Zwanger
alle pijlers
Slechte uitslag combinatietest
woensdag 11 mei 2016 om 21:12
Na lang proberen en uiteindelijk een ICSI behandeling ben ik nu eindelijk zwanger van onze eerste (13wk). Helaas heb ik gisteren 'slecht' nieuws gekregen: uit de combinatietest bleek dat er een verhoogde kans is dat ons kindje trisomie 13, 18 of 21 heeft. Ik weet dat de kans verreweg het grootst is dat er uiteindelijk helemaal niets aan de hand is, maar de uitslagen die wij kregen waren toch wel flink verhoogd (Down 1:32, Edwards 1:85, Patau 1:92). Schrikken dus... We kunnen nu alleen maar afwachten op de volgende test (NIPT) en hopen dat het loos alarm was, maar helaas duurt dat best lang (nog 3-4 weken). Ik zoek dames die hier ook mee te maken hebben gehad. Ik ben benieuwd hoe jullie er mee om zijn gegaan, wat jullie uitslagen waren, of er ook daadwerkelijk iets mis was en hoe jullie verder zijn gegaan.
******
Na lange tijd in onzekerheid bleek ons zoontje meerdere genetische afwijkingen te hebben. We hebben het moeilijke besluit moeten nemen om de zwangerschap af te breken. Een paar dagen later werd ik opgenomen in het VUmc om te bevallen. Na ongeveer 30 uur werd ons prachtige kleine zoontje levenloos geboren, alles er op en er aan. Twintig centimeter groot. Stichting Still heeft prachtige foto's voor ons gemaakt. Na alle ellende konden we in september eindelijk weer verder met de volgende poging om onze kinderwens te realiseren. De eerste cryo werd terug geplaatst en dat ging goed. De teruggeplaatste cryo is groeide uit tot een zwangerschap, het zat op de goede plek, het hartje klopte en het groeide netjes op schema. Maar helaas werd bij ruim 10 weken op de echo is ineens een flinke afwijking gezien (hygroma colli). Het vruchtje liep ook wat achter op de groei en het hartje klopte nu veel sneller dan zou moeten (ook een aanwijzing voor een chrom. afwijking). We moesten twee weken afwachten tot we een vlokkentest konden doen. Na een week bleek de hoeveelheid vocht alleen nog maar verder te zijn toegenomen, geen goed teken. Bij de echo voorafgaand aan de vlokkentest bleek het hartje van het kindje niet meer te kloppen. Het was over. Het kindje was tot ongeveer 12 weken doorgegroeid. De miskraam werd in het ziekenhuis opgewekt met medicatie, daarna moest ik helaas alsnog een curettage ondergaan om placentaresten te verwijderen. Bijna 2 maanden na de miskraam kregen we eindelijk een uitslag: Turner syndroom... Daarna is chromosomenonderzoek ingezet bij flipman en mijzelf, maar daar kwamen geen bijzonderheden uit.
We zijn sinds februari weer in de running, en mogen weer een cryo laten terugplaatsen. Helaas werkte mijn lichaam niet mee, en ging de tp niet door. Een maand en vele extra echo-onderzoeken later hebben we gelukkig wel een tp gehad. Bij het ontdooien is 1 embryo gesneuveld, maar een tweede embryo kon wel goed ontdooid worden. Helaas ben ik daarvan niet zwanger geworden. In mei gaan we weer verder.
(https://wensmama.wordpress.com)
******
Na lange tijd in onzekerheid bleek ons zoontje meerdere genetische afwijkingen te hebben. We hebben het moeilijke besluit moeten nemen om de zwangerschap af te breken. Een paar dagen later werd ik opgenomen in het VUmc om te bevallen. Na ongeveer 30 uur werd ons prachtige kleine zoontje levenloos geboren, alles er op en er aan. Twintig centimeter groot. Stichting Still heeft prachtige foto's voor ons gemaakt. Na alle ellende konden we in september eindelijk weer verder met de volgende poging om onze kinderwens te realiseren. De eerste cryo werd terug geplaatst en dat ging goed. De teruggeplaatste cryo is groeide uit tot een zwangerschap, het zat op de goede plek, het hartje klopte en het groeide netjes op schema. Maar helaas werd bij ruim 10 weken op de echo is ineens een flinke afwijking gezien (hygroma colli). Het vruchtje liep ook wat achter op de groei en het hartje klopte nu veel sneller dan zou moeten (ook een aanwijzing voor een chrom. afwijking). We moesten twee weken afwachten tot we een vlokkentest konden doen. Na een week bleek de hoeveelheid vocht alleen nog maar verder te zijn toegenomen, geen goed teken. Bij de echo voorafgaand aan de vlokkentest bleek het hartje van het kindje niet meer te kloppen. Het was over. Het kindje was tot ongeveer 12 weken doorgegroeid. De miskraam werd in het ziekenhuis opgewekt met medicatie, daarna moest ik helaas alsnog een curettage ondergaan om placentaresten te verwijderen. Bijna 2 maanden na de miskraam kregen we eindelijk een uitslag: Turner syndroom... Daarna is chromosomenonderzoek ingezet bij flipman en mijzelf, maar daar kwamen geen bijzonderheden uit.
We zijn sinds februari weer in de running, en mogen weer een cryo laten terugplaatsen. Helaas werkte mijn lichaam niet mee, en ging de tp niet door. Een maand en vele extra echo-onderzoeken later hebben we gelukkig wel een tp gehad. Bij het ontdooien is 1 embryo gesneuveld, maar een tweede embryo kon wel goed ontdooid worden. Helaas ben ik daarvan niet zwanger geworden. In mei gaan we weer verder.
(https://wensmama.wordpress.com)
flipje2 wijzigde dit bericht op 20-05-2017 12:06
8.30% gewijzigd
Je hoort de vogels weer, je ruikt de regen nog
vrijdag 3 juni 2016 om 09:19
zondag 5 juni 2016 om 11:21
quote:flipje2 schreef op 05 juni 2016 @ 11:16:
Wat een nachtmerrie dit. We zijn steeds zo verdrietig, we kunnen maar weinig doen. Proberen van het weer te genieten; lukt niet.Ach lieverd toch! Al zo'n lange weg bewandeld voor een kindje en nog is het jullie niet gegund. Ik leef erg met je mee meid! Ik vind je zo sterk!
Wat een nachtmerrie dit. We zijn steeds zo verdrietig, we kunnen maar weinig doen. Proberen van het weer te genieten; lukt niet.Ach lieverd toch! Al zo'n lange weg bewandeld voor een kindje en nog is het jullie niet gegund. Ik leef erg met je mee meid! Ik vind je zo sterk!
zondag 5 juni 2016 om 14:14
Ach Lieve Corina, dit zal natuurlijk heel veel pijn doen: zo'n kindje dat zo gewenst is en wat jullie dan zo ontnomen wordt. Iemand -Tasje76- opperde op het ICSI/IVF topic waar Flipje ook veel schrijft, het vast leggen door middel van foto's en ik kan mij voorstellen dat dit wellicht iets is om te overwegen. Ik wens je steun en kracht toe. Liefs Baggal
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
zondag 5 juni 2016 om 18:06
Ja inderdaad doen hoor meiden hoe klein ook ik kijk vaak de foto's van onze dochter 18wk terug al echt een kindje alleen dan mini. En geloof het of niet maar ze leek zelfs al delen in dr gezicht op mijn vriend en de voetjes(tenen) had ze 100% van mij.
Al hopen we natuurlijk allemaal op n mooie uitslag zodat jullie niet over een afscheid hoven na te denken.
Al hopen we natuurlijk allemaal op n mooie uitslag zodat jullie niet over een afscheid hoven na te denken.
zondag 5 juni 2016 om 23:58
Ik heb even contact gehad met stichting Still, ze zeiden meteen dat ze natuurlijk foto's willen komen maken van ons kindje.
Dat is één kleine zorg minder...
www.stichtingstill.nl
Dat is één kleine zorg minder...
www.stichtingstill.nl
Je hoort de vogels weer, je ruikt de regen nog
maandag 6 juni 2016 om 09:03
Wat een mooi gebaar van de stichting Still. Ik had dit weekend even op de site gekeken en vind dat de foto's er zeer waardig uit zien. Verder sluit ik mij aan bij wat Lilly zegt: je bent zo dapper! Denk aan je - geldt ook voor Corina
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
maandag 6 juni 2016 om 11:07
maandag 6 juni 2016 om 13:58
maandag 6 juni 2016 om 14:44
quote:flipje2 schreef op 06 juni 2016 @ 13:58:
[...]
Hoe is het met jou nu botanietje?
Wat lief dat je dat vraagt. De ene dag gaat beter dan de andere, maar ik heb er wel hulp bij gezocht. Toen het fysieke deel achter de rug was, kwam de mentale klap pas echt: verdorie, twéé keer die ellende! Na bijna twee jaar nog steeds met lege handen. Nu gaat het beter, ik heb af en toe een gesprek met de psych en daar heb ik veel aan. We kijken voorzichtig weer vooruit al blijft het eng.
PS: pb-en mag altijd hoor!
[...]
Hoe is het met jou nu botanietje?
Wat lief dat je dat vraagt. De ene dag gaat beter dan de andere, maar ik heb er wel hulp bij gezocht. Toen het fysieke deel achter de rug was, kwam de mentale klap pas echt: verdorie, twéé keer die ellende! Na bijna twee jaar nog steeds met lege handen. Nu gaat het beter, ik heb af en toe een gesprek met de psych en daar heb ik veel aan. We kijken voorzichtig weer vooruit al blijft het eng.
PS: pb-en mag altijd hoor!
Je moet niet alles geloven wat je denkt
maandag 6 juni 2016 om 17:12
