat hij niet wil voelen. Dus "moet" hij een actie ondernemen, wat er voor zorgt dat hij niet met die emoties geconfronteerd wordt. gevolg -->> hij gaat boodschappen uitzenden naar jou toe, waarin hij aangeeft dat jij dat verdriet niet mag uiten.
Zou dit een reden kunnen zijn waarom hij zo reageert?
JOjanneke
M.a.w als hij jou verdriet ziet, hij geconfronteerd wordt met zijn eigen verdriet. En als hij ervan overtuigd is dat hij dat verdriet niet mag voelen, omdat het kinderachtig/stom/verwijfd/(vul in wat van toepassing is ) dan zal hij dat bijzichzelf onderdrukken.
En daar kom jij aan, met je emoties. En dat raakt iets bij hem. Wat hij niet wil voelen. Dus "moet" hij een actie ondernemen, wat er voor zorgt dat hij niet met die emoties geconfronteerd wordt. gevolg -->> hij gaat boodschappen uitzenden naar jou toe, waarin hij aangeeft dat jij dat verdriet niet mag uiten.
Zou dit een reden kunnen zijn waarom hij zo reageert?
JOjanneke
Vergeet niet, een “Ja, maar..” is eigenlijk een “nee, want...”
vrijdag 21 maart 2008 om 20:42
quote:herfst76 schreef op 21 maart 2008 @ 15:23:
[...]
Zit ik hem teveel op zijn huid? Dat weet ik niet. Mijn behoefte aan rust en liefdevolle benadering wordt niet vervuld. Hij gaat mijn grenzen over, maar wil daar niets van weten. Misschien is de enige manier dan nu nog afstand nemen. Maar dan blijft er ook niets over van de relatie.
Ik weet het niet meer. Ben er heel erg moe van.
En hoe zit het met zijn behoeftes? Hij heeft ook behoefte aan rust en niet steeds dat gepraat aan zijn hoofd. Jij gaat daarmee zíjn grenzen over, en er is hier maar een enkeling die daaraan denkt. Je schrijft zelf dat als er niet aan jouw behoeftes voldaan word, jij dágen met je ziel onder de arm loopt en maar moeilijk weer normaal kan doen tegen hem.
En werkelijk, dat er weer iemand opduikt na 3 postings die je meesleurt naar het topic Oogkleppen, wazen etc, vind ik echt absurd. Wil je nou werkelijk zeggen dat ze mishandeld wordt? Waar in vredesnaam baseer je dat op? Dat die gozer niet helemaal fris is, prima. Maar Herfst is zelf ook niet helemaal goed bezig. Misschien is er een topic waar haar vriend naar doorverwezen kan worden? Iets met "needy women" ofzo? Netzogoed dat ik het absurd vind dat er direct gewezen wordt op het topic over narcisten. Eigenlijk is het levensgevaarlijk, zo'n forum. Ik ga kijken of ik dat topic van FV terug kan vinden. Misschien moet ik mijn mening herzien.
[...]
Zit ik hem teveel op zijn huid? Dat weet ik niet. Mijn behoefte aan rust en liefdevolle benadering wordt niet vervuld. Hij gaat mijn grenzen over, maar wil daar niets van weten. Misschien is de enige manier dan nu nog afstand nemen. Maar dan blijft er ook niets over van de relatie.
Ik weet het niet meer. Ben er heel erg moe van.
En hoe zit het met zijn behoeftes? Hij heeft ook behoefte aan rust en niet steeds dat gepraat aan zijn hoofd. Jij gaat daarmee zíjn grenzen over, en er is hier maar een enkeling die daaraan denkt. Je schrijft zelf dat als er niet aan jouw behoeftes voldaan word, jij dágen met je ziel onder de arm loopt en maar moeilijk weer normaal kan doen tegen hem.
En werkelijk, dat er weer iemand opduikt na 3 postings die je meesleurt naar het topic Oogkleppen, wazen etc, vind ik echt absurd. Wil je nou werkelijk zeggen dat ze mishandeld wordt? Waar in vredesnaam baseer je dat op? Dat die gozer niet helemaal fris is, prima. Maar Herfst is zelf ook niet helemaal goed bezig. Misschien is er een topic waar haar vriend naar doorverwezen kan worden? Iets met "needy women" ofzo? Netzogoed dat ik het absurd vind dat er direct gewezen wordt op het topic over narcisten. Eigenlijk is het levensgevaarlijk, zo'n forum. Ik ga kijken of ik dat topic van FV terug kan vinden. Misschien moet ik mijn mening herzien.
vrijdag 21 maart 2008 om 20:58
We hebben gegeten, zoontje ligt op bed en hij is net vertrokken.
Bedankt voor de reakties. Op de vraag of hij dit gedrag bij anderen ook vertoont kan ik 'ja' antwoorden. Met name bij mensen met wie hij veel omgaat.
Hij heeft wel vrienden, maar die ziet hij niet zo vaak.
Hij woont samen met zijn zus. (Vanuit studententijd.) Zij ruimt af en toe haar spullen niet op. Hij ergert zich daaraan, die ergenis loopt hoog op, omdat hij zich ook ergert aan andere huishoudelijke taken die ze in zijn ogen verzuimt. Hij heeft een paar maanden vreselijk onaardig en kortaf tegen haar gedaan, ze kon niets goed doen. Af en toe een vreselijke uitbarsting als ze niet had opgeruimd.
Het punt is, dat hij zich erg boos en vijandig naar haar opstelt, zonder zich te realiseren dat hijzelf ook sloddervos eersteklas is. Erger dan zij. Geen huishoudelijke structuur of regels kent. Zich dat ook niet realiseert, dat het nodig is om afspraken te maken over wie doet wat. Haar niet eerst rustig duidelijk kan maken wat hij verwacht, maar haar wel keihard erop afrekent als ze niet aan die verwachtingen, die hij voor zichzelf houdt, voldoet.
Meerdere malen heb ik bij hem de boel moeten sussen om de communicatie tussen die twee weer op gang te brengen.
Dit mechanisme is precies wat tussen ons ook steeds optreedt. Hij reflecteert niet op zijn eigen aandeel en eigen gedrag, maar rekent de ander wel keihard af op gedrag dat hem niet zint.
Depressief zou ik hem niet noemen. Hij zit wel vaak niet lekker in zijn vel, omdat dingen niet lopen of zijn zoals hij graag zou willen. Narcissistische trekken heeft hij wel. Erg op zichzelf gericht, weinig invoelend vermogen.
Wat wil ik? Ik wil dat hij milder, evenwichtiger wordt, dat we rustig over problemen kunnen praten, dat hij ipv ongeduldig en geërgerd zijn, meer begrip kan voelen en tonen. Ik wil meer intimiteit. Op de één of andere manier blijf ik hopen en verwachten dat het verandert. Een knoop doorhakken, het uitmaken, vind ik heel moeilijk. Andere keren ging het uit omdat de boel aan beide kanten zo hoog was opgelopen, dat het echt niet meer ging.
Ik ben in de loop der jaren ook verandert. Ben zelf ook stabieler en evenwichtiger geworden. Heb geleerd naar mijn aandeel te kijken in de wisselwerking.
Ik weet wel dat ik mijn verwachtingen niet op kan dringen. Vanavond heb ik niets gezegd. Het was gewoon wel gezelllig. Maar weet gewoon niet wat ik moet doen met alles wat mij dwars zit. Het hem voorleggen, dan zal hij zich weer in een hoek gedreven voelen. Of niets zeggen, maar dat voelt ook zo raar en op afstand, dan leef ik ook op een tikkende tijdbom. Dan verandert er sowieso niets en blijft de onvrede.
Bedankt voor de reakties. Op de vraag of hij dit gedrag bij anderen ook vertoont kan ik 'ja' antwoorden. Met name bij mensen met wie hij veel omgaat.
Hij heeft wel vrienden, maar die ziet hij niet zo vaak.
Hij woont samen met zijn zus. (Vanuit studententijd.) Zij ruimt af en toe haar spullen niet op. Hij ergert zich daaraan, die ergenis loopt hoog op, omdat hij zich ook ergert aan andere huishoudelijke taken die ze in zijn ogen verzuimt. Hij heeft een paar maanden vreselijk onaardig en kortaf tegen haar gedaan, ze kon niets goed doen. Af en toe een vreselijke uitbarsting als ze niet had opgeruimd.
Het punt is, dat hij zich erg boos en vijandig naar haar opstelt, zonder zich te realiseren dat hijzelf ook sloddervos eersteklas is. Erger dan zij. Geen huishoudelijke structuur of regels kent. Zich dat ook niet realiseert, dat het nodig is om afspraken te maken over wie doet wat. Haar niet eerst rustig duidelijk kan maken wat hij verwacht, maar haar wel keihard erop afrekent als ze niet aan die verwachtingen, die hij voor zichzelf houdt, voldoet.
Meerdere malen heb ik bij hem de boel moeten sussen om de communicatie tussen die twee weer op gang te brengen.
Dit mechanisme is precies wat tussen ons ook steeds optreedt. Hij reflecteert niet op zijn eigen aandeel en eigen gedrag, maar rekent de ander wel keihard af op gedrag dat hem niet zint.
Depressief zou ik hem niet noemen. Hij zit wel vaak niet lekker in zijn vel, omdat dingen niet lopen of zijn zoals hij graag zou willen. Narcissistische trekken heeft hij wel. Erg op zichzelf gericht, weinig invoelend vermogen.
Wat wil ik? Ik wil dat hij milder, evenwichtiger wordt, dat we rustig over problemen kunnen praten, dat hij ipv ongeduldig en geërgerd zijn, meer begrip kan voelen en tonen. Ik wil meer intimiteit. Op de één of andere manier blijf ik hopen en verwachten dat het verandert. Een knoop doorhakken, het uitmaken, vind ik heel moeilijk. Andere keren ging het uit omdat de boel aan beide kanten zo hoog was opgelopen, dat het echt niet meer ging.
Ik ben in de loop der jaren ook verandert. Ben zelf ook stabieler en evenwichtiger geworden. Heb geleerd naar mijn aandeel te kijken in de wisselwerking.
Ik weet wel dat ik mijn verwachtingen niet op kan dringen. Vanavond heb ik niets gezegd. Het was gewoon wel gezelllig. Maar weet gewoon niet wat ik moet doen met alles wat mij dwars zit. Het hem voorleggen, dan zal hij zich weer in een hoek gedreven voelen. Of niets zeggen, maar dat voelt ook zo raar en op afstand, dan leef ik ook op een tikkende tijdbom. Dan verandert er sowieso niets en blijft de onvrede.
vrijdag 21 maart 2008 om 21:12
Herfstje,
Waarom schrijf je hem geen brief?
Daarin kun je alles kwijt zonder tegengesproken te worden.
Je kunt het nog eens nalezen, dingen veranderen zodat het niet te hard aankomt (en hij dan weer in de verdediging schiet) etc.
Misschien helpt het. Je kunt goed schrijven en je gevoel duidelijk maken, dat heb je hier ook laten zien.
Sterkte !
Waarom schrijf je hem geen brief?
Daarin kun je alles kwijt zonder tegengesproken te worden.
Je kunt het nog eens nalezen, dingen veranderen zodat het niet te hard aankomt (en hij dan weer in de verdediging schiet) etc.
Misschien helpt het. Je kunt goed schrijven en je gevoel duidelijk maken, dat heb je hier ook laten zien.
Sterkte !
