Relaties
alle pijlers
Ik huil....
woensdag 29 juli 2009 om 01:04
Ik huil.
Mijn hart huilt.
Mijn vriend heeft het vanavond uitgemaakt na 4 maanden.
In 4 maanden tijd hebben we heel veel lol gehad samen.
Nu is hij niet meer verliefd.
Het gevoel is weg.
Het ligt niet aan mij zegt hij.
Ik was stapel gek op hem.
Dolgelukkig.
Nog nooit zo verliefd geweest.
We zijn nog geen week terug van vakantie.
Die we samen hebben gevierd samen met zijn beste vriend en mijn beste vriendin.
Die ook een setje zijn.
Oh wat was het gezellig.
Er is maar 1 klein dingetje voor gevallen en dat was dat het hem soms 'allemaal benauwde'.
Daar is over gepraat en dat luchtte hem op.
Toen kon hij er weer helemaal voor gaan.
Maar...
De verliefdheid was toch echt weg,
En nu zit ik hier.
Alleen.
Verscheurd van verdriet.
Van maanden intensief samen zijn.
Een leuke band met zijn ouders opgebouwd en hij met het mijne.
Elkaars vrienden leren kennen.
En dan zegt hij dat alles klopte in de relatie.
Alleen zijn gevoel is weg.
En zonder gevoel geen relatie.
Hij is nu net 3 uurtjes weg.
Beste vriendin is langs geweest.
Ook die huilde tranen met tuiten.
Ruim 4 uur aan de lijn gezeten met ouders en zusje.
Iedereen geschokt.
En ik vooral.
Had dit niet zien aan komen.
Ben totaal mezelf niet.
Ik ga even niet werken.
Mijn hoofd staat er niet naar.
Ik kan het stom weg niet.
Moest het even van mij af schrijven, want slapen lukt me niet.
Aan hem denken helaas wel...
Mijn hart huilt.
Mijn vriend heeft het vanavond uitgemaakt na 4 maanden.
In 4 maanden tijd hebben we heel veel lol gehad samen.
Nu is hij niet meer verliefd.
Het gevoel is weg.
Het ligt niet aan mij zegt hij.
Ik was stapel gek op hem.
Dolgelukkig.
Nog nooit zo verliefd geweest.
We zijn nog geen week terug van vakantie.
Die we samen hebben gevierd samen met zijn beste vriend en mijn beste vriendin.
Die ook een setje zijn.
Oh wat was het gezellig.
Er is maar 1 klein dingetje voor gevallen en dat was dat het hem soms 'allemaal benauwde'.
Daar is over gepraat en dat luchtte hem op.
Toen kon hij er weer helemaal voor gaan.
Maar...
De verliefdheid was toch echt weg,
En nu zit ik hier.
Alleen.
Verscheurd van verdriet.
Van maanden intensief samen zijn.
Een leuke band met zijn ouders opgebouwd en hij met het mijne.
Elkaars vrienden leren kennen.
En dan zegt hij dat alles klopte in de relatie.
Alleen zijn gevoel is weg.
En zonder gevoel geen relatie.
Hij is nu net 3 uurtjes weg.
Beste vriendin is langs geweest.
Ook die huilde tranen met tuiten.
Ruim 4 uur aan de lijn gezeten met ouders en zusje.
Iedereen geschokt.
En ik vooral.
Had dit niet zien aan komen.
Ben totaal mezelf niet.
Ik ga even niet werken.
Mijn hoofd staat er niet naar.
Ik kan het stom weg niet.
Moest het even van mij af schrijven, want slapen lukt me niet.
Aan hem denken helaas wel...
woensdag 29 juli 2009 om 14:58
quote:moniekk schreef op 29 juli 2009 @ 14:51:
Bianca, het is duidelijk wat je ervan vindt.
Het verhaal van TO is echter veel meer dan "ik kan nu even niet werken".
Wie weet....zal ze hier met haar baas over spreken.Als je terugleest dan zie je welke weg dit topic is gaan lopen. En mag ik vragen waar de opmerking: het is duidelijk wat je ervan vindt op slaat? Teken dat ik beter niet meer kan reageren? Vreemd... volgens mij is het een discussieforum.
Bianca, het is duidelijk wat je ervan vindt.
Het verhaal van TO is echter veel meer dan "ik kan nu even niet werken".
Wie weet....zal ze hier met haar baas over spreken.Als je terugleest dan zie je welke weg dit topic is gaan lopen. En mag ik vragen waar de opmerking: het is duidelijk wat je ervan vindt op slaat? Teken dat ik beter niet meer kan reageren? Vreemd... volgens mij is het een discussieforum.
woensdag 29 juli 2009 om 15:05
quote:Bianca40 schreef op 29 juli 2009 @ 14:22:
Ik vind dat het geen keus moet zijn of je wel of niet gaat werken. Je hebt gewoon je verplichtingen. Als je een kleine baby zou hebben dan zou je die ook moeten voeden en verzorgen. Daar vergelijk ik het altijd mee, en dan blijkt vaak dat je veel meer kan opbrengen dan als je bij jezelf denkt dat je het echt niet aankan. Maar ik ben heel rationeel ingesteld: wat moet dat moet, of het nou gaat of niet! Huilen doe je in je eigen tijd en niet ten koste van werk, collega's of anderen die er nix aan kunnen doen maar er wel last van hebben als je 'het even niet meer denkt aan te kunnen'.Dat slaat dus hierop....
Ik vind dat het geen keus moet zijn of je wel of niet gaat werken. Je hebt gewoon je verplichtingen. Als je een kleine baby zou hebben dan zou je die ook moeten voeden en verzorgen. Daar vergelijk ik het altijd mee, en dan blijkt vaak dat je veel meer kan opbrengen dan als je bij jezelf denkt dat je het echt niet aankan. Maar ik ben heel rationeel ingesteld: wat moet dat moet, of het nou gaat of niet! Huilen doe je in je eigen tijd en niet ten koste van werk, collega's of anderen die er nix aan kunnen doen maar er wel last van hebben als je 'het even niet meer denkt aan te kunnen'.Dat slaat dus hierop....
woensdag 29 juli 2009 om 15:06
oke... on-topic (jammer want ik vond het echt een leuke discussie). Ik vind het niet uitmaken of je lang bij elkaar bent of niet. Soms als je net bij elkaar bent kan het verdriet zelfs heviger lijken omdat je nog puur in de verliefde fase zit. Maar ja... ik kan het niet laten.. om nou gelijk niet meer te kunnen functioneren (nee nee, ik zeg geen werken!) vind ik raar. Je kan jezelf toch wel een schop onder je kont geven?
woensdag 29 juli 2009 om 15:25
quote:Thekla schreef op 29 juli 2009 @ 13:25:
[...]
Nog een keer dan:
Er zijn nu eenmaal mensen die ondanks dat hun geliefde bij hen weggaat, overlijd of de scheiding aanvraagt toch door moeten. Zij gaan wel naar hun werk, zorgen toch voor de kinderen of gaan wel naar school. Loeky doet net alsof je kan zien aan het uiterlijke verdriet dat mensen hebben, hoeveel ze werkelijk van die persoon gehouden hebben.
Ieder mens zit nu eenmaal anders in elkaar. TO heeft het nodig om een dag alleen te zijn (of ze zich wel of niet ziek meld daar kan ik niet over oordelen). Dat is ook een luxe die ze heeft. Als je een eigen zaak hebt of kinderen kan je de poorten niet zomaar sluiten. Dan moet je door.
En dat betekend niet dat je verdriet minder is.
ehmmm, ik lees nergens dat Loeky zegt dat je aan het uiterlijke verdriet kan zien hoeveel iemand van iemand heeft gehouden...
Ze zei enkel: hoe diep je verdriet is, heeft te maken met hoeveel je van iemand hebt gehouden, niet met de duur van je relatie (omdat sommigen hier het belachelijk vinden dat je zoveel verdriet kan hebben na een relatie van "maar" 4 maanden)
[...]
Nog een keer dan:
Er zijn nu eenmaal mensen die ondanks dat hun geliefde bij hen weggaat, overlijd of de scheiding aanvraagt toch door moeten. Zij gaan wel naar hun werk, zorgen toch voor de kinderen of gaan wel naar school. Loeky doet net alsof je kan zien aan het uiterlijke verdriet dat mensen hebben, hoeveel ze werkelijk van die persoon gehouden hebben.
Ieder mens zit nu eenmaal anders in elkaar. TO heeft het nodig om een dag alleen te zijn (of ze zich wel of niet ziek meld daar kan ik niet over oordelen). Dat is ook een luxe die ze heeft. Als je een eigen zaak hebt of kinderen kan je de poorten niet zomaar sluiten. Dan moet je door.
En dat betekend niet dat je verdriet minder is.
ehmmm, ik lees nergens dat Loeky zegt dat je aan het uiterlijke verdriet kan zien hoeveel iemand van iemand heeft gehouden...
Ze zei enkel: hoe diep je verdriet is, heeft te maken met hoeveel je van iemand hebt gehouden, niet met de duur van je relatie (omdat sommigen hier het belachelijk vinden dat je zoveel verdriet kan hebben na een relatie van "maar" 4 maanden)
woensdag 29 juli 2009 om 20:21
quote:Thekla schreef op 29 juli 2009 @ 13:25:
[...]
Nog een keer dan:
Er zijn nu eenmaal mensen die ondanks dat hun geliefde bij hen weggaat, overlijd of de scheiding aanvraagt toch door moeten. Zij gaan wel naar hun werk, zorgen toch voor de kinderen of gaan wel naar school. Loeky doet net alsof je kan zien aan het uiterlijke verdriet dat mensen hebben, hoeveel ze werkelijk van die persoon gehouden hebben.
Ieder mens zit nu eenmaal anders in elkaar. TO heeft het nodig om een dag alleen te zijn (of ze zich wel of niet ziek meld daar kan ik niet over oordelen). Dat is ook een luxe die ze heeft. Als je een eigen zaak hebt of kinderen kan je de poorten niet zomaar sluiten. Dan moet je door.
En dat betekend niet dat je verdriet minder is.
Volgens mij heb je me verkeerd begrepen Thekla, want ik bedoelde juist te zeggen dat we andermans gevoel niet kunnen beoordelen, omdat het we het niet voelen. Wat dus betekent dat je ook niet kunt zeggen dat hun verdriet minder is, omdat ze doorgaan... juist niet.
quote:moniekk schreef op 29 juli 2009 @ 14:03:
De een jankt een keer en gaat weer door.
De ander niet en daar wil ik geen oordeel aan hangen.
Ik heb jaren terug een korte maar zeer heftige relatie met iemand gehad waar ik toen het na een paar maanden mis ging volledig stuk van was en wat veel meer impact had dan een relatie van 1 en 2 jaar.
Het heeft dus niet altijd met de duur te maken maar wellicht meer met het gevoel en het feit dat jouw diepe gevoel niet meer wordt beantwoord.Ben het helemaal met je eens, Moniekk.
[...]
Nog een keer dan:
Er zijn nu eenmaal mensen die ondanks dat hun geliefde bij hen weggaat, overlijd of de scheiding aanvraagt toch door moeten. Zij gaan wel naar hun werk, zorgen toch voor de kinderen of gaan wel naar school. Loeky doet net alsof je kan zien aan het uiterlijke verdriet dat mensen hebben, hoeveel ze werkelijk van die persoon gehouden hebben.
Ieder mens zit nu eenmaal anders in elkaar. TO heeft het nodig om een dag alleen te zijn (of ze zich wel of niet ziek meld daar kan ik niet over oordelen). Dat is ook een luxe die ze heeft. Als je een eigen zaak hebt of kinderen kan je de poorten niet zomaar sluiten. Dan moet je door.
En dat betekend niet dat je verdriet minder is.
Volgens mij heb je me verkeerd begrepen Thekla, want ik bedoelde juist te zeggen dat we andermans gevoel niet kunnen beoordelen, omdat het we het niet voelen. Wat dus betekent dat je ook niet kunt zeggen dat hun verdriet minder is, omdat ze doorgaan... juist niet.
quote:moniekk schreef op 29 juli 2009 @ 14:03:
De een jankt een keer en gaat weer door.
De ander niet en daar wil ik geen oordeel aan hangen.
Ik heb jaren terug een korte maar zeer heftige relatie met iemand gehad waar ik toen het na een paar maanden mis ging volledig stuk van was en wat veel meer impact had dan een relatie van 1 en 2 jaar.
Het heeft dus niet altijd met de duur te maken maar wellicht meer met het gevoel en het feit dat jouw diepe gevoel niet meer wordt beantwoord.Ben het helemaal met je eens, Moniekk.
woensdag 29 juli 2009 om 20:33
quote:LolitaLempicka schreef op 29 juli 2009 @ 15:25:
[...]
ehmmm, ik lees nergens dat Loeky zegt dat je aan het uiterlijke verdriet kan zien hoeveel iemand van iemand heeft gehouden...
Ze zei enkel: hoe diep je verdriet is, heeft te maken met hoeveel je van iemand hebt gehouden, niet met de duur van je relatie (omdat sommigen hier het belachelijk vinden dat je zoveel verdriet kan hebben na een relatie van "maar" 4 maanden)Lees nu pas jouw reactie, Lolita (ben nogal ongeduldig van aard, dus eerst reageren en dan pas verder lezen
) en jij verwoordt precies wat ik bedoelde te zeggen...
[...]
ehmmm, ik lees nergens dat Loeky zegt dat je aan het uiterlijke verdriet kan zien hoeveel iemand van iemand heeft gehouden...
Ze zei enkel: hoe diep je verdriet is, heeft te maken met hoeveel je van iemand hebt gehouden, niet met de duur van je relatie (omdat sommigen hier het belachelijk vinden dat je zoveel verdriet kan hebben na een relatie van "maar" 4 maanden)Lees nu pas jouw reactie, Lolita (ben nogal ongeduldig van aard, dus eerst reageren en dan pas verder lezen
) en jij verwoordt precies wat ik bedoelde te zeggen...
donderdag 30 juli 2009 om 14:59
Ik voel me nog steeds heel erg klote.
Ik ben zo gek op hem.
Dat gaat niet zomaar over.
We spreken en zien elkaar nog steeds.
De nacht van dinsdag op woensdag hebben we nog een uur zitten bellen.
Die hele nacht heb ik niet geslapen.
Woensdag voelde ik me heel zwak slap en vooral verdrietig.
Hij is nog naar me toe gekomen.
We hebben 2 uur gepraat, gehuild en geknuffeld.
We hebben een enorme klik samen.
Die ik nooit eerder met een jongen heb gehad.
Het punt is dat hij de relatie heeft verbroken vanwege het feit dat hij geen verliefdheid meer voelt, maar dat hij verder vindt dat onze relatie op alle punten klopt.
Hij ziet mij alleen meer als een hele goede vriendin ipv als zijn geliefde.
Overdag heb ik verder heel veel aan de telefoon gezeten.
Met vriendinnen, ouders en zusje.
Ik woon nog thuis en laat het nu net zijn dat iedereen met vakantie is.
Dus dan ben je alleen in een groot huis en dat maakt het voor mij niet makkelijker.
Gisteravond was ik bij mijn beste vriendin en toen zijn haar vriend en mijn ex dan nu ook nog langs geweest.
We hebben gepraat, beetje geknuffeld, ik even gehuild en ook nog even gelachen.
Ik heb de reacties op mijn verhaal gelezen en ik vind zelf dat het niets hoeft uit te maken hoe lang je een relatie hebt gehad
hoeveel verdriet je voelt.
Ik heb die 4 maanden heel intens beleefd dat kwam omdat we gewoon heel erg verliefd waren.
Ik ben misschien wel nog nooit zo gelukkig geweest.
Vanmorgen heb ik hem nog telefonisch gesproken.
Ik kan alles tegen hem zeggen wat op mijn hart ligt.
Hij zegt ook dat als er iets is ik hem altijd mag bellen.
Hij vindt het vreselijk mij zo verdrietig te zien.
Maar het is niet anders.
Ik zoek afleiding bij vriendinnen.
Wel veel neigingen om hem te bellen/smsen en hem te zien maar ik weet dat dat langzamerhand af moet gaan nemen.
Het is soms zo onwerkelijk.
Ik was zo gelukkig.
Ik voel me alsof ik van een droom in een nachtmerrie ben gekomen.
Bedankt iig voor de lieve reacties.
Iedereen die ooit liefdesverdriet heeft (gehad) weet hoe slopend en pijnlijk het is.
Ik ben zo gek op hem.
Dat gaat niet zomaar over.
We spreken en zien elkaar nog steeds.
De nacht van dinsdag op woensdag hebben we nog een uur zitten bellen.
Die hele nacht heb ik niet geslapen.
Woensdag voelde ik me heel zwak slap en vooral verdrietig.
Hij is nog naar me toe gekomen.
We hebben 2 uur gepraat, gehuild en geknuffeld.
We hebben een enorme klik samen.
Die ik nooit eerder met een jongen heb gehad.
Het punt is dat hij de relatie heeft verbroken vanwege het feit dat hij geen verliefdheid meer voelt, maar dat hij verder vindt dat onze relatie op alle punten klopt.
Hij ziet mij alleen meer als een hele goede vriendin ipv als zijn geliefde.
Overdag heb ik verder heel veel aan de telefoon gezeten.
Met vriendinnen, ouders en zusje.
Ik woon nog thuis en laat het nu net zijn dat iedereen met vakantie is.
Dus dan ben je alleen in een groot huis en dat maakt het voor mij niet makkelijker.
Gisteravond was ik bij mijn beste vriendin en toen zijn haar vriend en mijn ex dan nu ook nog langs geweest.
We hebben gepraat, beetje geknuffeld, ik even gehuild en ook nog even gelachen.
Ik heb de reacties op mijn verhaal gelezen en ik vind zelf dat het niets hoeft uit te maken hoe lang je een relatie hebt gehad
hoeveel verdriet je voelt.
Ik heb die 4 maanden heel intens beleefd dat kwam omdat we gewoon heel erg verliefd waren.
Ik ben misschien wel nog nooit zo gelukkig geweest.
Vanmorgen heb ik hem nog telefonisch gesproken.
Ik kan alles tegen hem zeggen wat op mijn hart ligt.
Hij zegt ook dat als er iets is ik hem altijd mag bellen.
Hij vindt het vreselijk mij zo verdrietig te zien.
Maar het is niet anders.
Ik zoek afleiding bij vriendinnen.
Wel veel neigingen om hem te bellen/smsen en hem te zien maar ik weet dat dat langzamerhand af moet gaan nemen.
Het is soms zo onwerkelijk.
Ik was zo gelukkig.
Ik voel me alsof ik van een droom in een nachtmerrie ben gekomen.
Bedankt iig voor de lieve reacties.
Iedereen die ooit liefdesverdriet heeft (gehad) weet hoe slopend en pijnlijk het is.
donderdag 30 juli 2009 om 15:28
Je komt er wel, je zou je alleen af moeten vragen of het verstandig is om je exvriend te laten meehelpen bij je verwerking. Maar dat is voor iedereen persoonlijk.
Het is nogal een heftige discussie geworden hier... heb ik toch nog een vraagje. Had je je nou ziekgemeld of vrij genomen? (puur uit nieuwsgierigheid, ik ga geen commentaar geven)
Het is nogal een heftige discussie geworden hier... heb ik toch nog een vraagje. Had je je nou ziekgemeld of vrij genomen? (puur uit nieuwsgierigheid, ik ga geen commentaar geven)
donderdag 30 juli 2009 om 15:36
Bijzonder om te zien hoe iedereen anders reageert. Jij, Alice22, kan bijvoorbeeld niet werken omdat je relatie van 4 maanden stopt, terwijl Sabeltandcavia na 23 jaar aan de kant wordt gezet en wel gaat werken.
Ik wil hiermee overigens niet zeggen dat de een beter is dan de ander. Maar opvallend is het wel.
Ik wil hiermee overigens niet zeggen dat de een beter is dan de ander. Maar opvallend is het wel.
donderdag 30 juli 2009 om 15:40
Ik denk toch dat je verdriet misschien wel heftiger is als je elkaar korter kent. De verliefdheid is dan nog zo hevig! Na 23 jaar is het een houden van en heb je vaak zelf je leventje en je gevoelens beter op orde. Wat volgens mij niet wil zeggen dat je dan minder verdriet hebt, maar ik denk dat je meer kunt relativeren en ook meer minpunten in de relatie hebt gezien waar je wellicht positieve toekomstplannen door kunt krijgen. Na 4 maanden zie je hem nog als de perfecte partner.
donderdag 30 juli 2009 om 15:48
Ik denk niet dat je je leven en gevoelens beter op orde hebt, maar dat je als je bijna 40 bent beter met je verantwoordelijkheden om kan gaan.
Alice22 laat het nu in het midden of ze zich ziek heeft gemeld of dat er een dag wordt afgeschreven. Ik denk toch het eerste.
En Alice, het is echt vreselijk om liefdesverdriet te hebben, maar gezien je nick ben je 22 en ik denk zomaar dat er ooit weer een nieuwe vlam op je pad komt. Gun het even de tijd, huil lekker uit en ga dan weer gauw verder met je leven.
Alice22 laat het nu in het midden of ze zich ziek heeft gemeld of dat er een dag wordt afgeschreven. Ik denk toch het eerste.
En Alice, het is echt vreselijk om liefdesverdriet te hebben, maar gezien je nick ben je 22 en ik denk zomaar dat er ooit weer een nieuwe vlam op je pad komt. Gun het even de tijd, huil lekker uit en ga dan weer gauw verder met je leven.
donderdag 30 juli 2009 om 18:53
Ziek melden wel of niet.
Snap niet dat mensen zich daar druk over maken als ik een topic open waarin ik even mijn ei kwijt wil.
Hetgeen wat in mijn leven is gebeurd is voor MIJ iets heel heftigs.
Iets totaal onverwachts.
Tuurlijk had ik liever gaan werken, maar als ik daar toe niet in staat ben omdat ik gewoon kapot ga van verdriet en totaal in shock ben, dan lijkt mij het gewoon beter dat ik even een dag in de rust ga.
Dat is gewoon voor de één de oplossing en voor de ander niet.
De één gaat na 23 jaar een relatie te hebben gehad gewoon weer werken en de ander blijft thuis.
Ik kan niet oordelen wat wijsheid is puur omdat ik niet van een ander kan voelen hoe hij of zij dit beleefd.
Dat is voor iedereen anders.
En dat de relatie 4 maanden heeft geduurd, gevoelsmatig was dit veel langer en was het veel intenser als de relatie die ik voorheen heb gehad die 3,5 jaar heeft geduurd.
Snap niet dat mensen zich daar druk over maken als ik een topic open waarin ik even mijn ei kwijt wil.
Hetgeen wat in mijn leven is gebeurd is voor MIJ iets heel heftigs.
Iets totaal onverwachts.
Tuurlijk had ik liever gaan werken, maar als ik daar toe niet in staat ben omdat ik gewoon kapot ga van verdriet en totaal in shock ben, dan lijkt mij het gewoon beter dat ik even een dag in de rust ga.
Dat is gewoon voor de één de oplossing en voor de ander niet.
De één gaat na 23 jaar een relatie te hebben gehad gewoon weer werken en de ander blijft thuis.
Ik kan niet oordelen wat wijsheid is puur omdat ik niet van een ander kan voelen hoe hij of zij dit beleefd.
Dat is voor iedereen anders.
En dat de relatie 4 maanden heeft geduurd, gevoelsmatig was dit veel langer en was het veel intenser als de relatie die ik voorheen heb gehad die 3,5 jaar heeft geduurd.
donderdag 30 juli 2009 om 23:13
Je hebt helemaal gelijk Alice...ik voel met je mee, echt dit is een hel waar niemand doorheen wil. Heb ook mn portie gehad hoor...het slijt, maar ja, wat heb je er aan dat nu te horen... dat weet jij wel; maar emotioneel kan je je dat gewoon niet voorstellen. En rationeel denken zal nu wel nog niet aan de orde zijn. Ik wens je heel veel sterkte toe!
Bovendien, voor Bianca en anderen; ze zei dat ze heeft uitgelegd aan haar baas wat er is gebeurd...volgens mij is dat niet ziekmelden maar eerlijk vertellen wat er gebeurd is. Dan kan die baas zelf bepalen of hij er een ziektedag of verlofdag van maakt...Wel eerlijk zo.
Bovendien, voor Bianca en anderen; ze zei dat ze heeft uitgelegd aan haar baas wat er is gebeurd...volgens mij is dat niet ziekmelden maar eerlijk vertellen wat er gebeurd is. Dan kan die baas zelf bepalen of hij er een ziektedag of verlofdag van maakt...Wel eerlijk zo.
donderdag 30 juli 2009 om 23:43
Meid, kom op! Maak van je leven geen monument voor je ex. Het enige wat je met deze situatie kunt doen is die veranderen (wat niet gaat, want ex wil niet) of aanvaarden. En dat laatste betekent dus ook loslaten. Ja, liefdesverdriet is heel erg, maar het betekent niet dat je nooit meer gelukkig zult worden. Leg je er nu maar bij neer dat de situatie zo is en hang niet al je dromen en geluk op aan je ex. Beetje girlpower!
donderdag 30 juli 2009 om 23:46
quote:Chardonnay schreef op 29 juli 2009 @ 13:25:
Nou, ik heb wel eens vaker liefdesverdriet gehad maar ik huil een dag flink en ga daarna weer door met mijn leven. En natuurlijk ben ik dan nog wel heel verdrietig en erg down maar dat is het dan ook wel. En die gevoelens slijten vanzelf.
Zelfs bij het overlijden van naasten kan ik gewoon nog functioneren. Hoe verdrietig iets ook is, het leven gaat gewoon door hoor.Eens.. Ik denk dat als je te lang in verdriet en pijn blijft hangen, je er op een gegeven moment je identiteit aan gaat ontlenen en niet meer zonder kan. Klinkt misschien heel raar, maar het vergt echt moed om gelukkig te durven zijn.
Nou, ik heb wel eens vaker liefdesverdriet gehad maar ik huil een dag flink en ga daarna weer door met mijn leven. En natuurlijk ben ik dan nog wel heel verdrietig en erg down maar dat is het dan ook wel. En die gevoelens slijten vanzelf.
Zelfs bij het overlijden van naasten kan ik gewoon nog functioneren. Hoe verdrietig iets ook is, het leven gaat gewoon door hoor.Eens.. Ik denk dat als je te lang in verdriet en pijn blijft hangen, je er op een gegeven moment je identiteit aan gaat ontlenen en niet meer zonder kan. Klinkt misschien heel raar, maar het vergt echt moed om gelukkig te durven zijn.
