Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
maandag 16 maart 2009 om 16:39
quote:Oostvogel schreef op 15 maart 2009 @ 03:14:
Kendal, Finsternis, hoe is het met jullie?
Dubiootje: Drogargument?? nog niet eerder van gehoord?
Vind je postings heel verhelderend. Hoe ben jij daarmee omgegaan met die controledwang van je toenmalige partner?
En na hoelang kwam bij jou het besef dat dit niet gezond was?
Zou je die controledwang ook kunnen relateren aan overmatige jaloerheid?
Het woord drogargument bestaat ook niet, geloof ik. Ik bedoelde drogreden oftewel kulargument
Ik heb jarenlang niet beseft dat ik in mijn relatie onderdrukt werd. Het is me vrij plotseling duidelijk geworden, na een reeks gebeurtenissen die iets bij mij in gang hadden gezet. Toen ik het eenmaal zag, werd het idee dat er een heleboel niet klopte steeds meer bevestigd.
Ik wilde op dat moment eigenlijk het liefst direct gaan scheiden. Maar ja, ik was bang dat ik de zaken te zwartwit zag en een relatie van twaalf jaar gooi je niet zomaar weg, zeker niet als je kinderen hebt samen. Ik ben toen gaan praten, met mijn man maar ook met een hulpverlener. Ik ben ook mijn grenzen duidelijker gaan aangeven. Ik eiste meer tijd en ruimte voor mezelf en gaf duidelijk aan wat ik van mijn man verlangde.
We hebben daar goede gesprekken over gevoerd en goede afspraken gemaakt. Van die afspraken kwam echter weinig terecht. Opnieuw was ik degene die de kar trok. Na enkele maanden en zelfs nog relatietherapie zag ik in dat ik trok aan een dood paard en heb ik aangekondigd te gaan scheiden.
De controledwang kan zich uiten als jaloezie ja, hoewel ik dat destijds niet zo zag. Ik vond juist dat mijn man helemaal niet jaloers was. Ik zag niet dat hij me steeds korter ging houden. Hij was er behoorlijk subtiel in, door bijvoorbeeld niet te zeggen dat hij het niet wilde dat ik iets deed, maar dat ik het zelf maar moest weten. Of door chagrijnig te reageren, waardoor ik wel aanvoelde dat hij het liever niet had. Hij verbood me niets, maar ik had zelf al een valkuil gegraven door toestemming te vragen (onder het mom van 'goed overleg').
Het besef dat het niet gezond was, kwam toen mijn ogen opengingen en ik de confrontatie aanging, in plaats van die uit de weg te gaan. Ik had al die tijd om de goede lieve vrede vaak toegegeven, en daar stopte ik nu mee. Ook loste ik geen problemen meer op, liet ik dingen op hun beloop, praatte ik niet meer dingen recht die krom waren (voor anderen en voor mezelf) en sprak ik mijn man aan op afspraken en verantwoordelijkheden.
De reactie was niet welwillend en al helemaal niet liefdevol, maar juist nog dominanter en agressiever. Er kwam wel verandering, maar de verkeerde kant uit. Dat deed me inzien dat ik beter kon opstappen. En ondanks alle problemen die de scheiding me heeft opgeleverd en nog oplevert (en die zijn legio), weet ik dat ik daar goed aan heb gedaan. Oók of juist voor de kinderen!
Aan iedereen:
PS Leo, Zonnepitje lijdt haar leven nu niet meer, maar leidt het (dat havettees sluipt erin hè)
Kendal, Finsternis, hoe is het met jullie?
Dubiootje: Drogargument?? nog niet eerder van gehoord?
Vind je postings heel verhelderend. Hoe ben jij daarmee omgegaan met die controledwang van je toenmalige partner?
En na hoelang kwam bij jou het besef dat dit niet gezond was?
Zou je die controledwang ook kunnen relateren aan overmatige jaloerheid?
Het woord drogargument bestaat ook niet, geloof ik. Ik bedoelde drogreden oftewel kulargument
Ik heb jarenlang niet beseft dat ik in mijn relatie onderdrukt werd. Het is me vrij plotseling duidelijk geworden, na een reeks gebeurtenissen die iets bij mij in gang hadden gezet. Toen ik het eenmaal zag, werd het idee dat er een heleboel niet klopte steeds meer bevestigd.
Ik wilde op dat moment eigenlijk het liefst direct gaan scheiden. Maar ja, ik was bang dat ik de zaken te zwartwit zag en een relatie van twaalf jaar gooi je niet zomaar weg, zeker niet als je kinderen hebt samen. Ik ben toen gaan praten, met mijn man maar ook met een hulpverlener. Ik ben ook mijn grenzen duidelijker gaan aangeven. Ik eiste meer tijd en ruimte voor mezelf en gaf duidelijk aan wat ik van mijn man verlangde.
We hebben daar goede gesprekken over gevoerd en goede afspraken gemaakt. Van die afspraken kwam echter weinig terecht. Opnieuw was ik degene die de kar trok. Na enkele maanden en zelfs nog relatietherapie zag ik in dat ik trok aan een dood paard en heb ik aangekondigd te gaan scheiden.
De controledwang kan zich uiten als jaloezie ja, hoewel ik dat destijds niet zo zag. Ik vond juist dat mijn man helemaal niet jaloers was. Ik zag niet dat hij me steeds korter ging houden. Hij was er behoorlijk subtiel in, door bijvoorbeeld niet te zeggen dat hij het niet wilde dat ik iets deed, maar dat ik het zelf maar moest weten. Of door chagrijnig te reageren, waardoor ik wel aanvoelde dat hij het liever niet had. Hij verbood me niets, maar ik had zelf al een valkuil gegraven door toestemming te vragen (onder het mom van 'goed overleg').
Het besef dat het niet gezond was, kwam toen mijn ogen opengingen en ik de confrontatie aanging, in plaats van die uit de weg te gaan. Ik had al die tijd om de goede lieve vrede vaak toegegeven, en daar stopte ik nu mee. Ook loste ik geen problemen meer op, liet ik dingen op hun beloop, praatte ik niet meer dingen recht die krom waren (voor anderen en voor mezelf) en sprak ik mijn man aan op afspraken en verantwoordelijkheden.
De reactie was niet welwillend en al helemaal niet liefdevol, maar juist nog dominanter en agressiever. Er kwam wel verandering, maar de verkeerde kant uit. Dat deed me inzien dat ik beter kon opstappen. En ondanks alle problemen die de scheiding me heeft opgeleverd en nog oplevert (en die zijn legio), weet ik dat ik daar goed aan heb gedaan. Oók of juist voor de kinderen!
Aan iedereen:
PS Leo, Zonnepitje lijdt haar leven nu niet meer, maar leidt het (dat havettees sluipt erin hè)
Ga in therapie!
dinsdag 17 maart 2009 om 00:07
Aan iedereen,
Heel fijn, dat jullie zo openhartig en helder delen hier op dit topic. En vragen beantwoorden uit eigen ervaring. Als ik dit alles lees leer ik daar van. Absoluut. Heb het al eerder geschreven.
Dat van die schuld toegeschoven krijgen, is zo herkenbaar ook voor mij. Ik zeg het verkeerd, of het komt rottig m`n strot uit. Ik schrijf de dingen niet goed, of lees het verkeerd (sms`jes of e-mails) En ja, er zal ook aan mij zeker wel wat schorten. Die zelfkennis heb ik dan ook nog wel. Maar je gedrag rechtvaardigen met dit soort excuses, is eigenlijk onacceptabel. Tuurlijk kan de vlieger soms opgaan: 'waar 2 vechten hebben 2 schuld'. Maar vaak komt het gewoon ook uit de lucht vallen. Een verkeerde blik, houding, niet goed luisteren. Allemaal aanleiding tot een discussie, meningsverschil en wat al niet meer.
Onmacht en inwendige strijd voelen was bij mijn vriend een van de oorzaken. Niet met zichzelf in het reine zijn. En die frustratie kwam er op die slecht momenten dan ook uit, als ik niet 'mee in tuig' wilde. Maar zelf ben ik ook niet op mijn mondje gevallen, dus gaf ook aardig wat tegengas. En dan werd het eigenlijk van kwaad tot erger. Spiegelen heet dat geloof ik. Jij kwaad ik ook kwaad. Jij chagrijnig, ik ook chagrijnig. Mijn gemoedstoestand niet helemaall jofel, die van hem dan ook niet.
Denk dat je, als de relatie gelijkwaardig is, elkaar juist steunt als het de ander niet lekker gaat. Toch? Bij ons gebeurde dan het tegenover gestelde. Altijd dacht hij dan, dat er iets was. Projecteerde het gelijk op zichzelf. Ik ben van mening, dat een laag zelfvertrouwen of onjuist zelfbeeld hier ook een aandeel in heeft. De wrok die in iemand zit, die er al jaren zit door welke reden dan ook. Komt er op momenten uit, dat je aan het lontje trekt. Tenminste zo zien hun het dan. En dan krijg je in ene die hele karavaan ellende, die in de persoon zelf zit, over je heen. Onmacht, dat is het. En daardoor tóch macht uit willen oefenen bij een ander. Verbaal of non-verbaal, fysiek etc. etc. Idd. als het praatje mooi genoeg is, ga je je daar ook bij neer leggen. Nou soms heb ik hem wel eens gelijk moeten gegeven. Dan kwam ik ook onhandig uit de hoek, op MIJN manier. Maar nogmaals, dat geeft een ander NOOIT het recht om je pijn te doen. Lichamelijk niet en geestelijk niet.
Ik ben blij in ieder geval, dat ik dit topic gevonden heb.
En ik ben (gelukkig) niet zo lang onderworpen aan dit gedrag van mijn partner dan sommige 'oud-gedienden' hier (met alle respect, en ik heb het NIET over leeftijd hoor dames!) En het was ook niet dagelijks of wekelijks. Maar heb helaas ook kennis moeten maken met dit fenomeen. En dat vind ik eigenlijk meer dan triest. Ondanks het houden van voor die ander, heb je littekens op je ziel gekregen. Ik schrijf wel mijn partner, mijn vriend. Maar van een relatie, in die zin, is géén sprake meer.
Knuffie voor alle dapperen vrouwen hier, die geworsteld hebben, maar ook weer boven gekomen zijn.
Heel fijn, dat jullie zo openhartig en helder delen hier op dit topic. En vragen beantwoorden uit eigen ervaring. Als ik dit alles lees leer ik daar van. Absoluut. Heb het al eerder geschreven.
Dat van die schuld toegeschoven krijgen, is zo herkenbaar ook voor mij. Ik zeg het verkeerd, of het komt rottig m`n strot uit. Ik schrijf de dingen niet goed, of lees het verkeerd (sms`jes of e-mails) En ja, er zal ook aan mij zeker wel wat schorten. Die zelfkennis heb ik dan ook nog wel. Maar je gedrag rechtvaardigen met dit soort excuses, is eigenlijk onacceptabel. Tuurlijk kan de vlieger soms opgaan: 'waar 2 vechten hebben 2 schuld'. Maar vaak komt het gewoon ook uit de lucht vallen. Een verkeerde blik, houding, niet goed luisteren. Allemaal aanleiding tot een discussie, meningsverschil en wat al niet meer.
Onmacht en inwendige strijd voelen was bij mijn vriend een van de oorzaken. Niet met zichzelf in het reine zijn. En die frustratie kwam er op die slecht momenten dan ook uit, als ik niet 'mee in tuig' wilde. Maar zelf ben ik ook niet op mijn mondje gevallen, dus gaf ook aardig wat tegengas. En dan werd het eigenlijk van kwaad tot erger. Spiegelen heet dat geloof ik. Jij kwaad ik ook kwaad. Jij chagrijnig, ik ook chagrijnig. Mijn gemoedstoestand niet helemaall jofel, die van hem dan ook niet.
Denk dat je, als de relatie gelijkwaardig is, elkaar juist steunt als het de ander niet lekker gaat. Toch? Bij ons gebeurde dan het tegenover gestelde. Altijd dacht hij dan, dat er iets was. Projecteerde het gelijk op zichzelf. Ik ben van mening, dat een laag zelfvertrouwen of onjuist zelfbeeld hier ook een aandeel in heeft. De wrok die in iemand zit, die er al jaren zit door welke reden dan ook. Komt er op momenten uit, dat je aan het lontje trekt. Tenminste zo zien hun het dan. En dan krijg je in ene die hele karavaan ellende, die in de persoon zelf zit, over je heen. Onmacht, dat is het. En daardoor tóch macht uit willen oefenen bij een ander. Verbaal of non-verbaal, fysiek etc. etc. Idd. als het praatje mooi genoeg is, ga je je daar ook bij neer leggen. Nou soms heb ik hem wel eens gelijk moeten gegeven. Dan kwam ik ook onhandig uit de hoek, op MIJN manier. Maar nogmaals, dat geeft een ander NOOIT het recht om je pijn te doen. Lichamelijk niet en geestelijk niet.
Ik ben blij in ieder geval, dat ik dit topic gevonden heb.
En ik ben (gelukkig) niet zo lang onderworpen aan dit gedrag van mijn partner dan sommige 'oud-gedienden' hier (met alle respect, en ik heb het NIET over leeftijd hoor dames!) En het was ook niet dagelijks of wekelijks. Maar heb helaas ook kennis moeten maken met dit fenomeen. En dat vind ik eigenlijk meer dan triest. Ondanks het houden van voor die ander, heb je littekens op je ziel gekregen. Ik schrijf wel mijn partner, mijn vriend. Maar van een relatie, in die zin, is géén sprake meer.
Knuffie voor alle dapperen vrouwen hier, die geworsteld hebben, maar ook weer boven gekomen zijn.
