Relaties
alle pijlers
Samenwonen?
vrijdag 24 mei 2019 19:23
Sinds zes maanden ken ik een vrouw (38) met twee kinderen (twee meiden van 5 en 3) en het klikt op heel veel vlakken tussen ons. Zelf (37) heb ik ook twee kinderen (twee meiden van 5 en 3). We wonen een half uur van elkaar af. Zij zit momenteel thuis, had een goede baan, maar kon niet meer reizen dus is in overeenstemming met haar werkgever in de WW beland. Zij heeft de kinderen 50% studeert momenteel weer voor papieren voor een eigen bedrijf of gaat toch weer werken (WW termijn loopt einde van de zomer af). Zij woont in een huis van familie en betaald hier alleen verbruikskosten. Ik heb een goede baan en 50% de kinderen, maar zit nog in het formele proces van uit elkaar gaan met mijn ex partner (en ik heb een goede band met haar). Ik woon in het ouderlijk huis met de kinderen. Voor mij werkt het nu als we elkaar zien als we de kinderen niet hebben, samen leuke dingen, maar ook over serieuze dingen praten. Af- en toe wat met zijn zessen doen.
Momenteel wil zij graag snel samenwonen, maar ik zie hier toch wel tegen op. Vier kinderen vind ik behoorlijk druk en voor mijn gevoel hebben de kinderen en ik nog tijd nodig. Tevens ben ik bang, dat mijn dochters voor hun plaatsje moeten vechten, terwijl ze nog maar kort eraan gewend zijn dat ik en mijn ex uit elkaar wonen (september).
Nu zitten we natuurlijk nog in de ‘roze wolk’, maar ligt het nu aan mij dat ik op dit moment geen concrete stappen tot formeel samenwonen wil zetten? Ik ben ook heel benieuwd hoe zij is als ze weer (32 uur?) moet werken, voor de kinderen moet zorgen. Wellicht heeft ze ook druk, omdat ze in het huis van familie woont, al zegt ze van niet.
Ik vraag mij af of ik nu zo star ben? Heb ik bindingsangst? Zij zegt dat als het gevoel goed is, dat je op je gevoel af moet gaan. Maar rationeel weet ik dat 3/5 van de relaties met wederzijds kinderen zullen sneuvelen. Mijn gevoel zegt als het goed zit kunnen we ook over een langer tijdsbestek dit besluit nemen.
Momenteel wil zij graag snel samenwonen, maar ik zie hier toch wel tegen op. Vier kinderen vind ik behoorlijk druk en voor mijn gevoel hebben de kinderen en ik nog tijd nodig. Tevens ben ik bang, dat mijn dochters voor hun plaatsje moeten vechten, terwijl ze nog maar kort eraan gewend zijn dat ik en mijn ex uit elkaar wonen (september).
Nu zitten we natuurlijk nog in de ‘roze wolk’, maar ligt het nu aan mij dat ik op dit moment geen concrete stappen tot formeel samenwonen wil zetten? Ik ben ook heel benieuwd hoe zij is als ze weer (32 uur?) moet werken, voor de kinderen moet zorgen. Wellicht heeft ze ook druk, omdat ze in het huis van familie woont, al zegt ze van niet.
Ik vraag mij af of ik nu zo star ben? Heb ik bindingsangst? Zij zegt dat als het gevoel goed is, dat je op je gevoel af moet gaan. Maar rationeel weet ik dat 3/5 van de relaties met wederzijds kinderen zullen sneuvelen. Mijn gevoel zegt als het goed zit kunnen we ook over een langer tijdsbestek dit besluit nemen.
zaterdag 9 mei 2020 22:45
Grappig om te zien dat mensen zich nog afvragen hoe het met mij gaat.
De afgelopen tijd heb ik de rust opgezocht en veel aan mezelf gewerkt. In januari op wintersport gegaan met vrienden en collega’s, daarna echt even goed naar mezelf gekeken en geluisterd. Het was een moeilijke tijd met veel ‘angst’ en spanning in mij. Blij ben ik dat ik uiteindelijk de keuze heb kunnen maken voor mijzelf en de kinderen en dat ik het allemaal veel te snel vond gaan, hoe moeilijk was dat, als je in een verliefde fase zit. Eerlijk is eerlijk, ik ben wel sterker geworden door deze relatie en het heeft mijn ogen geopend in wat voor situaties je kan komen en hoe snel je jezelf kan verliezen en over je grenzen gaat. Dit is al heel snel in het begin met dingen gebeurd.
De afgelopen tijd echt een band met mijn kinderen opgebouwd. Begin dit jaar door een dal gegaan, mezelf tegengekomen, gevallen, opgestaan en daarna gaan bouwen, de zaken uit het verleden verwerkt en een plaats gegeven. De band met mijn kinderen is erg goed, als ik ze recht in hun oogjes aankijk dan zie ik een connectie die ik nooit eerder zo voelde, zij zien dat ik echt naar ze luister, er voor ze ben en dat ze op mij kunnen vertrouwen. Ik merk het ook aan de kleine dingen die ze speciaal voor mij doen (de ontbijttafel maar zo klaarmaken op zondag of helemaal zonder hulp na het douchen en badderen tanden gepoetst en slaapkleren aan). Zo lief en ze zijn nog zo klein. Er is liefde, rust en regelmaat. De band met mijn ex partner is nog altijd heel goed, we zijn echt twee lieve en (voor zover) goede ouders voor de kinderen. We hebben wederzijds respect en werken echt constructief samen, ook om de kinderen een zo goed mogelijk leven te geven, ook al zijn wij uit elkaar gegroeid. Ze heeft een vriend (zonder kinderen) en is best snel gaan samenwonen (na vier of vijf maanden). Ze heeft dit netjes overlegd en ik heb het losgelaten en ik weet dat ze een goede moeder is, dus ik heb haar het vertrouwen gegeven. Ik merk aan de kinderen dat het goed gaat daar.
Wat ik geleerd heb van dit verhaal is dat ik eerst een tijd een LAT-relatie wil, elkaar leren kennen, van elkaar genieten, van elkaar leren, samen wat opbouwen en als het echt goed voelt dan gaat de rest vanzelf, want dan heb je de juiste partner. Ik geniet van de kinderen, van wat ik heb en ik kan van kleine dingen genieten. Gelukjes hebben de kinderen en ik dit genoemd. Ik probeer ze ook heel bewust van deze ‘gelukjes’ te maken. Ik ga ook niet opzoek naar een partner, maar leef wel met mijn hart open. En sta open voor een goed gesprek of gezelligheid.
De afgelopen tijd heb ik de rust opgezocht en veel aan mezelf gewerkt. In januari op wintersport gegaan met vrienden en collega’s, daarna echt even goed naar mezelf gekeken en geluisterd. Het was een moeilijke tijd met veel ‘angst’ en spanning in mij. Blij ben ik dat ik uiteindelijk de keuze heb kunnen maken voor mijzelf en de kinderen en dat ik het allemaal veel te snel vond gaan, hoe moeilijk was dat, als je in een verliefde fase zit. Eerlijk is eerlijk, ik ben wel sterker geworden door deze relatie en het heeft mijn ogen geopend in wat voor situaties je kan komen en hoe snel je jezelf kan verliezen en over je grenzen gaat. Dit is al heel snel in het begin met dingen gebeurd.
De afgelopen tijd echt een band met mijn kinderen opgebouwd. Begin dit jaar door een dal gegaan, mezelf tegengekomen, gevallen, opgestaan en daarna gaan bouwen, de zaken uit het verleden verwerkt en een plaats gegeven. De band met mijn kinderen is erg goed, als ik ze recht in hun oogjes aankijk dan zie ik een connectie die ik nooit eerder zo voelde, zij zien dat ik echt naar ze luister, er voor ze ben en dat ze op mij kunnen vertrouwen. Ik merk het ook aan de kleine dingen die ze speciaal voor mij doen (de ontbijttafel maar zo klaarmaken op zondag of helemaal zonder hulp na het douchen en badderen tanden gepoetst en slaapkleren aan). Zo lief en ze zijn nog zo klein. Er is liefde, rust en regelmaat. De band met mijn ex partner is nog altijd heel goed, we zijn echt twee lieve en (voor zover) goede ouders voor de kinderen. We hebben wederzijds respect en werken echt constructief samen, ook om de kinderen een zo goed mogelijk leven te geven, ook al zijn wij uit elkaar gegroeid. Ze heeft een vriend (zonder kinderen) en is best snel gaan samenwonen (na vier of vijf maanden). Ze heeft dit netjes overlegd en ik heb het losgelaten en ik weet dat ze een goede moeder is, dus ik heb haar het vertrouwen gegeven. Ik merk aan de kinderen dat het goed gaat daar.
Wat ik geleerd heb van dit verhaal is dat ik eerst een tijd een LAT-relatie wil, elkaar leren kennen, van elkaar genieten, van elkaar leren, samen wat opbouwen en als het echt goed voelt dan gaat de rest vanzelf, want dan heb je de juiste partner. Ik geniet van de kinderen, van wat ik heb en ik kan van kleine dingen genieten. Gelukjes hebben de kinderen en ik dit genoemd. Ik probeer ze ook heel bewust van deze ‘gelukjes’ te maken. Ik ga ook niet opzoek naar een partner, maar leef wel met mijn hart open. En sta open voor een goed gesprek of gezelligheid.
lacasa wijzigde dit bericht op 10-05-2020 18:45
0.06% gewijzigd
zondag 10 mei 2020 10:36
Goed om te lezen dat je de focus op jezelf en je kinderen hebt gelegd. Daar heb je meer aan dan aan iets trekken wat gedoemd was om te mislukken.
Nu ben je vrij om iemand tegen te komen die beter past bij jouw normen en waarden en toekomstvisie. Daar kun je maar beter goed de tijd voor nemen, want het laatste wat je wil is die stabiliteit voor een labiele vrouw kwijtraken. Zij heeft niks op de rit en jij alles. Dat is geen goed uitgangspunt. Er zijn legio vrouwen die dat wel hebben.
Nu ben je vrij om iemand tegen te komen die beter past bij jouw normen en waarden en toekomstvisie. Daar kun je maar beter goed de tijd voor nemen, want het laatste wat je wil is die stabiliteit voor een labiele vrouw kwijtraken. Zij heeft niks op de rit en jij alles. Dat is geen goed uitgangspunt. Er zijn legio vrouwen die dat wel hebben.
zondag 10 mei 2020 18:13
Wat een mooie update. Het leest alsof je met jezelf aan de slag bent geweest en er sterker uit bent gekomen.
Mooi ook om te lezen dat het contact met je kinderen goed is en je aansluit bij hun behoeften.
Ik wil je heel veel succes wensen op het pad dat je bent ingeslagen! Er komt vast een leuke dame op je pad die zich herkent in jouw prioriteiten.
Mooi ook om te lezen dat het contact met je kinderen goed is en je aansluit bij hun behoeften.
Ik wil je heel veel succes wensen op het pad dat je bent ingeslagen! Er komt vast een leuke dame op je pad die zich herkent in jouw prioriteiten.
zondag 10 mei 2020 23:37
Keer op vakantie gaan eerst in een tent en kijken hoe dat gaat.
Je zit nog in het formele proces van uit elkaar gaan,
Ik heb 1 puber. Ik heb nooit samengewoond met een man. Sinds zwangerschap alleen. Vind het wel prima.
Waarom dat samenwonen ik snap het niet. Verhuizen van de plek waar ze zijn gewend. Zou dat pas na een jaar of 2-3 doen als je zeker van je zaak bent.
Hoe staat he omgeving hierin? Je ex? Je kinderen kunnen die goed met die van haar? Hoe gaat dat nu in corona tijd? Vragen vragen vragen roept het in me op.
Zou ik niet fijn en normaal vinden als iemand zo snel met mij wil samenwonen. Afhankelijk komt het over. Ergens ook onbetrouwbaar want lijkt dan makkelijk inwisselbaar.
Of heeft ze uitgesproken zou ik de toekomst een gezin met zijn allen willen vormen? Niks concreets verder?
Je zit nog in het formele proces van uit elkaar gaan,
Ik heb 1 puber. Ik heb nooit samengewoond met een man. Sinds zwangerschap alleen. Vind het wel prima.
Waarom dat samenwonen ik snap het niet. Verhuizen van de plek waar ze zijn gewend. Zou dat pas na een jaar of 2-3 doen als je zeker van je zaak bent.
Hoe staat he omgeving hierin? Je ex? Je kinderen kunnen die goed met die van haar? Hoe gaat dat nu in corona tijd? Vragen vragen vragen roept het in me op.
Zou ik niet fijn en normaal vinden als iemand zo snel met mij wil samenwonen. Afhankelijk komt het over. Ergens ook onbetrouwbaar want lijkt dan makkelijk inwisselbaar.
Of heeft ze uitgesproken zou ik de toekomst een gezin met zijn allen willen vormen? Niks concreets verder?
zondag 10 mei 2020 23:52
Huh, ze zijn allang uit elkaar hoor?
maandag 11 mei 2020 11:20
Zie mijn laatste bericht van 9 mei 2020.
